Ποιος θα προλάβει ποιόν; Οι εκλογές την εξέγερση ή η εξέγερση τις εκλογές;

Τα όσα αφορούν στην Ελλάδα καθόλου θετικά και εξαιρετικά δυσμενή, είναι.
Τα απάνθρωπα μέτρα δεν έχουν αποδώσει, απλά ικανοποιούν και εξυπηρετούν τους δανειστές μας, ενώ η διαβίωση του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων είναι σοβαρά προβληματική.

Ποιος θα προλάβει ποιόν; Οι εκλογές την εξέγερση ή η εξέγερση τις εκλογές;

Ταυτόχρονα το ενδεχόμενο «κοινωνικής εξέγερσης» απετέλεσε σημείο σχολιασμού επισήμου ανωτάτου κρατικού λειτουργού, ο οποίος και λόγω του αξιώματός του πρέπει να γνωρίζει καλά τι λέει, αν και παρόμοιες φήμες σύρονται εδώ και αρκετό καιρό σε πολλούς και διαφόρους κύκλους.

Το κυβερνητικό μόρφωμα («μπόμπα» κοκτέιλ καπιταλισμού, νεοφιλελευθερισμού και «γιαλαντζί» σοσιαλισμού), συνεχίζει ακάθεκτο να τολμά εκπληκτικά καταστρεπτικά μέτρα –επί τουρκοκρατίας είναι βέβαιο ότι δεν υπήρξαν παρόμοια, οι Σουλτάνοι ήταν φιλάνθρωποι!- και να μηχανεύεται τερτίπια ανατολίτικης πονηρίας μαζί με καραγκιοζιλίκια κάθε μορφής (πρόσφατο το καταγέλαστο με τον ΦΠΑ, κλπ. κλπ.).

Κορωνίδα της αναλγησίας του συστήματος είναι το αισχρό σχέδιο που προωθεί και νομιμοποιεί προκλητικά την αρπαγή της περιουσίας απλών ανθρώπων (με τους «μη απλούς» δεν πρόκειται να γίνει τίποτε ΑΠΟΛΥΤΩΣ) και τον πολυδιάστατο και αναίσχυντο εκβιασμό: ¨χρωστάς; Στη φυλακή!

Αυτή όμως η κίνηση είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ακόμη και για τους κυβερνητικούς βουλευτές. Ανοιχτά, πλέον, δημοσιοποιούν την αποστροφή τους και την αηδία τους στο σχέδιο αυτό (αναφέρθηκε ότι το σχέδιο αυτό δεν ήταν απαίτηση της Τρόικα). Βέβαια, και για λέμε το σωστό, αυτό δεν γίνεται για να σώσουν ανθρώπους ή να διασφαλίσουν το δίκαιο αλλά για να μπορούν να έχουν ελπίδες για να ξαναβγούν βουλευτές! Δηλαδή, υποκριτικά επενδύουν και εκμεταλλεύονται τον πόνο και τη δυστυχία των ανοήτων (αυτών των αφελών που θα τους πιστέψουν).

Είναι λοιπόν, αναγκαίο να γίνει κάποια κίνηση ώστε να προσπαθήσουν –οι εμπλεκόμενοι στο «σύστημα»- να προλάβουν ανεπιθύμητες καταστάσεις οι οποίες όταν εκδηλωθούν να είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθούν αναίμακτα.

Το «σπιτάκι» για τον Έλληνα ήταν πάντα όνειρο ζωής και μάλλον θα το υπερασπισθεί. Το ίδιο αρχίζει να γίνεται και με τα Ταμεία που αναγκαστικά, με νοοτροπία νταβατζή, απομυζούσαν από τους ασφαλισμένους τους οι οποίοι τώρα αντιμετωπίζουν πόρτες κλειστές ακόμη και σε θέματα υγείας.

