Επιστράτευση μυαλού

“Ο κάθε πικραμένος, ο κάθε αποτυχημένος στη ζωή βλέπει μια τέτοια «κυβέρνηση» μαριονετών και τρίβει τα χέρια του. Ξέρει ότι έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει μια «ειδική θέση» και μάλιστα υψηλά αμειβόμενη.”

Σε τούτη την πολύπαθη χώρα έγινε και αυτό. Επιστράτευσαν τους εκπαιδευτικούς. Δεκτό. Έτσι και αλλιώς τίποτε πια δεν κινείται και δεν περιστρέφεται γύρω από τη λογική. Δε γίνεται αναφορά για κάτι το εξεζητημένο αλλά για την απλή κοινή λογική. Αυτό που ονομάζεται άλλωστε κοινωνικός ιστός είναι πια διαλυμένο από άκρου σε άκρο.

Η σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία τιμωρείται για τη χρόνια απάθεια και αδράνειά της. Κάποια στιγμή θα γινόταν. Η λεγόμενη κοινωνική πυραμίδα έχει διαρραγεί σε τόσο επικίνδυνο βαθμό που το μόνο που της απομένει είναι η πλήρης, η ολοκληρωτική κατάρρευση. Ίσως από ένα μεγάλο κομμάτι αυτό να είναι και το πλέον επιθυμητό. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Αν η χώρα καταρρεύσει αυτή τη στιγμή το μόνο που θα αφήσει πίσω της είναι θρύψαλα και ανείπωτη καταστροφή. Μια χώρα άλλωστε σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον σε κρίση δεν έχει και πολλά περιθώρια ανάκαμψης.

Αν κάποιος με νηφάλιο τρόπο προσεγγίσει το μεγάλο πρόβλημα που λέγεται Ευρώπη μπορεί να κατανοήσει και το μέγεθος της καταστροφής. Η μόνη διαφορά της Ελλάδας με την υπόλοιπη Ευρώπη είτε υπάρχουν Μνημόνια είτε όχι έγκειται στο ότι οι «ηγέτες» των άλλων χωρών δεν ξεπουλούν – έναντι πινακίου φακής τουλάχιστον – τον λαό τους και τη δημόσια περιουσία. Υπάρχει έστω μια συγκράτηση. Ένας σκεπτικισμός. Ένα σχετικό φιλότιμο. Ένας κάποιος φόβος μπροστά στην λαϊκή αντίδραση και κατακραυγή.

Για όσους ακόμα διαθέτουν όχι κάτι ιδιαίτερο αλλά τη στοιχειώδη πνευματική συγκρότηση έτσι ώστε να καταλαβαίνουν και να διαχωρίζουν τα μήλα από τα πορτοκάλια, έχει γίνει κτήμα τους η άποψη ότι αυτό το συνονθύλευμα που αποκαλείται τρικομματική κυβέρνηση είναι επικίνδυνο όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά ακόμα και για όσους το υποστηρίζουν. Αν εξαιρέσει κάποιος αυτούς που έχουν «έννομο» και μισθολογικό συμφέρον άρα και το όποιο όφελος για να γαυγίζουν σαν ατάιγα σκυλιά στους τηλεοπτικούς και όχι μόνο δέκτες, οι υπόλοιποι ποιον ακριβώς ρόλο παίζουν; Ποιοι έχουν άποψη και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις; Αυτοί που καταδικάζουν σήμερα τους εκπαιδευτικούς ανάμεσα στα διαλείμματα των τούρκικων τηλεοπτικών σειρών;

Αυτοί που σύντομα θα στηθούν σαν αποχαυνωμένοι ηλίθιοι σε λίγο καιρό να «απολαύσουν» την Eurovision νομίζοντας πως το όποιο ψώνιο πάει εκεί εκπροσωπεί τη χώρα του; Αναμφίβολα, όλα αυτά δεν είναι άσχημα. Έχουν έτσι φτιαχτεί ώστε να συγκρατούν τις μάζες, τις στρατιές των χρήσιμων ηλιθίων. Χρήσιμη σαβουροτροφή για ανθρώπους που φτάνουν μέχρι ενός σημείου την εγκεφαλική τους σκέψη και λειτουργία. Μέχρι εδώ καλά θα μπορούσε να πει κάποιος. Σκληρή η κριτική αλλά απαραίτητη. Το πρόβλημα δε βρίσκεται εκεί. Το θέμα είναι ότι τέτοιου είδους «ανθρώπους» έχει στείλει ο ελληνικός λαός στην εθνική αντιπροσωπεία και όχι μόνο. Στη λεγόμενη «πνευματική» και «καλλιτεχνική» ζωή του τόπου πάντα με τη σύμφωνη γνώμη και σπρώξιμο των καθεστωτικών και κρατικοδίαιτων ΜΜΕ έχουν επίσης επικρατήσει τέτοιου είδους «άνθρωποι».

Η κατάσταση όχι μόνο είναι εκτός ελέγχου αλλά αυτό πια είναι ορατό και δια γυμνού οφθαλμού. Η δημόσια ζωή του τόπου έχει γίνει ένα παραβάν με τις κουίντες ορθάνοιχτες. Σε κοινή πια θέα «διαγκωνίζονται» για το ποιοι θα είναι αυτοί που θα έχουν την εύνοια της «κυβέρνησης» ώστε να διοριστούν όχι απλά ως υψηλά αμειβόμενοι αλλά και σε καίρια πόστα. Την ίδια στιγμή ο μισός ελληνικός πληθυσμός λιμοκτονεί και αναστενάζει κάτω από το βάρος της επαχθούς και άδικης φορολόγησης. Την πείνα και την αδικία ο ελληνικός λαός έχει τουλάχιστον με τη στάση του αποδείξει τα τρία τελευταία χρόνια ότι την ανέχεται. Η τοποθέτηση ηλιθίων «ανθρώπων» όμως σε καίρια πόστα είναι άλλο πράγμα. Επικίνδυνο με τον τρόπο που γίνεται.

Ο κάθε πικραμένος, ο κάθε αποτυχημένος στη ζωή βλέπει μια τέτοια «κυβέρνηση» μαριονετών και τρίβει τα χέρια του. Ξέρει ότι έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει μια «ειδική θέση» και μάλιστα υψηλά αμειβόμενη. Το ότι βέβαια όλο αυτό το πακέτο συνοδεύεται από αναγνωρισιμότητα και έκθεση στο «γυαλί» αυτό τον αφήνει παγερά αδιάφορο. Το ότι θα βγει, θα πει τις ασυναρτησίες του και θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα λίγο τον ενδιαφέρει. Έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται να απολυθεί. Γνωρίζει πολύ καλά ο ίδιος και οι όμοιοί του ότι δε διορίστηκαν για να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο αλλά για δικά τους ιδιοτελή ή και μικροκομματικά συμφέροντα. Δεν έχουν τύψεις και κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια. Δε τους νοιάζει ότι η χώρα έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και έχει οδηγηθεί σε μια άνευ προηγουμένου εσωτερική υποτίμηση και φτώχεια. Δε τους νοιάζει που δεν υπάρχει ούτε για αστείο αυτό που ονομάζεται Σύνταγμα των Ελλήνων. Είναι οι σύγχρονοι κυρ – Παντελήδες. Ανάλγητοι, ασύδοτοι, μη ελεγχόμενοι και κατωτάτου πνευματικού επιπέδου.

