Η ταυτόχρονη παραίτηση των πρωθυπουργών Ελλάδας και… Ιταλίας αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την Ευρωζώνη, βάζοντας σε δοκιμασία και την ευρωπαϊκή συμμαχία της ΕΕ. Οι Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι πήγαν στο σπίτι τους – με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, είναι αλήθεια…
Ο δικός μας πρώην πρωθυπουργός, με απίστευτες πλεκτάνες και πετώντας συνέχεια την μπάλα της παραίτησης στην κερκίδα, για να κερδίσει τι; Μερικές ημέρες στην εξουσία, προσπαθώντας να αφήσει στη «μεταβατική» κυβέρνηση ακέραιο το κομμάτι του βαθέως μνημονιακού μπλοκ του κόμματός του;
Αυτό σίγουρα το πέτυχε και βλέπουμε σήμερα όλους αυτούς να κάθονται χωρίς καμία ιδιαίτερη ενόχληση γύρω από ένα τραπέζι, με πρώην κοινοβουλευτικούς αντιπάλους που τους είχε αποκαλέσει «γομάρια», με πρώην κοινοβουλευτικό τους αντίπαλο που τον έλεγαν περιπαιχτηκά «Μπουμπούκο» και με πρώην κοινοβουλευτικό τους αντίπαλο που τον μέμφονταν ως «ακροδεξιό» και «χρυσαυγίτη».
Θα μου με ρωτήσετε αν αυτό με ενδιαφέρει προσωπικά. Θα σας απαντούσα ότι δεν με απασχολεί ποια παρέα κάνει ο καθένας. Εξάλλου, υπάρχει και ο θυμόσοφος ελληνικός λαός που λέει «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι»…
Αρκεί, βεβαίως, η παρέα των «φίλων» να μην βλάπτει τα συμφέροντα της χώρας. Και εν προκειμένω το πράττει. Άρα, δεν ενδιαφέρει η σύνθεση και το επιμέρους, αλλά το σύνολο της «κυβέρνησης του Μνημονίου», όπως εύστοχα ήταν ο κεντρικός τίτλος του περιοδικού μας στο προηγούμενο τεύχος.
Σε ό,τι αφορά στον άλλο πρωθυπουργό, τον Μπερλουσκόνι, αυτός τουλάχιστον, όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι από τις πολλαπλές πιέσεις που δεχόταν η Ιταλία, αποφάσισε να παραιτηθεί χωρίς… περικοκλάδες και κόλπα, χωρίς να προτείνει τον όποιο αντίστοιχο Πετσάλνικο για αντικαταστάτη του και χωρίς συσκέψεις πολιτικών αρχηγών.
Στην Ιταλία, επίσης –με άλλο Σύνταγμα, βεβαίως–, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από ένα σημείο και πέρα δεν έμεινε θεατής εξελίξεων ούτε επέτρεψε στον εαυτό του να διασυρθεί από τους πολίτες της χώρας του, όπως συνέβη με τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κυρίως στη Θεσσαλονίκη την 28η Οκτωβρίου. Ζήτησε ευθέως την παραίτηση του Καβαλιέρε, χωρίς άλλα πολλά λόγια.
Όμως, όλα τα προαναφερόμενα έχουν και σημαντικότερα γεγονότα να τα ακολουθούν. Είπαμε, σημαντικές οι παραιτήσεις, αλλά, δυστυχώς, σημαντικότερες οι αντικαταστάσεις και οι αντικαταστάτες τους.
Κατά μία περίεργη (;) συγκυρία, Ελλάδα και Ιταλία απέκτησαν πρωθυπουργούς σχετιζόμενους άμεσα με το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Και μάλιστα το βαθύ τραπεζικό σύστημα, που παίζει σκληρό ρόλο στη Νέα Τάξη Πραγμάτων και στην Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Και, επίσης, το σκληρό τραπεζικό σύστημα, που από κάθε προετοιμασία κρίσης ή και κατά τη διάρκεια της ίδιας της κρίσης κερδίζει αμύθητα ποσά, τα οποία, βεβαίως, αντλούνται από τις τσέπες των φορολογουμένων των κρατών στα οποία εμπλέκεται. Πάντως όχι μόνο του, αλλά κατόπιν «προσκλήσεως», όπως στην περίπτωση της περιβόητης Goldman Sachs.
