Ένας υποκειμενικός κόσμος

Ο κόσμος του καθενός μας είναι υποκειμενικός όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι βλέπουμε τα πράγματα αντικειμενικά.

Βλέπουμε αυτό που έχουμε προγραμματιστεί να βλέπουμε, αποκλείοντας οτιδήποτε δεν ταιριάζει με τη δική μας εσωτερική πραγματικότητα. Ότι μέσα, έτσι και έξω.

Οι αισθήσεις ανταποκρίνονται ως εργαλεία, στις προσταγές του νου. Το σώμα μας ανταποκρίνεται αυτόματα στις εντολές που δέχεται από τις σκέψεις μας.

Έχεις τρομάξει ποτέ με μια σου σκέψη και αυτόματα να συνειδητοποίησες ότι δεν ήταν η αλήθεια; Έχεις νιώσει όλο σου το σώμα να ανταποκρίνεται στον φόβο παρακολουθώντας μια ταινία τρόμου, που αν και η λογική σου λέει ότι είναι ψέμα εσύ νιώθεις το στομάχι σου να δένεται κόμπος και τις παλάμες σου να σφίγγουν και να ιδρώνουν από πανικό;

Δεν μπορείς με τη λογική να πείσεις ένα μικρό παιδί που φοβάται το σκοτάδι ότι δεν κινδυνεύει όπως δεν μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι ασφαλής όταν οι περιστάσεις της ζωής σου (χρωστάς πολλά λεφτά, έχεις μια δυσλειτουργική σχέση, είσαι μόνος, κ.λ.π.) σου αποδεικνύουν ότι κινδυνεύεις.

Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι ο δυαδικός κόσμος της ύλης που αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε μας αισθήσεις αλλοιωμένες από τις ερμηνείες του νου μας. Συνήθως ο νους αντιλαμβάνεται μόνο τη μια όψη του νομίσματος, καθώς μαγευόμαστε από τα κατώτερα ένστικτα μας. Είναι τα βασικά ένστικτα της επιβίωσης ενός θνητού και ευάλωτου εαυτού που καλείται να επιβιώσει σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει.

Οι περισσότερες ενέργειες μας παρακινούνται από την ανάγκη, που μέσα της κρύβει το φόβο. Φοβόμαστε το μέλλον τόσο πολύ που απαγκιστρωνόμαστε από το παρελθόν, το οικείο, την εξωτερική ασφάλεια, οτιδήποτε θα μας απαλλάξει από την αλήθεια της φθαρτότητας μας.

Όσο περισσότερο κυνηγάμε την ασφάλεια, τόση περισσότερη έχουμε ανάγκη για να αισθανόμαστε ασφαλής και τόσο περισσότερο μας διαφεύγει. Φαίνεται να είναι ένας φαύλος κύκλος όσα και αν έχουμε, ότι και αν έχουμε πετύχει αφού τίποτα δεν είναι ποτέ αρκετό για να απαλλαγούμε από το κυνήγι. Απλά δημιουργείται μέσα μας μια ψευδαίσθηση δύναμης, στηριγμένη σε όλα όσα χρησιμοποιούμε για να ξορκίσουμε τους φόβους μας. Πάντα υπάρχει κάτι επιπλέον που χρειαζόμαστε, κάτι ακόμα που έχουμε να κάνουμε, να πετύχουμε, να κατακτήσουμε, εφόσον τίποτα δεν μας εξασφαλίζει την αθανασία και ο θάνατος παραμένει ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός.

Συνεχώς τρέχουμε, αγωνιούμε, έχουμε γεμίσει τη ζωή μας με υποχρεώσεις – που ποτέ δεν αμφισβητούμε αλλά και αν το κάνουμε δεν βλέπουμε τρόπο διαφυγής – σε ένα συνεχές, φαύλο κύκλο χωρίς ουσία. Δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτούμε, να κάνουμε μια στάση, να αναρωτηθούμε, να εξετάσουμε εκ νέου τις προτεραιότητες μας, τους στόχους μας, την πορεία της ίδιας της ζωής μας.

Αποταμιεύουμε, κάνουμε επενδύσεις και ασφάλειες, επιδιώκουμε κοινωνική και επαγγελματική καταξίωση, αναζητάμε δύναμη μέσα από τον πλούτο, τη συσσώρευση υλικών αγαθών, παντρευόμαστε και κάνουμε παιδιά για να εξασφαλίσουμε τη συνέχεια μας, εξαρτόμαστε από τη γνώμη των άλλων γιατί θέλουμε να ανήκουμε στην ομάδα, ταυτιζόμαστε με τα επιτεύγματα και τα αποκτήματα μας για να νιώσουμε δυνατοί. Οχυρωνόμαστε στη μοναξιά μας γιατί φοβόμαστε να γίνουμε ευάλωτοι και να βρεθούμε αντιμέτωποι με τον πόνο.

Συνεχίζουμε να ζούμε σύμφωνα με τα «πρέπει» που μας έχει ορίσει η κοινωνία, η οικογένεια, ο εαυτός μας, αλλά στο τέλος της μέρας, ότι και αν έχουμε καταφέρει, μια αδύνατη φωνούλα μέσα μας δεν παραλείπει να μας θυμίζει ότι η ζωή μας δεν έχει κανένα ουσιαστικό σκοπό και στόχο.

Η μόνη πιθανότητα που έχουμε να ξεφύγουμε, να ζούμε ουσιαστικά, να βρούμε νόημα στη ζωή μας και να κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές που χρειαζόμαστε ώστε να είμαστε ευτυχισμένοι, ικανοποιημένοι, να μπορούμε να προσφέρουμε και να είμαστε ανοιχτοί στην αγάπη είναι να αντιληφθούμε την πλάνη στην οποία βρισκόμαστε.

Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο και σίγουρα δεν γίνεται αν πρώτα δεν συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε δέσμιοι.

Αν κάτι σου λέει μέσα σου ότι πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο, ότι δεν μπορεί η ζωή σου να συνεχίσει να είναι άσκοπη, δύσκολη, κενή, αν αισθάνεσαι ότι κάτι σου λείπει και ότι τίποτα «εκεί έξω» δεν μπορεί να γεμίσει αυτό το κενό, τότε έχεις κάνει ήδη μια σημαντική αρχή.

Αν έχεις προσπαθήσει να αλλάξεις αλλά δεν τα κατάφερες, αν έχεις ακολουθήσει κάποιες συμβουλές ή θεωρίες που δεν σου έδωσαν αυτό που έψαχνες και η ζωή σου και παρέμεινε περίπου στο σημείο που βρισκόταν πριν, όμως είσαι διατεθειμένος πραγματικά να ασχοληθείς με αυτό που καίει, καιρό τώρα, την καρδιά σου, τότε να είσαι σίγουρος ότι θα το βρεις.

Τίποτα (που να αξίζει) δεν χαρίζεται χωρίς έντονη επιθυμία, προετοιμασία και προσωπική συμμετοχή.

ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