Τι ειναι ο ανθρωπος; Ενας μικρος θεος;

Ε λοιπον, καιρος πια ειναι να ορισω την μεταφυσικη -και οχι την κυριολεκτικη εκ του θεομαι- εννοια του ΘΕΟΥ (ολα καεφαλαια).

ΘΕΟΣ καλειται η οντοτητα η ικανη να δημιουργησει εκ του μηδε-ενος (απο το τιποτα), τα παντα. Ακομα και τον εαυτο Της! (σ.TP. Αυτός αποκαλείται ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ φίλε μου κι όχι ΘΕΟΣ) Ολοι οι αλλοι θεοι μπροστα του ειναι μικροτεροι κι απο νετρινο! Τι ειναι ο ανθρωπος; Ενας μικρος θεος; Χαλαρωστε! Θα καψω τους κοιλιακους μου !!!

(σ.TP. Ένας μικρός Δημιουργός, σίγουρα είναι ο άνθρωπος, ένα μικρό δημιούργημα του Δημιουργού-Θεού, να θυμάσαι ό,τι ο ΘΕΟΣ – με όλα κεφαλαία- δεν περιγράφεται με λέξεις, σκέψεις συναισθήματα κλπ ούτε γίνεται αντιληπτός με καμία από τις 27 ανθρώπινες αισθήσεις μας)

Κατανοηστε οτι η εγκεφαλική αντι-ληψη ειναι η καταρα μας. Κατανοηστε οτι η αντι-ληψη εδρευει στον κρανιακο εγκεφαλο. Το ξερατε (του λογου μου τωρα το ‘μαθα) οτι το 90% της εγκεφαλικης μαζας αποτελειται απο διαφορα ειδη νευρογλοιακων κυτταρων και μονο το υπολοιπο 10% απο νευρωνες; Για σκεφτειτε τωρα την καρδια μας η οποια αποτελειται περιπου κατα 60% απο νευρικα κυτταρα !!!

Συνεπως η καρδια ΔΕΝ ειναι απλως μια αντλια αιματος. Το αφυσικο στον ανθρωπο ειναι οτι οχι μονο επαψε να σκεφτεται με το καρδιακο μυαλο, αλλα και η λειτουργεια της σκεψης στον κρανιακο εγκεφαλο, λαμβανει μερος στο αριστερο, στο ντεμεκ «λογικο» ημισφαιριο.

Βλεπετε ο καρδιακος εγκεφαλος ειναι αγραμματος. ΔΕΝ καταλαβαινει απο λεξεις. Να σκεφτειται οτι ακομα και το υποσεινηδητο του κρανιακου, τις κατανοει. Μ’ εναν περιορισμο φυσικα. Μονο καταφατικες προτασεις. Στο κρανιο αναδυεται η συνειδηση και στην καρδια το συναισθημα. Οπου συναισθημα η ΕΠΕ-νεργεια των εξωτερικων και εσωτερικων ερεθισματων δια των αισθησεων. Οι αισθησεις ενεργουν στο κρανιο και κατοπιν επι-ενεργουν στην καρδια. Ειναι εξαλλου τυχαιο οτι ολα τα (συν)αισθηματα, θετικα αρνητικα, τα βιωνουμε στην θωρακικη κοιλοτητα;

Πως εξαγεται το συμπερασμα «θα πάρεις καλό αλλά το πιθανότερο ειναι να πάθει κακό κάποιος άλλος σαν ισορροπία». Παντως αριστοτελεια λογικη, σιγουρα δεν ειναι! Γιατι πρεπει η αποψη να ταυτιζεται με το αυθαιρετο, με το αξιωμα. Δεν γινεται καθε αποψη ν’ αποτελει και αξιωμα. Διοτι τοτε δεν μπορουμε να μιλαμε για σκεψη -ποσο μαλλον για λογικη σκεψη, παρα μονον για οψεις, γωνιες θεασης. Και για το ιδιο το θεομενο, το παρατηρουμενο ποτε θα πουμε κατι, εστω και σαν αντι-ληψη;

Υποκειμεθα στον περιορισμο του αξιωματος του Γκεντελ, αλλα μην το ξευτιλιζουμε το πραμα! Να τον σεβομαστε!!! -τον περιορισμο- και να τον εκ-τιμαμε δεοντος.

