Αντί να γκρινιάζεις για το σκοτάδι, άναψε ένα κερί

Αντί να γκρινιάζεις για το σκοτάδι, άναψε ένα κερί

ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ. Βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος, αλλά δε μάθαμε να ζούμε μαζί. Χωρίς εμπειρία αστικής ζωής, χωρίς παιδεία, χωρίς πολιτισμό, συγκρουόμαστε για να επιβιώσουμε και να κυριαρχήσουμε, μη δίνοντας δεκάρα για οτιδήποτε, «άρπαξε να φας, και κλέψε να ‘χεις».

ΕΙΝΑΙ Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ, ο ατομικισμός μας και η απώλεια της ανθρωπιάς μας, που διαμόρφωσε το σημερινό τοπίο, με μηδενική ικανότητα στη συνύπαρξη, στην ανεκτικότητα, στο διάλογο. Εκπαιδευτήκαμε σαν λαός στο να καταριόμαστε και να μισούμε ό,τι δε μπορούμε να κατανοήσουμε -περιμένουμε το καλό από τους άλλους, σπαταλώντας τη ζωή μας με γκρίνια και αναθέματα που δεν υπάρχει το ένα, που δεν έχουμε το άλλο. Τα πράγματα ούτε υπάρχουν ούτε δεν υπάρχουν -ή τα κάνεις ή δεν τα κάνεις να υπάρχουν, λέμε.

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΔΕΣΜΟΥΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, δυο πράγματα άγνωστα στον έλληνα, που φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του αρχοντοχωριάτη. Η κοινωνιολογία δε μας ενθαρρύνει. Δεν έχουν μπει ποτέ οι βάσεις, δεν έχουν γίνει οι μεταρρυθμίσεις, που με την εφαρμογή τους έρχεται μια σταδιακή αλλαγή νοοτροπίας. Άνθρωποι παραιτημένοι από την ίδια τους τη ζωή, δυστυχισμένοι, θυμώνουν και βρίζουν, ψάχνοντας υπεύθυνους και αποδίδοντας ευθύνες.

ΜΑ ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ. «Ας αναγνωρίσουμε λοιπόν μια και καλή ότι τα λάθη είναι συλλογικά. Κι ας μη διανοηθούμε την ιδέα του εξιλασμού -στην πολιτική, άλλωστε, εξιλασμός δεν υπάρχει» (Αλμπέρ Καμύ).

ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ένα κράτος, με σλόγκαν «εμείς στα μέρη μας τον τίμιο τον λέμε και μα…κα». Περιμένουμε «σωτήρες» όλων των ειδών, αρνούμενοι ακόμα και τώρα οποιαδήποτε σοβαρή αυτοκριτική, πράγμα απαραίτητο για να ωριμάσει ένας λαός.

ΜΟΙΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΕΝΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΠΟΥ ΓΚΑΖΩΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΟ, ενώ μέσα οι επιβάτες τσακώνονται ποιος θα κάτσει στην καλύτερη θέση. Η πλήρης αποπολιτικοποίηση του έλληνα είναι η πιο μεγάλη απόδειξη της αποσυναισθηματικοποίησής του και της αδιαφορίας του. Δεν πιστεύει ότι συμμετέχει στη διαμόρφωση της ζωής, έχασε την πολιτική του ιδιότητα, την ίδια του την ύπαρξη στην ουσία, και η καρδιά του στέγνωσε.

«ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΛΥΣΕΙΣ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, χρησιμοποιώντας το ίδιο σκεπτικό που δημιούργησε το πρόβλημα» (Άλμπερτ Αϊνστάιν).

HΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΡΟΠΟ, Ο ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ ΠΕΘΑΝΕ, όλες οι επιστήμες επιβεβαιώνουν την παλιά σοφία. Το Εγώ δεν υπάρχει, το οποιοδήποτε μέλλον κρύβεται στο Εμείς. Δε χρειάζονται θαύματα και μεσσίες. Μικρά βηματάκια από όσους νιώθουν ακόμα. Να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, την ελευθερία μας, να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε, να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπειά μας, να εξεγερθούμε απέναντι στο άδικο.

ΔΕ ΒΛΕΠΩ ΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΕΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ, εκτός από τη δύναμη της καρδιάς μας. Την ιδιότητά μας να συναισθανόμαστε, να συγκινούμαστε, να συμπονάμε. Τη δύναμη της ενσυναίσθησης που μπορεί να απαντήσει εκεί που απέτυχαν τα νούμερα όλων των ειδών. Μπορούμε να επιχειρήσουμε ένα πνευματικό άλμα στο Εμείς, να μοιραστούμε, να ακούσουμε, να αποδεχτούμε, να αγαπήσουμε με την πολιτική διάσταση του όρου.

YΠΑΡΧΕΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ που μιλάει για τα κοινωνικά μαθηματικά, την κοινωνική επιχειρηματικότητα, τη φιλικότητα προς το περιβάλλον. Άπειρες μελέτες, προτάσεις για έναν κόσμο όπου ο παράγοντας Άνθρωπος θα σημαίνει κάτι στην οικονομία των αριθμών.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ και δε μπορούμε να λείπουμε. Ας αποφασίσουμε αν θέλουμε να ζήσουμε, και «ζω» δε σημαίνει «αναπνέω τη δυστυχία μου», σημαίνει «κάνω κάτι». Ας τελειώνουμε με τον ωχαδερφισμό και τη μεμψιμοιρία. Ας σταματήσουμε να είμαστε χαζοί κι ας αγαπήσουμε.Να κάνουμε ένα μικρό βήμα προς την ενηλικίωση της κοινωνίας μας, αλλιώς θα παρακμάσουμε ως τον πλήρη αφανισμό, μέσα στη δίνη της παγκοσμιοποίησης.

«ΑΝΤΙ ΝΑ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΑΝΑΨΕ ΕΝΑ ΚΕΡΙ» είναι η καλύτερη συμβουλή που ξέρω. Ενώ ο κόσμος βράζει και εμείς κοιτάμε αποσβολωμένοι, ένας στίχος με παρηγορεί τον τελευταίο καιρό για παν ενδεχόμενο…

«ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΘΟΣ ή συναίσθημα, όνειρο ή ρεμβασμός, αλλά μια άλλη δικαιοσύνη» (Τάσος Λειβαδίτης).

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΩΡΟΣ

ΠΗΓΗ