Για τον κ. Λουκά Παπαδήμο, τα πράγματα τα γνωρίζαμε. Κεντρικός τραπεζίτης την περίοδο Σημίτη, όταν η Ελλάδα έμπαινε στην Ευρωζώνη, με τραπεζικές αλχημείες –επιεικής ο όρος– και με swaps και πώληση χρυσού από τα πολύτιμα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδος, την περίοδο που αυτοκτόνησαν άνθρωποι εξαιτίας Χρηματιστηρίου.
Ποιος ήταν ο διεθνής μεσάζων στα swaps, συνεργαζόμενος και με τον κ. Παπαδήμο, αφού εκείνος είχε την τελική εποπτεία ως διοικητής της ΤτΕ; Ο όμιλος της Goldman Sachs! H Goldman Sachs, που έβαλε στα ταμεία της κοντά στα 2 δις ευρώ από τους Έλληνες φορολογούμενους.
Αυτό που δεν ξέραμε, όμως, και το ανακαλύψαμε από μια γενναία ανάρτηση της ιστοσελίδας «Αττικά Νέα», για να απλωθεί σαν μελάνι στο στυπόχαρτο σε όλο το Διαδίκτυο απ’ όλα τα blogs, που τόσο μισούν οι περισσότεροι πολιτικοί, αλλά και από το Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων του Kontra Channel, ήταν κάτι πολύ σημαντικό: η εδώ και χρόνια συμμετοχή Παπαδήμου στο Trilateral Commission. Δηλαδή, ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι τακτικό μέλος στην Τριμερή Επιτροπή που εγκατέστησε σε ολόκληρο τον πλανήτη ο Ροκφέλερ, έχοντας μέχρι πέρσι πρόεδρό του το μεγάλο αφεντικό της Goldman Sachs, Πίτερ Σάδερλαντ, και από φέτος τον προβλεπόμενο Ιταλό πρωθυπουργό, Μάριο Μόντι!
Και προσέξτε τη νέα (;) σύμπτωση: Ο Μόντι, στο βιογραφικό του αναφέρει φαρδιά πλατιά ότι είναι «international advisor to Goldman Sachs», είναι δηλαδή «διεθνής σύμβουλος της Goldman Sachs».
Και κάτι ακόμα, για να ξέρουμε τους προϊσταμένους του πρωθυπουργού της Ελλάδας, Λουκά Παπαδήμου, στο Trilateral Commission και σε ποιον άλλο αναφέρεται, αφού ιεραρχικά είναι πάνω απ’ αυτόν. Αντιπρόεδρος του Μόντι στο Trilateral Commission είναι ο Τσέχος Βλαντιμίρ Ντλούχι. Από το 2007 μέχρι και σήμερα και αυτός είναι «διεθνής σύμβουλος της Goldman Sachs», και μάλιστα υπεύθυνος για την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Ομολογώ ότι βαρέθηκα να ψάχνω άλλο τα βιογραφικά όσων είναι μέλη αυτής της λέσχης. Αν θέλετε, βοηθήστε εσείς, πληκτρολογώντας στο Google «The Trilateral Commission». Από κει και πέρα, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο στην όλη ιστορία. Και θα ήταν πολύ απλοϊκό να με κατηγορήσουν κάποιοι για συνωμοσιολόγο.
Υ.Γ.: Ξέχασα να αναφέρω και μία άλλη σύμπτωση (;) στη χώρα μας: Τα δύο τελευταία χρόνια επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) είναι ο κ. Πέτρος Χριστοδούλου, πρώην στέλεχος της Goldman Sachs.
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek