Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Ποια είναι σήμερα η αξία της αγωνίας ενός ανέργου της εποχής του Τρικούπη; Έχει αξία μόνο για μία συγκεκριμένη στιγμή, εκείνη που βίωσε ο ίδιος και οι άμεσα εξαρτώμενοι από εκείνον. Για τις μελλοντικές γενιές η αξία μετατοπίζεται σε γεγονότα ευρύτερου ενδιαφέροντος. Όπως το γεγονός ότι εξακολουθεί και υπάρχει ακόμη Ελλάδα…
Δεν ξέρουμε τι θα λένε οι άνθρωποι σε εκατό χρόνια για μας. Ούτε πως θα έχουν διαμορφωθεί τότε τα πράγματα. Αν θα υπάρχει Ευρώπη με την μορφή της ΕΕ και τι θέση θα έχει στον κόσμο ή τι ακριβώς θα συμβαίνει τότε με την Ελλάδα. Αν θα υπάρχει ή αν θα έχει απορροφηθεί από μία Ομοσπονδία ή ακόμη και αν αυτή η κρίση που ζούμε σήμερα θα έχει αλλάξει και με τι τρόπο την μελλοντική της μοίρα. Μπορούμε, όμως, να κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις σε σχέση με τις συνθήκες που επικρατούσαν επί Τρικούπη και σε αυτές που επικρατούν σήμερα.
Πιστεύω ότι η πιο σημαντική διαφορά έχει να κάνει με όσα οι άνθρωποι ήσαν τότε διατεθειμένοι να χάσουν για έναν ανώτερο σκοπό. Σήμερα υπερτερεί το ατομικό συμφέρον, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα αυτό που ονομάζουμε εθνικό συμφέρον. Ή καλύτερα, οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να το θυσιάσουν εύκολα, αρκεί να μην χάσουν την βολή τους. Για να υπερασπιστούν το αυστηρά προσωπικό τους συμφέρον. Τον περασμένο αιώνα οι παππούδες των παππούδων μας πέρασαν επί σειρά ετών στα πεδία των μαχών για να υπερασπιστούν την πατρίδα, την οικογένεια, την αξιοπρέπειά τους. Εμείς θα κάναμε σήμερα κάτι ανάλογο;
Ο άνεργος της εποχής του Τρικούπη πεινούσε το ίδιο με τον σημερινό άνεργο. Εμείς, όμως, σήμερα, δεν μπορούμε να χρεώσουμε σε εκείνη την κοινωνία τον αφανισμό της πατρίδας. Η Ελλάδα είχε τότε ένα όραμα ή καλύτερα την δυνατότητα να γεννάει κάθε φορά οράματα. Να δημιουργεί εθνικούς στόχους. Ανεξάρτητα από το αν αυτοί ήσαν σωστοί ή όχι.
Από την άλλη πλευρά η Ευρώπη εκείνης της περιόδου ήταν πιο πλούσια και πιο ισχυρή πολιτικά από την σημερινή. Εκμεταλλευότανε οικονομικά όλο τον υπόλοιπο πλανήτη κι αυτό δημιουργούσε αρκετό απόθεμα για να πληρωθούν όλα τα πιθανά λάθη. Κι η αλήθεια είναι ότι έγιναν πολλά τέτοια. Αλλά είπαμε, υπήρχε απόθεμα, υπήρχε κληρονομιά. Μπορεί να ήταν βγαλμένα με απάνθρωπο τρόπο, μπορεί να σφαγιάστηκαν χιλιάδες για να απολαμβάνει τα αγαθά του ο Ευρωπαίος, αλλά αυτό δεν ενδιέφερε στα σοβαρά κάποιον…
Το να ζει κανείς στην Ευρώπη του περασμένου αιώνα έμοιαζε σαν να ζούσε σε ένα συνεχώς ανοδικό χρηματιστήριο. Ακόμη και έπειτα από μια σημαντικό λάθος, τα συνολικά κέρδη της αγοράς θα διέγραφαν στην πράξη τις συνέπειες του λάθους. Μπορεί, λοιπόν, η Ελλάδα να αντιμετώπισε πολέμους, καταστροφές, αλλά στο τέλος ζούσε σε ένα πλούσιο χωριό. Μπορεί η ίδια να μην είχε αποικίες στο παρελθόν, αλλά και τα κοινοτικά πακέτα δεν θα υπήρχαν αν οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης δεν είχαν ξεζουμίσει τον τρίτο κόσμο.
Σήμερα η Ευρώπη έχει ξεπεραστεί από τις χτεσινές της αποικίες. Από πρωταγωνιστής κινδυνεύει να γίνει κομπάρσος. Η ΕΕ ήταν η απάντηση σε αυτή την αναπόφευκτη εξέλιξη. Θεωρητικά. Διότι η πράξη αποδεικνύει ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα. Η ουσία είναι ότι πέρα από την κρίση αυτή καθαυτή οι Ευρωπαίοι έχουν να αντιμετωπίσουν και θέματα ταυτότητας και προσανατολισμού. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους Έλληνες, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια πίστεψαν ότι η είσοδός μας στην ΕΕ θα μας έλυνε ένα σωρό προβλήματα που μας ταλαιπωρούσαν επί δεκαετίες, αν όχι για αιώνες…
Αυτά τα οποία ρισκάρουμε σήμερα δεν είναι αν ο κατώτερος μισθός θα είναι στα 400 ή στα 600 ευρώ. Αλλά αν θα υπάρχουμε αύριο. Για την θέση μας στον κόσμο. Έναν κόσμο περισσότερο ανταγωνιστικό και επικίνδυνο για μας από οποιαδήποτε άλλη φορά στο παρελθόν.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Οι άνθρωποι σήμερα είναι απλά ηλίθιοι και δεν βλέπουν το συμφέρον τους μέσα από το γενικό συμφέρον. Στα πλαίσια του καπιταλισμού και του αμοραλισμού που συνοδεύει, διαμορφώθηκε η αντίληψη της ατομικής επιτυχίας με κάθε κόστος.
Το παιχνίδι της οικονομίας είναι στημένο. Αν ήθελαν οι υποτίθεται πιεσμένοι ηγέτες του Δυτικού κόσμου μπορούσαν να προωθήσουν τον συνδικαλισμό στην Κίνα ή στις Ινδίες και σε άλλες χώρες του Τρίτου κόσμου στέλνοντάς τους την Παπαρήγα. Μέσα σε μία δεκαετία θα υπήρχε πλήρης αποβιομηχάνιση των χωρών αυτών.
Έχω κάποιες ενστάσεις…Κανείς δεν είναι ικανοποιημένος από το καταναλωτικό μοντέλο και τα ψεύτικα είδωλα που επέβαλαν τα συμφέροντα κάποιων λίγων.Ούτε βέβαια εμείς ως ανθρώπινες οντότητες "χαλάσαμε"τόσο όσο το σύστημά τους θέλει να μας πείσει.Όλοι συναισθανόμαστε πια πως ξοδέψαμε πολλή ενέργεια και ψυχή για "τα σκουπίδια"που μας προέβαλαν ως απαραίτητα συμπληρώματα μιας κενής νοήματος ζωής…Κανένας μας δε θέλει να γυρίσουμε στα ψεύτικα πρότυπα του χθες…Αργά και βασανιστικά διαμορφώνεται το όραμα και ξεκαθαρίζει ο στόχος,ενώ η συλλογική μας συνείδηση περιμένει την "κατάλληλη" ώρα(ωριμότητα)για να ξεσπάσει …Θα είναι τόσο μεγάλη η ανατροπή ,που τέτοια δεν ξανασυνέβη στην ιστορία μας…