Μακριά από το χωριό των καταραμένων

Να τους βλέπεις να δουλεύουν μέχρι τ΄αγρια μεσάνυχτα, σαββατοκύριακα, να έχουν κάνει μέση από το πολύ σκύψιμο και γλύψιμο για να ανέβουν στη σκάλα των golden.. Αλίμονο από τους χιλιάδες ασήμαντους της φυλής των υπαλλήλων που σέρνονται κοντά σ΄αυτούς τους ψυχοπαθείς, για ένα ψωρομισθό σε ανούσιες δουλειές, με δευτεροκλασάτους υπολογιστές, βενζίνη από τη τσέπη τους, σάντουιτς από το σπίτι, ντυμένοι με απομιμήσεις, υποχρεωμένοι να ακολουθούν τα ωράρια τους, να γίνονται τα αναλώσιμα του κτήνους, που καμαρώνει για το τι θέση θα πάρει ο πάτερ φαμίλιας στο forbes τη χρονια που έρχεται, με τα cyborg παιδιά του γύρω να φωτογραφίζονται περήφανα για τη θέση τους στο εταιρικό άλμπουμ….

Οι φυλές των σκλάβων έχουν πολλά χρώματα πλέον και καμιά αλυσίδα στο πόδι. Είτε είναι η ύπαρξη που σέρνεται στα πολτικά γραφεία ικετεύοντας για διορισμό, μετάθεση, πεσκέσι ή χάρη, είτε είναι ο επιχειρηματικός σκλάβο-υπάλληλος που σέρνεται στα καλά κλιματιζόμενα γραφεία που βρωμάνε όμως πτωμαϊνη συνέχεια, σκλάβος είναι. Μαζί με τον κλασσικό εργάτη που σπάει τα κόκκαλά του και σαπίζει τα πνευμόνια του, μαζί με δεκάδες άλλες κατηγορίες ανθρώπων που δουλεύουν συνέχεια ασταμάτητα για μια θέση στον ήλιο που η γάτα μου έχει κερδίσει με τη γέννα της, χωρίς να αμφιβάλλει ούτε λεπτό για το δρόμο της και το τρόπο της….

Κι όλα αυτά για να μοιράζονται όλο αυτό το κόπο δέκα άτομα κι η σκυλοφάρα τους.
Εκατομύρια λοβοτομημένων μυαλών, βασανισμένων στην αιωνιότητα ψυχών, που εξυπηρετούν πέντε δέκα που δεν έχουν καν ψυχή και περνάνε την ώρα τους με το να γεμίζουν τις κοινωνίες με αντίγραφα της άθλιας ύπαρξής τους, ικανοποιώντας τον αρρωστημένο ναρκισισμό τους….

Και μου μιλάς για τον άνθρωπο…

Τι να σου πω γι΄αυτόν; Τον συναντάω καμιά φορά το χειμώνα να ψήνει κάστανα σε μια φουφού.
Τον συναντάω να γρατζουνάει ένα τραγούδι στη κιθάρα μπροστά στα σκαλιά κάποιας εκκλησίας.
Τον συναντάω ρέμπελα ξαπλωμένο κάτω από τον ουρανό κάποια ξάστερη νύχτα.
Τον συναντάω παιδάκι μικρό να μιλάει με φανταστικούς φίλους μέσα στο δωμάτιο όταν οι γονείς πάνε για ύπνο.
Τον συναντάω στη κοπελιά που περνάει απέναντι τη γερόντισα στο δρόμο. Στη παρέα των παιδιών που σχεδιάζουν ένα αλλόκοτο ταξίδι στο χάρτη. Στο ηλιοβασίλεμα ενός ερωτευμένου που επιμένει και στο ξημέρωμα ενός ξενύχτη.
Τον συναντάω στο σκασιαρχείο από τη τάξη, στο αθώο ψέμμα, σ΄ενα παραμύθι που δεν τελειώνει πότέ. Στις παιδικές ζαβολιές, στα ερωτικά καμώματα, στα παράπονα των γέρων.
Τον βλέπω στους ανθρώπους που ότι κι αν είναι αυτό που διάλεξαν να κάνουν, έχουν αναρτήσει μια ταμπέλα στην είσοδο της ζωή τους που γράφει «φτιαγμένο με μεράκι». Σ΄εκείνους που οι υπόλοιποι δεν τους παίζουν. Σ΄εκείνους που βάζουν σκοπό να βρουν το χαμένο κομμάτι στο παζλ τους. Εκείνους που ξεχνάνε να χτενιστούν όταν βγαίνουν από το σπίτι κι εκείνους που έβαλαν ανάποδα τη μπλούζα τους απ΄τη βιασύνη να φτάσουν εκεί που ονειρευόντουσαν.
Θα γυρνάω στο δρόμο και θα συλλέγω όλα τα «δεν ξερω τι είναι το i-phone» και θα γεμίσω με τα ονοματά τους το σημειωματάριο που καταγράφω τις σημαντικές στιγμές. Είναι κατόρθωμα τα δεν ξέρω σήμερα…

Είναι μεγάλο κατόρθωμα να κάνεις κάτι που οι διαφημιστικές απαξίωσαν να προωθήσουν, που οι μόδιστροι δεν κατάλαβαν τη λάμψη του, που οι άρχοντες το βρήκαν πολύ φτηνό για να το αγοράσουν, που η μεγάλη άμορφη μάζα το απαξίωσε γιατί κάποιος δεν της το πρότεινε…

Αν πρέπει να διαλέξω κάτι μεταξύ ενός παιδιού από το χωριό των καταραμένων που όλες οι πόρτες θα είναι κατασκευασμένες στα μέτρα του, και την πανικόβλητη άγαρμπη μικρή Αλίκη που δεν μπορεί να βρει τη σωστή δόση από το μαγικό φίλτρο για να περάσει τη πόρτα των ονείρων της…..

Εσείς τι λέτε πως θα διαλέξω?