Υπάρχει ΘΕΟΣ; Ποιός απ’ όλους είναι;

Αν υπάρχει θεός ή Θεός είναι η διαχρονική ερώτηση, που υπάρχει ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ή όχι, ο θεός. Όπως πάντα η απάντηση σε αυτή την ερώτηση βρίσκεται μέσα στην ερώτηση, άσχετα αν με κόπο ψάχνουν να την βρουν οπουδήποτε αλλού. Στην ερώτηση “Υπάρχει θεός;” η μαγική λέξη είναι όχι η λέξη “θεός” αλλά η λέξη “υπάρχει”. Διότι ότι ΥΠ-ΑΡΧΕΙ, βρίσκεται ΥΠΟ της ΑΡΧΗΣ. Άρα αν ΥΠ-ΑΡΧΕΙ θεός βρίσκεται ΥΠΟ της ΑΡΧΗΣ.

Η ΑΡΧΗ που ο θεός βρίσκεται ΥΠΟ της, ποιά είναι; Όσοι λένε πως όντως υπάρχει θεός, αυτόματα δέχονται και πιστεύουν, πως ο θεός βρίσκεται ΥΠΟ κάποιας ΑΡΧΗΣ και δεν είναι ο ίδιος αυτή η ΑΡΧΗ. Ας δούμε τι λέει το λεξικό στο λήμμα Θεός, και τι λένε οι θρησκείες μιας και αυτές έχουν το © του θεού.

Σκέψου εκεί που περπατάει ο τρελός του χωριού, πατάει ένα μυρμήγκι και καταστρέφει μια μυρμηγκοφωλιά, για τον κόσμο των μυρμηγκιών ο τρελός που όλοι τον κοροϊδεύουν στο χωρίο, είναι ένας θεός. Θα γραφτεί στην μυθολογία της μυρμηγκοφωλιάς και θα διδάσκεται στα μυρμηγκοσχολεία, πως ο θεός κατέστρεψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα και μπλα μπλα μπλα. Αλλά απλά ήταν ο τρελός του χωριού αυτός και κανένας θεός, μόνο που τα ανόητα μυρμηγκάκια δεν το γνωρίζουν αυτό. Μια άλλη μέρα ένας μεγάλος φιλόσοφος, εκεί που περπατάει του πέφτει ένα ποτήρι νερό μέσα σε μια μυρμηγκοφωλιά και γίνεται κατακλυσμός στην μυρμηγκοφωλιά, ξέρεις την συνέχεια, ο θεός μπλα μπλα μπλα.

Κάθε τι που βρίσκεται πιο ψηλά από αυτό, το μυρμηγκάκι το θεωρεί θεϊκό το προσκυνάει το πιστεύει και το θεωρεί ανώτερο του.

Μια άλλη ερώτηση που προκύπτει μετά από τους δεκάδες και αντικρουόμενους ορισμούς της λέξης θεός, είναι οι φιλόσοφοι που λένε την λέξη θεός, ποιά από όλους αυτούς τους ορισμούς εννοούν; Είναι οφθαλμοφανές πως δεν εννοούν τον θεό, των θρησκειών αλλά κάποιο άλλον ον έξω από τις δημιουργίες.

Η άποψη μας για τον θεό (είτε θεό, είτε Θεό) είναι ήδη δηλωμένη, κάθε τι μέσα στις δημιουργίες είναι ένα δημιούργημα ακόμη και ο θεός είναι ένα δημιούργημα του δημιουργού. ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ γίνεται το παιχνίδι, (στο Ναγκουάλ, κατά τον Δον Χουάν) αλλά εκεί δεν πρόκειται να φτάσεις πιστεύοντας και σκύβοντας, ειδικά όταν από το πολύ σκύψιμο, πιστεύεις τις πέτρες για θεούς. Να θυμάσαι πως έξω από τις δημιουργίες δεν υπάρχουν λέξεις, σκέψεις συναισθήματα, άρα το οτιδήποτε περιγράφεται με λέξεις δεν είναι έξω από την δημιουργία αλλά μέσα. Είναι είτε ο τρελός του χωριού, είτε ο μέγας φιλόσοφος, Θεός όμως δεν είναι.

Ο άνθρωπος χρειάζεται να γίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ και όχι θεός. Διάβασε τι λένε οι ειδικοί επί του θέματος Θεός-θεός, που δεν γνωρίζουν.

Με τον γενικό όρο Θεός (πληθ. θεοί) στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα εννοείται η θεότητα ή υπέρτατη οντότητα που φέρεται κυρίως στις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες ως Δημιουργός του Κόσμου. Στην αρχαιότητα στην βοιωτική διάλεκτο σύμφωνα με το λεξικό Liddell-Scott η λέξη απαντάτο ως θιός ή σιός, στην Λακωνική σιός, στη Δωρική θεύς, στη μετάφραση των Εβδομήκοντα δύο (72) και στην Καινή Διαθήκη, ως θεός. Η έκταση της δικαιοδοσίας της έννοιας του θεού ή των Θεών στην Ελληνική Μυθολογία ήτοι στη Κοσμογονία ποικίλλει από μυθολογία σε μυθολογία. Ως θέαινα ή θεάαπαντάται η θηλυκή θεότητα, παρούσα κυρίως στις πολυθεϊστικές θρησκείες.

Συνεπώς οι μονοθεϊστικές θρησκείες δανείστηκαν την αρχαία ελληνική έννοια «Θεός» «Θεότητα» προκειμένου να αποδώσουν την ύψιστη Θεολογική οντότητα των δογμάτων τους μη δυνάμενες στην εξεύρεση άλλης ανώτερης επ΄ αυτής εννοίας έστω και εν γνώσει τους ότι οι λέξεις ναι μεν ίδιες αλλά όμως με βασικές διαφορές των εννοιών και κατά χρόνο και κατά ερμηνεία.

Αν και ο Ινδουϊσμός είναι κατ’ ουσίαν πολυθεϊστική θρησκεία, εντούτοις διακατέχεται από έναν ιδιότυπο μονισμό. Σύμφωνα με τις Βεντάτα (το τέλος των Βέντα) ο Μπράχμαν είναι ο απρόσωπος Θεός, η Υπέρτατη Ύπαρξη και η Απόλυτη Αλήθεια. Η φιλοσοφία της Αντβάιτα Βεντάντα (μονισμός ή μάλλον μη δυισμός) εκφράζει την ιδέα του Μπράχμαν με τρεις σύντομες προτάσεις: «Brahma Satyam, Jagan Mithya, Jivo Brahmaiva Na Parah» Δηλαδή, «Ο θεός μόνον είναι πραγματικός, ο κόσμος είναι μη πραγματικός, το άτομο δεν είναι τίποτε άλλο παρά Θεός».

Σύμφωνα με τις παραπάνω προτάσεις υπάρχει μόνον μία υπέρτατη πραγματικότητα, αυτή που αποκαλείται Μπράχμαν. ο Μπράχμαν είναι άπειρος και πανταχού παρών και συνεπώς τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί σε αυτόν. Μη δυαδικός στη φύση του εμπεριέχει κάθε δημιούργημα που είναι αποτέλεσμα του προδημιουργικού του ονείρου. Τούτη η υπέρτατη ύπαρξη υπερβαίνει όλα τα ζεύγη των αντιθέτων και κάθε είδους περιγραφή για τη φύση του. Η πραγματικότητα του κόσμου είναι συνεπώς σχετική, συγκρινόμενη με την απόλυτη φύση του Μπράχμαν. Ο κόσμος είναι μη πραγματικός, κάτι που στον Ινδουϊσμό σημαίνει ψευδαισθητικός, ονειρικός. Είναι πραγματικός μέσα στο πλαίσιο της υποκειμενικής του πραγματικότητας, αλλά ψευδαισθητικός, αν συγκριθεί με την αφυπνισμένη κατάσταση της φώτισης.

Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος αναφέρει σχετικά με την θρησκευτικότητα των αρχαιότερων φύλων: «Η συγκριτική θεολογία απέδειξεν ότι αι θρησκευτικαί δοξασίαι των Σημιτών και των Αρίων, εν αρχή απεκορυφούντο εις θεόν έναν. Ο θεός ούτος ήτο εις κατ’ ουσίαν, αλλά αι πολλαπλαί αυτού ενέργειαι, αντί να υποτάσσωνται αείποτε εις την υπερτάτην αυτού βούλησιν, έλαβον βαθμηδόν την τάξιν και το αξίωμα ιδίας βουλήσεως. … Εκάστη αυτού δύναμις και έκαστον προσόν έλαβε κατά μικρόν ιδίαν υπόστασιν. Εν μόνον των εθνών εκείνων», το έθνος Ισραήλ, «σαφέστερον αντιληφθέν της του Υπερτάτου Όντος εννοίας, διέσωσε την ενότητα της θείας δυνάμεως. … Ενώ όμως βραδύτερον αι ελληνικαί πόλεις έβριθον ναών και αγαλμάτων αυτού, πολλά είναι τα τεκμήρια ότι κατά χρόνους παναρχαίους ούτος», ο Ζευς, «ελατρεύετο ως θεός ανείδεος επί της κορυφής των ορέων, όπως και ο Θεός τού Ισραήλ».

Κατά την Ελληνική Εθνική Θρησκεία, οι Θεοί είναι εσωκοσμικά μη προσωπικά όντα που εγγυώνται την «παλίντονο αρμονία» του Κόσμου, ο οποίος αποτελεί το αιώνιο και αδημιούργητο Όντως Ον. Αυτονόητο είναι ότι κανείς Θεός ή Θεά του Ελληνικού Πανθέου δεν υπήρξε δημιουργός του Σύμπαντος, εν αντιθέσει με την έννοια του εξωκοσμικού και προϋπάρξαντος του Κόσμου Θεού των μονοθεϊστικών θρησκειών. Στο περιοδικό «Scroll Of Oplontis» είχε δοθεί το έτος 1991 μία περιγραφή των Θεών:

«Ο όρος «Πολυθεϊσμός» προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «πολύς» και «Θεός» και σημαίνει λατρεία πολλών θεοτήτων. Ως «Πολυθεϊσμός» λοιπόν ορίζεται η αντίληψη περί υπάρξεως περισσοτέρων του ενός Θεών. Είναι η αντίληψη μίας πολλαπλότητος των θείων δυνάμεων. Είναι επίσης η αντίληψη ότι το Θείον ενυπάρχει σε πολλές και διαφορετικές οντότητες και υπάρξεις». «Υπάρχουν πολλοί Θεοί και Θεές. Είναι οι ανώτατες και ισχυρότατες όλων των υπάρξεων. Είναι πάνσοφες και δίκαιες. Οι Θεοί και οι Θεές είναι αθάνατοι και άξιοι κάθε σεβασμού και τιμής. Οι Θεοί έχουν πολλές μορφές και μπορούν να επιφαίνονται με πολλούς τρόπους. Είναι τόσο έμφυτοι όσο και ένδημοι.

