Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΙΧΘΥΩΝ

Όλες οι κοινωνίες και ακόμα περισσότερο η δική μας, η ελληνική, πορεύεται, λειτουργεί και μπορεί αυταπόδεικτα πλέον να παρομοιαστεί σάν τα κοπάδια των ψαριών της θάλασσας, που όλα κολυμπούν ταυτοχρόνως πρός μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Επειδή ένα τρέχων υποθαλάσσιο ρεύμα έχει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, έτσι και τα ψάρια το ακολουθούν και κολυμπούν αβίαστα και με ελάχιστη μάλιστα προσπάθεια διότί χρησιμοποιούν την ένταση και την φορά του ρεύματος.

Φανταστείται λοιπόν ένα ψάρι από το κοπάδι να αποφασίζει να αλλάξει κατεύθυνση και να αρχίσει να κολυμπάει αντίθετα στο ρεύμα. Τί έχει να αντιμετωπίσει άραγε; Πόσο περισσότερη προσπάθεια μπορεί να καλεστεί να καταβάλλει αντίθετα στο ρεύμα; Μπορεί να ζήσει χωρίς κοπάδι; Ποιό θηρίο θα βρεθεί να το κατασπαράξει; Κάντε τον παραλληλισμο με την πραγματικότητα τώρα; Έτσι λειτουργούμε όλοι μας, σαν τους ιχθύες σκεφτόμαστε, φοβόμαστε, αντιδρούμε και συμπεριφερόμαστε. Για αυτό υπάρχει και τόσο ησυχία. Εκεί βασίζοντε και οι πολιτικοί, όλοι πίσω στο μαντρί και μόκο μας λένε κιόλας.

Μήν σαν κάνει εντύπωση η σιγή ιχθύος λοιπόν που επικρατεί και αναρωτιώμαστε όλοι γιατί δεν επαναστατεί ο κόσμος; Μήν σας κάνει καμία εντύπωση το γεγονός.

Η εύλογη βέβαια ερώτηση που προκύπτει είναι η εξής, καλά όλα αυτά τα θεωρητικά και τα φιλοσοφικά σου ρε φίλε, στην πράξη μπορείς να μας πείς τί να κάνουμε συγκεκριμένα; Τι πραγματικά μπορούμε να κάνουμε για όλα αυτά;

Η απάντηση δεν είναι τόσο δύσκολή όσο αρχικά υποθέτει κάποιος. Το μόνο που χρειάζεται είναι το πρώτο βήμα. Αυτό το πρώτο βήμα είναι ουσιαστικά και το πίο δύσκολο κομμάτι της όλης υπόθεσης, αλλά μόλις γίνει όλα τα υπόλοιπα γίνονται αυτομάτως ευκολότερα.
Όλοι στην κοινωνία κινούμαστε σαν κοπάδι με την φορά του ρεύματος της εκάστοτε εποχής, όπως ακριβώς κάνουν και τα ψάρια. Όσο το ρεύμα έχει μια συγκεκριμένη φορά είναι και πιό εύκολο για εμάς να συνεχίζουμε την πορεία αυτή. Είναι πιό εύκολο «to go with the flow» αντί να στρίβουμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Για ακριβώς τον ίδιο λόγο έτσι και για τα παιδιά είναι ευκολότερο, όταν π.χ. βλέπουν άλλα παιδιά να κοροιδεύουν ένα τρίτο παιδί, να το κοροιδέψουν και αυτά αντί να προτάξουν τον εαυτό τους, να προσπαθήσουν να το προστατέψουν και να δημιουργήσουν ένταση και πιθανή σύγκρουση, προτιμούν αντ’αυτού να γελάσουν ή να σιωπήσουν και να είναι με όλους καλά. Σάν τα παιδία λειτουργούμε και εμείς λοιπόν και άς θεωρούμε τους εαυτούς μας ενήλικους. Το να πηγαίνουμε με το ρεύμα είναι το εύκολο, το ασφαλές, εάν πάμε όμως αντίθετα στο ρεύμα χρειάζεται περισσότερο προσπάθεια και η πιθανότητα σύγκρουσης είναι πολύ πιθανή και εκεί ακριβώς σκάει το αίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας. Το ερώτημα που θέτω εγώ λοιπόν σε εσάς είναι, πώς αυτό που βιώνουμε σήμερα και πώς το υπάρχων πολύ έντονο ρεύμα που μας παρασύρει, κάνει την ζωή μας καλύτερη;

Εάν σε κάποιους από εσάς παρεμπιπτόντως την κάνει όντως καλύτερη, τότε κατά 95% και προς το παρόν λίγο η μελλοντικά πολύ, ζείτε μέσα σε μία άρνηση μιας πολύ σκληρής πραγματικότητας για την πλειονότητα του υπόλοιπου κοπαδιού και έρχεστε ο ίδιος σε σύγκρουση με όλες τις βασικές αρχές της ψυχοσύνθεσης σας, της φύσης σας και της επιστήμης της ψυχολογίας γενικότερα, γεγονός που σας καθιστά φαντασιόπληκτο, αγοραφοβικό, κρυψίνους, ανασφαλή, πιθανά άτομο διπλής προσωπικότητας και σε κάποιον εν δυνάμη ψυχοπαθολογικά άρρωστο ασθενή που νομίζει ότι είναι ο Ναπολέων. Κάτι σίγουρα εσωτερικά στραβό παίζει με την πάρτη σας γιατί η επίτευξη της δικιάς σας ευτυχίας βασίζεται και ποδοπατά την ευτυχία των υπολοίπων.

Οι υπόλοιποι λοιπόν που ξέρουμε πολύ καλά ότι εάν συνεχίσουμε να κολυμπάμε στην ίδια κατεύθυνση με το υπάρχων ρεύμα, χίλια μύρια και άλλα τόσα πολύ χειρότερα κακά θα ακολουθήσουν. Αυτό που δέν ξέρουμε όμως είναι όταν θα αρχίσουμε τέλοσπάντων να κολυμπούμε αντίθετα στο ρεύμα, πόσο δύσκολο θα είναι τουλάχιστον στην αρχή. Γνωρίζουμε όμως ταυτόχρονα πολύ καλά από την άλλη, ότι υπάρχει ένας άλλος πολύ διαφορετικός και πολύ καλύτερος κόσμος με όμως λίγο ή πολύ ήδη γνωστές τις δυσκολίες που επιφυλάσει, για τις οποίες είμαστε επίσης ήδη διατεθιμένοι να αντιμετωπίσουμε, εκ των προτέρων πρίν κάν κάνουμε την στροφή. Εκείνη ακριβώς η στιγμή της στροφής λοιπόν, που γυρνάμε το τιμόνι, που αλλάζουμε την ρότα, που πάμε αντίθετα στο ρεύμα και κινούμαστε έξω από την υποτιθέμενη ασφάλεια του κοπαδιού είναι και το πιό δύσκολο σημείο της λύσης και της απάντησης στο εύλογο ερώτημα και που αποδεικνύεται πάντα εκ του αποτελέσματος ώς και η πίο απελευθερωτική απόφασης ζωής που έχει κάνει κάποιος ποτέ του.

Αυτό όμως που πολύ ακόμα κόσμος συνεχίζει να αμφισβητεί είναι να μήν αναγνωρίζει καν το γεγονός οτί πιθανώς υπάρχει ένας άλλος τέτοιος κόσμος γιατί πολύ απλά ακόμα όλοι οι γνωστοί και φίλοι του κολυμπούν και πορεύονται στο ίδιο ρέυμα με αυτόν. Βιώνουνε ακόμα τον μύθο της σπηλιάς του Πλάτωνα. Όταν πέντε δέκα γνωστοί τους όμως αρχίσουν να κολυμπούν και να ζούνε μιά χαρά εκτός ρεύματος τότε όλοι θα αρχίσουν να βλέπουν τα περί εκτός ρεύματος σαν το προφανές.

Όλοι μας εν ολίγης περιμένουμε τον άλλο να κάνει κάτι και επειδή κανένας δεν κάνει κάτι, δεν κάνουμε και εμείς αυτό το κάτι και που όλοι σχεδόν ανεξαιρέτως πλέουν κάνουν κρά για αυτό το κάτι. Λείπει η πρωτοβουλία κοινώς. Σε αυτή την περίπτωση θα συμβούλευα να αλλάξουμε φίλους και γνωστούς γιατί αυτός ο άλλος κόσμος υπάρχει και καρα-υπάρχει, δέν είναι μεν ιδανικός, έχει πολλές δυσκολίες αλλά εν συγκρίση δε, εξασφαλίζει την επιβίωση, την ασφάλεια, την διαιώνιση του είδους, προσφέρει μέλλον και ξορκίζει όλα τα καρκινογενή εκείνα δαιμόνια τύπου πολύποδα που είχαν παρεισφρήσει στον εγκέφαλό μας λόγω του περιβάλοντος με ορατότητα μηδέν στο οποίο κολυμπούσαμε κοπαδιαστά.

Απαιτούνται ριζικές αλλάγές στην ζωή μας και στις συνήθειες μας γενικότερα και αυτό όντως δέν είναι εύκολο, ούτε και φαντάζει με δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα, αλλά είναι άκρως πλέον επιτακτικό και απαιτείται καταρχήν για να εκκινήσει, η παρότρυνση.
Αλλάξτε για αρχή λοιπόν τους φίλους, τους συνομιλητές σας και τα θέματα των καθημερινών συζητήσεών σας και αρχίστε να κάνετε παρέα με ανθρώπους με όραμα, με έμπνευση, θάρρος, αποφασιστικότητα και αισιοδοξία που ακόμα παλεύουν και δεν το βάζουν κάτω. Είναι ουτοπικό κάποιος να αισιοδοξεί μέσα σε αυτό το ρεύμα της νέας τάξης πραγμάτων που ευαγγελίζονται όλοι οι πολιτικοί. Σταματήστε να αναζητάτε σωτήρες και χαρισματικούς ανθρώπους στην πολιτική και σε διαφθαρμένα στερεώματα που θα ηγηθούν τάχατες της Ελλάδας και θα μας πάρουν όλους από το χεράκι και ώς δια μαγείας θα μας λύσουν τα προβληματά μας, χωρίς πάλι εμείς να μήν χρειαστεί να κάνουμε τίποτα και αλλάξουμε την βολή μας. Όσοι τέτοιοι και να υπήρχαν μέσα στο ευρύτερο πολιτικό στερέωμα, τους πάτησε το τρένο, τέλος. Μην αναζητάτε άλλο μπαστούνια βοηθείας στην αναπηρία μας. Ευθύνονται ναι, αλλά τώρα πρέπει να γίνουμε όλοι οι ηγέτες του εαυτού μας.

Αναζητήστε αυτούς τους χαρισματικούς ανθρώπους έξω στον δρόμο, στην αγορά, σε γνωστούς. Σε γνωστούς γνωστών, σας διαβεβαιώνω ότι υπάρχουν πολλοί από αυτούς έξω στον πραγματικό κόσμο και κυκλοφορούν ανάμεσά μας και ποτέ δεν το είχαμε προσέξει κάν. Δόξα το Θεό η Ελλάδα ποτέ δεν στέρεψε από χαρισματικούς ανθρώπους και ούτε πρόκειται. Σχεδόν κάθε ελληνική οικογένεια έχει και από έναν. Αναζητήστε τον μοιραία στους νεότερους και στους αμόλυντους. Συνιστώ λοιπόν γενικότερα στους παλιότερους να κάνουνε παρέα με νεότερους ανθρώπους και το αντίθετο. Διότι αφενός από την μία κάνει τους παλαιότερους να νιώθουνε νεότεροι, τους χαρίζουν με μία δηλαδή έννοια ζωή και αφετέρου από την άλλη είναι άκρως απαραίτητη η εμπειρία, η συμβουλή και η σοφία των παλιότερων στους νεότερους, αντί μονάχα της υπένεργητικότητας και του θάρρους τους. Ο συνδυασμός θα έλεγα κερδίζει ακόμα και μουντιάλ…(χιούμορ)

(Και σε αυτό το σημείο για να μήν ξανα-παρεξηγηθώ από κάποιους που ζήσαν μια ζωή μέσα σε όλη αυτή την περιρρέουσα καταχνιά και σκότος και έχουν μάθει να κρίνουν τους ανθρώπους και τα λεγόμενα τους κοιτώντας αποκλειστικά πίσω στο μαύρο παρελθόν-βιώματά τους και εξ’ ιδίων τα αλλότρια, αντί να κοιτάνε μπροστά και καθαρά, δηλώνω ότι δέν υπονοώ σε καμία των περιπτώσεων ότι εγώ μπορεί να είμαι ένας από αυτούς τους ανθρώπους που περιγράφω στην πιό πάνω παράγραφο. Εγώ διευκρινίζω ότι για εσάς δέν είμαι τίποτα παραπάνω από ένας τελείος άγνωστος άνθρωπος που γράφει τις απόψεις του με μοναδικό σκοπό την βοήθεια προς τον συνάνθρωπο και τίποτα μα ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ πέρα από αυτό και που λόγω ακριβώς της άγνωστης ταυτότητάς μου πέραν ενός ονοματεπωνύμου επιδέχομαι την οποιαδήποτε αμφισβήτηση και επιφυλακτικότητα σας αποκλειστικά και μόνο όμως ώς προς το περιεχόμενο των άρθρων μου.)

Εάν είχατε την επιλογή να είχατε στην ζωή σας αποκλειστικά και μόνο αισιόδοξους ανθρώπους γύρω σας αντί για πεσιμιστές, τί θα διαλέγατε; Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλοί από εμάς που εξακολοθούμε να επιλέγουμε να μιλάμε και να κάνουμε παρέα με αρνητικούς και απαισιόδοξους ανθρώπους, με διαρκώς τα ίδια αρνητικά θέματα συζήτησης διότι για κάποιο λόγο νιώθουμε πιό οικεία με τον άλλο με αυτά τα κοινά θέματα συζήτησης και γιατί είναι το εύκολο για όλους μας να παπαγαλίζουμε, να ανακυκλώνουμε, να επαναλαμβάνουμε και να επεξηγούμε το προφανές. Και έτσι χωρίς να το καταλαβαίνουμε παραμένουμε, στο ρεύμα της εξαθλίωσης, στο ρεύμα της εποχής, στο ρεύμα που οι περισσότεροι ξέρουμε που μας οδηγεί, στο ρεύμα που οδηγεί το κοπάδι που και εμείς ανήκουμε σε αυτό. Και όταν βρεθεί ένας άνθρωπος τέλοσπάντων και προτεινει κάτι, μια πιθανή λύση και κάνει την οποιαδήποτε θετική και αισιόδοξη σκέψη, του την πέφτουμε όλοι μας ενστικτωδώς και τον χαρακτηρήζουμε χαζό, ονειροπόλο, αθώο, ότι λέει βλακείες και προδικάζουμε το αποτέλεσμα, καταδικάζοντας έτσι την οποιαδήποτε θετική του σκέψη με το να βγάζουμε τον πιό καταστροφολογικό και ειρωνικό εαυτό μας πάνω του. Επειδή είμαστε εμείς ανάπηροι, φροντίζουμε άμεσα να του μεταδώσουμε την αναπηρία μας ώστε να τον συνετίσουμε, να του βάλουμε μυαλό και να ξανασυγχωνευτεί ουσιαστικά στο μαζικά καθοδηγούμενο κοπάδι.

Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σημειώσω ότι τα περισσότερα blogs και όλοι μας που εμπλεκόμαστε, διαβάζουμε, παρακολουθούμε, σχολιάζουμε και γράφουμε σε αυτά, άν παρατηρήσετε είμαστε και εμείς ακόμα ένας καθρέπτης, ο ηλεκτρονικός εν προκειμένου αυτής της γενικότερης κατάστασης.

Όλα τα λεφτά λοιπόν είναι εκείνη η πρώτη κίνηση, που ξεστρατίζει από τον συμβατικό τρόπο σκέψης και ζωής. Που μας ξεβολεύει από την παλιότερα υφιστάμενη ζωούλα και συνήθειες μας και που πάει αντίθετα στο ρεύμα της εποχής, στο ρεύμα του πραγματικού και συνάμα αντισυμβατικού μόχθου σύμφωνα με τα δέδομένα της εποχής του 2013, στο ρεύμα της ανεξαρτησίας, της αυτονομίας, της αυτάρκειας, της φαντασίας, της παραγωγικότητας, της εφευρετικότητας, της πρωτοτυπίας και της αντισυμβατικότητας, στο ρεύμα του σωστού και του δίκαιου, στο ρεύμα της αξιοποίησης των ταλέντων μας, στο ρεύμα της προσωπικής μας ανάπτυξής και εξέλιξης και στο ρεύμα της επιδίωξης των ονείρων μας, ακόμα και τώρα στις τόσο δύσκολες στιγμές. Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση και όχι εκείνη η επανάσταση που όλοι ουρλιάζουμε διαδικτυακά τόσο ευθαρσώς κρυμμένοι πάντα πίσω από μια οθόνη ενός υπολογιστή και που στην πράξη περιμένουμε κάποιος άλλος να την κάνει για εμάς, ώστε να δούμε άν θα τον ακολουθήσουμε κιόλας γιατί το παίζουμε και ξύπνιοι κιόλας.

Η εποχή των ιχθύων πρέπει να τελειώσει με ακούτε; Όλοι κινούμαστε εκτός ρεύματος και πάμε αντίθετα με αυτό. Τώρα βγαίνουμε όλοι έξω από τα νερά μας και γινόμαστε αμφίβιοι και όχι μόνο. Γινόμαστε αμφίβιοι καταδρομείς του οτιδήποτε καταστρέφει την ζωή μας και αμφίβιοι καταδρομείς και λυσσαλέοι καταδιώκτες των ονείρων μας. Βελάζοντας κανένα πρόβατο δεν σώθηκε, ας σταματήσουμε όλοι να βελάζουμε, να μυρολογούμε και να ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια λές και πετυχαίνουμε κάτι με αυτό. Άς αρχίσουμε όλοι να συζητάμε αποκλειστικά και μόνο για πιθανές λύσεις, τρόπους και για οτιδήποτε τέλοσπάντων, όσο και βλακώδες να είναι που έχει έστω και ένα ψίγμα θετικότητας μέσα του. Αφήνουμε το σκοτάδι πίσω. Γινόμαστε κατ’ουσίαν άναρχοι. Άς κάνουμε όλοι μας προσωπικά στην ζωή μας αυτό το πράγμα και μετά θα δείτε πώς θα βρεθούνε όλες οι πολυπόθητες λύσεις. Δια Χριστόν σαλότητα.

Αμήν

Βασίλης Παπαδόπουλος.