Κακά τα ψέματα. Στην καινούρια ιστορία που ξεκίνησαν τώρα οι πάσης φύσεως ηλίθιοι και χρήσιμοι ηλίθιοι, μια μόλις εβδομάδα πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις δε θα βγουν κερδισμένοι. Αν έστω τώρα οι καθηγητές έκαναν πίσω γιατί προφανώς μόνο αυτοί σκέφτονται για το μέλλον των δικών τους παιδιών πολύ σύντομα το ποτάμι για αυτή την κυβέρνηση των επικίνδυνων για το δημόσιο συμφέρον δε θα γυρίζει πίσω. Οι δύο βασικοί πυλώνες ενός υγιούς Κράτους που θα το αφήσουν να μακροημερεύσει είναι δύο. Η Παιδεία και η Υγεία. Όσο αυτές οι θλιβερές έμμισθες μαριονέτες και οι πρόθυμοι φίλοι τους καταργούν αυτές τις δύο κολώνες που κρατούν όρθια μια κοινωνία τόσο ο χρόνος θα μετρά αντίστροφα. Μερικές φορές είναι και θέμα αξιοπρέπειας πέρα από την επιβίωση. Ένας έξυπνος άνθρωπος μπορεί να ανέχεται έναν ηλίθιο να είναι προϊστάμενός του από επιλογή για λίγο καιρό. Ίσως από λύπηση. Ίσως γιατί έτσι χτίστηκε η νεοελληνική κοινωνία. Για όλα όμως υπάρχει ένα όριο. Ένα μέτρο.

Όταν αυτός ο ηλίθιος αρχίσει και γίνεται επικίνδυνος και νομίζει ότι είναι και έξυπνος τότε υπάρχει πρόβλημα. Μεγάλο πρόβλημα. Όσες επαγγελματικές – κοινωνικές ομάδες έχουν απομείνει ακόμα όρθιες οφείλουν να αναλογιστούν ότι διαιρεμένες δεν πρόκειται να επιβιώσουν. Φτάνει και η δική τους ώρα και μάλιστα σύντομα. Αυτό που ονομάζεται κακώς εννοούμενος «συνδικαλισμός» ή συντεχνιακή αντίληψη των πραγμάτων οφείλει να τερματιστεί εδώ και τώρα. Αν υπάρχει έστω η στοιχειώδης αξιοπρέπεια των ιδίων αλλά και η αγωνία για το μέλλον το δικό τους, των παιδιών τους αλλά και των επόμενων γενιών πρέπει να αρχίσουν να βλέπουν αλλιώς τα πράγματα. Ας γίνουν οι εκπαιδευτικοί η σπίθα στο φυτίλι. Ας σταθούν όλοι στο πλάι τους τώρα και την επόμενη φορά σε όποιον το έχει ανάγκη.

Όσο θα πηγαίνει ο καθένας μόνος του απέναντι σε αυτή τη ληστοσυμμορία και τα κατακάθια της θα συντρίβεται. Ας μη ξεχνούν κάποιοι ότι δεν πρέπει να υποτιμούν τον αντίπαλο. Μπορεί να είναι ηλίθιοι και να ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους αλλά έχουν τα ηνία και ένα ολόκληρο σύστημα διαφθοράς, διαπλοκής και φαυλοκρατίας στα χέρια τους. Έτσι έμαθαν και αυτό εμπιστεύονται. Για να αντιμετωπιστεί όλο αυτό το τσούρμο των κόπρων χρειάζεται επιστράτευση υγιών μυαλών. Υπάρχουν αυτά αλλά τα χωρίζουν οι κομματικές ταμπέλες. Είναι το παιγνίδι που έχουν εφεύρει οι ηλίθιοι για να κρατούν διασπασμένο το υγιές κοινωνικό μπλοκ.

Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ δεν ανήκει στην Αριστερά. Το αντίθετο. Μιλά όμως με τη φωνή της λογικής. Μιλά ενωτικά και όχι για να διχάσει. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει γίνει εδώ και αρκετό καιρό ξεκάθαρος. Έχει μιλήσει με καθαρές κουβέντες και έχει πει ότι για να μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του θέλει και τον λαό μαζί του. Τις υγιείς κοινωνικές ομάδες από όπου και αν προέρχονται. Όχι για να ενταχθούν στον δικό του κομματικό μηχανισμό αλλά για να μπορέσει κάποια στιγμή η Ελλάδα να ξαναχτιστεί όπως της αρμόζει και όχι έτσι όπως την κατάντησαν οι ηλίθιοι και το συρφετό τους…

Του Κώστα Καπνίση