Η σημερινή οργή των Παλαιστινίων είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος να χάσουν το δίκιο τους. Το αίμα του δολοφονηθέντα σεΐχη Γιασίν δεν πρέπει να πάει χαμένο.

Η ανθρωπότητα έκπληκτη έμαθε για το τραγικό συμβάν με τον σεΐχη Γιασίν. Η κρατική βία του Ισραήλ εκδηλώθηκε και πάλι. Ο κρατικός του μηχανισμός έκανε και πάλι το έγκλημά του. Με πολε­μικά ελικόπτερα και πυραύλους —δολοφόνοι, που παριστάνουν τους στρατιωτικούς— εξόντωσαν έναν ανάπηρο άνθρωπο. Έναν τετραπληγικό γέροντα, πρακτικά ανίκανο ακόμα και να αυτοεξυπηρετήσει τις ανάγκες του. Γι’ αυτούς που γνωρίζουν πώς λειτουργούν μερικά πράγματα, δεν υπήρχε καμία έκπληξη από αυτήν την πράξη των Εβραίων. Το Ισραήλ έκανε για μια ακόμα φορά αυτό το οποίο ξέρει να κάνει καλύτερα απ’ όλους. Να δολοφονεί. Να χρησιμοποιεί τον κρατικό του μηχανισμό για να τρομοκρατεί πολίτες. Γιατί το έκανε με τόση ευκολία και χωρίς δεύτερη σκέψη; Γιατί απλούστατα δεν φοβάται τις συνέπειες των πράξεών του. Δεν φοβάται τους αντιπάλους του. Δεν φοβάται ότι τις άθλιες ενέργειές του θα μπορέσουν να τις εκμεταλλευτούν κάποιοι σε βαθμό που να τις μετατρέψουν σε “μπούμερανγκ” για τους ίδιους. Έχει μάθει τον αντίπαλό του και μπορεί να τον εκμεταλλευτεί. Έχει μάθει πώς αντιδρά και μπορεί να εκμεταλ­λευτεί ακόμα και τις πιο ακραίες αντιδράσεις του. Πολεμάει δηλαδή έναν εχθρό τον οποίο γνωρίζει.

Τα ακριβώς αντίθετα συμβαίνουν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Οι Παλαιστίνιοι δεν γνωρίζουν τον αντίπαλό τους και γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορούν να του κάνουν κακό. Οι ενέργειές τους, όσο γενναίες κι αν είναι, όχι μόνον δεν απειλούν τους Εβραίους, αλλά αντίθετα ρίχνουν “νερό” στον μύλο τους. Γιατί; Γιατί είναι λάθος. Αντιδρούν με λανθασμένο τρόπο, γιατί δεν γνωρίζουν τον αντίπαλό τους. Χτυπάνε το είδωλό του και το μόνο το οποίο καταφέρνουν είναι να αυτο­τραυματίζονται. Θυσιάζουν χιλιάδες ζωές στο βωμό της άγνοιας. Θυσιάζουν τη νεολαία τους, ισχυ­ρο­ποιώντας τους αντιπάλους τους. Αυτοί οι οποίοι σκοτώνουν τα παιδιά τους με τις προκλή­σεις τους είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αποκομίζουν κέρδη από τις αντιδράσεις τους.

Εξαιτίας αυτών των δεδομένων συμβαίνουν όλα τα “παράξενα” που αφορούν το Ισραήλ. Το Ισραήλ, για παράδειγμα, είναι το μοναδικό κράτος στον λεγόμενο “πολιτισμένο” κόσμο, που το σύνολο του πολιτικού του κατεστημένου είναι πρώην στρατιωτικοί. Αυτό είναι εξόχως “παρά­ξενο”, αν σκεφτεί κάποιος τους πολυδιαφημισμένους Εβραίους “διανοητές” ή τους επίσης πολυ­διαφη­μισμένους Εβραίους πολιτικούς, που υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα κράτη. Αυτό το οποίο συμβαίνει στο Ισραήλ είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει μόνον στις αφρικανικές “Μπανανίες”, όπου οι ιμπεριαλιστές επιλέγουν μόνοι τους και ερήμην των λαών τούς πολιτικούς που θα τις κυβερ­νήσουν.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί συμφέρει σε κάποιους να στρατοκρατείται το Ισραήλ. Συμφέρει κάποιους να λειτουργεί μ’ έναν τρόπο που δεν θα του δίνει την “αδράνεια” η οποία πολλές φορές διακρίνει τα δημοκρατικά καθεστώτα. Όταν απαιτείς από ένα κράτος να υπηρετεί τα συμφέροντα τρίτων και όχι του λαού του —και μάλιστα χωρίς αντιρρήσεις— αυτή είναι η ενδεδειγμένη λύση. Όταν απαιτείς από ένα κράτος να βρίσκεται σε συνεχή πολεμικό συνα­γερμό, για να προστατεύει τα συμφέροντά σου —άσχετα με το κόστος που πληρώνει το ίδιο— αυτή είναι η μόνη λύση. Αν δεν το καταφέρεις αυτό, αργά ή γρήγορα θα χάσεις τον έλεγχό του. Αργά ή γρήγορα ο λαός θ’ αρχίσει ν’ αμφισβητεί τα “κέρδη” της προκλητικότητας και θ’ αρχίσει να αρνείται να πληρώνει το κόστος της. Αργά ή γρήγορα θα οδηγηθεί στον συμβιβασμό, γιατί οι λαοί εύκολα “κουράζονται” όταν “αιμορραγούν”. Εύκολα “κουράζονται”, όταν θάβουν νεκρούς. Όταν κάποιος Εβραίος έχει εγκαταλείψει την “κρύα” Ρωσία για τη “ζεστή” πατρίδα, εύκολα θα θυμώσει, όταν θα τη βρει “καυτή”. Όταν φεύγει από ένα κράτος για μια καλύτερη ζωή στο Ισραήλ και το μόνο το οποίο γεύεται εκεί είναι ο φόβος και ο θρήνος, εύκολα αμφισβητεί τους ηγέτες που δεν υπηρετούν την ειρήνη. Όταν εγκαταλείπει ένα κράτος, για να μην κατοικεί σε γκέτο και βρίσκεται σε μια πατρίδα με συρματοπλέγματα, εύκολα γίνεται αντιδραστικός.

Η στρατοκρατία αυτόν τον ρόλο παίζει στο Ισραήλ. Δεν αφήνει τον ισραηλινό λαό να “χαλαρώσει”. Τον διατηρεί σε συνεχή πολεμικό συναγερμό. Πατάσσει κάθε αμφισβήτηση εν τη γενέση της. Γιατί υπάρχει αυτή η ανάγκη; Γιατί ως κράτος εξυπηρετεί συμφέροντα τρίτων και όχι τα συμφέροντα του ισραηλινού λαού. Γιατί συμφέρει αυτούς τους τρίτους η αλητεία του κράτους του Ισραήλ. Τους συμφέρει ένας “μπράβος”, που δεν υπολογίζει το κόστος της “φασαρίας” και δεν τον ενοχλεί να κοιμάται με το όπλο κάτω από το μαξιλάρι. Δεν έχει σημασία αν αυτοί οι “τρίτοι” είναι ομοεθνείς των Ισραηλινών ή Αμερικανοί. Σημασία έχει ότι αυτοί δεν ανήκουν στο δυναμικό του Ισραήλ και άρα δεν επηρεάζονται από τις εσωτερικές συνθήκες που υπάρχουν μέσα σ’ αυτό. Αυτοί κερδίζουν από τη γενική συμπεριφορά του Ισραήλ στο χώρο της Μέσης Ανατολής και έχουν κέρδος από την αιμορραγία του. Αυτοί ενισχύουν τη στρατοκρατία στο Ισραήλ και αυτή με τη σειρά της οδηγεί τον λαό εκεί όπου θέλει προκειμένου αυτός να μην αντιδρά.

Στο Ισραήλ δηλαδή τις εξουσίες τις “διορίζουν” εξωισραηλινοί παράγοντες και τις “ορκίζουν” οι Παλαιστίνιοι με τη συμπεριφορά τους. Αυτό δυστυχώς δεν το γνωρίζουν οι Παλαιστίνιοι κι απ’ αυτό το σημείο ξεκινούν τα λάθη τους. Δεν μπορούν να καταλάβουν το εξής απλό. Ότι από τη στιγμή που τα συμφέροντα των τρίτων εξυπηρετούνται με τη στρατοκρατία του Ισραήλ, αυτό το καθεστώς δεν πρόκειται ν’ αλλάξει συμπεριφορά εξαιτίας της δικής τους βιαίας αντίδρασης. Πρέπει να εντοπίσουν τα συμφέροντα αυτών των τρίτων, που στηρίζουν το καθεστώς και σ’ αυτά να επιτεθούν. Τα πράγματα είναι απλά. Όταν έρχεται ένας άνθρωπος και σε χτυπάει ή απλά σε προκαλεί, πρέπει να γνωρίζεις τι ακριβώς κάνει και ποιος είναι ο ρόλος του. Πρέπει να γνωρίζεις αν δρα αυτοβούλως υπέρ των δικών του συμφερόντων ή αν ενεργεί κατά παραγγελία υπέρ των συμφερόντων τρίτων. Αλλιώς αντιδράς όταν έχεις να κάνεις με έναν “μπράβο” του εχθρού σου κι αλλιώς όταν έχεις να κάνεις με τον ίδιο τον εχθρό σου. Αλλιώς αντιδράς με έναν άνθρωπο που είναι η δουλειά του να κάνει φασαρία κι αλλιώς με έναν άνθρωπο που έχει μια φυσιολογική δουλειά και σε αντιλαμβάνεται ως εχθρό.

Είναι θέμα λογικής. Όταν αυτός ο οποίος σε πολεμά είναι επαγγελματίας, ενεργεί ως εργα­ζόμενος ακόμα και στο επίπεδο της σύγκρουσης. Δεν τον πτοεί το κόστος της σύγκρουσης. Είναι φυσιολογικό γι’ αυτόν να “πληρώνει” το κόστος αυτό, όσο φυσιολογικό είναι για κάποιον εργαζό­μενο η κούραση ή τα μικροατυχήματα της δουλειάς. Τον “μισθό” του θα τον πάρει ό,τι κι αν γίνει. Οι “αβαρίες” δεν τον πτοούν και δεν του αλλάζουν τον προγραμματισμό του. Ακόμα κι αν τραυμα­τιστεί πρόβλημα δεν υπάρχει. Δεν θα απειληθεί η δουλειά του, γιατί ακόμα και ο τραυματισμός είναι μέσα στα πλαίσια της δουλειάς του. Δεν θα στερηθεί τίποτε, γιατί το αφεντικό του θα σπεύσει να τον βοηθήσει. Θα του πληρώσει τα νοσήλια και θα τον αποζημιώσει για τη ζημιά του. Θα τον “θεραπεύσει” και θα τον ξαναστείλει έξω από την πόρτα σου.

Αυτό όμως είναι κάτι που δεν μπορεί να το κάνει ο ίδιος. Γιατί; Για τον εξής απλό λόγο. Γιατί δεν τον συμφέρει. Γιατί η δουλειά του είναι άλλη. Η αλητεία μπορεί να υπηρετεί αυτήν τη δουλειά, αλλά δεν είναι η ίδια η δουλειά του. Αυτός επιθυμεί τη νομιμότητα για τον εαυτό του και δεν θέλει ν’ απειλήσει τη δουλειά του, εμφανιζόμενος ως παράνομος ταραξίας. Πώς; Με πολλούς τρόπους. Αν μπλέξει σε φασαρία, μπορεί να έχει προβλήματα με την αστυνομία. Αν τραυματιστεί στη φασα­ρία, μπορεί να χάσει το κέρδος του, επειδή δεν θα εργάζεται και θα περιφέρεται στα νοσο­κομεία. Αν εμφανιστεί ως ταραξίας, μπορεί να δυσ­φημισθεί ως επιχειρηματίας και να χάσει πελάτες. Αν εμφανιστεί ως ταραξίας, μπορεί να μετατρέψει την περιουσία του σε στόχο δολιοφθοράς. Αν τέλος εμπλακεί απευθείας στη φασαρία, μπορεί να χάσει και τη ζωή του κι αυτό δεν το ρισκάρει ένας άνθρωπος ο οποίος είναι αρκετά πλούσιος για μπορεί να πληρώνει μπράβους και ν’ απειλεί τις ζωές των άλλων για το κέρδος του.

Όταν λοιπόν καταλάβεις ποιον έχεις απέναντί σου, αρχίζεις και σκέφτεσαι πώς πρέπει ν’ αντιδράσεις. Αν δεις τον “μπράβο”, δεν τρέχεις για να χτυπηθείς μαζί του. Δεν έχεις λόγο να το κάνεις. Γιατί; Γιατί, αν χάσεις, χάνεσαι κι αν κερδίσεις, δεν έχει καμία σημασία. Απλά πράγματα. Ακόμα κι αν τον νικήσεις, δεν θα κερδίσεις τίποτε από την ήττα του. Επιπλέον, ακόμα και να κερδίσεις τον “μπράβο”, δεν θα κάνεις ζημιά σ’ αυτόν που τον έστειλε και ο οποίος έτσι κι αλλιώς τον είχε πληρώσει. Ίσα-ίσα που θ’ αποκαλύψεις τις δυνάμεις σου και την επόμενη φορά θα σου στείλει περισσότερους “μπράβους”. Όταν λοιπόν βλέπεις “μπράβους”, η συμπεριφορά σου είναι απόλυτα συγκεκριμένη. Αν μπορείς, έρχεσαι σ’ επαφή μαζί τους και προσπαθείς να τους πάρεις με το μέρος σου χωρίς σύγκρουση. Αν μπορείς, τους δίνεις παραπάνω απ’ αυτά που τους έδωσαν οι “εντολείς” τους κι εξασφαλίζεις και τη μαρτυρία τους για τα περαιτέρω.

Αν δεις ότι η επαφή αυτή είναι ανέφικτη, όχι μόνον δεν σπεύδεις ν’ αναμετρηθείς μαζί τους, αλλά αντίθετα τους αποφεύγεις. Τους αποφεύγεις, τρέχοντας, για να μην ρισκάρεις τίποτε. Τους αποφεύγεις, μέχρι του σημείου να σε πουν δειλό. Το αν είσαι δειλός ή όχι θα φανεί από το τι θα κάνεις αφού αποφύγεις τον “μπράβο”. Αν κρυφτείς απ’ όλους κι απ’ όλα, είσαι δειλός. Αν όμως είσαι έξυπνος και γενναίος τι κάνεις; Πηγαίνεις να συναντήσεις αυτοπροσώπως τον εχθρό σου. Κάνεις δηλαδή αυτό το οποίο είναι βέβαιον ότι δεν τον συμφέρει να κάνει, επειδή χαλάει τη “βιτρίνα” του. Είναι βέβαιον ότι δεν τον συμφέρει και η απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι ότι δεν το έκανε μόνος του και άρα δωρεάν, αλλά αναγκάστηκε να πληρώσει “μπράβο” για να το κάνει. Το ακόμα χειρότερο είναι να πας να τον συναντήσεις στο μαγαζί του και μάλιστα δημοσίως.

Αν έχεις τη γενναιότητα να το κάνεις αυτό, μπορείς ακόμα και να τον καταστρέψεις εντελώς. Από τη στιγμή που θα βρεθείς απέναντί του, έχεις όλες τις επιλογές μπροστά σου. Ό,τι δεν μπορείς να το επιτύχεις με τα λόγια, μπορείς να το επιτύχεις με τις πράξεις. Είναι γνωστό άλλωστε ότι …”όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος”. Τι μπορείς να κάνεις αν σε φέρει στα όρια και είναι αμετανόητος; Να τον καταστρέψεις παντελώς. Να του σπάσεις τα χέρια, για να μην μπορεί να εργαστεί για ένα μεγάλο διάστημα —κατά το οποίο θα έχει και έξοδα—, να του καταστρέψεις το μαγαζί και να τον αποκαλύψεις στην κοινωνία. Αυτό θα πει πλήρης καταστροφή. Να χάσει την περιουσία του, να μην μπορεί να εργαστεί και όταν θα μπορεί να το κάνει αυτό, να μην τον θέλει κανένας στη δούλεψή του.

Αυτά τα απλά και κατανοητά πράγματα τα οποία συμβαίνουν στο επίπεδο των απλών ανθρώπων συμβαίνουν και στο επίπεδο των κρατών. Αλλιώς λειτουργούν και άρα αλλιώς απει­λούνται τα κράτη “νοικοκύρηδες” και αλλιώς τα ψευδοκράτη αποικίες, που λειτουργούν καθαρά ως στρατιωτικές βάσεις κάποιων άλλων και άρα ως “μπράβοι”. Ένα κράτος της πρώτης περί­πτω­σης εύκολα απειλείται με οικονομική καταστροφή από την εσωτερική κοινωνική βία. Η βία των γενναίων Παλαιστινίων, για παράδειγμα, είναι ικανή να θέσει εκτός λειτουργίας γιγαντιαία κράτη όπως αυτά των ΗΠΑ ή της Γερμανίας. Γιατί; Γιατί η βία “παραλύει” την οικονομία. Η παραγωγή δεν μπορεί ν’ αναπτυχθεί, λόγω της αφύσικης αύξησης του κόστους, η αγορά νεκρώ­νει, εφόσον ο κόσμος φοβάται να περιφέρεται σ’ αυτήν και ταυτόχρονα σταματά η εισροή τουριστικού συναλ­λάγματος, εφόσον οι ξένοι για τους ίδιους λόγους δεν επισκέπτονται το κράτος.

Ας σκεφτεί κάποιος το κόστος που πλήρωσαν οι ΗΠΑ εξαιτίας των “διδύμων” και του τρόμου που προκάλεσε η καταστροφή κι ας αναλογιστεί αν θα μπορούσαν ως κράτος ν’ αντέ­ξουν μια συνεχή τρομοκρατική δραστηριότητα σαν αυτήν των Παλαιστινίων. Ήταν θέμα χρόνου να έρθουν σε διαπραγμάτευση μ’ αυτούς. Γιατί; Γιατί το κόστος της καταστολής τους θα ήταν μεγαλύτερο από το όποιο κέρδος θα εισέπρατταν. Η ζημιά της αγοράς θα ήταν πολύ μεγα­λύτερη από τις όποιες παραχωρήσεις θα τους έκαναν. Ταυτόχρονα, αν τους αγνοούσαν ή αν τους καταπίεζαν με τον ανάλογο σκληρό τρόπο, θα έρχονταν σε δυσμενή θέση απέναντι στη διεθνή κοινωνία, γιατί θα προκαλούνταν ορισμένα εύλογα ερωτήματα. Για ν’ αντιδρά ένας λαός μαζικά —και μάλιστα σ’ αυτό τα επίπεδο— είναι βέβαιον ότι διεκδικεί δίκιο. Κανένας δεν σκοτώνεται, διεκδικώντας το άδικο. Το άδικο πάντα διεκδικείται εκ του ασφαλούς. Το δίκιο “πνίγει” τον άνθρωπο κι αυτό τον οδηγεί στην αυτοθυσία.

Αυτήν όμως τη βία που δεν μπορούν ν’ αντέξουν κολοσσοί του κεφαλαίου, την αντέχει το θλιβερό Ισραήλ. Το Ισραήλ της ερήμου. Γιατί; Γιατί η επιβίωσή του δεν εξαρτάται από τη δική του παραγωγική λειτουργία. Συντηρείται από τα χρήματα των αφεντικών του τα οποία έρχονται από το εξωτερικό και τα οποία δεν έχουν σχέση με την εσωτερική του παραγωγή. Συντηρείται όπως συντηρείται μια στρατιωτική βάση. Αυτό ακριβώς είναι το Ισραήλ. Η μεγαλύτερη στρατιω­τική βάση στον κόσμο. Μια βάση σιδερόφρακτη μέσα σ’ ένα παντελώς εχθρικό περιβάλλον. Μια βάση, που για τα προσχήματα παριστάνει το κράτος και κατοικείται κι από πολίτες. Πολίτες, “όμηρους” των διοικητών της στρατιωτικής βάσης, η οποία είναι γι’ αυτούς ένα ιδιότυπο στρατόπεδο συγκέν­τρωσης. Αυτή η βάση υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα και συντηρείται από την οικονομική απόδοση των συμφερόντων αυτών. Συντηρείται από την απόδοση κερδών, στα οποία δεν συμβάλει το ίδιο άμεσα ως οικονομία, αλλά συμβάλλει έμμεσα ως στρατιωτική βάση. Η εθνική οικονομία του Ισραήλ απλά συμβάλει στο εθνικό του εισόδημα όπως συμβάλει ένα μποστάνι μέσα σε μια στρατιωτική βάση.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τη διαφορά μεταξύ των κρατών; Όταν ένα κράτος αντιπροσωπεύει για τον λαό του το “όλον”, είναι ευάλωτο σε φαινόμενα βίας. Όταν ένα κράτος είναι το σπίτι του λαού του, υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική η οποία έχει ως στόχο να υπηρετήσει τα συμφέ­ροντα της οικονομίας του και του λαού του. Ακολουθείται μια πολιτική η οποία προστατεύει το κράτος, εφόσον αυτό αντιπροσωπεύει το σύνολο σχεδόν της περιουσίας του λαού του. Όπως κανένας άνθρωπος δεν θέλει να συγκρούεται με τους εχθρούς του μέσα στο σπίτι του, έτσι κι αυτά τα κράτη δεν θέλουν φασαρίες μέσα στο χώρο τους. Γιατί; Γιατί γνωρίζουν ότι σε όλες τις περιπτώσεις θα χάσουν. Ακόμα κι αν νικήσουν τον εχθρό τους, μπορεί το κόστος να είναι τεράστιο, αν καταστραφεί το σπίτι. Ακόμα κι αν νικήσουν τον εχθρό τους, δεν μπορούν να ησυχάσουν κι αυτό σημαίνει έξοδα. Κανένας δεν κοιμάται ήσυχος στο σπίτι του, όταν στο διπλανό δωμάτιο βρίσκεται ο εχθρός του.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει όταν το κράτος δεν αντιπροσωπεύει το “όλον” για τον λαό του. Όταν αποτελεί μια “κατασκευή”, που υπηρετεί τα συμφέροντά του μακριά από το σπίτι του. Μια “κατασκευή”, όπως είναι για παράδειγμα το αντίσκηνο του στρατιώτη ή η τέντα του γύφτου. Μέσα και γύρω απ’ αυτά μπορείς να κάνεις φασαρίες. Άλλωστε γι’ αυτό στήνονται. Για να πλησιάζουν στην κοντινότερη απόσταση τον εχθρό τους και να τον προκαλούν. Για να βρίσκονται την ώρα της φασαρίας δίπλα στο δικό του σπίτι και όχι κοντά στο δικό τους. Κόστος δεν υπάρχει από την καταστροφή τους. Αν ο στόχος για τον οποίο στήθηκαν ήρθε εις πέρας, ελάχιστα ενδιαφέρει τους ιδιοκτήτες τους αν καταστραφούν οι “κατασκευές” τους. Κανένας στρατός ο οποίος πέτυχε τους στόχους του δεν “έκλαψε” τα αναχώ­ματα που καταστράφηκαν από τους εχθρούς του. Κανένας γύφτος που “ξεπουλάει” —κάθε φορά που εμφανίζεται στην αγορά— δεν κλαίει τον πάγκο του, όταν τον καταστρέφουν οι ανταγωνιστές του. Δεν έχεις λόγο να κλαις, όταν πετυχαίνεις τους στόχους σου με το ελάχιστο κόστος. Όταν επιτυγχάνεις το κέρδος σου και ταυτόχρονα η πραγματική σου περιουσία είναι καλά διασφα­λισμένη σε άλλο σημείο από εκείνο όπου πολεμάς.

Αυτό το πράγμα συμβαίνει με το Ισραήλ. Το κράτος του Ισραήλ δεν αντιπροσωπεύει το “όλον” για τον εβραϊκό λαό. Δεν είναι το “σπίτι” του. Το “σπίτι” των Εβραίων βρίσκεται στην Ουάσιγκτον, στο Λος Άντζελες, στο Σαν Φραντζίσκο, στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στο Παρίσι κλπ.. Το “σπίτι” των Εβραίων πάντα είναι ένα “δωμάτιο” στο σπίτι του εκάστοτε παγκόσμιου ιμπεριαλιστή. Το “σπίτι” των Εβραίων είναι εκεί όπου βρίσκονται οι πλούσιοι και ισχυροί Εβραίοι και όχι εκεί όπου βρίσκεται η εθνική τους “πλέμπα”. Ως λαός εμπλέκονται στα τεράστια ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και μόνον όταν απειλούνται στο επίπεδο αυτό απειλούνται πραγμα­τικά.

Το Ισραήλ με λίγα λόγια είναι η “τέντα” του εβραϊσμού. Το προκεχωρημένο φυλάκιο των συμφερόντων τους. Είναι η κατασκευή που τους επιτρέπει να ελέγχουν τη Μέση Ανατολή, η οποία συνδέεται με τα συμφέροντα του παγκόσμιου εβραϊσμού. Του εβραϊσμού, ο οποίος είναι “συνέ­ταιρος” των Αμερικανών στον ιμπεριαλισμό. Για όσο διάστημα θα εξυπηρετεί τους σιωνιστές η πολεμική ένταση στη Μέση Ανατολή, θα την συντηρούν την ισραηλινή την “τέντα”. Θα “ταΐζουν” τους κατοίκους της και θα “μπαλώνουν” τις τρύπες της. Όταν θα πάψει να τους συμφέρει, θα το ξανασκεφτούν αν θα πρέπει να παραμείνουν στη Μέση Ανατολή ή αν θα την εγκαταλείψουν. Γι’ αυτόν τον λόγο το Ισραήλ κατοικείται από την εβραϊκή φτωχολογιά. Την ίδια φτωχολογιά που μπήκε στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων του Χίτλερ.

Οι πλούσιοι Εβραίοι δεν κατοικούν στο Ισραήλ. Δεν βρίσκονται μέσα στην εβραϊκή “τέντα” για τους ίδιους λόγους που δεν βρίσκονταν και μέσα στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεων. Οι πλούσιοι Εβραίοι βρίσκονται πάντα εκεί όπου τους συμφέρει. Μετακινούνται εγκαίρως εκεί όπου θα είναι ασφαλείς για να κάνουν “μπίζνες”. Οι φτωχοί Εβραίοι βρίσκονται εκεί όπου συμφέρει τους πλούσιους ομοεθνείς τους. Αυτοί χρησιμοποιούνται ως “σάκος” του μποξ, για να μπορούν να γίνονται πλούσιοι οι ομοεθνείς τους. Αυτοί τους πρόσφεραν λόγο να “κλαίνε” μεταπολεμικά και να κάνουν “μπίζνες” σαν θύματα. Αυτοί σήμερα τους προσφέρουν τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, γιατί αυτό βολεύει και πάλι τις “μπίζνες”. Το Ισραήλ για τους πλούσιους Εβραίους είναι ένας πολύ καλός χώρος για να στείλουν τους φτωχούς ομοεθνείς τους, ώστε να υπηρετούν τα συμφέροντά τους. Το Ισραήλ για τους πλούσιους Εβραίους είναι ένα ασφαλές καταφύγιο όταν κάποιος από αυτούς θα φύγει με τις κλωτσιές από εκεί όπου έκανε τις “μπίζνες” του. Πάντα το Ισραήλ θα μοιράζει νέες ταυτότητες και διπλωματικά διαβατήρια στα επιφανή κοπρόσκυλα του σιωνισμού.

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του Ισραήλ είναι υποχρεωμένοι να τα γνωρίζουν οι Παλαι­στίνιοι. Είναι υποχρεωμένοι, εφόσον το αντιλαμβάνονται σαν εχθρό τους. Προφανώς όμως δεν συμβαίνει αυτό. Η απόδειξη αυτού του οποίου λέμε είναι ότι αντιδρούν μ’ εκείνον τον προ­βλέ­ψιμο τρόπο, που αναγκάζει τον ισραηλινό λαό να δίνει μόνιμα την εξουσία στους στρατιωτικούς. Αντιδρούν μ’ εκείνον τον τρόπο που δεν επιτρέπει στο Ισραήλ να ξεφύγει από την προσχεδια­σμένη “μοίρα” του και άρα να πάψει να λειτουργεί ως στρατιωτική βάση. Να πάψει να λειτουργεί ως προκεχωρημένο φυλάκιο των σιωνιστικών συμφερόντων. Να πάψει να λειτουργεί ως ο “φουνταριστός” γυφτο­πάγκος μέσα στην “καρδιά” των εχθρών των γύφτων. Οι στρατιωτικοί, για όσο διάστημα θα το γνωρίζουν αυτό, θα σκοτώνουν Παλαιστίνιους, είτε για να προστατεύουν τον σχεδιασμό των “αφε­ντι­κών” τους είτε για να δίνουν ώθηση στην προσωπική τους καριέρα. Θυμάται κανείς πώς ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα το γουρούνι ο Σαρόν; Τι έκανε; Πρότεινε κάποιο αναπτυξιακό σχέδιο στον ισραηλινό λαό ή του υποσχέθηκε εκδημοκρατισμό; Όχι βέβαια. Αυτά απαιτούν γνώσεις, τις οποίες ένα γουρούνι δεν τις διαθέτει.

Αυτό το οποίο έκανε ήταν μια προβοκάτσια. Πήρε μαζί του μερικούς αλήτες και πήγε και προκάλεσε τους Παλαιστίνιους στην Ιερουσαλήμ. Η “καριέρα” του από εκεί και πέρα ήταν εξασφαλισμένη. Το ανθρωπόμορφο γουρούνι ήταν θέμα χρόνου να εξελιχθεί και σταδιακά ν’ ανέβει στα ανώτερα πολιτικά αξιώματα. Η προβοκάτσια θα εξόργιζε τους Παλαιστίνιους και θα έσπρωχνε τους Ισραηλινούς στην “αγκαλιά” του Σαρόν. Του διαβόητου δολοφόνου της Σάμπρα και της Σατίλα. Με μια απλή προβοκάτσια εξασφάλισε όχι απλά την επιβίωσή του, αλλά ένα πλούσιο μέλλον. Αντί να καταλήξει ένας θλιβερός συνταξιούχος στρατιωτικός με εξαιρετικά βεβα­ρημένο παρελθόν, ο οποίος θα είχε πάντα τον νου του μην τον σφάξουν οι συγγενείς των θυμάτων του, έγινε πρωθυπουργός του Ισραήλ. Εξασφάλισε την επιβίωσή του, εξασφάλισε την ασφάλειά του και απ’ ό,τι φαίνεται αποφάσισε με τις κλοπές του να βολέψει και τα δισέγγονά του. Εξασφάλισε μέχρι και την ασυλία του από τα διεθνή δικαστήρια.

Όλα αυτά τα κατάφερε με μια προβοκάτσια. Τα κατάφερε, γιατί γνώριζε πώς λειτουργούν οι αντίπαλοί του. Η βιαιότητα των Παλαιστινίων, που ήταν θέμα χρόνου να εκδηλωθεί, θα έδινε αξία στο “βιογραφικό” και στα “προσόντα” του ζώου. Το συγκεκριμένο όμως γουρούνι δεν είναι μόνον διαβόητος δολοφόνος, αλλά είναι και ένας διαβόητος κλέφτης. Βλέποντας τον κίνδυνο να χάσει την εξουσία και να καταστραφεί η καριέρα του από τα οικονομικά σκάνδαλα στα οποία είναι μπλεγμένος οικογενειακά, επέλεξε ν’ αμυνθεί με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει να αμύνεται. Δολοφονώντας. Σκότωσε τον Γιασίν και περιμένει η αντίδραση των Παλαιστινίων να οδηγήσει τους Ισραηλινούς ξανά στην “αγκαλιά” του. Η βιαιότητα των Παλαιστινίων θα κάνει τους Ισραηλινούς να ξεχάσουν την κλοπή του ζώου. Τι αξία έχουν τα χρήματα, όταν αυτός ο οποίος τα έχει κλέψει εμφανίζεται ως ο “ειδικός” στην αντιμετώπιση της βίας της “τζιχάντ”; Τι αξία έχουν μερικά δολάρια, όταν αυτός ο οποίος τα έχει κλέψει εμφανίζεται ως ο μοναδικός που μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά σου; Αυτό είναι το όλο παιχνίδι που παίζεται στο Ισραήλ. Το Παλαιστινιακό πρόβλημα συντηρεί αυτούς που το “προκαλούν”. Τη βιαιότητα των Παλαι­στινίων την προκαλούν αυτοί οι οποίοι γνωρίζουν να σκοτώνουν.

Οι Παλαιστίνιοι, εξαιτίας της γενναιότητάς τους, όχι μόνον δεν κερδίζουν, αλλά αντίθετα χάνουν. Δεν βοηθάνε τους εαυτούς τους, γιατί με τις ενέργειές τους μονιμοποιούν τις εξουσίες που τους προκαλούν. Δεν βοηθάνε και τον ισραηλινό λαό να οδηγηθεί στη δημοκρατία, εφόσον τον τρομάζουν σε βαθμό που να τον βαστάνε υπό την ομηρία των στρατιωτικών. Δεν βοηθάνε τον ισραηλινό λαό να έρθει σε σύγκρουση με τους ομοεθνείς του, οι οποίοι τον έστειλαν εκεί για να “αιμορραγεί”, επειδή έτσι τους συνέφερε. Δεν βοηθάνε τον ισραηλινό λαό να “λιώσει” τα καθάρ­ματα του σιωνισμού, τα οποία είναι υπεύθυνα για το σύνολο των δεινών που αυτός έχει υποστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δεν βοηθάνε τον ισραηλινό λαό ν’ αλλάξει τα χαρακτηριστικά του και να πάψει να είναι ο δειλός λαός, που περιμένει να τον “σώσουν” τα “αφεντικά” του. Το αποτέλεσμα είναι να μην προχωρά ο εκδημοκρατισμός μέσα στο Ισραήλ κι αυτό να θίγει τα συμφέροντα τόσο των Ισραηλινών όσο και των Παλαιστινίων.

Κάθε φορά που ο ισραηλινός λαός προσπαθεί ν’ αντισταθεί στις επιλογές των σιωνιστών, αυτοί τον εμπλέκουν σε συγκρούσεις με τα γειτονικά κράτη για να παρατείνουν την ομηρία του. Κάθε φορά που οι φασίστες στρατοκράτες του Ισραήλ αμφισβητούνται από τους ομοεθνείς τους, προκαλούν τους Παλαιστίνιους και αυτοί “εγκλωβίζουν” τον ισραηλινό λαό εκεί όπου δεν συμφέρει κανέναν. Με τον απλό αυτόν τρόπο οι στρατιωτικοί μονιμοποιούνται στην εξουσία και όλοι οι λαοί της περιοχής “αιμορραγούν”. Αυτού του τύπου η διαχειριστική πολιτική ισχύει όπως είπαμε μόνον για το Ισραήλ, γιατί ως κράτος έχει κάποιες ιδιαιτερότητες τις οποίες γνωρίζουν οι Ισραηλινοί και τις αγνοούν οι Παλαιστίνιοι.

Όμως, για να καταλάβει κάποιος τις ιδιαιτερότητες αυτές, είναι απαραίτητο να γνωρίζει μερικά γενικά πράγματα. Πρέπει να γνωρίζει μερικά πράγματα για το πώς αναπτύσσεται το σύνολο των εβραϊκών συμφερόντων. Των παγκόσμιων εβραϊκών συμφερόντων και όχι μόνον αυτών του Ισραήλ. Πρέπει να γνωρίζει μερικά πράγματα για τη σχέση μεταξύ του αμερικανικού ιμπερια­λισμού και του σιωνισμού, ώστε να καταλάβει σε ποια σφαίρα αναπτύσσονται και τα συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ.

Αυτά όλα είναι απαραίτητο να τα γνωρίζει, γιατί κανένας και ποτέ δεν κέρδισε πόλεμο όταν αγνοούσε τις ιδιότητες του αντιπάλου του. Η γενναιότητα δεν αρκεί για να κερδίσεις έναν πόλεμο, γιατί η γενναιότητα δεν μπορεί να σε σώσει από την άγνοια. Η γενναιότητα είναι ένα μέγεθος το οποίο ένας έξυπνος σχεδιασμός μπορεί να το ακυρώσει. Αν κάποιος αντιληφθεί ότι είσαι γενναίος αλλά αφελής, μπορεί να σε “δουλεύει” έπ’ άπειρον. Μπορεί να σε εκμεταλ­λεύεται και στη συνέχεια να σε βάζει να πέφτεις με δύναμη πάνω σ’ έναν τοίχο, όπου έχει ζωγραφισμένο το είδωλό του. Ένας δειλός μπορεί να σε προκαλεί συνέχεια, όταν αντιληφθεί ότι είσαι άσχετος. Μπορεί πάντα να βάζει ένα ναρκοπέδιο ανάμεσά στον ίδιο και σ’ εσένα και να σε προκαλεί εκ του ασφαλούς. Κάθε φορά που θα τον πλησιάζεις, θα “ματώνεις”, όχι εξαιτίας της γενναιότητάς του, αλλά εξαιτίας του έξυπνου σχεδιασμού του. Ό,τι συμβαίνει δηλαδή μ’ ένα δειλό παιδί, το οποίο προκαλεί κάποιο γενναίο, όταν έχει εξασφαλίσει το παρκαρισμένο αυτοκίνητο που θα του επιτρέπει να πηγαίνει γύρω-γύρω απ’ αυτό έπ’ άπειρον, χωρίς να κινδυνεύει να πιαστεί. Αυτό συμβαίνει σήμερα με το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους. Τους “δουλεύουν” και δεν το γνωρίζουν. Οι δειλοί προκαλούν τους γενναίους και τους νικάνε.

Αυτήν είναι και η τραγική ειρωνεία της όλης κατάστασης. Οι Εβραίοι είναι μακράν ο πιο δειλός λαός του κόσμου. Ο απόλυτος ορισμός της έννοιας της γυφτιάς. Επί αιώνες επιβιώνουν “κλαί­γοντας” και γεμίζοντας τα “βρακιά” τους. Επί αιώνες τρέχουν να σωθούν. Κλέβουν και τρέχουν μέχρι να βρουν μέρος για να ξανακλέψουν. Είναι ο μοναδικός λαός του κόσμου ο οποίος έχει ως εθνικούς του ήρωες δολοφόνους και πόρνες. Είναι ο μοναδικός λαός του κόσμου που το μέλλον του το “πόνταρε” σ’ έναν ανήλικο. Ένας ολόκληρος λαός φοβήθηκε να πολεμήσει για την επιβίω­σή του και “κρύφτηκε” πίσω από τον ανήλικο Δαυίδ. Αυτό το οποίο για τους λαούς ονομάζεται εθνική υπερηφάνεια οι Εβραίοι δεν το γνωρίζουν. Γιατί; Γιατί όχι μόνον δεν έχουν λόγους να είναι υπερήφανοι, αλλά δεν τους συμφέρει να εμφανίζονται σαν τέτοιοι. Δεν έχει λόγους να είναι υπερήφανος ο κλάψας, που επιβιώνει πάντα από το έλεος των άλλων. Ο ζητιάνος ή ο γύφτος είναι υποχρεωμένοι να είναι ταπεινοί. Αυτό συμβαίνει και με τους Εβραίους.

Αυτό συμβαίνει με το πιο διάσημο έθνος των περιπλανώμενων γύφτων. Είναι εθνικά “ταπεινοί”, γιατί αλλιώς δεν μπορούν να συνεχίσουν την πορεία τους. Δεν μπορείς να είσαι παράσιτο και ταυτόχρονα υπερήφανος. Δεν μπορείς να περιμένεις να επιβιώσεις με απλωμένο το χέρι και ταυτόχρονα να παριστάνεις τον “πετυχημένο”. Ακόμα και την “επιτυχία” σου πρέπει να την κρύβεις και να την παρουσιάζεις ως “μιζέρια”. Είναι εθνικά “ταπεινοί”, γιατί η υπερηφάνειά τους μπορεί να ερεθίσει τους ευεργέτες τους κι αυτό είναι ανθυγιεινό για τους δειλούς. Απλά την έννοια της υπερηφάνειας, που βαστά τους λαούς συσπειρωμένους γύρω από την εθνική τους παράδοση, οι Εβραίοι τη στηρίζουν γύρω από την έννοια του “εκλεκτού”. Είναι “βουβά” υπερήφανοι, γιατί υποτίθεται κάποτε τους επέλεξε ο Θεός. Είναι “βουβά” τέτοιοι, γιατί κατόρθωσαν ακόμα και μ’ Αυτόν να έχουν διαφορές, εφόσον σταύρωσαν τον Υιό Του. Είναι “βουβά” τέτοιοι, γιατί εκνευ­ρίζουν τους χριστιανούς κάθε φορά που προσπαθούν να εμφανι­στούν ως “εκλεκτοί”.

Με τον αναξιοπρεπή αυτόν τρόπο επιβιώνουν εδώ και αιώνες. Αν διαβάσει κάποιος με προσοχή την Παλαιά Διαθήκη, που αποτελεί την ιστορία του εβραϊκού έθνους, θα διαπιστώσει ότι αυτό το έθνος επιβιώνει μόνον μ’ αυτές τις ειδικές συνθήκες. Κάποια πόρνη θα εξασφαλίσει για το έθνος της την εύνοια κάποιου αξιωματούχου ή κάποιος δολοφόνος θα εξαλείψει κάποιον “εχθρό” του έθνους του. “Εχθρό”, που συνήθως ταυτίζεται με το δίκιο και το “δίκιο” είναι μια έννοια που σχεδόν ποτέ δεν τους συμφέρει. Αυτούς τους εχθρούς τους εξοντώνουν με τον συνδυασμό πόρνων και δολοφόνων. Ας σκεφτεί ο αναγνώστης την περίπτωση του προσφάτως αποφυλακι­σθέντος Εβραίου πυρηνικού επιστήμονα. Τι έπαθε ο φουκαράς; Με Εβραία πόρνη κοιμήθηκε και ξύπνησε σε φυλακή του Ισραήλ. Η πόρνη τον παγίδευσε και οι δολοφόνοι τον απήγαγαν. Με γυναικείους κώλους και σουγιάδες προστατεύουν την εθνική τους ύπαρξη.

