Ανοικτή “επιστολή” προς τον νομικό κόσμο της χώρας …και όχι μόνον.

…Προς την ηγεσία της Δικαιοσύνης,
…προς την ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης,
…προς τους γνωστούς “συνταγματολόγους” της Βουλής,
…προς τον δικηγορικό σύλλογο Αθηνών
…και βέβαια προς όλους τους πολίτες.

Με τον Βουλγαράκη μάθαμε ότι το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό. Με τον Λοβέρδο θα μάθουμε ότι το ανήθικο είναι πάντα και παράνομο. Σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η άυλη μορφή του κεφαλαίου και τα πνευματικά δικαιώματα, αποτελεί έγκλημα τεραστίων διαστάσεων η “δήμευση” και εν συνεχεία η ολοκληρωτική καταστροφή περιουσιακών στοιχείων εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών …Περιουσιακών στοιχείων, τα οποία για πολλούς απ’ αυτούς είναι και τα μοναδικά που κατέχουν. Όταν ο διεθνής νόμος προστατεύει ακόμα και δύο στιχάκια τραγουδιού ως “πνευματική ιδιοκτησία”, δεν είναι δυνατόν ο εθνικός νόμος να κάνει “κατασχέσεις” άπειρου πνευματικού κόπου και σημαντικών οικονομικών επενδύσεων …Να κάνει “κατασχέσεις” ανολοκλήρωτου πνευματικού “κεφαλαίου”.

Ρωτάμε λοιπόν τους νομομαθείς, αλλά και τους πολίτες αυτής της χώρας: Η “διαγραφή” των φοιτητών από τα πανεπιστημιακά αρχεία είναι νόμιμη, με βάση το Σύνταγμα, πράξη; Είναι μέσα στις δυνατότητες ενός κοινού αιρετού πολιτικού να πάρει φαινομενικά αναίτια μια τόσο άδικη και για πολλές χιλιάδες πολίτες μια τόσο εξοντωτική απόφαση; Έχει επίγνωση η Πολιτεία ποιο είναι το διακύβευμα αυτού του νόμου; Γνωρίζει τι ακριβώς “διαγράφει” και πόσο ακριβώς θίγει τον πολίτη, τον οποίον αφορά ο νόμος της. Γνωρίζει τι σχέση έχει το διαγραφόμενο πρόσωπο από τη λίστα με το περιουσιακό στοιχείο που χάνεται εξαιτίας αυτής της διαγραφής; Γνωρίζει αν με την πράξη της “γεννά” έννομο συμφέρον γι’ αυτούς που θίγει; Γνωρίζει αν μετά από την όποια ενέργειά της θα προκαλέσει “κύμα” οικονομικών απαιτήσεων από το κράτος από την πλευρά αυτών που θίγει;

Επιπλέον, εδώ τίθεται και ένα άλλο εξίσου σοβαρό ζήτημα. Ζήτημα νομικής φύσεως, το οποίο είναι τόσο σημαντικό, που επηρεάζει την ίδια τη δημοκρατική λειτουργία του συστήματος. Σύμφωνα με το δικαιικό μας σύστημα, πάντα μια ενέργεια κρίνεται ως προς τη νομιμότητά της με βάση τον νόμο, ο οποίος ίσχυε στον χρόνο εκείνον, που αυτή η ενέργεια τελέστηκε. Δεν μπορείς δηλαδή με έναν νεότερο νόμο να “παράγεις” “εγκληματίες” από παλαιότερες δράσεις τους …δράσεις, οι οποίες δεν ήταν παράνομες στην εποχή της τέλεσής τους. Όταν λοιπόν ενεργείς “τιμωρητικά” για κάποιους πολίτες, εννοείται ότι σε κάποιον βαθμό τους έχεις καταστήσει “εγκληματίες”. Αυτό είναι παράνομο να γίνεται με έναν νεότερο νόμο …Είναι παντελώς παράνομο και παράλογο.

Αυτόν τον παραλογισμό μπορεί να τον καταλάβει κάποιος, αν σκεφτεί ένα αντίστοιχο παράδειγμα σε έναν άλλον τομέα της δημόσιας ζωής. Για παράδειγμα, υπάρχει για κάποιους κλάδους του δημοσίου σε ισχύ ένας νόμος, ο οποίος απαγορεύει τον κομματισμό στους υπαλλήλους τους. Τον απαγορεύει ρητώς και κατηγορηματικώς με την απειλή της απόλυσης …”Ευαίσθητους” κλάδους, όπως είναι για παράδειγμα αυτός της Δικαιοσύνης. Με απόφαση της Κυβέρνησης αυτός ο νόμος μπορεί να γενικευτεί και να ισχύσει για ολόκληρο τον δημόσιο τομέα.

Δικαίωμα της Κυβέρνησης είναι να το κάνει αυτό και να απειλεί τους δημοσίους υπαλλήλους με απόλυση σε περίπτωση που αναπτύσσουν κομματική δραστηριότητα. Είναι δυνατόν όμως αυτός ο νόμος να έχει ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ισχύ και να αφορά τους υπαλλήλους εκείνους, οι οποίοι ανήκαν σε κομματικούς μηχανισμούς τα προηγούμενα χρόνια; Είναι δυνατόν να “κριθούν” αναδρομικά οι υπάλληλοι για παλιές τους νόμιμες επιλογές και να τιμωρηθούν με βάση έναν νέο νόμο που τις καθιστά παράνομες;
Σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει να απολυθούν σχεδόν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, εφόσον, αφού μέχρι τώρα δεν ήταν παράνομη η κομματικοποίησή τους, το πιθανότερο είναι να ήταν επιλογή των περισσοτέρων σε μια Μεταπολίτευση, όπου χωρίς τη βοήθεια του κόμματος δεν “προόδευες”. Πόσο βλάκας και εγκληματίας είναι αυτός, ο οποίος μπορεί και μόνον να σκεφτεί να βάλει τον όρο “Αναδρομικότητα” σε μια τέτοια κατάσταση; Ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν το σκέφτηκε αυτό, αναζητώντας νομική “φόρμουλα”, για να “απολύσει” χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους. Και όμως; …Αυτό το έκανε η Διαμαντοπούλου. …Η πανάσχετη σε νομική κατάρτιση, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.

Τα πράγματα είναι απλά. Απειλείται η ίδια η Δημοκρατία, όταν επιτρέπει στον νόμο να γίνεται όργανο φασιστικών πρακτικών. Δεν μπορεί ο νεότερος νόμος να λειτουργεί ως “δίχτυ”, για να μπορεί η εξουσία να “στοχεύει”, να “πιάνει” και στη συνέχεια να τιμωρεί επιλεκτικά όποιους θέλει με βάση τα χαρακτηριστικά τα οποία η ίδια επιλέγει. Ο νόμος δεν μπορεί να λειτουργεί ως “εργαλείο” τιμωρίας ανεπιθύμητων. Φαντάζεται κάποιος η δημοκρατική μας κοινωνία να θέσει τον σταλινισμό εκτός νόμου —όπως καλή ώρα τον ναζισμό— και να μην προσλαμβάνονται πλέον ως Πανεπιστημιακοί άνθρωποι, οι οποίοι υπήρξαν μέλη αυτής της εγκληματικής “συμμορίας”; Τι θα γίνει αν ένας τέτοιος νόμος έχει και αναδρομική ισχύ και άρα πιάνει και τον Λοβέρδο; …Να απολυθεί ο Λοβέρδος από το Πανεπιστήμιο, γιατί, ως σταλινικός που υπήρξε, δεν δικαιούται πρόσληψης στο δημόσιο.

Κατάλαβε ο αναγνώστης για τι πράγμα μιλάμε; Κατάλαβε ο ίδιος ο Λοβέρδος για τι πράγμα μιλάμε; Αυτό είναι φασισμός. Αυτό είναι ο απόλυτος φασισμός. Αυτό απαγορεύεται δια ροπάλου. Δεν υπάρχει δημοκρατία, που μπορεί να αντέξει τέτοια φασιστική λογική. Δεν υπάρχει δημοκρατία, που να επιτρέπει στους φασίστες να εκμεταλλεύονται τη νομοθετική τους δυνατότητα σαν “όπλο” εναντίον των πολιτών. Αυτήν την “εκτροπή” όχι μόνον την αναγνωρίζει ο συνταγματικός μας νόμος και την απαγορεύει, αλλά προσπαθεί να κατευθύνει τα πράγματα στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση …Προς την κατεύθυνση εκείνη, την οποία θα πρέπει να γνωρίζει —και θα την διαλαλούσε αν αφορούσε τον ίδιο— ο “συνταγματολόγος” Λοβέρδος.

Επειδή το δημοκρατικό σύστημα θέλει να ευνοήσει τα μέγιστα τον άνθρωπο, σου δίνει τη δυνατότητα —αν και εφόσον ένας πιο πρόσφατος νόμος είναι πιο “ευεργετικός”— να επικαλεστείς τον “ευεργετικό” νόμο και να απορρίψεις εκείνον, ο οποίος ίσχυε τη στιγμή της τέλεσης μιας πράξης. Σου επιτρέπει, δηλαδή, αν θέλεις ή αν σε βολεύει, να “πας” προς το “ευμενέστερο”, αλλά σου απαγορεύει ρητώς να πας προς το “δυσχερέστερο”. Το να είναι δηλαδή ο πιο πρόσφατος νόμος χειρότερος ή αυστηρότερος από τον προηγούμενο, δεν σημαίνει ότι αφορά κάποιον, ο οποίος έχει διασφαλιστεί άπαξ από τον νόμο εκείνον, ο οποίος ίσχυε την εποχή που ενεργούσε.

Αυτό, όμως, δεν είναι που ισχύει και για την περίπτωση των “αιωνίων”; Δεν πρέπει να αναζητήσουμε τον νόμο εκείνον, ο οποίος ίσχυε στην εποχή που έκαναν όλοι αυτοί τα “συμβόλαιά” τους με την πανεπιστημιακή “κοινότητα”; Η εγγραφή στα Πανεπιστήμια μετά από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις αποτελούσε μια “δικαιοπραξία” μεταξύ κράτους και πολίτη …Μια νόμιμη σύμβαση, την οποία ρύθμιζε ένας συγκεκριμένος νόμος …Ένας νόμος-πλαίσιο εκείνης της εποχής. Από τη στιγμή που ο νόμος τότε επέτρεπε σε κάποιον, ο οποίος είχε εισαχθεί σε μια ανώτατη σχολή, να ολοκληρώσει τις σπουδές του σε όποιον χρόνο τον βόλευε, χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε περιοριστική “οροφή” χρόνου, δεν μπορεί ο νόμος αυτός να καταστεί παράνομος με έναν νεότερο νόμο. Δεν μπορεί ένας νεότερος νόμος να καταστήσει παράνομους όλους τους πολίτες, οι οποίοι έκαναν χρήση των ευεργετημάτων του προηγούμενου νόμου …Του νόμου εκείνου, ο οποίος ίσχυε όταν έλαβε χώρα η μεταξύ τους δικαιοπραξία.

Οι νεότεροι νόμοι αφορούν τις νεότερες δικαιοπραξίες μεταξύ των νεότερων συμβαλλόμενων μερών “…Από εδώ και πέρα” είναι η λογική τους …Από εδώ και πέρα μπορεί να αποφασίσει το κράτος με έναν νόμο ότι οι φοιτητές, όταν πάψουν να έχουν αυτήν την ιδιότητα, θα πάψουν ταυτόχρονα να ανήκουν στην κοινότητα των δυνάμει πτυχιούχων …Να αποφασίσει το κράτος ότι από τους εισακτέους μιας χρονιάς και έπειτα δικαίωμα στην ιδιότητα τού “Επί Πτυχίω” θα έχει για παράδειγμα κάποιος μόνον για τρία χρόνια μετά το πέρας της υποχρεωτικής φοίτησης. Ας ορίσει εκ νέου τι σημαίνει η ιδιότητα του φοιτητή και ας προσδιορίσει τα όρια μεταξύ των οποίων θα “κινείται” αυτή η ιδιότητα. Τα ελάχιστα όρια υπάρχουν εξ’ ορισμού, εφόσον τα Πανεπιστήμια έχουν συγκεκριμένα προγράμματα σπουδών και τα ανώτατα όρια μπορεί να τα ορίσει το κράτος με νόμο.

Αυτός ο νόμος, όμως, δεν θα αφορά κανέναν άλλο εκτός από εκείνους που θα προβλέπεται. Τους παλαιότερους τους αφήνεις να τους “σβήσει” ο χρόνος και ο θάνατος των θνητών. Οι “λίμνες” που είναι ανεπιθύμητες εξαλείφονται, όταν απλά δεν τροφοδοτούνται. Τους “λιμνάζοντες” αφήνεις τον χρόνο να τους “εξατμίσει” και να πάψουν να υπάρχουν ως πρόβλημα. Τι θα το κάνουν το πτυχίο άνθρωποι, οι οποίοι βρίσκονται σε ηλικία σύνταξης ή έχουν ξεπεράσει τα όρια ηλικίας για διορισμούς στο δημόσιο; “Διακοσμητική” αξία έχουν γι’ αυτούς τα πτυχία. Γι’ αυτόν τον λόγο τούς αφήνεις απλά να υπάρχουν γραμμένοι σε κάποιους καταλόγους …Αυτό είναι το σωστό …Το ηθικό, το οποίο είναι και νόμιμο. Σε διαφορετική περίπτωση καταρρέει όλο το συνταγματικό σκεπτικό.

Σε διαφορετική περίπτωση δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών. Δεν είναι δυνατόν να αφήνεις πολίτες χωρίς την προστασία τού Συντάγματος. Επιπλέον είναι και ανήθικο. Αποκαλύπτει μικροψυχία. Γιατί να στερηθεί κάποιος τη χαρά της “επιστροφής” στην πρώτη του “Ιθάκη”; …Στη δική του “Ιθάκη”, την οποία στερήθηκε, για να κάνει τα μεγάλα του “ταξίδια”; Όλοι μας έχουμε δει κατά καιρούς ανθρώπους στα βαθιά γεράματα να ολοκληρώνουν σπουδές, επειδή για λόγους “ανώτερης βίας” —συνήθως οικονομικούς ή οικογενειακούς— δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν στον κατάλληλο χρόνο και μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία το έκαναν.
Κόστιζαν τίποτε όλοι αυτοί στην κοινωνία κατά τη διάρκεια της “απουσίας” τους; Ήταν όλοι αυτοί κάποια συγκεκριμένη απειλή για την κοινωνία; Ήταν όλοι αυτοί απειλή για την αγορά εργασίας; Βγήκαν ποτέ επιστημονικά σωματεία ή σύλλογοι να καταγγείλουν κάποια παρανομία εκ μέρους τους; Ζήτησαν ποτέ διορισμούς ή επιδόματα και αύξαναν το κόστος λειτουργίας του κράτους; Ποτέ δεν έγινε αυτό, γιατί ποτέ δεν απειλήθηκαν τα συμφέροντα κανενός, εξαιτίας των “καθυστερημένων” της εκπαίδευσης.

Πτυχίο Κεφάλαιο.

Αν αυτό όμως είναι το ηθικό μέρος του ζητήματος, υπάρχει και το πρακτικό. Δεν είναι μόνον ανήθικο για το κράτος να διαγράψει αυτούς τους πολίτες από τα “κατάστιχά” του, όπου τους διατηρεί χωρίς κόστος …Υπάρχει και το νομικό μέρος, το οποίο αφορά καθαρά πρακτικές παραμέτρους. Δεν είναι μόνον ανήθικο το κράτος σε περίπτωση που τους διαγράψει, αλλά είναι και παράνομο ταυτόχρονα. Υπάρχουν ποινικές ευθύνες γι’ αυτούς που θα το επιχειρήσουν, έστω κι αν αυτό το κάνουν με τη “βούλα” του κράτους. Γιατί; …Γιατί το πτυχίο είναι πάνω απ’ όλα ένα βασικό περιουσιακό στοιχείο για τον άνθρωπο …Το πολυτιμότερο και μοναδικό για πολλούς συνανθρώπους μας. Το δικαίωμα της κατοχής περιουσίας είναι απαραβίαστο για το ελληνικό Σύνταγμα. Ως εκ τούτου η περιουσία του ανθρώπου προστατεύεται. Μόνον ανώτερες κοινωνικές ή εθνικές ανάγκες μπορούν κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να γίνουν αιτία να δημευτεί ή να απαλλοτριωθεί ή να καταστραφεί μια ιδιωτική περιουσία.

Άρα, τι πρέπει να δούμε; …Αν το Πτυχίου είναι μια μορφή περιουσίας και άρα μια μορφή κεφαλαίου. Είναι δηλαδή το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο για κάποιους πολίτες μόνον μεταφορικά ή αυτό ισχύει και κυριολεκτικά; Στην Ελλάδα —και με βάση την μέχρι τώρα λειτουργία του εκπαιδευτικού μας συστήματος— το Πτυχίο είναι μια μορφή Κεφαλαίου για το κάτοχό του …Μια ολοκληρωμένη, πλήρης και αναγνωρισμένη μορφή Κεφαλαίου, εφόσον ο κάτοχός του ανταμείβεται με επιπλέον παροχές κατά την εργασία του. Το γεγονός, δηλαδή, ότι στο μισθολόγιο τού Δημοσίου υπάρχει παράμετρος “πτυχίο”, η οποία δικαιολογεί καταβολή επιδόματος —και άρα αύξηση του μισθού— αυτό αποτελεί απόδειξη της “κεφαλαιοποίησης” του πτυχίου. Με μόνον αυτό το στοιχείο μπορεί να αποδείξει κάποιος ότι το κάθε Πτυχίο αποτελεί μια ατόφια μορφή κεφαλαίου, το οποίο αναγνωρίζει το κράτος στον ιδιοκτήτη του.

Το πτυχίο, δηλαδή, δεν αποτελεί απλά προϋπόθεση και τεκμήριο εξειδίκευσης για ένα επάγγελμα που απαιτεί τέτοια εξειδίκευση —ώστε να αντιμετωπιστεί ως “πάσο” ή “άδεια”—, αλλά αποτελεί “κεφάλαιο” με απολύτως προσδιορισμένη “απόδοση” για τον κάτοχό του, ανεξαρτήτως της εργασίας την οποία θα κληθεί να κάνει. Δεν είναι “πιστοποιητικό”, το οποίο παρέχεται από το κράτος και απλά αποδεικνύει κάποια σεμιναριακού τύπου εκπαίδευση. Δεν είναι ένα “δίπλωμα” Excel ή ένα δίπλωμα οδήγησης, το οποίο είναι απολύτως απαραίτητο για μια πρόσληψη λογιστού ή οδηγού. Δεν είναι καν “άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος”. Το Πανεπιστημιακό Πτυχίο είναι κεφάλαιο, ανεξαρτήτως του είδους της γνώσης που περιγράφει και πιστοποιεί. Είναι κεφάλαιο, το οποίο δίνει έξτρα “απόδοση” στον ιδιοκτήτη του, ανεξαρτήτως της εργασίας που καλείται να εκτελέσει. Μηχανικοί εργάζονται για παράδειγμα στις εφορίες —σε άσχετο αντικείμενο με την επιστήμη τους— και παίρνουν επίδομα πτυχίου, χωρίς να το χρησιμοποιούν στην εργασία τους.

Αυτή είναι η απόλυτη απόδειξη της κεφαλαιοποίησης του Πτυχίου. Αυτή όμως η κεφαλαιοποίηση του Πτυχίου αυτόματα επιβάλει συγκεκριμένους χειρισμούς σ’ ό,τι το αφορά …Σ’ ό,τι αφορά τον χειρισμό του και την αντιμετώπιση των ιδιοκτητών του. Εφόσον δηλαδή διαπιστώσαμε ότι το Πτυχίο είναι μια μορφή κεφαλαίου, θα πρέπει να δούμε σε ποιον πραγματικά ανήκει αυτό το κεφάλαιο. Αν το Πτυχίο αποτελούσε μια δωρεάν παροχή του κράτους προς τον κάτοχό του, θα του έδινε νομιμοποίηση να του το “αφαιρέσει” σε περίπτωση που έκρινε ότι υπήρχε λανθασμένη χρήση ή ακόμα και παρατεταμένη αχρησία. Αυτό το δικαίωμα θα το είχε το κράτος, αν πλήρωνε το ίδιο τις σπουδές του πτυχιούχου. Σε μια τέτοια περίπτωση το ίδιο το κράτος θα ήταν ο ιδιοκτήτης αυτού του κεφαλαίου και ο κάτοχός του απλά ένας περιστασιακός διαχειριστής του.

Όμως, έτσι όπως ήταν από ιδρύσεως του ελληνικού κράτος δομημένο το σύστημα παιδείας, αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει. Το “κεφάλαιο” πανεπιστημιακό πτυχίο δεν υπήρξε ποτέ μια δωρεάν παροχή του κράτους προς κάποιους, οι οποίοι πληρούσαν κάποια συγκεκριμένα κριτήρια. Η Ελλάδα ποτέ δεν υπήρξε μια σοβιετικού τύπου “λαϊκή” Δημοκρατία, ώστε το κράτος να αναλαμβάνει εξ’ αρχής τα έξοδα και τη μέριμνα της δημιουργίας του επιστημονικού του δυναμικού, ώστε να το αντιλαμβάνεται ως απλό εξειδικευμένο προσωπικό χωρίς παραπάνω δικαιώματα. Στη σοβιετική Ρωσία μπορούσε το κράτος μόνο του να αποφασίζει ποιων τα πτυχία θα τους οδηγούσαν στην “επιστήμη” και ποιων στα “εργοστάσια”. Δικό του ήταν το “καρπούζι” και δικό του και το “μαχαίρι”. Στην Ελλάδα αυτό δεν ίσχυε ποτέ. Στην Ελλάδα την εκπαίδευση την παρείχε το κράτος ως “δωρεάν” επιλογή για ανθρώπους, οι οποίοι με ιδιωτικά κριτήρια θα την επέλεγαν …Για ανθρώπους, οι οποίοι με τα ιδιωτικά τους χρήματα θα χρηματοδοτούσαν την επιλογή τους.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, ποτέ δεν υπήρχε στην Ελλάδα δωρεάν Ανώτατη Εκπαίδευση. Στην Ελλάδα υπήρχε —υπό τις προϋποθέσεις σκληρών εξετάσεων και μεγάλων αποκλεισμών— ελεύθερη “πρόσβαση” στην εκπαίδευση με χρήση ιδίων πόρων στα όσα αυτή απαιτούσε για την ολοκλήρωση της διαδικασίας της. Το κράτος έβαζε απλά ένα “έπαθλο” σε μια εξαιρετικά δύσκολη, εξόχως δαπανηρή και βέβαια χρονοβόρα διαδικασία …Έβαζε ένα “δώρο”, που, για να το “πλησιάσεις” και να το αποκτήσεις, δεν έφτανε μόνον να “στύψεις” το μυαλό σου, αλλά θα έπρεπε να ξοδέψεις και μια περιουσία …Ένα “έπαθλο”, που, για να το αποκτήσεις, προϋπέθετε δύο πράγματα ταυτόχρονα: Μυαλό και χρήμα.

Αν κάποιος δεν διέθετε κάτι απ’ αυτά τα δύο, απλά δεν μπορούσε καν να συμμετάσχει στον αγώνα γι’ αυτό το πανάκριβο “έπαθλο”. Άπειροι άνθρωποι, οι οποίοι είχαν τις πνευματικές δυνατότητες, δεν σπούδασαν ποτέ, γιατί απλούστατα δεν είχαν τις απαραίτητες οικονομικές δυνατότητες. Το κράτος γι’ αυτόν τον λόγο δεν έβαζε “οροφή” στον χρόνο αποφοίτησης. Πώς να βάλει, όταν δεν προσφέρει σχεδόν τίποτε στη “δωρεάν” παιδεία του;
Περνάει κάποιος σε ένα Πανεπιστήμιο σε κάποια γωνιά της χώρας και το κράτος δεν ενδιαφέρεται πέρα από μια ανακοίνωση της “επιτυχίας” του. Του προσφέρει ένα κάθισμα σε ένα αμφιθέατρο και λιγότερα βιβλία ανά έτος ακόμα και από αυτά που δίνει στο Λύκειο. Από εκεί και πέρα δεν το ενδιαφέρει πώς θα πάει εκεί ο φοιτητής, πού θα μείνει, τι θα τρώει. Αυτά τα θεωρεί προβλήματα της οικογένειάς του, παρ’ όλο που αυτό “προσφέρει” δωρεάν παιδεία. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν έβαζε “ταβάνι” …Για να μην πιέζουν οι “επιτυχόντες” για παροχές. Γι’ αυτόν τον λόγο έκανε το “κορόιδο” και δεν έβαζε “ταβάνι” στον χρόνο ολοκλήρωσης των σπουδών.

Στην Ελλάδα, δηλαδή, υπήρχε ένας ιδιότυπος “συνεταιρισμός” κράτους και γονέων, όπου το κράτος έβαζε το οικονομικά πιο φτηνό μέρος της εκπαίδευσης και οι γονείς το πιο ακριβό μέρος, που είναι αυτό της διαβίωσης. Πιο ακριβά δηλαδή κόστιζε στους γονείς ο φοιτητής, παρά στο κράτος που τον εκπαίδευε. Γι’ αυτόν τον λόγο το “κεφάλαιο”-πτυχίο ήταν και εξακολουθεί να είναι μια μεγάλης αξίας “επένδυση” για τον κάτοχό του και άρα αποτελεί περιουσιακό στοιχείο με συγκεκριμένη ελάχιστη αξία …Μια επένδυση, η οποία —όπως είπαμε— για την κατάκτησή της δεν απαιτεί μόνον το μυαλό τού κατόχου του, αλλά και μεγάλο μέρος του πλούτου του …Μια επένδυση, την οποία μπορεί κάποιος να την υπολογίσει απόλυτα …Μια επένδυση, η οποία καθημερινά προκαλεί οικονομική “αιμορραγία” σε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες.

Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές, η εισαγωγή στα ΑΕΙ ή στα ΤΕΙ στοιχίζει στους γονείς —σε σημερινές τιμές— πάνω από 14.000 ευρώ μόνον σε φροντιστήρια. Από εκεί και πέρα αρχίζει ένας μαραθώνιος εξόδων τεράστιων για τη μέση ελληνική οικογένεια. Το κράτος παρέχει σε ελάχιστους δωρεάν στέγη και διατροφή και κανένα από τα λοιπά έξοδα διαβίωσης. Για τους πολλούς όλα αυτά τα τεράστια έξοδα πρέπει να πληρωθούν από τις οικογένειές τους. Στέγη σε μια ξένη πόλη και μακριά από την οικογενειακή εστία — και μάλιστα σε δωδεκάμηνη βάση για το κάθε έτος σπουδών. Διατροφή και λοιπά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων και των μεταφορικών τους εξόδων, δημιουργούν ένα εξαιρετικά μεγάλο κονδύλιο …Ένα κονδύλιο, το οποίο για σχολές μεγάλης διάρκειας φοίτησης, όπως είναι το Πολυτεχνείο, γίνεται τεράστιο.
Με λίγα λόγια, ένας φοιτητής για την οικογένειά του κοστίζει το ελάχιστο όσο ένας κοινός εργαζόμενος, εφόσον το κόστος ζωής του είναι όμοιο με το κόστος ζωής ενός κοινού εργαζόμενου. Ενοίκιο, διατροφή και λοιπά έξοδα δεν μπορούν να είναι λιγότερα από ένα ποσό των 600 ευρώ τον μήνα για πέντε χρόνια. 600*12*5=36.000 ευρώ — αν βέβαια όλα πάνε καλά και ο φοιτητής ολοκληρώσει τις σπουδές του στον ιδανικό χρόνο. 36.000+14.000=50.000 ευρώ μαζί με τα έξοδα της εισαγωγής. Μιλάμε για ένα τεράστιο ποσό για τη μέση ελληνική οικογένεια εργαζομένων. Ποσό, που για οικογένειες μη προνομιούχες έγινε επιλογή “θανάτου”. Κάποιοι επέλεξαν να μην αποκτήσουν ποτέ σπίτια, για να δώσουν στα παιδιά τους πτυχία. Κάποιοι στερήθηκαν περιουσιακά τους στοιχεία, για να αποκτήσουν “άυλη” περιουσία τα παιδιά τους.

Αυτό το “ποσό” είναι μια “επένδυση” για ένα “κεφάλαιο”, το οποίο λέγεται Πτυχίο. Είναι όπως τα σπίτια, που φτιάχνουν οι άνθρωποι, για να ζήσουν μ’ αυτά. Όμως, όπως συμβαίνει και με τα σπίτια, κάποια ολοκληρώνονται στον χρόνο που προβλέπεται και κάποια όχι. Κάποια, για τον οποιοδήποτε λόγο, μένουν “γιαπιά” …Νόμιμα γιαπιά, όμως, δεν ολοκληρώνονται μόνον εις βάρος των συμφερόντων των κατόχων τους και όχι εις βάρος της κοινωνίας. Υπάρχει πιθανότητα να πάει το κράτος και να γκρεμίσει ένα νόμιμο γιαπί σε ένα νόμιμο οικόπεδο, επειδή ο ιδιοκτήτης του δεν το αποπεράτωσε; …Όχι βέβαια. Γιατί; …Γιατί ο Συνταγματικός Νόμος προστατεύει τα δικαιώματα του ιδιοκτήτη.

