«Εδώ και πολύ καιρό η πολιτική ορθότητα, ιδεολογικό τατουάζ της σύγχρονης Αριστεράς, έχει γίνει ένα δόγμα ακόμα πιο μισαλλόδοξο από τις μισαλλόδοξες ιδέες που υποτίθεται ότι αντιμάχεται».
Μεγάλη έκπληξη δοκίμασα όταν διάβασα στα ΝΕΑ του Σαββάτου ένα άρθρο του Δημοσθένη Κούρτοβικ με τον χαρακτηριστικό τίτλο : «Αντιρατσιστές μέχρι ρατσισμού». Δεν ξέρω περισσότερα για τον Κούρτοβικ, πέρα ότι ανήκει στον χώρο της αριστεράς και ότι είναι αδελφός της γνωστής, υπερασπίστριας του Κουφοντίνα, δικηγόρου Κούρτοβικ. Δεν περίμενα ποτέ σε μια εφημερίδα σαν Τα ΝΕΑ να υπάρχει κριτική στον «αντιρατσιστικό νόμο». Από όλους αυτούς, βλέπετε, τους ευαίσθητους υπερασπιστές των «δικαιωμάτων», της «δημοκρατίας», του «συνταγματικού τόξου» κλπ μόνο ελάχιστοι εξέφρασαν ψιθυριστά τον προβληματισμό τους για το νομοσχέδιο του Ρουπακιώτη και το έκαναν με την αιτιολογία ότι «φοβούνται» μήπως «έτσι ενισχυθεί η Χρυσή Αυγή». Δηλαδή πολιτική = ψήφοι και ποσοστά. Προφανώς η ποινικοποίηση της σκέψης, και το τέλος της ελευθερίας της έκφρασης τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Ή μάλλον το απολαμβάνουν κιόλας. Αφού δεν συμφωνούν με μας καλά να πάθουν, σου λένε οι «δημοκράτες». Εδώ όμως έχουμε έναν λόγο που δεν λυπάται καθόλου το «ιδεολογικό τατουάζ» (ή και φετίχ) της σύγχρονης αριστεράς, την πολιτική ορθότητα. Έκπληξη πραγματικά το άρθρο.
Μεταφέρω ένα τμήμα:
Στην αυτονόητη παρατήρηση (της Δημουλά) ότι η ποιότητα ζωής στην Κυψέλη έχει χειροτερέψει δραματικά και λόγω της ανεξέλεγκτης εισροής λαθρομεταναστών επιτέθηκαν οι «προοδευτικές» συνειδήσεις με την εξίσου αυτονόητη, αλλά παντελώς άσχετη επισήμανση, ότι οι οικονομικοί πρόσφυγες είναι και αυτοί άνθρωποι, ότι δεν επιτρέπεται να στοχοποιούνται κλπ. Για να εκβιαστεί όμως από αυτό η καθόλου αυτονόητη ετυμηγορία ότι όποιος κάνει λόγο, όπως η Δημουλά, για την εισαγόμενη συμβολή στην υποβάθμιση της καθημερινής ζωής του είναι «ξενοφοβικός» και «ρατσιστής». Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει.
Πράγματι βρέχει, αλλά ψήφους για τη Χρυσή Αυγή. Στην οποία η αριστερή τύφλωση στέλνει ολοένα περισσότερους πολίτες, ίσα ίσα από τα πιο αδύναμα και ανυπεράσπιστα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, εκείνα ακριβώς για τα οποία κόιττονται κατά τα άλλα οι αριστερές παρατάξεις. Εδώ και πολύ καιρό η πολιτική ορθότητα, ιδεολογικό τατουάζ της σύγχρονης Αριστεράς, έχει γίνει ένα δόγμα ακόμα πιο μισαλλόδοξο από τις μισαλλόδοξες ιδέες που υποτίθεται ότι αντιμάχεται. Εχει διαμορφώσει άκαμπτους κώδικες ομιλίας και συμπεριφοράς, οποιαδήποτε παρέκκληση από τους οποίους κάνει κάποιον αυτομάτως «ρατσιστή», «ξενοφοβικό», «εθνικιστή», «ομοφοβικό» ή «σεξιστή». Εγώ, για παράδειγμα, είναι βέβαιο ότι θα χαρακτηριστώ «ρατσιστής» για τον όρο και μόνο «λαθρομετανάστες», που χρησιμοποίησα πιο πάνω. «Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι» είναι το ατράνταχτο επιχείρημα – καραμέλα. Μάλιστα. Απορώ πως οι λαθραναγνώστες, οι λαθρεπιβάτες και οι λαθροκυνηγοί δεν έχουν ακόμη επικαλεστεί αυτό το ατράνταχτο επιχείρημα για να διαμαρτυρηθούν ότι αυτοί οι χαρακτηρισμοί αμφισβητούν την υπόστασή τους και είναι «ρατσιστικοί».
Με τέτοιες βλακώδεις συμβολικές ρυθμίσεις, που δυστυχώς κατορθώνει πολλές φορές να τις κάνει και νομικά δεσμευτικές, η πολιτική ορθότητα γεννάει τον δικο της ρατσισμό, χωρίζοντας τον κόσμο με μανιχαϊκή απολυτότητα σε φως και σκοτάδι, σε καλούς και κακούς, στους δικούς της και τους άλλους. Εκεί που η παλιά διάκριση σε σε αριστερούς και δεξιούς άφηνε περιθώριο για έναν κεντρώο χώρο και για μια απολιτική στάση, ο καινούργιος «προοδευτισμός» δεν εξαιρεί κανέναν από το διχοτομικό στόμα του. Γιατί στην πολιτική αντιπαλότητα προστίθεται τώρα η ηθική, ακόμα και η αισθητική απαξίωση: ο πολιτικά μη ορθός δεν είναι απλώς αντιδραστικός ή συντηρητικός, είναι και βάρβαρος, άξεστος, αναίσθητος, βίαιος, μισάνθρωπος, σχεδόν εγκληματικό στοιχείο. Όποιος κάνει μια πολιτικά μη ορθή δήλωση, έστω για ένα προσωπικό θέμα του, όποιος ξεστομίσει, έστω από απροσεξία, μια πολιτικά μη ορθή λέξη κινδυνεύει να στιγματιστεί και να επισύρει τις κατάρες μισαλλόδοξων κηρύκων της ανεκτικότητας, όπως έγινε με τη Δημουλά.
Αυτό που ονομάστηκε πολιτική ορθότητα προέκυψε από το απόλυτα δίκαιο αίτημα για προστασία ατόμων ή ομάδων του πληθυσμού που υφίστανται διακρίσεις λόγω της φυλής, της εθνότητας, του θρησκεύματος, της σεξουαλικής ταυτότητάς τους κ.λπ. Στην πορεία, όμως, η προσήλωση στα δικαιώματα τέτοιων ομάδων οδήγησε, πρακτικά, στην αδιαφορία για τα δικαιώματα των «κανονικών» ανθρώπων. Οι κάθε λογής ιδιαιτερότητες ή «ειδικές ανάγκες» αποθεώθηκαν και μυθοποιόθηκαν, σε βαθμό που οι φορείς τους έφτασαν να απολαμβάνουν ένα είδος ιδιότυπης ασυλίας. ……. Κάνοντας τις ιδιόμορφα ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας προστατευόμενα είδη, η αριστερή πολιτική ορθότητα άφησε απροστάτευτες τις, πολύ μεγαλύτερες, «συμβατικά» ευπαθείς ομάδες, που όχι σπάνια γίνονται τόσο πιο ευπαθείς όσο πιο άκριτα προστατεύονται οι άλλες.
Διάβασε: Η Ιστορία της Πολιτικής Ορθότητας
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Οι λαθροπολιτικοί, και τους αποκαλώ έτσι, επειδή ολοφάνερα πλέον εκπροσωπούν την καριέρα τους, δεν γίνεται άλλο να ληφθούν σοβαρά υπόψην ούτε από πεντάχρονα παιδιά, δεν πείθουν ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό και σε τίποτε!