Το Καλα – αζάρ αυξάνει ραγδαία ΚΑΙ στην Ελλάδα…σοβαρές ενδείξεις πως τα κύματα λαθρομεταναστών ευθύνονται γι’ αυτό…αληθεύει;

Η λεϊσμανίαση (ως καλά – αζάρ πιο γνωστή, αν και η συγκεκριμένη μορφή αφορά την “σπλαχνική” – και πιο φονική μορφή) τα τελευταία χρόνια έχει πάρει την “ανιούσα” στην Ελλάδα.

Χιλιάδες κρούσματα σε σκύλους το χρόνο και δεκάδες σε ανθρώπους.

Παρ’ όλα αυτά, το σύστημα υγείας εξακολουθεί να «μπερδεύεται» από τα πρώιμα συμπτώματα θεωρώντας τα πότε ίωση και πότε πνευμονία.

Πρέπει να φτάσει ο κόμπος στο χτένι, να κινδυνέψει να πεθάνει ο άνθρωπος από πρησμένο συκώτι για ν’ αποφασίσουν να το ψάξουν περισσότερο με εξετάσεις μυελού.

Πιο κάτω, στο Παράρτημα, θα δείτε μια περίπτωση – που αλλού; – στην Κρήτη (που παιδεύεται δεκαετίες τώρα με αυτό, όντας δεύτερη μετά την Αττική σε περιστατικά) .

Ένα βασικό αίτιο της αύξησης των κρουσμάτων μάλλον θα πρέπει να αναζητηθεί στον (εγκληματικό όπως πολλάκις αποδεικνύεται) συστηματικό περιορισμό (ένεκα οικονομικής κρίσης) των αεροψεκασμών τα τελευταία χρόνια που επέτρεψαν τον απρόσκοπτο πολλαπλασιασμό των εντόμων φορέων.

Να σημειωθεί επίσης πως κι αυτοί που εν τέλει γίνονται, γίνονται καθυστερημένα (αλήθεια, μ’ αυτό τον μολυσμένο σκουπιδολασπότοπο του Κηφισού και των ρεμάτων του που είναι γεμάτος όπως πάντα από σκνίπα, κουνούπια – και αυγά τους φυσικά – θα κάνετε τίποτα φέτος; Κοντεύει να βγει η Άνοιξη πάλι, για μια χρονιά ακόμη)…

Όσον αφορά στην πηγή του παρασίτου, εδώ αρχίζουμε να «χανόμαστε» λίγο.

Οι ίδιοι οι καθηγητές παρασιτολογίας του Ελληνικού Πανεπιστημίου διαφωνούν μεταξύ τους.

Η μία άποψη (Πανεπιστήμιο Κρήτης – η πιο διαδεδομένη – θα την διαβάσετε κι αυτή πιο κάτω) λέει πως μπορεί το παράσιτο να μεταφερθεί από το ζώο (σκύλος ως επί το πλείστον) σε άνθρωπο.

Θα παρατηρήσουμε όμως εδώ το εξής:

Παρ’ότι έχει μειωθεί ο αριθμός των αδέσποτων σκύλων τα πολύ τελευταία χρόνια (γιατί άραγε; Πάει κάπου ο νους σας; Τα «καταναλώνει» κανείς;) τα κρούσματα αυξάνονται. Οπότε;

Οπότε, παίρνει «πόντους» η δεύτερη άποψη (ΑΠΘ Θεσσαλονίκης – κι αυτήν θα την δείτε αναλυτικά πιο κάτω), που λέει πως:

Υπάρχουν διαφόρων ειδών σκνίπες.

Το χαρακτηριστικό τους όμως είναι πως αυτή που θα δαγκώσει σκύλο δεν πάει σε άνθρωπο και αυτή που δαγκώνει άνθρωπο δεν πάει σε σκύλο.

Διαφορετικές διατροφικές συνήθειες. Απλά…

Άρα;

Συνεπώς – αν είναι έτσι – η σκνίπα ανακυκλώνει το παράσιτο της λεϊσμανίασης μόνον από σκύλο σε σκύλο ή από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Και εντάξει, ας πούμε πως είναι κατανοητή η αύξηση των κρουσμάτων σε σκύλους εφόσον τα ποσοστά των αδέσποτων (που δεν εμβολιάζονται) παραμένουν υψηλά και μη διαχειρίσιμα.

Ιδίως τα χρόνια της Κρίσης που εγκαταλείπονται σωρηδόν ακόμη και τα οικόσιτα.

Η αύξηση όμως των κρουσμάτων στους ανθρώπους πως μπορεί να εξηγηθεί εάν δεν πάει από σκύλο σε άνθρωπο;

Μόνον με έναν τρόπο.

Κάποιος ανθρώπινος φορέας του παρασίτου τα τελευταία χρόνια φρόντισε να αυξήσει τον σχετικό επιδημιολογικό δείκτη στην Ελλάδα.

Ποιός άραγε;

Ποιοί αποκαλύφθηκε πρόσφατα πως από ισλαμιστικές εμμονές και διώξεις της κλασσικής ιατρικής κατάφεραν να θεριέψει στα μέρη τους η λεϊσμανίαση;

Το ισλαμικό χαλιφάτο της Isis.

(Παρατίθεται σχετικό άρθρο και γι’ αυτό πιο κάτω)

Το οποίο βεβαίως δεν έφτασε σ’ αυτό το οικτρό σημείο από τη μια μέρα στην άλλη.

Αυτά τα επιδημιολογικά τέρατα θέλουν τον χρόνο τους για να γίνουν κρίσιμα.

Επίσης, οι περιοχές διεθνώς που υποφέρουν βαριά καιρό τώρα απ’ αυτό είναι (μεταξύ άλλων) η Μέση Ανατολή, το Σουδάν, το Μπαγκλαντές και γενικότερα η Ανατολική και υποσαχάρια Αφρική (απ’ όλες δεχόμαστε “λαθρομεταναστευτικά κύματα”).

