Γέροντας Παϊσιος: “Ή παλληκαριά γεννιέται άπό την εμπιστοσύνη στον Θεό. Δέν έχει βαρβαρότητα.”

Όταν έπιανε τους Τσέτες[1] πού έκαναν επιδρομές στά Φάρασα, έπαιρνε τά ντουφέκια τους, τά έσπαζε και τους έλεγε: «Είστε γυναίκες· δεν είστε άνδρες». Ύστερα τους άφηνε ελεύθερους.
Μιά φορά ντύθηκε χανούμισσα, πήγε στο λημέρι τους και ζήτησε τον καπετάνιο.
Προηγουμένως είχε συνεννοηθή με τά παλληκάρια του, νά επιτεθούν αμέσως μετά τό σύνθημα πού θά τους έδινε.
Όταν οι Τσέτες τον πήγαν στον καπετάνιο, τού είπε: «Διώξε τους άνδρες σου, γιά νά μείνουμε μόνοι μας». Μόλις έμειναν οι δυό τους, τού άρπαξε τό ντουφέκι, τό έσπασε και τού είπε: «Τώρα εσύ είσαι γυναίκα· εγώ είμαι ό Έζνεπίδης[2]». Έδωσε τότε τό σύνθημα, όρμησαν τά παλληκάρια του και έδιωξαν τους Τσέτες άπό τό χωριό.
Γιά νά κάνη κανείς προκοπή, πρέπει νά έχη παλαβή φλέβα, μέ τήν καλή έννοια. Ανάλογα πώς θά αξιοποίηση τήν παλαβή φλέβα, θά γίνη ή άγιος ή ήρωας. Άν όμως δεν βοηθηθή και παρασυρθή, μπορεί νά γίνη εγκληματίας.

Ένας πού δέν έχει παλαβή φλέβα δέν μπορεί νά γίνη ούτε άγιος ούτε ήρωας. Γι’ αυτό χρειάζεται νά πάρη μπρος μέσα μας ή μηχανή, νά δούλεψη ή καρδιά, ή παλληκαριά. Ή καρδιά πρέπει νά παλαβώση. Γνωρίζω πολλούς στρατιωτικούς πού αποστρατεύθηκαν καί είναι όλο σκασίλα
Μερικοί θέλουν να γίνη πόλεμος, για να ασχοληθούν – τόσο πολύ! -ενώ άλλος, μόλις τον καλούν για επιστράτευση, τρέμει ή άλλος κάνει τον τρελλό, γιά να μήν υπηρέτηση. Πόσοι απόστρατοι μου λένε ότι θέλουν να πάνε επάνω στην Βοσνία νά πολεμήσουν.
Δέν έχουν αξιοποιήσει την παλληκαριά τους στην πνευματική ζωή, γι’ αυτό, όταν άκούν γιά πόλεμο, χαίρονται νά πάνε νά πολεμήσουν. Αυτοί πού έχουν τόση δύναμη, αν εΐχαν γνωρίσει την πνευματική ζωή, ξέρεις τί άσκηση, τί αγώνες θά έκαναν; Άγιοι θά ήταν.

«Τί παλληκαριά υπήρχε παλιά»
– Γέροντα, μιά φορά μάς είχατε πει κάτι γιά τήν γιαγιά σας…
– Ή γιαγιά μου είχε πολλή παλληκαριά. Είχε πάντοτε μαζί της γιά ασφάλεια ένα γιαταγάνι! Βλέπεις, χήρα γυναίκα ήταν, μέ δυό παιδιά, πώς νά τά βγάλη πέρα μέ τους Τούρκους!
Δύσκολα χρόνια!… Τήν φοβόνταν όλοι. Παλληκάρι! Μιά φορά ένας κλέφτης είχε πάει νά κλέψη σέ ένα αμπέλι πού ήταν κοντά στά μνήματα. Γιά νά τον φοβηθούν, φόρεσε ένα πουκάμισο άσπρο μέχρι κάτω. Ύστερα μπήκε στά μνήματα, έτσι όπως ήταν μέ το άσπρο πουκάμισο, και γύριζε εκεί μέσα.
Τότε έτυχε νά περάση άπό τά μνήματα ή γιαγιά μου.

Ό κλέφτης, μόλις τήν είδε, ξάπλωσε κάτω και έκανε τον πεθαμένο, γιά νά τήν φοβερίση, νά νομίση ότι είναι βρυκόλακας.
Εκείνη όμως τον πλησίασε και τοϋ είπε: «Εσένα, αν ήσουν καλός άνθρωπος, θά σέ είχε λειώσει τό χώμα»! Γυρίζει μετά το γιαταγάνι άπό τήν ανάποδη και αρχίζει νά τον δέρνη. Τόν είχε σακατέψει. Ούτε ήξερε ποιος ήταν.
Ύστερα άκουσε στό χωριό ότι ό τάδε είναι σακατεμένος και έτσι έμαθε ποιος ήταν.
Στην εποχή μας σπανίζουν τά παλληκάρια. Οί άνθρωποι είναι νερόβραστοι. Γι’ αυτό, Θεός φυλάξοι, άν γίνη ένας πόλεμος, άλλοι άπό φόβο θά πεθάνουν, άλλοι θά μείνουν στον δρόμο άπό μιά μικρή ταλαιπωρία, γιατί συνήθισαν στην καλοπέραση. Παλιά, τί παλληκαριά είχαν!

Στην Μονή Φλαβιανών, στην Μικρά Ασία, είχαν πιάσει οι Τούρκοι έναν άνδρα και τόν έσφαξαν. Μετά είπαν στην γυναίκα του: «Ή θά άρνηθής τόν Χριστό ή θά σφάξουμε καί τά παιδιά σου». «Τόν άνδρα μου, τους λέει εκείνη, τόν πήρε ό Χριστός, τά παιδιά μου τά εμπιστεύομαι στον Χριστό καί έγώ τόν Χριστό δέν Τόν αρνούμαι».
Τί παλληκαριά! Όταν δέν ύπάρχη στον άνθρωπο ό Χριστός, πώς νά ύπάρχη αυτή ή παλληκαριά; Σήμερα οι άνθρωποι χωρίς Χριστό χτίζουν τήν ζωή τους στά μπάζα.
Εκείνα τά χρόνια ήταν καί οί μητέρες παλληκάρια καί τά παιδιά παλληκάρια. Στην Κόνιτσα, θυμάμαι, μιά γειτόνισσα πού ήταν σέ ενδιαφέρουσα πήγε μόνη της μιάμιση ώρα μακριά άπό τήν πόλη στο χωράφι καί τσάπιζε καλαμπόκια.
Έκεϊ γέννησε το παιδάκι, το πήρε στην ποδιά της καί γύρισε στο χωριό. «Έχω καί μωράκι», μας είπε περνώντας άπό τήν πόρτα μας. Ήταν καί Κατοχή, δύσκολα χρόνια.
Τώρα υπάρχουν γυναίκες πού άπό φόβο κάθονται έξι- έπτά μήνες ξαπλωμένες, γιά νά γεννήσουν ένα παιδί. Άλλο εκείνες πού έχουν λόγους υγείας.