Ν.Θεοδωρίδης: Άρθρο-ύβρις κατά του Κ.Ηλιάκη και των ελληνικών δικαίων στο Αιγαίο

Αν οι καινοφανείς θεωρίες του Νάσου
Θεοδωρίδη μέλους της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ στην
εφημερίδα του κόμματος ΑΥΓΗ για το αλβανικό Έπος μία ημέρα πριν από το
εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου. για τον πόλεμο του 1940
προκάλεσαν θύελλα (έστω και αν το άρθρο δεν γράφτηκε χθες, αλλά το …
2009) με την έκταση αναθεωρητισμού ιστορικών γεγονότων που δεν….

αμφισβητούνται ούτε από τους εχθρούς της Ελλάδας, τότε ένα άλλο άρθρο
(το διαβάσαμε στο yened.wordpress.com) του ιδίου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ,
θεωρούμε ότι πρέπει να απαντηθεί άμεσα από την ηγεσία του κόμματος.
Γιατί μετά τον Έπος του 1940 ο Ν.Θεοδωρίδης προβαίνει σε
βιασμό και της σύγχρονης ελληνικής στρατιωτικής ιστορίας με έναν
ορυμαγδό ανακριβειών, διαστρεβλώσεων γεγονότων και εχθρικής προς την
Ελλάδα οπτικής, αλλά ταυτοχρόνως ρίχνει νερό και στον μύλο της Τουρκίας!

