Ζούμε σε μια εποχή που γίνεται όλο και περισσότερο συνείδηση ότι η πραγματικότητα δεν είναι απαραίτητα “όπως είναι”, αλλά όπως τη βλέπουμε και τη θεωρούμε. Όχι μόνο είναι εύπλαστη, αλλά και ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να βάλει το χέρι του στη διαμόρφωσή της. Και φυσικά, όχι τόσο το χέρι του -αφού στο μεγαλύτερο μέρος της η πραγματικότητα “δεν περνάει από το χέρι μας”-, όσο τη σκέψη του…

Ο Νόμος της Έλξης και οι σχετικές θεωρίες, όπως διατυπώνονται για παράδειγμα στο βιβλίο Το Μυστικό
,αναφέρονται στην έμμεση υλοποίηση.

Βασική αρχή τους είναι “Ζήτησε αυτό που θέλεις και άφησε το Σύμπαν να βρει τον τρόπο που θα σου το φέρει”.

Η υλοποίηση με αυτό τον τρόπο είναι έμμεση, δηλαδή γίνεται μέσω διαφόρων -υποτιθέμενα άγνωστων-, παραγόντων. Χρειάζεσαι χρήματα για κάτι, αλλά δεν ξέρεις πώς θα τα αποκτήσεις. Τα ζητάς (με το σωστό τρόπο, κάτι που ωστόσο δεν αποτελεί αντικείμενο αυτού του άρθρου), κι έπειτα έρχονται σ’ εσένα από ένα δρόμο που δεν είχες σκεφτεί ή δε γνώριζες ότι υπάρχει (αν και η αλήθεια είναι ότι γνώριζες…) Επιπλέον, υποτίθεται ότι το σύμπαν ευθύνεται για την υλοποίηση, που “ξέρει” και βρίσκει τους καλύτερους τρόπους για να σου φέρει αυτό που ζητάς.

Η υλοποίηση με αυτό τον τρόπο δεν είναι ποτέ στιγμιαία, αν και μπορεί να συμβεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Ας δούμε τώρα μια άλλη οπτική.

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο A Handbook on Illusion (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ
) Το βιβλίο αυτό μιλάει για την άμεση υλοποίηση. Να ζητάς κάτι και να υλοποιείται μπροστά στα μάτια σου. Αυτός ο τρόπος υλοποίησης, σύμφωνα με το βιβλίο, απαιτεί απόλυτη βεβαιότητα:

“Πρέπει να καταλάβετε κάτι πάρα πολύ σημαντικό: ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΧΕΙ ΔΟΜΗΘΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΟΣΟ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ“. …

…”Τα αντικείμενα, η ενέργεια και όλες οι άλλες φαντασιώσεις* που συνιστούν το φυσικό σύμπαν δημιουργήθηκαν με υπέρμετρη σιγουριά και βεβαιότητα.
Αυτή είναι η μόνη διαφορά ανάμεσα στις φαντασιώσεις του φυσικού σύμπαντος και στις δικές σας”

* Φαντασιώσεις: Εικόνες και παραστάσεις που σχηματίζει ελεύθερα η ανθρώπινη φαντασία (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής)

Η βασική θεωρία του βιβλίου A Handbook on Illusionπαρουσιάζει μεγάλη ομοιότητα με κάποιες αρχές της Σαηεντολογίας. Στη Σαηεντολογία, υπάρχει μια κλίμακα συναισθηματικών τόνων (συναισθημάτων), και σε κάθε τόνο αντιστοιχεί ένα χαρακτηριστικό επίγνωσης. Το ανώτερο σημείο στην κλίμακα είναι η Γαλήνη της Ύπαρξης (Τόνος 40) και το χαρακτηριστικό επίγνωσης του σημείου αυτού είναι η Γνώση.

Ενημερωτικά, η πλήρης Τονική Κλίμακα απεικονίζεται παρακάτω:

Ο αμέσως χαμηλότερος τόνος είναι τα Postulates. H λέξηpostulate θα μπορούσε να μεταφραστεί στα ελληνικά ως Αίτημα,αν και η λέξη Λόγος θα ήταν ίσως η ιδανική. Στη Σαηεντολογία, ένα Αίτημα είναι, με απλά λόγια, κάτι που σκεφτόμαστε, πιστεύουμε, περιμένουμε ότι θα συμβεί. Είναι αυτό για το οποίο μιλάει ο Νόμος της Έλξης.

