Θα φάμε ξύλο. Ελπίζω να αξίζει.

Ήταν μία εβδομάδα πυκνή από γεγονότα που έμοιαζε με μήνα. Διαβάζω τι λένε οι μεν και οι δε – εντός κι εκτός των τειχών. Ορισμένα πρώτα συμπεράσματα μετά την επίσκεψη του D-bloom και την «μεγάλη πορεία» του Γιάνη και του Αλέξη στην Ευρώπη.

Συμπεραίνω ότι η Ελλάδα βαίνει προς απομόνωση. Η εκρηκτική πορεία Βαρουφάκη στο εξωτερικό ναι μεν πέρασε το ελληνικό μήνυμα (τουλάχιστον ένα…60-70%), αλλά έγινε με τρόπο που θεωρήθηκε προσβλητικός και ακατάλληλος. Ο Βαρουφάκης, καίτοι δημοφιλής, ίσως δεν είναι κατάλληλος για να τον στέλνουμε στο Eurogroup κι εκτιμώ ότι σύντομα θα αποσυρθεί από τα κρίσιμα μέτωπα.

Πιστεύω ότι είναι σαφές ότι και οι δύο πλευρές (Δανειστές & Ελλάδα) θα παραμείνουν άτεγκτες στις θέσεις τους. Είναι τρομακτικό μεν, αλλά λογικό κι επόμενο, εάν πρόκειται να υπάρξει διαπραγμάτευση – ή έστω μία ψευδαίσθηση διαπραγμάτευσης.

Θεωρώ ότι ο Αλέξης θα παραμείνει προσηλωμένος στην προεκλογική του δέσμευση και θα το παλέψει όσο αντέξει. Η αντοχή θα εξαρτηθεί από την δημοσιονομική κατάσταση του Ελληνικού Δημοσίου και από την προθυμία των πολιτών να διατηρήσουν τις καταθέσεις τους στις τράπεζες. Θεωρώ ότι η κλεψύδρα ήδη έχει γυρίσει ανάποδα και ο χρόνος κυλά αντίστροφα με επιτάχυνση. Μάλιστα, εκτιμώ ότι θα ενταθούν οι πιέσεις προς πάσα κατεύθυνση.

Νομίζω ότι το δίδυμο Καμμένος – Κοτζιάς είναι εκρηκτικό, ευεπίφορο σε κινδύνους και μπορεί ανά πάσα στιγμή να σκάσει και να εκθέσει τη χώρα. Ωστόσο, αξίζει να υπενθυμίσουμε στους Γερμανούς, οι οποίοι σπεύδουν να εκμεταλλευθούν επικοινωνιακά την παρουσία των Ρωσόφιλων στην κυβέρνηση, ότι όταν οι Ρώσοι έμπαιναν στην Κριμαία, οι πρόεδροι της Siemens και της Deutsche Bahn έκαναν ραντεβού με τον Πούτιν για δουλειές. Η μνήμη χρυσόψαρου δεν αποτελεί προνόμιο μόνο των Ελλήνων. Καλώς παίζει η κυβέρνηση το όποιο χαρτί έχει, αρκεί να θυμάται ότι τα λάθη στην εξωτερική πολιτική διορθώνονται μετά από δεκαετίες ή και ποτέ.

Προβλέπω ότι υπάρχει μέγας κίνδυνος πλάνης από τα δημοσιεύματα του Αγγλοσαξωνικού Τύπου και δη από τις αναλύσεις των Αμερικανών οικονομολόγων – ο ΓΑΠ κάπως έτσι την πάτησε. Είναι πολύ πιο σημαντικό να αναλύουμε αυτά που μεταδίδονται από τα «οικοσυστήματα» των άμεσων δανειστών μας. Οι Αμερικανοί είναι μακριά και οι Βρετανοί εκτός Ευρωζώνης.

Θεωρώ ότι το 2012 δεν είναι 2015. Η Ελλάδα αποτελεί υπαρκτό μεν, αλλά μικρότερο συστημικό κίνδυνο σε σχέση με το παρελθόν, ενώ τα φιλοευρωπαϊκά συναισθήματα της κυβέρνησης δεν πείθουν στο εξωτερικό. Βέβαια, είναι θεωρητική η συζήτηση. Παρά το ότι δεν υποστηρίζω τους παλικαρισμούς, θεωρώ όμως σίγουρο ότι εάν σκάσει η Ελλάδα (ο Θεός να βάλει το χέρι του), είναι πιθανόν οι αγορές να αναζητούν τον επόμενο αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης. Ωστόσο, αυτή η συζήτηση είναι αντιπαραγωγική και δεν βοηθάει.

Πιστεύω ότι το ΔΝΤ δεν θα επαναλάβει το Αργεντίνικο λάθος του, δεν θα βγάλει την πρίζα και θα πορευθεί βήμα – βήμα με τις εξελίξεις, παραμένοντας, ως συνήθως, «θεολογικά» προσηλωμένο στη συνταγή του. Όμως, δεν ξέρω εάν η ατζέντα του συμπίπτει με αυτή της ΕΕ.

Κρίνω ότι είναι μέγα λάθος μας να εξακολουθούμε να θεωρούμε ότι πολίτες φτωχότερων κρατών, που πέρασαν αιματηρές αναδιαρθρώσεις οικονομιών, θα δεχτούν έτσι εύκολα ελαφρύνσεις. Λάθος! Δεν μας λυπούνται και δεν έχουν μαζί μας τους συναισθηματικούς δεσμούς του Ψυχρού Πολέμου, που ίσως υπάρχουν ακόμη στις κυβερνήσεις της παλιάς Ευρώπης των 15.

Νομίζω ότι σύγκρουση με τους δανειστές θα επέλθει, θα φάμε πολύ πάρα πολύ ξύλο και ενδεχομένως να περάσουμε αναταράξεις, που θα τις θυμόμαστε για καιρό. Ωστόσο, στην πολιτική γίνονται και πράγματα που ούτε λέγονται ούτε φαίνονται. Είναι βέβαιο ότι βρίσκονται σε εξέλιξη παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, οι οποίες θα ενταθούν. Το αποτέλεσμα; Άγνωστο.

Πιθανολογώ ότι θα υπάρξει κάποια μικρή λύση στο τέλος, με ελαφρύνσεις και διευκολύνσεις. Όμως θα συνοδεύεται με την προϋπόθεση όρκων πίστης σε ένα νέο μνημόνιο και την εφαρμογή τόσο εμπροσθοβαρών ασφυκτικών μέτρων όσο και στρατηγικών δεσμεύσεων για κάθε κυβέρνηση στο διηνεκές.

Βασικό ζητούμενο είναι να μην πληγεί η τραπεζική πίστη. Εάν γίνει τίποτε χοντρό ή κάποια βλακώδης κυβερνητική πρωτοβουλία, θα μας πάρει χρόνια να συνέλθουμε. Οποιαδήποτε «εθνικά υπερήφανη στάση», από αυτές που δεν θέλουμε να θυμόμαστε, θα μας ρίξει στον γκρεμό.

Προβλέπω ότι η μικρή ανάπτυξη που περιμέναμε το 2015, θα πάει περίπατο. Η ύφεση συνεχίζεται. Χάνεται τουλάχιστον ένας χρόνος. Θα φάμε ξύλο. Ίσως και πολύ. Ελπίζω να αξίζει.

ΠΗΓΗ