Αν το Θείον- Ψυχή του ανθρώπου εκδηλώνεται μέσω των πράξεων του (δηλαδή μέσω της επίδρασης των ενεργειών του στον υλικό κόσμο), η ελευθερία του δε θα παραβίαζε την Υποθετική Αιτιοκρατία της Υποθετικής υλικής πραγματικότητας;

Αν π.χ. οι νόμοι της χημείας και της βιοηλεκτρονικής καθόριζαν ότι ο εγκέφαλος μου θα λειτουργούσε έτσι ώστε ν’ «αποφασίσει» να δολοφονήσει κάποιον, η Θεική- ψυχή δεν θα παραβίαζε αυτή την αιτιοκρατία αν οδηγούσε αυτό το συνοθύλευμα της ύλης, που αποτελεί το σώμα μου, στο να μην το κάνει; Μ’ αυτό το σκεπτικό, η παραδοχή της ελευθερίας της ψυχής του Θείου Δημιουργού Ανθρώπου έχει σαν πόρισμα την απόρριψη της αρχής της αιτιότητας στο σύμπαν. Κι αντίστροφα (για την ακρίβεια, αντιθετοαντίστροφα), η αρχή της αιτιότητας φαίνεται να μην αφήνει περιθώρια ελευθερίας στον άνθρωπο. Γιατί λοιπόν να καταβάλουμε προσπάθεια για οτιδήποτε; Αφού αν είναι έτσι, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.

Η φυσική του 20ου αιώνα (και συγκεκριμένα η κβαντομηχανική με την αρχή της αβεβαιότητας) άνοιξε μια πολύ βολική προοπτική σ’ αυτό το «αδιέξοδο». Ένα βασικό αξίωμα της κβαντομηχανικής ορίζει ότι ο ταυτόχρονος και απεριόριστα ακριβής προσδιορισμός όλων των παραμέτρων μιας κατάστασης (π.χ. της ταχύτητας και της θέσης ενός σωματιδίου) είναι αδύνατος. Έτσι, για να ξεπεραστεί η απροσδιοριστία που προκύπτει, εισάγεται η έννοια της πιθανότητας. (Συμφωνώ άρα Υπάρχω)

Είναι θεμελιακής σημασίας το γεγονός ότι ο πιθανοκρατικός χαρακτήρας της κβαντομηχανικής δεν είναι αποτέλεσμα ατέλειας των μετρικών μας οργάνων ή έλλειψης επαρκούς υπολογιστικής ακρίβειας, αλλά είναι μέσα στην ίδια τη φύση των πραγμάτων. Έτσι, προκύπτει ένα νέο δεδομένο. Αφού η ίδια η φύση των πραγμάτων -ή έστω, για να μην είμαστε απόλυτοι, η αδυναμία της ανθρώπινης σκέψης- δεν μπορεί να μας δώσει ακριβή στοιχεία αντίληψης των φαινομένων, ποιοι λόγοι επιβάλλουν την παραδοχή της αρχής της αιτιότητας;

Το να δεχτούμε πλέον ότι η φύση λειτουργεί αιτιοκρατικά, θα ήταν το ίδιο αυθαίρετο, από επιστημονική άποψη, με το να υποστηρίξουμε ότι δεν λειτουργεί αιτιοκρατικά. Κατ’ ανάγκη καταλήγουμε στο ότι αυτό το ζήτημα είναι κάτι πέρα και πάνω από την επιστήμη, καταντά δηλαδή θέμα της μεταφυσικής και της φιλοσοφίας.

Η αρχή της αιτιότητας, λοιπόν, στην οποία επί χιλιετίες στηρίζονται οι φυσικές επιστήμες απορρίφθηκε σταδιακά από την πλειοψηφία των επιστημών. Η ανθρώπινη σκέψη έμοιασε να παλινδρομεί σ’ ένα σκεπτικό που για τον επιστήμονα του 19ου αιώνα φαινόταν αφελές έως παράλογο: στο ότι κάθε συγκεκριμένο αίτιο μπορεί να έχει διάφορα αποτελέσματα. Πράγματι μοιάζει άτοπο. Το σύμπαν μοιάζει να στερείται λογικής, να στερείται αρχής, που να μπορεί να γίνει αντιληπτή από την πεπαρασμένη ανθρώπινη αντίληψη.

Στη μαθηματική λογική, μια θεωρία είναι ένα σύνολο από προτάσεις εκφρασμένες σε μια τυπική γλώσσα. Μερικές δηλώσεις σε μια θεωρία (τα αξιώματα) συμπεριλαμβάνονται χωρίς απόδειξη και άλλες (τα θεωρήματα) συμπεριλαμβάνονται επειδή συνάγονται από τα αξιώματα.

Επειδή οι δηλώσεις μιας τυπικής θεωρίας γράφονται σε συμβολική μορφή, είναι δυνατόν να επαληθευτεί μηχανικά ότι μία τυπική απόδειξη από ένα πεπερασμένο σύνολο από αξιώματα είναι έγκυρη. Αυτή η δουλειά, γνωστή ως αυτοματοποιημένη επαλήθευση αποδείξεων, σχετίζεται στενά με την αυτοματοποιημένη απόδειξη θεωρημάτων. Η διαφορά είναι ότι αντί να κατασκευάσει μια νέα απόδειξη, ο επαληθευτής αποδείξεων απλά ελέγχει αν μια δεδομένη τυπική απόδειξη (ή, σε μερικές περιπτώσεις, οι οδηγίες που μπορεί να ακολουθήσει κανείς για να δημιουργήσει μια τυπική απόδειξη) είναι σωστή. Αυτό δεν είναι απλά και μόνο υποθετικό. Συστήματα όπως το Isabelle χρησιμοποιούνται σήμερα για να τυποποιούν αποδείξεις και μετά να ελέγχουν την εγκυρότητά τους.

Παρόλα αυτά, πολλές θεωρίες που μας ενδιαφέρουν περιλαμβάνουν ένα άπειρο σύνολο από αξιώματα. Για να επαληθευτεί μια τυπική απόδειξη όταν το σύνολο των αξιωμάτων είναι άπειρο, πρέπει να είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε αν μία δήλωση η οποία θεωρείται ότι είναι αξίωμα είναι πράγματι αξίωμα. Αυτό το ζήτημα προκύπτει στις πρώτου βαθμού θεωρίες της αριθμητικής, όπως η αριθμητική του Πεάνο, επειδή η αρχή της μαθηματικής επαγωγής εκφράζεται ως ένα άπειρο σύνολο αξιωμάτων (ένα αξιωματικό σχήμα).

Μια τυπική θεωρία λέγεται πως είναι αποτελεσματικά παραχθείσα αν το σύνολο των αξιωμάτων της είναι ένα αναδρομικά απαριθμήσιμο σύνολο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα υπολογιστή που, κατ` αρχήν, θα μπορούσε να απαριθμήσει όλα τα αξιώματα της θεωρίας χωρίς να συμπεριλάβει στη λίστα καμία δήλωση που δεν είναι αξίωμα.

Αυτό είναι ισοδύναμο με την ικανότητα να απαριθμήσει όλα τα θεωρήματα της θεωρίας χωρίς να απαριθμήσει καμία δήλωση που δεν είναι θεώρημα. Για παράδειγμα, η θεωρία της αριθμητικής του Πεάνο (η αξιωματική περιγραφή των φυσικών αριθμών) και η θεωρία συνόλων των Τσερμέλο-Φρένκελ έχουν άπειρο αριθμό αξιωμάτων η κάθε μια, και κάθε μια είναι αποτελεσματικά παραχθείσα.

Κατά την επιλογή ενός συνόλου από αξιώματα, ο στόχος είναι με βάση αυτά να μπορεί να αποδείξει κανείς όσο το δυνατόν περισσότερα σωστά αποτελέσματα, χωρίς να μπορεί να αποδείξει κανένα λανθασμένο αποτέλεσμα. Ένα σύνολο από αξιώματα είναι πλήρες αν, για κάθε δήλωση στη γλώσσα των αξιωμάτων, είτε η αυτή δήλωση είτε η άρνησή της μπορεί να αποδειχτεί από τα αξιώματα. Ένα σύνολο αξιωμάτων είναι (απλά) συνεπές αν δεν υπάρχει δήλωση τέτοια ώστε και αυτή και η άρνηση της να μπορούν να αποδειχτούν από τα αξιώματα.

Στο πρότυπο σύστημα της λογικής πρώτου βαθμού ένα συνεπές σύνολο αξιωμάτων θα αποδείξει κάθε δήλωση στη γλώσσα της (αυτό μερικές φορές καλείται η αρχή της έκρηξης) και είναι επομένως αυτόματα πλήρες. Ένα σύνολο από αξιώματα που είναι και πλήρες και συνεπές, παρόλα αυτά, αποδεικνύει ένα μέγιστο σύνολο από μη-αντιφατικά θεωρήματα. Τα θεωρήματα μη πληρότητας του Γκέντελ δείχνουν ότι σε συγκεκριμένες περιπτώσεις δεν είναι δυνατόν να έχουμε μια αποτελεσματικά παραχθείσα, πλήρη και συνεπή θεωρία. ΆΡΑ !!!