Αυτά είναι τα αιώνια “όπλα” του Ισραήλ. Κανένα άλλο κράτος δεν πληρώνει επίσημα κι απροκάλυπτα από τον κρατικό του προϋπολογισμό —και άρα από τα χρήματα των φορολο­γουμένων πολιτών— στρατιές από πόρνες, δολοφόνους και χαφιέδες. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί το εβραϊκό έθνος έχει ιδιομορφίες τις οποίες δεν τις έχουν τα άλλα έθνη. Ποτέ δεν είχαν ως έθνος μια συμβατική συμπεριφορά. Ποτέ ως λαός δεν πολέμησαν κάποιον άλλον λαό υπό τις συνθήκες που η ιστορία τις καταγράφει ως πόλεμο. Ποτέ δεν αγωνίστηκαν για μια πατρίδα. Ποτέ ως λαός δεν υπερασπίστηκαν πατρίδα και ποτέ δεν διεκδίκησαν πατρίδα. Ακόμα κι αυτή η πατρίδα που σήμερα απολαμβάνουν τους χαρίστηκε. Κάποτε τους τη χάρισε ο Θεός και μετά από χιλιάδες χρόνια ανάλογη δωρεά τους έκαναν και οι Βρετανοί.

Βόλευε δηλαδή κάποιους ν’ αποκτήσουν πατρίδα οι Εβραίοι και τους τη “χάρισαν”. Αν δεν τους τη “χάριζαν”, δεν υπήρχε περίπτωση να τη διεκδικήσουν. Πέραν του ότι ήταν πολύ δειλοί για να τη διεκδικούσαν από μόνοι τους, ήταν ταυτόχρονα και πολύ συμφεροντολόγοι για να το κάνουν αυτό. Γιατί; Γιατί η ιδιόκτητη πατρίδα ήταν κάτι που δεν τους συνέφερε. Η πατρίδα θέλει δουλειά για ν’ αναπτυχθεί και οι Εβραίοι είναι τεμπέληδες. Η πατρίδα, για να σου προσφέρει καρπούς, πρέπει να “ποτιστεί” με ιδρώτα και οι Εβραίοι ιδρώνουν μόνον στα πορνεία. Τους Εβραίους τους συμφέρει να βρίσκονται μέσα στη Γερμανία και να κονομάνε εις βάρος του ιδρώτα του γερμανικού λαού. Τους Εβραίους τους συμφέρει να βρίσκονται στις ΗΠΑ και να κονομάνε εις βάρος του ιδρώτα του αμερικανικού λαού. Τους συμφέρει να τρυπώνουν σε όλες τις πατρίδες, για να κλέβουν τον ιδρώτα όλων των λαών.

Η ατυχία των Παλαιστινίων δηλαδή δεν ήταν οι Εβραίοι οι οποίοι πήγαν εκεί. Δεν ήταν οι Εβραίοι, που σήμερα εμφανίζονται να τους έχουν αρπάξει τη γη. Η ατυχία των Παλαιστινίων ήταν οι πλούσιοι Εβραίοι που συνεταιρίστηκαν με τους Αμερικανούς και μεγάλωσαν τις “μπίζνες” τους. Αυτοί, μέσα στα πλαίσια των νέων συμφερόντων τους ήθελαν να δημιουργήσουν το κράτος του Ισραήλ. Η ατυχία των Παλαιστινίων ήταν η πολυτιμότητα των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής για τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Από τη στιγμή που αυτοί οι ιμπεριαλιστές έγιναν συνέταιροι με τους Εβραίους, ήταν θέμα χρόνου να στήσουν την εβραϊκή “τέντα” στα μέρη τους. Ήταν θέμα χρόνου να στείλουν τους φτωχούς Εβραίους στη “γενέθλια” γη τους. Από την στιγμή που οι ιμπεριαλιστές δεν μπορούσαν “νόμιμα” να δημιουργήσουν εκεί μια αμερι­κανική αποικία, έκαναν αυτό το οποίο φαινόταν “νόμιμο”. Έστειλαν τους Εβραίους, εξασφα­λίζοντας “δικαίως” μια ανάλογη αποικία.

Εδώ ο αναγνώστης θα προβάλει κάποιες ενστάσεις. Επί αιώνες το “όνειρο” των Εβραίων ήταν η πατρίδα τους. Αυτό ήταν πράγματι το “όνειρό” τους, αλλά δεν ήταν πραγματικό. Ήταν ένα απλό εμπορικό τρυκ. Ένα τρυκ όμοιο μ’ αυτό του πλούσιου γύφτου, που δήθεν μακαρίζει και “ζηλεύει” τον νοικοκύρη, που ζει φτωχά και με αξιοπρέπεια. Του πλούσιου γύφτου, που κρυφογελάει ξαπλωμένος στον πάγκο του, όταν βλέπει τους άλλους να πηγαίνουν στην εργασία τους. Αυτό το τρυκ ήταν υποχρεωτικό γι’ αυτούς, γιατί, όταν σε φιλοξενεί ο άλλος στην πατρίδα του, απαιτεί κάποιες πάγιες συμπεριφορές από εσένα. Απαιτεί να αμβλύνεις τα εθνικά σου ένστικτα και σταδιακά να ενσωματωθείς στην κοινωνία του.

Η άμβλυνση των εθνικών ενστίκτων είναι υποχρεωτική για δύο λόγους. Για λόγους ψυχο­λογικούς και για λόγους πρακτικούς. Είναι υποχρεωτική η αλλαγή για λόγους ψυχο­λογικούς, γιατί κανένας δεν θέλει να “συγκατοικεί” με ξένο μέσα στο “σπίτι” του. Όταν για τον οποιονδήποτε λόγο εξαναγκάζεται να το κάνει αυτό, γίνεται πιο θετικός όταν πιστεύει ότι η όποια “διαφορετικότητα” με τον άλλον είναι κάτι το εφήμερο, το οποίο σε κάποια στιγμή θα πάψει να υφίσταται. Σ’ ό,τι αφορά τους πρακτικούς λόγους συμβαίνει κάτι άλλο. Απαιτείται η άμβλυνση των εθνικών ενστίκτων, γιατί σε άλλη περίπτωση λειτουργείς σαν οργανωμένη και πολυμελής συμμορία μέσα σε μια κοινωνία πολιτών, η οποία περιορίζει τις δραστηριότητες των μελών της στο επίπεδο του ατόμου. Για να λειτουργούν οι Εβραίοι ως συμμορία, χωρίς να αμφισβητούνται, πρόβαλαν πάντα το εθνικό τους “όνειρο”. Γιατί; Για να είναι αιτιολογημένη η εθνικιστική συμπεριφορά τους με το άλλοθι του εφήμερου. Μπορούσαν να καθίσουν επί αιώνες σε μια χώρα, χωρίς ν’ αλλάζουν συμπεριφορά, με τη δικαιολογία ότι σε κάποια στιγμή θα πρέπει να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και άρα ήταν επιβεβλημένο να διατηρούν ακμαία και αναλλοίωτα τα εθνικά τους χαρακτηριστικά.

Λειτουργώντας με τον τρόπο αυτόν σε έναν μεγάλο αριθμό κρατών έφτασαν στο σημείο να δημιουργήσουν ένα διεθνές δίκτυο εξυπηρέτησης των εθνικών τους συμφερόντων. Οι γύφτοι δηλαδή σιγά-σιγά και με μεγάλη μεθοδικότητα άρχισαν ν’ αναπτύσσουν συμφέροντα που ξέφευγαν σε μεγέθη από τα συμφέροντα ενός έθνους ανάλογου μεγέθους. Οι πιο ελεεινοί και τεμπέληδες άνθρωποι του Πλανήτη έφτασαν στο σημείο να γίνουν μεγάλοι διεθνείς πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες. Αυτοί, που παρουσιάζονταν ως κακομοίρηδες και ζητούσαν τη “φιλοξενία” των λαών, άρχισαν να επηρεάζουν τις τύχες τους. Οι διάσπαρτες εβραϊκές κοινότητες άρχισαν να συνεργά­ζονται μεταξύ τους, για να προστατεύουν τα συμφέροντά τους. Άρχισαν να ανταλ­λάσσουν μεταξύ τους πληροφορίες, που έφταναν στο σημείο να αγγίζουν μόνιμα τα όρια της κατασκοπίας και πολλές φορές να τα ξεπερνάνε, φτάνοντας στην προδοσία. Οι Εβραίοι, δηλαδή, ως πρόσωπα, λειτουργούσαν ως συμμορία μέσα στις εθνικές κοινωνίες και ως εβραϊκές κοινότητες λειτουργούσαν ως συμμορία μέσα στην κοινωνία των εθνών. Χρησιμο­ποιώντας τη βοήθεια των κρατών που τους φιλοξενούσαν, μπορούσαν να φέρουν σε δύσκολη θέση το οποιοδήποτε κράτος θ’ αντιδρούσε στις πρακτικές τους.

Επειδή οι λαοί δεν είναι κουτοί, αυτό δεν ήταν εύκολο να γίνει χωρίς “βοήθεια”. Μπορεί ο “διακαής” πόθος για πατρίδα να ήταν ένα επίσημο άλλοθι, αλλά πάντα υπήρχαν αυτοί οι οποίοι δικαίως τους αμφισβητούσαν. Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι το παράσιτο, που έχει χίλια διαμερίσματα στο κέντρο της Φραγκφούρτης ή της Νέας Υόρκης, ονειρεύεται ένα χωραφάκι σε ένα ελεύθερο Ισραήλ; Γι’ αυτόν τον λόγο οι Εβραίοι αναζητούσαν πάντα ισχυρούς συμμάχους. Γι’ αυτόν τον λόγο και για να εξυπηρετούν εκ του ασφαλούς τους εθνικούς τους σκοπούς, πάντα ήταν οι “χαφιέδες” των ισχυρών. Ό,τι έκαναν το έκαναν υπό την προστασία τους. Ζούσαν παρασιτικά εις βάρος αυτών που τους φιλοξενούσαν και όταν αυτοί αντιδρούσαν, οι ισχυροί σύμμαχοί των Εβραίων τους εμπόδιζαν να τους διώξουν από τις πατρίδες τους.

