Ψάχνοντας στον Όλυμπο, Τον Παράδεισο

‘’Στον Όλυμπο, την άσειστη των αθανάτων έδρα, δεν τη τινάζουν άνεμοι, μήτε βροχή τη δέρνει, μήτε χιονιάς σιμώνει αυτού, μον άπειρη γαλήνη αναφέλει και λευκόφως ολούθε είναι χυμένο, κει μέσα οι μακάρες θεοί τέρπονται στον αιώνα.’’ (Οδ. Ζ 42-46). Όλοι οι λαοί της γης, τοποθετούσαν σαν ιδανικό μέρος των ανθρώπων, τον παράδεισο κάπου στα δυτικά. ΠΑΡΑ- ΔΕΙΣΩ= ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΥΣΗ ή εκεί που ΔΥΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ. Τόπος δικαίων ο παράδεισος, τόπος ηρώων και τόπος αναπαύσεως του πνεύματος «εν τόπο χλοερό», που λέμε όταν κάποιος αφήσει τα εγκόσμια.

Ο όρος παράδεισος κατά μία εκδοχή:
Πάρτνες = (περιβόλι, κήπος), φέρεται κατά τον συγγραφέα του κεφαλαίου Πάρτνες στο βιβλίο Παράδεισος και κόλαση, εκδόσεις Αρχέτυπο (Κ. Ζάρρα ως Ιρακινής καταγωγής). Η αντίστοιχη λέξη στα εβραϊκά είναι «γκαν Εντέν» (κήπος της Εδέμ), όπου ο Εβραϊκός μύθος, θέλει τους πρωτόπλαστους Αδάμ και Εύα να κατοικούν εκεί.
Μέχρις ενός σημείου και αυτή η εκδοχή, ίσως να δείχνει τον Όλυμπο, σαν τον αρχαιότερο χώρο που πρόβαλε πρώτος στη γη (πρώτο όρος) και βάση της θεωρίας μου έγκειται στην περιοχή όπου μετοίκισε ο πρώτος ή οι πρώτοι άνθρωποι .
Οι θρησκείες αν και πάνω κάτω λένε τα ίδια, ίσως δίνουν μια άλλη αντίληψη για τον παράδεισο. Κατά τον Χριστιανισμό, είναι ο τόπος που μας στέλνει ο ιερέας ψάλλοντας πάνω από το μνήμα μας, προτού μας «φυτέψει» κάποιος υπάλληλος του νεκροταφείου.
Στις αγκαλιές του Αβραάμ λοιπόν και όλων των εθνικών ηρώων και πρωτοπόρων του Ιουδαϊκού έθνους, στις αγκαλιές του Σαβραάμ, συγνώμη Αβραάμ. Τελικά, πρέπει να έχει μεγάλη «αγκαλιά», αυτός ο Πατριάρχης του Ισραήλ… Αλλά ας συνεχίσω στο όμορφο θέμα του παραδείσου και στο συσχετισμό που ίσως υπάρχει με τον Ιουδαϊκό μύθο.
Έρχεται λοιπόν εδώ να προστεθεί και το ότι, στον υποτιθέμενο παράδεισο, έγινε και η πρώτη παράβαση των ή του, θεϊκού κανόνα, εδώ έγινε δηλαδή κάτι σαν πρώτη αταξία (προπατορικό αμάρτημα). Μήλα, φίδια και άλλα τέτοια, ενάντια στο θείο κανόνα.

Αλλά γυρνώντας και στην Ελληνική μυθολογία, ο Προμηθέας έκανε κάτι παρόμοιο, παίρνοντας τη φωτιά κατά παράβαση από τους Θεούς , στους ανθρώπους. Υπάρχουν πολλοί συσχετισμοί ανάμεσα στους δύο μύθους:
1- Ο Προμηθέας (προμηθευτής), αυτός δηλαδή που δίνει- παρέχει κάτι, δίνει τη φωτιά- γνώση- στους ανθρώπους (πρωτόπλαστους).
Ο Όφις (Αναγραφ. Σοφι-α)- (προμηθευτής), δίνει στους πρωτόπλαστους (Αδάμ και Εύα) το μήλο – γνώση. Ίσως δεν είναι τυχαίο που ο Όφις( το φίδι), νοείτε σαν το σύμβολο της σοφίας.
2- Το φίδι συμβολίζεται και σαν Διάβολος- Σατανάς (Εωσφόρος), δηλαδή αυτός που φέρνει το φως.
Ναι, αλλά το φως το φέρνει αντίστοιχα και ο Προμηθέας (για κάποιους). Θα έλεγα ότι πολλές φορές έχω συναντήσει την παράθεση Εωσφόρου- Προμηθέα, σαν κοινό συμβολισμό.
3- Με το φάγωμα του Σατανικού (μήλου), οι πρωτόπλαστοι απέκτησαν την ιδιότητα της κρίσης.
Με λίγα λόγια, το αντίστοιχο συμβαίνει και με την παράδοση της φωτιάς στους ανθρώπους. Απέκτησαν κρίση και γνώση.
4- Η πράξη αυτή (αμαρτία), είτε στον κήπο της Εδέμ, είτε στον Όλυμπο(Ελληνικό παράδεισο κατά εμέ), τιμωρείται αντίστοιχα και στις δύο περιπτώσεις.
Στην πρώτη το φίδι καταδικάζεται σε άλλη ζωή, να σέρνεται και να αποκτά εχθρούς ενώ οι πρωτόπλαστοι διώκονται από τον παράδεισο. Στη δεύτερη, ο Τιτάνας Προμηθέας, χάνει τα προνόμιά του και καταδικάζεται σε μαρτύριο, όπου και αυτός αποκτάει εχθρούς.
Κάτι που φυσιολογικά σας μπερδεύει σε αυτήν την ιστορία, όπως και μένα πιστέψτε με, είναι πως και στις δύο περιπτώσεις, ο Εβραϊκός Θεός ή οι Ολύμποιοι Θεοί θυμώνουν για το συμβάν αυτό και ρίχνουν βαριές τιμωρίες παράλληλα σε κάτι που λογικά όλοι μας θα λέγαμε ότι δεν ήταν και τόσο άδικο.

Δηλαδή γιατί το θεϊκό, δεν ήθελε στους πρωτόπλαστους να αποκτηθεί γνώση…, εκτός και αν το μήλο του παραδείσου ή η φωτιά του Προμηθέα, δεν προσέφεραν γνώση αλλά ακριβώς το αντίθετο!. Ίσως έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί ακόμα και στην εποχή μας, υπάρχουν «άνθρωποι» που νομίζουν ότι η δική τους γνώση –Σοφία (καλό) – είναι διαφορετική σχετικά με άλλους που βλέπουν το καλό ως κακό και το αντίστροφο. Μια δικαιολογία που πήρα μέσα από συζητήσεις και διαβάζοντας μερικά σχετικά βιβλία για τα παραπάνω και την παράξενη αντίδραση του θείου έναντι της παροχής γνώσης στους ανθρώπους, ήταν ότι:
• Οι πρώτοι άνθρωποι ζούσαν σε θεϊκά πλαίσια(ισόθεοι), ή σε πολύ ιδανικό περιβάλλον και με την πράξη τους αυτή «έπεσαν- έχασαν», το τέλειο- ιδανικό- σωστό κ.α..
• Οι πρώτοι άνθρωποι (πρωτόπλαστοι), ήταν χωμάτινοι- βρωτοί και μη σωστά φτιαγμένοι.
• Δημιουργημένοι από λάθος πείραμα όπως λέμε και σχεδιάζεται η καταστροφή τους.
Αλλά περνώντας τη γνώση αυτοδημιούργησαν μια υβριδική φυλή ή φυλές, που είναι κάτι ενδιάμεσο. Σχετικά άλλωστε, αναφέρει και ο Ησίοδος για τα γένη… αλλά και η Εβραϊκή Βίβλος για το ανακάτεμα των Θεών- ανθρώπων (γιγάντων), Νεφελίμ- Ελωχίμ κ.α.
Αλλά και στη σημερινή εποχή, πολλές θεωρίες είναι αυτές που μιλούν για την αρχική σπορά του ανθρώπου και μας μιλούν για ευφυή όντα, περνώντας στοιχεία από παραδόσεις, μύθους σε απώτερους καιρούς, ανακατεμένους με σύγχρονη συνωμοσιολογία και πολλά διαφορετικά είδη»ανθρώπων».
Βλέπουμε σενάρια, περί εξωγήινης προέλευσης του ανθρώπινου είδους και διαφορετικές φυλές ανθρώπων… και τη θεώρηση ότι ο αρχαίος πόλεμος της Τιτανομαχίας όπως και των Θεών και των Διαβόλων…, συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και θα συνεχίζεται επ’ αορίστου.
Κατά τον μύθο του Ενώχ, ο ίδιος ανέβηκε στους ουρανούς με τη βοήθεια των αγγέλων και εκεί έμαθε ότι ο θεός, παρόλο που απέβαλε τους πρωτόπλαστους από τον παράδεισο, έχει αφήσει τον ουρανό ανοικτό, ώστε κάποιοι να μπορούν ακόμα να βλέπουν τους αγγέλους και να ακούνε τους ύμνους τους…
Εδώ υπάρχει κωδικοποίηση και εν πρώτης αφορά το θέμα του ότι (ακόμα και σήμερα), ο ευσεβής και καλός μπορεί να εισέλθει στις ουράνιες πύλες του παραδείσου. Δε θα αναφερθώ στην εκτεταμένη βιβλιογραφία για το ότι όλες επί το πλείστον οι θρησκείες πρεσβεύουν τα παραπάνω <πάνω- κάτω>, αλλά θα κάνω ένα συσχετισμό με το σήμερα. Π.χ., προσωπικά, έχω γνωρίσει ανθρώπους που λένε ότι μιλούν με αγγέλους ή με δαίμονες, ότι παίρνουν οδηγίες από αυτούς και ότι πολλές φορές τους πηγαίνουν και στον ουρανό ακόμα.

Αυτό δεν είναι τίποτε το διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει και με τους λεγόμενους επαφικούς, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι μιλούν με εξωγήινες οντότητες, βλέπουν Α.Τ.Ι.Α.(UFO), και έχουν επικοινωνία με άλλους κόσμους. Το συμπέρασμα που ίσως βγαίνει από όλα αυτά είναι ότι όλα σχετίζονται μεταξύ τους και είναι τόσο ξεκάθαρα που δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε, μην μπορώντας ακόμα να παραδεχτούμε, ότι ίσως ανήκουμε στα ένα ή στο άλλο στρατόπεδο.
Είτε το θέλουμε λοιπόν είτε όχι, ο πόλεμος θα υπάρχει, με τους Ανδρομέδιους να πολεμούν τους Σαυρίτες, τους Αγγέλους αντίστοιχα τους Δαίμονες και τους ανθρώπους τους μη ανθρώπους. Το καλό και το κακό να συγκρούεται καθημερινά και εμείς να είμαστε στο κέντρο αυτών των μαχών άμεσα εμπλεκόμενοι. Το αστείο είναι ότι ίσως βρισκόμαστε κυριολεκτικά στη μέση και δεχόμαστε μηνύματα και πληροφορίες και βολές από όλους τους παραπάνω.
Είμαστε λοιπόν για αυτούς και ίσως εδώ σας τρομάξω λίγο με αυτό που θα πω, απλά τροφή-ενέργεια και μη μου πείτε πως αυτό δε μας θυμίζει έντονα σενάριο από Μάτριξ… Ίσως όλα αυτά να αποκωδικοποιούν την ανθρώπινη φύση και τις έννοιες καλό και κακό, που πολλές φορές αντιμάχονται μέσα μας. Ίσως να είναι λοιπόν και κάτι άλλο, ίσως και όλα αυτά μαζί.
Το ότι αναφέρθηκα σε αυτή την παραπάνω αρχική σχετικότητα και παράλληλη μυθολογία, ίσως ήταν για να κεντρίσω το καλό μέσα από το κακό ή το ανθρώπινο μέσα από το μη ανθρώπινο. (εσύ που το διαβάζεις, ξέρεις…).
Τέλος πάντων, ας αποφασίσουμε να ασχοληθούμε με άλλες μορφές παραδείσου, μετά το παράξενο γράψιμο του φαινόμενου και ας επανέλθουμε σε παραδεισένιους τόπους, όπως η WALHALLA (Βαλχάλα), οι κήποι ή η κήπος της Εδέμ, τα Ηλύσια πεδία, τα ανάκτορα του Τσανγκ Σι, τα Αρειανά Βαέδα, Αρειοβαρτά, Ρουμ, Άρεια Γη, το μέρος που βγαίνει ο ήλιος, το Βασίλειο του Οσίρι, Τόπος των Μακάρων, Ελ Ντοράντο, τη Γη της επαγγελίας, ή το δικό μας… Όλυμπο!
Η αριθμολεξία μας λέει…:
ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΣΤΙ = 1186 = ΕΠΟΥΡΑΝΙΟΥ = ΧΕΡΣΑΙΟΣ
ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ ΕΣΤΙ = 1264 = ΠΛΑΤΑΝΩΔΗ = ΠΡΟΣ ΘΕΩ
ΜΑΚΑΡΩΝ ΤΟΠΟΣ ΕΣΤΙ = 2247 = ΑΠΟΛΛΩΝΟΤΡΑΦΕΙΣ
ΓΗ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ ΕΣΤΙ = 864 = ΔΙΟΝΥΣΙΟΝ = ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΟΛΙΝ = ΘΕΩΝ = ΠΟΛΥΘΕΟΣ
ΒΑΛΧΑΛΑ ΕΣΤΙ = 1180 = ΙΕΡΟΠΡΕΠΕΣΤΕΡΟΝ = ΥΨΟΙ
ΑΝΑΚΤΟΡΑ ΤΣΑΝΓΚ ΣΙ ΕΣΤΙ = 1792 = ΚΑΤΑΦΥΤΟΣ
ΑΡΕΙΑΝΑ ΒΑΕΔΑ ΕΣΤΙ = 696 = ΚΕΡΑΥΝΟΝ
ΑΡΕΙΟΒΑΡΤΑ ΕΣΤΙ = 1105 = ΔΥΟ ΚΑΙ ΔΕΚΑΤΟΣ = ΤΟΥ ΖΗΝΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΟΣΙΡΙ ΕΣΤΙ = 1233 = ΠΡΟΜΗΘΕΣΤΑΤΩΝ
ΡΟΥΜ ΕΣΤΙ = 1125 = ΣΗΡΑΓΓΙΩ – ΑΡΕΙΑ ΓΗ
ΕΣΤΙ = 643 = ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ = ΕΛΛΗΝΙΣΤΙ = ΟΛΥΜΠΙΑΖΕ = ΠΡΟΓΟΝΟΣ
ΟΛΥΜΠΟΣ ΕΣΤΙ = 1405 = ΧΙΟΝΕΟΥΣ
ΚΗΠΟΣ ΕΔΕΜ ΕΣΤΙ = 947 = ΖΗΝΟΒΙΩ
Στην τελευταία φράση της αριθμολεξίας ( ΚΗΠΟΣ ΕΔΕΜ ΕΣΤΙ = ΖΗΝΟΒΙΟ), άριστα θα μπορούσε να εξηγηθεί και να κολλήσει με τη θεωρία ότι ο κήπος της Εδέμ, αναφέρεται στον Όλυμπο, εκεί που ο ΖΗΝ = ΖΕΥΣ, ΒΙΟΙ = ΖΗ. Έχουμε λοιπόν την περίπτωση των Ιουδαίων και όχι μόνο, να έχουν αντιγράψει επιμελώς την Ελληνική μυθολογία.
Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, οι περισσότερες θρησκευτικές δοξασίες και οι μύθοι όλων των λαών με αλλαγμένα τα ονόματα και ελαφρώς παραποιημένα μας δείχνουν καθημερινά, μια άλλη θεωρία σε πολλά πράγματα.
Αυτό θα ήταν η εύκολη λύση, αλλά το παραπάνω μπορεί και να εξηγηθεί και σαν ΚΗΠΟΣ ΕΔΕΜ ΕΣΤΙ = ΖΗΝΟΒΙΟ (εκεί που ζουν, που διαβούν οι ζωντανοί ). Ως τώρα πιστεύω ότι σας μπέρδεψα. Δηλαδή τι θέλει να μας πει ο ποιητής; Ότι εμείς εδώ οι ζωντανοί, είμαστε (πεθαμένοι) και ότι ενώ κανονικά είμαστε ζωντανοί και κάποια στιγμή θα πεθάνουμε, συμβαίνει το αντίθετο.
Πολλή Μάτριξ κατάσταση θυμίζει το όλο σκηνικό και όχι δηλαδή ότι το Χόλιγουντ μέσα από την κινηματογραφική επιτυχία « the Matrix», μας ενημέρωσε γι αυτό, παρά ο καημένος ο Πλάτωνας μέσα από την παραβολή του σπηλαίου, μας το φώναξε πριν πολλούς αιώνες.

Αλλά διαβάζουμε άραγε Πλάτωνα;
Όχι, γιατί νομίζουμε ότι είμαστε ζωντανοί.
Αναρωτιόμαστε δε αν ο Λιαντίνης χάθηκε και τι έψαχνε μέσα από το θάνατο… πέθανε ή τελικά είναι ζωντανός; Την απάντηση θα τη βρεις και θα τη δώσεις εσύ στον εαυτό σου, αγαπητέ αναγνώστη ή αναγνώστρια. Αναπολώντας κάποια πράγματα στο μυαλό, μου έρχονται στο νου οι λέξεις που άκουσα από τη μυστηριώδη γυναίκα που πολλές φορές αναφέρω στα βιβλία μου. Η ιδία ξεστόμισε τα εξής που τότε δεν τα έδωσα σημασία, «ερωτευτείτε το θάνατο», μόνο τότε θα νιώσετε τη ζωή.
Αλήθεια, τι άνθρωποι ήταν οι αρχαίοι και με τι ευκολία θυσίαζαν τον εαυτό τους για κάποια ξεχασμένα σήμερα πράγματα, όπως πατρίδα, τιμή, οικογένεια, δόξα; Και σαν να βλέπω το δαίμονά μου στον καθρέπτη να μου λέει… τι ανόητοι ήταν αυτοί οι αρχαίοι και ξέρετε βέβαια γιατί το λέει…
Γιατί εκείνοι οι ανόητοι είχαν νικήσει το δαίμονα, είχαν νικήσει το θάνατο, όσο ζούσαν ήταν αθάνατοι και όταν πέθαιναν, παρέμεναν ζωντανοί στις μνήμες των ανθρώπων. Και όχι μόνο, αλήθεια τι είναι προτιμότερο να πεθαίνεις ενώ μπορείς να ζεις αιώνια ή να ζεις ενώ το σύμπαν δε θα σε θυμάται… θα είσαι δηλαδή νεκρός…!
Στην αρχαία Αίγυπτο, πίστευαν ότι ο νεκρός με τη βοήθεια μαγικών φυλαχτών και με συνθηματικές λέξεις όπου ήταν γραμμένες στο βιβλίο «των νεκρών», που κουβαλούσε μαζί του, περνούσε το πρώτο στάδιο του ταξιδιού του μετά το θάνατο. Εκεί όπου ήταν οι περιοχές του τρόμου, δηλαδή μια πρώτη επαφή μεταξύ των ζωντανών και του βασιλείου των νεκρών.
Μόλις περνούσε, τον οδηγούσαν κάποιοι (είτε ο Ανούβης είτε ο Ώρος), μπροστά στον ανώτατο δικαστή στην αίθουσα της «διπλής δικαιοσύνης», η οποία ήταν τεράστια και χαμηλή και ο πεθαμένος έσκυβε για να τη διαβεί.

Στο βάθος αυτής της αίθουσας, στη μια πλευρά κάτω από ένα υπόστεγο, καθόταν ο Οσίρις «ο καλός», ο οποίος λύτρωνε ή τιμωρούσε ανάλογα «των εκ γης ερχόμενον υιόν του». Στο κέντρο της αίθουσας ήταν ο μεγάλος ζυγός, «ζυγαριά» και δίπλα του η «Μαατ», θεά της αλήθειας και της δικαιοσύνης, που ήταν έτοιμη να ζυγίσει την καρδιά του.
Γι΄ αυτό και εγώ φωνάζω, ζυγιστείτε από τώρα και επιλέξτε την αθανασία ή τον θάνατο «ψυχοστασία». Η ψυχοστασία κατά εμέ, έχει να κάνει και με το φαινόμενο του νεκρού που επιστρέφει εκεί που πέθανε, ή κατά άλλους δεν ησύχασε το πνεύμα του, δηλαδή έγινε φάντασμα. Ένα περιπλανώμενο ον που η ψυχή του βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα επίπεδο, αντί να είναι ελεύθερη «ζωντανή».
Και τι κάνουμε εμείς, για αυτούς τους άμοιρους;
Απλά διαβάζουμε ευχές, τις εξορκίζουμε δηλαδή τις διώχνουμε από τον τόπο μας που τυχαία είναι ή ήταν, αφού μόλις το αντιληφθούμε μέσα από μυστήριες τελετουργίες κάποιου ιερέα οποιασδήποτε θρησκείας διώχνουμε τον παρείσακτο. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ της αθανασίας και του θανάτου, μπορείς να είσαι αθάνατος ακόμα και πεθαμένος, όπως μπορείς να διώχνεσαι και να μην υπολογίζεσαι, ούτε και σαν νεκρός (πνεύμα).
Πριν τη «ψυχοστασία» λοιπόν, στην αρχαία Αίγυπτο, κατά το μύθο της καθόδου προς τον Άδη, κατά το ζύγισμα της ψυχής, ο νεκρός έπρεπε να απαγγέλει τη λεγόμενη «αρνητική ομολογία», σε όλους τους δικαστές. Αυτοί ήταν αριστερά και δεξιά του Οσίρι και ήταν 42 στον αριθμό. Κρατούσαν κοφτερά ξίφη και μπορούμε να τους παρομοιάσουμε με τους φύλακες αγγέλους που αναφέρουμε πολλές φορές εμείς σήμερα και που πολλές εικόνες τους βρίσκουμε σε όλες τις εκκλησίες, έξω από το ιερό ή σε εξορκιστικά εκκλησάκια σε εισόδους σπηλαίων (είσοδοι του κάτω κόσμου ή του πάνω).
Άλλωστε ότι είναι πάνω, είναι και κάτω, λέγανε κάποτε.
Η εμφάνισή τους ήταν άλλοτε ανθρώπινη και άλλοτε είχαν τη μορφή ζώου.

Ο αριθμός 42 μάλλον είναι συμβολικός, γιατί τόσοι ήταν και οι νόμοι της Αιγύπτου, που έπρεπε να σέβεται ο κάθε άνθρωπος εν ζωή. Ο νεκρός έπρεπε εκτός από την απολογία του να ονοματίσει τους 42 δικαστές, για να τους δείξει ότι τους γνώριζε και ότι δεν φοβόταν, γιατί ήταν πραγματικά καθαρός.
Στην ψυχοστασία ο Ανούβης, ζύγιζε την καρδιά του νεκρού με τη βοήθεια της Μαατ (αυτή ήταν η δουλειά της ), βάζοντας στη μια πλευρά της ζυγαριάς ένα φτερό και από την άλλη την καρδιά, δηλωτικό της καθαρότητας του νεκρού για να εισέλθει στον παράδεισο. Όταν ο ζυγός ισορροπούσε, ο Θωθ έλεγε:

• «ας είναι δικαιωμένος ο νεκρός, για να μπορεί να πηγαίνει όπου του αρέσει, εκεί που μένουν τα πνεύματα και οι θεοί».

Το μέρος που πήγαινε ο δίκαιος νεκρός, ήταν και τόπος διαμονής των πνευμάτων και των θεών, ήταν το βασίλειο του Οσίρι.
Στην αιώνια ευτυχισμένη ζωή που είχε, όφειλε κατά όπως νόμιζαν τότε σε αντάλλαγμα για τη διαμονή του εκεί ( στον παράδεισο), να καλλιεργεί τα κτήματα του θεού και να φροντίζει τις διώρυγες του παραδείσου και τα αναχώματα!.
Επειδή όμως αυτό δεν ήταν και πολύ καλή πληροφορία την οποία την γνώριζε από πριν και ενώ ζούσε, φρόντιζε με τη βοήθεια μαγείας την ώρα του θανάτου του στον τάφο να έχει αρκετά πέτρινα αγαλματίδια, ώστε όταν καλούσαν το νεκρό σε μια από τις παραπάνω αγγαρείες, αυτός με τη βοήθεια της μαγείας έστελνε τα αγάλματα, τα οποία έτρεχαν, να κάνουν τη δουλειά που είχε ο νεκρός.
Έτσι ο νεκρός την περνούσε ήσυχα…
Στην παραπάνω αναφορά βλέπουμε πολλές σχέσεις με την Ελληνική άποψη της διαδικασίας που γίνεται και στην Ελληνική μυθολογία:
. Περί δίκης του νεκρού, από τον Ραδάμανθυ, τον Μίνωα κ.α., αντί των 42 Αιγυπτίων δικαστών.
. Οι περιοχές του τρόμου άνετα συνδυάζονται με τις πύλες του Άδη και τον Κέρβερο – σκυλί φύλακα, αλλά και τη διαδρομή όπου συναντούσες τα φαντάσματα του παρελθόντος.
. Η δικαιοσύνη, η οποία είναι τελικά η τέλεια αντιγραφή της ζυγαριάς, είναι επίσης και το Ελληνικό σύμβολο της κρίσης της δικαιοσύνης, αλλά και άλλων συμπτώσεων…
Ας μην ξεχνάμε τη σχέση των Ελλήνων και των Αιγυπτίων, όπου οι Έλληνες θεοί φέρονται στα αρχεία της προϊστορίας ως προπάτορες των Αιγυπτίων.
Άλλωστε ο θεός Οσίρις σε αναγραμματισμό μας δίνει και το άστρο καταγωγής των Ελλήνων ΣΕΙΡΙΟΣ καθώς και αποκωδικοποιεί τη λέξη ΗΛΙΟΣ – ΣΕΙΡΙΟΣ. Ο Οσίρις είναι μεταγραφή στα Ελληνικά της Αιγυπτιακής λέξης OUSIR και οι αρχαίοι Έλληνες των (παρομοίαζαν) κυρίως με το Διόνυσο και τον Άδη.
Στην αριθμολεξία η λέξη ΣΕΙΡΙΟΣ = ΟΣΙΡΙΣ = 590 και στα 589 = ΑΔΙΑΒΑΤΟΣ, που σημαίνει ότι δεν μπορείς να το περάσεις εν ζωή;…, 589 = ΕΚΚΟΜΙΣΘΕΙΣ, που σημαίνει ότι σε πηγαίνουνε δεν πηγαίνεις εσύ… και αντιστοίχως 591 = ΑΝΘΕΜΟΕΣΣΑΙ, τόπος των ανθών, λουλουδιών, ο παραδείσιος κήπος, 591 = ΑΡΕΙΟΠΑΓΙΤΑΙ οι δικαστές των νεκρών, 591 = ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ, ζεις την τελειότητα, 591 = ΚΕΡΑΥΝΙΕ, επίθετο του Δία, ΚΕΡΑΥΝΙΟΣ ΖΕΥΣ, οι κεραυνοί που πετάει ο Δίας… από τον ΟΛΥΜΠΟ ονομάζονται ΚΕΡΑΥΝΙΑ!, 591 = ΟΚΤΑΣ. Στην αριθμολεξία η λέξη ΟΛΥΜΠΟΣ μας δείχνει της οκτάς = 8. ΟΛΥΜΠΟΣ = 70+30+400+40+80+70+200 = 890 = 8+9+0 = 17 = 1+7 = 8.
Η οκτάς (οκτάδα-οκτάβα κ.α.), είναι πολλά, είναι σύμβολο, είναι ίσως η πύλη ή ο δρόμος διαμέσου της οποίας εισέρχεσθε στην αιωνιότητα(Ηλύσια πεδία), είναι συχνότητα. Το σύμβολο της οκτάς είναι το γνωστό + Ε
*. Ο αριθμός οκτώ είναι ιερός γιατί εκφράζει την αρμονία 2χ2χ2 = 8. Στο συγκεκριμένο αριθμό η δύναμη είναι πολλή μεγάλη (όλα είναι οκτώ), χωρίζεται σε τέσσερα και τέσσερα που είναι δύο ίσοι και άρτιοι αριθμοί και σε πέντε και τρία που είναι περιττοί.
Λέγεται δε ότι ο αριθμός οκτώ είναι αφιερωμένος στον Διόνυσο που ήταν γεννημένος τον όγδοο μήνα.
Ακόμα ο αριθμός οκτώ είναι ο αριθμός της Ελευθερίας, ο προκλός ονομάζει την οκτάς (αιτία διά την πρόοδο όλων των πραγμάτων), με τη διχοτόμηση των οκτώ τόξων παρουσιάζεται το ισάκτινο αστέρι που σχηματίζεται από τέσσερις Ελληνικούς Σταυρούς που περιέχει 16Ε.
Οι Πυθαγώριοι έλεγαν ότι το οκτώ αντιπροσωπεύει την κοσμική αρμονία. Ακόμα ότι στο αστέρι της Βεργίνας (16κτινο)διαγράφονται δύο 8ακτινα αστέρια, όπως και στο δίσκο της Φαιστού βλέπουμε ένα οκταπέταλλο λουλούδι.
Στην αριθμολεξία βλέπουμε την εμφάνιση του 8, οκτάς στις κάτωθι λέξεις: ΑΠΟΛΛΩΝ = 1061 = 8, ΑΡΤΕΜΙΣ = 656 = 17 = 8, ΕΛΕΥΣΙΝΑ = 701 = 8, ΕΤΟΣ = 575 = 17 = 8, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ = 521 = 8, ΙΛΙΟΝ = 170 = 8, ΠΑΝΑΣ = 332 = 8, ΔΙΑΣ = 215 = 8, ΟΛΥΜΠΟΣ = 890 = 17 = 8.

Αυτή η λέξη Όλυμπος, προέρχεται από το ρήμα λάμπω, που η ρίζα του πιθανολογείται πανάρχαια, πιθανώς πρωτοπελασγική: «λ,β». Αν αυτή η ετυμολογία όντως αληθεύει, τότε Όλυμπος θα πει «Ολολαμπής», «Λάμπρος» και θεοί Ολύμπιοι θα πει: «Θεοί Λάμποντες».
*Σημ. Στην αριθμολεξία, η έρευνα γίνεται και στα ένα παραπάνω και στα ένα παρακάτω αθροίσματα του λεξάριθμου, γιατί θεωρούνται ότι σχετίζονται με το πρωταρχικό.
Ο = Χωροεπιφάνεια – ικανότητα (Ήλιος – Φως)
Λ = Ένωση (Θεών και λαών και ανθρώπων)
Υ = Ενδιάμεσες καταστάσεις – Ιδιότητες
Μ = Γένεση – Ύπαρξη ανθρώπων
Π = Πύλη (περιοχή), (Είσοδος σε Ανώτερα Επίπεδα)
Ο = Χωροεπιφάνεια
Σ = Ανθρώπινη Παρουσία.
Η αποκωδικοποίηση της κάθετης στήλης με τη λέξη Όλυμπος, γίνεται από το Μιχαήλ Γ. Λεούση, ο οποίος αναφέρεται αυτούσια στο βιβλίο του «Φως στα μυστικά των αρχαίων Ελλήνων», Εκδόσεις Πελασγός. Συνεχίζοντας τη σχέση μεταξύ της περιγραφής της Αιγυπτιακής άποψης του παράδεισου και του θρυλικού βουνού, ερευνώ την πιθανή σχέση του αριθμού 42 όπου και οι δικαστές της Αιγύπτου 42, όπου αριθμολεξικά μας εμφανίζει τη λέξη 42 = ΔΙΚΗ…!
Ο ΘΕΟΣ ΑΝΟΥΒΙΣ = 733 = Ν ΒΡΟΝΤΑΙΣ = ΗΛΙΟΔΥΣΙΑ = ΚΑΤΑΒΑΣΗΣ = ΤΗΛΕΠΟΜΠΟΝ, δηλαδή τηλεμεταφέρει… ακόμη σχετικός : 732 = ΑΣΤΡΑΙΟΝ = ΔΙΚΑΖΟΝΤΟΣ, ακόμα σχετικός : ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΕ = ΔΙΟΝΥΣ = ΜΕΘΥΣΟΙ.
Βλέπουμε και μια σχετικότητα με το Διόνυσο στην αριθμολεξία, αλλά και με το πάνθεον του Όλυμπου καθώς και με τον κάτω κόσμο ή τον υποτιθέμενο παράδεισο – Βασίλειο του Οσίρι.
Ο Άνουβις είναι και αυτή Ελληνική μετάφραση από το Αιγυπτιακό INPOU (ANPOU) και ταυτιζόταν με τον ψυχοπομπό Ερμή. Άρα στην αριθμολεξία η λέξη τηλεπομπόν, εννοεί τον ψυχοπομπό Ερμή.
Οι Έλληνες έδωσαν το όνομα Κυνόπολης στη μητρόπολη της λατρείας του , αριθμολεξικά.
ΚΥΝΟΠΟΛΙΣ = 930 = ΑΙΓΥΠΤΟΓΕΝΗ = ΑΣΦΟΔΕΛΟΝ, είναι ο λεγόμενος τόπος των ασφοδέλων του κάτω κόσμου.
930 = ΝΕΚΡΟΦΟΡΟΙ = ΠΡΟΣ ΖΕΥΞΗ = ΣΚΥΛΟΙΣ. Η λατρεία του θεού Ανούβη ως θεό των νεκρών κυριάρχησε και ταυτίστηκε τόσο πολύ με το ψυχοπομπό Ερμή που επονομάστηκε ΕΡΜΑΝΟΥΒΙΣ = 878.
Στη μεγάλη λιτανεία προς τιμή της Θεάς Ίσιδας, ήταν ο θεός με κεφάλι σκύλου(κυνός), και κρατούσε το κηρύκειο, όπως και ο Ερμής.
Η ονομασία Ώρος είναι και πάλι Ελληνική και προέρχεται από το Hot.

Ταυτίζεται δε με το Θεό Απόλλωνα γιατί λέγεται ότι υπάρχουν περισσότεροι από 20 Ώροι στο Αιγυπτιακό πάνθεον. Αλλά μήπως και ανάλογες δεν είναι και οι μεταμορφώσεις και του δικού μας Απόλλωνα…; Παρακάτω παραθέτω τις ονομασίες του Θεού Απόλλωνα, που είναι πάνω από είκοσι…
Αβαίος, Αβροχαίτης, Αγνός, Αγραίος, Αγρέτης, Αγρεύς, Αγρευτής, Άγριος, Αγυ(ι)άτας /Αγυ(ι)άτης, Αγυιεύς, Αειγενέτης, Αιγλήτης, Ακερσεκόμης, Ακέσιος, Ακρίτας, Ακτιος, Αλασιώτης, Αλεξίκακος, Αμαζόνιος, Άμβροτος, Αμυκλαίος, Άμυκλος, Αμφιδέξιος, Άναξ, Αποτρόπαιος, Αργειφόντης, Αργυρότοξος, Αρότριος, Αρχαγέτας, Αρχηγέτης, Βάκχιος, Βιοδότης, Βοηδρόμιος, Βραγχιάδης, Βράγχιος, Βριθύνοος, Γενέσιος, Γηθόσυνος, Γονναπαίος, Γρυν(ε)ιος, Γυπαίευς, Δαφναίος, Δαφνηφόρος, Δειραδιώτης, Δεκατήφορος, Δελφίνιος, Δελφικός, Δελφίδιος, Δήλος, Διδυμαίος, Διδυμεύς, Δίκερως, Διοπαίς, Δρυμάς,
Εβδομαγέτης, Εκάεργος, Εκατήβολος, Εκατόμβαιος, Έκατος, Εκβάσιος, Εκηβαλέτης/Εκηβελέτης, Εκήβολος, Ελελεύς, Εμβάσιος, Επάκτιος, Επιβατήριος, Επιδήλιος, Επικούριος, Επιμήλιος, Εράσμιος, Έρσος, Ερυβίθιος, Εύλαλος, Ευφερέτρης, Εώος, Ζαθέος, Ζηνόφρων, Ζωογόνος, Ζωστήρ, Ζωστήριος, Ηδύφρων, Ήιος, Ήπιος, , Ήλατος, Θαλερός, Θαργήλιος, Θεάριος, Θελξίφρων, Θεοξένιος, Θεράπναιος, Θέρμιος, Θέσμιος, Θυμβραίος, Θυρξεύς, Ιατρός, Ιαφέτης, Ιηός, Ιμερτός, Ισμήνιος, Ισότιμος, Καθάρσιος, Καλλιχόρος, Κάρινος, Κάρνειος, Κεδρεάτης, Κεραιάτης, Κιθαρωθός, Κισσεύς, Κλάριος, Κλυτότοξος, Κοροπαίος, Κυθνίος, Κυν(ν)είος, Λαμπετίων, Λαρός, Λατώος, Λεσχητόριος, Λευκάτας, Λητοϊδης/Λητωίδης, Λιμένιος, Λιμήνιος, Λοξιάς, Λυκαίος, Λυκ(ε)ιος, Λυκωρεύς, Λυκώρος Λυροεργός,
Μαλεάτας, Μάντις, Μεγαλήτωρ, Μενφίτης, Μεταγείτνιος, Μηχανίτης, Μοιραγέτης, Μολοσσός, Μουσαγέτης/Μουσηγέτης, Μυστιπόλος, Ναπαίος, Νηπενθεύς, Μοερός, Μόμιος, Ξανθός, Ξουθός, Ογκαιάτας, Οιτοσύρος, Όλβιος, Ούλιος, Ουράνιος, Ουράνιων, Παίαν, Παιήων, Παίων, Παναπήμων, Πανδέρκης, Πανιώνιος, Παρνοποιός, Παρράσιος, Πατροπάτωρ, Πατρώος, Πλατανίστιος, Ποίμνιος, Πόλιος, Πολύβουλος, Πορνοπιών, Προόψιος, Προσόψιος, Προστακτήριος, Προφυλάξ, Πτώος, Πυθαεύς, Πυθιονίκης, Πύθιος, Πυθοκτόνος, Ρηξηνώνρ, Ρυσίπονος,
Σελινούντιος, Σικερινός, Σιτάλκας, Σκιαστής, Σμινθεύς, Σοφός, Σπέρμειος, Σπόδιος, Στεμματιάς, Στρατάγιος, Σωτήρ, Ταρραός, Ταρσεύς, Τάρσιος, Τεγυραίος, Τελέστωρ, Τελμισσεύς, Τεμενίτης, Τέμπειτας, Τερμινθεύς, Τερψιχόρος, Τιλφώσσιος, Τιτάν, Τιτυοκτόνος, Τόξιος, Τοξοβελέμνος, Τριοπάς, Υλάτης, Υμναγόρας, Ύπατος, Φαναίος, Φερέσβιος, Φιλήσιος, Φίλιος, Φιλοστέφανος, Φοίβος, Φυλλαίος, Φύλλιος, Φυτάλμιος, Φώσφορος, Χορόπιος, Χρησμαγόρας, Χρυσαορεύς, Χρυσάωρ, Χρυσοκόμης, Χρυσολύρης, Ψάλτης, Ώκυπος, Ωκυσκόπος, Ωρεσιδιώτης.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ = 1262 = ΘΑΝΑΤΟΣΘΑΝΑΤΟΣ = ΤΑΙΝΑΡΩ ή ΑΠΟΛΛΩΝ = 1061 = ΓΝΩΣΗ = ΚΕΡΑΣΦΟΡΕΙΝ

Ο θεός ΩΡΟΣ = 1170 = ΜΙΝΩΟΣ και σχ. 1169 = ΕΞΑΝΑΣΤΑΝΤΑΣ = ΕΧΘΡΟΞΕΝΟΣ = ΚΕΡΑΥΝΟΒΡΟΝΤΑ = ΟΡΕΙΒΑΤΟΥΣΑΙ και σχ. 1171 = ΔΙΟΝΥΣΟΗΡΑΚΛΗΣ = ΚΕΡΑΤΟΦΟΡΕ = ΚΕΡΒΕΡΟΚΙΝΔΥΝΟΣ = ΠΑΝΣΟΦΟΣ.
Ονομασίες του Ώρου – Απόλλωνα = Αρουήρις (ελληνικά) – Hot our(Αιγυπτιακά) – που σημαίνει Ώρος ο μέγας. Horklhenti irti – που σημαίνει ο Ώρος με τα δύο μάτια που παρίσταται, Hor Merti – ο Ώρος με τα δύο μάτια, Μπεχετέντι ( Behedeti) – είναι η λέξη βγαλμένη από την πόλη Behedet, την οποία οι Έλληνες την ονόμαζαν Απολλωνόπολις ή Μεγάλη, Αράχτης (Herakhti) – σημαίνει Ώρος, ο οριζόντιος και ήταν προσωποποίηση του ήλιου(όπως ονομάζουμε εμείς Φαέθων Απόλλων), ο οποίος ήλιος κάνει την ημερήσια διαδρομή του προς τη δύση.
Θυμηθείτε, είχα αναφέρει παραπάνω πως πολλοί πιστεύουν ότι ο παράδεισος είναι δυτικά, εκεί που πέφτει δηλαδή ο Ήλιος (ΠΑΡΑ – ΔΕΙΣΩ).
Το επόμενο επίθετο είναι Αρμάκης (ή Χαρμάκης), από τα Αιγυπτιακά Hur-m-akhet, που σημαίνει ο παρά τον ορίζοντα Ώρος…
(Σημ. *συμπωματικά το όνομα της μεγάλης σφίγγας ονομάζεται Αρμάκης και εκπροσωπεί τον ανατέλλοντα ήλιο καθώς επίσης συμβολίζει και την εκ νεκρών ανάσταση!).
Εύχομαι να μπορέσετε να αποκωδικοποιήσετε τα ονόματα, γιατί αυτό που έκανα εγώ μόλις πιο πάνω, μιλάει για κάποιο υπόγειο κόσμο που πηγαίνουν οι νεκροί, που μοιάζει όμως πολύ με τα δικά μας «Ηλύσια πεδία», δηλαδή τα μέρη του Ήλιου, που είναι ολόλαμπρα και άλλα πολλά…
Στο χριστιανικό μύθο του παραδείσου «τα κλειδιά του παραδείσου», τα κρατάει ο Άγιος Πέτρος, δηλαδή ΑΓΙΟΣ = ΙΕΡΟΣ = ειδικός τόπος (ας ενώσουμε περιοχή), ΠΕΤΡΟΣ = ΠΕΤΡΑ = ΛΙΘΟΣ ένας δηλαδή ΙΕΡΟΣ ΛΙΘΟΣ, μια ΙΕΡΗ ΠΕΤΡΑ, ένα ΙΕΡΟ ΟΡΟΣ Ή ΒΟΥΝΟ. Κάτι σχετικό λοιπόν συμβαίνει στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη με το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ = ΙΕΡΟ ΟΡΟΣ = ΙΕΡΟ ΒΟΥΝΟ, όπου συμπωματικά στην είσοδο του υπάρχει η ΟΥΡΑΝΟΥΠΟΛΗΣ = Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, ο παράδεισος.Σχετικά εδώ με το χριστιανισμό να πω ότι το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ αναφέρεται και ως «ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΝ – ΑΓΙΑΣ», ΠΑΝ – ΓΑΙΑΣ. Τώρα λοιπόν δε μένει παρά στην αναφορά μου για τον Όλυμπο, να βρούμε την αντίστοιχη αρχαία Ελληνική ΟΥΡΑΝΟΥΠΟΛΗ, η οποία βρίσκεται στον ΟΛΥΜΠΟ = ΟΛΟΛΑΜΠΡΟ ΟΡΟΣ = ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΟΛΟΥ ΦΩΤΟΣ = ΤΑ ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ = ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Κατ’εμέ και πάλι η ουρανούπολη του Ολύμπου είναι η Ελλασώνα, η οποία κωδικοποιεί εξ’αρχής την ακτινοβολία και τον ουράνιο ήχο. Την συνδέει δε και με τον κώδικα οκτάς ή οκτάβα, σύμφωνα με τον οποίο και η Ελλασώνα και η Οκτάβα, μας μιλούν για ενέργειες (ψάξτε λίγο τι είναι η Οκτάβα και η Ελασόν, στο μουσικό κόσμο.
Ο μύθος του Σισύφου ο οποίος καταδικάζεται να ανεβάζει έναν βράχο στη κορυφή ενός βουνού, είναι ουσιαστικά το μήνυμα της προσπάθειας ανεβάσματος της πέτρας-λίθου, ασχέτως αν αυτή κατρακυλά. Ο Σίσυφος όμως είναι αναγκασμένος να την – τον ξανανεβάσει στην κορυφή της τελειότητας.
Έλληνας σημαίνει φωτεινός λίθος = λαμπερή πέτρα, δηλαδή ο άνθρωπος αυτός που ανεβαίνει εκ του άνω θρόσκο.
Και ο Σίσυφος είναι η μόνιμη εντολή του θείου προς το ανέβασμα – τελειοποίηση του λίθου = Έλληνα = Ανθρώπου.
Οι μύθοι μιλούν ξεκάθαρα…
Πριν μερικές ημέρες και κατά την επίσκεψη κάποιου φιλικού ζευγαριού στο σπίτι μου, μου ήρθε να θέσω σα θέμα φιλοσοφικής συζήτησης, ένα ερώτημα σε όλους και στον εαυτό μου. Αν μαθαίνατε ότι με τη λήξη της ζωής σας (η οποία μπορεί να λήξει και σε δύο λεπτά), χάνεστε και άσχετα από την αβεβαιότητα για το αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον (το οποίο ουσιαστικά δεν το ξέρουμε), ερχόταν κάποιος και σας έλεγε και σας έπειθε ότι έλεγε την αλήθεια, ότι αν ανοίξεις αυτήν την πόρτα και την περάσεις θα γίνεις αθάνατος και θα ζήσεις αιώνια.
Επαναλαμβάνει όμως, ότι μόνο αν την περάσεις τώρα που σου τη δείχνω θα φύγεις από εδώ (από αυτήν την τωρινή κατάσταση) και θα ζεις αιώνια , δε θα αντικρίσεις ποτέ το θάνατο, παρά μόνο θα βλέπεις τους άλλους να γερνούν και να πεθαίνουν, ενώ εσύ θα παραμένεις απέθαντος. Θα την περνούσες; Τι λέτε θα την περνούσατε;
Κάποιος σας δείχνει την αθανασία, τη θέλετε, την αντέχετε, τι θα κάνατε;
Θα περνούσατε την πύλη ή όχι;
Η πιο γρήγορη και άμυαλη απάντηση που δόθηκε από όλους, ήταν πως δε θα την περνούσαν κι ας κάποιος από την παρέα τους εκείνη τη στιγμή πάθαινε καρδιακό επεισόδιο και πέθαινε. Το βρήκα λίγο αστείο που απάντησαν όλοι τους επιπόλαια και γι’ αυτό τότε αναφέρθηκα στη θρησκεία (χριστιανική), που όλοι πιστεύουμε και που το κυρίως θέμα της είναι η αιώνια ζωή.
Δηλαδή αν τώρα κατέβαινε ο ίδιος ο Χριστός και μας έλεγε σας δίνω την αθανασία, εμείς με βεβαιότητα θα λέγαμε όχι, γιατί υπάρχει η φοβία του εφήμερου που θα χάσουμε. Πολύ απλά λοιπόν νομίζουμε ότι κάνουμε κουμάντο και στη ζωή και στο θάνατο και αυτό γιατί είμαστε ανόητοι.

Στην Ασσυρο-Βαβυλωνιακή παράδοση ο τόπος των νεκρών, είτε αυτή είναι δίκαιη είτε άδικη, είναι ένας και ονομάζεται «πέρα από τη άβυσσο του Άπσου». Βρίσκεται δε κάτω από τη γη, είναι μια περιοχή χωρίς γυρισμό, σα σπίτι « που όποιος μπει δε βγαίνει…». Στην προκειμένη όμως περίπτωση, αυτός που πέθαινε έπρεπε να περάσει «επτά πύλες». Σας θυμίζει τίποτε αυτό;
Σε κάθε πύλη έπρεπε να αφήσει και ένα κομμάτι από τα ρούχα του, ενώ στην τελευταία θα έπρεπε να βρίσκεται εντελώς γυμνός μέσα στο σκοτάδι… Σε αυτό το βασίλειο των σκιών πήγαιναν οι «ΕΝΤΙΜΜΟΥ», δηλαδή οι ψυχές των νεκρών. Αλλά εμένα μου μοιάζει με ένα μέρος όπου πήγαιναν οι «ΕΝΤΙΜΟΙ». Όλοι καταλαβαίνουμε νομίζω τη σχέση των δύο λέξεων. Στην παράδοση αυτών των λαών όπως είπα οι Εντιμμου- Εντιμοι (δηλαδή οι τίμιοι), ήταν οι ψυχές. Εγώ το μεταφράζω ότι μόνο όσοι ήταν έντιμοι ή έτοιμοι… είχαν ψυχή … (Γι’ αυτό και πολλοί ερευνητές μιλούν για ανθρώπους που δεν έχουν ψυχές και καλούνται οι λεγόμενοι άψυχοι!).
« Γεννήθηκαν στο δυτικό βουνό, μένουν στις τρύπες του εδάφους, κατοικούν στα ερείπια της γης».
Και ο λόγος, φυσικά για τους αποστάτες Κρόνιους, και τους συνεργάτες τους από τη Σελήνη… Θέλω τώρα να ανατρέξετε στο πρώτο μου βιβλίο, περί Ελληνοατλαντικού πολέμου και να θυμηθείτε τα πεπραγμένα.
Ο παράδεισος λοιπόν θα μπορούσε να είναι ένας κλειστός χώρος, ή να περιβάλλεται από θάλασσα και να είναι ανοιχτός μόνο στους ουρανούς. Στο μέρος του παραδείσου με τα χίλια ονόματα, ο θεός ή οι θεοί και οι άνθρωποι μπορούν να επικοινωνούν, αλλά και να ζουν και με τα ζώα σε τέλεια αρμονία. Ο παράδεισος που δε ζήσαμε ή κάποτε χάσαμε συμβολίζει την απώλεια της πνευματικότητας που είχαμε.
Ο παράδεισος που κερδίζετε είναι η επιστροφή στο πνεύμα, η κατάκτηση του εαυτού μας και η αποκατάσταση της χαμένης αθωότητας. Από τη στιγμή που χάσαμε τον παράδεισο- πνευματικό μας κόσμο, βυθιστήκαμε στο σκοτάδι που συμβολικά θα μπορούσε να είναι η χριστιανική κόλαση, που ζούμε. Είναι ο Μεσαίωνας του 2005 από τον οποίο εύχομαι γρήγορα να βγούμε…
Αλλά γιατί ψάχνω τον παράδεισο σε ένα βουνό;
Οι αρχαίες γνώσεις και η απόκρυφη λογοτεχνία μας δείχνουν τη σχετικότητα των βουνών με το μέρος που ίσως αφορά τον παράδεισο. Και αν τελικά στα γραφόμενά μου, βρω μαζί με εσάς, την παραπάνω σχετικότητα, σίγουρα από τη θεώρηση δε θα πρέπει να αποκλείσουμε το σημαντικότερο όρος της Ελλάδας και ίσως του κόσμου, από αυτήν την σχέση. Το ανώτερο σημείο της γης, θεωρείται σαν κεντρικό και είναι η κορυφή του παραδείσου, ο τόπος συνάντησης μεταξύ ουρανού και γης. Το βουνό πάντα έπαιζε το ρόλο επικοινωνίας με τους θεούς.
Αν δούμε τις θρησκευτικές παραδόσεις, θα συναντήσουμε αυτό το στοιχείο σε όλες σχεδόν τις αφηγήσεις. Τα βουνά χαρακτηρίζονταν στην αρχέγονη ιστορία σαν τόπος κατοικίας θεοτήτων. Ίσως γιατί το βουνό εκφράζει σταθερότητα, αιωνιότητα και ηρεμία. Οι βουνοκορφές πάντα σχετίζονταν με τον ήλιο, τη βροχή και τους θεούς του κεραυνού. Τα βουνά που είχαν ή έχουν δύο κορυφές είναι η έδρα των Ηλιακών ή Αστρικών θεοτήτων. Στη Σουμερία και στην Κίνα χαρακτηρίζονταν σαν οι έδρες του Ήλιου και της Σελήνης.
Το Δίδυμο εβραϊκό βουνό Χωρέφ και Σινά, επισημαίνεται: σαν η μία κορυφή Χωρέφ= Όρος του Ήλιου και αντίστοιχα Σινά= Όρος της Σελήνης.
Στη Φοινικική μυθολογία, ο μεγάλος Ηλιακός θεός ονομάζεται Ελ (el), κάτι που μας συνδέει αφάνταστα με την Ελληνική (ΕΛ-ΝΙΚΗ) μυθολογία και φυσικά με το χώρο κατοικίας του.
Κατά την ίδια παράδοση ο Ελ είχε έναν γιο τον οποίο διέταξε να πολεμησει τον Ετραχ(Etrah) η Τεραχ(Terah) ο oπο;iος ήταν θεότητα της Σελήνης. Αυτή η Σεληνιακή Θεότητα είχε σαν σύμμαχο τον λαό της χώρας του (Ζαβουλων),φυλή η οποία αργότερα ταυτίστηκε, επειδή συγχωνεύτηκε με τον λαό του (Ισραήλ),και εγκαταστάθηκε μεταξύ του όρους Καρμηλου και της λίμνης Γενησαρετ. (Σημ.Το όνομα του Ζαβουλων δεν είναι τυχαίο και δείτε την σχετικότητα του σήμερα…)

Ας διαβάσουμε όμως λίγα από τα ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ. (κεφ.14 του Μασονικού καταστατικού ……άρθρο 127)
Η μεγαλύτερη, αλλά και η τρομερότερη στιγμή της ζωής ενός Μασόνου που έχει φτάσει τον 33Ο βαθμό (τον ανώτατο): ΟΙ τρεις ανώτατοι αξιωματούχοι της στοάς , με τρία διαφορετικά κλειδιά , ξεκλειδώνουν το ξύλινο κουτί ,με το <<ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ>>και του δίνουν να διαβάσει, ένα φύλλο χαρτί, πάνω στο οποίο είναι γραμμένο το όνομα του Μ.Α.Τ.Σ . (του θεού τον οποίο υπηρετούσε).
Jahbulon (Ζαβουλών) Αυτό είναι το όνομα που είναι γραμμένο, στο φυλακισμένο χαρτί. Το οποίο, όνομα, κάθε συλλαβή του ονόματος, εκπροσωπεί μια προσωπικότητα της λεγόμενης ανίερης τριάδας.
Jah =ΓΙΑΧΒΕ (Ιεχωβας)ο θεός των εβραίων.
Bul=ΒΑΑΛ * ο αρχαίος χαναανιτικος θεός της γονιμότητας.
On =ΟΣΙΡΙΣ* ο αρχαίος αιγυπτιακός θεός του κάτω κόσμου.
(Στο όνομα του ΟΣΙΡΙ αν τελικά βγάζει σε αναγραμματισμό ΣΙΡΙΟΣ, μας ονομάζει το Άστρο των Ελλήνων αλλά φυσικά δεν μας λέει σε ποιο ΣΕΙΡΙΟ των Α η των Β;)
Ακόμα,στην εγκυκλοπαίδεια WORD BOOK στο λήμμα βααλ η βεελ μας δείχνει, ΣΑΤΑΝ (ΣΑΝΑΤ).

ΒΕΕΛ-ΖΑΒΟΥΛΩΝ– Το όνομα αυτό (εκ του ba’al και zabhubh) σημαίνει τον άρχοντα των κακοποιών πνευμάτων, εξ αιτίας του οποίου ο Ιησούς κατηγορήθηκε από τους Φαρισαίους ότι έκανε τα θαύματα του.
Στο Δ΄ βασ. α΄2 μνημονεύεται ως θεός της πόλεως Ακκαρών των Φιλισταίων: προς αυτήν τη θεότητα απευθύνεται ο ειδωλολάτρης βασιλεύς του Ισραήλ Οχοζίας. Κατά τους ραβινικούς χρόνους, ερμηνεύτηκε το όνομα αυτό ως ‘Κύριος της Κόπρου’ (zebhila: ‘κόπρος’) Αλλά το κατάλαβαν ως ‘κύριος (θεός) της κατοικίας (zebhul). Ο όρος zbi βρέθηκε στα κείμενα της Πας Σάμρα και μεταφράζεται γενικώς δια του ‘άρχων, κυρίαρχος’.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας παρακαλέσω να κρατήσετε στην μνήμη σας τις παρακάτω λίγες σειρές και να τις ανασύρετε από την μνήμη σας όταν το συνειδητό σας το ζητήσεi. Ο βιβλικός Σατανάς περιγράφεται ως ερπετόμορφος !
Ο πατέρας του ΝΕΜΡΩΔ, το οποίο όνομα θα το δούμε πολλές φορές σε κείμενα των τεκτόνων και όχι μόνο, σύμφωνα με το κείμενο της Γένεσης ήταν ο ΚΟΥΣ η ΧΟΥΣ, γνωστός και ως βελ-μπελ –μπελους-μπουλ-βααλ, ο οποίος ήταν εγγονός του ΝΩΕ* και γιος του ΧΑΜ*.
Ο ΝΕΜΡΩΔ και η ΣΕΜΙΡΑΜΙΣ *συμβολιζόταν σαν μισοί άνθρωποι και μισοί ψάρια, κάλλιστα μπορούμε να πούμε ότι τα λέπια δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των ψαριών αλλά και των…ερπετών!. Στον ΝΕΜΡΩΔ είχε δοθεί ο τίτλος ΒΑΑΛ=ΚΥΡΙΟΣ,και στην ΣΕΜΙΡΑΜΙΣ=ΒΑΑΛΤΙ Που σημαίνει ΚΥΡΙΑ!.
Όλες οι μασονικές στοές στο εσωτερικό τους, αποτελούν μινιατούρες του ναού του Σολόμωντα* , όπου σε εκείνο τον ναό, έλαβε χώρα, η πρώτη μορφή για πρώτη φορά της δαιμονολατρίας. Η λέξη η προσφώνηση ΑΒΡΑΚΑΤΑΜΠΡΑ * ονοματίζει τον δαίμονα η πνεύμα ΑΒΡΑΞΑ, έναν από τους πιο προσφιλής,των μασόνων.

*ΝΩΕ– Ο δέκατος από τους Εβραίους πατριάρχες, γιος του Λάμεθ.
Σύμφωνα με τη διήγηση της Γένεσης, κατασκεύασε την κιβωτό, στην οποία διασώθηκαν αυτός, η οικογένειά του και ένα ζευγάρι από όλα τα ζώα. Θεωρείται ο δεύτερος πατέρας του ανθρώπινου είδους, γιατί οι γιοι του Σημ, Χαμ και Ιάφεθ αποτέλεσαν τις ρίζες των φυλών της Ασίας, της Αφρικής και της Ευρώπης. Έζησε μέχρι την ηλικία των 950 χρόνων.
*ΧΑΜ– Στη Βίβλο, ο δεύτερος γιος του Νώε. Σύμφωνα με τη Γένεση, ήταν οικοδεσπότης του χαμιτικού οίκου.
*ΣΕΜΙΡΑΜΙΣ– Μυθική βασίλισσα της Ασσυρίας, που σύμφωνα με τα ελληνικά συγγράμματα, κυβέρνησε το βασίλειο μετά τον θάνατο του συζύγου της Νίνου. Ίδρυσε την πόλη της Βαβυλωνίας και την διακόσμησε με κήπους και στοές. Αυτοκτόνησε όταν έμαθε ότι ο γιος της συνωμοτούσε εναντίον της. Πιθανόν ταυτίζεται με την βασίλισσα του Σαμουραμά, συζύγου του βασιλιά της Ασσυρίας , Σαμσί Αντάντ Ε΄ (9ο αιώνας π.Χ.).
*ΣΟΛΩΜΟΝ– Ο τρίτος βασιλιάς του εβραϊκού λαού, που είναι γνωστός για την σοφία του, γιος του Δαυίδ και της Βηρσαβεέ, χήρας του Ουρία. Ο Σολομών ολοκλήρωσε τους πολιτικούς θεσμούς του πατέρα του, κερδίζοντας τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια του λαού του. Η βασιλεία του Σολομώντα είναι ξακουστή και για τα χτίσματα, από τα οποία το μεγαλοπρεπέστατο ήταν ο ναός της Ιερουσαλήμ. Η φήμη του ως σοφού έμεινε ζωντανή στην μνήμη των μεταγενέστερων με τα βιβλία που αποδόθηκαν σ’ αυτόν, όπως το “Άσμα ασμάτων”, “Εκκλησιαστής” και “Σοφία Σολομώντος”.
*ΑΜΠΡΑΚΑΤΑΜΠΡΑ– Λέξη στην οποία στα πιο αρχαία καβαλιστικά κείμενα, αποδίδονταν μαγικές δυνάμεις. Προφανώς προέρχεται από το εβραϊκό ha-beracah daberah, που σημαίνει “ευλογώ”. Έπειτα από τις παραπομπές σε χρήσιμα στοιχεία τα οποία θα αποθηκεύσετε στον σκληρό δίσκο του εγκέφαλου σας συνεχίζω εκεί που είχα μείνει…
Στον πόλεμο αυτό ο γιος του Ελ νίκησε και οι νικημένοι έφυγαν σε μικρές ομάδες. Το περιστατικό αυτού του πολέμου μου θυμίζει τον ΕλληνοΑτλαντικο πόλεμο και της ομάδες – φυλές των Ερπετοειδών που αναφέρω στο πρώτο μου βιβλίο. Κατ αρχάς ζητώ την επιείκεια σας για το μεγάλο ταξίδι στοιχείων που έκανα ξεφεύγοντας ίσως λίγο από το θέμα,για το που είναι ο παράδεισος αλλά πιστέψτε με όταν γράφω παρασύρομε από τις πολύ σημαντικές συνδέσεις της άγνωστης προϊστορίας με αποτέλεσμα να γράφω παρά πολλά. Τώρα γνώμη μου είναι ότι όλα αυτά σχετίζονται και με την έρευνα για το θέμα του παραδείσου, απλώς είναι κάποια μονοπάτια η κρίκοι μιας τεράστιας απόκρυφης και μυστικής αλυσίδας.
Στην ρωμαϊκή μυθολογία βρίσκουμε πλήρη αντιγραφή των Ελληνικών πεποιθήσεων και για αυτό δεν θα ασχοληθώ καθόλου αφού είναι αυτονόητη η άποψη τους για τον παράδεισο-Ηλύσια πεδία. Οι Κέλτες και συγκεκριμένα οι Γαλάτες είχαν θεοποιήσει τις ψηλές κορυφές των βουνών, και αν κρίνουμε από την μεταδοτικότητα των Δρυίδων στην Ελληνική κοσμοαντίληψη θεωρώ ότι ήταν πανόμοια με την δική μας.

Ο ΤARAN,O DIS PATER=πατέρας Δίας,o Teatates=ΤΟΥΤΑΤΗΣ, και άλλοι συμβόλιζαν μορφές του Ολύμπιου Δια. Κάτι σχετικό συμβαίνει και με τους Ιρλανδούς. Οι αρχικές ρίζες της Ιρλανδίας αναφέρονται στο “βιβλίο των εισβολών “ όπου αναφέρεται: Μετά τον μεγάλο κατακλυσμό,το νησί που έγινε η Ιρλανδία κατοικήθηκε πρώτα από τη μάγισσα βασίλισσα (CESSAIR) όπου κάποιοι την μεταφράζουν ως ΚΙΡΚΗ!. Αλλά φαίνεται ότι χάθηκε μαζί με τον λαό της…
Το 2640 π.χ κάποιος πρίγκιπας ονόματι (Partholon) ήρθε από την Ελλάδα και έφερε μαζί του 24 ζευγάρια θεών η ανθρώπων… Οι σύντροφοι του πολλαπλασιάστηκαν και έγιναν 5000 μέσα σε 300 χρόνια, αλλά μια …επιδημία τους εξόντωσε όλους της 1 Μαΐου της 30ης επετείου από την άφιξη τους. Ο κοινός τάφος τους βρίσκεται κατά την παράδοση στον λόφο Tallaght στο Δουβλίνο.
Το 2600 αποβιβάστηκε στο νησί η φυλή των “Υιών του Nembred” = ΝΕΜΡΟΔ , από τους “Hommes bold”. Τελευταίοι ήρθαν τα μέλη της “Tuatha de Dannan” από τις νήσους της δύσεως… (Σημ.κατεμε είναι οι Δαναοί η Φυλή του Δαν).
Αυτοί λοιπόν είχαν σαν τέχνη τους την Μαγεία,και μαζί με τα σύμβολα και τα όπλα τους φέρανε από την δύση και την “Πέτρα της Μοίρας”, η οποία κραυγάζει όταν κάθετε επάνω της ο νόμιμος βασιλιάς της Ιρλανδίας. Αυτοί οι “Εισβολείς” αναγκάστηκαν να πολεμήσουν τη φυλή των Γιγάντων η οποία έμενε στην Ιρλανδία. Αυτοί οι Γίγαντες ήταν τερατόμορφοι και είχαν “σώματα χωρίς σκέλη”. *Εμένα μου θυμίζει ερπετά…,τα τέρατα αυτά λεγόταν Fomore=υπο τη θάλασσα, και κατάγονταν από την θεότητα Dommu=το βάραθρο. Η πρώτη μάχη έγινε σε μια πεδιάδα των όρθιων λίθων η μενιρ και νίκησαν οι De Dannan.
Για επτά χρόνια μένετε ο πόλεμος και παρόλο που στέλνουν τους τερατόμορφους στα βάθη τις θάλασσας και στα τάρταρα, η φυλή των De Dannan χάνεται. Λέγετε ότι τα γεγονότα αυτά λαμβάνουν χώρα την εποχή του Τρωικού πολέμου…
Έπειτα έρχεται κάποιος BILE και LTH, όπου εγώ τους μεταφράζω Βεελ και Λιλιθ. Γιατί και οι δυο είναι θεότητες του βασιλείου των νεκρών. Έκτοτε το νησί τελεί υπό την κατοχή των ερπετοειδών και σκοτεινών Σεληνιακών και υποχθόνιων αξιωματούχων τους και ταλαιπωρεί τους Ελληνογενείς Ανθρώπους της περιοχής.
Μετά από την ιστορική προσέγγιση της Ιρλανδίας αναφέρομαι στο κυρίως θέμα του παραδείσου, λέγοντας ότι οι αρχαίοι Ιρλανδοί πίστευαν πως υπάρχει μια χώρα πέρα από τις Δυτικές θάλασσες, στην πεδιάδα της χαράς όπου λέγεται και γη της νεότητας, όπου εκεί ο χρόνος σταματά και οι κάτοικοι δεν γερνούν ποτέ (παράδεισος). Διασκεδάζουν με συμπόσια και μάχες και το υδρομέλι (αμβροσία) ρέει στις κοίτες των ποταμών.
Αυτά τα κέλτικα Ηλύσια πεδία (τα οποία αντιστοιχούν με την μαγική χώρα των υπερβορείων)όπως αναφέρει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης,αντιστοιχεί η Avallon=νήσος των μηλεών. Βλέπε τα μήλα της εσπερίδας, όπου αναπαύονται οι νεκροί και οι ήρωες.
Σε συνέχεια του θρύλου των DE DANNAN λέγετε ότι οι εναπομείναντες αποσύρθηκαν στις λαμπρές υπόγειες κατοικίες τους, όπου είναι αόρατοι στα ανθρώπινα μάτια. Σε μερικούς μύθους εμφανίζονται σε περιπτώσεις ανάγκης και βοηθούν τους Ιρλανδούς κατοίκους της επιφάνειας.

Μετέπειτα υπήρχε ένα ιπποτικό τάγμα οι Fennians οι οποίοι ορκίστηκαν να προστατεύουν την χώρα από τις εισβολές και είναι αυτοί που έχουν την άδεια να κατεβαίνουν στον κόσμο των De Dannan. Περνώντας στους Γερμανικούς μύθους για τον θάνατο και την τελευταία κατοικία του ανθρώπου ανακαλύπτουμε την σχέση με την μεταφυσική που είχε αυτός ο λαός.
Οι Γερμανοί Πίστευαν μαζί με τους Σκανδιναβούς ότι οι ψυχές πηγαίνουν στην Βαλχαλα, τόπο των θεών και των ηρώων και για αυτό έπρεπε να έχουν μια ηρωική ζωή εδώ στην γη. Πίστευαν ακόμα ότι ο τόπος του παραδείσου είναι εκεί που δύει ο ήλιος και η θάλασσα.
Στις ακτές της θάλασσας έβρισκαν λέει μυστηριώδεις βάρκες που αφού πέθαιναν τους οδηγούσαν σε αυτό τον τόπο,το ταξίδι τους δεν διαρκούσε πάνω από μια ώρα, παραδόξως, ενώ αν αυτό το ταξίδι γινόταν χωρίς τις παράξενες βάρκες χρειαζόντουσαν μια ημέρα και μια νύκτα. Πίστευαν δε στην ύπαρξη υποχθόνιων νάνων, δαιμόνων και μαγισσών καθώς και φόβονταν τους νεκρούς μην γίνουν φαντάσματα .
Για τους νάνους και τα εσωγήινα βασίλεια πίστευαν και πιστεύουν ότι οι μεταλλωρύχοι και οι ανθρακωρύχοι συναντούσαν συχνά νάνους μέσα στις στοές,οι οποίοι τους φέρονται ευγενικά αν έχουν την ίδια αντιμετώπιση. Στους Σλάβικους λαούς λέγεται ότι η καταγωγή τους κατάγεται από τα καρπάθια και ότι από εκεί εξαπλώθηκαν σε όλες τις πλευρές του ορίζοντα. Αυτοί οι λαοί έχουν πολύ απλή θεογονία και πιστεύουν στην ύπαρξη 2 θεών του λευκού και του μαύρου, είναι η αντιπροσώπευση του καλού και του κακού το οποίο μάχεται το ένα το άλλο.
Υπάρχει όμως και η ηλιοκεντρική άποψη, σύμφωνα με αυτήν ο Ήλιος έχει 12 βασίλεια. (Βλέπε αναφορά μου στο πρώτο μου βιβλίο, για τους θεούς ηγεμόνες),και κάτοικοι στο εσωτερικό του άστρου του Ήλιου, τα δε δώδεκα παιδιά του κατοικούν στα αστέρια. Ο θεός των κεραυνών ονομάζεται Περουν, και σήμερα τον φαντάζονται σαν τον προφήτη Ηλία που τρέχει στον ουρανό με το ουράνιο άρμα του. (Αν και θεός των κεραυνών ουσιαστικά μας παραπέμπει στον ΔΙΑ). Η άποψη τους για τον παράδεισο είναι κάτι μεταξύ του ειδωλολατρικού Ήλιου και του Ιουδαϊκού Παράδεισου.
Στην Λιθουανία αν και πίστευαν στην μετενσάρκωση, είχαν και την άποψη ότι η κατοικία των ψυχών, ήταν ένας κλειστός χώρος όπου άνοιγε με την βοήθεια συγγενών και των προγόνων. Η κατοικία των ψυχών κατ αυτούς είχε 9 πόρτες. Σε κάθε τάφο έβαζαν ένα ξύλινο σανίδι ώστε ο νεκρός να το χρησιμοποίηση πατώντας το για να φύγει εύκολα από τον τάφο το πνεύμα του. Όταν ο χριστιανισμός έφτασε στην περιοχή τους παρατήρησε ότι το σύμβολο του σταυρού υπήρχε επάνω στους τάφους τους, με μια λεπτομέρεια επάνω στον σταυρό, εικονίζονταν ο ήλιος η σελήνη η κάποιος όφις .
Μετά την εξακρίβωση από τους ιερείς των χριστιανών ότι πρόκειται για παγανιστικό σύμβολο, έφτασαν στο σημείο να απαγορεύσουν την χρήση σταυρού πάνω από τους τάφους… Η απαγόρευση αυτή μάλλον δεν έπιασε τόπο και πλήθος σταυρών είναι και σήμερα ένα από τα χαρακτηριστικά της παράξενης αυτής χώρας. Μέσα από την μυθολογία τους βλέπουμε και την σχέση του παράδεισου με τον Ήλιο. “το ανάκτορο του Ήλιου βρίσκεται στην ανατολή, στην άγια και ευτυχισμένη περιοχή των Λιθουανων που ήταν η κοιτίδα των πρώτων Λιθουανών.”

Στην Ουγγρο-Φιννικη μυθολογία δεν συναντάμε τόπο τιμωρίας των ψυχών αλλά μια χώρα σκοτεινότερη από τις άλλες . Στην “Καλεβαλα” το βασίλειο των νεκρών εμφανίζεται μια χώρα σκοτεινή αλλά ακόμα και εκεί λάμπει ο ήλιος και φυτρώνουν δάση. Η είσοδος του κάτω κόσμου προστατεύεται από ένα ποτάμι με μαύρα κύματα,πρέπει να βαδίσει κανείς πάνω από μια εβδομάδα ως που να φτάσει εκεί . Αλίμονο όμως σε αυτούς που θα προσπαθήσουν να μπουν σε αυτό το μέρος. Ελάχιστοι βγαίνουν από  εκεί…
Ο Μανιχαισμος στην Περσία λέει ότι οι εκλεκτοί αφού απαλλαχτούν από τα σαρκικά αμαρτήματα θα έπαιρναν τον δρόμο του ουρανού και οι άλλοι θα έμεναν στην γη για να περάσουν σε αλλά σώματα <<μετεμψύχωση>> ώσπου να ακολουθήσουν και αυτοί το δρόμο των εκλεκτών. Γενικά οι Ιρανοί πίστευαν στην παραμονή των νεκρών κάτω από τη γη, ώσπου να έρθει η σωτηρία όπου είναι ο ουρανός.
Στην περιοχή αυτή ακούμε για τους “Δώδεκα ιμάμηδες”, αλλά μην ξεχνάμε την επίδραση του Ισλαμισμού από την Εβραϊκή θρησκεία, όπου το Ισλάμ είναι θα έλεγε κανείς μια άλλη εκδοχή του ίδιου πράγματος, όπως και ο χριστιανισμός. Οι Ινδοί πιστεύουν και αυτοί στο ταξίδι του ανθρώπου μέσα από την μετενσάρκωση στην τελειότητα. Το παράδοξο σε αυτούς που ονομάζονται Αρεια φύλα είναι ο συσχετισμός μεταξύ της μετενσάρκωσης που αφορά την Ελληνική φιλοσοφία αλλά και την επιρροή άλλων δοξασιών .
Ένα μεγάλο ερωτηματικό είναι αυτό για τους ΝΑΓΚΑΣ μυθική φυλή φιδιών, όπου είναι ισχυροί και επικίνδυνοι όπου κάτω από ορισμένες συνθήκες παίρνουν και την ανθρώπινη μορφή . Όλες οι υποψίες μας πάνε σε εισβολή ερπετοειδών στην περιοχή σε καιρούς που χάθηκαν, όπου κάτω από ένα αστραφτερό υπόγειο βασίλειο έρχονται στην επιφάνεια. βλέπε εκστρατεία μεγάλου Αλέξανδρου.
Στην Ινδία οι νεκροί θάβονται η καίγονται (κατά πλειοψηφία),το κάψιμο του σώματος θεωρήθηκε σαν ο τρόπος να περάσεις γρήγορα στην οριστική κατοικία σου. Οι ουρανοί που είναι τόπος που δεν πάνε όλοι, έχει τα ίδια αγαθά όπως η γη, αλλά χωρίς τα μειονεκτήματα που έχουμε εμείς εδώ. Το μέρος του ινδικού παράδεισου είναι το ουράνιο φως .
Κατά τους αρχαίους κινέζους ο ουρανός είναι κατοικία αστρικών θεοτήτων, αλλά είναι διαιρεμένος σε ορόφους. Άλλοι λένε σε 9 άλλοι σε 36, οι αρχαιότεροι θεοί ζούσαν στα υψηλότερα πατώματα. Στην κινέζικη παράδοση αναφέρονται οι βασιλιάδες δράκοντες, όπου είναι τέσσερεις αδελφοί που ο καθένας διοικεί μια από τις τέσσερις θάλασσες που περιβάλουν το κέντρο της γης. Και εδώ υπάρχει η αντίληψη του δίπολου παράδεισου και κόλασης.
Ο κινέζικος παράδεισος είναι αυτός που οι άνθρωποι ονομάζουν βουνό Κουεν-Λουεν και είναι η κατοικία των αθανάτων, η γη της ευδαιμονίας της δύσης, το βουνό αυτό παρουσιάζει μεγάλη ομοιότητα με τον Όλυμπο. Το παράδοξο όμως είναι ότι αν και οι έλληνες τοποθέτησαν τον παράδεισο τους στην χώρα τους, οι κινέζοι τον τοποθετούν σε άλλη χώρα από την δική τους… Το βουνό αυτό το παρομοιάζουν σαν μυθικό βουνό πολύ απομακρυσμένο από την γη στο κέντρο του κόσμου…
Συνεχίζεται

© Επίγονου Λαμπακη, αποκλειστικά για το miastala.com
απόσπασμα από το δεύτερο, υπό έκδοση βιβλίο του.
E-FILES II ( H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ )

http://miastala.com/ Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.