ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ

Συνήθως όταν μιλάμε για ενότητα φανταζόμαστε πολλά αντικείμενα ή πολλές έννοιες ή πολλές οντότητες που διέπονται από ένα κοινό νόμο ή χαρακτηριστικό που τους δίνει μια Ταυτότητα.

Ας ορίσουμε όμως πρώτα την έννοια της ταυτότητας. Προσπαθώντας να μείνουμε απλοί θα πρέπει να ψάξουμε για απλά παραδείγματα μέσα στην ζωή που να μας οδηγήσουν σε ένα ασφαλές συμπέρασμα. Κάθε άνθρωπός π.χ. λέμε ότι είναι διαφορετικός από έναν άλλο. Αυτό το βασίζουμε στο ότι τα φυσικά, ζωτικά, ψυχολογικά και νοητικά χαρακτηριστικά του είναι διαφορετικά από έναν άλλο. Άρα η ταυτότητα του αποτελείται από μοναδικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Πως μπορούμε λοιπόν να μιλήσουμε για ενότητα σε ένα χώρο όπου όλοι είναι διαφορετικοί?

Ας το δούμε όμως για λίγο από μια διαφορετική σκοπιά. Οι γάτες όταν τις κοιτάμε από την ανθρώπινη πλευρά μας μοιάζουν όλες ίδιες. Όλες όσες ανήκουν σε μια ράτσα φαίνονται να μην έχουν καμιά διαφορά στο μάτι μας.. Βέβαια βλέπουμε πως υπάρχουν πολλές ράτσες με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Παρόλα αυτά αν ρωτήσουμε ένα άνθρωπο που έζησε χρόνια με γάτες θα μας πει ότι όλες είναι διαφορετικές και καμία δεν μοιάζει με την άλλη.

Μέσα από αυτό το απλό παράδειγμα μπορούμε να καταλάβουμε πως η ταυτότητα δημιουργείται από σημάδια που έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε στους άλλους κοινά με εμάς. Αυτά τα σημάδια είναι που προσδιορίζουν την ομοιότητα ή την διαφορά μας με ένα είδος. Είναι αυτό που μας χωρίζει από τα άλλα είδη. Θα μπορούσε να είναι όμως και αυτό που ενώνει? Θα μπορούσε να μας βοηθήσει να πάμε την αντίληψη μας ένα βήμα παραπέρα και να αναγνωρίσουμε τους νόμους που διέπουν την δημιουργία των μορφών?

Κάθε ομάδα που σχηματίζεται είναι σαν ένας μαγνητικός πόλος έλξης γύρω από τον οποίο θα μαζευτούν ρινίσματα-άνθρωποι που ταιριάζουν στο μαγνητικό πεδίο που τους έλκει. Η ένταση του μαγνητικού πεδίου και ο τύπος του είναι τα δύο βασικά χαρακτηριστικά που καθορίσουν ποια είναι ή ακριβής μορφή και έκταση του πεδίου.

Αντίστοιχα στην ομάδα αυτό που θα καθορίσει την σφαίρα επιρροής είναι η μορφή του πεδίου και εξαρτάται από τον αριθμό των μελών της και η εσωτερική διάταξη των μελών της που σχετίζεται με τον τύπο του πεδίου.

Για να υπάρχει ένταση πρέπει να υπάρχει μια εσωτερική ρίζα που πηγάζει από μια Ιδέα η οποία ζωοποιεί την ομάδα. Αυτή η ιδέα αποτελεί τον πρώτο σπινθήρα ο οποίος ανάβει την πρώτη φλόγα. Αυτή η πρώτη φλόγα είναι και το πρώτο ορατό σημείο ή η πρώτη διαφορά που κάνει τους άλλους να προσέξουν την ύπαρξη της.. Όσο πιο βαθιά είναι η ρίζα τόσο πιο δυνατή η φλόγα.

Όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι μας λένε ότι η Δημιουργία έγινε πάνω σε 7 βασικούς άξονες. Αυτούς που ονομάζουμε Ακτίνες. Εφτά μεγάλοι δρόμοι μορφοποίησης. Εφτά μεγάλα κανάλια ενέργειας που πηγάζουν και καταλήγουν στην Υπέρτατη Θεότητα. Κάτω από μια τέτοια γνώση και συνηδειτοποίηση μπορούμε να αντιληφθούμε ότι παρόλο που οι μορφές που βλέπουμε στον κόσμο είναι άπειρες η ουσία που τις ζωοποιεί είναι Μία. Μπορούμε να αντιληφθούμε και να βιώσουμε πως είμαστε διαφορετικοί από τις γάτες αλλά πως ταυτόχρονα οι νόμοι που μας δημιούργησαν είναι κοινοί στην αρχέτυπη τους ρίζα.