Αυτή η πρακτική έγινε μέσα στους αιώνες η εθνική τους στρατηγική. Όλους τους εθνικούς εχθρούς τους αντιμετώπιζαν με τις “πλάτες” του εκάστοτε ισχυρού. Όποιος είναι ο ισχυρός του πλανήτη, τους Εβραίους έχει στην “αυλή” του, γιατί αυτοί του ανοίγουν τις “πόρτες” στα κράτη που τον ενδιαφέρουν και στα οποία βέβαια υπάρχουν ισχυρές εμπορικές κοινότητες Εβραίων. Οι Εβραίοι ανοίγουν τις “κερκόπορτες” των κρατών. Στα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας τους κάνουν πάντα τα ίδια. Ήταν οι χαφιέδες των Βαβυλωνίων, των Αιγυπτίων, των Ρωμαίων, των Οθωμανών, των Βρετανών, των Γάλλων και σήμερα των Αμερικανών. Μόνον ο Αλέξανδρος δεν τους ανέχτηκε ούτε για μία στιγμή. Ήταν ο μόνος ο οποίος δεν επεδίωξε τις “υπηρεσίες” τους. Όλοι οι άλλοι τους χρησιμοποίησαν, γιατί τους θεωρούσαν πολύτιμους. Οι Εβραίοι διευκό­λυναν τους ιμπερια­λιστές να εκμεταλλεύονται τα κράτη κι αυτοί τους ανταπέδιδαν την εξυπηρέ­τηση με ασφάλεια και “κονόμα”. Κανένας δεν τους πείραζε, γιατί κανένας δεν τολμά να πειράξει τον λακέ του ισχυρού.

Επί αιώνες οι Εβραίοι “ταΐζουν” με Εβραίες πόρνες τους ισχυρούς της Γης, για να εξασφα­λίζουν ευνοϊκές αποφάσεις. Για να μαθαίνουν εγκαίρως πότε πρέπει να κάνουν τι, προ­κει­μένου να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Από αυτές μαθαίνουν ό,τι τους χρειάζεται, τόσο για τα σημαντικά όσο και για τα ασήμαντα. Από πληροφορίες που αφορούν τις εκ του ασφαλούς επενδύσεις τους μέχρι πληροφορίες που αφορούν την ίδια την επιβίωσή τους. Σε γερμανικές κρεβατοκάμαρες έμαθαν προπολεμικά οι πλούσιοι Εβραίοι πότε έπρεπε να φύγουν από τη Γερμανία. Σε αμερικανικές κρεβατοκάμαρες θα μάθουν πότε πρέπει να φύγουν από τις ΗΠΑ, αν χρειαστεί. Οι πόρνες δηλαδή κρύβονται πίσω από τις “έξυπνες” κινήσεις τους. Αυτές μαθαί­νουν από κρατικούς αξιωματούχους τα “απόρρητα”. Απόρρητα, που μπορεί να έχουν σχέση με έναν διωγμό ή ακόμα και για μια απλή επέκταση ενός σχεδίου πόλεως.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι προσφέρουν αυτές τις πόρνες ακόμα και για συζύγους, ακολου­θώντας μια πολιτική, που τους τοποθετεί μόνιμα στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις του κράτους που τους φιλοξενεί. Μ’ αυτές εξασφαλίζουν “συγγένειες” με τους διαδόχους των ισχυρών του κράτους που τους φιλοξενεί. Εξασφαλίζουν διάσημα τοπικά “επίθετα”. Δημιουρ­γούν “κρυπτοεβραίους”, τους οποίους τους βοηθούν εις βάρος των προσωπικών αντιπάλων τους και στη συνέχεια τους εκβιάζουν. Εξασφαλίζουν εύνοιες με τις εβραιοποιημένες ηγεσίες. Δεν υπάρχει ισχυρός άνδρας στην ιστορία αυτού του κόσμου που να μην προσπάθησαν οι Εβραίοι να του “πασάρουν” γυναίκα. Δεν υπάρχει κράτος αυτού του κόσμου, που να μην έχει ανάμεσα στους ισχυρούς πολιτικούς του άντρες κάποιους κρυπτοεβραίους, που μπορεί να τους εκβιάζει.

Αυτή είναι η μόνιμη τακτική τους προκειμένου κατ’ αρχήν να επιβιώσουν και στη συνέχεια ν’ “αναρριχηθούν” στα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας που τους φιλοξενεί. Επειδή όμως αυτή η πολιτική είναι συχνά-πυκνά ευδιάκριτη για όλους εκείνους που τους μισούν, υπάρχει και η άμυνά της. Όταν αντιλαμβάνονται ότι κάποιος κινείται εναντίον τους, τον δολοφονούν. Δεν υπάρχει λαός στον κόσμο που να έχει εξοικείωση με την έννοια της δολοφονίας όπως οι Εβραίοι. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να θεωρούν ότι αυτός ο οποίος τους πολεμά “δικαιούται” τον θάνατο. Αυτό το κάνουν μόνον οι Εβραίοι. Κανένας άλλος λαός δεν φτάνει στο σημείο ν’ ανέχεται δολοφονίες που υπηρε­τούν τα εθνικά του συμφέ­ροντα. Γιατί; Γιατί κανένας λαός δεν έχει κοινά πρόσωπα ως εχθρούς. Δεν καταδέχεται ένας λαός να έχει ως εχθρούς του πρόσωπα. Είναι σαν να έχει ένας ενήλικος άνθρωπος εχθρό του ένα βρέφος. Τέτοιου είδους εχθρούς μόνον οι ελεεινοί Εβραίοι έχουν. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουν αυτήν την εξοικείωση με την έννοια της δολοφονίας. Οι εχθροί τους “δικαιούνται” τον θάνατο κι αυτός ο οποίος τους δολοφονεί είναι ήρωας, εφόσον εκτελεί καί το καθήκον του απέναντι στο έθνος καί το καθήκον του απέναντι στο Θεό, που υποτίθεται προστα­τεύει αυτό το έθνος.

Ακόμα και τον Χριστό τον δολοφόνησαν ως έθνος. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί απλούστατα ο Χριστός “δολοφονήθηκε” από τους Εβραίους κι απλά “σταυρώθηκε” από τους Ρωμαίους. Οι Εβραίοι αποφάσισαν να τον θανατώσουν, εφόσον τα δικά τους εθνικά συμφέροντα απειλούσε με τον λόγο Του. Οι Ρωμαίοι δεν είχαν λόγο να Τον σκοτώσουν. Ο Χριστός δεν απειλούσε τη Ρώμη. Ποτέ δεν στράφηκε εναντίον του αυτοκράτορά της. Εναντίον των ιερέων του ιουδαϊσμού στράφηκε. Γι’ αυτό δεν είχαν λόγο οι Ρωμαίοι να Τον εξοντώσουν. Οι Ρωμαίοι απλά εκτέλεσαν την εντολή των Εβραίων. “Εξυπηρέτησαν” τους χαφιέδες που τους διατηρούσαν στην περιοχή. Η ηθική αυτουργία είναι αυτή η οποία αποκαλύπτει τον δολοφόνο και όχι η ταυτότητα του οργά­νου που διέπραξε την πράξη. Επειδή ήταν δειλοί να πάρουν την ευθύνη —απέναντι ακόμα και σε κάποιον Τον οποίον οι ίδιοι θεωρούσαν απατεώνα και άρα κοινό άνθρωπο— έβαλαν τους Ρωμαίους να πάρουν την ευθύνη του θανάτου Του. Αυτή είναι η λογική του δειλού. Έτσι σκέφτεται ο δειλός. “Αν μία στο εκατομμύριο ο Ιησούς είναι Αυτός που ισχυρίζεται ότι είναι, γιατί να το χρεωθούμε εμείς; Για να μας κυνηγάει ο Πατέρας Του; Ας τον σταυρώσουν οι Ρωμαίοι και στη χειρότερη περίπτωση εμείς θα κλαίμε και θα τους καταριόμαστε”.

Η δειλία δηλαδή των Εβραίων είναι εθνικό τους χαρακτηριστικό. Δεν οφείλεται βέβαια σε κάποια γενετική ανωμαλία παρά είναι επίκτητο. Καλλιεργείται, γιατί αυτό συμφέρει τα εθνικά τους συμφέροντα. Καλλιεργείται, γιατί αυτό συμφέρει τους ισχυρούς που τους κυβερνάνε, εφόσον το μόνο το οποίο ξέρουν να κάνουν να κάνουν είναι να “οδηγούν” ως Μωυσήδες έναν λαό δειλό και τρομοκρατημένο, που τον καταδιώκουν άνθρωποι με την κατηγορία της κλοπής. Από τον Φαραώ της Αιγύπτου μέχρι τον Χίτλερ, το σύνολο των εχθρών τους τούς καταδίωκε για τους ίδιους λόγους. Για κλοπή και εκπόρνευση. Από εκεί και πέρα η άμυνα των κλεφτών και των πόρνων ήταν πάντα η ίδια. Όταν οι γενναίοι λαοί, για να προστατεύσουν την εθνική τους ύπαρξη, ντύνονται στρατιώτες, οι δειλοί Εβραίοι για τους ίδιους στόχους είτε τρέχουν είτε βάζουν τα επίσημα “κουστούμια” του θύματος με το άστρο του Δαυίδ στο στήθος. Όταν οι λαοί σκοτώνονται στα πεδία των μαχών, οι Εβραίοι κρυφοκοιτάνε πίσω από τα σωτήρια σύρματα των στρατοπέδων συγκέν­τρωσης. Σήμερα που οι Παλαιστίνιοι φοράνε πολιτικά, οι Εβραίοι παριστάνουν τους στρατιώτες. Απέναντι στους στρατηγούς παρι­στάνουν τους φιλήσυχους πολίτες και απέναντι στους πολίτες παριστάνουν τους αιμοβόρους στρατηγούς.

Αυτός ο δειλός λαός σήμερα ακολουθεί μια συμπεριφορά, που φαινομενικά δεν θα τολμού­σε να την ακολουθήσει ούτε ο πιο γενναίος λαός του κόσμου. Μερικά εκατομμύρια Εβραίων προκαλούν καθημερινά τα εκατοντάδες εκατομμύρια των μουσουλμάνων. Μια εβραϊκή “βάρκα” κακίστης ποιότητας “αρμενίζει” στον μουσουλμανικό “ωκεανό”, τον οποίο ταράζει η ίδια. Εδώ ο αναγνώστης ίσως προβάλει κάποιες ενστάσεις, εφόσον δεν μπορούμε να μιλάμε για τον πιο δειλό λαό του κόσμου και ταυτόχρονα ν’ αναφερόμαστε σε μια προκλητική συμπεριφορά απέναντι σε ένα δισεκατομμύριο μουσουλμάνων. Κάτι δηλαδή από τα δύο φαινομενικά δεν είναι σωστό. Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι το εξής: Εξαιτίας της δειλίας τους είναι προκλητικοί. Η δειλία κάτω από έναν σωστό σχεδιασμό μπορεί να εμφανιστεί σαν γενναιότητα. Ακριβώς, επειδή είναι δειλοί, τους έστειλαν εκεί κάτω για να προκαλούν.

