Πόσο εύκολο είναι να αποκοπεί από το Ίντερνετ η Ελλάδα;

Η Συρία κυριολεκτικά εξαφανίστηκε από τον χάρτη του Διαδικτύου στις 29 Νοεμβρίου 2012 -η πρόσβαση αποκαταστάθηκε πλήρως την 1η Δεκεμβρίου 2012. Το γεγονός προκάλεσε το εύλογο ερώτημα:
Πόσο εύκολο είναι να συμβεί αυτό σε οποιαδήποτε χώρα;

Πόσο εύκολα θα συνέβαινε το ίδιο στην Ελλάδα;

Απάντηση επιχειρεί να δώσει η Renesys, μια εταιρεία που παρέχει υπηρεσίες σε επιχειρήσεις που η λειτουργία τους βασίζεται στην καλή λειτουργία του Διαδικτύου (όπως το cloud computing).

Κλειδί για την επιβίωση του Διαδικτύου σε μια χώρα χαρακτηρίζεται η «αποκέντρωση» του Ίντερνετ, κάτι που διαφέρει από χώρα σε χώρα. Σε κάποιες, η διεθνής πρόσβαση ρυθμίζεται σε μεγάλο βαθμό. Έτσι, μπορεί η πρόσβαση να εξαρτάται από μία ή δύο οι εταιρείες που έχουν επίσημη άδεια για την μεταφορά φωνής και Ίντερνετ από και προς τον έξω κόσμο και είναι υποχρεωμένες από τον νόμο να μεσολαβούν για να παρέχουν πρόσβαση σε οποιονδήποτε άλλο.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι εξαιρετικά εύκολο για μια κυβέρνηση να εκδώσει εντολή που θα κατέλυε το Ίντερνετ. Μερικά τηλεφωνήματα ή η διακοπή της παροχής ρεύματος σε λιγοστά κέντρα και πραγματοποιείται η αποσύνδεση του τοπικού Ίντερνετ από το διεθνές. Φυσικά, σε αυτή την περίπτωση, η ίδια κυβέρνηση καθίσταται ανίσχυρη απέναντι σε έναν αποφασισμένο εχθρό, ο οποίος γνωρίζει τους λιγοστούς στόχους που αρκεί να χτυπήσει για να προκαλέσει την διαδικτυακή απομόνωση μιας ολόκληρης χώρας.

Την τελευταία δεκαετία, οι περισσότερες χώρες έχουν σταδιακά αποκτήσει ποικίλες υποδομές -μερικές φορές είναι αποτέλεσμα της δυναμικής της αγοράς και της οικονομικής ανάπτυξης καθώς διαφορετικές επιχειρήσεις ανταγωνίζονται για να παρέχουν την πλέον οικονομική πρόσβαση στο Ίντερνετ. Ακόμα και τότε όμως, συχνά υπάρχει ένας ρυθμιστής της αγοράς από την κυβέρνηση που επιτρέπει ή ακόμα και ενθαρρύνει τον σχηματισμό ενός πλέγματος με απευθείας συνδέσεις σε διεθνείς παρόχους.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η ποικιλομορφία στο διεθνές σύνορο σημαίνει λιγότερα έσοδα για τον καθιερωμένο πάροχο που συχνά είναι η παλιά εταιρεία σταθερής τηλεφωνίας και είναι δημόσια. Χωρίς το νομικό καθεστώς και την καθοδήγηση από την ρυθμιστική Αρχή, η προσπάθεια για σημαντική διαφοροποίηση στις μικρότερες αγορές με έναν ισχυρό πάροχο μπορεί να αποδειχτεί μακροχρόνια.

Η Renesys έκανε μια απογραφή με βάση στοιχεία από τον παγκόσμιο πίνακα δρομολόγησης πακέτων του Διαδικτύου με όλες τους εγχώριους παρόχους σε κάθε χώρα που έχουν απευθείας συνδέσεις (ορατές στην δρομολόγηση) σε ξένους παρόχους. Έτσι, τοποθέτησε στον χάρτη όλες τις χώρες του κόσμου και τις χρωμάτισε διαφορετικά ανάλογα με τον αριθμό των απευθείας συνδέσεων προς το έξω-Internet.
H Renesys υποστηρίζει πως αυτή η παράμετρος είναι αρκετά αντικειμενική καθώς κάθε εγχώριος πάροχος δεν μπορεί να έχει ή να μην έχει ξένο πάροχο διέλευσης της ιντερνετικής κίνησης, κάτι ορατό στους πίνακες δρομολόγησης. Θα μπορούσε να το φανταστούμε, λέει, ως τον αριθμό των τηλεφωνικών κλήσεων, των ενταλμάτων ή των επιθέσεων σε υποδομές που θα έπρεπε να γίνουν για να αποσυνδεθεί το εγχώριο Ίντερνετ από το παγκόσμιο Ίντερνετ.