Μορφή – Χωριστικότητα

Η μορφή γενικά, κάθε είδους από την απλοϊκή της αμοιβάδας μέχρι και αυτή ενός θεού παράγει χωριστικότητα. Η μορφή παράγεται για τον άνθρωπο στα 4 επίπεδα της προσωπικότητας (το φυσικό, το ζωτικό, το συναισθηματικό και το νοητικό) που είναι εκδηλωμένα και λειτουργικά και είναι το μέσο για την κρυσταλλοποίηση του Κόσμου αλλά και την επίτευξη της Τελειότητας μέσα από την τελική απόρριψη της. Κάθε μορφή παράγει μια παραμόρφωση πάνω στον καθρέφτη του Κόσμου. Αυτή η παραμόρφωση οδηγεί στην διαίρεση και την χωριστικότητα. Σήμερα πιστεύουμε στον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής όπου όλες οι μορφές θα καταλήξουν στο Χάος. Οι πρόγονοι μας όμως αν και σήμερα τους θεωρούμε πρωτόγονους πίστευαν στην Θεία παρέμβαση. Εκεί που τελείωνε η ανθρώπινη δυνατότητα ως πράξη αλλά και κατανόηση και αντίληψη τότε μέσα σε εκείνο το αδιέξοδο εμφανιζόταν ο από μηχανής θεός και έλυνε το αδύνατο ενοποιώντας το παράδοξο.

Το Χάος αν και υπήρχε παντού, δεν αποτελούσε τελεολογικό σημείο αλλά πρωταρχική κατάσταση αδιαφοροποίητης ενέργειας μέσα από την οποία ήταν υποχρεωμένη από έναν ανώτερο ορισμό να ξεπηδήσει η Τάξη. ‘Ήταν καθήκον των ανθρώπων να εγκαθιδρύουν τάξη αντιγράφοντας και εκφράζοντας έτσι την Τάξη και Αρμονία που τους είχαν διδάξει στην αρχή του Χρόνου οι Θεοί.

Υπάρχουν δύο ατραποί. Δύο ρεύματα ζωής,, δύο τύποι ενέργειας. Αυτοί οι δύο τύποι ενέργειας όταν ενεργούν πάνω στο υλικό πεδίο διαχωρίζονται σε δύο ρεύματα ζωής. Έτσι έχουμε συνολικά τέσσερις δυνάμεις που επενεργούν ταυτόχρονα πάνω σε κάθε δράση που κάνουμε καθημερινά σε όλη μας την ζωή. Αυτά τα δύο ρεύματα ζωής είναι γνωστά με πολλά ονόματα όπως τονάλ και ναγουάλ ή αρσενικός και θηλυκός χαρακτήρας, ή Γιν και Γιάνγκ. Κάθε πολιτισμός έδωσε διαφορετικά ονόματα στις ίδιες ενέργειες.

Στον άνθρωπο ως μικρού θεού του δόθηκε ή δυνατότητα να επιλέξει αν θα εφαρμόσει τους νόμους του κόσμου στον τρόπο με τον οποίο θα φανταστεί τον κόσμο και θα προσπαθήσει να τον πλάσει με γνώμονα αυτή την φαντασία. Αν η φαντασία του είναι σύμφωνη με τον Παγκόσμιο Νόμο τότε το δημιούργημα είναι αρμονικό και υγιές. Αν όχι τότε παράγεται δυσαρμονία ως αποτέλεσμα με στόχο να μπορέσει ο άνθρωπος να καταλάβει το λάθος και να το διορθώσει.

Όλα τα άλλα πλάσματα ορατά και αόρατα μπορούν να ενεργούν μέσα σε αυτόν γνωρίζοντας την τελειότητα του η απλά υποκείμενα στον νόμο που έχει οριστεί γι’ αυτά. Αυτά που βλέπουν την τελειότητα του δεν έχουν καμιά ανάγκη για αλλαγή και αυτά που απλώς υπακούν δεν μπορούν. Ο άνθρωπος είναι στο μοναδικό σημείο που μπορεί να κάνει μια αλλαγή αλλά όντας διπλός σε φύση πρέπει να Θέλει να προσεγγίσει την Τελειότητα αλλά και να Μπορεί. Ένα μέρος του είναι ζώο αλλά ένα μέρος του είναι Θεός. Ο Θεός θεάται την τελειότητα του Σύμπαντος αλλά το ζώο δεν μπορεί να τον ακολουθήσει. Αυτή είναι η μοίρα του και η χωριστικότητα του.