Αυτό συμβαίνει, γιατί οι δειλοί έχουν κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία είναι εκμεταλ­λεύ­σιμα. Ποια είναι αυτά; Οι δειλοί είναι πάντα σε επιφυλακή κι αισθάνονται ασφαλείς μόνον μέσα στις σιδερόφραχτες “στάνες”. Το γενναίο λιοντάρι κοιμάται ανέμελο στη ζούγκλα και όχι η δειλή γαζέλα. Ταυτόχρονα οι δειλοί είναι πάντα βίαιοι, όταν αισθάνονται υπεροχή. Είναι κομπλεξικοί και όταν έχουν “πλάτες” γίνονται εύκολα επικίνδυνοι. Όταν οπλοφορεί ένας γενναίος άνθρω­πος, μπορεί να μην το καταλάβει κανένας. Όταν οπλοφορεί ένας δειλός, είναι κάτι που θα το κατα­λάβουν όλοι. Γιατί; Γιατί, όταν δειλοί άνθρωποι οπλοφορούν μέσα σε μια άοπλη κοινωνία, πυροβολούν με την πρώτη ευκαιρία. Βάλε έναν δειλό μέσα σ’ ένα τανκ και θ’ ακολουθήσει μακελειό. Οι δειλοί είναι επίσης από τη φύση τους καλοί προβοκάτορες. Θέλοντας ν’ αποφύγουν την απευθείας σύγκρουση με τους εχθρούς τους, είναι “μάστορες” στην πρόκληση και στη συνομωσία. Αν τα αναλογιστεί όλα αυτά ο αναγνώστης, θα έχει μια ευδιάκριτη εικόνα της ισραηλινής παρουσίας και πολιτικής στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Οι Ισραηλινοί είναι μόνιμα σε επιφυλακή, λόγω της δειλίας τους. Δεν ησυχάζουν ποτέ, γιατί απλούστατα είναι ανασφαλείς. Έφτασαν σε σημείο στην αυγή της νέας χιλιετίας να φτιάξουν τείχος–μάντρα, για να αισθάνονται ασφαλείς. Αυτό δεν το έχει κάνει ποτέ και κανένας λαός στο σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας. Κανένας λαός δεν έχει φτιάξει μάντρα μέσα στο κράτος του, για να προστατεύεται από κάποια μειονότητα. Κανένας λαός δεν έχει “αυτοφυλακιστεί”. Ανάλογες αθλιότητες κάνουν σε όλα τα επίπεδα. Κάθε φορά που αντιλαμβάνονται κίνδυνο, επιδίδονται στην κρατική βία χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι “γενναίοι” όταν με πολεμικά ελικό­πτερα ή τανκ αντιμετωπίζουν πολίτες οι οποίοι πετάνε πέτρες. Χωρίς τις “πλάτες” των Αμερι­κανών είναι βέβαιον ότι μέσα σε λίγα χρόνια θα εγκατέλειπαν το Ισραήλ χωρίς καμία αντίδραση. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι οι μεγαλύτεροι προβοκάτορες και δολοφόνοι της περιοχής.

Όλα αυτά πρέπει να τα γνωρίζουν οι Παλαιστίνιοι, προκειμένου να τους αντιμετωπίσουν. Πρέπει να γνωρίζουν ότι το Ισραήλ δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένας θρασύδειλος “μπράβος” του σιωνισμού και των Αμερικανών και ως τέτοιον να το αντιμετωπίσουν. Πρέπει να γνωρίζουν ότι είναι “βαλτός” από άλλους —από τους οποίους και συντηρείται— και πίσω από τις δικές τους “πλάτες” ενεργεί. Σήμερα —κι αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης— ό,τι κάνουν είναι λάθος. Ακολουθούν λανθασμένη τακτική κι αυτό το πληρώνουν οι ίδιοι. Τι πρέπει να κάνουν; Να επιλέξουν τη στρατηγική τους με βάση τα πραγματικά δεδομένα και όχι μ’ αυτά που νομίζουν ότι ισχύουν. Ποια είναι τα δεδομένα; Ότι η προκλητικότητα του Ισραήλ οφείλεται σε συμφέροντα τα οποία δεν έχουν σχέση με τα εσωτερικά του συμφέροντα. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν μπορούν να διώξουν τους Ισραηλινούς από τη γη της Παλαιστίνης, θα πρέπει ν’ αλλάξουν στόχο.

Ποιος είναι αυτός ο νέος στόχος; Από τη στιγμή που δεν μπορούν να εξαλείψουν το “μερικό”, θα πρέπει ν’ αρχίσουν την προσπάθεια να το μετατρέψουν σε “όλον”. Από τη στιγμή που ο πόλεμος εναντίον του “μερικού” δεν φέρνει αποτελέσματα, πρέπει να το μετατρέψουν σε “όλον” και μετά να πολεμήσουν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι από τη στιγμή που δεν μπορούν να διώξουν τους Ισραηλινούς από την Παλαιστίνη, στόχος τους θα πρέπει να γίνει να φέρουν όλους τους Εβραίους μέσα σ’ αυτήν. Γιατί; Για να μετατρέψουν το Ισραήλ σε ένα κλασικό εθνικό κράτος, το οποίο θ’ αντιπροσωπεύει τα συνολικά συμφέροντα των Εβραίων. Ένα κράτος, το οποίο θα μπορεί να απειληθεί σε περίπτωση εκδήλωσης φαινομένων βίας. Ένα κράτος, το οποίο θ’ αναγκαστεί να δια­πραγματευτεί υπό άλλους όρους. Όρους, που θα υπηρετούν καί τα συμφέροντα των Παλαι­στινίων καί τα συμφέροντα της ειρήνης.

Απλά πράγματα. Συγκεντρώνεις το διασκορπισμένο “κοπάδι” μέσα στη “στάνη” στην οποία ήδη υπάρχουν μέλη του και ταυτόχρονα μπορείς να την απειλήσεις. Διαλύεις τα συμφέροντα των διασκορπισμένων “προβάτων” και τα φέρνεις στη “στάνη”, για να συγκρουστούν με τα συμφέροντα των σταβλισμένων ομοίων τους, ώστε να επωφεληθείς από τη μεταξύ τους σύγκρουσή. Από τη στιγμή που οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να διώξουν τον “μπράβο”, στόχος τους θα πρέπει να γίνει το να παρασύρουν το “αφεντικό” μέσα στο σπίτι τους. Εκεί αλλάζουν τα δεδομένα, γιατί η ένταση των συμφερόντων είναι θέμα χρόνου να φέρει σε σύγκρουση τον “μπράβο” με το “αφεντικό” του. Αν κληθούν αυτοί να επιβιώσουν μέσα στον ίδιο χώρο και με βάση τα ίδια δεδομένα, είναι θέμα χρόνου η σύγκρουσή τους και αυτή θα είναι υπέρ του “μπράβου”. Αν μάλιστα αποδειχθεί στην πορεία ότι ο “μπράβος” ήταν το μεγαλύτερο θύμα του “αφεντικού”, θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Οι Ισραηλινοί θα είναι αυτοί οι οποίοι θα δώσουν τέλος στον σιωνισμό.

Αυτή η στρατηγική πρέπει να υπηρετηθεί. Πώς γίνεται αυτό; Πρέπει οι Παλαιστίνιοι να μην αντιδρούν καθόλου στις προκλήσεις του. Πρέπει ν’ αποφασίσουν —έστω και μονομερώς— να επιλέξουν την ειρηνική συνύπαρξη με τους Εβραίους μέσα στο Ισραήλ. Πρέπει να πείσουν και τους υπόλοιπους Άραβες στη Μέση Ανατολή να μην αντιδρούν στις προκλήσεις της ηγεσίας του. Γιατί; Για να οδηγήσουν το Ισραήλ στην ανάπτυξη. Στην ανάπτυξη, που θ’ αναγκάσει τους Ισραηλίτες ν’ αλλάξουν τις αιώνιες εθνικές τους συμπεριφορές. Ν’ αλλάξουν την παιδεία τους και να επενδύσουν στην πατρίδα τους και άρα να έρθουν σε σύγκρουση με τους σιωνιστές. Με τους σιωνιστές, οι οποίοι αδιαφορούν γι’ αυτήν την ανάπτυξη, εφόσον τα συμφέροντά τους υπηρε­τούνται μόνον από την προκλητικότητα και άρα από την “αιμορραγία” του Ισραήλ. Στόχος τους δηλαδή πρέπει να γίνει η ισχυροποίηση των Εβραίων του Ισραήλ έναντι των Εβραίων της διασποράς. Να ισχυροποιηθεί δηλαδή ο εσωτερικός “πόλος” που τους συμφέρει.

Αυτό είναι το μυστικό σ’ ό,τι αφορά το Ισραήλ. Αν δεν αντιδρούν οι Παλαιστίνιοι, οι Ισραηλίτες θα στείλουν μόνοι τους στο διάολο τους προβοκάτορες που τους κυβερνούν. Θ’ αναπτύξουν τη δημοκρατία και στην εξουσία θα ανέλθουν δυνάμεις μετριοπαθείς, οι οποίες θα έχουν ως στόχο την ανάπτυξη. Την ανάπτυξή τους από εκεί και πέρα δεν θα έχουν πρόβλημα να τη μοιραστούν με τους Παλαιστίνιους. Μ’ αυτούς δηλαδή που θ’ αποδειχθεί ότι συνέβαλαν τα μέγιστα στην πραγματοποίησή της.

Οι Παλαιστίνιοι δηλαδή με τη στάση τους είναι αυτοί οι οποίοι μπορούν ν’ αποφασίσουν για το ποιος θα κυβερνήσει το Ισραήλ. Αυτό θα είναι το τέλος του σιωνισμού στη Μέση Ανατολή. Γιατί; Γιατί σταδιακά το Ισραήλ θα μετατραπεί σε ένα συμβατικό εθνικό κράτος. Γιατί τα συμφέροντα του ισραηλινού λαού θα περιοριστούν μέσα στο κράτος του Ισραήλ. Η εργασία και η ανάπτυξη θα τους δώσει μια συμβατική μορφή λαού. Θα πάψουν οι Ισραηλινοί να είναι οι δειλοί Εβραίοι που περιμένουν τα “ψίχουλα” των σιωνιστών. Αυτή η γενναιότητα θα τους κάνει ανεξέλεγκτους από τους σιωνιστές. Τους σιωνιστές, που έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα με όλα τα συμβατικά εθνικά κράτη και άρα και με το Ισραήλ, αν αυτό αρχίσει να λειτουργεί ως τέτοιο. Είναι θέμα χρόνου η σύγκρουση μεταξύ τους, γιατί οι σιωνιστές έχουν κέρδος μόνον από την προκλητι­κότητα του Ισραήλ και άρα μόνον από την “αιμορραγία” του. Μια σύγκρουση με απρόβλεπτα αποτελέσματα, εφόσον θ’ αποκαλυφθούν τα “άπλυτα” του σιωνισμού.

