Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πάμε;

Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πάμε; είναι ο τίτλος ενός από τους γνωστότερους ζωγραφικούς πίνακες του Γάλλου ζωγράφου Πωλ Γκωγκέν.

Ένα γλυκό πρωινό Κυριακής…Σκέψεις που σε εξαναγκάζουν να αφεθείς στον ειρμό τους…

Ποτέ δεν είμαστε ίδιοι…Κατα τα φαινόμενα μόνο. Όλοι ; Μήπως, το να μην είσαι ίδιος, η να εχεις πολλές προσωπικότητες στο φαινομενικά ενοποιημένο, είναι κατάρα των λίγων κι οχι των πολλών ; Είναι κατάρα ομως, η ευλογία ;

Η μεταμόρφωση, η εξέλιξη, είναι ο ύψιστος Νόμος της ζωής αυτής. Η προσαρμογή, η ύψιστη τακτική.

Άλλοι μεταμορφώνονται γρήγορα, άλλοι αργά, άλλοι εξελίσσονται με εντονο κόπο, άλλοι με λιγότερο. Κάθε Άνθρωπος, μια ξεχωριστή περίπτωση. Κάθε Άνθρωπος, ενα μικρό σύμπαν.

Ματαιοδοξία…Το πλέον εύγεστο, απο τα δηλητήρια…Ματαιόδοξοι του συστήματος, ματαιόδοξοι αντάρτες και ενάντιοι. Ματαιοδοξία. Η τροφός, της ζωής…

Απο που προερχόμαστε ; Δύσκολο να απαντηθεί. Ο “ρεαλισμός”, ομολογεί, πως προερχόμαστε απο τους γονείς και τους προγόνους μας. Άλλο ομως οι γονείς , κι αλλο οι πρόγονοι. Οι πρόγονοι είναι κόκκαλα και χώμα.

Κρανία και Οστά. Τους γονείς, υπο φυσιολογικές συνθήκες, μπορείς να τους γνωρίσεις. Τους προγόνους, δεν μπορείς. Κανένα γραπτό κείμενο, δεν θα μπορέσει να αποδώσει την καθημερινότητα , τα γέλια , τις προσδοκίες , τις ματαιοδοξίες τους, την αγαθότητα η την κακία ενός εκάστου. Τους κουβαλάμε μέσα μας, στο dna μας. Ναι, είναι αλήθεια, πως είμαστε η συνέχεια τους.

Και τι σημασία εχει ; Περισσότερο απο την μισή μας ζωή, την περνάμε αναλύοντας και μελετώντας το παρελθόν και τις αναμνήσεις μας. Μόνο που στις αναμνήσεις μας, μπορούμε να εχουμε γνώση και θύμιση, αν κι αυτό δεν αποτελεί κριτήριο πως θα εχουμε και επίγνωση.

Για το παρελθόν, τι γνώση μπορείς να εχεις ; Κι ομως. Εαν δεν εχουμε θύμιση των προγόνων, ούτε καν των γονιών μας, αν δεν ζήσουμε μαζί τους, πως μπορούμε να ισχυριστούμε πως καταγόμαστε απο αυτούς, πόσο μάλλον δε, να τους υπερασπιστούμε , την ώρα και την στιγμή που δεν γνωρίζουμε, εαν θα συμφωνούσαμε, μαζι τους ;

Την στιγμή που δεν γνωρίζουμε, το αν θα μας συμπαθούσαν η αν εστω και μία στιγμή μας είχαν “ονειρευτεί”. Κάθε φορά που αναπολείς κάτι απο το παρελθόν, των προγόνων των δικών σου, άλλων λαών, η αγνώστων συγγενών, αυτόματα, εισέρχεσαι σε κατάσταση μαγείας.

Προσπαθείς να σπάσεις το φράγμα του χώρου και του χρόνου. Το ιδιο ακριβώς συμβαίνει και με την προσπάθεια να προσεγγίσει κάποιος το μέλλον. Το μέλλον εκείνο, που δεν αφορά εμάς, στο εδώ και τώρα, αλλά το μέλλον εκείνο που αφορά, εποχές μετά τον θάνατο μας.

Μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε πως ζούμε ενα ονειρο, μέσα σε ονειρo.

Πόσο αστείοι είμαστε, να λειτουργούμε ως αθάνατοι, ενω είμαστε ο ορισμός της ματαιότητας.

Πράγματι. Έχουμε Αθάνατες ιδέες και ιδανικά να καθοδηγούν τις γενιές. Νόμους. Παραδόσεις. Συνήθειες. Οι ιδέες είναι οτι μας απέμεινε απο το παρελθόν. Οι ιδέες είναι οτι θα μας οδηγήσει στο μέλλον. Άνθρωποι αγνωστοι κάποτε, συνέλαβαν πρώτοι ιδέες, τις μεταλαμπάδευσαν στις επόμενες γενιές. Κι ετσι ύστερα αυτές, εγιναν αθάνατες.

Δεν είναι τα πρόσωπα που πρέπει να τιμούνται, μα οι ιδέες. Οι ιδέες, που ανεξάρτητα εποχής, ανεξάρτητα πεπραγμένων, ανεξάρτητα ποιότητας της εκάστοτε γενιάς ανθρώπων, θα είναι πάντοτε ατόφιες, αγνές, κι ολόλαμπρες . Σε αντίθεση με εμάς. Τους μικρούς, τους φθηνούς, τους ανούσιους, με την μεγαλειώδη αξία της στιγμής, να μας στοιχειώνει.

Κανείς δεν γνωρίζει τον Μέγα Αλέξανδρο ως Άνθρωπο. Όλοι μας τον γνωρίζουμε ως Ιδέα. Ως όραμα. Ως ιδανικό. Κανείς μας δεν γνωρίζει, ούτε θα μπορέσει να γνωρίσει ποτέ τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τον Πυθαγόρα, τον Ηράκλειτο, τον Πρόκλο, τον Νίτσε, τον Μπακούνιν, τον Ιουστινιανό, τον Παλαιολόγο, τον Κολοκοτρώνη .

Οι ιδέες , θα στοιχειώνουν αιώνια το μέλλον και το μέλλον θα στοιχειώνει μόνιμα το παρελθόν.

Εδώ, είναι ο κόσμος των Ιδεών. Οι ιδέες, είναι το Μέγα Πλάνο , το Μέγα Σχέδιο. Η μέγιστη αποκάλυψη. Η Ιθάκη.

Δεν ζούμε για εμάς. Ελάχιστα πράγματα μπορούμε να επηρεάσουμε ανα γενιά και ανα εποχή. Βρίσκουμε ενα τεραίν, μια εκάστοτε πραγματικότητα, στην οποία συμβιβαζόμαστε και λειτουργούμε, ομοια με κάθε άλλη γενιά ανθρώπων, εκει που οι ιδέες, ηταν, είναι και θα είναι, εως οτου υλοποιηθούν, εως οτου μας λυτρώσουν. Οι ιδέες της Αθανασίας, Ειρήνης, της Αγάπης, της Επιστήμης, της Δικαιοσύνης, της Θέλησης, του Θεού.

Ο κόσμος των ιδεών, προσμένει, να εισβάλλει και να διαμορφώσει.

Ήμασταν η Ιδέα κάποιων.

Προκειμένου κάποτε, να γίνουμε, Εκείνοι.

Ιδέα ήμασταν, εργάτες της είμαστε, σε Ιδέα οδηγούμαστε.

Το μεσο-διάστημα, το βαφτίσαμε ζωή.

Αλλά πάντα θα είναι ενα ονειρο, μέσα σε ονειρο.
K.C

ΠΗΓΗ