ΑΣΤΡΟ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ Ένα φανταστικό (?) αφιέρωμα στην Ελπίδα, που δεν πεθαίνει ποτέ.

Το χρώμα της μολυσμένης θάλασσας, μετά τον τελευταίο Βιολογικό πόλεμο, θα ταίριαζε περισσότερο στην ράχη αρουραίων εγκαταλελειμμένου καρνάγιου. Από εκείνα που συναντούσες συχνά πυκνά στην βορινή πλευρά του απέραντου νησιού της Ποσειδωνίας.

Καθώς τα μεγάλα μουγκά κύματα αποσύρονται στον ωκεανό, άφηναν στις μαβιές και κατά τόπους γκρίζες πια αμμουδιές, ντουζίνες τα κουφάρια μικρών και μεγάλων ψαριών και θηλαστικών, ολόκληρες συνομοταξίες που δεν πρόλαβαν να εξελίξουν το δεσοξυριβονουκλεϊκό οξύ τους και έτσι δεν είχαν το χάρισμα της προσαρμοστικότητας.

Οι αυτοδύτες του Ωκεανογραφικού Κέντρου της Ανδρομέδας ορκίζονταν στους ντόπιους, πως, εκείνα τα νεκρά πλάσματα του νερού ήταν τα πιο τυχερά. Τα μάτια τους έβλεπαν απίστευτες τερατογεννέσεις και μεταλλαγμένα όντα στους υδάτινους δρόμους που ερευνούσαν καθημερινά, προστατευμένοι απ’ τις υπερσύγχρονης τεχνολογίας – στολές τους.

Ήταν κάμποσα χρόνια τώρα, που κανείς δεν θα μπορούσε να επιζήσει ούτε για λίγα λεπτά, αν τολμούσε να κολυμπήσει γυμνός στα νερά αυτά.

Ο πόλεμος με τους Έλληνες του Λαγωού κρατούσε διακόσια χρόνια και κάτι. Οι αντίπαλοι, Αθηναίοι και Άτλαντες, είχαν εξασφαλίσει μονάχα ένα τρόπαιο που δεν θα το ξεχνούσαν σε όλες τις μελλοντικές ενσαρκώσεις τους: «την ολική καταστροφή του οικοσυστήματος».

Κι όμως η απαρχή της ιστορίας αυτής, σίγουρα δεν προδίκασε τέτοιο εξευτελισμό. Σε μια εποχή προσδιορισμένη στα 18.000 περίπου χρόνια πριν από το λυκαυγές της εποχής του Υδροχόου, (όπως σας αρέσει να αποκαλείτε την τωρινή σας εποχή), έλαμπε στο Γαλαξία μια φωτισμένη Αυτοκρατορία στην οποία συμμετείχαν όλοι οι πολιτισμένοι Κόσμοι του Αστροχώρου.

Τα χρόνια εκείνα παρουσιάσθηκε μια έκρηξη ενός Σούπερ Νόβα, και για μια παραξενιά της τύχης ο βομβαρδισμός νετρινίων συγκλόνισε ανεπανόρθωτα ένα από τα Ηλιακά Συστήματα του Αστερισμού του Λαγού. Ένας από τους πλανήτες του Συστήματος, ο «Ε» – όπως συμβαίνει και σε κάθε ένα από τα παρόμοια Συστήματα – φιλοξενούσε ανθρώπινες οντότητες σε πορεία συνεχούς πνευματικής εξέλιξης. Ένα μεγάλο μέρος του λαού, οι «Ελ» με πολλές δυσκολίες και περίσσιο ηρωισμό είναι η αλήθεια, πρόλαβε να εγκαταλείψει τον Πλανήτη, λίγο πριν την καθολική πτώση του Συστήματος.

Οι κυβερνήτες των Ελ μάταια κατηγόρησαν του κατοίκους του γειτονικού Αστρικού Συστήματος που κατάγονταν απ’ τον Αστερισμό του Όφεως και ανήκαν στην Συμμαχία της Ανδρομέδας, ως φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της καταστροφής. Ισχυρίζονταν μάλιστα ότι η έκρηξη προερχόταν από την τρομακτική συσσώρευση ραδιενεργών αποβλήτων… Όπως και νάχει πλέον, η ανάγκη επιβίωσης δεν άφηνε καθόλου περιθώρια για διερεύνηση του θέματος. Η απαραίτητη εξεύρεση φιλοξενίας απασχολούσε όλους τους ερευνητές.