Είναι παρόντες στα στοιχεία και τις μορφές της Υπάρξεως. Εκδηλώνονται μέσα από τις φυσικές δυνάμεις, ως ύλη και ενέργεια, αλλά είναι συνάμα και ανώτατες οντότητες που δεν δεσμεύονται από καμμία υλική μορφή. Μπορούν ωστόσο να εμφανούν μέσα από ανθρώπινες ή άλλες υπάρξεις, όπως λ.χ. ζώα ή φυτά, ή μέσα από υλικά αντικείμενα. Δεν υπάρχουν ζωϊκά ή μορφικά όρια για τους Θεούς και τις Θεές. Είναι ό,τι επιθυμούν να είναι». «Το Θείον είναι πολύμορφο και πολύτροπο, τόσο από πλευράς εμφανίσεως όσο και από πλευράς πραγματικότητος. Κανένας μοναδικός Θεός ή Θεά δεν κρύβεται πίσω από την πολλαπλότητα των θείων μορφών. Οι Θεοί και οι Θεές είναι αντικειμενικά υπαρκτές οντότητες των οποίων η ύπαρξη δεν εξαρτάται από τις πεποιθήσεις ή τις πράξεις κατωτέρων όντων.

Δεν είναι αρχέτυπα. Δεν είναι φανταστικά σύμβολα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων ή της ανθρωπίνης διανοίας. Ούτε είναι αλληγορικές αναπαραστάσεις φυσικών συμβάντων και διαδικασιών».

«Οι Θεοί και οι Θεές είναι πραγματικοί. Υπάρχουν. Η σοφία και η δύναμή τους δίνουν μορφή σε αυτό το Σύμπαν, σε αυτή την συγκεκριμένη μορφή του Κόσμου. Η ομορφιά και η χάρις τους θα διαρκέσουν αιώνια. Οι Θεοί και οι Θεές είναι ελεύθερες και ανεξάρτητες υπάρξεις. Είναι όλοι τους εξίσου θείοι. Δεν εξουσιάζονται από καμμία άλλη οντότητα ή δύναμη. Οι παντοδύναμοι Θεοί και Θεές δεν χρειάζονται τίποτε. Απλώς σχηματίζουν ό,τι επιθυμούν».

Ο Θεός για τον Θ. Πελεγρίνη αποτελεί τη συστατική έννοια, την αναγκαία προϋπόθεση κάθε θρησκείας, χωρίς την οποία η ίδια η θρησκεία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Σε όλων των ειδών τις θρησκείες, είτε αυτές εντάσσονται στον μονοθεϊσμό, ανήκουν στον πολυθεϊσμό ή τον πανθεϊσμό, ο Θεός θεωρείται οντότητα που ξεπερνά τα ανθρώπινα όρια και κάθε άλλου εγκόσμιου όντος. Όσον αφορά τώρα στην ύπαρξή του -για το αν πραγματικά υπάρχει ή όχι- οι αποδείξεις που διατυπώνονται ταξινομούνται γενικά σε τέσσερις κατηγορίες: λογικές, κοσμολογικές, τελεολογικές και ηθικές.

Η δογματική χριστιανική θεολογία αποδίδει σε αυτό το Ον συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ο Θεός βρίσκεται πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, είναι άπειρος και αιώνιος. Βρίσκεται πέρα και πάνω από τα δημιουργημένα όντα, παντοδύναμος και αναλλοίωτος, πανάγαθος και τέλειος». Βεβαίως, επειδή η σχέση Θεού και κόσμου είναι ενεργειακή και όχι ηθική, τα ονόματα αυτά έχουν σχέση προς τις φανερώσεις του Θεού στην ιστορία και αυτή η κάθοδος των θείων ενεργειών, κατά τα πατερικά κείμενα, είναι πηγή ονοματοδοσίας.

Κανενός είδους άνοδος οποιασδήποτε νοούσας ψυχής ή ύπαρξης δεν είναι δυνατό να παράγει θεωνυμίες σύμφωνα με τους Πατέρες της εκκλησίας και για το λόγο αυτό ο Θεός παραμένει «άλεκτος και ανωνόμαστος» (Ευσεβίου, Εις Κωνσταντίνον βασιλέα τριακονταετηρικός 12, PG 20, 1385Β). Στην Αγία Γραφή, ο αληθινός Θεός αυτοπροσδιορίζεται με το τετραγράμματο όνομά Του, ΓΧΒΧ, το οποίο αποδίδεται συνήθως Γιαχβέ ή Ιεχωβά. Ο Θεός στην συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανικών δογμάτων περιγράφεται ως η τρισυπόστατη μονάδα, ο τρισυπόστατος, τριαδικός Θεός ή Αγία Τριάδα.

Συγκεκριμένα στην Ορθόδοξη πίστη, ο Θεός αποτελεί προσωπικό Θεό με τον οποίο ο άνθρωπος καλείται να επικοινωνήσει διά της πίστης και ο οποίος αναμεσά στις άλλες ιδιότητές του είναι:

Ώς προς τη φύση του: άπειρος, αυθύπαρκτος, αυτάρκης, αιώνιος, αναλλοίωτος, πανταχού παρών, αόρατος, ακατάληπτος.

Ώς προς τις ενέργειές του με τις οποίες αποκαλύπτεται στον κόσμο: παγγνώστης, πάνσοφος, αυτεξούσιος, ελεύθερος, παντοδύναμος, άγιος, αγαθός, δίκαιος, αγαπητικός, αληθής. Κατά τον κλασικό δογματικό πατέρα της ορθοδοξίας Ιωάννη Δαμασκηνό, ο Θεός είναι «ακατάληπτος και μόνο ένα μπορούμε να καταλάβουμε γι’ αυτόν, την ακαταληψία του». Όπως ακατάληπτη είναι και η δημιουργία που έφτιαξε.

Το Νεοελληνικό λεξικό αναφέρει στο λήμμα ΘΕΟΣ

Θεός ο [θeós] λαϊκότρ. κλητ. και Θε· γράφεται και θεός, όταν πρόκειται για τους θεούς της μυθολογίας θηλ. θεά[θeá]1. υπερφυσικό ον που πιστεύεται πως δημιούργησε και κυβερνά τον κόσμο και που αποτελεί αντικείμενο λατρείας: Yπάρχει ή δεν υπάρχει θεός; Αποδείξεις για την ύπαρξη θεού. Ο αθεϊσμός αρνείται την ύπαρξη θεού. || για φυσικά φαινόμενα: Bρέχει / αστράφτει ο ~.

2. (στις μονοθεϊστικές θρησκείες) ο ένας και μοναδικός Θεός, που δημιούργησε τον κόσμο: Ο ~ της Bίβλου. Ο ~ των Εβραίων, ο Iεχωβά. Ο ~ του Aβραάμ, του Iσαάκ και του Iακώβ. Ο ~ των μουσουλμάνων, ο Aλλάχ. Ένας είναι ο ~ και προφήτης του ο Mωάμεθ. || (στη χριστιανική θρησκεία) το υπέρτατο ον, το άναρχο και αιώνιο πνεύμα που δημιούργησε τον κόσμο: Ο ~ των Xριστιανών. Οι τρεις υποστάσεις του Θεού: Πατέρας, Yιός και Άγιο Πνεύμα. Aυτό δεν το θέλει ούτε κι ο ~, για κτ. ανάρμοστο, αντίθετο με το θέλημα του Θεού. (επιφ. έκφρ.) Θεέ μου ή Θε μου, για επίκληση του Θεού: Θεέ μου, βόηθα. Θεέ μου, κάνε το θαύμα σου. Θεέ και Kύριε!, για έκπληξη, θαυμασμό. προς Θεού ή για (τ΄) όνομα του Θεού ή στο Θεό σου, για παράκληση ή αποτροπή. εκ Θεού, για κτ. που είναι δοσμένο από το Θεό. (όρκος) μα το Θεό. || (εκκλ.): Ο δούλος* / η δούλη του Θεού. Ο οίκος* του Θεού. (ευχές) ο ~ βοηθός!, για κτ. που η έκβασή του επαφίεται εν μέρει στη βοήθεια του Θεού: Εμείς θα ξεκινήσουμε κι ο ~ βοηθός! ο ~ μαζί σου, για θεϊκή συμπαράσταση. ο ~ να φυλάει* ή ~ φυλάξει* ή Θεέ μου, φύλαγε*. ο ~ να κάνει το θαύμα του. ο ~ ν΄ αναπαύσει την ψυχή του. (έκφρ.) εκ / από Θεού, για θεϊκή προέλευση. ο ~ είναι μεγάλος, για ενθάρρυνση ή έκφραση ελπίδας. δόξα σοι ο ~ / δόξα τω Θεώ / δόξα να ΄χει ο ~, για έκφραση ικανοποίησης, ευχαρίστησης, ευγνωμοσύνης: Είμαστε καλά, δόξα σοι ο ~. (είναι) μάρτυς* μου ο ~. ενώπιον* Θεού και ανθρώπων. ~ σχωρέσ΄ τον / την: α. ως ευχή για νεκρό: Ο πατέρας του, ~ σχωρέσ΄ τον, ήταν καλός άνθρωπος. β. ως δήλωση για κπ. που οπωσδήποτε θα πεθάνει ή για κτ. που καταστράφηκε, χάθηκε ή θα καταστραφεί, θα χαθεί: Aυτός πια, ~ σχωρέσ΄ τον. Tα δανεικά που του ΄δωσα, ~ σχωρέσ΄ τα. Θεέ μου συχώρα* με ή ο ~ να / ας με συχωρέσει*. Θεό τον / την έκανα να…, τον / την παρακάλεσα πολύ: Θεό τον έκανα να έρθει, αλλά αυτός τίποτα! να έχεις την ευχή του Θεού, να έχεις την ευλογία του. στην ευχή* του Θεού. ο ~ να τα φέρει δεξιά*. πρώτα ο ~, αν όλα πάνε καλά, με τη βοήθεια του Θεού: Tο καλοκαίρι σχεδιάζουμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό, πρώτα ο ~. ο ~ να δώσει*. έδωσε* ο ~ / να μην το δώσει ο ~. χαρά* Θεού. (λόγ. έκφρ.) Θεού θέλοντος* (και καιρού επιτρέποντος). (απαρχ. έκφρ.) ελέω* Θεού. ΦΡ ο ~ να με βγάλει ψεύτη*. ο ~ να βάλει το χέρι* του. απ΄ το Θεό να τό βρεις*. δεν έχει το Θεό του, για αλλοπρόσαλλο, αναξιόπιστο άτομο. ο ~ ξέρει* / ένας ~ ξέρει*. έχει* ο ~. …κι άγιος* ο ~. τέρμα* Θεού. ερημιά* του Θεού. ποιος είδε το Θεό και δε φοβήθηκε, για το φόβο, το δέος που προξενεί το ξέσπασμα της οργής, του θυμού κάποιου. (δε) βλέπω Θεού πρόσωπο*. οργή* Θεού. φωνή* λαού οργή Θεού. ο ~ και η ψυχή* του. μετά φόβου* Θεού. το Θεό μπάρμπα* να ΄χεις. ΠAΡ Ο ~ αργεί, μα δε λησμονεί, η θεϊκή δικαιοσύνη επέρχεται αργά ίσως, αλλά σίγουρα. Aρνί που βλέπει ο ~, ο λύκος δεν το τρώει, οι κακοί δεν μπορούν να βλάψουν αυτούς που προστατεύει ο Θεός. H κότα πίνει νερό, κοιτάει* και το Θεό / τον ουρανό. Tο πολύ το Kύριε ελέησον το βαριέται* κι ο ~. || η γενική του Θεού, για να δηλωθεί κτ. το φυσικό, το αγνό, το αθώο: Nεράκι / βροχούλα / πλάσμα του Θεού. Άνθρωπος του Θεού, για κληρικό ή θεοσεβή.

