Για όλα είναι υπεύθυνα τα συναισθήματα και οι σκέψεις…οι σκέψεις και τα συναισθήματα… και αν παρατηρήσουμε, οι άνθρωποι έτσι ζούμε

Για όλα είναι υπεύθυνα τα συναισθήματα και οι σκέψεις…οι σκέψεις και τα συναισθήματα… και αν παρατηρήσουμε, οι άνθρωποι έτσι ζούμε
O άνθρωπος από την αληθινή του Φύση, είναι δοτικός, συμπονετικός, γενναιόδωρος…

Δεν είναι θέμα χαρακτήρα οι Αρετές τούτες, είναι μέσα σε κάθε άνθρωπο που γεννιέται στον Φυσικό Κόσμο.

Δεν χρειάζεται να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος…

Χρειάζεται όμως να θέλω να ερευνήσω πόσο καλοσυνάτος είμαι

Η εκπαίδευση μας εδώ, έφερε ανατροπή στην αληθινή μας Φύση και αυτό είναι το χρέος του καθενός μας για να ερευνήσει.

Ο κάθε άνθρωπος αναγκάστηκε να χτίσει τα τείχη της αβεβαιότητας και της ιδιοτέλειας…Πίσω από κάθε Αρετή έκρυψε ένα προσωπικό όφελος, μια προσδοκία, συναισθηματικής φύσης και η Καρδιά σταμάτησε να είναι το κέντρο της Ύπαρξής του, μετακινήθηκε το κέντρο τούτο στο στομάχι…

Στο στομάχι όμως, εκτός από το προσωπικό όφελος, κρύβεται και ο διαχωρισμός του καλού και του κακού, για κάθε Αρετή…

Η καλοσύνη, δεν θα ξεπληρωθεί ποτέ, χρειάζεται να την καλύψεις με σκληρότητα, για να μην σε πιάσουν κορόιδο.

Έτσι η κάθε Αρετή πήρε μέσα στον άνθρωπο, τον δρόμο του δυαδισμού…
Είναι καλή, αλλά είναι και κακή…

Η Πίστη πχ. μπορεί να σε κάνει οπαδό και να σε φανατίσει, ή μπορεί να σε κάνει δυνατό μέσα στον Εαυτό σου.
Το Θάρρος μπορεί να σε γκρεμίσει, ή να σε κάνει να τολμάς

Όταν εργάζομαι με την θετικότητα, το σίγουρο είναι ότι θα ανακαλύψω την αρνητικότητα που έχει επιδράσει στον Εαυτό μου και στην αληθινή μου Φύση…

Αν δεν τα καταφέρω να εργαστώ με την θετικότητα, τότε όλοι οι άλλοι (κυρίως ο Εαυτός μου) δεν θα είναι άξιοι της Αγάπης μου και της Εμπιστοσύνης μου.

Θα αλλάζω συνεχώς “στρατόπεδα”, στον κάθε άνθρωπο θα βλέπω ή αυτό που μου λείπει εμένα και θα προσπαθώ να το πάρω, ή αυτό που νομίζω ότι έχω σε πλεόνασμα για να του δώσω (έστω και με το ζόρι) και τούτο είναι ομολογουμένως μια πολύ κουραστική διαδικασία εξέλιξης…Παρ’ όλα αυτά είναι κι αυτό μέρος της προσωπικής εξέλιξης του καθενός μας…Καμία κριτική δεν είναι άξια λόγου, όταν πρόκειται να ερευνήσουμε μέσα και έξω την εξελικτική μας πορεία.

Για όλα είναι υπεύθυνα τα συναισθήματα και οι σκέψεις…οι σκέψεις και τα συναισθήματα… και αν παρατηρήσουμε, οι άνθρωποι έτσι ζούμε.
Όταν ανοίγουμε την Καρδιά μας και βιώνουμε την συμπονετική μας Φύση, έρχεται το στομάχι και την κλείνει, χωρίς να το πάρουμε είδηση.
Και τότε νομίζουμε ότι οι άλλοι δεν είναι άξιοι της Αγάπης και της Εμπιστοσύνης μας, γιατί ήδη έχουμε διαχωριστεί μέσα μας από τον αληθινό μας Εαυτό και δεν έχουμε εμπιστοσύνη πουθενά και σε κανέναν.

Το δύστροπο πεδίο των συναισθημάτων δεν μας εγκαταλείπει…το εγκαταλείπουμε! Τα συναισθήματα είναι το μέσον της εμπειρίας μας, ο τρόπος που μπορούμε να βιώνουμε την Ζωή μας, απόλυτα δεκτικοί και ανοιχτοί στην Καρδιά μας, τούτος είναι ο σκοπός τους.
Να μας διευκολύνουν στην αντίληψη της θετικότητας, της δεκτικότητας και της ειρηνικής Αγάπης.

Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά

Ένας άνθρωπος χρειάζεται πνευματική Έμπνευση για να υψωθεί πάνω από το αστρικό του πεδίο και να γίνει Συνειδητός στον Εαυτό του, θεραπεύοντας τον νου και την καρδιά του, που είναι οι αιώνιοι εχθροί.

Ίσως επικρατεί μέσα στον κάθε άνθρωπο, η άποψη ότι ο Πνευματικός Άνθρωπος είναι πολύ λίγο αποτελεσματικός στην ζωή του, βασισμένη θεωρία στην ζωή του Ανθρώπου. Κανείς τελικά δεν θέλει να του μοιάσει!