Ο Ακτινικός Ηγέτης απ’ τον «Β» του Σείριου ο Βεϋράθαν, μέγας Αστροχαρτογράφος και πλανητικός Κριτής, ανακάλυψε έναν πρώιμο Κόσμο Επιπέδου Ζ, δηλαδή κατοικήσιμο, τον πλανήτη «ΝΤΟΜ» του Άστρου Υ_1177, εκείνον που εσείς πια γνωρίζετε σαν Γη. Το κύριο δομικό συστατικό του πλανήτη ήταν ο άνθρακας {(6 ηλεκτρόνια, 6 πρωτόνια και 6 νετρόνια) = 666 ? }

Η πονεμένη γενιά των Ελ ξεκίνησε επιβαίνουσα σε Αστρόπλοιο, τύπου «Πλανητικού δορυφόρου» και έπειτα από ταξίδι 2.123 δικών σας χρόνων έφτασε στην Γήινη Σφαίρα. Αφού φρόντισαν να μετατρέψουν το αστρόπλοιο σε μορφή φυσικού δορυφόρου για να μην διαταράξουν το οικοσύστημα του νέου Ηλιακού συστήματος που θα τους φιλοξενούσε, το έθεσαν σε τροχιά.

Οι αυτόχθονες κάτοικοι βρίσκονταν σε πρωτόγονη και ιδιαίτερα άγρια κατάσταση. Ο πλανήτης μέχρι εκείνη την στιγμή φιλοξενούσε ψυχές ενσωματωμένες σε αρχικούς σπινθήρες ζωής στα πρώτα στάδια υποφυλών σε πολύ αργή διαδικασία εξέλιξης. Οι περισσότερες από αυτές τις ψυχές προέρχονταν από διαφορετικούς γαλαξίες και ήταν από αυτές που είχαν αρνηθεί την γρήγορη εξέλιξη των ομάδων στις οποίες αρχικά ανήκαν. Έτσι για να μην καταστραφούν, στην Μεγαλοσύνη του ο Πάνσοφος Ηγέτης του παρόντος Σύμπαντος «Νέβαδον», τους παραχώρησε αυτόν τον πλανήτη προκειμένου να έχουν ελευθερία χρόνου έως ότου καταλάβουν μέσα από πολλές χιλιάδες διαδοχικές μετενσαρκώσεις την αξία της Πνευματικής εξέλιξης…
Έτσι, χωρίς χρονοτριβή, οι Ελ πραγματοποίησαν επιστημονικές παρεμβάσεις στα χρωμοσώματα, με σκοπό την ταχεία εξέλιξη τους. 4 ήταν οι βασικοί τύποι προτύπων φυλών και μάλιστα είχαν και διαφορετικό χρώμα δέρματος. Κίτρινο, κόκκινο, σκούρο μαύρο και ανοιχτό ξανθό.

{Αργότερα μάλιστα οι ίδιες αυτές οι φυλές κατασκεύασαν σύμβολα προς διατήρηση της μνήμης και της καταγωγής τους. Όπως συνήθως συμβαίνει όμως η λήθη επέδρασε και στην χρήση των συμβόλων και η τελική κατάληξη είναι αυτή η παγκόσμια χρήση των τεσσάρων ομάδων παιγιόχαρτων (τράπουλα):
§ ¨ © ª

Ταυτόχρονα οι ίδιοι εγκαταστάθηκαν σ’ ένα μεγάλο επιβλητικό Νησί, του Ωκεανού που εσείς ονομάζετε Ινδικό, το οποίο βάπτισαν «Λεμουρία» τιμώντας τον πανάρχαιο Ήρωα της φυλής τους – ον Λέμο – πολέμιο των ερπόντων εχθρών τους.

Χίλια χρόνια μετά πραγματοποιήθηκε η δεύτερη Επιλογή για τον Πλανήτη Γη. Μετέφερε υποβρύχιους πολεμιστές απ’ τον Σύστημα του Σειρίου, συμμέτοχους σ’ ένα πείραμα επιβίωσής τους στην ξηρά με κοσμοσκάφος που κατόπιν εστάλη να καταστραφεί στην Ηλιακή Στεφάνη.

Πριν 14.000 χρόνια, κατά την διάρκεια της τρίτης Επιλογής, το πλήρωμα επαναστάτησε – διαμαρτυρόμενο για το εμπάργκο της Αυτοκρατορικής Επιτροπής κατά των Κόσμων της Ανδρομέδας… Μην υπακούοντας στις οδηγίες για την δεοντολογία της Εξέλιξης των περιφερειακών Πλανητών, προσέγγισε με το Αστρόπλοιο «Εωσφέρων» τον πλανήτη Γη το δικό σας έτος 12234 π. χ. και αιφνιδιάζοντας με ακτινοβόλα εκρηκτικά όπλα τους Λεμουριανούς Έλληνες, εξανδραπόδισε τον πληθυσμό – καταποντίζοντας το μεγάλο νησί στον Ωκεανό. Μόλις 18.300 Ελ διασώθηκαν στις γειτονικές ακτές…

Οι εναπομείναντες εκμεταλλεύτηκαν τις καλές τους σχέσεις με τους εξελιγμένους – απ’ τους ίδιους – αυτόχθονες και ακολουθώντας, μέσα στα χρόνια που ήλθαν, μια πειθαρχημένη μέθοδο ελεγχόμενης γενετικής αναπαραγωγής αναπτύχθηκαν μέσα σε 2200 έτη, σ’ ένα λαό άριστης οργάνωσης και νοητικής αρμονίας που εξαπλώθηκε από την σε σας γνωστή ως Ιαπωνία, έως την Ιβηρική χερσόνησο. Το πολιτειακό τους κέντρο ήταν στην Αιγηίδα γη – η κοιλάδα η οποία μετά την αναταραχή ονομάστηκε Αιγαίο πέλαγος – μια πόλη που όλοι γνωρίζετε, αφιερωμένη στην ηγέτιδα της Νόησης, της Σοφίας και της Μάχης: η Αθήνα.

Στο μεταξύ κράτησαν την Επιστημονική Γνώση και την Τεχνολογία κρυφές και γραμμένες σε κώδικες…και μάλιστα τις ενσωμάτωσαν στον πλανήτη σε 4 διαφορετικά σημεία μελετημένα έτσι, ώστε να φυλαχτούν και από ενδεχόμενη κακή χρήση αλλά, και σε περίπτωση νέας καταβύθισης να μπορεί τουλάχιστον ένα από αυτά να μελετηθεί όποτε κριθεί αυτό αναγκαίο. Το ένα σημείο έγινε με τεράστια γεωμετρικά οικοδομήματα σε ακριβή προβολική τοποθέτηση των αστέρων του Ωρίωνα. Είναι οι γνωστές σε όλους σας πυραμίδες. Το άλλο σημείο επιλέχθηκε στο υψηλότερο βουνό της γης, σ’ αυτό που τώρα ονομάζεται βουνό των Ιμαλαΐων, όπου και χτίστηκε ένα τέμπλεο απρόσιτο και αόρατο σε «κοινούς» οφθαλμούς. Το τρίτο χαράκτηκε σε τεράστιες εκτάσεις στην οροσειρά που σήμερα ονομάζεται Ανδεις. Και το τέταρτο…. Το τέταρτο δεν σχηματίστηκε ποτέ. Φυλάχτηκε σε νοητικό επίπεδο σε μνήμη της πιο εξελιγμένης ψυχικής οντότητας που κατά αραιά διαστήματα ξαναγεννιόταν και έπαιζε το ρόλο του καταλύτη, του Διδασκάλου ή του Θεού….

Οι Ανδρομέδιοι θεώρησαν πως επρόκειτο για ασήμαντους αυτόχθονες. Συνέχισαν τα αντιδεοντολογικά τους πειράματα γενετικής εξέλιξης πάνω σε πιθηκοειδή και ερπετά – που δεν είχαν ορθή βιοχημική βάση… Τις γενιές των εξευγενισμένων τεράτων που δημιούργησαν τις εγκατέστησαν στην Έσω Γη, το κοίλο που διασχίζει τον Πλανήτη απ’ το βόρειο ως τον νότιο πόλο…

Ζώντας λοιπόν, το μεγαλείο τους στην πανέμορφη νησιωτική Ήπειρο που ονομάστηκε Ατλαντίδα, προς τιμήν του Επαναστάτη Πολέμαρχου τους που εξόντωσε την Λεμουρία, δεν έδωσαν καν σημασία στην Ενεργειακή Κάψουλα που απογειώθηκε το έτος 11843 – μεταφέροντας στον Σείριο «Β» τις πληροφορίες για τα συμβάντα.

… Ήταν το δικό σας έτος 10054 π. χ. όταν ο Αστροστόλος της Αυτοκρατορικής Επιτροπής προσέγγισε την τροχιά του τέως αστρλόπλοιου των Ελ που τώρα ονομάζεται Σελήνη. Οι σκιές των γιγαντιαίων Καταδρομικών έκαναν το Σύμπαν να μοιάζει πιο κρύο και την ίδια στιγμή ξεκινούσε μια Μάχη που θα είχε πολλούς χαμένους και που οι νικητές θα εύχονταν ίσως να’ χαν πεθάνει κι εκείνοι…

… Ο Άνδρος Πολένιος παρακολουθούσε μες απ’ την τηλεσκοπική οθόνη του υπολογιστή του τον βορινό ορίζοντα. Το φάσμα που λάμβανε είχε αλλάξει δραματικά τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Αυτό όμως ήταν το λιγότερο. Οι ενδείξεις που συνέλεγε από τον Σταθμό Ωκεάνιων Μελετών της Αρκτικής παρουσίαζαν μια καταστροφική αύξηση της θερμοκρασίας του ύδατος κατά 2,8 βαθμούς C το τελευταίο εικοσαήμερο. Σηκώθηκε νοιώθοντας την μυρωδιά του αέρα τόσο βαριά μες το δωμάτιο, που τον έκανε να αισθανθεί Ιθαγενής αχθοφόρος απ’ την Αφρική που κουβαλά εμπορεύματα στηρίζοντας τα στο κεφάλι – ανεξάρτητα απ’ το μεγάλο τους βάρος….