Το χαρακτηριστικό επίγνωσης που αντιστοιχεί στο Αίτημα είναι η Μη Γνώση (Not know).

Όταν χρησιμοποιούμε το Νόμο της Έλξης για να φέρουμε κάτι στη ζωή μας (όταν δηλαδή θέτουμε ένα Αίτημα), παρακάμπτουμε την προϋπόθεση για απόλυτη βεβαιότητα. Παρακάμπτουμε τη σύγκρουση με τους φυσικούς νόμους. Αυτό που ζητάμε έρχεται σ’ εμάς χωρίς να αναιρούνται οι ισχύουσες συμφωνίες (πάνω στις οποίες βασίζονται και οι φυσικοί νόμοι). Φυσικά δεν έρχεται στιγμιαία. Απαιτείται χρόνος, διάρκεια, που είναι επίσης ένας παράγοντας “αγνώστου”.

Συμβαίνει και κάτι άλλο, όμως. Με τον τρόπο αυτό, φαίνεται πως “δεν το κάναμε εμείς”. Αποποιούμαστε τη δημιουργία του. Λέμε ότι το σύμπαν το έκανε. Ένας μυστηριώδης “νόμος έλξης” μάς το έφερε – ή ένας μυστηριώδης τύπος που ονομάζουμε “Ανώτερο Εαυτό” μας.

Με δυο λόγια, το βιβλίο A Handbook on Illusion μιλάει για την υλοποίηση σε Τόνο 40 (γνώση, απόλυτη βεβαιότητα), ενώ ο Νόμος της Έλξης μιλάει για την υλοποίηση σε Τόνο 30 (μη γνώση).

Διάρκεια υλοποίησης

Δεν υπάρχουν γνωστές περιπτώσεις άμεσης υλοποίησης, παρά μόνο σε θρησκευτικά και μυστικιστικά κείμενα και, φυσικά, στα παραμύθια. Μιλώντας όμως για παραμύθια, μου έρχεται στο νου μια προσωπική μου εμπειρία, κάτι που ήταν για μένα ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο, μέχρι που το παραπάνω βιβλίο μού έδωσε μια πιθανή εξήγηση.

Από τη στιγμή της γέννησής μου και μέχρι να γίνω πέντε ετών, έβλεπα παντού αιθέρια φτερωτά πλάσματα. Όσο πίστευα ότι ο νεραϊδόσκοσμος αυτός υπήρχε από μόνος του, συνέχιζα να τον βλέπω. Κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι μπορούσα να δημιουργώ και να βλέπω αντικείμενα που σκεπτόμουν. Κι επειδή τα στοιχεία που συνειδητά δημιουργούσα ήταν αιθέρια και έμοιαζαν σε υφή με τις νεράιδες, άρχισα να υποψιάζομαι ότι εγώ δημιουργούσα και τα υπόλοιπα. Έτσι ο κόσμος που έβλεπα κάποια στιγμή εξαφανίστηκε.

Τώρα πιστεύω ότι εξαφανίστηκε για τον έναν ή και για τους δύο από τους παρακάτω λόγους: Πρώτον, επειδή κατάλαβα ότι τον δημιουργούσα εγώ (που ήταν μάλλον και η αλήθεια) και, δεύτερον, επειδή πίστεψα ότι δεν υπάρχει.

Θα σταθώ σε μια λεπτομέρεια της ιστορίας: Τα στοιχεία που δημιουργούσα εγώ, συνειδητά, διαλύονταν μετά από λίγα δευτερόλεπτα, σε αντίθεση με το υπόλοιπο μέρος του νεραϊδόκοσμου που υπήρχε συνεχώς. Στο σημείο αυτό, θα παραθέσω ένα ακόμη δεδομένο από τη Σαηεντολογία, γιατί προσφέρει μια πιθανή εξήγηση:

“Οτιδήποτε, για να έχει διάρκεια, πρέπει να περιέχει ένα ψέμα”. (Απόσπασμα από το Αξίωμα 38. Δεν το παραθέτω ολόκληρο, καθώς είναι πολύ τεχνικό)

Ποιο ήταν το ψέμα που έκανε το νεραϊδόκοσμο να υπάρχει; Ότι δεν τον δημιουργούσα εγώ. Ή, πιο βασικό ψέμα ακόμη, ότι δε γνώριζα πως τον δημιουργούσα εγώ.