Τούτος ο Ανθρωπος προδόθηκε, ξεφτιλίστηκε, βασανίστηκε…

Το Έργο του και η Διδασκαλία του χάθηκε μέσα στον πόνο…

Ποιός θέλει να έχει την δική του μοίρα?

Καλός σαν θεός, σαν Άνθρωπος όμως είχε μια εμπειρία που δεν θα την επέλεγε κανείς στον κόσμο τούτον, θεωρώ…εκτός από εκείνους τους λίγους που έχουν αποφασίσει να μην πολεμούν τους «ασθενείς», αλλά την «ασθένεια»…

Καλύτερα λίγο περισσότερο αμαρτωλός, παρά Άνθρωπος και αυτό είναι ένα μεγάλο εμπόδιο σε κάθε άνθρωπο να αντιληφθεί την Ανθρώπινη Φύση και να την ερευνήσει μέσα του.

Νομίζω ότι είναι και η βαθύτερη αιτία, που η Διδασκαλία της Αγάπης δεν πέτυχε στον σκοπό της, ενώ όλοι την μνημονεύουν…
Της λείπει η βαθύτερη ερμηνεία γιατί πρόλαβε και έγινε νόμος, πριν γίνει Αλήθεια…

Στον Φυσικό Κόσμο το αντίθετο της Αγάπης είναι το μίσος…Έτσι ζουν οι άνθρωποι…ό,τι δεν αγαπούν, το μισούν…
Πολλοί λίγοι ξέρουν ότι το αντίθετο της είναι ο φόβος και ότι τούτος είναι που μας δένει σε μια συνεχιζόμενη συμπάθεια-αντιπάθεια, συναισθηματικής φύσης.

Δεν είναι αποτελεσματικό στην Ζωή μας, να είσαι καλοσυνάτος…

Η Καλοσύνη όμως περιέχει Σοφία τόση, ώστε να μην επιδρούν μέσα της αρνητικά στοιχεία…Περισσότερο θα έλεγα ότι η Καλοσύνη σηματοδοτεί το τέλος της μνησικακίας, παρά έχει σχέση με τούτην την καλοσύνη που μάθαμε, που δεν δηλώνει την παραμικρή ακεραιότητα.

Ερευνούμε τώρα έναν άλλον Κόσμο, που πριν δεν είχαμε αντίληψη ότι υπάρχει…

Και την κάθε έλλειψή μας, δεν την βρίσκουμε για να κρίνουμε τον Εαυτό μας, αλλά για να την μεταλλάξουμε σε πληρότητα.
Είναι το ίδιο εύκολο, όπως κρίνουμε τους άλλους, να κρίνουμε και τον Εαυτό μας…Και τι νόημα έχει όλο τούτο?

Μπορούμε πολύ εύκολα να βρούμε την μιζέρια μας, την ολιγωρία μας, τους φόβους μας και τους θυμούς μας, την λιγοστή μας εμπιστοσύνη…
Ωραία, τα βρήκαμε…και?

Κάποιοι ίσως δεν μπορούν να θέσουν βαθύτερους Στόχους στην Ζωή τους. Η εξέλιξη συνεχίζει να είναι μια επίπονη διαδικασία γνώσης του καλού και του κακού, συναισθηματικά κατευθυνόμενη…

Μα όλο τούτο είναι εν μέρει φυσιολογικό, αφού για χρόνια τα συναισθήματα ήταν τομέας ανεξερεύνητος. Απλά υπήρχαν, αλλά χωρίς εσωτερική αντίληψη, δεν έχουμε καμία επαφή μαζί τους, παρά μέσω των άλλων…Εκείνοι οι άλλοι τα υποκινούν συνειδητά και ασυνείδητα…

Πλησιάζει ο καιρός που η επαφή με τα συναισθήματά μας θα ορίζει και το τέλος των άλλων, σαν ουσιώδης αντίληψη του Εαυτού μας. Τούτο λέγεται πνευματική ακεραιότητα, μέρος της ουσιώδους Αγάπης. Και η Εποχή τούτη, την ευνοεί σαν ευκαιρία!

Η συμπονετική Φύση, όταν καλείσαι να την ανακαλύψεις, όταν τούτος είναι ο Σκοπός σου, θα περάσει ίσως αρχικά από την συνηθισμένη αντίληψη του “εγώ”…

Παρ’ όλα αυτά αρκεί μια στιγμή που θα ρίξεις στον άλλον την ίδια καλοσυνάτη ματιά, που μπορείς να ρίξεις και στον Εαυτό σου, για να έχεις μια στιγμή που νιώθεις το Θείο μέσα σου, με άλλον τρόπο…

Ο κόσμος μας μπορεί να φαίνεται (και να είναι) διαφορετικός, μα η Αγάπη τον κάνει να Είναι ίδιος. Ο καθένας μπορεί να διατηρήσει ήθη και έθιμα του τόπου του, της φυλής του και της θρησκείας του, μα τούτη η ανομοιότητα, δεν είναι αρνητική προς την βαθιά Αγάπη που ενώνει τα ανόμοια, σε ένα ίδιο Νόημα και ίδια Ουσία και έτσι δίνει υπόσταση στον Θείο Σκοπό όλων των Όντων.

Ο διαχωρισμός στο Είναι μας δεν αφορά σε τίποτα το φυσικό μας πεδίο, γιατί προκύπτει σαν φανατισμός πρώτα μέσα μας για κάθε τι που νιώθουμε διαφορετικό και χρειάζεται να το πολεμήσουμε…ας είναι και ένα σαλιγκάρι!

Βάσω Νικολοπούλου