Επίσημα αυτά…

Γιατί «ανεπίσημα» ξέρουμε πως όλες οι περιοχές της Αφρικής, της ευρύτερης Μέσης Ανατολής και όλα τα «πέριξ» από «σκνίπα» πάνε καλά…

Έχει μια μανία το άτιμο στα σκουπίδια, τις ακαθαρσίες, τα διαλυμένα αποχετευτικά συστήματα, συστήματα ύδρευσης, τις ανύπαρκτες υγειονομικές δομές και το «αφύλαχτο αίμα»…

Αρκεί να σκεφτούμε πως ένα από τα πιο κλασσικά “βοηθήματα” που μοιράζουν οι διάφορες ανθρωπιστικές/ιατρικές αποστολές σ’ αυτά τα μέρη είναι…”κουνουπιέρες”…φαντάζομαι και διάφορα “εντομοαπωθητικά”…εφόσον, αυτά είναι τα κυριότερα μέτρα ατομικής προφύλαξης από το φτερωτό βαμπίρ με τα μικρόβια…

Αφού λοιπόν οι «λαθρομεταναστευτικές ροές» (εισβολές, μην ξεχνιόμαστε) πάνε καλά στη χώρα μας, τι πιο απλό – αν ισχύει η παραπάνω επιδημιολογική θέση (σκνίπα-άνθρωπος-σκνίπα και ΟΧΙ σκνίπα-σκύλος-άνθρωπος) – να υποθέσουμε λογικά πως η αιτία της αύξησης των κρουσμάτων λεϊσμανίασης στον άνθρωπο τα τελευταία χρόνια να οφείλεται στην «έλευση άφθονων φορέων της» στην Ελλάδα!

Όπως ακριβώς έγινε και με την ελονοσία, την φυματίωση, την ψώρα, τα αφροδίσια, τις ηπατίτιδες και ποιός ξέρει πόσα άλλα εφιαλτικά σιχάματα ακόμη που έχουν βάλει την θηλιά τους στον λαιμό της Ελληνικής κοινωνίας και όλο την σφίγγουν από παντού…

Βλέπεις, οι γιατροί της Ελλάδας τηρούν «σιγή ιχθύος» στο θέμα…

Μην και μάθουν οι απλοί πληβείοι της ελληνικής κοινωνίας κανα επιδημιολογικό στοιχείο παραπάνω και ξεσηκωθούν τσαντισμένοι…

Άλλωστε και οι γιατροί ανήκουν στην «ελίτ»…

Απαξιούν να μοιραστούν τις «επικίνδυνες απόκρυφες» γνώσεις τους με «τους από κάτω»…τους “κοινούς θνητούς”…

Κούνια που τους κούναγε…

Τον καιρό του διαδικτύου και της υπερ/παρα/πληροφόρησης δεν τα κάνουν αυτά…

Ας αφήσουν λοιπόν τους bloggers να κάνουν παιγνίδι μόνοι τους…

Να ψάχνουν μόνοι τους από δω κι από κει να μαζέψουν καμιά πληροφορία, να τις φιλτράρουν όσο μπορούν με τις μη εξειδικευμένες γνώσεις τους, να τις συνδυάσουν και να τις (ανα)δημοσιεύσουν…

Προκαλώντας βεβαίως και τις αντίστοιχες σκέψεις των αναγνωστών…

Κι άντε να το μαζέψουν μετά (το όποιο τυχόν “λάθος” συμβεί) οι “ειδήμονες” – κι αυτοί και η εκάστοτε κυβέρνηση – με τις συστηματικές τους αποκρύψεις και “παραποιήσεις” υγειονομικών/επιδημιολογικών στοιχείων…

Καλό θά’ ναι, που και που, να θυμούνται πως, η φτωχολογιά με την ελλειπή περίθαλψη είναι που πεθαίνει από τις «αστοχίες τους» στο κεφάλαιο “Κοινωνιολογία της Υγείας” και όχι αυτοί και τα πλούσια φιλαράκια τους…

Μια καλή αρχή θα ήταν πχ να δώσουν στο κοινό τα “πραγματικά επιδημιολογικά στοιχεία” περί φυματίωσης στην Ελλάδα…

Να τονίσουν επίσης στην Ελληνική κοινωνία πόσο ΔΥΣΚΟΛΗ και ΑΚΡΙΒΗ υπόθεση είναι η θεραπεία της εάν κάποιος έχει την ατυχία να νοσήσει…

Κι άλλα τέτοια παρόμοια που νομίζουν πως κάνουν καλό να τα κρύβουν από τον Πολίτη…

Και τα οποία, αν τα γνώριζε ο Πολίτης θα είχε ίσως την πολυτέλεια να “ανησυχήσει” – επιτέλους – για πράγματα που σήμερα αδιαφορεί γιατί δεν του τα έχει επισημάνει με ΈΝΤΑΣΗ και επαναληπτικά ο ΕΙΔΙΚΟΣ ώστε να ΘΟΡΥΒΗΘΕΙ επιτέλους και να οδηγηθεί στις ενδεικνυόμενες σκέψεις και πράξεις.

Εν κατακλείδι:

Ας βάλουν το χέρι στην καρδιά, ας κοιτάξουν τον λαό τους στα μάτια και ας του απαντήσουν:

– Είναι επαρκής ο υγειονομικός έλεγχος που κάνει το Εθνικό Σύστημα Υγείας στα ογκώδη κύματα λαθρομεταναστών κατά την είσοδό τους στην Ελλάδα;

– Είναι επαρκής ο χρόνος “υγειονομικής κράτησής τους” (καραντίνα) προτού “αφεθούν ελεύθεροι” να κινηθούν στην Ελλάδα;

– Είναι επαρκής υγειονομικά ο κατοπινός τρόπος ζωής τους στην Ελλάδα (με τον τρόπο που – αναγκάζονται για οικονομικούς λόγους να – ζουν) προκειμένου να μην μετατραπούν σε “υγειονομική βόμβα” για τον υπόλοιπο πληθυσμό;

Κι ας σκεφτούν αυτοί μετά “ποιές άλλες αναλόγως ενδιαφέρουσες” υγειονομικές πληροφορήσεις θα έπρεπε να του κάνουν…

Αρμοδίως και επισταμένως…

Παράρτημα 1:

Ισλαμικό Κράτος: Σαρκοφάγα νόσος «τρώει» τα κορμιά των τζιχαντιστών στη Συρία

5 Απριλίου 2015
Εκατοντάδες τζιχαντιστές στην πόλη Ράκα της Συρίας, που έχει ανακηρυχθεί πρωτεύουσα του «χαλιφάτου» από το Ισλαμικό Κράτος, έχουν προσβληθεί από την επικίνδυνη νόσο λεϊσμανίαση, η οποία γίνεται θανατηφόρα εάν δεν θεραπευθεί έγκαιρα με απλή φαρμακευτική αγωγή.