Το πρώτο ίσως ψέμα που είπαμε ποτέ στον εαυτό μας είναι ότι δε γνωρίζουμε. Πώς καταφέραμε να το πιστέψουμε, δεν το ξέρω, είναι όμως αρκετά εύκολο με τις παρούσες συνθήκες της ύπαρξής μας. Επεξεργαζόμαστε τα πάντα με τη βοήθεια του νου. Γνωρίζουμε, συνήθως, μέσω του νου. Είναι σαν να αντιλαμβανόμαστε μέσω ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή – αντί να κοιτάξουμε απλά γύρω μας, προσπαθούμε να μάθουμε τι υπάρχει γύρω μας από τις πληροφορίες που δίνει ο υπολογιστής. Ίσως η δημιουργία του νου να ήταν μια προϋπόθεση για να κατέβουμε από το επίπεδο της άμεσης γνώσης στο επίπεδο της γνώσης μέσω δεδομένων, αισθήσεων, σκέψεων.

Αν όμως καθετί, για να έχει διάρκεια, πρέπει να περιέχει ένα ψέμα, ή αλλιώς μια αλλοίωση της αλήθειας, πώς μπορείς να δημιουργείς κάτι τόσο άμεσα χωρίς να εξαφανιστεί; Πώς μπορείς να φέρεις κάτι σε συνεχή και σταθερή ύπαρξη από το επίπεδο της απόλυτης βεβαιότητας (και γνώσης); Αυτό είναι ένα σημείο που με έκανε να αμφισβητήσω τις ιδέες στο βιβλίο A Handbook on Illusion. Δε θέλω φυσικά να πω ότι δε θα μπορούσε να γίνει. Ούτε είμαι σε θέση να ισχυριστώ κάτι τέτοιο.

Ομολογουμένως, δεν υπάρχει τίποτε πιο απεχθές και επαχθές από τη στατικότητα, την απουσία αλλαγής, δημιουργίας. Η ανυπαρξία είναι αφόρητη. Οτιδήποτε είναι καλύτερο από το τίποτα. Και, σύμφωνα με τα παραπάνω, ένας τρόπος (γιατί δε θέλω να πω ότι είναι ο μοναδικός τρόπος) για να διατηρήσεις κάτι είναι να του προσθέσεις λίγο άγνωστο. Υποψιάζομαι ότι το κατ’ εξοχήν μυστήριο που προσθέτουμε, το πρώτο και μεγαλύτερο ψέμα που λέμε, είναι ότι δεν το δημιουργήσαμε εμείς.

Οι θρησκείες γενικά (με ελάχιστες εξαιρέσεις) αντιπροσωπεύουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αυτό το ψέμα. Σου λένε ότι εσύ δε δημιούργησες τίποτα. Όλα όσα υπάρχουν, το σώμα σου, η ψυχή σου, οι σκέψεις σου, ο χαρακτήρας σου, οι ικανότητές σου, δημιουργήθηκαν από κάποιο θεό. Γι’ αυτό ίσως οι θρησκείες έχουν τέτοια διάρκεια, και είναι το μόνο θέμα που δεν εξελίσσεται και δεν αλλάζει στο πέρασμα των αιώνων.

Μα αν η υλοποίηση και η διάρκεια στηρίζονται στο άγνωστο, δηλαδή στο ψέμα ότι δε γνωρίζουμε, ίσως η τελική κατάληξη του ταξιδιού προς τη γνώση να είναι η ανυπαρξία. Ίσως όταν καταλάβουμε ότι εμείς δημιουργούσαμε τα φωτόνια και τα μποζόνια, τη λογική και τους νόμους, ο κόσμος αυτός να εξαφανιστεί. Ποιος ξέρει; (δυστυχώς ή ευτυχώς, όχι εμείς…)
ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