Βγήκε μπουχτισμένος στη μεγάλη βεράντα του πρώτου ορόφου που στηριζόταν στην ουσία στο περιστύλιο του ισογείου, μια κατασκευή την οποία πολλοί Ρωμαίοι Πατρίκιοι θα θεωρούσαν υπερμοντέρνα κάπου 10000 χρόνια μετά… Η κομψή κατοικία στεκόταν αγέρωχη στη κορυφή της απότομης πλαγιάς στα όρια ενός μικρού οροπεδίου περίπου στο μέσον – υψομετρικά – του πανύψηλου Ερδιβάνιου Όρους, του ομορφότερου παραθαλάσσιου ορεινού όγκου της Ποσειδωνίας. Έτσι όπως λυσσομανούσε ο βορειοανατολικός, του δημιουργούσε την ψευδαίσθηση πως όλα όσα είχαν συμβεί τα τελευταία 200 χρόνια ήταν ένα κακόγουστο αστείο, ένας εφιάλτης που χάνεται με το πρώτο φως του πρωινού. Δεν υπήρχαν αντίπαλοι, πόλεμος, βαλλιστικοί πύραυλοι, ακτίνες θανάτου…

… Θα ταν ωραία τα πράγματα έτσι… μια όμορφη ενωμένη >, υπόδειγμα στους Γαλαξιακούς Κόσμους Λαγώοι και Ανδρομέδιοι για πρώτη φορά φιλικοί γείτονες….

Μια έκρηξη φωτιάς που δόνησε το είναι του, προερχόμενη απ’ τα Δυτικά, τον επανέφερε στην σκληρή πραγματικότητα. Γύρισε το βλέμμα του κοιτάζοντας, βαθιά στην ενδοχώρα, μια ακόμα εκδήλωση Ηφαιστειακής δράσης. Μορφάζοντας από οδύνη ψυχής τυλίχθηκε στον πορφυρό μανδύα του και επέστρεψε στο δωμάτιο. Με γοργές κινήσεις – που ξεχείλιζαν νευρικότητα – ανέσυρε απ’ την μνήμη του υπολογιστή τον Γενεθλιακό χάρτη της Ατλαντίδος, της ετοιμοθάνατης πατρίδας του…

Ο Ήλιος, που σημειοδοτεί την οντότητα του Κράτους, είναι στους Ιχθείς και ανατέλλει στον Ωροσκόπο σε αποχώρηση 2Ò από τον `Αρη. Δείχνει το αμφιλεγόμενο ξεκίνημα των Ατλάντων που στηρίχτηκε στην πολεμική ρήξη με τους ομόσπονδους, την γενοκτονία, τον χαμό, την καταστροφή του κυρίαρχου του Πλανήτη. Τις ενοχές που κουβαλούν οι Ποσειδώνιοι και την προδοσία που διέπραξαν απέναντι στην Συμπαντική απαίτηση για ομόνοια και αδελφοσύνη των κόσμων. Ο κυβερνήτης του Ωροσκόπου, ο Ποσειδών, είναι στον 6ο οίκο, σε χιαστί με τον Άρη. Παρουσιάζει την οδύνη, την λύπη που ξεκινά απ’ το ίδιο το έθνος και προβάλλεται στους «υπηρέτες», τους «δούλους», εκείνους που έχασαν ελευθερία – ισχύ – αξιοπρέπεια – ζωή, τους Ελ. Ο Άρης δηλώνει τη βία, την εχθρότητα, τον πόλεμο που υποβόσκει.
Ο Ήλιος ανατέλλει στον Ωροσκόπο από τον δωδέκατο. Εκφράζει σ’ ένα συμβολικό επίπεδο, τους προαναφερθέντες ως κρυμμένους Εχθρούς, που μετά την ήττα ξεκινούν μια ύπαρξη μυστική, ( Ήλιος στους Ιχθείς στον 12Ο οίκο), εξαπατώντας (Ποσειδώνας), την Ατλαντική Εξουσία – αφού δεν αντιλαμβάνεται την ταυτότητα τους – νομίζοντάς τους Αυτόχθονες.

Ο Δίας και ο Ποσειδώνας – που μαζί κυβερνούν τους Ιχθείς – σχηματίζουν και οι δύο > όψη ( 150 μοιρών ) με τον ήλιο του Κράτους, δείγμα του ότι η σύσταση της Παντοδυναμίας του στη γη προέκυψε από Διολίσθηση, υποβάθμιση της δικαιοσύνης και της ηθικής, της Θείας Αρμονίας και Ενέργειας (Ο Δίας στον Ζυγό απ’ τον 8ο οίκο). Σε μια φιλοσοφική διάσταση δηλώνεται η δικαιοσύνη και ο Θερισμός της Ύβρεως, που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τον Θάνατο (Ο Δίας στον 8ο οίκο). Ο κυβερνήτης του 9ου – οίκου της Ηθικής Δράσης και της Ειλικρίνειας – βρίσκεται στον 12ο οίκο των κρυφών Εχθρών και είναι ο Πλούτων, (το σύμβολο των πανίσχυρων αντιπάλων), στο ζώδιο του Υδροχόου που εκφράζει την έννοια του αναπάντεχου, της Θείας Αλήθειας, της Υπερκόσμιας Ισορροπίας του διαστήματος.

Παρέα του ο Ερμής κυβερνήτης του 7ου ( των αντιπάλων ) και του 4ου ( του σπιτιού, της πατρίδας ), στοιχείο που απεικονίζει την ρήξη μα και την ταυτόχρονη συνύπαρξη των αντίζηλων εθνών με κίνδυνο την καταστροφή ( 12ο οίκος ). Ο Κρόνος, κυβερνήτης του 11ου οίκου της προσφοράς ιδεών και αξιών στους άλλους και της Συμπαντικής Ειρήνης, είναι στον 7ο ( οίκο συνεργατών και αντιπάλων ) σε όψη Συνόδου με τον Ουρανό, τον Κυβερνήτη του 12ου οίκου των κρυμμένων Εχθρών και της Συμφοράς.

Η διέλευση του Ουρανού από το Ζώδιο του Τοξότη σε όψη Ταυ τετραγώνου προς τον άξονα Ήλιου – Ουρανού + Κρόνου, η εγκατάσταση του Μεταφερόμενου Κρόνου, για 46 ημέρες, πάνω στον Γενέθλιο δίδυμο Πλούτωνα – Ερμή και ο αρραβώνας των περαστικών Πλούτωνα + Άρη πάνω στον Ριζικό Ήλιο ήταν δεδομένα που – πραγματικά – περίσσευαν για την έλευση διάλυσης και καταστροφής. Θα μπορούσαν να επιφέρουν έως και τον αφανισμό.

Ο Άνδρος ήταν ένας ηλιοκαμένος καστανός πενηντάρης με καλογυμνασμένο σώμα κι ευθυτενή κορμοστασιά. Ο στρογγυλεμένος και λείος του κόκκυγας και η κλίση του προς τον αθλητισμό είχε δώσει – στα νιάτα του – την αφορμή στις φαρμακόγλωσσες να τον αποκαλούν, πίσω απ’ την πλάτη του, των θεών ή Έλληνα !! Ο ίδιος που γνώριζε πως ειδικά αυτές τις εποχές του Μίσους θεωρείτο ανήκουστο να έχει κανείς γεννηθεί χωρίς να είναι μυτερό το οστό της ουράς ή να ζει προτιμώντας τον Σειριακό τρόπο ζωής, δεν έδινε ποτέ δεκάρα για όσα του καταμαρτυρούσαν. Αντιθέτως θεωρούσε τιμή του και αγώνα ζωής την άμβλυνση της εχθρότητας, την σωτηρία του πλανήτη και γιατί όχι, ίσως κάποτε στο μακρινό μέλλον, την συνένωση των δυο Εθνών σε μια κοινή βάση κουλτούρας και πεποιθήσεων για τη ζωή και τον κόσμο.

Πάλεψε με πάθος όλα αυτά τα χρόνια της ζωής του, μα οι εξελίξεις ήταν συνεχώς υπεράνω των δυνάμεων ενός ατόμου ή έστω μιας ομάδας φωτισμένων φιλοσόφων απ’ τα δυο στρατόπεδα. Ακόμα και η τελευταία του προσπάθεια να πείσει το Συμβούλιο των Σοφών πως θα ήταν σωτήρια – έστω κι αυτή την εσχάτη ώρα – μια συνθηκολόγηση, είχε την αποτελεσματικότητα μιας ορφανής σταγόνας νερού που επιδιώκει να δροσίσει ένα εκτάριο γης ύστερα απ’ την θερινή ανομβρία Έφτασαν να γελάνε μαζί του…

