Αισθητός κόσμος. Φύση, δομή και λειτουργία του

Πως βρήκαν πεδίο ελεύθερο οι αδελφότητες και δημιούργησαν όλη αυτή την κατάσταση της παραπληροφόρησης; Πως κατάφεραν σε ένα καθαρά τεχνολογικό και επιστημονικό δυτικό κόσμο να αναπτύξουν θεωρίες που μόνο σαν ανοησία μπορείς να τις χαρακτηρίσεις; Αν ρωτήσεις κάποιο καταξιωμένο επιστήμονα, να σου μιλήσει σχετικά με την εμπιστοσύνη που τυχόν δείχνει στις υπάρχουσες γραπτές ή προφορικές παραδόσεις της ανθρωπότητας, πιθανότητα να είναι τόσο απαξιωτικός, που να σου εξαφανίσει στη στιγμή, κάθε διάθεση να ασχοληθείς ξανά με το θέμα. Κι αυτό φυσικά είναι κάθε άλλο παρά τυχαίo.

Μπορεί κάποιοι να το δικαιολογούν, λέγοντας ότι οι επιστήμονες απλά αρνούνται να χρησιμοποιήσουν αναπόδεικτα δεδομένα, αλλά αυτή η υπόθεση είναι κάθε άλλο παρά αληθής. Και τούτο διότι πρώτον, είναι αδύνατον να νοηθείς επιστήμονας όταν απορρίπτεις εκ των προτέρων, χωρίς να ασχοληθείς μαζί τους, δεδομένα που τυχόν βρεθούν μπροστά σου και δεύτερον διότι με αυτόν τον τρόπο, οι αδελφότητες ελέγχουν τη ροή της πληροφορίας προς τη μεγάλη μάζα των επιστημόνων. Διότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να ελέγχουν εκείνους που έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν, εκείνους που έχουν έτοιμες συνάψεις για να προχωρήσουν σε επαγωγικές και παραγωγικές σκέψεις, μιας και όλοι οι υπόλοιποι είναι αδύνατον να δουν κάτι το οποίο υπάρχει μπροστά τους, χωρίς την όποια προηγούμενη σχετική ενημέρωσή τους.

Έτσι, δημιούργησαν ένα ευρύ εκπαιδευτικό πλαίσιο για όλο τον πληθυσμό του πλανήτη, στο οποίο έδωσαν τους κανόνες και τις οδηγίες του «καλού επιστήμονα» και ένα στενό κύκλο, μέσα από τον οποίο περνούν τις πληροφορίες που θέλουν να αναπτύξουν και να εξελίξουν σε κάθε διαφορετική εποχή. Στον πρώτο πλαίσιο, υπάρχουν όλοι οι επιστήμονες, φοιτητές, καθηγητές, εφαρμοστές, ερευνητές, που ασχολούνται με τα θέματα που θα φτάσουν στα μάτια, στα αυτιά και άρα στη συνείδηση του μεγάλου πλήθους και στον δεύτερο στενό κύκλο, υπάρχουν τα εργαστήρια και οι ειδικές εταιρίες οι οποίες ακολουθώντας όλα τα πρότυπα ασφαλείας και ελέγχου, δημιουργούν και αναπτύσσουν αυτά που –πιθανότατα- θα χάσουν κάθε ευκαιρία να φτάσουν στο φως του ήλιου και στις αισθήσεις των πολλών. Ενώ δηλαδή στο πρώτο διευρυμένο πλαίσιο, υπάρχει η -σχεδόν δια νόμου- απόρριψη της εμπειρίας και της ιστορικής προφορικής ή γραπτής παράδοσης, στο δεύτερο στενό κύκλο, η παράδοση αποτελεί το σημείο από όπου ξεκινούν και τελειώνουν όλα.

Διότι οι αδελφότητες, είναι ενεργές και λειτουργούν για εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια συνεχώς και αδιαλείπτως. Όλα αυτά που για μας αποτελούν αντικείμενο έρευνας, χρόνο και αγώνα, για αυτούς είναι δεδομένα που ανασύρουν από τα αρχεία τους. Όμως εδώ θα πρέπει να πούμε ότι, όταν μιλάμε για τις αδελφότητες, παρά την όποια εντύπωση έχει ο αναγνώστης για αυτές, μιλάμε για οργανώσεις θνητών όντων, οι οποίες περνούν περιόδους ανάπτυξης ή πτώσης. Περνούν περιόδους πλήρους κυριαρχίας όπως ήταν -ας πούμε- τα προηγούμενα εκατό χρόνια ή περιόδου κρίσης όπως ήταν η περίοδος μετά τη σφαγή των Ναϊτών Ιπποτών ή όπως είναι αυτή που συμβαίνει σήμερα. Διότι, αυτή την συγκεκριμένη περίοδο, έχει συμβεί να συμπέσει η κοινωνική και οικονομική κρίση της ανθρωπότητας, με κρίση και στις ίδιες τις αδελφότητες (θα μιλήσουμε σε άλλη ανάρτηση για αυτό).

Κι αυτή η συγκυρία, ίσως αποδειχθεί πραγματικά σωτήρια για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Διότι την ίδια στιγμή που οι αδελφότητες προσπαθούν να λύσουν τη μεταξύ τους ένταση, η κοινωνική και οικονομική κρίση, δίνει στην ανθρωπότητα μια απρόσμενη ευκαιρία. Μια ευκαιρία να κάνει το επόμενο βήμα της. Την ευκαιρία, που εστιάζεται σήμερα, στο να κατορθώσουμε, να προλάβουμε να δημιουργήσουμε ανεξάρτητες υποδομές ώστε να προηγηθούμε των σχεδίων τους. Για να το κάνουμε όμως αυτό, θα πρέπει να εργαστούμε με τον τρόπο που εργάζονται και οι ίδιοι. Συνθέτοντας τις πληροφορίες που προέρχονται τόσο από την παράδοση όσο και από την καθημερινή επιστημονική έρευνα.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον κόσμο μας. Για τον τρόπο που είναι δομημένος και λειτουργεί ο αισθητός κόσμος, που για μας αποτελεί την μοναδική πραγματικότητα. Για τη φύση του και τον τρόπο που μπορούμε να τον αντιληφθούμε καλύτερα. Κι ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που γνωρίζουν εκείνοι, σε αντίθεση με αυτό που άφησαν να δούμε εμείς. Για να προχωρήσουμε πιο γρήγορα (μιας και έχω ήδη γράψει μερικά πράγματα για αυτόν) θα ξεκινήσω από την επιστημονική θεωρία που άνοιξε ένα καινούργιο κόσμο, τόσο στην επιστήμη όσο και σε εμάς τους υπόλοιπους. Τη θεωρία της Σχετικότητας. Θα προσπαθήσω να περιγράψω αυτά που θέλω να πω όσο πιο απλά γίνεται, χρησιμοποιώντας όσο λιγότερα δεδομένα που μπορεί να σας μπερδέψουν.

Όμως θα πρέπει να σημειώσω –έτσι γα να τη θυμηθούμε από τα μαθητικά μας θρανία- τον επιστημονικό της τύπο, μιας και θα προσπαθήσω να τον μετατρέψω στο κλειδί της αντίληψης του σύμπαντος. Ο τύπος λοιπόν της θεωρίας αυτής είναι: [E=mc²] όπου Ε είναι Ενέργεια, m είναι Μάζα και c² είναι ταχύτητα (του φωτός στο τετράγωνο). Ο τύπος αυτός όμως, -εκτός από τα ογκώδη βιβλία της φυσικής- μπορεί να περιγραφεί και με δυο περισσότερο απλές κουβέντες. Διότι μας λέει ότι: Κάθε τι που αποτελείται από υλική μάζα (m), μπορεί να γίνεται αισθητό στον κόσμο μας, ακολουθώντας μια συγκεκριμένη ταχύτητα εμφάνισης (c²), η οποία απαιτεί ένα συγκεκριμένο ποσό ενέργειας (Ε).