Αυτό ακριβώς είναι το λεπτό σημείο. Το Πτυχίο είναι κεφάλαιο, το οποίο ανήκει στον ιδιοκτήτη του και απλά μέσω αυτού μπορεί να ασκήσει ένα επάγγελμα …Δεν είναι “Άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος”, η οποία ανήκει στο κράτος και παρέχεται στον ιδιώτη …Δεν είναι “Άδεια”, την οποία ο “ιδιοκτήτης” της, που είναι το κράτος, μπορεί να την ανακαλέσει όποτε αυτό κρίνει, είτε επειδή δεν γίνεται ορθή χρήση της είτε επειδή δεν έγιναν σεβαστά τα χρονικά όρια που έχει θέσει ως προθεσμίες. Ο Πτυχιούχος θα είναι τέτοιος μέχρι να πεθάνει, είτε αυτό αρέσει στο κράτος είτε όχι. Ο Αδειούχος θα παραμένει τέτοιος για όσο διάστημα επιθυμεί το κράτος, είτε αυτό του αρέσει του ιδίου είτε όχι. Αυτή είναι η διαφορά και πρέπει να είναι κάποιος πολύ άσχετος για να μην την καταλάβει.
Εφόσον λοιπόν κάποιος μπορεί να αποδείξει ότι το Πτυχίο του ελληνικού Πανεπιστημίου είναι ΚΕΦΑΛΑΙΟ για τον κάτοχό του, αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί και ως τέτοιο. Εφόσον επίσης ακόμα και η παραμέληση —έστω και σε βαθμό “εγκληματικό”— αυτού του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ γίνεται αποκλειστικά εις βάρος των συμφερόντων του ιδιοκτήτη του και όχι εις βάρος της κοινωνίας ή του κράτους, ευνόητο είναι ότι δεν “παράγει” έννομο συμφέρον για την κοινωνία, ώστε το κράτος να επέμβει, προκειμένου να την προστατεύσει. Ο νόμος, ο οποίος προβλέπει τη διαγραφή φοιτητών, είναι παράνομος, γιατί απλούστατα παραβιάζει το Σύνταγμα. Παραβιάζει το άρθρο εκείνο, το οποίο προβλέπει την προστασία της ιδιωτικής περιουσίας. Δεν δικαιολογείται από καμία διάταξή του, που αφορά αναγκαστικές “απαλλοτριώσεις”, εφόσον δεν προκύπτει ζημιά για το κράτος ή το κοινωνικό σύνολο.

Μπορεί το κράτος να παρανομεί;

Αν συνδυάσουμε τα παραπάνω περί αναγκαστικής γνώσης του νόμου και της ταύτισης του Πτυχίου με την έννοια του κεφαλαίου, εύκολα βγάζει κάποιος το συμπέρασμα ότι οι νόμοι —και οι περιορισμοί τους οποίους αυτοί συνεπάγονται— δεν αφορούν μόνον τους πολίτες. Ακόμα και το ίδιο το κράτος πρέπει να ελέγχεται και να περιορίζεται στις ενέργειές του. Εφόσον κοινοί άνθρωποι αποφασίζουν για τις πράξεις του, πρέπει να ελέγχεται και το ίδιο …Να ελέγχεται, εφόσον μπορεί και το ίδιο να παρανομήσει αν αγνοεί τη νομιμότητα των νόμων, τους οποίους με τη δύναμή του επιχειρεί να επιβάλει. Δεν αρκεί δηλαδή μόνον η θέλησή του, ώστε να επιβληθεί ένας νόμος. Τον νόμο τον επιβάλει πρώτα η ίδια η νομιμότητά του και μετά η δύναμη του κράτους.

Δεν μπορεί το κράτος να “υιοθετεί” άκριτα ό,τι νόμους τού “πλασάρουν” οι άσχετες Διαμαντοπούλου και οι Λοβέρδοι και να έχει την απαίτηση το βάρος τού ελέγχου να το επωμίζονται οι πολίτες, οι οποίοι τυχόν θίγονται σαν να ήταν έμπειροι νομικοί. Οι νόμοι, τους οποίους ο νόμος τούς “αναγκάζει” να γνωρίζουν —ακόμα κι όταν δεν τους ξέρουν—, είναι οι απλοί νόμοι …Οι νόμοι, οι οποίοι δεν προκαλούν προβλήματα στην προσωπική τους ασφάλεια …Οι νόμοι, οι οποίοι δεν απειλούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα …Οι νόμοι οι απλοί, οι οποίοι έχουν σχέση με τα διαχειριστικά και όχι με τα ουσιαστικά ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία βρίσκονται υπό την προστασία του Συντάγματος.

Αυτά, τα οποία λέμε, είναι τα βασικά και τα θεμελιώδη για μια στοιχειωδώς ευνομούμενη κοινωνία. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, κάθε φορά που αλλάζει ο οικοδομικός κώδικας, να σημαίνει πανεθνικός “συναγερμός”. Δεν μπορεί, κάθε φορά που αλλάζει, να ψαχνόμαστε, για να μάθουμε αν μας ανήκουν ή όχι τα σπίτια μας ή τα γιαπιά μας …Αν θα εξακολουθήσουν να στέκονται όρθια ή αν θα μας τα γκρεμίσουν. Η όποια αλλαγή του οικοδομικού κώδικα ενδιαφέρει αυτούς που ΘΑ χτίσουν στο μέλλον και όχι αυτούς οι οποίοι έχουν ήδη χτίσει, είτε έχουν ολοκληρώσει την κατασκευή τους είτε όχι.

Η αλλαγή, όμως, πάντα θα έχει σχέση με τα “δευτερεύοντα” και όχι με τα “πρωτεύοντα” και τα θεμελιώδη …Δεν μπορεί η αλλαγή αυτού του κώδικα να προβλέπει μεταξύ άλλων την κατάσχεση του “γιαπιού”, αν δεν έχει αυτό ολοκληρωθεί στον χρόνο τον οποίον αυθαίρετα “εμπνεύστηκε” ένας γελοίος υπουργός. Τα θέματα της ιδιοκτησίας δεν μπορούν να αφορούν τον οικοδομικό κώδικα. Αυτά είναι θέματα του Συνταγματικού Νόμου.

…Απλά πράγματα. Είναι δυνατόν να πάει μια μέρα στο οικόπεδό του και να βρει ανθρώπους να το γκρεμίζουν, επειδή έληξε ο χρόνος που μόνοι τους κάποιοι φιλόδοξοι “υπουργάρες” προέβλεπαν για την κατασκευή; Τι θα του πουν; …Ότι αποφάσισαν —για λόγους “οικονομίας” και “νοικοκυροσύνης”— να “ξεκαθαρίσουν” τα πράγματα στις Πολεοδομίες και άρα θα έπρεπε να διαγράψουν από τα μητρώα τους τούς “αιώνιους” κατασκευαστές; …Ότι με έναν νόμο, ο οποίος πέρασε “νύχτα” από τη Βουλή, αποφάσισαν ότι θα έδιναν δύο χρόνια παράταση για να ολοκληρώσουν οι “αιώνιοι” τις κατασκευές τους; …Ότι θα έπρεπε ο “κατασκευαστής” να γνωρίζει ότι το “γιαπί” του έχει ημερομηνία λήξης; …Θα του πουν ότι άγνοια νόμου δεν νοείται;

Δεν υπάρχει νόμος, ο οποίος να επιτρέπει ακόμα και στο κράτος να μπαίνει στην ιδιοκτησία του ανθρώπου. Γιατί θα μπορούσε άλλωστε να το κάνει αυτό, αν κάτι τέτοιο δεν εξυπηρετούσε το κοινό συμφέρον ή τη δημόσια ασφάλεια; Γιατί θα έπρεπε το κράτος να εφεύρει έναν νόμο, που να απειλεί τους ιδιοκτήτες των “γιαπιών”; Εφόσον η κοινή λογική θεωρεί ότι οι “απώλειες” της ελλιπούς “κατασκευής” δεν θίγουν τα κοινά συμφέροντα της κοινωνίας, παρά μόνον αυτά του ιδιοκτήτη, δεν έχει καμία νομιμοποίηση το κράτος να επέμβει με τελεσίγραφα και απειλές κατασχέσεων. Γιατί να του δώσει προθεσμίες, για κάτι το οποίο δεν απειλεί και άρα δεν αφορά την κοινωνία;

Το ίδιο ακριβώς δεν συμβαίνει και με τα νοητά “γιαπιά” της εκπαίδευσης; Εφόσον αυτή η εκπαίδευση, μετά το πέρας του “εύλογου” χρόνου, δεν αποτελεί μέριμνα του κράτους και αφήνεται στις τσέπες των γονέων, δεν μπορεί το κράτος να αποφασίζει μόνο του για θέματα που αφορούν τη διάρκειά τους. Δεν πληρώνει τα δωμάτια και τα εστιατόρια των φοιτητών, για να προβλέπει μόνο του διάρκειες σπουδών και να θέτει προθεσμίες. Μπορεί να “κόψει” μόνον ό,τι παρέχει το ίδιο και δεν θέλει να το παρέχει αιωνίως, γιατί δεν θέλει να το στερήσει από κάποιους άλλους. Μπορεί, για παράδειγμα, να βγάλει κάποιους “καθυστερημένους” από τις φοιτητικές εστίες, να τους στερήσει τα “πάσα” των συγκοινωνιών κλπ..