… Χαμογέλασε κι ο ίδιος σκεπτόμενος τις εκφράσεις των προσώπων τους εκείνο το σκληρό απόγευμα κι αμέσως επέστρεψε στο σήμερα. Πατώντας δυο πλήκτρα έφερε στη οθόνη του υπολογιστή το Ημερήσιο Ανακοινωθέν του Διαδικτύου : τα ένδεκα εκατομμύρια Αθηναίοι καταδρομείς βρίσκονται τώρα σε απόσταση 220 μιλίων Ανατολικά της Τρίαινας, πρωτεύουσας της Ατλαντίδος, στον νότο της Ποσειδωνίας. Τα χημικά μέτρα και αντίμετρα των αντιμαχόμενων είχαν καταστήσει ήδη το μισό νησί ακατοίκητο. Οι Στρατιώτες επιβίωναν χάρη στις ειδικές στολές…

Κρατώντας σφικτά το κίτρινο joy stick γύρισε αρμονικά το δορυφορικό του πιάτο στα δυτικά. Ο «Εφιάλτης», ο ηλεκτρονικός huker που χρησιμοποιούσε προκειμένου να διεισδύει στις κατασκοπευτικές δορυφορικές προβολές των Αστρόπλοιων της Αυτοκρατορικής Επιτροπής που αιωρούνται έξω απ’ την Στρατόσφαιρα έκανε για άλλη μια φορά σωστά την δουλειά του. Οι scanners ακολουθούσαν την πορεία ενός – φορτωμένου με Στρατηγικά όπλα, Πλουτώνιο και εμπλουτισμένο με κόκκινο Υδράργυρο, Ουράνιο – βαρέως καταδρομικού, που πετούσε αργά και σε χαμηλή πορεία περίπου 2 μίλια πάνω απ’ τις εκβολές του ποταμού που εσείς ονομάζετε Μισισιπή κοντά στην λεγόμενη χερσόνησο της Φλόριντα.

Ο Άνδρος πάντα εντυπωσιαζόταν απ’ αυτά τα Αστροσκάφη. Υπήρχε, πάντως, η υπόνοια πως οι κινητήρες τους φθείρονταν απ’ την θερμότητα και την υγρασία της ατμόσφαιρας καθώς είχαν κατασκευαστεί για τις συνθήκες που επικρατούν στο Διαστημοχώρο. Ατύχημα, βέβαια, δεν είχε σημειωθεί ποτέ* ταυτόχρονα τα σκάφη αυτά ήταν άτρωτα από τα οπλικά συστήματα των Ποσειδωνίων και η βασική αιτία της επερχόμενης ήττας.

Ο Άνδρος δεν φανταζόταν πως εκείνη τη στιγμή παρακολουθούσε το πρώτο και τελικό, μοιραίο κι εγκληματικό για τη ζωή στον Πλανήτη Απρόοπτο…

Η χωρίς ήχο εικόνα έδινε μια διάσταση κωμική στο σκάφος εκείνη την διαβολική στιγμή που αναπάντεχα άρχισε να παρουσιάζει αυτό το μοιραίο, το οποίο στην Αεροναυτική ονομάζεται Απώλεια Στήριξης. Οι συνέπειες ενός τέτοιου γεγονότος θυμίζουν αλυσίδα, που την κρατάμε στο χέρι παίζοντας με το να την περιστρέφουμε – με γρήγορες κυκλικές κινήσεις – γύρω από τον δείκτη, το πρώτο δάκτυλο του χεριού μας. Κάποια στιγμή, που η άκρη της αλυσιδούλας ξεφεύγει απ’ τα δάκτυλα μας, εκτοξεύεται και με μεγάλη ταχύτητα πέφτει – λόγω της βαρύτητας – στο έδαφος… Ας φανταστούμε τώρα μια παρόμοια κατάσταση, μα στην θέση της αλυσίδας έναν όγκο – χιλιάδων τόνων βάρους – φορτωμένο πυρηνικό όλεθρο…