3. (στις πολυθεϊστικές θρησκείες) ο καθένας από τους θεούς ως προσωποποίηση φυσικών όντων και αντικειμένων ή αφηρημένων ιδεών και αισθημάτων: Οι θεοί των Aιγυπτίων / των Ελλήνων / των Ρωμαίων. Οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου. Ο θεός του Άδη, ο Πλούτωνας. Ο θεός του πολέμου, ο Άρης. H θεά της σοφίας, η Aθηνά. H θεά του κυνηγιού, η Άρτεμη. Ο θεός του έρωτα, ο Έρωτας. H θεά της ομορφιάς, η Aφροδίτη. Ο θεός της φωτιάς, ο Ήφαιστος. Για τους πρωτόγονους λαούς οι βράχοι, τα ζώα, τα δέντρα ήταν θεοί. || Tους προστατεύει ο θεός των ερωτευμένων / των φτωχών / των κατατρεγμένων. Ο θεός της Ελλάδας / των Ελλήνων είναι μεγάλος. (απαρχ. έκφρ.) ανάγκα και θεοί πείθονται*. ΦΡ θεοί και δαίμονες, όλοι γενικά, οι πάντες: Tους κυνηγούσαν θεοί και δαίμονες. Aπειλεί θεούς και δαίμονες. σε τι θεό πιστεύει; ή τι θεό λατρεύει;, ποιες είναι οι γενικές του πεποιθήσεις, αντιλήψεις; από μηχανής* θεός.

4. (μτφ.) α. για κπ. ή κτ. που αγαπάμε, εκτιμάμε μέχρι υπερβολής: Tον είχαν Θεό τους. Tο χρήμα είναι ο ~ του. β. για πρόσωπο εξαιρετικής ωραιότητας: Aυτή η γυναίκα είναι θεά. Θεούλης ο YΠΟKΟΡ. (επιφ. έκφρ.) Θεούλη μου, για επίκληση του Θεού. [αρχ. θεός, θεά· Θε(ός) -ούλης]

Προτεινόμενα βιβλία

Henry G. Liddell-Robert Scott, Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης, Σιδέρης, Αθήνα χ.χ.
Ιωαννίδης, Γεώργιος, «Το πρόβλημα του Θεού από της φιλοσοφικής επόψεως». Ζήνων 2 (1981), 119-124
Γεωργοπούλου-Νικολακάκου, Ν., Η φιλοσοφική κατανόηση του θείου στην Ελλάδα. Από τον Όμηρο ως το διαφωτισμό, Αθήνα, 1985.
Παναγιώτης Χρήστου, Το Μυστήριο του Θεού, Κυρομάνος, (Θεσσαλονίκη 1991).
Εγγλεζάκης, Βενέδικτος, «Η μεταπροβληματική της υπάρξεως του Θεού». Ζήνων 2 (1981), 111-117.
Σαλλούστιος, *Περί των Θεών και του Κόσμου, Ανοιχτή Πόλη, Αθήνα 2002, ΙSΒΝ 960-7748-31-Χ
Davies, P., Θεὸς καὶ μοντέρνα φυσική, Μεταφραστής: Τσουκαλίδης, Θ, Πρόλογος – Εἰσαγωγὴ: Μπιτσάκης, Εὐτύχης, εκδ. Κάτοπτρο, Αθήνα, 1988
Debray, Jules Régis, «Ἡ ἰδέα τοῦ Θεοῦ», Ἐλευθεροτυπία, 22/12/2002, σσ. 24-25

Διαλέγεις και παίρνεις όποιον θεό προτιμάς σύμφωνα με τα γούστα σου και αν έχεις αρκετή δόση μαζοχισμού και πολύ χρόνο για πέταμα, μπορείς να διαβάσεις τα προτεινόμενα βιβλία ή από την άλλη μπορείς να αφήσεις τους θεούς στον κόσμο τους και να αρχίσεις να δημιουργείς τον δικό σου κόσμο. Μόνο μακριά από κάθε ενεργειακό βαμπίρ, θεϊκό ή μη μπορείς να τα καταφέρεις.