Θα ήθελα τώρα από τον αναγνώστη, να το ξαναδιαβάσει αυτό που έγραψα, διότι αποτελεί μια εντελώς διαφορετική ανάγνωση από αυτή που έχει μάθει ο κάθε σύγχρονος επιστήμονας του επίσημου συστήματος εκπαίδευσης. Τι διαφορετικό διαβάσαμε τώρα; Διαβάσαμε ότι ο κόσμος ολόκληρος, όλο αυτό που εμείς θεωρούμε σαν τη «μόνιμη πραγματικότητα τους σύμπαντος μας», εμφανίζεται με μια συγκεκριμένη ταχύτητα… Εμφανίζεται; Δηλαδή βγαίνει από κάπου; Από πού; Εμφανίζομαι με μια συγκεκριμένη ταχύτητα, σημαίνει βγαίνω συνεχώς από κάπου… Κι αφού βγαίνει συνεχώς από κάπου με κάποια ταχύτητα που μάλιστα είναι τόσο μεγάλη όσο είναι το τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός, σημαίνει ότι αμέσως μετά μπαίνει κάπου αλλού… Με την ίδια ταχύτητα, βγαίνει από κάπου, εμφανίζεται σε μας και αμέσως μετά μπαίνει κάπου αλλού… Όπως κάτι σαν τρένο, που βγαίνει από ένα τούνελ, εμφανίζεται μπροστά μας και αμέσως μετά, με την ίδια ταχύτητα που έχει, μπαίνει σε ένα διπλανό τούνελ και χάνεται…

Μα αυτός δεν χάνεται… Είναι εδώ μπροστά μας συνεχώς… Το σώμα μας, το βουνό, η θάλασσα, το δέντρο, οι φίλοι μας, όλα… Τι είναι όλο αυτό που αισθανόμαστε, βλέπουμε, ακούμε γύρω μας και αντιλαμβανόμαστε σαν ένα κόσμο που είναι μόνιμος και πραγματικός, σταθερός και υπαρκτός που ακολουθεί μάλιστα και συγκεκριμένους φυσικούς νόμους; Ας κρατήσει ο αναγνώστης όλο αυτό που μόλις διάβασε για να πάμε λίγο πιο κάτω, λέγοντας ότι αυτές τις ερωτήσεις που μόλις κάνατε στον εαυτό σας, κάποιοι επιστήμονες τις έκαναν από τον πρώτο καιρό που άρχισαν να αντιλαμβάνονται τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο τύπος της θεωρίας της σχετικότητας.

Όμως κάποιοι από τους επιστήμονες αυτούς, έκλεισαν για λίγο τα βιβλία της φυσικής και άνοιξαν κάποια άλλα βιβλία, που μέχρι εκείνη τη στιγμή, η επίσημη επιστήμη τα είχε ρίξει στο περιθώριο… Τα άνοιξαν λοιπόν και διάβασαν κάποιες μικρούλες φράσεις όπως: «τα πάντα είναι μέσα στα πάντα, αλλά σε καθένα σύμφωνα με τη φύση του», «όπως πάνω, έτσι και κάτω»… που στο σχολείο, όταν ρώτησα κάποιο καθηγητή μου, άρχισε να μου απαντάει διδάσκοντάς με, το συντακτικό της γραμματικής της αρχαίας γλώσσας μας, μιας και μόνο αυτό μπορούσε από το σύστημα να πει. Βλέπει ο αναγνώστης τώρα πως είναι δυνατόν να κρύψεις τα πιο σημαντικά πράγματα σε κοινή θέα; Μπορεί ο αναγνώστης να αρχίσει να καταλαβαίνει γιατί το σύστημα έχει δημιουργήσει αυτά τα δύο πεδία εκπαίδευσης. Η απάντηση βρίσκεται στις εγκεφαλικές συνάψεις που έχω πει τόσες φορές εδώ. Ας επιστρέψουμε όμως…

Οι λίγοι επιστήμονες λοιπόν αυτοί, άρχισαν να αντιλαμβάνονται, ότι για να κατανοήσουν καλύτερα τις διαφορετικές αναγνώσεις που μπορεί να κάνει κάποιος στην αρχή της σχετικότητας, θα πρέπει ίσως να αρχίσει να προσπαθεί, να εξετάσει τόσο τον ορατό όσο και τον αόρατο κόσμο μας. Άρχισαν δηλαδή να αντιλαμβάνονται ότι οι απαντήσεις που ψάχνουν μπορεί να κρύβονται στο σημείο που «εφάπτονται» οι δύο αυτοί κόσμοι. Ψάχνοντας λοιπόν, έφτασαν στο κβάντα. Το μικρότερο σωματίδιο που μπορεί να υπάρξει στον ορατό και αισθητό κόσμο. Ένα σωματίδιο που θα μπορούσε ίσως να είναι και η πύλη εισόδου στον αόρατο. Θα μπορούσε δηλαδή να αρχίσει να τους δείχνει σημάδια της δομής του αόρατου κόσμου, με τα οποία θα μπορούσαν ίσως να αρχίσουν να κατανοούν καλύτερα τον ορατό και αισθητό.

Έτσι άρχισαν να το εξετάζουν και να το παρατηρούν. Άρχισαν να παρατηρούν τον τρόπο που συμπεριφερόταν αυτό το υποατομικό σωματίδιο, το κβάντα. Παρατήρησαν λοιπόν, ότι το σωματίδιο αυτό, δεν είχε μόνιμη θέση αλλά κάθε παρατηρητής μπορούσε να το παρατηρήσει σε διαφορετική. Πίστεψαν δηλαδή ότι μπορεί να βρίσκεται σε δυο διαφορετικές θέσεις συγχρόνως, ή να φεύγει από τη μία και να εμφανίζεται λίγο πιο δίπλα. Αυτό το δίπλα φυσικά, να το φαντασθείτε σαν μια απόσταση τόσο μικρή που είναι αδύνατον να την αντιληφθείς με γυμνό μάτι, μιας που ούτε το κβάντα βλέπεις. Παρατηρώντας λοιπόν το κβάντα και το χώρο του, άρχισαν στην ουσία να παρατηρούν το αόρατο μέρος του αισθητού κόσμου.

Και με την παρατήρηση αυτή και την αρχή της σχετικότητας, άρχισαν να συγκρίνουν και να συνθέτουν έναν ενιαίο χώρο μεταξύ του ορατού και του αόρατου. Άρχισαν να κατανοούν αυτό που για μας ακόμα είναι μεταφυσική. Κατανόησαν δηλαδή, ότι το κβάντα, αλλάζει θέση φαινομενικά, ενώ στην ουσία, εξαφανίζεται από τη μία και εμφανίζεται στην άλλη. Αλλάζει θέση με μια σταθερή ταχύτητα και αυτή η ταχύτητα εξαρτάται από ένα ποσό ενέργειας. Τώρα ας τα συνθέσουμε όλα μαζί, κι ας με κατηγορήσετε ότι το κείμενο σήμερα είναι δύσκολο. Μόνο έτσι θα μπορέσετε να καταλάβετε την απάτη που συμβαίνει γύρω μας. Μόνο έτσι θα μπορέσετε να έχετε πραγματικά δική σας άποψη. Με το να το κατανοήσετε… Λοιπόν… πάμε όλο μαζί τώρα… Συνθέτουμε δύο διαφορετικές εικόνες. Αυτή της αρχής της σχετικότητας με αυτή της κβαντικής μηχανικής.

Ολόκληρος ο κόσμος, για να γίνει αισθητός σε μας, πρέπει να τον παρατηρήσουμε. Κάθε τι που αποτελείται από ύλη, γίνεται αισθητό στον κόσμο μας, ακολουθώντας μια συγκεκριμένη ταχύτητα εμφάνισης και εξαφάνισης του. Η διαδικασία αυτή απαιτεί ένα συγκεκριμένο ποσό ενέργειας. Ολόκληρος ο κόσμος εμφανίζεται κι αμέσως εξαφανίζεται, κι αμέσως πάλι εμφανίζεται, κι αστραπιαία πάλι εξαφανίζεται και ούτω καθεξής…. Συνεχώς… Και για να το κάνει αυτό, να εμφανίζεται με αυτή την σταθερή ταχύτητα ώστε να γίνεται σε μας αισθητός, απαιτεί μια ελάχιστη ενέργεια. Τι σημαίνει αυτό που διαβάσατε μόλις τώρα; Ο σκοπός είναι να αρχίσετε να αντιλαμβάνεστε τον κόσμο μόνοι σας… Να μάθετε να αποκρυπτογραφείτε σιγά-σιγά την κρυμμένη εικόνα….