Ύστερα από ελεύθερη πτώση στροβιλισμού, ενός περίπου μιλίου, φάνηκε να λειτουργεί, για λίγα δευτερόλεπτα, ο εφεδρικός κινητήρας. Προς στιγμήν το Καταδρομικό έδειχνε να ομαλοποιεί την πορεία του. Μια φλόγα όμως που βγήκε απ’ την δεξιά χοάνη του πρυμναίου τμήματος είχε την σημασία επιθανάτιου ρόγχου…Χωρίς έλεγχο πια, ούτε ελπίδα, το γιγάντιο σκαρί, που το σκούρο γκρι χρώμα του ταίριαζε απόλυτα στον χάρο, έπεσε μέσα στα έλη σηκώνοντας ένα τρομαχτικό σύννεφο νερού και λάσπης. Μέσα απ’ τον μπουχό οι κάμερες πρόλαβαν να καταγράψουν το ξεκίνημα μόνο, των Κολοσσιαίων εκρήξεων που προκάλεσαν η τήξη του θερμοπυρηνικού αντιδραστήρα των κινητήρων, η ενεργοποίηση των βαλλιστικών πυραύλων, η σχάση και η αλυσιδωτή αντίδραση του ραδιενεργού φορτίου από Πλουτώνιο και Ουράνιο…Η ταχύτητα του σχηματισμού των ιδιαίτερων αυτών μορίων Υδρογόνου γνωστά μόνο από θεωρητικά πειράματα δεν θα ήταν δυνατόν να καταγραφεί από καμιά μηχανική ή ηλεκτρονική συσκευή αφού δεν είναι ποτέ δυνατό να κατασκευαστεί…
Η εικόνα χάθηκε ξαφνικά όπως αναπάντεχα είχε γίνει και το κακό. Τα δάκρυα της απόγνωσης καθυστέρησαν λίγα δεύτερα να κυλήσουν στο πρόσωπο του Άνδρου. Το εκπαιδευμένο μυαλό του υπολόγισε αυτόματα ότι το ωστικό κύμα θα σάρωνε όλη την επιφάνεια του πλανήτη σε 13 ώρες περίπου. Είχε δηλαδή 5 ώρες μέχρι το αόρατο δηλητήριο να αρχίσει την διαλυτική του επίδραση στους πνεύμονές του. Όσο δηλαδή χρειαζόταν για να αναλογιστεί την κόλαση που θα επακολουθούσε…Προλάβαινε πάντως να ετοιμάσει το σκάφος του….

Στο σημείο που έγινε το δυστύχημα υπήρχε μια εκ των βασικών Εισόδων προς το Κοίλον της Γης – το κατοικήσιμο τμήμα του εσωτερικού του Πλανήτη που οι περισσότεροι δεν πιστεύετε πως υπάρχει. Η απίστευτης έντασης έκρηξη θα ελευθέρωνε ανεξέλεγκτα ενέργεια στα σωθικά του κόσμου μας. Η θερμότητα θα εξέρχετο καταιγιστικά απ’ τα πολικά ανοίγματα οι πάγοι θα έλιωναν ολοκληρωτικά -τα πάντα θα κατακλύζονταν από νερό…
Προτού γίνει όμως αυτό, η Ηφαιστειακή δραστηριότητα που ήταν ήδη εκτός ελέγχου θα αναπτυσσόταν με γεωμετρική πρόοδο. Το μεγαλύτερο κομμάτι του Πλανήτη θα χανόταν μέσα σε μια Θεία Οργή από φωτιά και νερό κατ’ εξακολούθηση.

Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως ο Δάντης ήταν προφανώς μεταγενέστερη ενσάρκωση κάποιας δυστυχισμένης ύπαρξης που βίωσε αυτή την επίγεια Κόλαση εκείνων των τόσο μακρινών σε σας ημερών!!

Η μετατόπιση του νοητού Άξονα της Υδρογείου ήταν αναπόφευκτη. Θα επρόκειτο για θαύμα και έργο θεού εάν η Γη κατόρθωνε, τελικά, να παραμείνει σε τροχιά….

…Ο πικραμένος Αστρολόγος, επικαλέστηκε το Έλεος των Υπερκόσμιων Πατέρων και αργά – αργά σκούπισε τα δάκρυα του. Βγήκε με σταθερό βήμα στην αυλή, νοιώθοντας τη γη να τρέμει ήδη κάτω από τα πόδια του… Η εναέρια πορεία του μικρού σκάφους τελείωσε, σύντομα και ομαλά, πάνω στα απέραντα νερά του Ωκεανού. Τα πτερύγια γύρισαν αυτόματα προς τα μέσα και την ίδια στιγμή άνοιγε εγκάρσια η απαραίτητη καρίνα. Τα στοιχεία του ηλεκτρονικού υπολογιστή τον πληροφορούσαν πως ο κινητήρας Σύντηξης του εξασφάλιζε Ενέργεια, αρκετή να τον υποστηρίξει για 14 μήνες.

Τα επόμενα 12 εικοσιτετράωρα ήταν γι αυτόν μια βουβή παρακολούθηση του ολέθρου μέσω δορυφόρων. Η Ατλαντίδα καταποντίστηκε στα σκοτεινά νερά. Ο πληθυσμός και τα εκατομμύρια των αντιπάλων στρατιωτών χάθηκαν για πάντα. Το 85% των κατοίκων του πλανήτη εξολοθρεύτηκαν. Οι Υπογήινες φυλές δεν έδιναν σημεία ζωής. Ακόμα κι εκείνη η περήφανη Αθήνα είχε πάψει ουσιαστικά να υπάρχει, διαλυμένη από θεόρατα παλιρροϊκά κύματα…Θάνατος…Τέλος…

Η Αυτοκρατορική Επιτροπή εγκατέστησε φρουρά έκτακτης ανάγκης σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σωθεί το οικοσύστημα. Ο Ακτινικός Ηγέτης, απαγόρευσε δια παντός την ανάπτυξη Πυρηνικής ενέργειας σ’ αυτή τη γειτονιά του Γαλαξία. (Όπως σίγουρα ξέρετε, χρόνια αργότερα κάποιοι θεώρησαν προς το συμφέρον τους να αγνοήσουν αυτή την Κοσμική Εντολή). Ο Αστροστόλος ανακλήθηκε λίγες μέρες μετά – οι τύψεις όμως εξακολουθούν μέχρι τις μέρες σας να κατατρώγουν την Παγκόσμια Ψυχή….