Η λεϊσμανίαση είναι λοιμώδης νόσος η οποία οφείλεται στα πρωτόζωα παράσιτα του γένους λεϊσμάνια. Οι λεϊσμάνιες είναι ενδοκυττάρια παράσιτα τα οποία μεταδίδονται μέσω των σκνιπών.

Στην Αμερική ο φορέας είναι το γένος λουτζομυία και στον υπόλοιπο κόσμο με το γένος φλεβοτόμος. Το θηλυκό μολυσμένο έντομο μπορεί να μεταδώσει τη νόσο από άνθρωπο σε άνθρωπο ή από ζώο στον άνθρωπο μέσω του τσιμπήματος (δήγμα).

Η λεϊσμανίαση μπορεί να έχει ένα εύρος διαφορετικών εκφάνσεων, δερματικές, βλεννοδερματικές και σπλαχνικές. Η δερματική λεϊσμανίαση είναι η πιο κοινή μορφή λεϊσμανίασης, ενώ η σπλαχνική λεϊσμανίαση ή καλά-αζάρ είναι σοβαρή νόσος η οποία προκαλείται όταν το παράσιτο μεταναστεύσει στα όργανα.

Παγκοσμίως κάθε χρόνο η λεϊσμανίαση προσβάλλει περίπου 2.000.000 ανθρώπους, από τους οποίους 20.000 με 50.000 πεθαίνουν.

Η δερματική λεϊσμανίαση είναι η πιο κοινή μορφή της νόσου. Στο σημείο όπου η σκνίπα τσίμπησε το άτομο θα εμφανιστεί σε λίγες εβδομάδες μια ή περισσότερες ερυθρές βλαττίδες οι οποίες στη συνέχεια θα μεγαλώσουν και θα μετατραπούν σε έλκος το οποίο θα σκληρύνει.

Στο έλκος θα σχηματιστεί μια εσχάρα και εκκρίνει ένα λεπτό, ορώδες υλικό. Το έλκος μπορεί να αυτοϊαθεί μέσα σε ένα μήνα, αλλά αφήνει μια παραμορφωμένη ουλή. Αυτή η μορφή προκαλείται από τα L. major και L. tropica και απαντάται κυρίως στη Μέση Ανατολή (σπυρί της Βαγδάτης), στη Μεσόγειο (χανιώτικο σπυρί) και στις Ινδίες (σπυρί του Δελχί).

Στη διάχυτη μορφή της νόσου εμφανίζονται πολλαπλές βλαττίδες οι οποίες δεν γίνονται έλκη, αλλά σχηματίζουν βλάβες που μοιάζουν με λέπρα.

Μεμονωμένα κρούσματα της νόσου είχαν εμφανιστεί στη Ράκα και πριν την κατάληψή της από τους τζιχαντιστές και είχαν αντιμετωπιστεί από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, ωστόσο, οι τελευταίοι έφυγαν από την πόλη όταν καταλήφθηκε από το Ισλαμικό Κράτος. Οι ντόπιοι γιατροί, με μικρή εμπειρία, δίνουν τώρα τη μάχη υπό καθεστώς τζιχαντιστικής παράνοιας.

Ένας ακόμα λόγος που η νόσος εξαπλώνεται είναι επειδή οι τζιχαντιστές αρνούνται την οποιαδήποτε θεραπεία, πεπεισμένοι ότι θα τους γιατρέψει ο Αλλάχ.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το σύστημα Υγείας της Συρίας έχει καταρρεύσει μετά από 4 χρόνια πολέμου. Το 64% των νοσοκομείων έχουν καταστραφεί, ενώ το Ισλαμικό Κράτος που θέλει να κυβερνά με τον θρησκευτικό νόμο της Σαρία δεν επιτρέπει στους γιατρούς να θεραπεύουν τους αρρώστους σύμφωνα με την επιστήμη τους, αλλά σύμφωνα με τους θρησκευτικούς παραλογισμούς και δεισιδαιμονίες. Για παράδειγμα, το Ισλαμικό Κράτος απαγόρευσε σε γιατρούς να κάνουν καισαρική τομή σε εγκυμονούσες, ακόμα κι αν κινδυνεύουν ζωές, με την ποινή του αποκεφαλισμού.

Ωστόσο, όπου κατοικεί η άγνοια και η δεισιδαιμονία, δεν τιμωρεί τελικά ο Θεός, αλλά η ίδια η Φύση. Η ύβρις των τζιχαντιστών προκάλεσε την έξαρση της λεϊσμανίασης, που κατατρώγει τα κορμιά τους.

πηγή: http://www.tribune.gr

Παράρτημα 2:

Κρούσμα λεϊσμανίασης… σε άνθρωπο (στην Ελλάδα)!

21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015

«Μία ίωση θα είναι, που θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει», πίστεψε ο οικογενειάρχης Δημήτρης Σαρρής, που διαμένει με την οικογένειά του στην περιοχή των Βασιλειών και διατηρεί υπαίθριο μανάβικο. Όμως ο πυρετός, αντί να πέσει, δυνάμωνε διαρκώς. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί για 35 ολόκληρες μέρες στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου με πολύ υψηλό πυρετό, για να διαπιστωθεί τελικά ότι η περιπέτειά του ξεκίνησε από το τσίμπημα μιας σκνίπας!

Χριστόφορος Παπαδάκης
neakriti.gr

Δεν ήταν όμως μία συνηθισμένη σκνίπα, αφού μάλλον είχε πρώτα τσιμπήσει ένα σκύλο που έπασχε από λεϊσμανίαση! Μετά από χρόνια, νέο κρούσμα λεϊσμανίασης σε… άνθρωπο σημειώθηκε στην Κρήτη και αυτή τη φορά, στις Βασιλειές, που ως περιοχή «υποφέρει» από τα αδέσποτα. Έχει όμως και φιλόζωους κατοίκους, που είτε για λόγους συντροφιάς είτε για λόγους φύλαξης, έχουν στο χώρο τους, σε αυλές αλλά και μέσα στο σπίτι, σκύλους που, όσο και αν τους φροντίζουν, ο κίνδυνος καραδοκεί ανά πάσα στιγμή.

