«Νέμεσι
πτερόεσσα βίου ροπά, κυανώπι θεά θύγατερ Δίκας, ά κούφα φρυάγματα
θνάτων επέχεις αδάμαντι χαλίνω. έχθουσα δ’ ύβριν ολοάν βροτών μέλανα
φθόνον εκτός ελαύνεις.» – Ύμνος εις Νέμεσιν
Ανατρέχοντας στην
Αρχαία Ελληνική Θεογονία, συναντούμε μία θεότητα, η ονομασία της οποίας
έχει γίνει μέχρι σήμερα συνώνυμο της «Θείας Δίκης», ή αλλιώτικα της
Τιμωρίας εκ μέρους των θεών, για την παραβίαση κάποιου άγραφου νόμου.
Πρόκειται για την θεά Νέμεσιν που προσωποποιούσε μαζί με άλλες
(Θέμιδα,
Ειμαρμένη κ.ο.κ.) την έννοια της Δικαιοσύνης και αποκαθιστούσε την Τάξη
–φυσική, ανθρώπινη ή κοσμική-, όταν αυτή διασαλευόταν. Τότε τιμωρούσε
την υπεροψία και την αλαζονεία των ανθρώπων (την ύβριν). Η Νέμεσις
προσωποποιεί κατ’ ουσίαν την θεία αγανάκτηση κατά πάσης ανθρώπινης
υπερβασίας και υπερφροσύνης, συμπεριλαμβανομένης και της υπερβολικής ή
υπέρογκης ευτυχίας.
Ελάχιστα γνωρίζουμε σήμερα για την Νέμεσιν, αυτήν
την αρχαιοτάτη Ελληνική θεότητα, που προσδιορίζεται άλλοτε ως Ιχναίη,
άλλοτε ως Αδράστεια ή Ραμνουσία. Η ετυμολογία, η ρίζα του ονόματος
«νέμω», δήλωνε αρχικά την δίκαιη διανομή, την μοιρασιά που γίνεται βάσει
νομίμου εξουσίας. Με τον καιρό απέκτησε τη σημασία της αναλήψεως
δικαστικής δράσης εκ μέρους της εξουσίας ώστε να απονεμηθεί δικαιοσύνη.
Ονομαζόταν,
επίσης, Ραμνουσία, εξαιτίας του περίφημου αγάλματος και του Ναού της
στον Ραμνούντα, πλησίον του Μαραθώνος. Το επίθετο Αδράστεια που της
αποδόθηκε -«εκείνη από την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει»-, ανήκε
μάλλον αρχικά στη φρυγική θεότητα Κυβέλη και της αποδόθηκε
μεταγενέστερα.
Μυθολογική αναδρομή
Ας δούμε όμως εν τάχει
τι μας παραδίδει η Μυθολογική μας Παράδοση (που αποτελεί ένα είδος
κωδικοποιημένης Ιστορίας, «χέρσο δρόμο» για τους ολίγους). Η πρώτη
διασωθείσα αναφορά στην Νέμεσιν γίνεται από τον Όμηρο στην «Ιλιάδα»,
όπου παρίσταται όχι εμφανώς ως θεότης, αλλά ως υπερβατική έννοια –διότι
προτρέπονται οι καταδιωκόμενοι από τους Τρώες Αχαιοί να αντισταθούν,
ενθυμούμενοι ο καθένας τους την «αιδώ και νέμεσιν». Κατά την «Θεογονία»
του Ησιόδου, αλλά και κατά τον Παυσανία, ήταν η Νύχτα που δίχως ταίρι
αρσενικό γέννησε την Νέμεσιν, για να κρατά σε ισορροπία τις ανθρώπινες
υποθέσεις. Στα «Διονυσιακά» του Νόννου, ωστόσο, έχουμε μια διαφορετική
άποψη, που θέλει την Νέμεσιν θυγατέρα του Ωκεανού, ενώ ο Υγίνος την
περιγράφει ως δημιούργημα του Ερέβους και της Νύχτας.
Ορισμένοι
συγγραφείς, μεταξύ των οποίων και ο Απολλόδωρος, γράφουν πως η Νέμεσις
όταν ενώθηκε με τον Δία, γέννησε την Ελένη. Παρ’ όλο που η Νέμεσις
υπέστη μεγάλη καταδίωξη για να αποφύγει τον πόθο του Διός, ενώθηκε μαζί
του με τη μορφή χήνας, όταν ο Δίας είχε τη μορφή κύκνου. Κατά την
καταδίωξή της διέσχισε η Νέμεσις χώρες και ηπείρους, θάλασσες όπου
μεταμορφώνονταν σε ψάρι, και γενικά άλλαζε συνέχεια μορφή. Η Νέμεσις
γέννησε ένα αυγό το οποίο βρήκε στο δάσος ένας βοσκός και το έδωσε στη
Λήδα. Η Λήδα το έκλεισε σε ένα ερμάρι και όταν γεννήθηκε η Ελένη, την
ανέθρεψε σαν κόρη της.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
«Νέμεσι πτερόεσσα βίου ροπά, κυανώπι θεά θύγατερ Δίκας, ά κούφα φρυάγματα θνάτων επέχεις αδάμαντι χαλίνω. έχθουσα δ’ ύβριν ολοάν βροτών μέλανα φθόνον εκτός ελαύνεις.» – Ύμνος εις Νέμεσιν
Ανατρέχοντας στην Αρχαία Ελληνική Θεογονία, συναντούμε μία θεότητα, η ονομασία της οποίας έχει γίνει μέχρι σήμερα συνώνυμο της «Θείας Δίκης», ή αλλιώτικα της Τιμωρίας εκ μέρους των θεών, για την παραβίαση κάποιου άγραφου νόμου. Πρόκειται για την θεά Νέμεσιν που προσωποποιούσε μαζί με άλλες (Θέμιδα, Ειμαρμένη κ.ο.κ.) την έννοια της Δικαιοσύνης και αποκαθιστούσε την Τάξη –φυσική, ανθρώπινη ή κοσμική-, όταν αυτή διασαλευόταν. Τότε …
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice