Αχ κυρ Παπούλια!

Τι ρεζίλι κι αυτό χθες! Σα δεν ντρέπονται όλοι, να μην σέβονται τα χρόνια σου, το αξίωμά σου, και το παρελθόν σου!
Πως έχει γίνει ο κόσμος!
Κάποτε, όταν περνούσε ο ανώτατος Άρχων, όλοι τον ζητοκραύγαζαν και τον επευφημούσαν. Κάποτε, όλοι σέβονταν έναν γέροντα ή αντίστοιχα μια γερόντισσα. Στο λεωφορείο, σηκώνονταν οι νεώτεροι για να καθίσει (μπορεί να μην το θυμάσαι εσύ αυτό, γιατί έχεις πολλά χρόνια να κυκλοφορήσεις με λεωφορείο νομίζω!), στον δρόμο τον βοηθούσαν να περάσει με ασφάλεια το φανάρι (επίσης δεν πρέπει να το θυμάσαι!), του έριχναν όλοι ένα φιλικό χαμόγελο, ίσως να   τον καλημέριζαν κιόλας…
Πως έγινε ο κόσμος κυρ Κάρολε! Που πήγαν η ανθρωπιά, η ευγένεια, ο σεβασμός; Δεν είναι καν, αυτοί οι Έλληνες, σαν και μερικούς άλλους λαούς, όπως οι Τούρκοι για παράδειγμα, ή οι Εβραίοι, που σέβονται τους μεγαλύτερους, αλλά και τους Άρχοντές τους!

Και με τους Γερμανούς βέβαια το ίδιο συμβαίνει. Όχι ακριβώς το ίδιο, αλλά σε μεγάλο βαθμό παρόμοιο. Αυτοί έχουν κι άλλη αντίληψη για το κράτος, για τους θεσμούς, για τους νόμους. Όσο είναι στο κράτος τους αυτοί, έχουν και σεβασμό και νόμους. Αλίμονο μην βρεθούνε σε κανένα άλλο κράτος, για διακοπές, ή σαν αρχηγοί, ή κατακτητές….
Γιατί το λέω αυτό; Όχι δεν είμαι τόσο μεγάλη, άκουσα από τη γιαγιά μου και άλλους μεγαλύτερους για την κατοχή, διάβασα και κανένα βιβλίο, είδα και μερικές φωτογραφίες… Κι όταν πήγα να σπουδάσω στη Γερμανία, διάβασα κι εκεί, εκείνη τη “φοβερή” μεταπολεμική γερμανική λογοτεχνία. Τι τύψεις που εμφυσούσανε κυρ Κάρολε στις νεότερες γενιές των Γερμανών! Τους έσπρωχναν σχεδόν στο ρατσισμό!….
Τότε ήταν θυμάμαι που έγινα συνδρομήτρια στο Spiegel και διάβασα τα πρώτα άρθρα για τους Γερμανούς που ταξιδεύουν, στις Φιλιππίνες ας πούμε, και ψάχνουν για παιδάκια μικρότερα των οκτώ ετών, γιατί τα άλλα λέει είναι μεγάλα και γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο στην πατρίδα τους! Έτσι είναι οι Γερμανοί. Στην πατρίδα καθαροί και καθώς πρέπει και αλλού, γουρούνια, με το συμπάθιο….
Πήγα και στο Νταχάου δυο τρεις φορές. Έπρεπε κάθε φορά να κλείνω τις βαλβίδες ασφαλείας των συναισθημάτων μου για να μπορέσω να δω, και πάλι όλα, δεν τα είδα! Δεν άντεξα….

Ας αφήσω όμως τους Γερμανούς στην ησυχία τους κι ας ξαναγυρίσω στο σεβασμό και στις Αξίες, που εμείς οι νεοέλληνες δεν έχουμε πια. Και πως να τις έχουμε κυρ Κάρολέ μου; Πως; Εδώ και μπόλικες γενιές (ακόμα κι απ’ την δικιά μου τη γενιά) τις γαλουχήσατε με τέτοιο τρόπο που να μην υπάρχουν Αξίες!
Πρώτα μάθαμε πως το κράτος φταίει, πως είναι κακό, πως μας κυνηγάει και δεν βρίσκει κανείς το δίκιο του.
Μετά, μάθαμε πως πρέπει να θαυμάζουμε τους ξένους (τους Ευρωπαίους και Αμερικάνους δηλαδή), γιατί αυτοί λέει είναι καλύτεροι.
Μετά, ήρθαν και οι πρώτοι μετανάστες και ξαφνικά μετατραπήκαμε όλοι σε ρατσιστές, λες και όλη η Ευρώπη δεν ήταν,  ούτε όλη η Αμερική!
Βέβαια, που να μάθουν τα “πρόβατα” οι Έλληνες τι γίνεται στον κόσμο; Έμεινα έκπληκτη κάποια φορά που άκουσα στις ειδήσεις πως Γερμανοί ναζιστές σκότωσαν μια Τουρκάλα στη Γερμανία στην πόλη Ρόστοκ. Αδιευκρίνηστο που βρίσκεται η πόλη αυτή! Η μάνα μου τρομοκρατήθηκε πολύ και πίστεψε πως κινδυνεύω, με παρακαλούσε να γυρίσω επιτέλους και χρειάστηκα πολλή ώρα  και κόπο μέχρι να τις εξηγήσω πως αυτή η πόλη ανήκει στην Ανατολική Γερμανία κι εκεί μετά την επανένωση οι άνθρωποι ζούνε σε άθλιες συνθήκες και άρα είναι φυσικό να παρουσιάζονται τέτοια κρούσματα.

Γίναμε λοιπόν και ρατσιστές κι άρχισαν τα προβλήματα με τις σημαίες στις εθνικές γιορτές.
Αχ κυρ Παπούλια μου, χώρα και υπουργοί που παίρνουν στα σοβαρά τη δουλειά τους, προνοούν, προβλέπουν, αλλάζουν εκείνη την ριμάδα την εγκύκλιο που θέλει τους άριστους να κρατάνε τη σημαία. Γιατί μπορεί και να τύχει, νάναι παιδί μετανάστη ο/η άριστος!
Εσύ κυρ Κάρολε μου, που διατείνεσαι πως πολέμησες το 40, θα κρατούσες με περηφάνια τη σημαία, ας πούμε, της Ουγκάντα, σαν απλός θνητός, αλλά και σαν πρόεδρος Δημοκρατίας, σε μια παρέλαση τοπική;
Εγώ πάντως, αν και ήμουν στη Γερμανία, όπως κι εσύ άλλωστε, δεν θα κρατούσα τη Γερμανική σημαία, κι αυτό όχι γιατί είμαι ρατσίστρια, αλλά γιατί είναι ένα σύμβολο ενός λαού στον οποίο δεν ανήκω. Βρέθηκα στη χώρα τους μόνο για σπουδές. Και για να εξηγηθώ ακόμη καλύτερα, φίλους είχα κατά κύριο λόγο Γερμανούς και τους έχω ακόμη! Βλέπεις, τη σχολή που διάλεξα, δεν τη διαλέγουν τα Ελληνόπουλα, αλλά ούτε και οι γονείς τους! Κανείς δε σπαταλάει λεφτά και χρόνο για να στείλει το παιδί του να σπουδάσει τέχνη! Γιαυτό είμαι περήφανη για τους γονείς μου, που μου έκαναν αυτό το τελείως ιδιαίτερο δώρο. Αυτές οι μικρές/μεγάλες διαφορετικότητες, κάνουν τη μεγαλοσύνη των ανθρώπων…

Ας ξαναγυρίσω όμως στο θέμα μου για τις Αξίες.
Μετά από τους μετανάστες,  ήρθαν κι οι αναρχικοί (έτσι μας είπαν στα δελτία ειδήσεων τουλάχιστον) που καίγαν τη σημαία μας και τίποτε δεν έγινε. Ναι ήταν κατακριτέο, αλλά ως εκεί τίποτε παραπάνω.
Μετά ήρθαν και άλλα και άλλα και τόσα άλλα….
Στο τέλος, ηρθε και η κάθε Τζούλια που γυρίζει μια πορνοταινία και γίνεται φίρμα μεγάλη στο πανελλήνιο. Έμαθα πως πήγε και στη Βουλή! (Δεν έχω πια τηλεόραση για να το πω με βεβαιότητα).
Τι θέλουν κυρ Κάρολε οι πορνοστάρ στη Βουλή;

Και πες μου κυρ Παπούλια μου, γιατί να ντρέπονται οι Έλληνες για τα χθεσινά;
Ντράπηκε μήπως το Υπουργείο Παιδείας που θα του ταίριαζε περισσότερο ο τίτλος: Υπουργείο Εθνικής Ανοησίας (γιατί εκεί το έχουν καταντήσει), να στείλει εγκύκλιο να απαγορευτούν οι παρελάσεις στα σχολεία που είχαν κατάληψη πάνω από τέσσερις μέρες;
Αυτό δεν ήταν ντροπή για την ιστορική μας μνήμη;
Ξέχασα όμως πως χρόνια προσπαθεί το σύστημα, προς Θεού δεν εννοώ εσένα, να βγάζει κουτάβια και όχι σκεπτόμενους ανθρώπους. Και τα κουτάβια όταν κάνουν κατάληψη, είναι γιατί θέλουν να παίξουν.
Κι εσύ κυρ Παπούλια μου, ως ανώτατος Άρχων αυτού του τόπου, που δεν ξέρω πια πως να τον πω, έτσι που τον διαμοιράσατε και τον καταντήσατε, ξέρω μόνο πως εδώ ζούνε Έλληνες.
Πως  ανέχτηκες να σου πει η Ψαρούρα-Μπενάκη πως θα χάσουμε τμήματα της εθνικής μας κυριαρχίας, εσύ που πολέμησες, όπως διατείνεσαι γι αυτόν τον τόπο και την ελευθερία του;
Πως δεν την πέταξες έξω με τις κλωτσιές; ή μήπως δεν κλοτσάτε εκεί στην Ήπειρο;