Σημαίνει ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι σαν να αναβοσβήνει… Ολόκληρος ο κόσμος εισέρχεται από κάπου -έτσι όπως τον βλέπουμε και τον αισθανόμαστε- και αμέσως αστραπιαία εξέρχεται προς κάπου αλλού με την ίδια απίστευτα γρήγορη ταχύτητα. Και στη θέση εκείνου που εξαφανίστηκε, εισέρχεται άλλος όμοιος με τον πρώτο, αλλά ίσως λίγο τροποποιημένος έτσι ώστε αν τους βάλεις τον ένα δίπλα στον άλλο να είναι σαν δύο διαφορετικά «καρέ» από ταινία. Ώστε με γρήγορη κίνησή τους να μοιάζει σαν να κινείται κάτι σε αυτόν. Και πράγματι. Αυτό που ονομάζουμε κίνηση στον κόσμο μας είναι ακριβώς αυτό. Δύο διαφορετικές εικόνες του κόσμου, η μια δίπλα στην άλλη. Ολόκληρος ο κόσμος εισέρχεται με «κβαντική κατακρήμνιση» (αυτός είναι ο επιστημονικός όρος) και γίνεται αισθητός μόνο αν υπάρχει παρατηρητής. Αλλιώς δεν υπάρχει. Τουλάχιστον με την μορφή που τον ξέρουμε.

Από πού κατακρημνίζεται; Από την πέμπτη και τέταρτη διάσταση ή αλλιώς χαοτικό ή πεδίο επιλογής αντίστοιχα (έγραψα και σε περασμένη ανάρτηση για αυτό). Δηλαδή; Ολόκληρος ο κόσμος μας υπάρχει εκεί; Φυσικά… πάντα και από πάντα και για πάντα… Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ολόκληρο αυτό που ονομάζουμε αισθητό κόσμο, είναι μόνο εκεί. Στο χώρο της τέταρτης και πέμπτης διάστασης. Εδώ εμφανίζεται μονάχα ένα μικρό τμήμα του και μόνο αν υπάρχει παρατηρητής. Κι αυτό στιγμιαία. Μπαίνει από εκεί και ξαναβγαίνει εκεί. Ολόκληρο το ενεργειακό σώμα του σύμπαντος, βρίσκεται εκεί. Κι εδώ εμφανίζεται ένα μικρό μέρος του κάθε φορά, που εμείς το μετράμε και το ονομάζουμε «τώρα». Για να εμφανιστεί όμως, χρειάζεται ένα ελάχιστο ποσό ενέργειας (ενέργεια διατήρησης της μορφής) που αν αρχίσει να ελαττώνεται, τότε αρχίζει να μειώνεται και η ταχύτητα εμφάνισης του. Πως γίνεται αυτό;

Μόλις η ενέργεια διατήρησης αρχίσει να μειώνεται για οποιοδήποτε λόγο, τότε κάποια σωματίδια της μάζας, αρχίζουν να κινούνται με ελαττωμένη ταχύτητα από τα υπόλοιπα. Δηλαδή κάποια (στην αρχή τα περισσότερα) θα εμφανιστούν κανονικά και κάποια άλλα (ελάχιστα αρχικά) θα εμφανιστούν λίγο αργότερα. Η διαφορά αυτή εμφάνισης είναι αδύνατον να γίνει αντιληπτή στο μάτι. Όμως ο χώρος που καταλάμβαναν στη μάζα αυτά τα ελάχιστα, παραμένει κενός μέχρι να εμφανιστούν τα υπόλοιπα λίγο καθυστερημένα. Ο κενός αυτός χώρος που δημιουργείται στιγμιαία, δημιουργεί ασυνέχεια της δομής της μάζας και άρα ρωγμή. Αν η ενέργεια αυτή συνεχίσει να ελαττώνεται, η δομή θα οδηγηθεί σε αστάθεια που σε λίγο θα καταρρεύσει. Το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας αυτής, αποτελείται από το ενεργειακό πεδίο που εμείς γνωρίζουμε σαν «αγάπη». Το σώμα μας, το σώμα του ανθρώπου, είναι δομημένο ενεργειακά έτσι, ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται την «αγάπη» και να συμμετέχουμε στην υλοποίηση του κόσμου. Όχι μόνο του δικού μας σώματος, αλλά οποιουδήποτε σώματος, κατάστασης ή αντικειμένου.

