Παραμιλάει η Ρόδος με οκτώ νεκρούς σε δέκα μέρες…

ΑΣΗΚΩΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΦΟΡΤΙΟ
Θεριστής ο Θάνατος άρπαξε και το λουλούδι ως λάφυρο για την κορυφή της αποκρουστικής πυραμίδας του
Εδώ και δέκα μέρες – από την περασμένη Μαύρη Παρασκευή – 22 Νοεμβρίου 2013 – η κοινωνία της Ρόδου δεν μπορεί να συνέλθει, είναι κυριολεκτικά ζαλισμένη, καθώς δεν προλαβαίνει να «αφομοιώσει» τα συνεχή χτυπήματα του Θανάτου. Πριν καλά καλά προλάβει να κλείσει ένας τάφος και να στεγνώσει το υγρό χώμα της ροδιακής γης, ένας άλλος ανοίγει δίπλα – με ρυθμούς ασυνήθιστους, σωρευομένου έτσι μεγάλου όγκου θρήνου, πόνου και δακρύων.

Η απώλεια οκτώ ανθρώπων μέσα σε δέκα μέρες, είναι αριθμός ασύλληπτος για μια μικρή κοινωνία και φυσικά είναι αδύνατο να απορροφηθούν οι έντονοι κραδασμοί που εύλογα και φυσιολογικά τη διατρέχουν σύγκορμα.

Αυτό το μαζικό μπαράζ της ανέλπιστης και ασυνήθιστης επιδρομής του Θανάτου δεν αντέχεται, δεν εξηγείται και δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με όση ψυχραιμία κι’ αν επιστρατεύσει ο κάθε ένας – και κατ’ επέκταση το σύνολο μιας κοινωνίας στους κόλπους της οποίας όλοι λίγο – πολύ είναι γνωστοί, φίλοι ή συγγενείς.

Βεβαίως δεν συνωμότησε το Σύμπαν γι’ αυτήν την μαζική επιδρομή του Θανάτου και μάλιστα με το πιο αποκρουστικό του πρόσωπο. Μια σύμπτωση είναι, αλλά όταν οι συμπτώσεις επελαύνουν πολλές μαζί, προκαλούν σκοτοδίνη και παίρνουν άλλη μορφή – αφαιρούν κάθε δυνατότητα λογικής εξήγησης των πραγμάτων, πολύ δε περισσότερο αν ληφθεί υπόψη, ότι όταν αυτά τα πράγματα συγκροτούν τον συμπαγή πυρήνα του τραγικού με ασήκωτο τον άφατο πόνο και την αποστέρηση κάθε παρηγορητικού λόγου.

Μετά την απώλεια των δύο δασκάλων στον ποταμό της Κρεμαστής και του ζεύγους Μπαϊράμη, στον άλλο, εξ ίσου φονικό, ποταμό της Παστίδας, ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο δύο νέα παιδιά 27 και 21 χρονών – θυσία στον άπληστο Θεό Μολώχ (της ασφάλτου). Το Σάββατο, μαζί με τον 21χρονο από τα Μαριτσά, έφυγε κι’ ένας 55χρονος που γλίστρησε στην ταράτσα του σπιτιού του και βρέθηκε στο κενό!
Αυτή η αδηφάγος πυραμίδα του Θανάτου δεν χόρτασε! Και τη νύχτα της Παρασκευής προς το Σάββατο άρπαξε ακόμα μια ψυχή, αναζήτησε κι’ ένα λουλούδι για να στολίσει την αιχμηρή κορυφή της. Και αυτό το λουλούδι, με όμορφα χρώματα, δροσερό και ευωδιαστό το βρήκε στο πρόσωπο ενός 28χρονου κοριτσιού!

Έτσι, πριν καταλαγιάσουν ο θρήνος, ο πόνος και τα βασανιστικά και μονίμως αναπάντητα – «γιατί», ο χορός της αρχαίας τραγωδίας ξαναζωντάνεψε, εφιαλτικός και γεμάτος ανατριχίλα, εκφέροντας με ουρλιαχτά την αναγγελία προς τον ακατανίκητο Θάνατο, ως λάφυρο, το θαλερό και εύοσμο άνθος της μοναχοκόρης – το μοναχοπαίδι μιας οικογένειας που το καμάρωνε για τη λαμπρή πορεία του στη ζωή.
Μαραίνονται και τα άνθη, αλλά όλα μαζί και πριν την ώρα τους; Έτσι, ξαφνικά, σε δέκα μέρες, ένα πολύχρωμο λιβάδι, πώς γίνεται να μετατρέπεται σε χέρσο και άγονο χωράφι;

Αυτή η μαζική επέλαση του θεριστή Θανάτου δεν είναι θέλημα Κυρίου. Δεν είναι δουλειά του Δημιουργού.

Η σκοτοδίνη μιας τέτοιας τραγικής επιδρομής, με την μανιώδη απληστία της οικοδόμησης μιας κατάμαυρης πυραμίδας, έχει προορισμό να προσθέτει στα πολλά αναπάντητα «γιατί», ακόμα κι’ άλλα περισσότερα με πιο ισχυρές, αβάσταχτες, δόσεις πόνου.
Έτσι, στερεύουν τα δάκρυα από τα μάτια που θολά διακρίνουν τα μαραμένα λουλούδια, έκπληκτα από την απορφανισμένη, από τα λουλούδια, γη της επαγγελίας. Θρηνεί και το χώμα που έδινε με χαρά τροφή στους ανθούς…

Θ. ΜΑΡΑΣΙΩΤΗΣ

Rodosalarm

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