Τώρα πέφτουν οι θρόνοι και τραντάζει η γη..

Το στοίχημα τώρα είναι αν η μεταπολίτευση που επιχειρείται θα είναι βελούδινη κι αφομοιώσιμη ή αντίθετα αν οι συνειδητά εξεγερμένοι Τυνήσιοι θα συνεχίσουν ακάθεκτοι. Η συνεχιζόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης και οι δολοφονικές επιδρομές των παρακρατικών καθεστωτικών, δείχνουν πως η αντίδραση παίρνει θέση για την επόμενη μέρα. Επίσης μένει να φανεί αν η τυνησιακή εξέγερση αποκτήσει μεταδοτική δυναμική, μια προοπτική που τρέμουν τα διεφθερμένα αραβικά καθεστώτα, αλλά και ο ιμπεριαλισμός-δυτικός ή ανατολικός.

Οι γεωπολιτικές συνέπειες της εξέγερσης έχουν τη σημασία της, αλλά εμείς θέλουμε να σταθούμε σε κάποια πολιτικά συμπεράσματα και στην ελπίδα που γεννούν σε κάθε αγωνιστή τέτοια ιστορικά γεγονότα.

-Η αύξηση των τιμών των τροφίμων, απόρροια των «αόρατων» κερδοσκόπων που επενδύουν στα συμβόλαια τροφίμων τα πακέτα διάσωσης, η διαφθορά του καθεστώτος, η ανεργία στη μορφωμένη, στην πλειοψηφία της, νεολαία, οδήγησαν σε γενικευμένη διάψευση των προσδοκιών ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.

-Η εξέγερση είναι πολιτικό γεγονός με την ακόλουθη έννοια: οι εξεγερμένοι στη συντριπτική του πλειοψηφία νέοι άνεργοι κι εργαζόμενοι ήταν στους δρόμους όχι ως μέλη συνδικάτων, ούτε ως εργάτες που ζητούν αυξήσεις, αλλά ως πολίτες που στρέφονται κατά του καθεστώτος.

-Το γεγονός πως μόνο και μόνο η αυθόρμητη κίνηση των μαζών ανέτρεψε το δικτάτορα, πιστοποιεί πως οι επαναστάσεις προυποθέτουν πάντα τη ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων και δεν είναι απλά έργο φωτισμένων μειοψηφιών.

-Για να ολοκληρωθούν οι εξεγέρσεις απαιτείται όμως η συνειδητή μειοψηφία που καταλαμβάνει την εξουσία, ως ο φορέας των εξεγερμένων και που φέρνει σε πέρας το τεχνικό μέρος και τα οργανωτικά καθήκοντα της κατάληψης της εξουσίας. Οι επαναστάσεις δεν είναι το πανηγύρι της πλειοψηφίας, εκτός αν κάποιοι θεωρούν πως στους δρόμους της Τυνησίας βρίσκεται η πλειοψηφία της κοινωνίας ή το σύνολο της εργατικής τάξης

-Τα λέμε όλα αυτά για να το έχουμε υπόψη μας για την εγχώρια κατάσταση, όπου η κατάκτηση της πλειοψηφίας ή η γενική απεργία παραμένουν τα «καθαρά» σχήματα για μια ανατροπή, όσο κι αν η πραγματικότητα τα διαψεύδει.

Αλλά κυρίως για να κατανοήσουμε πως η αποφασιστικότητα και η οργή των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών και η άρνηση τους να παραμένουν αντικείμενα εκμετάλλευσης αντανακλούν τις διαθέσεις εκατομμυρίων και ούτε η καταστολή των 100 νεκρών, ούτε η υποκρισία της Δύσης και η λογοκρισία των καθεστωτικών μέσων μπόρεσε να περιορίσει το εξεγερμένο προλεταριάτο.

Στα πρόσωπα των εξεγερμένων αντικρίζουμε την τόλμη, το μεγαλείο αλλά και τη δύναμη του συνειδητοποιημένου λαού που εισβάλλει στο προσκήνιο ως αστάθμητος παράγοντας και επιβάλλει τις δικές του λύσεις. Από τις ειρηνικές πορείες στην οργανωμένη αυτοάμυνα κι από τη διαμαρτυρία για την ακρίβεια και την ανεργία,στην πολιτική πράξη της εξέγερσης. Είναι ο δρόμος της συνειδητοποίησης των καταπιεσμένων κι αυτό είναι μια ιστορική νίκη, ένα σημείο εκκίνησης, ανεξάρτητα από την πορεία των εξελίξεων. Ας αφουγκραστούμε τις δονήσεις της εξέγερσης, να σταματήσουμε να θεωρούμε δεδομένη την παλιά ισορροπία και τα μέσα πάλης που της αντιστοιχούσαν γιατί αν ανατρέπεται μια δυτικού τύπου αραβική χούντα ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως πρόκειται για τοπική ιδιαιτερότητα και πως αυτά δε συμβαίνουν εδώ στην Ευρώπη;