Η κοινωνική εξέγερση χρειάζεται το δικό της ηγέτη

Αλέξανδρος Υψηλάντης: “Κάθε κοινωνική επανάσταση χρειάζεται τον άνθρωπό της, όπως κάθε μία προσωπική ζωή έχει τη μοίρα της… Αξίζει, άραγε, χάριν της αξιοκαταφρόνητης δίψας για ησυχία να δέχεσαι περιορισμούς, διαστρεβλώσεις, να τα χάνεις και να υποκλίνεσαι μπροστά στη μοίρα; Ω! Όχι, όχι! Αν είναι γραφτό να χαθώ θα υποταχθώ στο νόμο της ύπαρξής μου”…

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΓΑΡΥΦΑΛΛΟΥ

Αυτά έλεγε ο ηγέτης της Φιλικής Εταιρείας και της Εθνεγερσίας του ’21, στο Συνέδριο της Βιέννης, στα 1815 σε ηλικία 23 χρόνων, συνοδεύοντας τον Τσάρο ως ανώτερος αξιωματικός του Ρωσικού στρατού. Πού τα έλεγε; Στον φίλο του Ντε Λαγκαρντ (σ.σ. Μήπως ήτα πρόγονος της γνωστής μας του Δ.Ν.Τ. που μας έδεσε με τα δάνεια για 100 χρόνια;), ο οποίος στα 1843 εξέδωσε το έργο του: “Σκέψεις και αναμνήσεις από το Συνέδριο της Βιέννης”.

Ως κοινωνικός φιλόσοφος ο νεαρός και φλογερός Έλληνας Πατριώτης, είχε μια μεστή φιλοσοφημένη σκέψη, λέγοντας και τούτο στον συνομιλητή του, που τον απέτρεπε από την ιδέα του ξεσηκωμού του υπό­δυο­λου Γένους των Ελλήνων: “Ο ενθουσιασμός αποφέρει τα μεγάλα αποτελέσματα για μια ευγενική καρδιά. Είναι ότι τα ιστία για ένα καράβι. Καμιά φορά το βυθίζουν, αλλά χωρίς αυτά δεν μπορεί να πλεύσει. Η υπόθεση στην οποία αφιέρωσα τον εαυτό μου, μπορεί να κρατηθεί και να υπάρξει μόνο χάριν του ενθουσιασμού.

Για την υπόθεση αυτή, όποιος δεν διψά να δώσει όλο του το αίμα, δεν είναι Έλληνας” (το κείμενο αυτό του Γάλλου φίλου του, που αναφέρεται στον Υψηλάντη, δημοσιεύεται στο πρό­σφα­το έργο του Ρώσου στρατιωτικού Μπάρις Κόστιν: “Παίδες Ελλήνων. ΙΤΕ”, το οποίο εκδόθηκε από την “Πανελ­λή­νια Ένωση Ποντίων Αξιωματικών – “Αλέξανδρος Υψηλάντης”, χ.χ., σελ. 239 επ. και τα εδώ παραθέματα σελ. 244). Στο τέλος αυτού του κεφαλαίου διαβάζουμε: “Ο Υψηλάντης έλαβε και χάθηκε, σαν ορμητική αστραπή στη θύελλα.

Το παράδειγμά του μεγαλειώδες και εξαιρετικό, δεν υπόκειται σε μίμηση. Είναι καρπός της πλέον μεγαλόψυχης ιδιότητας, ο ενθουσιασμός του δίνει ένα φοβερό μάθημα σε ευγενείς ψυχές, που βλέπουν μόνο τον σκοπό, χωρίς να συνειδητοποιούν τις δυσκολίες της διαδρομής” (σελ. 261). Μια από αυτές τις ευγενείς ψυχές και ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ποντίων Αξιωματικών αντιπτέραρχος της πολεμικής αεροπορίας Γ. Τσαλουχίδης, του οποίου το πολύτιμο εθνικό έργο ανά τα πέρατα της οικουμένης αγνοεί εσκεμμένως η Ελληνική πολιτεία. Δεν έφερε στην Ελλάδα μόνο την καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη (που φυλάσσεται μέσα σε μεταλλική λήκυθο στη κρύπτη του “Ιερού Ναού των Ταξιαρχών – Στησιχόρου 6) αλλά απεκατέστησε ιστορικά μνημεία και εκκλησίες στην Οδησσό και στο Κίεβο και στην Ελλάδα.

Ο γράφων, ως πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων, εισηγήθηκε την τιμητική του βράβευση, η οποία και έγινε πριν μερικούς μήνες, με την απονομή ειδικής πλακέτας από το Δ.Σ. της Επιτροπής. Καταλήγοντας σημειώνω από την πρώτη σελίδα του εν λόγω ιστορικού ντοκουμέντου που αφορά την ελληνική ιστορία: “Η έκδοση του παρόντος πονήματος θα ήταν αδύνατη, χωρίς τη συμπαράσταση του πτεράρχου Γεωργίου Τσαλουχίδη” Με άλλα λόγια, ο ακάματος νεανίας Τσαλουχίδης με το πείσμα των Υψηλάντηδων υπηρετεί την Ελλάδα. Προτείνω στον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας να τιμήσει αναλόγως τον πρόεδρο Τσαλουχίδη που κάνει αυτά που ΔΕΝ κάνει το Ελληνικό Κράτος που του οφείλει πολλά. Οι σύλλογοι των Ποντίων έχουν τον λόγο.

Όσο για τον γράφοντα, παρέθεσε αυτή τη διεισδυτική κοινωνιολογική σκέψη του νεαρού Υψηλάντη περιμένοντας τη εμφάνιση του ανθρώπου της σημερινής επανάστασης που θα μας απαλλάξει από τα ανείπωτα δεινά μας. Ζητείται Μεσσίας αφού εμείς ζούμε, κατά Βάρναλη, “άβουλοι και μοιραίοι περιμένοντας το θάμα”.

ΠΗΓΗ