Μήπως ο Γιώργος θέλει να μας πει κάτι σημαντικό;

Κι ενώ η Ελλάδα μοιάζει με το πτώμα του Έκτορα που το σέρνει ο Αχιλλέας (βλ. δάνειες δυνάμεις, διεθνείς οικονομικοί τρομοκράτες, τοκογλύφοι, λαμόγια και μεταξύ αυτών και οι ευρωπαίοι αλληλέγγυοι υπέρ του διαμελισμού της πατρίδας μας), ο πρωθυπουργός μεταβαίνει στην Κω, για να συναντήσει το πνεύμα του Ιπποκράτη προκειμένου να περάσει στην εγχείρηση του ασθενούς (από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον συνταγματάρχη, μάθαμε πως ο ασθενής είναι η χώρα και οι πολίτες της), προφανώς χωρίς αναισθητικό αλλά εν πλήρη αναισθησία του ανειδίκευτου χειρουργού κ. Γεωργίου Α. Παπανδρέου (που κυκλοφορεί με το χαϊδευτικό ΓΑΠ)… Αλήθεια, γιατί πήγε στην όμορφη Κω ο Γιωργάκης; Τι κομπίνα στήνει πάλι στους Έλληνες; Τι θα μας εκστομίσει άραγε ο μυαλοχυμένος (λόγω εγκεφαλικού περισσεύματος) βραβευμένος σκεπτόμενος;

Δυστυχώς, παρατηρώντας την σιωπή (που πάντα υπάρχει πριν την μεγάλη καταιγίδα), διαπιστώνω πως τα επερχόμενα δεν είναι μόνο σημαντικά, αλλά πρέπει να έχουν τεραστίων διαστάσεων σπουδαιότητα (όχι για εμάς, αλλά για όλους αυτούς που ορέγονται να αρπάξουν την θάλασσα και τον ήλιο της πατρίδας μας, προκειμένου να γεμίσουν τα θησαυροφυλάκιά τους… Δυστυχώς, είμαι σχεδόν πεπεισμένος πως το σκηνικό του εγκλήματος έχει στηθεί για μία ακόμη φορά, ο πρωταγωνιστής έχει μάθει τον ρόλο του, έχει πάρει τη θέση του και ο χορός (βλ. λοιπό πολιτικό σκηνικό και φυσικά τους δημοσιογράφους) και όλα δείχνουν έτοιμα για να ανακοινωθεί η επόμενη πράξη του δράματος. Χρεοκοπία με αισιοδοξία, χρεοκοπία που δεν θα είναι χρεοκοπία, θα είναι κάτι σαν μία πίτα χωρίς τζατζίκι, και η διάρκεια καθώς και οι παρενέργειές της θα είναι σύντομες… Πόσο; Όσο αντέξει ο κόσμος… μέχρι να καταλάβουν οι ηλίθιοι υποτακτικοί (βλ. όλους εμάς τους χαχόλους, τους υποταγμένους νέο-ραγιάδες) πως η πίτα θα καταλήξει αλλού, το χαρτί θα το φάνε οι σκύλοι και τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν όσοι είναι θεατές και καλοπληρωτές μίας κακοστημένης φαρσοκωμωδίας ενός ικανότατου θιάσου μασκαράδων που θα πουλούσαν και τα παιδιά τους για να δέχονται σφαλιάρες στα μεγάλα σαλόνια από τους μεγαλο-λακέδες των τραπεζιτών (εδώ βλ. αρχηγούς άλλων ευρωπαϊκών κρατών)…

Ίσως από την επόμενη εβδομάδα η Ελλάδα να μην είναι πλέον Ελλάδα. Ίσως από την Δευτέρα να ανακοινωθεί η πλήρης παύση πληρωμών μέχρι νεωτέρας, για να ικανοποιηθεί το σχέδιο της «μεγάλης αρπαχτής» από τα λαμόγια (βλ. πολιτικούς) που επί δεκαετίες έχουν αποψιλώσει την οικονομία της χώρας… Όπως και να γίνουν τα πράγματα, ο Γιωργάκης θα απολαύσει ένα ωραίο τριήμερο στην πατρίδα του Ιπποκράτη και πιθανότατα μετά την πάροδο σχετικού χρονικού διαστήματος να αναφωνήσει «η εγχείρηση επέτυχε, ο ασθενής απέθανε λόγω υποτροπής, μη συνεργαζόμενος με την ομάδα των διασωστών»… Και κρατήστε το τελευταίο, για να θυμάστε: Στο τέλος θα φταίει ο ασθενής (όλοι εμείς δηλαδή), επειδή δεν συνεργαστήκαμε πλήρως με τον ανειδίκευτο γιατρό που μέσω τηλεδιάσκεψης επιχείρησε να μάθει ανατομία στο πτώμα της Ελλάδας…

Ίσως σε μερικές ώρες ή ημέρες να ξέρουμε το σχέδιο των ξεπουλητάδων που ανέλαβαν ως μεσίτες το ξεπούλημα των πάντων. Βλέπετε, απουσία αποδείξεων δεν μπορεί να συλληφθεί ούτε ο κλέφτης… Και αυτοί που έχουν κατακλέψει τα όνειρα ενός λαού, αυτοί που συστηματικά και με μέθοδο (δεν πιστεύω πια ούτε στην περίπτωση της ανικανότητας, αλλά ούτε και στην πιθανότητα της ηλιθιότητας) έχουν μετατρέψει τη χώρα σε χώρο, αυτοί που χωρίς ενοχές και με περίσσιο θράσος συνεχίζουν να εφαρμόζουν την κλεπτοκρατία (αυτό ξέρουν αυτό κάνουν, θα μου πείτε και θα έχετε απόλυτο δίκιο) σε κάθε πτυχή του Συντάγματος, πολύ φοβούμαι πως θα πηδήξουν σε κάποιο αεροπλάνο (ίσως και ιδιωτικό που συχνάζει στο Παρίσι) ή σε κάποιο ελικόπτερο, για να συνεχίσουν τη ζωή τους σε χώρες τροπικές που δεν εκδίδουν κανέναν εγκληματία…

Πολύ φοβάμαι πως η πτώχευση στο πνεύμα του λαού έχει επέλθει προ καιρού. Η «επιλεκτική πτώχευση» (όπως λέμε «ολίγον έγκυος») θα είναι ένα αποτέλεσμα, που εύχομαι να δράσει ως καταλύτης στην επάνοδό μας στον δρόμο της αξιοπρέπειας την οποία απωλέσαμε κατ’ επανάληψη όποτε πλησιάζαμε την κάλπη και στηρίζαμε –μικροπολιτικά και εγωκεντρικά φερόμενοι και σκεπτόμενοι- μία πλειάδα ανίκανων να κατανοήσουν τα αυτονόητα, να εργαστούν για τα ευνόητα και να απομακρύνουν τα ανόητα… Ο δρόμος της επαναφοράς μας ως λαού, ο δρόμος για την Ιθάκη, δεν συναντιέται καν με τον τέταρτο δρόμο του Γιωργάκη… Η “Νέα Ελλάδα” μας περιμένει… Ο δικός μας δρόμος απαιτεί αγάπη για την πατρίδα, αυτογνωσία και προπάντων ευθύνη και εργασία… για όσους θυμούνται τις λέξεις αυτές…