Φτάνει μάλιστα στο σημείο να μιλήσει περί “δήθεν ύπαρξης
εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο”! Αλλά αυτό είναι το
ελάχιστο: Λαμβάνει θέση 100% υπέρ της Τουρκίας στο επεισόδιο που οδήγησε
στην τραγική απώλεια του Ηλιάκη στην Κάρπαθο το 2006 (κάνει λάθος στην
χρονιά και γράφει “το 2005”, αλλά μακάρι να περιοριζόταν εκεί η
ακατάσχετη μπουρδολογία του). Δεν θέλουμε να πούμε κάτι περισσότερο,
αρκεί η παράθεση του άρθρου του:
 “Ίσως η πιο ευφυής επινόηση του ελληνικού καπιταλισμού για την
απόσπαση της συναίνεσης των καταπιεζόμενων μαζών είναι η επίσημη κρατική
προπαγάνδα περί δήθεν ύπαρξης «εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων»,
σύμφωνα με την οποία αθροίζονται ως τάχα ευρισκόμενοι στην ίδια όχθη οι
εργοδότες και οι εργαζόμενοι της Ελλάδας, κατά σχηματική και αφελή
αντιπαράθεση προς τους αντίστοιχους της Τουρκίας.
Μέσα σε ένα τέτοιο παραπλανητικό κλίμα, για παράδειγμα,
αποκρύπτεται η ωμή αλήθεια ότι το FIR Αθηνών, στο οποίο γίνονται
αερομαχίες που κοστίζουν ζωές όπως αυτή στα ανοιχτά της Καρπάθου το
2005, δεν αποτελεί εθνικό εναέριο χώρο. FIR σημαίνει «Περιοχή
Πληροφοριών Πτήσεων» και είναι ο τομέας που έχει οριστεί από τον ICAO,
τον διεθνή οργανισμό πολιτικής αεροπορίας, για να κάνει η Υπηρεσία
Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ) τον «τροχονόμο».
Το τουρκικό φωτογραφικό αεροπλάνο με τη συνοδεία του δεν
παραβίαζαν τον ελληνικό εναέριο χώρο. Η σύγκρουση έγινε 35 μίλια μακριά
από την Κάρπαθο, πολύ μακρύτερα δηλαδή από τα 10 μίλια που (πάλι
εσφαλμένα) διεκδικεί ως εναέριο χώρο η Ελλάδα.
Επίσης η ίδια η πτήση δεν ήταν κάτι καινούργιο και
πρωτόγνωρο. Αλλά αυτή τη συγκεκριμένη φορά, η ελληνική πλευρά αποφάσισε
να σηκώσει δυο F-16 από το Καστέλι της Κρήτης για να «αναγνωρίσουν» τα
τούρκικα.
Το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας (1982) ορίζει ως εθνικό εναέριο χώρο
τον υπερκείμενο των χωρικών υδάτων, δηλαδή τα 6 ναυτικά μίλια. Όμως με
βάση ένα αυθαίρετο διάταγμα του 1931, οι ελληνικές κυβερνήσεις δηλώνουν
ότι ο εναέριος χώρος φτάνει στα 10 ναυτικά μίλια.
Είναι χρέος της Αριστεράς να «ασεβήσει» και να σπάσει το τείχος
της «εθνικής σιωπής» ενημερώνοντας τους πολίτες ότι καμιά χώρα δεν έχει
αναγνωρίσει μια τέτοια ρύθμιση. Θα πρέπει επίσης να αναφερθεί ότι με την
μετατροπή του σημερινού, εν μέρει διεθνούς, νότιου Αιγαίου σε ελληνική
λιμνοθάλασσα διαφωνούν σχεδόν όλες οι ναυτικές χώρες.
Σήμερα το ελληνικό κατεστημένο ψεύδεται κατ΄ εξακολούθηση
όταν ομιλεί περί παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου από πτήσεις
τουρκικών αεροπλάνων στον τομέα μεταξύ των 6 και 10 μιλίων.
Το κάθε αστικό κράτος επικαλείται επιλεκτικά διεθνείς συμβάσεις,
νόμους και κανόνες για να στηρίξει τη θέση του με ποικίλες ερμηνείες,
και συνεπώς η Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να χρωματίζεται «εθνικά» και
να μεροληπτεί «πατριωτικά» αποδεχόμενη τις ερμηνείες που βολεύουν την
άρχουσα τάξη της χώρας της.
Στην ουσία, πρόκειται για έναν ανταγωνισμό ανάμεσα στις δυο
ηγεμονικές ελίτ που έχει να κάνει με τον έλεγχο των αεροναυτικών
περασμάτων του Αιγαίου και στη πραγματικότητα ολόκληρης της ανατολικής
Μεσογείου. Η «δικιά μας» ηγεμονική ελίτ διεκδικεί να κάνει δικά
της τα διεθνή ύδατα στο Αιγαίο. Γι’ αυτό απογειώνονται τα F-16 κάθε φορά
που ένα τούρκικο μαχητικό μπαίνει στο FIR Αθηνών.
Γι’ αυτό γίνεται αντικείμενο κόντρας και διπλωματικών συγκρούσεων
ακόμα και η ευθύνη για τη διάσωση σε περιπτώσεις ατυχημάτων στα διεθνή
ύδατα της περιοχής. Είναι πραγματικός παραλογισμός ένα στοιχειώδες
καθήκον όπως η διάσωση ανθρώπινων ζωών να γίνεται αντικείμενο κρατικών
ανταγωνισμών.
Οι δυο πλευρές έχουν χτίσει δυο γιγάντιες πολεμικές μηχανές, που η
διατήρησή τους απομυζά τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι
φορτώνοντάς τους τεράστια βάρη. Οι S-300 και οι TOR M1 έχουν
δημιουργήσει μια τεράστια πυραυλική «ομπρέλα» που έχει κλείσει ντε φάκτο
όλα τα «περάσματα» του διεθνούς εναέριου χώρου από το Αιγαίο μέχρι τα
ανοιχτά της Κύπρου. Μόνο το δεύτερο σύστημα, οι TOR M1 έχουν κοστίσει
850 εκατομμύρια δολάρια!
Ακόμη και στην περίπτωση των Ιμίων, είναι βέβαιο ότι μόνο μια
απρόθυμη να συμβιβαστεί με το σύστημα Αριστερά, απαλλαγμένη όμως από τα
βαρίδια δεκαετιών εθνοκεντρισμού, θα ήταν ασφαλώς σε θέση να φωτίσει την
αλήθεια, τονίζοντας δηλαδή ότι από τις αρχές του 1995 το
ελληνικό υπουργείο Αιγαίου ήταν αυτό που είχε ανακοινώσει προγράμματα
«εποικισμού βραχονησίδων», με οικονομικές ενισχύσεις για όποιον επέλεγε
να εγκατασταθεί σ’ αυτές.
Γιατί τόση ταραχή για κάποια έρημα βράχια στη μέση του
πελάγους; Διότι απλούστατα τυχόν κατοικημένες βραχονησίδες (με τη σημαία
να κυματίζει) σημαίνει ότι έχουν χωρικά ύδατα και άρα υφαλοκρηπίδα,
εξαιρετικά προσοδοφόρα για τα κέρδη των εταιριών (ντόπιων και ξένων) και
όχι βέβαια για τους δύστυχους απλούς πολίτες «Πέτρο, Γιόχαν και Φραντς»
που θα κληθούν να θυσιαστούν για την πατρίδα (κατά το γνωστό άσμα) .
Εκεί κρύβεται το μυστικό. Ο έλεγχος των βραχονησίδων ήταν
ένα βήμα για να ενισχυθούν οι ελληνικές διεκδικήσεις στα διεθνή ύδατα
του Αιγαίου, να μετατραπεί σε μια κλειστή «ελληνική λίμνη» (όχι φυσικά
προς όφελος των φτωχών, που συστηματικά τροφοδοτούνται από τα ΜΜΕ
αφειδώς με εθνικισμό, αλλά εκείνων των βαθύπλουτων μελών της άρχουσας
τάξης που θησαυρίζουν από τους τζίρους των οπλικών συστημάτων).
Κατά συνέπεια, όσο προωθημένη ασφαλώς – σε σχέση με όλα τα άλλα
κόμματα – και αν είναι η αξιέπαινη θέση του ΣΥΝ για αμοιβαία μείωση των
εξοπλισμών, ωστόσο δεν παύει να υπολείπεται ριζοσπαστισμού συγκριτικά με
παλαιότερες γενναίες προσεγγίσεις ακόμη και «εργατικών κομμάτων» της
Ευρώπης περί μονομερούς αφοπλισμού. Φρονώ ότι δεν είναι δυνατό μια χώρα
να είναι όμηρος των εκάστοτε γεωπολιτικών επιλογών της γειτονικής ή της
«δικής της» ελίτ και να συμπαρασύρεται σε έναν αδιέξοδο ολισθηρό
κατήφορο του μιλιταρισμού υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών
της.