Είναι πασιφανέστατο ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Εάν λοιπόν γίνουν εκλογές θα στηρίζονται, μάλλον, στις εξής θέσεις:
Να προκύψει μια νέα κυβέρνηση, με νέα εντολή του λαού –πεπλανημένου ή μη-, η οποία θα προσπαθήσει να μπορέσει να συγκρατήσει τα πράγματα.
Θα δοθεί η ευκαιρία στους πολιτικούς να ανανεώσουν τα ψέματα και τις υποσχέσεις τους για καλύτερες μέρες και τις γνωστές χιλιοειπωμένες σαχλαμάρες του παρελθόντος, ώστε να επιζήσουν και να μην χάσουν τις προκλητικές προνομίες τους.
Ίσως θορυβηθούν, κάπως, οι επικυρίαρχοι –ξένες δυνάμεις- της χώρας.
Το νέο κυβερνητικό σχήμα που επιθυμούν να προκύψει να είναι ένα αμιγές –πολιτικά/ ιδεολογικά- σχήμα χωρίς τις παρεμβολές και τα … ναζάκια πολιτικών διαφορετικού προσανατολισμού (θυμηθείτε τα όσα ελεεινά διέπραξαν σε βάρος της χώρας οι Μανιτάκης και Ρουπακιώτης ροκανίζοντας χρόνο και τι πλήγμα υπέστη η αξιοπιστία του κράτους, και πόσο πολύ κόστισε η τακτική τους σε χρήμα!)

Φυσικά, τα γεγονότα καλπάζουν και ο χρόνος πίσω δε γυρνά.
Το ενδεχόμενο των εκλογών εμπεριέχει πολλά απρόβλεπτα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, τελικά, δεν φαίνεται ότι μπορεί να αποτελέσει –προς το παρόν, τουλάχιστο- σοβαρό πιθανολόγημα να κυβερνήσει.
Το ΠΑΣΟΚ, αν και πρόσκαιρα φαίνεται ότι «κάτι» κερδίζει, ανήκει στο παρελθόν ανεπιστρεπτί.
Τα υπόλοιπα κόμματα κινούνται ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, με την ΔΗΜΑΡ πεταγμένη σαν σιχαμερό μυξομάντιλο να βαδίζει το δρόμο της πεφωτισμένης κουλτουριάρας αριστεράς, – για τους άλλους δεν χρειάζεται να μιλήσουμε.

Όμως, προκύπτει –όσο κι αν θέλουν αρκετοί- να παραμερίσουν και να υποβαθμίσουν με κάθε τρόπο το γεγονός, ότι η Χρυσή Αυγή κερδίζει συνεχώς έδαφος. Αν μάλιστα πιστέψουμε ότι το ποσοστό της ανέρχεται στο 18-20%, τότε αρχίζουν πανηγύρια πρωτόγνωρα.
Και, φυσικά είναι δύσκολο να δεχθεί κάποιος ότι ολόκληρο το 18-20% εμφορείται από τις πολιτικές ιδέες της ΧΑ, όμως μεγάλο μέρος αυτού του ποσοστού είναι οργισμένοι, απογοητευμένοι, χωρίς να μπορούν να βρουν ελπίδα αλλού και επιλέγουν αυτόν τον τρόπο –να επιλέξουν δηλαδή την ΧΑ ως κόμμα της αρεσκείας του και σαν σανίδα σωτηρίας- επειδή πιστεύουν ότι θα εκδικηθεί, ότι θα τιμωρήσει, ότι θα επιβάλλει τάξη και ασφάλεια και θα απαλλάξει τη χώρα από τους λαθρομετανάστες- εγκληματίες.

Όπως κι αν δούμε τα πράγματα δεν μπορούμε να μιλήσουμε ότι θα προκύψει κάτι θετικό από πιθανές εκλογές. Δεν πρόκειται να υπάρξει πολιτική σταθερότητα, άρα και καμιά ελπίδα για την αποκατάσταση των κακώς κειμένων. Ένας Θεός μόνο ξέρει τι παζαρλίκια, συμφωνίες, συνδιαλλαγές (του τύπου: υποστηρίξτε μας και δεν θα πάτε φυλακή…) έχουν να γίνουν. Παράλληλα τα μεγάλα συμφέροντα κι αυτά θα παίξουν αφανή και σημαντικό ρόλο.

Ίσως όμως οι ξένοι ανησυχούν περισσότερο από τους Έλληνες επειδή υπάρχει ο φόβος να χάσουν τα λεφτά τους. Αν αποφασίσουν ότι τα έχασαν –φυσικά δεν χάνουν πολλά, διότι τα όσα μας δίνουν γυρνούν πίσω σ αυτούς- τότε θα μας αφήσουν στη μοίρα μας να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Αν όμως πιστεύουν ότι έχουν διαχρονικά στρατηγικά συμφέροντα να παραμένουν επικυρίαρχοι της Ελλάδας τότε θα παίξουν σημαίνοντα ρόλο ποικιλότροπα και ποικιλόμορφα.

Το ερώτημα είναι:
Ποιος θα προλάβει ποιόν; Οι εκλογές την εξέγερση ή η εξέγερση τις εκλογές;