….Δυο μέρες αργότερα, ο Άνδρος Πολένιος κατόρθωσε και τρύπωσε στην απόρθητη ζώνη Van Allen. Εκεί συνέλαβε σε Ασφαλισμένη Συχνότητα ένα κωδικοποιημένο μήνυμα της Ανδρομέδας. Καλούσε τους επιζήσαντες Ποσειδώνιους να κινηθούν προς τη Βόρεια Θούλη – την περιοχή που εσείς σήμερα ονομάζετε Σκανδιναβία. Εκεί – έλεγε το μήνυμα – υπήρχε ασφαλής διέλευση προς τη φυλή των Κθούλου που ζούσε στο Κοίλον της Γης. Θα μπορούσαν έτσι να επιβιώσουν, μια και ο έξω Κόσμος ήταν πλέον εχθρικό πεδίο γι αυτούς.
-Καλή η παρέα με τα ερπετοειδή – σκέφτηκε, με δεν νομίζω πως ταιριάζει με το στυλ μου. Μα τον Δία, προτιμώ 2 – 3 μήνες ελεύθερης (όσο γίνεται πια) ζωής, παρά 20 χρόνια ύπαρξης μέσα στις Σπηλιές με τις Σαύρες!!
Δεκαεννέα μερόνυχτα μετά, συνέλαβε σήμα στο ραντάρ. Το ίχνος έδινε την εντύπωση Ελληνικής Κορβέτας σε ελιγμούς ελέγχου. Η συγκλονισμένη από τα γεγονότα καρδιά του επιτάχυνε την λειτουργία της και έκανε το άλικο αίμα του να σφυροκοπά στα μηνίγγια του.
Βρισκόταν στις κρίσιμες συντεταγμένες.
Αμέσως, εξέπεμψε το κωδικό σήμα του Διεθνισμού και προχώρησε ολοταχώς… Σε 35 λεπτά τα δυο σκάφη προσέγγισαν…

….Ο Άνδρος ανέβηκε στη μικρή του πλώρη και στάθηκε ακίνητος. Μέσα σε 5 λεπτά το κατάστρωμα της Κορβέτας χρωματιζόταν από μια παράταξη τριάντα ενός ανδρών και γυναικών που φορούσαν μπλε και χρυσές στολές. Η Αντωνίνα, Απολλώνια Σύμβουλος του Ελληνικού Κέντρου για την Γαλαξιακή Ενοποίηση, προχώρησε αργά στην κουπαστή χαμογελώντας. Φοβήθηκα πως σ’ έχασα για πάντα, του είπε με αγάπη – ενώ τα μπουκλαριστά μαλλιά της θύμιζαν σπάνιας λαμπρότητας ανεμώνες του βυθού, έτσι όπως τα ανέμιζε ο Μαΐστρος.Εκείνος δεν μίλησε. Δεν μπορούσε άλλωστε αν ήθελε να κρατήσει την αξιοπρέπειά του και να μην ξεσπάσει σε λυγμούς. Τα λόγια ξεχύθηκαν σαν ορμητικός χείμαρρος μες απ’ τα μεγάλα μαύρα μάτια του….

Έδεσε το σκάφος του στην πρύμνη κι ανέβηκε στο Ελληνικό πολεμικό. Συγκινημένος, αγκαλιάστηκε με όλους κι εκείνοι καλωσόρισαν τον Ποσειδώνιο φίλο σε μια παρέα ετερόκλητη που αποτελείτο από δυο Υποχθόνιους, επτά Ιθαγενείς, εικοσιένα Έλληνες και την αφεντιά του…
…Η ρότα που τράβηξαν ήταν Νοτιοδυτική. Κοιτούσαν τ’ άστρα κι ονειρεύονταν τη στιγμή που θα έφταναν στο νησί τους, έναν ξεχασμένο Παράδεισο σε μια προστατευμένη γωνιά του λαβωμένου πλανήτη, όπου οι άνθρωποι θα σέβονταν, θα εκτιμούσαν και θα αγαπούσαν ο ένας τον άλλον με κριτήριο την ευγένεια της ψυχής κι όχι το σχήμα του κοκκυγικού οστού της ουράς τους.

Μιλτιάδης Μουτάφης