Και τώρα θα προσπαθήσω να πραγματοποιήσω μια σύνθεση από πληροφορίες που έχουμε πει, ώστε να καταλάβει καλύτερα ο αναγνώστης τι γράφω. Πριν το γράψω όμως, θα ήθελα να αναφέρω κάτι που θα εξετάσουμε και σε άλλες αναρτήσεις μου. Έχουμε ξαναγράψει ότι αυτό που εμείς έχουμε μάθει να αποκαλούμε ψυχή, συμμετέχει στην παρατήρηση του κόσμου που μόλις περιγράψαμε. Είχαμε ξαναγράψει, ότι όλο αυτό που δημιουργείται σαν αισθητός κόσμος τη στιγμή που το παρατηρούμε, δημιουργείται από την συνειδητότητα. Αυτό δηλαδή που υπάρχει γύρω, τόσο στον τρισδιάστατο χώρο μας όσο και στα δύο υψηλότερα πεδία της πέμπτης και της τέταρτης διάστασης, είναι η συνειδητότητα. Η συνειδητότητα που αποτελείται από ένα ενεργειακό πεδίο μέσα στο οποίο περιέχεται η πληροφορία για να δημιουργεί τον κόσμο. Τη στιγμή της παρατήρησης λοιπόν, προσπίπτει πάνω στη συνειδητότητα η ενέργεια με την πληροφορία της ψυχής, και επιστρέφει σε μας σαν αισθητός κόσμος.

Θα ήθελα λίγο την προσοχή του αναγνώστη εδώ. Διότι τη στιγμή της παρατήρησης και πρόσπτωσης της ενεργειακής πληροφορίας από την ψυχή πάνω στη συνειδητότητα, δημιουργείται αστραπιαία ένα σωματίδιο-καταλύτης, που μετατρέπει την συνειδητότητα σε σήμα για τις αισθήσεις μας. Σήμα το οποίο μετατρέπει το ενεργειακό πεδίο της συνειδητότητας σε όλο αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα. Αυτό λοιπόν το σωματίδιο-καταλύτης, θα μπορούσαμε να πούμε είναι το απαραίτητο συστατικό που δημιουργεί (για τον παρατηρητή) το σύμπαν. Το σωματίδιο αυτό είναι ένα μποζόνιο (πάρα πολύ μικρό σωματίδιο), το οποίο οι επιστήμονες το ονόμασαν «σωματίδιο Higgs». Για το λόγο αυτό το ονόμασαν μερικοί και «το σωματίδιο του Θεού». Διότι οι άνθρωποι των αδελφοτήτων πιστεύουν, ότι ο εντοπισμός του σωματιδίου αυτού, θα μπορέσει να τους οδηγήσει στην αποκρυπτογράφηση του σήματος που προέρχεται από την ψυχή. Διότι στην πραγματικότητα, αυτό το σήμα χρειάζονται.

Και το χρειάζονται ώστε να το διοχετεύουν στην συνειδητότητα ή οποία έτσι θα κρατά τον κόσμο υπαρκτό. Αυτό τον φανταστικό Μη Υπαρκτό κόσμο, προσπαθούν να τον μετατρέψουν σε «κάτι» που έστω και σαν εικόνα θα υπάρχει συνεχώς. Μπορεί όμως να καταλάβει ο απλός αναγνώστης, γιατί λέμε συνέχεια ότι αυτός ο κόσμος είναι ψεύτικος; Μπορεί να αρχίσει να συνθέτει τις πληροφορίες ώστε να δημιουργήσει την μεγαλύτερη εικόνα για αυτόν; Ας κάνουμε μια προσπάθεια μαζί… Είναι ψεύτικος αυτός ο κόσμος, διότι αν δεν υπάρχει παρατηρητής (που να υπάρχει μέσα του ψυχή) είναι αδύνατον να εμφανιστεί δηλαδή να υπάρξει. Είναι δύσκολο στον αρχάριο αναγνώστη να γίνει αντιληπτό αυτό. Το κατανοώ… Για αυτό ας το πάρουμε από λίγο πιο πίσω… Αν στον κόσμο αυτό που οι περισσότεροι θεωρούμε πραγματικό, κάποια στιγμή θεωρητικά, λείψει και ο παραμικρός επισκέπτης-παρατηρητής, (του οποίου η ψυχή να αντανακλά στη συνειδητότητα και να δημιουργήσει τον εικονικό κόσμο), ο κόσμος αυτός θα πάψει να υπάρχει πια. Θα εξαφανιστεί η εικόνα του.