Η περιπέτεια

Ο Δημήτρης Σαρρής, που διατηρεί υπαίθριο μανάβικο στη λεωφόρο Εθνικής
Αντίστασης των Βασιλειών, χρειάστηκε να νοσηλευτεί 35 ημέρες στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου με ιδιαίτερα υψηλό πυρετό, μέχρι να αποδειχτεί στα εργαστήρια των γιατρών πως η ασθένειά του ήταν η λεϊσμανίασή και για την καταπολέμησή της χρειάστηκε να δημιουργηθεί ένα ισχυρό και συγκεκριμένο μείγμα αντιβιοτικών, το μόνο που κατάφερε να «σκοτώσει» το βακτήριο, για να γλιτώσει ο άνθρωπος αυτός.

Όπως αποκαλύπτει ο ίδιος μιλώντας στη «Νέα Κρήτη», «ανησυχήσαμε οικογενειακώς όταν είδαμε ότι ο πυρετός δε σταματούσε. Μας έλεγαν πως επρόκειτο για πνευμονία. Ότι επρόκειτο για κάποια ίωση σοβαρή. Και γενικά δεν μπορούσε να πάει το μυαλό μας πως όλα ξεκινούσαν μετά το τσίμπημα μιας σκνίπας. Όταν πια σοβάρεψαν τα πράγματα, πήγα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, όπου και μου έκαναν εισαγωγή, αλλά, αφού πρώτα και εκεί μου έλεγαν αρχικά πως ήταν μία απλή ίωση».

Στα 39,5 ο πυρετός

Στο σημείο αυτό, ο Δημήτρης Σαρρής μας λέει ότι ο πυρετός ήταν διαρκώς γύρω στα 39 με 39,5. «Και φανταστείτε ότι αυτός ο πυρετός ήταν χωρίς να πέφτει για περισσότερες από 30 μέρες. Αρχές του Μάρτη ξεκίνησε η περιπέτειά μου αυτή και κράτησε συνολικά επί 35 μέρες. Στην αρχή ένας γιατρός που επισκέφτηκα έξω μού έκανε διάγνωση για πνευμονία. Πήρα την αντιβίωση, δεν έκανε κάτι. Πήρα στη συνέχεια πιο ισχυρή αντιβίωση. Και αφού πήγα στο νοσοκομείο, μου έκαναν εξετάσεις και μου είπαν ότι πρόκειται για μία απλή ίωση. Αλλά, μετά που ξαναπήγα, γιατί ο πυρετός δεν έπεφτε, μου έκαναν εισαγωγή και μου πήραν μυελό των οστών. Από την εξέταση εκείνη φάνηκε πως ήταν λεϊσμανίαση».

Οι γιατροί τότε ενημέρωσαν τον Δημήτρη Σαρρή πως είχε αρρωστήσει από λεϊσμανίαση, που του τη μετέφερε μια μολυσμένη σκνίπα. Ωστόσο, είχε πρηστεί το συκώτι του, είχε μεγάλη απώλεια βάρους και είχαν «τρελαθεί» και οι τιμές στο αίμα του. Το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά να φοβηθεί πολύ, ανησυχώντας για τα χειρότερα… Ο ίδιος μάλιστα σχολίασε το πάθημά του, λέγοντάς μας πόσο άτυχος στάθηκε στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφού μέσα στην παγωνιά του Μαρτίου βρέθηκε μία σκνίπα, που κι αυτή να είναι μολυσμένη και να τύχει να τον τσιμπήσει.

«Σπάνιες περιπτώσεις»

Όπως εξηγεί στη «Νέα Κρήτη» και ο γνωστός κτηνίατρος Μανόλης Σουρανάκης, πρόκειται για σπάνια κρούσματα να προσβληθεί άνθρωπος από λεϊσμανίαση, που ως ασθένεια θερίζει τα σκυλιά και ιδιαίτερα τα αδέσποτα που είναι απροστάτευτα. «Είναι βέβαια γνωστή ζωοανθρωπονόσος από παλιά η λεϊσμανίαση. Αλλά είναι σπάνιο να προσβληθεί άνθρωπος. Φανταστείτε ότι το 25% των σκυλιών είναι «θετικά» στην Ελλάδα, δηλαδή έχουμε πάνω από 100.000 «θετικά» στην Ελλάδα κάθε χρόνο, αλλά ετησίως αρρωσταίνουν γύρω στους 50 κατά μέσο όρο άνθρωποι. Αυτό σημαίνει ότι η λοίμωξη στους ανθρώπους είναι σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα».

Στο σημείο αυτό, ο κ. Σουρανάκης δίνει απάντηση στο ερώτημα γιατί αρρωσταίνουν τόσο πολύ οι σκύλοι και δεν αρρωσταίνουν οι άνθρωποι. «Υπάρχουν δύο απαντήσεις, ουσιαστικά. Η μία είναι ότι το είδος των σκνιπών που έχουμε στην Ελλάδα αρέσκονται να τσιμπάνε το σκύλο και όχι τον άνθρωπο. Άρα σπανίως πάνε να φάνε αίμα ανθρώπου. Και η δεύτερη εξήγηση είναι ότι λειτουργεί διαφορετικά το αμυντικό σύστημα του ανθρώπου απ” ό,τι του σκύλου. Αλλά και για τους σκύλους τους ίδιους, αυτούς καθαυτούς, εξαρτάται το είδος της ανοσίας το οποίο αναπτύσσεται. Διότι, λογικά, ένας σκύλος σε όλη του τη ζωή αποκλείεται να μη μολυνθεί από μια μολυσμένη σκνίπα. Αλλά δεν αρρωσταίνουν όλοι οι σκύλοι».

Αλλά ξεκαθαρίζει ο κ. Σουρανάκης ότι συνήθως λεϊσμανίαση παθαίνουν οι άνθρωποι που στη δεδομένη χρονική στιγμή τσιμπήματος από τη μολυσμένη σκνίπα ήταν πεσμένο το ανοσοποιητικό τους σύστημα, είτε επειδή ήταν ήδη άρρωστοι από κάποια ίωση, είτε επειδή κάνουν θεραπείες για χρόνιες παθήσεις. Όμως, όπως αποδεικνύεται πλέον στην πράξη, αυτό δεν είναι απόλυτο.

«Κατά την άποψη τη δική μου, δεν έχει ψαχτεί όσο θα έπρεπε το θέμα της μόλυνσης των ανθρώπων», λέει ο Ηρακλειώτης κτηνίατρος, που καταλήγει λέγοντας ότι η μόλυνση μεταφέρεται αποκλειστικά και μόνο από συγκεκριμένη σκνίπα, που αφού τσιμπήσει το σκύλο (σπανιότατα και γάτα) που είχε το πρωτόζωο, το λαμβάνει, το επεξεργάζεται στον οργανισμό του και το μετατρέπει σε μορφή, που μολύνει και τον οργανισμό του ανθρώπου.

Σύμφωνα με μελέτη του ΚΕΕΛΠΝΟ, η υψηλότερη μέση ετήσια δηλούμενη επίπτωση της νόσου στην Κρήτη καταγράφηκε την πενταετία 2005-2009 και συγκεκριμένα καταγράφηκαν 8 κρούσματα από τα 55 που είχαν καταγραφεί σε πανελλαδικό επίπεδο.

Να γίνουν προσπάθειες για το θέμα των αδέσποτων και……Πρέπει να αρχίσουν ψεκασμοί στις Βασιλειές

Το ζητούμενο είναι τώρα, μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης από τη «Νέα Κρήτη», να αρχίσουν ψεκασμοί στις Βασιλειές κατά των κουνουπιών και των σκνιπών, ενώ καλό θα είναι να ενταθούν και οι προσπάθειες αντιμετώπισης του φαινομένου των αδέσποτων, που τόσο στην περιοχή αυτή όσο και σε άλλες περιοχές της Κρήτης αποτελούν κυριολεκτικά μάστιγα. Και βέβαια, οι ιδιοκτήτες των σκυλιών και των γατών θα πρέπει να χρησιμοποιούν όλα τα μέσα που προβλέπονται για την προστασία των ζώων τους, για να συμβάλλουν ο καθένας από τη δικιά του πλευρά στην προστασία της δημόσιας υγείας.

πηγή: http://www.e-artemis.gr

Παράρτημα 3:

ΛΕΪΣΜΑΝΙΩΣΗ (ΛΕΪΣΜΑΝΙΑΣΗ) Η ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟ – VETS
ΛΕΪΣΜΑΝΙΩΣΗ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟ – VETS
ΚΑΛΑ-ΑΖΑΡ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ
ΜΑΡΤΙΝ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΒΙΟΛΟΓΟΣ ΠΑΡΑΣΙΤΟΛΟΓΟΣ

Δεν πρόκειται για συχνό νόσημα αν και υπάρχει μικρός αριθμός περιστατικών κάθε χρόνο στην Ελλάδα, είναι όμως χαρακτηριστικό ότι το 90% των κρουσμάτων ανα τον κόσμο, αφορούν στην Ινδία, το Μπαγκλαντές, το Νεπάλ, το Σουδάν και τη Βραζιλία.

Τα συμπτώματα της νόσου μέχρι να γίνει η ακριβής διάγνωση, παραπέμπουν σε σοβαρό αιματολογικό νόσημα όπως είναι η λευχαιμία.

Η νόσος χαρακτηρίζεται από υψηλό πυρετό, ανορεξία, απώλεια βάρους και διόγκωση ήπατος και σπληνός. Παρουσιάζονται επίσης αναιμία, πτώση του αριθμού των λευκών αιμοσφαιρίων και των αιμοπεταλίων, ενώ συνυπάρχει και διόγκωση λεμφαδένων.

Η λεϊσμανίαση, μεταδίδεται από μολυσμένα σκυλιά στον άνθρωπο, μέσω της φλεβοτόμου σκνίπας και ο τρόπος να προλάβουμε τη μετάδοση της νόσου, είναι η αποφυγή τσιμπημάτων από σκνίπες, αλλά και να φροντίσουμε για την προστασία του ζώου, με ειδικά κολάρα, εντομοαπωθητικά, αμπούλες και κυρίως να ΕΜΒΟΛΙΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΖΩΑ ΜΑΣ.

Το καλααζάρ ή σπλαχνική λεϊσμανίαση είναι μια σοβαρή νόσος του ανθρώπου και είναι θανατηφόρος αν δεν γίνει έγκαιρα η διάγνωση και δοθεί θεραπεία. Λέμε ότι το καλααζάρ είναι ζωονόσος, είναι δηλαδή μια αρρώστια των ζώων που μπορεί να μεταδοθεί και στον άνθρωπο. Το κλειδί για την εμφάνιση και διασπορά της νόσου σε μια περιοχή είναι η παρουσία των ειδών της σκνίπας (Phlebotomus spp.) τα οποία μπορούν να μεταδώσουν το παράσιτο από μολυσμένο σκύλο σε άλλους σκύλους ή στον άνθρωπο.

Πρέπει να τονίσουμε εδώ δυο πράγματα: α) Μόνο μέσω της σκνίπας μπορεί το παράσιτο να μεταδοθεί στον άνθρωπο ή στο σκύλο, β) ένα μολυσμένο σκυλί είναι η αποθήκη του παράσιτου Λεϊσμάνια (Leishmania infantum) στο περιβάλλον και ακόμα αν δεν έχει κανένα σύμπτωμα της νόσου, μπορεί να μολύνει σκνίπες και στη συνέχεια άλλα σκυλιά και ανθρώπους.

Υπάρχει κίνδυνος για τον ιδιοκτήτη του οποίου ο σκύλος, έχει προσβληθεί από καλααζάρ; Το καλααζάρ θεωρείται νόσος των μικρών παιδιών και των ανοσοκατασταλμένων. Με τον όρο ανοσοκατασταλμένος εννοούμε, σε αυτήν την περίπτωση, όχι μόνον τους ασθενείς με AIDS αλλά άτομα μικρής ή μεγάλης ηλικίας, άτομα με αδύνατο ανοσοποιητικό σύστημα λόγο κακουχίας σωματικής ή ακόμα και ψυχικής. Έτσι, αν εσείς ή εγώ, που είμαστε υγιείς, τρώμε καλά, δεν περνάμε ένα μεγάλο σωματικό ή ψυχολογικό στρες τσιμπηθούμε από μολυσμένη σκνίπα δεν θα αρρωστήσουμε. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα θα σκοτώσει ή θα περιορίσει το παράσιτο. Αν όμως τσιμπηθεί το μωρό μας, τα παιδιά κάτω των 5 ετών είναι πολύ ευάλωτα στο παράσιτο, τότε το πιο πιθανόν είναι ότι θα αναπτύξει καλααζάρ. Έτσι άτομα με αδύναμο ανοσοποιητικό κινδυνεύουν αν βρεθούν στο δρόμο μολυσμένης σκνίπας. Μην ξεχνάμε ότι οι σκνίπες είναι έντομα και πετάνε. Άρα δεν κινδυνεύει μόνο ο ιδιοκτήτης του άρρωστου ζώου αλλά κινδυνεύουν όσοι ζουν σε ακτίνα 500 μέτρων από μολυσμένο σκυλί.

“Όλα τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι το κάλα αζάρ αυξάνεται σε αριθμό περιστατικών στην Μεσόγειο στην Ελλάδα αλλά και στην Κρήτη. Οι λόγοι γι’ αυτήν την αύξηση είναι: η εξάπλωση της μόλυνσης στο ζώο παρακαταθήκη (το σκύλο), η ανεξέλεγκτη αύξηση του φορέα (σκνίπα) (ανθεκτικότητα στα εντομοκτόνα, ευνοϊκές κλιματολογικές συνθήκες για την ανάπτυξη της), η χρήση συχνά μη αποτελεσματικών φαρμάκων για τη θεραπεία της ασθένειας στο σκύλο, η ανθεκτικότητα που ανέπτυξαν τα παράσιτα στα φάρμακα, η ανυπαρξία εμβολίου κατά της ασθένειας, οι μετακινήσεις σκύλων από και προς μια περιοχή χωρίς τους απαιτούμενους ιατρικούς ελέγχους.

Η Αττική είναι η πιο επιβαρυμένη περιοχή της Ελλάδας με 30-60 ανθρώπινα κρούσματα σπλαχνικής λεϊσμανίασης το χρόνο. Τα κρούσματα στα σκυλιά είναι χιλιάδες και οι αριθμοί διαφέρουν από περιοχή σε περιοχή της χώρας.

Στην Κρήτη το πρόβλημα υπήρχε πολύ παλιά, κυρίως το πρόβλημα της δερματικής λεϊσμανίασης. Ήταν τόσο κοινό που είχε το όνομα «Χανιώτικο σπυρί».

Με τους ψεκασμούς που έγιναν για την καταπολέμηση της Ελονοσίας κατά τη διάρκεια 1940-1950, μαζί με τα κουνούπια σκοτώθηκαν και οι σκνίπες και η λεϊσμανίαση σχεδόν εξαλείφθηκε. Έτσι, για πάρα πολλά χρόνια δεν είχαμε στο νησί κρούσματα στον άνθρωπο ή στο σκύλο. Σε μια μελέτη που έκανε το εργαστήριό μας στην Κρήτη το 1985 δεν βρήκε ανθρώπινα κρούσματα και τα στοιχεία του Υπουργείου Γεωργίας έδειχναν 0.27% των σκυλιών να έχουν αντισώματα έναντι του παράσιτου (είχαν τσιμπηθεί από μολυσμένη σκνίπα).

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν ανθρώπινα κρούσματα με σπλαχνική λεϊσμανίαση σε όλη την Κρήτη και ο αριθμός των οροθετικών σκυλιών σε κάποια μέρη ξεπερνά το 40%”.

(Ο συγγραφέας του άρθρου, αναφέρει ως ΠΗΓΗ: Μαρία Αντωνίου επίκουρος καθηγήτρια Παρασιτολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης)

πηγή άρθρου: http://www.vets.com.gr

Παράρτημα 4:

Μύθοι και αλήθειες για την λεϊσμανίαση
27.08.2013

Άλλες σκνίπες τσιμπούν τον άνθρωπο και άλλες τον σκύλο!

Του Στέλιου Θ. Χαραλαμπίδη πρώην καθηγητή Παρασιτολογίας και Παρασιτικών Νοσημάτων στην Κτηνιατρική Σχολή του Α.Π.Θ.

Ακούμε συχνά ότι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Ανταποκρίνεται, όμως, ο άνθρωπος, στη φιλική συμπεριφορά του σκύλου ή απλά την αποδέχεται σαν κάτι αυτονόητο; Ωστόσο, η ύπαρξη νόμου που προβλέπει τη θανάτωση του σκύλου που πάσχει από λεϊσμανίωση, δεν αφήνει περιθώριο αμφισβήτησης για το τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μας!

Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει μάλλον, αν η ενημέρωση στηριχθεί στη λογική. Η λεϊσμανίαση ενδιαφέρει, κυρίως, τον άνθρωπο και τον σκύλο και λιγότερο, τον λύκο, την αλεπού, το τσακάλι, τη γάτα, τα τρωκτικά, τις νυχτερίδες και τα άλλα ζώα.

Η μόλυνση γίνεται με το τσίμπημα της μολυσμένης σκνίπας. Με τον τρόπο αυτό, το παράσιτο Leishmania infantum, μπαίνει στον οργανισμό των ζώων και του ανθρώπου και προκαλεί, σε λίγους μήνες ή σε λίγα χρόνια, λεϊσμανίαση. Όταν η σκνίπα πίνει αίμα από το μολυσμένο ζώο ή άνθρωπο, παίρνει μαζί και τα παράσιτα, τα οποία πολλαπλασιάζονται στο έντερό της και σε 5-8 μέρες αποκτούν την ικανότητα να μολύνουν άλλα ζώα ή άλλον άνθρωπο.

Δεν υπάρχει μόλυνση, όταν δεν υπάρχουν σκνίπες!

Στην Ελλάδα, οι σκνίπες εμφανίζονται από τον Μάιο έως το Νοέμβριο, ενώ μολύνονται, ετησίως, κατά μέσο όρο, 25 άνθρωποι και πιθανόν, 100.000 σκύλοι (σε ορισμένες περιοχές, το 50% των σκύλων είναι μολυσμένο), 1.2% των τρωκτικών, αλεπούδες και άλλα ζώα.

Ο μεγάλος αριθμός των κρουσμάτων στον σκύλο και ο ελάχιστος αριθμός των κρουσμάτων στον άνθρωπο, οφείλεται κυρίως, στις βιολογικές συνήθειες των σκνιπών.

Οι σκνίπες είναι μικρά, νυχτόβια, έντομα, που ζουν για 14-40 μέρες. Τη μέρα κρύβονται σε σκοτεινά μέρη, μέσα σε κορμούς δένδρων, σε στάβλους κ.ά., πετούν σε μικρές αποστάσεις (συνήθως, 50 μέτρα από τη φωλιά τους), δεν μπαίνουν μέσα σε σπίτια και τρέφονται με χυμούς από νεαρά φυτά, από ώριμα φρούτα κ.ά. Όμως, κάθε 3-5 μέρες, οι θηλυκές σκνίπες χρειάζονται, επιπλέον, αίμα, για να ωριμάσουν τα αυγά τους.

Ανάλογα με το είδος τους, οι σκνίπες επιλέγουν τον άνθρωπο και συγκεκριμένα είδη ζώων για να απομυζήσουν αίμα. Τα δώδεκα είδη των σκνιπών που υπάρχουν στη χώρα μας, επιλέγουν για να απομυζήσουν αίμα, τον σκύλο και άλλα είδη ζώων ή τον άνθρωπο και άλλα είδη ζώων, αλλά στις επιλογές τους αυτές δεν συμπίπτουν ο άνθρωπος και ο σκύλος.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα:

α) να διαφέρει υπερβολικά ο αριθμός των κρουσμάτων στον άνθρωπο και στον σκύλο (1:4000),

β) να υπάρχουν περιοχές της χώρας, όπου το ποσοστό της μόλυνσης στον σκύλο είναι υψηλό, ενώ στον άνθρωπο δεν παρατηρούνται κρούσματα λεϊσμανίαση,

γ) να μη μολύνονται τα μέλη της οικογένειας που έχουν μολυσμένο σκύλο στο σπίτι.

Σύμφωνα με επιζωοτιολογικά και επιδημιολογικά δεδομένα, καθώς και επιστημονικές μελέτες που έγιναν στη χώρα μας, η λεϊσμανίωση εμφανίζεται: α) ως ανθρωπονόσος (δηλ. άνθρωπος-σκνίπα-άνθρωπος), και β) ως ζωονόσος (δηλ. σκύλος-σκνίπα-σκύλος), ενώ ο ρόλος των άλλων ζώων, όπως λύκος, τσακάλι, αλεπού, τρωκτικά, άλογο, χοίρος κ.ά., είναι μάλλον περιορισμένος.

Σήμερα, στην Ελλάδα, τα μέτρα που προλαμβάνουν τη μόλυνση και θεραπεύουν το νόσημα τόσο στον άνθρωπο, όσο και στον σκύλο, είναι πολύ αποτελεσματικά. Επιπλέον, είναι γνωστό ότι το 5-20% των μολυσμένων σκύλων ή ανθρώπων, γίνονται καλά χωρίς φάρμακα (αυτοϊώνται)…

Όμως, η λεϊσμανίωση προκαλεί τον ίδιο φόβο, όπως πριν από 100 χρόνια… και υπεύθυνος για τη μόλυνση του ανθρώπου συνεχίζει να θεωρείται ο σκύλος… «ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου»…

Το νόσημα «καλά αζάρ» υπάρχει μόνο στην Ινδία!

– Η λεϊσμανίωση στη χώρα μας συνεχίζει να ονομάζεται «καλά αζάρ». Το «καλά αζάρ», όμως, είναι νόσημα του ανθρώπου στην Ινδία και προκαλείται από παράσιτο που δεν υπάρχει στην Ελλάδα!

– Οι σκνίπες δεν μοιάζουν με τα κουνούπια! Είναι μικρότερες σε μέγεθος, το τσίμπημά τους πονάει περισσότερο και αναπτύσσονται στο χώμα, όχι στο νερό, όπως τα κουνούπια!

– Τον χειμώνα δεν χρειάζεται το «λουράκι» για τις σκνίπες, επειδή οι σκνίπες δεν ζουν κάτω από 15°C!

– Tο ζώο που κάνει αντιλεϊσμανιακή αγωγή δεν έχει παράσιτα στα αγγεία του δέρματος και δεν μολύνει τις σκνίπες που πίνουν αίμα από αυτό!

– Η σωστή αντιλεϊσμανιακή αγωγή απαλλάσσει το ζώο από τα παράσιτα, αρκεί αυτό να μη μολυνθεί πάλι (η λεϊσμανίωση δεν αφήνει ανοσία!).

– Όλα τα αντιλεϊσμανιακά φάρμακα είναι αποτελεσματικά, αρκεί να δίνονται στο ζώο ΚΑΘΕ 12 ΩΡΕΣ (τα παράσιτα βγαίνουν από τα μολυσμένα κύτταρα κάθε 12-24 ώρες και μόνον τότε είναι ευαίσθητα στα φάρμακα

!).

Πηγή: http://www.wwww.zoosos.gr

Παράρτημα 5:

Λεϊσμανίαση: Μορφές και συμπτώματα

Ανθρωποι κάθε ηλικίας κινδυνεύουν να αρρωστήσουν αν κατοικούν ή επισκέπτονται περιοχές στις οποίες η νόσος ενδημεί.

Δημοσίευση: 23 Φεβρουαρίου 2010

Γράφει: Τσιάκος Θεόδωρος
Ειδικός Παθολόγος, Ειδικός Τροπικής Λοιμωξιολογίας, Διδακτωρ Ιατρικης Παν/μιου Βιεννης

Τώρα που καθημερινά οι μέρες γίνονται πιο ζεστές ,ένα μικρό είδος μύγας,ονόματος Phlebotomus θα κάνει και πάλι την ετήσια εμφάνισή του στις παράκτιες περιοχές μας, μαζί της και ο κίνδυνος της νόσου της λεϊσμανίασης.

Η λεϊσμανίαση είναι παρασιτική νόσος που μεταδίδεται με το τσίμπημα της φλεβοτόμου μύγας, Phlebotomus (σκνίπα).
Υπάρχουν τρεις μορφές λεϊσμανίασης: η δερματική, η βλεννογονική και η σπλαγχνική μορφή (Καλά-αζάρ).
Οι βλάβες μπορούν να είναι μία ή περισσότερες, επώδυνες ή ανώδυνες.

Συνήθως πρόκειται για ερυθηματώδη κηλίδα ή οζίδιο που τυπικά σχηματίζει ένα ρηχό έλκος με υπερυψωμένο όχθο.
Μπορεί να συνυπάρχει διόγκωση λεμφαδένων κοντά στις βλάβες (π.χ. κάτω από τη μασχάλη στην περίπτωση που οι βλάβες εντοπίζονται στο χέρι ή στο βραχίονα).
H σπλαγχνική λεϊσμανίαση (καλά-αζάρ), χαρακτηρίζεται από πυρετό, ανορεξία, απώλεια βάρους και διόγκωση ήπατος και σπληνός (συνήθως ο σπλήνας είναι περισσότερο διογκωμένος από το ήπαρ).

Παρουσιάζονται επίσης αναιμία, πτώση του αριθμού των λευκών αιμοσφαιρίων και των αιμοπεταλίων
Συνυπάρχει διόγκωση λεμφαδένων.

Παρουσιάζονται περίπου 1,5 εκατομμύρια νέα κρούσματα δερματικής λεϊσμανίασης και 500.000 νέα κρούσματα σπλαγχνικής λεϊσμανίασης κάθε χρόνο στον κόσμο. Περισσότερες από το 90% των περιπτώσεων σπλαγχνικής λεϊσμανίασης ανά τον κόσμο αφορούν την Ινδία, το Μπαγκλαντές, το Νεπάλ, το Σουδάν και τη Βραζιλία.
Ειδικότερα η Λεϊσμανίαση συναντάται στις παρακάτω περιοχές:

Μεξικό, Κεντρική και Νότια Αμερική-από τη βόρεια Αργεντινή στο νότιο Τέξας (όχι στην Ουρουγουάη τη Χιλή ή τον Καναδά)
Νότια Ευρώπη (η λεϊσμανίαση δεν είναι συχνή στους ταξιδιώτες στη νότια Ευρώπη).

Ασία (όχι νοτιοανατολική), Μέση Ανατολή, Αφρική (ειδικά στην ανατολική και νότια Αφρική με σποραδικά κρούσματα στην υπόλοιπη ήπειρο), Λεϊσμανίαση δε συναντάται στην Αυστραλία και στα νησιά του Ειρηνικού όπως η Μελανησία, η Μικρονησία και η Πολυνησία.

Από το 1998 έως το 2005 έχουν αναφερθεί στην Ελλάδα 291κρούσματα σπλαγχνικής και 20 κρούσματα δερματικής λεϊσμανίασης. (Πηγή World Health Organisation).
Η λεϊσμανίαση μεταδίδεται με το τσίμπημα ορισμένων τύπων φλεβοτόμων (σκνίπες). Οι σκνίπες μολύνονται όταν προηγουμένως έχουν τσιμπήσει ένα μολυσμένο ζώο (όπως τρωκτικό ή σκύλο) ή μολυσμένο άνθρωπο. Επειδή οι σκνίπες όταν πετάνε δεν κάνουν θόρυβο, ο άνθρωπος μπορεί να μην αντιληφθεί την παρουσία τους.

Επίσης, επειδή είναι πολύ μικρές (είναι σε μέγεθος περίπου το 1/3 του μεγέθους ενός τυπικού κουνουπιού), μπορεί να μη γίνουν αντιληπτές ούτε με την όραση.
Οι σκνίπες παρουσιάζουν μεγαλύτερη δραστηριότητα κατά τη διάρκεια του απογεύματος και της νύχτας, ενώ είναι λιγότερο δραστήριες κατά τις θερμότερες ώρες της ημέρας. Ωστόσο, οι σκνίπες τσιμπάνε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας όταν κάποιος τις ενοχλήσει (π.χ.
εργασία σε παράκτιο δασικό / θαμνώδες περιβάλλον , όπου βρίσκονται σκνίπες). Σπάνια, η λεϊσμανίαση μεταδίδεται από έγκυο γυναίκα στο παιδί της, ενώ μπορεί να μεταδοθεί και με μετάγγιση αίματος ή με μολυσμένες βελόνες.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας κινδυνεύουν να αρρωστήσουν αν κατοικούν ή επισκέπτονται περιοχές στις οποίες η νόσος ενδημεί. Η νόσος είναι συχνότερη σε επαρχιακές από ότι σε αστικές περιοχές – μπορεί όμως να παρατηρηθούν κρούσματα στις παρυφές αστικών κέντρων.

Ο κίνδυνος νόσησης είναι μεγαλύτερος κατά τη διάρκεια του απογεύματος και της νύχτας που οι σκνίπες παρουσιάζουν μεγαλύτερη δραστηριότητα.
Το μόνο που χρειάζεται είναι το τσίμπημα από μολυσμένη σκνίπα.

Ταξιδιώτες, μέλη ειρηνευτικών αποστολών, ιεραπόστολοι, ορνιθολόγοι, άνθρωποι που διενεργούν έρευνες κατά τη διάρκεια της νύχτας, στρατιώτες είναι παραδείγματα με αυξημένο κίνδυνο προσβολής από τη νόσο (ιδιαίτερα δερματική μορφή).

Στη δερματική λεϊσμανίαση οι βλάβες εμφανίζονται αρκετές εβδομάδες αργότερα.
Στη σπλαγχνική λεϊσμανίαση η περίοδος επώασης κυμαίνεται από 6 εβδομάδες έως 6 μήνες. Εντούτοις έχουν αναφερθεί περίοδοι επώασης από 10 ημέρες έως 10 χρόνια.

Στη δερματική μορφή της νόσου οι βλάβες μπορούν να υποχωρήσουν αυτόματα μετά από μήνες ή χρόνια και να αφήσουν ουλή. Σπάνια επεκτείνονται στη στοματική ή ρινική κοιλότητα (βλεννογονική μορφή της νόσου).

Η σπλαγχνική λεϊσμανίαση εάν δεν αντιμετωπιστεί, συχνά είναι θανατηφόρα.
Τα περιστατικά με τη δερματική μορφή της νόσου δεν χρειάζεται να νοσηλευτούν κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Τα περιστατικά σπλαγχνικής λεϊσμανίασης νοσηλεύονται στο νοσοκομείο.

Λόγω του ότι η εξάλειψη της μολυσμένης ζωικής δεξαμενής (τρωκτικά, σκύλοι) και /ή του πληθυσμού των σκνιπών είναι απίθανο να συμβεί στις περισσότερες περιοχές όπου η λεϊσμανίαση είναι ενδημική , πρέπει να δίνονται οδηγίες στους ταξιδιώτες να περιορίζουν την έκθεσή τους στα τσιμπήματα της σκνίπας, προτιμώντας κατοικίες με σίτα στα παράθυρα, κουνουπιέρες, προστατευτικό ρουχισμό και εντομοαπωθητικά και περιορίζοντας την έκθεση στο ύπαιθρο από το σούρουπο έως το χάραμα.

Ασθενείς με τη σπλαγχνική μορφή της νόσου δεν πρέπει να δίνουν αίμα ή να γίνονται δωρητές οργάνων.

πηγή http://www.iatronet.gr

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

ΠΗΓΗ