Από εκεί και πέρα, εφόσον δεν συμμετέχει σε κανένα έξοδο, αφήνει τον καθένα να “προχωρά” με τη δική του ευθύνη …Εφόσον το “ημιτελές” πτυχίο αποτελεί πληρωμένο περιουσιακό στοιχείο, αφήνεται ο ιδιοκτήτης του να το διαχειριστεί όπως μπορεί και όπως τον βολεύει. Αφήνει τον καθένα να κάνει ό,τι επιθυμεί και άρα πρέπει να ανέχεται κι αυτόν που διακόπτει τις σπουδές του …Αυτόν, ο οποίος σταματά την προσπάθειά του μέχρι να μπορέσει να ξαναξεκινήσει…. αν ποτέ το καταφέρει. Το ίδιο δηλαδή, το οποίο συμβαίνει και με την οικοδομική δραστηριότητα. Με ποια λογική λοιπόν το κράτος δεν σέβεται τον Συνταγματικό Νόμο σε μια απολύτως ανάλογη περίπτωση;

Με ποιο δικαίωμα μπορεί να διαγράψει φοιτητές και άρα να “γκρεμίσει” ανολοκλήρωτα “γιαπιά” πτυχίων; …Νόμιμα “γιαπιά”, εφόσον οι ιδιοκτήτες τους πέρασαν στα Πανεπιστήμια μέσω διαγωνισμών και άρα όχι ελεύθερα και επιπλέον πλήρωσαν τεράστια ποσά για την έστω ημιτελή “κατασκευή” τους. Εδώ δηλαδή δεν μιλάμε για ένα γραφειοκρατικό θέμα, το οποίο έχει ως σκοπό την “εκκαθάριση” αρχείων, όπως συμβαίνει με τους πεθαμένους των εκλογικών καταλόγων. Δεν μιλάμε για μια “εκκαθάριση”, η οποία ευνοεί την κοινωνία στη λειτουργία της και αυτοί, οι οποίοι θίγονται, δεν βρίσκονται ανάμεσά μας να διαμαρτυρηθούν. Εδώ μιλάμε για μαζική δήμευση περιουσιών ζωντανών ανθρώπων.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον νόμο αυτόν, τον οποίο θα κλιθεί να εκτελέσει η πανεπιστημιακή κοινότητα. Σε αυτήν την περίπτωση δεν διαγράφεις απλά ανθρώπους από λίστες. “Καταστρέφεις” περιουσιακά τους στοιχεία και άρα καταστρέφεις και τους ίδιους τους διαγραφέντες. Τιμωρείς πιθανότατα φτωχούς, επειδή ακριβώς ήταν φτωχοί και δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Τιμωρείς πιθανότατα ατυχείς ανθρώπους, οι οποίοι βρέθηκαν μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια και δεν μπόρεσαν να τα ξεπεράσουν. Τιμωρείς ελεύθερους ανθρώπους, οι οποίοι έκαναν επιλογές στη ζωή τους, χωρίς να επιβαρύνουν την κοινωνία και εσύ απλά μπορεί να μην συμφωνείς μ’ αυτές.

Γιατί θεωρούμε δεδομένο ότι όλοι αυτοί τιμωρούνται; …Γιατί δεν εξυπηρετείς καμία ανάγκη της κοινωνίας, όταν τους αφαιρείς ένα πολύτιμο περιουσιακό —και όχι μόνον— στοιχείο. Αυτό είναι καθαρή τιμωρία, η οποία αφορά μόνον αυτούς που θίγονται …Αποκλειστικά τιμωρία, εφόσον, εξαιτίας αυτής της πράξης, δεν προκύπτει κανένα αντισταθμιστικό όφελος για την κοινωνία. Μόνον οι ίδιοι —και κανένας άλλος— είναι αυτοί, οι οποίοι θίγονται από την καθυστέρησή τους. Εξαπολύεις πογκρόμ διώξεων απέναντι σε ανθρώπους, οι οποίοι δεν έκαναν τίποτε παράνομο πέρα του να κάνουν επιλογές επιβίωσης με τις οποίες κάποιος βολεμένος καρεκλοκένταυρος απλά διαφωνεί, γιατί δεν μπορεί να τις κατανοήσει.

Γιατί το κράτος απειλεί το —για πολλούς απ’ αυτούς τους ανθρώπους— κορυφαίο περιουσιακό τους στοιχείο; Με ποια λογική αφαιρεί από κάποιους ανθρώπους ίσως το βασικότερο σημείο αναφοράς της ζωής τους; Πού απειλούνται τα συμφέροντα της κοινωνίας και το κράτος τούς αφαιρεί την περιουσία; Από τη στιγμή που δεν τους παρέχει ΚΑΜΙΑ απολύτως παροχή ή άλλο προνόμιο, το οποίο να στερεί πόρους από την κοινωνία ή να περιορίζει παροχές για τους εν ενεργεία φοιτητές, δεν έχει ούτε καν “έννομο” συμφέρον να παρέμβει. Δεν αποτελεί έννομο συμφέρον η θέλησή του να διατηρεί στα αρχεία του κάποια λιγότερα ονόματα ανθρώπων. Τα λίγα Kbytes μνήμης στους σκληρούς δίσκους των Πανεπιστημίων δεν δημιουργούν έννομο συμφέρον για το κράτος να τα επανακτήσει, διεκδικώντας τα.
Μόνον πονηρά να σκεφτεί κάποιος, πρέπει να καταλάβει ότι υπάρχει “παρασκήνιο” πίσω από αυτές τις ενέργειες. Δεν έχει λόγο το κράτος να εκδηλώσει απλά εκδικητική μανία απέναντι σε κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι δεν το ενοχλούν. Επίσης, και η στάση των κομμάτων είναι περίεργη. Τα κόμματα εξουσίας, τα οποία παρακαλάνε για ψήφους και συμπάθεια, κάθονται και δημιουργούν εχθρότητα με χιλιάδες μορφωμένους ανθρώπους μόνο και μόνο για να “καθαρίσουν” τα αρχεία των Πανεπιστημίων; …Των Πανεπιστημίων, τα οποία όχι μόνον δεν ζήτησαν κάτι τέτοιο, αλλά αντίθετα αντιδρούν σ’ αυτήν την εκκαθάριση;

Γιατί να τους διαγράψεις όλους αυτούς από τα αρχεία, όταν δεν σου κοστίζουν τίποτε και δεν απειλούν κανέναν; Έτσι κι αλλιώς δεν θα τους βρεις μπροστά σου ως πρόβλημα. Αυτοί, οι οποίοι μπορούσαν κάποτε να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και δεν το έκαναν από επιλογή, το πιο πιθανό είναι να μην το κάνουν ποτέ εξαιτίας των ίδιων λόγων. Αυτοί, οι οποίοι κάποτε δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους —όταν είχαν ιδανικές συνθήκες ηλικίας, χρόνου, διάθεσης και εξωτερικής υποστήριξης— δεν θα τις ολοκληρώσουν επίσης ποτέ. Δεν το έκαναν όταν είχαν κάποιες πιθανότητες και θα το επιτύχουν όταν τα πάντα είναι αρνητικά γι’ αυτούς; Ποιον ενοχλούν και σε ποιον γίνονται “βάρος” όλοι αυτοί; Ποιο ζωτικό πρόβλημα της Ανώτατης Εκπαίδευσης θα λύσουν αυτές οι διαγραφές; Πώς θα ευνοηθεί με αυτές τις διαγραφές η “ανταγωνιστικότητα” των ελληνικών Πανεπιστημίων;

Όταν όμως η μικροψυχία, η αντικοινωνικότητα και πολλές φορές ο ανθελληνισμός γίνονται “ελατήρια” για την παραγωγή πολιτικής, είναι εύκολο να οδηγηθούμε σε ακρότητες όλων των ειδών και εις βάρος όλων των πολιτών. Είναι εύκολο μια άρρωστη κατάσταση ελέγχου, καταστολής και τιμωρίας των πολιτών να ξεπεράσει τα όρια και να απειλήσει την ίδια τη Δημοκρατία. Δεν απέχουμε πολύ από τον φασισμό και τη Χούντα, όταν επιβάλλονται τέτοιοι νόμοι, χωρίς να υπολογίζονται οι πολίτες. Δεν μπορεί να θυσιάζονται χιλιάδες πολίτες, για να “ελαφρύνουν” λίγο κάποιοι σκληροί “δίσκοι” και να ανακουφιστούν κάποια μαλθακά “μυαλά”.
Μα, θα πει κάποιος, πώς ένας τέτοιος νόμος μπορεί να απειλήσει τη Δημοκρατία; Μήπως είμαστε υπερβολικοί, προκειμένου να υποστηρίξουμε τις θέσεις μας; Καθόλου υπερβολικοί δεν είμαστε. Το θέμα είναι να ελέγχεις πάντα το κράτος και τις αυθαιρεσίες των κρατούντων, για να μην βρεθείς προ εκπλήξεων. Όταν το κράτος “εκτροχιάζεται” και θέλει να μπαίνει στις “ζωές” των πολιτών και να τους ελέγχει και να τους τιμωρεί, μπορεί να το κάνει σε πολλά πεδία και όχι μόνον σ’ αυτό της εκπαίδευσης …Ειδικά όταν αυτά αφορούν άυλα “αγαθά”, τα οποία πολλοί δεν αντιλαμβάνονται στην πραγματική τους βάση και ως εκ τούτου τα υποτιμούν. Ποιος εγγυάται σήμερα στους πολίτες ότι αυτό το κράτος, το οποίο ελέγχεται από τους “δανειστές” και την Μπίλντερμπεργκ, δεν θα συνεχίσει να αυθαιρετεί εις βάρος των πολιτών του; Ποιος μας λέει ότι δεν είναι η εκπαίδευση απλά μια πρόβα τζενεράλε για ανάλογες πολιτικές; …Ένα πρώτο πεδίο, όπου το σύστημα θα κάνει “εκκαθαρίσεις” πολιτών από τις λίστες του;

Λίστες “αιωνίων” δεν έχουν μόνον τα Πανεπιστήμια. Λίστες “αιωνίων” δεν έχουν μόνον τα Νοσοκομεία. Λίστες “αιωνίων” δεν έχουν μόνον οι εκλογικοί κατάλογοι. Λίστες “αιωνίων” δραστηριοτήτων μπορούν να γίνουν πολλές. “Αιώνιοι”, που να ενοχλούν το σύστημα και να θέλει να τους “καθαρίσει”, μπορεί να γίνουν πάρα πολλοί. Υπό αυτήν την έννοια, γιατί να μην θεωρήσουμε ως “σωστό” και “νοικοκυρεμένο” να ελέγχει το κράτος και τους εκλογικούς καταλόγους του; Να ελέγχει ποιοι πολίτες ασκούν τα εκλογικά τους δικαιώματα και ποιοι όχι και μετά από μια παρατεταμένη “αποχή” να διαγράφει τους δεύτερους από τους εκλογικούς καταλόγους. Γιατί οι “αιώνιοι” απέχοντες των εκλογών να γεμίζουν τους καταλόγους και να απασχολούν τους σκληρούς “δίσκους” του υπουργείου Εσωτερικών; Γιατί να ξοδεύεται μελάνι για την αναπαραγωγή των λιστών, όταν αυτοί δεν συμμετέχουν; Αφού δεν πάει να ψηφίσει ένας πολίτης, γιατί να διατηρεί τα πολιτικά του δικαιώματα; …Να τα διατηρούν μόνον αυτοί, οι οποίοι πηγαίνουν συνέχεια, και ειδικά τα κομματόσκυλα.

Γίνεται αυτό; …Όχι βέβαια …Προς το παρόν τουλάχιστον. Δεν γίνεται, γιατί η ιδιότητα του πολίτη είναι το μέγιστο κεφάλαιο του ιδιώτη μέσα στην Δημοκρατία μας και τα πολιτικά του δικαιώματα αναφαίρετα. Εφόσον δεν γίνεται αυτό, γιατί να γίνει το ανάλογο με το κεφάλαιο της γνώσης; Εφόσον θα διαμαρτύρονταν όλοι οι πολίτες για μια τέτοια φασιστική αυθαιρεσία, που —άσχετα αν υποσχόταν νοικοκύρεμα και οικονομία— θα απειλούσε τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, γιατί υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι σήμερα βλέπουν με “συμπάθεια” το δήθεν “νοικοκύρεμα” των Πανεπιστημίων; Μήπως έπιασε τελικά η προπαγάνδα και έπεσαν οι άμυνες των πολιτών; Μήπως στο μέλλον θα πρέπει να περιμένουμε κι άλλες τέτοιες εκπλήξεις; Μήπως κάποιοι μας δοκιμάζουν; Όταν έχεις το θράσος να απειλείς δικαιώματα μορφωμένων ανθρώπων, πόσο θα διστάσεις να απειλήσεις δικαιώματα ανθρώπων λιγότερο ισχυρών;

Το γελοίο “άλλοθι” ενός προμελετημένου εγκλήματος.

Το πιο προκλητικό στοιχείο, το οποίο καθιστά αυτόν τον νόμο απολύτως χυδαίο, είναι η απίστευτα κουτοπόνηρη μεθόδευσή του …Είναι η απίστευτη προκλητικότητά του …Είναι το “απίστευτο”, το οποίο το αυθαίρετο και παράνομο κράτος προτείνει στους θιγόμενους ως “λύση” αντίδρασης …Είναι ο απίστευτος κομπλεξισμός των εξουσιαστών, ο οποίος “αναδίδεται” μέσα από τις διατάξεις αυτού του νόμου. Προκειμένου να έχουν ένα νομικό “άλλοθι”, ότι δεν πέρασαν απευθείας στην πράξη της κατάσχεσης και καταστροφής περιουσιακών στοιχείων πολιτών, “εφεύραν” ένα “αντίμετρο”.

Γνωρίζοντας δηλαδή ότι υπάρχει κίνδυνος να κατηγορηθούν για αυθαίρετη κατάσχεση και καταστροφή ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων, προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια “ψευδοάμυνα”. Με δικολαβίστικα κόλπα έδωσαν θεωρητικά στα θύματά τους μια δυνατότητα να “σώσουν” το περιουσιακό τους στοιχείο …Τους έδωσαν μια δυνατότητα υποτίθεται της ίδιας φύσης και βέβαια ανάλογη με αυτήν που έδωσαν σ’ αυτούς, οι οποίοι έχουν αυθαίρετα και αδήλωτους ημιυπαίθριους χώρους. Πώς όμως να το “σώσουν”, όταν για τη διάσωση των αυθαίρετων και των ημιυπαίθριων χώρων αρκεί μια απλή δήλωση ή αίτηση αναγνώρισης νομιμότητας, ενώ για το πτυχίο τίποτε απ’ αυτά δεν φτάνει; Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά —και με τον πιο απόλυτο τρόπο— ότι πολλοί από τους ανθρώπους, οι οποίοι κατά καιρούς μάς έχουν κυβερνήσει, είναι κοινοί καραγκιόζηδες …Δεν εξηγείται διαφορετικά.

…”Θα έπρεπε να είχαν ήδη μεριμνήσει μετά από τόσες προειδοποιήσεις που δόθηκαν τα τελευταία χρόνια, κι όχι να ελπίζουν σε έκτακτη συμμετοχή στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου”, δήλωσε ο θρασύτατος Λοβέρδος σε εκπομπή τού Σκάι. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να σημαίνουν αυτές οι προειδοποιήσεις στο “ταραγμένο” του μυαλό. Τι είναι το κράτος; …Νταβατζής ή κακοποιός και “προειδοποιεί” πολίτες; …Πώς μπορεί το κράτος να “διατάζει” πολίτες να ολοκληρώσουν σπουδές σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα; …Εδώ δεν μπορείς να “διατάξεις” φοιτητές να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, που αυτή είναι η δουλειά τους και απολαμβάνουν τις παροχές σου και θα “διατάξεις” ανθρώπους, οι οποίοι δεν ασχολούνται πλέον μ’ αυτό;

Επιπλέον υπάρχει και το οικονομικό θέμα στη μέση. Πώς μπορεί να τους διατάξει να ξοδέψουν χρήματα, τα οποία δεν μπορεί να γνωρίζει αν υπάρχουν διαθέσιμα και πώς μπορεί να τους διατάξει να επιτύχουν σε εξετάσεις, χωρίς να γνωρίζει την πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται τη δεδομένη περίοδο; Αν τα χρήματα μπορεί να τα δανειστεί ένας πολίτης, την μελέτη —και μάλιστα επιτυχή— από που θα την πάρει; Υπάρχει καμία λογική σ’ αυτήν την απαίτηση του κράτους;
Απλά πράγματα

. Πώς και με ποια λογική προειδοποιεί πολίτες να “μεριμνήσουν”, γιατί θα ακολουθήσει τιμωρία; Με ποια λογική μπορεί να διατάξει έναν πολίτη, για παράδειγμα, ο οποίος ζει και εργάζεται στα Χανιά, να ολοκληρώσει υποχρεωτικά μέσα σε δύο χρόνια τις σπουδές που έχει εγκαταλείψει στην Ξάνθη; Πώς μπορεί να αναγκάσει έναν πιθανότατα σαραντάχρονο ή πενηντάχρονο οικογενειάρχη να εγκαταλείψει την οικογενειακή του εστία, προκειμένου να κάνει κάτι, το οποίο δεν αποτελεί προτεραιότητα και άρα επιλογή η οποία προέκυψε από τη δική του ανάγκη και τη δική του ελεύθερη βούληση; Μόνον φασίστες μπορούν να τα σκεφτούν αυτά και βέβαια μόνον ηλίθιοι μπορούν να τα προτείνουν ως “επιλογές”. Απολύτως παράνομα είναι όλα αυτά, τα οποία προτείνει αυτήν τη στιγμή το κράτος. Δεν μπορεί το κράτος να “διατάζει” πολίτες να εκτελέσουν πράξεις, τις οποίες δεν μπορεί να τις υποστηρίξει το ίδιο.

Πράξεις που συνεπάγονται οικονομικά έξοδα, τις οποίες δεν μπορεί είτε να τις “επιδοτήσει” οικονομικά είτε να τις εξυπηρετήσει το ίδιο με τις δικές του δυνατότητες και τη δική του γραφειοκρατία.

Δεν είναι περίπτωση όμοια με την περίπτωση που ζητά το κράτος να καταταχθούν πολίτες στο στράτευμα και αναγκαστικά θα πρέπει να τους πληρώσει τα “φύλλα πορείας” και τα έξοδα διαβίωσης για το χρονικό διάστημα που έχει το ίδιο προϋπολογίσει. Δεν είναι περίπτωση όμοια με την περίπτωση που ζήτησε το κράτος από πολίτες να προσέλθουν με τα απαραίτητα δικαιολογητικά σε μια υπηρεσία του, για να δηλώσουν το πηγάδι τους ή το αυθαίρετο ακίνητό τους. Δεν είναι περίπτωση όμοια μ’ αυτήν, όπου το κράτος ζήτησε από τους πολίτες να “κινήσουν” ανενεργούς τραπεζικούς λογαριασμούς, για να καταλάβει ποιοι είναι “νεκροί”, ώστε να τους δημεύσει. Δεν είναι συνήθης δηλαδή περίπτωση που αυτό που ζητά επιτακτικά το κράτος είτε το χρηματοδοτεί το ίδιο είτε είναι παντελώς δωρεάν για τον πολίτη.
Αυτή είναι μια περίπτωση τελείως διαφορετική, εφόσον το κράτος ζητάει από κάποιους πολίτες στην κυριολεξία να αλλάξουν την ίδια τη ζωή τους για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, προκειμένου να “σώσουν” κάτι, το οποίο εκ των δεδομένων τούς ανήκει, εφόσον το έχουν κερδίσει με το “σπαθί” τους στις εξετάσεις και το έχουν αναπτύξει με τα χρήματά τους στον βαθμό που μπόρεσαν.

Σε ποια Δημοκρατία και με ποια λογική μπορεί το κράτος να διατάξει τους πολίτες να κάνουν κάτι τόσο χρονοβόρο και δαπανηρό, χωρίς να ξέρει τις δυνατότητες τους και χωρίς να παρέχει την παραμικρή υλική υποστήριξη σ’ αυτό; Δεν παρείχε κονδύλια υποστήριξης σ’ αυτούς, οι οποίοι θα έκαναν αυτά τα οποία προβλεπόταν. Δεν νομοθέτησε —όπως για παράδειγμα για τις περιπτώσεις στρατιωτικών ασκήσεων, δημοσιοϋπαλληλικών μετεκπαιδεύσεων, εγκυμοσύνης εργαζομένων— με στόχο να διευκολύνει κάποιες εξελίξεις.