Η ίδια του η μορφή γεννάει και τους περιορισμούς του. Η ίδια του η μορφή του δίνει τα όπλα αλλά του βάζει και τα εμπόδια.

Ο σύγχρονος καρτεσιανός άνθρωπος δεν αναγνωρίζει πλέον την παραδοξότητα της σκέψης του έχοντας την ανάγει σε μια τελεολογική δύναμη. Έτσι έχοντας καταργήσει την θεότητα μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος είναι αυτός που πλάθει με την Φαντασία του τον κόσμο του. Ο ίδιος πλάθει τους αγγέλους του και τους δαίμονες του. Το πρώτο βήμα προς την ανανέωση και την έξοδο από τον κυκλικό νόμο της Δράσης – Αντίδρασης είναι η παραπάνω συνειδητοποίηση.

Για να γίνει εφικτό ένα τέτοιο βήμα πρέπει να έχουμε την διάθεση μιας εσωτερικής ενδοσκόπησης και αυτοανάλυσης ανεξαρτήτως εξωτερικών δράσεων και συνθηκών. Ο εξωτερικός κόσμος είναι το θέατρο που θα μας δώσει τα ερεθίσματα για να γίνει εφικτή αυτή η εσωτερική ενδοσκόπηση. Χωρίς ένα καθρέφτη δεν μπορούμε να δούμε το πρόσωπο μας.

Η Λειτουργία του Νου

Μέσα από πολλαπλές αναγεννήσεις και θανάτους δομεί μορφές όλο και πιο πολύπλοκες με στόχο κάθε μονάδα συνείδησης από την πιο μικρή όπως ένα σωματίδιο μέχρι την πιο μεγάλη όπως ένας γαλαξίας να μετουσιώσει την μορφή σε συνείδηση σπάζοντας το ίδιο το καλούπι που την δημιούργησε. Να γίνει “ραδιενεργός” ακτινοβολώντας το όνομα του Θεού γύρω του. Είναι μια πράξη αυτοθυσίας αλλά και ολοκλήρωσης. Είναι μια πράξη θανάτου αλλά και Γέννησης σε μια ανώτερη συνειδητότητα.

Απαραίτητο στάδιο προς την ολοκλήρωση είναι η ανάπτυξη του νου στον άνθρωπο. Ένα στάδιο που ο άνθρωπος αναγνωρίζει την διαφορετικότητα του από τον συνάνθρωπο αλλά και τα άλλα όντα που τον περιβάλλουν. Αποτέλεσμα το σπάσιμο της ενότητας και η ανάπτυξη της ατομικότητας. Στην φάση αυτή ο άνθρωπος πρέπει να πολεμήσει μόνος του ενάντια στην φύση αλλά και του όμοιους του. Όλα τα είδη έχουν τα όπλα τους. Άλλα έχουν μακριά δόντια, άλλα έχουν πολύχρωμο δέρμα, άλλα έχουν πυκνό τρίχωμα.Ο άνθρωπος γεννιέται γυμνός και χωρίς ιδιαίτερες ικανότητες επιβίωσης. Παράδοξο αλλά αναγκαίο για την ανάπτυξη του Νου. Δεν μπορεί να προστατευθεί κα να επιβιώσει παρά μόνο χρησιμοποιώντας το εργαλείο που του έδωσε ο Θεός. Έχει φτάσει σε ένα ιδιαίτερο εξελικτικό στάδιο της εξέλιξης. Πρέπει να χρησιμοποιήσει ένα ανώτερο εργαλείο για μια κατώτερη εργασία, την επιβίωση.

Όσο άδικο και να φαίνεται το παράδοξο αυτό του δίνει για πρώτη φορά στην εξελικτική του πορεία το δικαίωμα της επιλογής. Πρέπει να επιλέξει τον σωστό δρόμο αλλά και τον τρόπο να τον βαδίσει. Τα άλλα είδη δεν κάνουν λάθος. Δεν έχουν δυνατότητα επιλογής. Ο θεός και το ζώο δεν έχουν δυνατότητα επιλογής. Για αυτά τα βασίλεια η ενότητα είναι δεδομένη είτε μέσω της επαφής με το θείο είτε μέσω του ενστίκτου.

Όχι όμως για τον άνθρωπο. Αυτός πρέπει να επιλέξει και να πληρώσει ή να ανταμειφθεί για αυτή του την επιλογή. Μελετώντας την εξέλιξη της Δημιουργίας όχι μέσα από την απλή Δαρβινική Θεώρηση αλλά μέσα από την θεώρηση των Τεσσάρων στοιχείων των Αρχαίων Μυστηρίων μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι η ανθρώπινη φάση είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση αβεβαιότητας με δεδομένο ότι προσπαθεί να αναπτύξει το στοιχείο της Φωτιάς, ένα ξεκάθαρο σύμβολο για την Νόηση όπου η πτητικότητα όπως και η ιδιαίτερη ενεργειακή δομή του το κάνει ικανό κάθε στιγμή να είναι μια πόρτα που μας οδηγεί σε πολλές και διαφορετικού βαθμού πολυπλοκότητας καταστάσεις. Ο κόσμος γίνεται ξαφνικά ένα απειλητικό μέρος όπου ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ευθραυστότητα του σε σχέση με τα ζώα γύρω του. Το νοητικό εργαλείο αν και το πιο δυνατό στοιχείο σε σχέση με τα άλλα βασίλεια είναι και ο βασικός περιορισμός του. Λειτουργεί καλά όταν λειτουργεί συνδυαστικά. Όσο αυτός παραμένει μόνος του αυτό παραμένει ατροφικό και στην πράξη γίνεται εμπόδιο επιβίωσης. Όταν λειτουργήσει συνδυαστικά με άλλους ανθρώπους τότε γίνεται ένα πανίσχυρο εργαλείο επιβίωσης που με τον χρόνο μπορεί να επιβληθεί σε όλα τα άλλα βασίλεια.

Μη έχοντας όπλα επιβίωσης δεν μπορεί να μείνει μόνος του. Αποτέλεσμα να δημιουργήσει κοινωνίες οι οποίες θα συνδυάσουν ικανότητες και δεξιότητες για να παράγουν τα μέσα που θα τον βοηθήσουν να επιβιώσει. Αυτές οι κοινωνίες είναι ο πρόδρομος της Ενότητας που τον περιμένει. Σήμερα πιστεύουμε ότι οι κοινωνίες που πρωτοδημιούργησε ο άνθρωπος ως είδος ήταν κοινωνίες Ανάγκης για Επιβίωση. Τα στοιχεία όμως φαίνονται να μας διαψεύδουν. Οι πρώτες κοινότητες-χωριά ήταν λατρευτικές κοινότητες όπου όλοι μαζέυονταν να λατρέψουν τους θεο´υς τους. Πρώτα χτίζανε τους ναούς τους και μετά τα σπίτια τους. Καθώς όμως εξελίσσονται για να παραμείνουν ζωντανές είναι αναγκασμένες να αποκτήσουν όλο και μεγαλύτερη πολυπλοκότητα στο επίπεδο των σχέσεων που διέπουν τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε αυτές. Έτσι η Πίστη οδηγεί στην πραγματικότητα. Ο άνθρωπος χτίζει μέσω της Φαντασίας του τον επίγειο Παράδεισο του ή την Κόλαση που επιθυμεί. Μέσα από αυτή την πορεία γεννιέται η κοινωνική δομή και εξελίσσεται ο νους ως εργαλείο διανόησης, παρατήρησης και επιβίωσης. Αναγκάζει δηλαδή τα άτομα που εξελίσσονται μέσα σε μια κοινωνική δομή να αναπτύξουν όλο και πιο πολύπλοκους τρόπους σκέψης και συναισθήματος μέχρι που τελικά φτάνουν να επεμβαίνουν μέχρι και στην δομή του φυσικού εγκεφάλου ο οποίος σε επίπεδο συνάψεων χτίζεται με όλο και πιο σύνθετους τρόπους.

Χιλιάδες χρόνια εξέλιξης με μοναδικό σκοπό την επίτευξη της Ενότητας μέσα στο ανθρώπινο επίπεδο. Στην προσπάθεια του να καταφέρει την ενότητα έρχεται αντιμέτωπος με την ανώτερη όψη της Ζωής. Τον ίδιο τον Νόμο που την δημιούργησε και την ανάγκη εφαρμογής του στην καθημερινότητα. Έτσι τώρα οι δύο Δρόμοι του κόσμου, το Γιν και το Γιάνγκ παύουν να είναι αφηρημένες έννοιες και γίνονται πραγματικές. Τελικά η χωριστικότητα είναι ο ίδιος ο Νους του Ανθρώπου. Πέρα από αυτόν υπάρχει μόνο η Ενότητα.

Για όλα τα παραπάνω η Ε.Π.Μπ. Ανάφερει τους στίχους της Φωνής της Σιγής:

“Ο Νους είναι ο φονιάς του πραγματικού. Ο Μαθητής ας σκοτώσει τον φονιά”.

ΠΗΓΗ

Συνήθως όταν μιλάμε για ενότητα φανταζόμαστε πολλά αντικείμενα ή πολλές έννοιες ή πολλές οντότητες που διέπονται από ένα κοινό νόμο ή χαρακτηριστικό που τους δίνει μια Ταυτότητα.

Ας ορίσουμε όμως πρώτα την έννοια της ταυτότητας. Προσπαθώντας να μείνουμε απλοί θα πρέπει να ψάξουμε για απλά παραδείγματα μέσα στην ζωή που να μας οδηγήσουν σε ένα ασφαλές συμπέρασμα. Κάθε άνθρωπός π.χ. λέμε ότι είναι διαφορετικός από έναν άλλο. Αυτό το βασίζουμε στο ότι τα φυσικά, ζωτικά, ψυχολογικά και νοητικά χαρακτηριστικά του είναι διαφορετικά από έναν άλλο. Άρα η ταυτότητα του αποτελείται από μοναδικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Πως μπορούμε λοιπόν να μιλήσουμε για ενότητα σε ένα χώρο όπου όλοι είναι διαφορετικοί?

Ας το δούμε όμως για λίγο από μια διαφορετική σκοπιά. Οι γάτες όταν τις κοιτάμε από την ανθρώπινη πλευρά μας μοιάζουν όλες ίδιες. Όλες όσες ανήκουν σε μια ράτσα φαίνονται να μην έχουν καμιά διαφορά στο μάτι μας.. Βέβαια βλέπουμε πως υπάρχουν πολλές ράτσες με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Παρόλα αυτά αν ρωτήσουμε ένα άνθρωπο που έζησε χρόνια με γάτες θα μας πει ότι όλες είναι διαφορετικές και καμία δεν μοιάζει με την άλλη.

Μέσα από αυτό το απλό παράδειγμα μπορούμε να καταλάβουμε πως η ταυτότητα δημιουργείται από σημάδια που έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε στους άλλους κοινά με εμάς. Αυτά τα σημάδια είναι που προσδιορίζουν την ομοιότητα ή την διαφορά μας με ένα είδος. Είναι αυτό που μας χωρίζει από τα άλλα είδη. Θα μπορούσε να είναι όμως και αυτό που ενώνει? Θα μπορούσε να μας βοηθήσει να πάμε την αντίληψη μας ένα βήμα παραπέρα και να αναγνωρίσουμε τους νόμους που διέπουν την δημιουργία των μορφών?

Κάθε ομάδα που σχηματίζεται είναι σαν ένας μαγνητικός πόλος έλξης γύρω από τον οποίο θα μαζευτούν ρινίσματα-άνθρωποι που ταιριάζουν στο μαγνητικό πεδίο που τους έλκει. Η ένταση του μαγνητικού πεδίου και ο τύπος του είναι τα δύο βασικά χαρακτηριστικά που καθορίσουν ποια είναι ή ακριβής μορφή και έκταση του πεδίου.

Αντίστοιχα στην ομάδα αυτό που θα καθορίσει την σφαίρα επιρροής είναι η μορφή του πεδίου και εξαρτάται από τον αριθμό των μελών της και η εσωτερική διάταξη των μελών της που σχετίζεται με τον τύπο του πεδίου.

Για να υπάρχει ένταση πρέπει να υπάρχει μια εσωτερική ρίζα που πηγάζει από μια Ιδέα η οποία ζωοποιεί την ομάδα. Αυτή η ιδέα αποτελεί τον πρώτο σπινθήρα ο οποίος ανάβει την πρώτη φλόγα. Αυτή η πρώτη φλόγα είναι και το πρώτο ορατό σημείο ή η πρώτη διαφορά που κάνει τους άλλους να προσέξουν την ύπαρξη της.. Όσο πιο βαθιά είναι η ρίζα τόσο πιο δυνατή η φλόγα.

Όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι μας λένε ότι η Δημιουργία έγινε πάνω σε 7 βασικούς άξονες. Αυτούς που ονομάζουμε Ακτίνες. Εφτά μεγάλοι δρόμοι μορφοποίησης. Εφτά μεγάλα κανάλια ενέργειας που πηγάζουν και καταλήγουν στην Υπέρτατη Θεότητα. Κάτω από μια τέτοια γνώση και συνηδειτοποίηση μπορούμε να αντιληφθούμε ότι παρόλο που οι μορφές που βλέπουμε στον κόσμο είναι άπειρες η ουσία που τις ζωοποιεί είναι Μία. Μπορούμε να αντιληφθούμε και να βιώσουμε πως είμαστε διαφορετικοί από τις γάτες αλλά πως ταυτόχρονα οι νόμοι που μας δημιούργησαν είναι κοινοί στην αρχέτυπη τους ρίζα.

