Τι θα σημαίνει μία ενδεχόμενη τεχνητή ελάφρυνση του ελληνικού χρέους

Πριν από μερικούς μόλις μήνες, τον Φεβρουάριο, στο πλαίσιο κύκλου συναντήσεων που είχε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς με τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, ακούστηκε η εκτίμηση ότι «αν αντέξουμε τον Ιούνιο, τον Σεπτέμβριο θα απογειωθούμε».

Προφανώς ο συμμαθητής και ομοϊδεάτης (ως προς τη «σχολή σκέψης») του Τζέφρυ, κάτι ήξερε όταν μιλούσε για απογείωση. Και αυτό το «κάτι», προφανώς δε σχετίζεται με κάποιες θετικές οικονομικές παραμέτρους της Ελληνικής οικονομίας, η καταστροφική πορεία της οποίας είναι μη αναστρέψιμη υπό την καθοδήγηση των τοκογλύφων, αλλά με τις επιπτώσεις της κλιμακούμενης παγκόσμιας γεωπολιτικής σύγκρουσης. Δηλαδή τη σύγκρουση ανάμεσα στις ανερχόμενες νέες παγκόσμιες υπερδυνάμεις (Ρωσία και Κίνα) και τις ταχύτατα καταρρέουσες, γερασμένες και υπερχρεωμένες δυνάμεις της σιωνιστοκρατούμενης Δύσης.

Η σύγκρουση αυτή, όπως όλα δείχνουν, στο εγγύτατο μέλλον και με επίκεντρο τη Συρία θα λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Στη σύγκρουση λοιπόν αυτή, η Δύση (όπως πάντοτε άλλωστε), θέλει να σύρει την Ελλάδα να πολεμήσει στο πλευρό της. Ποιο είναι το «δόλωμα» για να «τσιμπήσει» ο ελληνικός λαός και να συναινέσει οικειοθελώς στη συστράτευση με τη Δύση; Η υποτιθέμενη «οικονομική ανάσα» που θα προσφέρει ο «φιλέλληνας» Ομπάμα με την πίεση που θα ασκήσει στη Γερμανία για να «ελαφρύνει» την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους.

Δηλαδή ούτε λίγο, ούτε πολύ, αφού μας σύρουν σε «διευθέτηση» του «Μακεδονικού» και του Κυπριακού προβλήματος (διότι αυτά θα φανούν αρχικά ότι παραχωρούμε ως ανταλλάγματα για την ελάφρυνση του χρέους), μετά θα μας βγάλουν και το «κυρίως πιάτο». Το οποίο συνεπάγεται μια πολυδιάστατη εμπλοκή της Ελλάδας στην επερχόμενη σύγκρουση. Εννοείται, ότι την επόμενη μέρα της υποτιθέμενης νίκης τους, θα ξαναθυμηθούν το ελληνικό χρέος και το σχέδιο ολοκληρωτικής εκμηδένισης της Ελλάδος, θα συνεχιστεί από εκεί που σταμάτησε, σα να μην πέρασε μια μέρα.

Έχει ωστόσο μεγάλη σημασία και για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, μια τεχνητή ελάφρυνση του χρέους. Εν όψει δημοτικών εκλογών, θα αρχίσουν οι κορώνες ότι άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα θετικά αποτελέσματα από την εμμονή των κυβερνητικών δυνάμεων στο πρόγραμμα λιτότητας. Ευελπιστούν ότι θα αναχαιτισθεί η προέλαση της Χρυσής Αυγής (ευσεβείς πόθοι) και θα γλιτώσουν το πολιτικό λιντσάρισμα οι «νενέκοι του συνταγματικού τόξου» κλπ.

Εμάς λοιπόν θα μας υποχρεώσουν να ταχθούμε στο πλευρό τους, υποκύπτοντας σε αυτόν τον εκβιασμό. Όμως δεν είμαστε μόνον εμείς. Ο Ερντογάν δεν συμφώνησε αρχικά με την εμπλοκή της Τουρκίας σ’ αυτή τη σύρραξη για αυτό και τον «περιποιήθηκαν» με τα επεισόδια στην πλατεία Ταξίμ, σέρνοντας τον στο πλευρό των «συμμάχων», θέλοντας και μη. Στην Αίγυπτο, αφού με την «αραβική άνοιξη» δεν μπόρεσαν να φέρουν στην εξουσία δυνάμεις πλήρως ελεγχόμενες από αυτούς, αναγκάστηκαν να βάλουν τον στρατό να κάνει πραξικόπημα, ώστε να είναι βέβαιοι ότι έχουν εξασφαλισμένα τα νώτα τους, όταν αρχίσουν οι επιχειρήσεις στη Συρία και το Ιράν. Η Ιορδανία είναι εδώ και πολλά χρόνια «προσκυνημένη». Οπότε το σκηνικό για την επέμβαση των δυνάμεων της Δύσης, αρχικά στη Συρία και ακολούθως στο Ιράν (πιθανόν μέχρι την άνοιξη του 2014), λογικά θα πρέπει να θεωρείται έτοιμο.

Αν λοιπόν δούμε τον φον – Αντωνάκη να μιλάει για «νίκες» στις συναντήσεις του με τον Ομπάμα, να επιστρέφει με θριαμβολογίες και «δώρα» στις «αποσκευές» του και την ελληνική οικονομία να «απογειώνεται» μετά τις γερμανικές εκλογές, κακοί οι οιωνοί για την Ελλάδα : «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