Όταν ζητάς από κάποιον να ολοκληρώσει τις σπουδές του σε δύο χρόνια, πρέπει —αν μη τι άλλο— να του δίνεις δυνατότητα να εξασφαλίσει τη ζωή του αυτά τα δύο χρόνια. Αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, απλά δεν το ζητάς. Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί μιλάμε για χυδαία και κουτοπόνηρη μεθόδευση, που στόχο είχε μόνον να του προσφέρει ένα “άλλοθι”; Τι σημασία είχε, δηλαδή, που έδωσε κάποιες “επιλογές” σε κάποιους να “σώσουν” τα πτυχία τους; Θα μπορούσε να τους πει να μαζευτούν στην Ακρόπολη και να πέσουν απ’ αυτήν …και όποιος επιβιώσει θα πάρει το πτυχίο του. Είναι επιλογή αυτή; Γιατί λοιπόν να είναι επιλογή αυτή, που έδωσε το κράτος σε αυτήν την περίπτωση, όταν αυτός, στον οποίο δίνεται η επιλογή, δεν μπορεί να την παρακολουθήσει, είτε γιατί είναι άνεργος είτε επειδή έχει μια οικογένεια να συντηρήσει;

Πότε θα μπορούσε να έχει τέτοιου είδους απόλυτες απαιτήσεις το κράτος; Μόνον εάν μπορούσε να “δώσει” το ίδιο στους πολίτες και όχι να τους “ζητήσει”. Αν μπορούσε, για παράδειγμα, με τη θέσπιση ευεργετικών νόμων να χαρίσει “υπόλοιπα” πτυχίων, θα μπορούσε να καλέσει τους πολίτες να προσέλθουν, για να εκμεταλλευτούν την παροχή του νόμου. Αν, για παράδειγμα, έλεγε το κράτος ότι, προκειμένου να “καθαρίσει” τα αρχεία του, θα προχωρούσε σε “δωρεά” και θα “χάριζε” τα Πτυχία σε όσους θα “δήλωναν” τη θέλησή τους —κάνοντας απλές αιτήσεις— να εισπράξουν αυτήν τη δωρεά.

Μόνον σε μια τέτοια περίπτωση θα είχε ένα “δικαίωμα” να διαγράψει αυτούς, οι οποίοι δεν θα συμμορφώνονταν. Αν, δηλαδή, ένας πολίτης δεν θα πήγαινε σε κάποιες προθεσμίες να πάρει αυτό, το οποίο παρείχε δωρεάν το κράτος, θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτή η ενέργειά του ως “άρνηση” αποδοχής κρατικής δωρεάς και άρα δεν θα υπήρχε ούτε και νομικά το πρόβλημα της διαγραφής. Έγινε κάτι τέτοιο και δεν το μάθαμε ή δεν το καταλάβαμε; Δεν έγινε κάτι τέτοιο, γιατί θα ήταν παράνομο και παράλογο να μοιράζει το κράτος πτυχία χωρίς εξετάσεις. Το ίδιο όμως παράνομο και παράλογο είναι κι αυτό το οποίο έκανε.

Στην πραγματικότητα αυτό το ανάλγητο κράτος δεν έχει καν αποδείξεις ότι έκανε τα στοιχειώδη απέναντι στους ανθρώπους, τους οποίους μέσα σε μια νύχτα αποφάσισε να “κατακρεουργήσει”. Δεν έκανε ούτε αυτά, τα οποία κάνει συνήθως ακόμα και για τους κατάδικους. Ούτε καν αναζήτησε τους “μελλοθάνατους”, για να τους ενημερώσει με υπεύθυνο τρόπο για το πότε και με ποιόν τρόπο θα τους “εκτελέσει”. Δεν έχει καν τη δυνατότητα να αποδείξει ότι έκανε κάποια τηλεφωνήματα ή έστειλε κάποια ενημερωτικά σημειώματα προς όλους τους ενδιαφερόμενους, οι οποίοι θα έχαναν ένα βασικό τους περιουσιακό στοιχείο σε περίπτωση ελλιπούς ενημέρωσης. Δεν ενδιαφέρθηκε καν να κάνει το στοιχειώδες.

Το ίδιο το κράτος, δηλαδή, που, όταν ζητάει κάτι για λογαριασμό του, στέλνει τα περιπολικά στο σπίτι του πολίτη για να τον ενημερώσουν, δεν συμπεριφέρεται το ίδιο όταν αυτή η ενημέρωση εξυπηρετεί τα συμφέροντα του πολίτη. Έχουμε άδικο; Γιατί το κράτος δεν αρκείται να “καλεί” τους στρατεύσιμους από τα τηλεοπτικά κανάλια και στέλνει την αστυνομία να τους καλέσει; Γιατί στην περίπτωση των “αιωνίων” δεν έκανε το ίδιο; Γιατί άφησε τους πολίτες να ενημερωθούν από τα τηλεοπτικά κανάλια για την αλλαγή του νόμου, που αφορούσε ένα τόσο σημαντικό θέμα της ζωής τους και δεν τους έστειλε μια επιστολή, για να “τακτοποιήσουν” την εκκρεμότητα τους, όπως κάνει με την εφορία του;

Ενώ όμως δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει το καθήκον του, έρχεται τώρα και σε τιμωρεί σκληρά, επειδή δεν “συμμορφώθηκες”. Σου ανακοινώνει —σαν να κουβαλάει όλο το δίκιο του κόσμου πάνω του— ότι στις 31-8-2014 θα διαγραφείς οριστικά από τα μητρώα των Πανεπιστημίων. Παριστάνοντας μάλιστα και τον υπέρτατο υπηρέτη του νόμου και της νομιμότητας, έρχεται να σου “υπενθυμίσει” ότι η άγνοια νόμου τιμωρείται. Αυτός, ο οποίος δεν σεβάστηκε κανέναν νόμο, έρχεται να σε τιμωρήσει για άγνοια νόμου …Αυτός, ο οποίος αγνόησε τον πλέον βασικό νόμο αυτού του κράτους —που είναι ο Συνταγματικός Νόμος—, έρχεται να σε τιμωρήσει, επειδή αγνόησες ένα νόμο-“πατσαβούρα”, που σκέφτηκαν τα δουλικά της Νέας Τάξης.

Επιπλέον, εδώ τίθεται και ένα θέμα ηθικής τάξεως. Ζούμε σε μια εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης. Εν ενεργεία φοιτητές αναγκάζονται για λόγους οικονομικούς να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους. Όταν δεν μπορείς με κάποιον τρόπο να τους βοηθήσεις αυτούς οικονομικά να συνεχίσουν τις σπουδές τους είναι δυνατόν να διατάζεις πολίτες να επιστρέψουν στα θρανία για να σώσουν αυτά που βάση του νόμου είναι ήδη δικά τους; Όταν μιλάς για “αιώνιους” μιλάς πάντα για πολίτες που “παλεύουν” μέσα στην κοινωνία για την επιβίωση. Ποια εθνική ανάγκη και ποιο εθνικό ή κοινωνικό συμφέρον έκανε τόσο επείγουσα την ανάγκη να “καθαριστούν” τα αρχεία σε μια εποχή που είναι βέβαιον ότι υπάρχουν “θύματα” της οικονομίας. Σε μια τέτοια εποχή το κράτος πρέπει να είναι αλληλέγγυο προς τους πολίτες …Σε μια εποχή που πρέπει να συμπαραστέκεται στους πολίτες …Σε μια εποχή που πρέπει να αναβάλλει αποφάσεις επειγουσών αναγκών, οι οποίες οδηγούν τους πολίτες σε επιπλέον έξοδα ή ταλαιπωρία.

Πόσο βλάκας μπορεί να είναι αυτός, που σκέφτηκε αυτόν τον νόμο; Πόσο απάνθρωπος μπορεί να είναι; Μόνο και μόνο, δηλαδή, εξαιτίας της τεράστιας οικονομικής κρίσης, αυτός ο νόμος —ακόμα κι αν ήταν ο τελειότερος και δικαιότερος νόμος που σκέφτηκαν ποτέ τα “αστροπελέκια” του Υπουργείου Παιδείας— θα έπρεπε να μπει σε αναστολή …Αναστολή, μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση, εφόσον διαρκώς αυξάνονται οι πολίτες οι οποίοι “πέφτουν” οικονομικά επίπεδα και άρα αυτό αφορά και όσους θα καλούνται να σώσουν τα πτυχία τους υπό τις παρούσες συνθήκες.

Όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε σε αυτήν την περίπτωση, το πρόβλημα δεν είναι απλά εκπαιδευτικό, αλλά κυρίως κοινωνικό. Εδώ απειλούνται θεμελιώδη ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα. Το πρόβλημα δεν αφορά μόνον αυτούς, τους οποίους φαινομενικά στοχεύει …Τους αφορά όλους, γιατί εκφράζει μια νεοφανή φασιστική νοοτροπία, η οποία απειλεί τους πάντες. Αυτός ο νόμος είναι ένα “καμπανάκι” για ολόκληρη την κοινωνία. Πρέπει οι πολίτες να αντιδρούν, όταν θίγονται τα δικαιώματα των πολιτών γενικά και όχι μόνον όταν το πρόβλημα φτάνει έξω από τη δική τους “πόρτα”. Πρέπει οι πολίτες να είναι σε έναν συνεχή συναγερμό, γιατί οι καιροί είναι “ύποπτοι”.

Όμως, για να γίνουν όλα αυτά σωστά, απαιτούνται γνώσεις και ενημέρωση από την πλευρά των πολιτών. Αυτά τα “ξεκαθαρίσματα” δεν είναι τυχαία …Είναι προμηνύματα άσχημων φαινομένων. Όταν κάποιοι αποφασίζουν να “καθαρίσουν” λίστες και αρχεία για το “καλό” μας, καλό είναι να το διπλοεξετάζουμε. Κανένας δεν ξέρει μέχρι πού μπορεί να φτάσει η “φαντασία” των “δανειστών” μας και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Ποιος μπορεί να αποκλείσει το γεγονός ότι στο μέλλον με τον τρόπο αυτόν το κράτος θα αρχίσει να “ξεφορτώνεται” όποιον δεν του αρέσει; Να κάθονται να υπολογίζουν ποιοι “συμφέρουν” και ποιοι δεν “συμφέρουν” και όποιους δεν τους βολεύουν να τους πετάνε στην “θάλασσα”.

Γιατί δεν πάει ο Λοβέρδος να βοηθήσει τον Βούρτση για να σώσει τα ασφαλιστικά ταμεία; Γιατί να κάθεται και όλη την ημέρα κάνει προσθαφαιρέσεις για να βγουν οι συντάξεις και δεν ακολουθεί μια ανάλογη “τέλεια” λύση; Όταν υπάρχει φασισμός πάντα υπάρχουν λύσεις. Λύσεις όμως που εξυπηρετούν τους ίδιους τους φασίστες και όχι τους πολίτες. Απλά πράγματα. Μετά από τα Πανεπιστήμια μπορούν να “σώσουν” και τα ασφαλιστικά ταμεία. Γιατί όχι; Όποιος ασφαλισμένος φτάνει σε ηλικία συνταξιοδότησης και δεν έχει συμπληρώσει τα ένσημα —που θα προσδιορίζει κάποιος νέος υπό “κατασκευή” νόμος— να διαγράφεται από τα μητρώα των ασφαλισμένων και να πηγαίνει με τους ανασφάλιστους και τους απόρους ”’Να πηγαίνουν οι εισφορές τους υπέρ “πίστεως” και “ταμείων” …Να τους δίνουν για νομικό “άλλοθι” μερικούς μήνες παράταση να τα συμπληρώσουν και αν δεν τα καταφέρουν να τους διαγράφουν.

Γιατί να τους έχουμε όλους αυτούς τους “ανεπαρκείς” σε καταλόγους, εφόσον οι εισφορές τους δεν φτάνουν το “επίπεδο” που επινόησε αυθαίρετα κάποιος Βούρτσης; Σε όποιον τομέα υπάρχουν “ανεπαρκείς”, να τους ξεφορτωνόμαστε με συνοπτικές διαδικασίες. Τον φασισμό τον πολεμάμε κάθε φορά που τον αντιλαμβανόμαστε και όχι μόνον όταν έρθει έξω από τη δική μας πόρτα. Όταν δεν αντιδράμε στις μεθοδεύσεις φασιστών πρώην σταλινικών, οι οποίοι δεν υπολογίζουν καθόλου τους πολίτες, είναι θέμα χρόνου να βυθιστούμε στο χάος. Σήμερα “τρώνε” δικά μας περασμένα με κόπο μαθήματα, αύριο θα “φάνε” τα πληρωμένα αλλά ελλιπή ένσημα κάποιων “ανεπαρκών” εργατών και μεθαύριο τα ακαλλιέργητα χωράφια κάποιων άλλων επίσης “ανεπαρκών” αγροτών.

Αυτό δεν είναι που γίνεται και με τον ΕΝΦΙΑ; Γιατί ένας “ανεπαρκής” φορολογούμενος να διατηρεί ακίνητη περιουσία; Ορίζουν αυθαίρετα έναν φόρο πάνω σε αυθαίρετες αντικειμενικές αξίες και όποιος φορολογούμενος δεν έχει να πληρώσει —αυτό είναι προφανώς και του ζητούμενο— απειλείται με κατάσχεση της περιουσίας του. Δεν ορίζουν φόρο πάνω σε έσοδα, όπως είναι το σωστό. Ορίζουν φόρο πάνω σε αξίες, όπως τις υπολογίζουν οι ίδιοι.

Κάποιοι ανοίγουν τον “ασκό του Αιόλου” στην κοινωνία μας. Θα αρχίσουν με τη φασιστική αυθάδεια να αρπάζουν ό,τι θέλουν από όποιον θέλουν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Άρχισαν από το άυλο και το αφηρημένο, το οποίο δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό από τους αδαείς και θα συνεχίσουν σε όλα τα επίπεδα. Η πατρίδα μας βρίσκεται υπό απειλή …Υπό την απειλή ξένων ιμπεριαλιστών και των ντόπιων δουλικών τους, που, προκειμένου να τους εξυπηρετήσουν, δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτε …Ακόμα και αν με τις πράξεις τους μετατρέπουν τον Συνταγματικό Νόμο σε ένα “κουρέλι”. Όποιος δεν αντιδράσει στη σημερινή μεθόδευση των νεοταξιτών, θα τους βρει πολύ σύντομα μπροστά του και τότε θα είναι αργά.

Αγώνας υπέρ του δικαίου

Ακούγονται φήμες για κινητοποιήσεις των “αιωνίων” σε περίπτωση εφαρμογής του νόμου. Αυτές είναι λάθος στρατηγικές. Οι κινητοποιήσεις είναι μέσον πάλης για πολιτικά θέματα. Για θέματα, τα οποία από τη φύση τους άπτονται της έννοιας τού “υποκειμενικού”. Με κινητοποιήσεις προσπαθούμε να ανατρέψουμε κάτι, το οποίο εμείς —για εντελώς υποκειμενικούς λόγους— θεωρούμε “κακό” για κάτι το οποίο θεωρούμε “καλό”. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό δεν ισχύει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα νομικό θέμα και σε αυτά τα θέματα υπάρχει αντικειμενικότητα. Υπάρχει το νόμιμο και το παράνομο και γι’ αυτό είναι αρμόδια να το κρίνουν τα Δικαστήρια αυτής της χώρας.

Αυτό σημαίνει ότι οι θιγόμενοι δεν πρέπει να παρασυρθούν στο “πεδίο” που συμφέρει τους πολιτικούς. Δεν τους συμφέρει να διαπληκτίζονται με τον Λοβέρδο. Τους θιγόμενους τους συμφέρει να τον σύρουν αυτόν και τους ομοίους του στα δικαστήρια. Συλλογικές ενέργειες μπορούν να είναι μαζικές μηνύσεις κατά των ηγεσιών του Υπουργείου και των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, τα οποία θα εκτελέσουν τις παράνομες αποφάσεις. Μαζικές αγωγές με απαιτήσεις πολλών εκατομμυρίων, εφόσον οι θιγόμενοι μπορούν να αποδείξουν ότι τους κόστισαν συγκεκριμένα χρήματα τα “κεκτημένα” τους σε μια οικονομία, όπου το πτυχίο αντιμετωπίζεται καθαρά ως Κεφάλαιο …Στα δικαστήρια πρέπει να δοθούν οι μάχες και όχι στα πεζοδρόμια…

…Να γίνουν μηνύσεις για δυσφήμιση και σε όλα τα “παπαγαλάκια”, τα οποία μιλάνε για “αιώνιους”, χαρακτηρίζοντάς τους κηφήνες. Να εξασφαλίσουν μια δικαστική απόφαση και να πληρώνουν “ταρίφα” τα ΜΜΕ κάθε φορά που μιλάνε για “αιώνιους”. Πληρωμένα σκουπίδια είναι, τα οποία πληρώνονται για να δημιουργούν αρνητικό “κλίμα” στην κοινωνία, προκειμένου να διευκολύνουν τους πολιτικούς. Με ψέματα προσπαθούν να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον των αδικημένων. Πώς το “εξηγεί” το δημοσίευμά του Κουρδιστό Πορτοκάλι για τους “200 χιλιάδες κηφήνες” που γράφει με μια καλά επιλεγμένη φωτογραφία του Λοβέρδου; …Τους πληρώνει κανένας όλους αυτούς τους “κηφήνες” για να κάθονται;

Τραϊανού Παναγιώτης.
Επί πτυχίω Πολιτικός Μηχανικός.

ΥΓ.

Οι εξελίξεις της τελευταίας στιγμής είναι άκρως αποκαλυπτικές της όλης μεθόδευσης. Οι άνθρωποι είναι συμμορίτες. Θα δοθούν “ευκαιρίες” σε όποιους “ενδιαφέρθηκαν”, μας ανακοίνωσε ο Λοβέρδος. Αυτή ήταν μια αναμενόμενη εξέλιξη γι’ αυτούς που γνωρίζουν το πώς λειτουργούν οι φασίστες. Γιατί το έκαναν αυτό; …Για να διχάσουν τους θιγόμενους …Για να “σαλαμοποιήσουν” το πρόβλημα και να το διαχειριστούν πιο εύκολα, βολεύοντας φίλους και εξασφαλίζοντας συμμάχους …Για να εμφανίσουν “καλούς”, οι οποίοι θα ανταμειφθούν με παρατάσεις, και “κακούς”, οι οποίοι θα τιμωρηθούν, χωρίς να τους δίνεται καμία άλλη ευκαιρία. Επειδή τα κομματόσκυλα δεν αλλάζουν ποτέ, είναι προφανές ότι ενημέρωσαν τους κολλητούς τους, για να “ενδιαφερθούν”.

Όσοι έδωσαν έστω και ΕΝΑ μάθημα τα τελευταία δύο χρόνια, θα πάρουν παράταση για την περίοδο του Σεπτεμβρίου. Αυτοί, δηλαδή, οι οποίοι κατόρθωσαν και έδωσαν ΕΝΑ μάθημα μέσα σε δύο χρόνια τον Σεπτέμβριο, θα ολοκληρώσουν “υποχρεωτικά” τις σπουδές τους ακόμα κι αν χρωστάνε δεκάδες μαθήματα. Άρα; …Άρα δημιουργούνται “αιώνιοι” δύο “ταχυτήτων”. Να υποθέσουμε ότι ο φίλος τού Λοβέρδου και δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μόραλης “ενδιαφέρθηκε”; Ένας από τους πιο γνωστούς “αιώνιους” είναι από τα “καλά” παιδιά; Προφανώς, μετά από κάποια “επιφοίτηση”, θα περάσει τα μερικές δεκάδες μαθήματα που του έλειπαν, για να μπει ανάμεσα στους πτυχιούχους …Έτσι ξηγιούνται τα φιλαράκια τα καλά …αλλά περιμένουν και αυτά ανταπόδοση …Εκλογές έρχονται …Χιλιάδες οι “γαύροι” που ψηφίζουν …Έτσι δεν είναι Ανδρέα; …Το κάνεις πτυχιούχο το φιλαράκι, σε βοηθάει να γίνεις βουλευτής.

ΠΗΓΗ