Αυτή η ιδιότητά του τον κάνει μη πραγματικά υπαρκτό, αλλά απλά εικονικό που δημιουργείται κάτω από προϋποθέσεις. Αυτός είναι ο λόγος που τον ονομάζουμε ψεύτικο και εικονικό. Μπορεί να είναι δύσκολο σε κάποιον να κατανοήσει πως είναι δυνατόν να χάνεται ένα σύμπαν μόλις χαθούν τα όντα που τον παρατηρούν, αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Τότε λοιπόν, μόλις η εικόνα τους από τις τρεις διαστάσεις εξαφανιστεί, η πληροφορία της συνειδητότητας θα μπορεί να υπάρχει σε «αναμονή», μόνο στις τέταρτη και πέμπτη διάσταση. Κι αυτό, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα το οποίο πλησιάζει περίπου μια πλήρη περιστροφή της ελλειπτικής του άξονα κάθε πλανήτη… Αν μετά από αυτό συνεχίσει η απουσία κάποιου παρατηρητή, τότε η συνειδητότητα αποσύρεται στην πέμπτη διάσταση, που όμως αυτή είναι χαοτική και έτσι, πολύ δύσκολο να επανέλθει το σύμπαν στην προηγούμενη του μορφή.

Για το λόγο αυτό, το σύστημα, για να υπάρχει, χρειάζεται πάντα κάποιον που να υπάρχει σε αυτό. Κάποιον παρατηρητή. Κάποιον ένοικο. Κάποιον που να το κατοικεί, από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε. Τον μεγάλο Αρχαίο. Τον Ένοικο. Αυτόν που δρα σαν δικλείδα ασφαλείας για την διατήρηση της βασικής χαοτικής πληροφορίας της συνειδητότητας του κόσμου αυτού. Αυτή είναι η φύση και η δομή του αισθητού μας κόσμου και έτσι λειτουργεί και δημιουργείται. Καταλαβαίνει τώρα ο αναγνώστης γιατί θέλουν οι αδελφότητες να “στείλουν” κάποιους μόνιμα στην πέμπτη διάσταση; Μπορεί να καταλάβει τώρα τον αόρατο σκοπό των “εργατών του φωτός” και της διαδικασίας “ανέλιξης” των ψυχών; (Δημιουργώ ανάρτηση για τον ρόλο του παρατηρητή…)

Κάποιοι, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, ίσως θεωρούν ότι η ίδια η συνειδητότητα είναι η εωσφορική θρησκεία αυτή καθ εαυτή. Κάποιοι ίσως νομίζουν ότι μπορεί να υπάρξει αγάπη χωρίς τη συνειδητότητα. Κάποιοι άλλοι ίσως νομίζουν ότι η συνειδητότητα είναι πνευματικότητα που είναι αδύνατον να σχετίζεται με την ύλη.

Όλοι όμως θα πρέπει να παραδεχθούν, ότι όλες αυτές οι σκέψεις και ψευδαισθήσεις, αναπτύσσονται μόνο από σκέψεις οι οποίες στερούνται πληροφοριών και συνάψεων ώστε να μπορούν να δίνουν ολοκληρωμένη εικόνα. Και όπως αρχίζει πια ο αναγνώστης να αντιλαμβάνεται, τέτοιες σκέψεις, μπορούν να αναπτυχθούν τόσο στο νου επιστημόνων όσο και αδαών. Διότι η μισή πληροφορία, παραμένει πάντα, μια εν δυνάμει επικίνδυνη πληροφορία. Για όλους…

Αλκιρέας
(Συνεχίζεται…)

ΠΗΓΗ: http://codepetalouda.blogspot.gr/

http://diogeneis.blogspot.gr/