“Κι όμως εμείς αμαρτίες δεν κάναμε…”

Του Στέλιου Συρμόγλου

Η αιώνια παραπονεμένη φωνή των αθώων και των αδυνάτων που πληρώνουν λάθη και ενοχές άλλων…Εχουμε απομακρυνθεί από τα Χριστούγεννα, αλλά σκέφτηκα τον…Ηρώδη.

Δεν έφταναν τα 14.000 νήπια που έσφαξε ο Ηρώδης, ούτε το νήπιο της Βηθλεέμ που σώθηκε έφταιγε σε τίποτα. Οι εκτελεστές δεν εκτέλεσαν τα νήπια, αλλά τη διαταγή του Ηρωδη. Ο Ηρώδης υπηρέτησε την εξουσία. Επρεπε να πατάξει κάθε αντιποίηση Αρχής. Οι περί τον Ηρώδη δεν μπορούσαν να έχουν γνώμη διαφορετική.

Το έγκλημα του Χριστουγέννων τελικά νομιμοποιήθηκε. Οπως και το άλλο έγκλημα του Πάσχα. Δηλαδή ή σε σκοτώνουμε νήπιο, πριν γίνεις επικίνδυνος ή σε σκοτώνουμε ώριμο, γατί έγινες επικίνδυνος. Σε μια περίοδο που επικρατούσε η Pax Romana, τι πιο αφύσικο να μιλάς για ειρήνη; Οι λαοί έχουν μια νηπιακή ηλικία. Δεν εννοούν την ειρήνη, χωρίς τα άλλα που την ολοκληρώνουν. Κι αν δεν τα προσθέτουν στην ειρήνη, τα θεωρούν αυτονόητα. Αυτά λοιπόν τα νήπια που δεν καταλαβαίνουν, πρέπει να πεθάνουν.

Και πεθαίνουν, εν ειρήνη, της πείνας πάνω από 50 εκατομμύρια το χρόνο. Τα 2/3 της ανθρωπότητας υποσιτίζονται. Το 1/3, περίπου ενάμισι δισεκατομμύριο, ζει καλά έως ευδαιμονικά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι πολλοί κάτω από τις μοντέρνες δουλείες των συστημάτων. Ομως και του 1/3 τα τιμήματα είναι πανάκριβα σε σχέση με εκείνο που απολαμβάνουν. Οπωσδήποτε βέβαια η μοίρα τους δεν συγκρίνεται με των άλλων στους οποίους προστέθηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια και οι Ελληνες…

Τελικά τόσο ο Ηρώδης, όσο και ο Πιλάτος έδωσαν τα συμβολικά μοντέλα, γιατί είχαν την ιστορική ατυχία να συνδέσουν το όνομά τους με τον ΕΝΑ!..Εκτοτε οι λαοί ζουν τη διαδρομή από το όραμα στο έγκλημα και από αυτό πίσω στο όραμα. Ποιος μέτρησε τη διαδρομή από το φονιά στο θύμα; Ούτε το θύμα, ούτε ο φονιάς. Κι όμως η διαδρομή δεν έπαψε να γίνεται. Το κακό που μπορεί να γίνει στον καιρό μας είναι το μαζικό έγκλημα ανεξάρτητα από το σημείο διαδρομής που βρισκόμαστε ως ανθρωπότητα, ως κοινωνία, ως λαός. Και ένα τέτοιο “έγκλημα” διαπράττεται στην Ελλάδα!..

Από το έγκλημα δεν εξαιρούνται ούτε οι…Ηρώδες. Μόνο που ο δικός τους θάνατος θα χρεωθεί ως αυτοκτονία. Αυτό βέβαια δεν μας απαλλάσσει από την έσχατη των ποινών. Αν δεν σκεφτούμε ότι οι εξουσιαστές μαζί με τους ακολούθους τους δεν ξεπερνούν σε παγκόσμια κλίμακα τα 100 εκατομμύρια, εμείς τα υπόλοιπα δισ,τι κάνουμε;

Διαπράττουμε το έγκλημα της παθητικότητας. Η παθητικότητα είναι η χειρότερη κατάσταση που μπορεί να καταλήξει ο άνθρωπος, ο πολίτης. Επιφέρει το μεγαλύτερο κακό στις κοινωνικές εξελίξεις. Πολίτες που μετατρέπονται σε “μορφές μαρμάρινες” οδηγούν την κοινωνία στην εξαθλίωση, γιατί επί της ουσίας τροφοδοτούν την ακόρεστη μανία των κρατούντων για περισσότερη κι όλο περισσότερη εξουσία. Πολλοί, ωστόσο, οι φταίχτες και πολλά τα αίτια. Οι ευθύνες μοιράζονται στις ηγετικές τάξεις της πολιτικής, οικονομικής, πνευματικής και εκκλησιαστικής ζωής. Από τα παλαιά, τι δεν “κατηργάσθησαν” για να ψευτίζουν ό,τι ωραίο και καλό στις συνθήκες της ανθρώπινης διαβίωσης…

Με υποκρισίες και νοθείες διακηρύξεων και διαστροφές ιδανικών. Το απωθητικό ξεγέλασμα για μελλοντικές ουράνιες αποκαταστάσεις των δικαίων, που σφαγιάζονται από τους σύγχρονους Ηρώδες της εξουσίας και κρίνονται από τους σύγχρονους Πιλάτους της πολιτικής. Το βιώνουμε τα τελευταία χρόνια επίσης στην Ελλάδα…

Θα αυξάνονται οι “ζωντανοί νεκροί” ανάμεσά μας. Οι Ηρώδες έχουν τη δύναμη. Το δυστύχημα είναι ότι και οι επαναστάσεις των λαών καταλήγουν σ’ ένα παντοδύναμο κράτος. Πως θα μπορούσε να ερμηνευτεί η “δικτατορία του προλεταριάτου”; Η ειρήνη και η δικαιοσύνη είναι το μέσον. Η “ευδοκία” είναι ο σκοπός της ανθρωπότητας. Μια ευδοκία με ειρήνη, δικαιοσύνη και ελευθερία. Και ένας χορτάτος σκλάβος δεν παύει να είναι σκλάβος. Αρα μετράει το ελεύθερος. Και οι Ελληνες σήμερα δεν είναι ελεύθεροι. Και επιπρόσθετα μεγάλες κοινωνικκές ομάδες πεινάνε. Βρίσκονται στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Οι Ηρώδες κάνουν τη δουλειά τους. Οι Πιλάτοι τη συμπληρώνουν. Εμείς τι κάνουμε ως λαός και Εθνος; Μάλλον παλεύουμε με τα δεσμά μας, στο όνομα της “κοινωνικής ειρήνης”, του “βολέματος” με την έννοια μη χάσουμε κι όσα μας απέμειναν, του τρόμου, των εκβιαστικών πολιτικών διλημμάτων και της…πανάκειας των επονείδιστων μνημονίων, με την παραπονεμένη κραυγή μας “Κι όμως εμείς αμαρτίες δεν κάναμε…”, να μετατρέπεται σε απόηχο της παθητικότητάς μας.