Εάν έχετε έναν ή 2 ISP στο διεθνές σύνορο, τότε η χώρα θεωρείται ότι αντιμετωπίζει σοβαρό κίνδυνο να αποκοπεί από το παγκόσμιο Ίντερνετ. Εξήντα μια (61) χώρες περιλαμβάνονται στον κατάλογο αυτό, όπως η Συρία, η Τυνησία, η Αλγερία, του Τουρμεκινστάν, η Λιβύη, η Αιθιοπία, το Ουζμπεκιστάν, η Μιανμάρ και η Υεμένη.

Εάν έχετε λιγότερους από 10 παρόχους, τότε ο κίνδυνος θεωρείται σημαντικός. Ο αριθμός αυτός θεωρείται επίσης σημαντικός καθώς έχει σοβαρές επιπλοκές από το μοίρασμα των υποδομών -ίσως υπάρχει ένα καλώδιο, ή ένας πάροχος σε φυσικό επίπεδο, ο οποίος κατέχει το μεγαλύτερο μέρος των υποδομών, στις οποίες βασίζονται οι υπόλοιποι πάροχοι για να λειτουργήσουν. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσονται 72 χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ομάν, Μπενίν, Μποτσουάνα, Ρουάντα, Πακιστάν, Κιργιζστάν, Ουγκάντα, Αρμενία και Ιράν. Η αποσύνδεση δεν θα ήταν εξαιρετικά εύκολη, όχι όμως και τόσο δύσκολη. Η Αίγυπτος εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία, καθώς η κυβέρνηση Μουμπάρακ χρειάστηκε αρκετές ημέρες για να κυνηγήσει και να σκοτώσει τις τελευταίες συνδέσεις, αλλά στο τέλος, πέτυχε την συσκότιση.

Αν έχετε τουλάχιστον 10 διεθνώς συνδεδεμένες εταιρείες παροχής υπηρεσιών, αλλά όχι πάνω από 40, ο κίνδυνος αποσύνδεσης είναι αρκετά μικρός. Λαμβάνοντας υπόψη μια αποφασιστική προσπάθεια, είναι εύλογο ότι το Διαδίκτυο θα μπορούσε να κλείσει για μια περίοδο ημερών ή εβδομάδων, αλλά θα ήταν δύσκολο να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο και ακόμα πιο δύσκολο να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση της συσκότισης. Υπάρχουν 58 χώρες σε αυτή την κατάσταση, που κυμαίνονται από το Μπαχρέιν (στο μικρό άκρο) στο Μεξικό (στο μεγαλύτερο άκρο). Η Ινδία, το Ισραήλ, ο Ισημερινός, η Χιλή, το Βιετνάμ, και (ίσως απροσδόκητα) η Κίνα ανήκουν στην κατηγορία χαμηλού ρίσκου. Η Ελλάδα εντάσσεται σε αυτή την κατηγορία.

Τέλος, αν υπάρχουν περισσότεροι από 40 πάροχοι στα σύνορα, είναι πιθανό η χώρα να είναι εξαιρετικά οχυρωμένη μπροστά στο ενδεχόμενο αποσύνδεσης από το Internet. Κι αυτό, καθώς αντικειμενικά υπάρχουν πάρα πολλά μονοπάτια μέσα και έξω από τη χώρα, πάρα πολλοί ανεξάρτητοι φορείς που θα πρέπει να εξαναγκαστούν ή να καταστραφούν, ώστε να επιτευχθεί η απομόνωση. Μια κυβέρνηση μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τη σύνδεση στο Διαδίκτυο με το κλείσιμο μεγάλων παρόχων, αλλά θα εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά μονοπάτια προς το παγκόσμιο Internet. Σε αυτή την κατηγορία είναι οι μεγάλες οικονομίες Internet: Καναδάς, οι ΗΠΑ, η Ολλανδία, κλπ., 32 χώρες συνολικά.