Μορφή – Χωριστικότητα

Η μορφή γενικά, κάθε είδους από την απλοϊκή της αμοιβάδας μέχρι και αυτή ενός θεού παράγει χωριστικότητα. Η μορφή παράγεται για τον άνθρωπο στα 4 επίπεδα της προσωπικότητας (το φυσικό, το ζωτικό, το συναισθηματικό και το νοητικό) που είναι εκδηλωμένα και λειτουργικά και είναι το μέσο για την κρυσταλλοποίηση του Κόσμου αλλά και την επίτευξη της Τελειότητας μέσα από την τελική απόρριψη της. Κάθε μορφή παράγει μια παραμόρφωση πάνω στον καθρέφτη του Κόσμου. Αυτή η παραμόρφωση οδηγεί στην διαίρεση και την χωριστικότητα. Σήμερα πιστεύουμε στον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής όπου όλες οι μορφές θα καταλήξουν στο Χάος. Οι πρόγονοι μας όμως αν και σήμερα τους θεωρούμε πρωτόγονους πίστευαν στην Θεία παρέμβαση. Εκεί που τελείωνε η ανθρώπινη δυνατότητα ως πράξη αλλά και κατανόηση και αντίληψη τότε μέσα σε εκείνο το αδιέξοδο εμφανιζόταν ο από μηχανής θεός και έλυνε το αδύνατο ενοποιώντας το παράδοξο.

Το Χάος αν και υπήρχε παντού, δεν αποτελούσε τελεολογικό σημείο αλλά πρωταρχική κατάσταση αδιαφοροποίητης ενέργειας μέσα από την οποία ήταν υποχρεωμένη από έναν ανώτερο ορισμό να ξεπηδήσει η Τάξη. ‘Ήταν καθήκον των ανθρώπων να εγκαθιδρύουν τάξη αντιγράφοντας και εκφράζοντας έτσι την Τάξη και Αρμονία που τους είχαν διδάξει στην αρχή του Χρόνου οι Θεοί.

Υπάρχουν δύο ατραποί. Δύο ρεύματα ζωής,, δύο τύποι ενέργειας. Αυτοί οι δύο τύποι ενέργειας όταν ενεργούν πάνω στο υλικό πεδίο διαχωρίζονται σε δύο ρεύματα ζωής. Έτσι έχουμε συνολικά τέσσερις δυνάμεις που επενεργούν ταυτόχρονα πάνω σε κάθε δράση που κάνουμε καθημερινά σε όλη μας την ζωή. Αυτά τα δύο ρεύματα ζωής είναι γνωστά με πολλά ονόματα όπως τονάλ και ναγουάλ ή αρσενικός και θηλυκός χαρακτήρας, ή Γιν και Γιάνγκ. Κάθε πολιτισμός έδωσε διαφορετικά ονόματα στις ίδιες ενέργειες.

Στον άνθρωπο ως μικρού θεού του δόθηκε ή δυνατότητα να επιλέξει αν θα εφαρμόσει τους νόμους του κόσμου στον τρόπο με τον οποίο θα φανταστεί τον κόσμο και θα προσπαθήσει να τον πλάσει με γνώμονα αυτή την φαντασία. Αν η φαντασία του είναι σύμφωνη με τον Παγκόσμιο Νόμο τότε το δημιούργημα είναι αρμονικό και υγιές. Αν όχι τότε παράγεται δυσαρμονία ως αποτέλεσμα με στόχο να μπορέσει ο άνθρωπος να καταλάβει το λάθος και να το διορθώσει.

Όλα τα άλλα πλάσματα ορατά και αόρατα μπορούν να ενεργούν μέσα σε αυτόν γνωρίζοντας την τελειότητα του η απλά υποκείμενα στον νόμο που έχει οριστεί γι’ αυτά. Αυτά που βλέπουν την τελειότητα του δεν έχουν καμιά ανάγκη για αλλαγή και αυτά που απλώς υπακούν δεν μπορούν. Ο άνθρωπος είναι στο μοναδικό σημείο που μπορεί να κάνει μια αλλαγή αλλά όντας διπλός σε φύση πρέπει να Θέλει να προσεγγίσει την Τελειότητα αλλά και να Μπορεί. Ένα μέρος του είναι ζώο αλλά ένα μέρος του είναι Θεός. Ο Θεός θεάται την τελειότητα του Σύμπαντος αλλά το ζώο δεν μπορεί να τον ακολουθήσει. Αυτή είναι η μοίρα του και η χωριστικότητα του.
Η ίδια του η μορφή γεννάει και τους περιορισμούς του. Η ίδια του η μορφή του δίνει τα όπλα αλλά του βάζει και τα εμπόδια.

Ο σύγχρονος καρτεσιανός άνθρωπος δεν αναγνωρίζει πλέον την παραδοξότητα της σκέψης του έχοντας την ανάγει σε μια τελεολογική δύναμη. Έτσι έχοντας καταργήσει την θεότητα μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος είναι αυτός που πλάθει με την Φαντασία του τον κόσμο του. Ο ίδιος πλάθει τους αγγέλους του και τους δαίμονες του. Το πρώτο βήμα προς την ανανέωση και την έξοδο από τον κυκλικό νόμο της Δράσης – Αντίδρασης είναι η παραπάνω συνειδητοποίηση.

Για να γίνει εφικτό ένα τέτοιο βήμα πρέπει να έχουμε την διάθεση μιας εσωτερικής ενδοσκόπησης και αυτοανάλυσης ανεξαρτήτως εξωτερικών δράσεων και συνθηκών. Ο εξωτερικός κόσμος είναι το θέατρο που θα μας δώσει τα ερεθίσματα για να γίνει εφικτή αυτή η εσωτερική ενδοσκόπηση. Χωρίς ένα καθρέφτη δεν μπορούμε να δούμε το πρόσωπο μας.

Η Λειτουργία του Νου

Μέσα από πολλαπλές αναγεννήσεις και θανάτους δομεί μορφές όλο και πιο πολύπλοκες με στόχο κάθε μονάδα συνείδησης από την πιο μικρή όπως ένα σωματίδιο μέχρι την πιο μεγάλη όπως ένας γαλαξίας να μετουσιώσει την μορφή σε συνείδηση σπάζοντας το ίδιο το καλούπι που την δημιούργησε. Να γίνει “ραδιενεργός” ακτινοβολώντας το όνομα του Θεού γύρω του. Είναι μια πράξη αυτοθυσίας αλλά και ολοκλήρωσης. Είναι μια πράξη θανάτου αλλά και Γέννησης σε μια ανώτερη συνειδητότητα.

Απαραίτητο στάδιο προς την ολοκλήρωση είναι η ανάπτυξη του νου στον άνθρωπο. Ένα στάδιο που ο άνθρωπος αναγνωρίζει την διαφορετικότητα του από τον συνάνθρωπο αλλά και τα άλλα όντα που τον περιβάλλουν. Αποτέλεσμα το σπάσιμο της ενότητας και η ανάπτυξη της ατομικότητας. Στην φάση αυτή ο άνθρωπος πρέπει να πολεμήσει μόνος του ενάντια στην φύση αλλά και του όμοιους του. Όλα τα είδη έχουν τα όπλα τους. Άλλα έχουν μακριά δόντια, άλλα έχουν πολύχρωμο δέρμα, άλλα έχουν πυκνό τρίχωμα.Ο άνθρωπος γεννιέται γυμνός και χωρίς ιδιαίτερες ικανότητες επιβίωσης. Παράδοξο αλλά αναγκαίο για την ανάπτυξη του Νου. Δεν μπορεί να προστατευθεί κα να επιβιώσει παρά μόνο χρησιμοποιώντας το εργαλείο που του έδωσε ο Θεός. Έχει φτάσει σε ένα ιδιαίτερο εξελικτικό στάδιο της εξέλιξης. Πρέπει να χρησιμοποιήσει ένα ανώτερο εργαλείο για μια κατώτερη εργασία, την επιβίωση.

Όσο άδικο και να φαίνεται το παράδοξο αυτό του δίνει για πρώτη φορά στην εξελικτική του πορεία το δικαίωμα της επιλογής. Πρέπει να επιλέξει τον σωστό δρόμο αλλά και τον τρόπο να τον βαδίσει. Τα άλλα είδη δεν κάνουν λάθος. Δεν έχουν δυνατότητα επιλογής. Ο θεός και το ζώο δεν έχουν δυνατότητα επιλογής. Για αυτά τα βασίλεια η ενότητα είναι δεδομένη είτε μέσω της επαφής με το θείο είτε μέσω του ενστίκτου.

Όχι όμως για τον άνθρωπο. Αυτός πρέπει να επιλέξει και να πληρώσει ή να ανταμειφθεί για αυτή του την επιλογή. Μελετώντας την εξέλιξη της Δημιουργίας όχι μέσα από την απλή Δαρβινική Θεώρηση αλλά μέσα από την θεώρηση των Τεσσάρων στοιχείων των Αρχαίων Μυστηρίων μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι η ανθρώπινη φάση είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση αβεβαιότητας με δεδομένο ότι προσπαθεί να αναπτύξει το στοιχείο της Φωτιάς, ένα ξεκάθαρο σύμβολο για την Νόηση όπου η πτητικότητα όπως και η ιδιαίτερη ενεργειακή δομή του το κάνει ικανό κάθε στιγμή να είναι μια πόρτα που μας οδηγεί σε πολλές και διαφορετικού βαθμού πολυπλοκότητας καταστάσεις. Ο κόσμος γίνεται ξαφνικά ένα απειλητικό μέρος όπου ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ευθραυστότητα του σε σχέση με τα ζώα γύρω του. Το νοητικό εργαλείο αν και το πιο δυνατό στοιχείο σε σχέση με τα άλλα βασίλεια είναι και ο βασικός περιορισμός του. Λειτουργεί καλά όταν λειτουργεί συνδυαστικά. Όσο αυτός παραμένει μόνος του αυτό παραμένει ατροφικό και στην πράξη γίνεται εμπόδιο επιβίωσης. Όταν λειτουργήσει συνδυαστικά με άλλους ανθρώπους τότε γίνεται ένα πανίσχυρο εργαλείο επιβίωσης που με τον χρόνο μπορεί να επιβληθεί σε όλα τα άλλα βασίλεια.

Μη έχοντας όπλα επιβίωσης δεν μπορεί να μείνει μόνος του. Αποτέλεσμα να δημιουργήσει κοινωνίες οι οποίες θα συνδυάσουν ικανότητες και δεξιότητες για να παράγουν τα μέσα που θα τον βοηθήσουν να επιβιώσει. Αυτές οι κοινωνίες είναι ο πρόδρομος της Ενότητας που τον περιμένει. Σήμερα πιστεύουμε ότι οι κοινωνίες που πρωτοδημιούργησε ο άνθρωπος ως είδος ήταν κοινωνίες Ανάγκης για Επιβίωση. Τα στοιχεία όμως φαίνονται να μας διαψεύδουν. Οι πρώτες κοινότητες-χωριά ήταν λατρευτικές κοινότητες όπου όλοι μαζέυονταν να λατρέψουν τους θεο´υς τους. Πρώτα χτίζανε τους ναούς τους και μετά τα σπίτια τους. Καθώς όμως εξελίσσονται για να παραμείνουν ζωντανές είναι αναγκασμένες να αποκτήσουν όλο και μεγαλύτερη πολυπλοκότητα στο επίπεδο των σχέσεων που διέπουν τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε αυτές. Έτσι η Πίστη οδηγεί στην πραγματικότητα. Ο άνθρωπος χτίζει μέσω της Φαντασίας του τον επίγειο Παράδεισο του ή την Κόλαση που επιθυμεί. Μέσα από αυτή την πορεία γεννιέται η κοινωνική δομή και εξελίσσεται ο νους ως εργαλείο διανόησης, παρατήρησης και επιβίωσης. Αναγκάζει δηλαδή τα άτομα που εξελίσσονται μέσα σε μια κοινωνική δομή να αναπτύξουν όλο και πιο πολύπλοκους τρόπους σκέψης και συναισθήματος μέχρι που τελικά φτάνουν να επεμβαίνουν μέχρι και στην δομή του φυσικού εγκεφάλου ο οποίος σε επίπεδο συνάψεων χτίζεται με όλο και πιο σύνθετους τρόπους.

Χιλιάδες χρόνια εξέλιξης με μοναδικό σκοπό την επίτευξη της Ενότητας μέσα στο ανθρώπινο επίπεδο. Στην προσπάθεια του να καταφέρει την ενότητα έρχεται αντιμέτωπος με την ανώτερη όψη της Ζωής. Τον ίδιο τον Νόμο που την δημιούργησε και την ανάγκη εφαρμογής του στην καθημερινότητα. Έτσι τώρα οι δύο Δρόμοι του κόσμου, το Γιν και το Γιάνγκ παύουν να είναι αφηρημένες έννοιες και γίνονται πραγματικές. Τελικά η χωριστικότητα είναι ο ίδιος ο Νους του Ανθρώπου. Πέρα από αυτόν υπάρχει μόνο η Ενότητα.

Για όλα τα παραπάνω η Ε.Π.Μπ. Ανάφερει τους στίχους της Φωνής της Σιγής:

“Ο Νους είναι ο φονιάς του πραγματικού. Ο Μαθητής ας σκοτώσει τον φονιά”.

ΠΗΓΗ