ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ

Είναι ομολογουμένως δύσκολο να αντιληφθούμε τον τρόπο που δημιουργούμε και συνεχίζουμε τον αυτοπεριορισμό μας.

Η πραγματική έννοια του “κατανοώ” βρίσκεται στην βιωματική/πρακτική/συνεχή παρατήρηση του εαυτού μας, σε πραγματικό χρόνο, αντικειμενικά. Η “αντικειμενικότητα” αφορά την ειλικρινή φανέρωση της σκέψης μας, που συμβαίνει σε πολλά επίπεδα, στον Εαυτό μας.

Τότε αρχίζουμε να εντοπίζουμε και σιγά σιγά να αντιλαμβανόμαστε, το παράδοξο των αντιθέσεων, την αυτοματοποιημένη συνεχιζόμενη εσωτερική σκέψη, τον φτιαχτό, εικονικό κόσμο που δημιουργούμε, κάθε στιγμή, μέσα μας.

Θέλουμε μια άλλη πραγματικότητα… αλλά και δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτα απ’ όσα ορίζουμε σημαντικά και αναγκαία, εμείς!

Θέλουμε έναν άλλο κόσμο… αλλά είμαστε απόλυτα προσκολλημένοι σε αυτόν που γνωρίζουμε!

Θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που έχουμε… αλλά και δεν θέλουμε να παραιτηθούμε από τον τρόπο που δημιουργήσαμε αυτό που ήδη έχουμε!

Προσπαθούμε να αποκτήσουμε/να σταματήσουμε/ν’ αλλάξουμε/ να βελτιωθούμε/να κατακτήσουμε/να διατηρήσουμε… κρυφά όμως, θέλουμε να αλλάξουν οι άλλοι, η ζωή, και μάλιστα μαγικά και αυτόματα, για να απαλλαγούμε, να λυτρωθούμε!

Και η ζωή συνεχίζεται, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις, με κύκλους επανάληψης, προβλέψιμη και συχνά βαρετή, καταθλιπτική, το ίδιο “αβέβαιη”, άδικη, δύσκολη…

Ξέρω, είναι βαρύ το να κοιτάμε όλ’ αυτά “κατάματα” χωρίς να αισθανόμαστε ενοχές, αδυναμία και ματαιότητα. Είναι ένα στάδιο αναγκαίο προς την απελευθέρωσή μας όμως. Ακριβώς εκεί εξετάζεται η θέληση, η πειθαρχία και το πάθος μας για την αλήθεια, την ελευθερία. Ακριβώς εκεί οι περισσότεροι λυγίζουν, οπισθοχωρούν και επιστρέφουν στο εύκολο βόλεμα της άγνοιας, συνεχίζοντας να ψάχνουν απαντήσεις με τους τρόπους που έμαθαν να ψάχνουν, να ορίζουν αρχηγούς και λυτρωτές, γνώστες και γκουρού, όσους αναλόγως ψάχνουν ακόλουθους, ασθενείς, υποστηρικτές.

Μερικοί ελάχιστοι, επιμένουν, τολμούν και προχωρούν, ακλόνητοι, έχοντας προσπεράσει τον αναγκαίο πειρασμό της υποτέλειας/αλαζονείας, στο επόμενο βήμα και στο επόμενο και στο επόμενο. Στο κάθε ένα, έχουμε την ευκαιρία – εκ νέου – να εξετάσουμε τη θέληση, την πειθαρχία, το πάθος μας για αλήθεια ή οποιαδήποτε προσωρινή απόκτηση δύναμη. Εδώ παγιδεύονται πολλοί για πολύ μεγάλα διαστήματα… που μας φαίνονται αιώνες…

Είναι τόσο εύκολο να προσκολληθούμε σε νέες ιδέες, θετικές πεποιθήσεις, “μεταφυσικές” δυνάμεις, ψήγματα γνώσης (όσο “μεγάλη” κι αν φαντάζει), που χρειάζεται συνεχής παρακολούθηση του νου και του εαυτού μας, ταπεινότητα και προθυμία για να το εντοπίσουμε, χωρίς να “χαθούμε” στην πλάνη της γνώσης, στην απόκτηση δύναμης, στην έλξη της φήμης, στην ταπεινοφροσύνη που ποζάρει ως ταπεινότητα… και πολλά άλλα αθέατα και θελκτικά.

Η ανάγκη ελέγχου δημιουργεί και καταστρέφει κόσμους. Αλλά το βλέπεις πέρα και έξω από σένα. Η δική σου συμβολή περνά εντελώς αθέατη, καθώς πλανάσαι από φαινομενικές αλήθειες και παρασύρεσαι από προσωρινές «γνώσεις».

Είναι όντως αξιοθαύμαστο και “τέλειο” το σύστημα σκέψης που επιτρέπουμε να μας κυβερνά! Τόσο, που ελάχιστοι έχουν την ικανότητα (θέληση) να το διαπεράσουν για να αντιληφθούν τον ίδιο τον αυτο-επιβαλλόμενο περιορισμό.

Πριν από αυτό το “χρέος” όμως, τίποτα άλλο δεν μπορεί να μας αναλογεί… γιατί έτσι το Ζητήσαμε!

Ο γραμμικός χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας είναι ταυτόχρονα άπειρος μα και ανύπαρκτος… Και όλα παραμένουν γρίφοι, τους οποίους μπορείς να προσπερνάς ή να προσπαθείς να αναλύεις λογικά…όμως τίποτα από τα δυο δεν θα τους λύσει, δεν θα σε βγάλει από την εικονική πραγματικότητα που ονομάζεις “ζωή”!

Νομίζουμε ότι κάθε φορά που κοιτάμε πίσω μας, όλα θα βρίσκονται εκεί που τα αφήσαμε… όπως νομίζουν οι περισσότεροι ότι κάποια στιγμή “θα έρθει μια άσπρη μέρα”…αλλά, η ατομική βούληση είναι πανίσχυρη…!

…βέβαια, ΚΑΙ αυτήν την έχουμε παραποιήσει…. “μόνος μου, εγώ, δεν χρειάζομαι κανέναν”… οι εικονικές πραγματικότητες άπειρες…

Χριστιάνα Σοφία