Αν είμαστε άνθρωποι…

“Κανένα δέντρο δεν έχει κλαδιά τόσο ανόητα
που να παλεύουν το ένα με το άλλο”

Ινδιάνικη παροιμία

Δεν είμαστε Τούρκοι, Έλληνες ή Πέρσες… Έχει άραγε πατρίδα ο Καζαντζάκης, ο Αζίζ Νεσίν, ο Ρουμί;

Δεν είμαστε χριστιανοί ή βουδιστές, η μουσουλμάνοι. Σε ποια θρησκεία να πίστευε ο Χριστός, ο Βούδας, ο Μωάμεθ;

Δεν είμαστε λευκοί, ούτε μαύροι, ούτε κίτρινοι. Δεν έχουν χρώματα οι ψυχές μας.

Πρώτα και πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Κλαίμε, πονάμε, απελπιζόμαστε για τους ίδιους λόγους. Η χαρά μας απ’ τις ίδιες αιτίες προέρχεται και το γέλιο μας απ’ τις ίδιες αφορμές ξεσπάει. Φοβόμαστε…. φοβόμαστε τα ίδια ακριβώς πράγματα κι ελπίζουμε… ελπίζουμε πως δε θα τα βρούμε ποτέ στον δρόμο μας.

Μας χώρισαν αδελφέ μου… με κακοσχεδιασμένες θρησκείες που τραυματίζουν την ανθρώπινη διάνοια κι ανύπαρκτα σύνορα που τα χάραξαν κατά το δοκούν. Μας έκαναν λιγότερους, μικρούς, μας ελάττωσαν μέσα από μια ανόητη παιδιάστικη φοβία μιας μετά θανάτου αιώνιας τιμωρίας. Μας πτώχευσαν. Μας στέρησαν την χαρά να σκεφτόμαστε ελεύθερα, τον χρόνο να φιλοσοφούμε αβίαστα, να αφηνόμαστε στη ζωή χωρίς αγωνίες επιβίωσης, να απολαμβάνουμε τον έρωτα χωρίς ενοχές. Μα το χειρότερο απ’ όλα: μας σπούδασαν να βλέπουμε στον συνάνθρωπο τον εχθρό και να τον μισούμε.

Και διαιωνίζουμε, αλλοίμονο, μέσα απ’ το θανατηφόρο μίσος μας αυτή τη διαίρεση. Εμείς σήμερα, μέσα απ’ την κρίση που βιώνουμε, μέσα απ’ το έντονο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης που αντιμετωπίζουμε, εμείς όχι ως Έλληνες αλλά ως άνθρωποι καλούμαστε να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο. Να μάθουμε και να διδάξουμε την ανθρωπότητα.

Όλοι οι μεγάλοι σοφοί δάσκαλοι που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη, τόνιζαν πάντοτε, μέσα από την διορατική τους θωριά, την ενότητά μας με τους πάντες και τα πάντα. Χρειάζεται τώρα εμείς να κοιτάξουμε κάτω από την επιφάνεια και πέρα από τα φαινόμενα για να μπορέσουμε να συλλάβουμε την έννοια της ενότητας για την οποία μας μίλησαν. Ο προσανατολισμός μας προς αυτή την ενότητα είναι μια ριζική μεταστροφή από την ιδέα του διαχωρισμού, που την μαθαίνουμε στις φυλές, στις οικογένειες και στα κράτη των οποίων είμαστε μέλη.

Η ταυτότητα μας τότε παύει να καθορίζεται από τις ψευδαισθητικές διαφορές μας και στρέφεται σε εκείνα τα κοινά που όλη η ανθρωπότητα μοιράζεται. Το μίσος μας μετατρέπεται στην επιθυμία να λύσουμε το όποιο πρόβλημα μας χωρίζει, ακριβώς όπως ένας ογκολόγος προσπαθεί να δυναμώσει ολόκληρο τον οργανισμό ώστε να αποβάλλει το προβληματικό κύτταρο για να μην αποτελεί πια μια εστία δυσαρμονίας για το σώμα.

Άνθρωπε, ξέχνα τους χαρακτηρισμούς που διαχωρίζουν εσένα από τους άλλους και μην αφήνεις την ψευδαίσθηση να εισχωρήσει μέσα σου και να νοθέψει το μύρο της ψυχής σου. Πάλεψε ενάντια στα κύματα της διττότητας που διαταράσσουν τη γαλήνη σου και πνίγουν κάθε εσωτερικό παλμό αγάπης και χαράς. Πως επιτρέπεις στο ρεύμα της χωριστικότητας να σε παρασύρει και να σε οδηγήσει στη δίνη της απόγνωσης. Δεν είσαι Έλληνας, Ιταλός, εβραίος, μεσήλικας, αθλητικός ή πλαδαρός, δεν είσαι ούτε καν άνδρας ή γυναίκα. Κοίτα μέσα σου. Αφουγκράσου.

Δεν είσαι στην ουσία κανένας απ’ αυτούς του χαρακτηρισμούς. Είσαι, όπως θα έλεγε ο Σωκράτης, ένας πολίτης αυτού του κόσμου, ένα κύτταρο της ανθρωπότητας και όταν σταματήσεις τις κατηγοριοποιήσεις, τότε θα αρχίσεις να αντικρίζεις την Αλήθεια σε κάθε κήπο, σε κάθε δάσος, σε κάθε σπιτικό, σε κάθε πλάσμα και σε κάθε πρόσωπο. Τότε μονάχα, η γαλήνη που τόσο έντεχνα, κάποιοι για ιδίων όφελος σου στέρησαν, θα γίνει η πλουσιότερη ανταμοιβή σου και θα σε οδηγήσει στη λύτρωση.

“Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος αν άνθρωπος ή.”
Μένανδρος, αρχαίος Έλληνας ποιητής

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…