Ταυτόχρονα οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει ν’ αλλάξουν και τη συμπεριφορά τους στο εξωτερικό μέτωπο. Πρέπει ν’ αλλάξουν συμμάχους, προκειμένου να βοηθηθούν στον πόλεμό τους. Οι σημερινές τους συμμαχίες είναι όλες λάθος. Είναι συμμαχίες οι οποίες προέρχονται από την εποχή του ψυχρού πολέμου. Όταν, πέφτοντας θύματα του δίπολου, έκαναν επιλογές με βάση το ιδεολογικό. Την εποχή κατά την οποία τους “δούλευαν” οι Δυτικοί και κυρίως οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί τα πιο πιστά “σκυλιά” του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν πάντα οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές. Αυτοί οι οποίοι επένδυαν στον διεθνισμό όχι εξαιτίας κάποιου “οράματος”, αλλά επειδή αυτό συνέφερε τους Αμερικανούς. Αυτόν τον “διεθνισμό” όχι μόνον τον εκμεταλλεύονταν για να υπηρετήσουν τα συμφέροντά τους στην Ευρώπη, αλλά κατόρθωναν και τον “πουλούσαν” στους φουκαράδες. Στους φουκαράδες κυρίως του Ισλάμ, που, λόγω θρησκείας, πάντα έβλεπαν τον διεθνισμό υπό διαφορετικό πρίσμα από τους χριστιανούς. Οι ίδιοι δηλαδή άνθρωποι που υπηρετούσαν τους Αμερικανούς στην Ευρώπη ήταν αυτοί οι οποίοι “πουλούσαν” αδερφοσύνη σ’ εκείνους που είχαν ζημιά εξαιτίας της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή. Εξαιτίας του αμερικανοσυντηρήμενου Ισραήλ.

Κορυφαίο παράδειγμα αυτής της κοροϊδίας είναι η περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο “κρυπτοεβραίος” Παπανδρέου “διέπρεψε” στην Αμερική μέσα από τα εβραϊκά “κυκλώματα”. Αυτά τα “κυκλώματα” τον ανέδειξαν κι αφού του έδωσαν μια λαμπερή και φαινομενικά αντιιμπε­ρια­λιστική “συσκευασία”, τον έστειλαν να κυβερνήσει την Ελλάδα με τους γνωστούς στόχους. Αυτός ο Εβραίος εισέπραττε πολιτικό κέρδος, παριστάνοντας τον φίλο των Παλαιστινίων. Ο σιωνιστής υποσχόταν στους Παλαιστινίους ότι θα τους προστάτευε από τη βία της πιο ακριβής “επένδυσης” των σιωνιστών στη Μέση Ανατολή. Αυτός ήταν που, κάθε φορά που ήθελε να κερδίσει εκλογές, έβγαινε φωτογραφίες αγκαλιά με τον Αραφάτ. Η “αγάπη” τους μάλιστα ήταν τόσο μεγάλη, που “κληρονομήθηκε” και από τον γιο του. Ο εκτός τόπου και χρόνου Αραφάτ φρόντισε και στήριξε τον Γιωργάκη στις πρόσφατες εκλογές. Αυτός ο άνθρωπος ηγείται του παλαιστινιακού αγώνα. Ούτε στο περίπου δεν γνωρίζει τι συμβαίνει.

Αυτό το οποίο πρέπει να κάνουν επειγόντως οι Παλαιστίνιοι είναι να αγνοήσουν όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες, που έχουν γίνει πλούσιοι και διάσημοι εξαιτίας του προβλήματος της Μέσης Ανατολής. Έχουν φάει γλυκό “ψωμάκι” όλοι οι σοσιαλιστές “φίλοι” τους από το πρόβλημά τους. Δεν προλαβαίνουν να πηγαινοέρχονται οι λιμουζίνες με τις πόρνες κάθε φορά που συγκεντρώ­νονται οι σοσιαλιστές αστοί για να λύσουν το μεσανατολικό. Celebrities διεθνούς βεληνεκούς έχουν γίνει οι σοσιαλιστές, που “ανησυχούν” για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Είναι δυνατόν αυτοί οι κακομοίρηδες να επιλύσουν το χρυσοφόρο πρόβλημά τους. Είναι δυνατόν να σκοτώσουν την “κότα” με τα “χρυσά αυγά”; Είναι δυνατόν να επιλύσουν το πρό­βλημα που δημιούργησαν τα ίδια τα αφεντικά τους; Είναι δυνατόν να επιλύσουν το πρόβλημα που τους δίνει την εξουσία και τους κάνει πλούσιους στην πατρίδα τους; Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί τα αμερικανικά συμφέροντα παραμένουν ακμαία για όσο διάστημα υπάρχει το μεσανατο­λικό πρόβλημα, που δίνει στους ιμπεριαλιστές τη δυνατότητα να ελέγχουν το πετρέλαιο. Όταν αυτά τα συμφέροντα είναι ακμαία, μπορούν να εκβιάζονται τα εθνικά κράτη και οι Αμερικανοί μπορούν να “διορίζουν” τους σοσιαλιστές “λακέδες” τους στις ηγετικές θέσεις των πατρίδων τους.

Όλα αυτά θα πρέπει να τα γνωρίζουν οι Παλαιστίνιοι, εφόσον πολεμάνε. Πρέπει να επιλέ­ξουν συμμάχους με βάση τη λογική του πολέμου και όχι με βάση τις ιδεολογικές συμπά­θειες ή συγγένειες. Στον πόλεμο ο καλύτερος φίλος σου είναι ο εχθρός του εχθρού σου. Από τη στιγμή που οι Παλαιστίνιοι αρχίσουν να καταδιώκουν τον πραγματικό τους εχθρό, που είναι οι σιωνι­στές, θα πρέπει να γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν και εναντίον ποιου. Τι είπαμε στο παρά­δειγμά μας ότι κάνει ο γενναίος άνθρωπος; Πηγαίνει στο “σπίτι” και στο “μαγαζί” αυτού που καταδιώκει. Μέσα σ’ εκείνο το “σπίτι” κάνει τη φασαρία και όχι μέσα στο δικό του. Το “σπίτι” των σιωνιστών είναι στον Δυτικό Κόσμο. Στις μεγάλες χώρες της Δύσης. Το “σπίτι” των σιωνιστών είναι το σύνολο των εβραϊκών “δωματίων” που υπάρχουν μέσα στα δυτικά κράτη. Από εκεί και πέρα είναι θέμα πολιτικής και άρα γνώσης το πώς θα τους πολεμήσεις.

Οι Παλαιστίνιοι δεν πρέπει και δεν μπορούν να εξάγουν τη βία και την τρομοκρατία στην ανεπτυγμένη Δύση. Δεν πρέπει να πάνε με τα όπλα τους στη Δύση, γιατί θα την στρέψουν εναντίον τους. Εύκολα μισούν οι λαοί τους ξένους, που κάνουν φασαρίες στο δικό τους σπίτι. Άρα τι πρέπει να κάνουν, όταν στόχος τους είναι να σπάσουν τα “χέρια” των εχθρών τους; Να βρουν εκείνους που δεν θα έχουν πρόβλημα ακόμα και βία να εκδηλώσουν απέναντι στους σιωνιστές. Να βρουν εκείνους που μπορούν να κάνουν μια “μικροφασαρία” μέσα στο δικό τους “σπίτι” και με δική τους ευθύνη. Πρέπει με κάθε τρόπο να “ξυπνήσουν” τον αντισιωνισμό στη Δύση. Ένα συναίσθημα που πάντα υπάρχει μέσα στον χριστιανικό κόσμο και το οποίο έχουν “καταπνίξει” οι Εβραίοι, ξοδεύοντας τόνους δολαρίων στην προπαγάνδα. Έχοντας αυτόν τον στόχο οι Παλαι­στίνιοι, αναγκαστικά θα πρέπει να ξανασκεφτούν το θέμα των συμμάχων τους. Ακροδεξιοί χριστιανοί μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι σύμμαχοι των Παλαιστινίων. Φανατικοί χριστιανοί, που μπορεί να μισούν τους μωαμεθανούς, αλλά που μισούν ακόμα περισσότερο τους Εβραίους.

Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για γενική αλλαγή στρατηγικής. Πρέπει οι Παλαιστίνιοι να καταλάβουν τι τους συμφέρει και τι όχι. Ν’ αντιληφθούν το πρόβλημα στο σύνολό του και να πάψουν να φοβούνται τα επιφανειακά φαινόμενα. Ν’ αντιληφθούν τα δεδομένα και να τα σεβαστούν. Ένα τέτοιο δεδομένο είναι το γεγονός ότι δεν μπορούν πλέον ν’ αγωνίζονται για τη γενική αποβολή των Ισραηλινών από τον χώρο της Παλαιστίνης. Δεν υπάρχει πλέον ούτε θεωρητικά μια τέτοια περίπτωση. Το Ισραήλ είναι πλέον πραγματική πατρίδα για πολλούς τίμιους και γενναίους Ισραηλινούς. Από τη στιγμή που δεν μπορούν να επιτύχουν τη γενική αποβολή των Ισραηλινών από την κοινή πλέον πατρίδα τους, θα πρέπει ν’ αλλάξουν τους στόχους τους. Δεν πρέπει να φοβούνται τη γενική παλιννόστηση των Εβραίων κι ούτε να την αποτρέπουν. Νέος στόχος τους θα πρέπει να γίνει να συγκεντρώ­σουν όλους τους Εβραίους στον ίδιο χώρο, ώστε να μπορούν να διαπραγματευτούν μ’ αυτούς πάνω στις πραγματικές βάσεις. Ας συγκεντρωθούν όλοι εκεί κι αν θέλουν ας μην διαπραγματευτούν. Ό,τι δεν έπαθαν στην έρημο αιώνες πριν, θα το πάθουν στην αυγή της τρίτης χιλιετίας.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να διαπραγματευτούν πάνω σε δίκαιη βάση οι Παλαιστίνιοι με τους Εβραίους. Για όσο διάστημα τα διάσημα εβραϊκά “σκουπίδια” τύπου Κίσινγκερ, Ολντμπράιτ, Χάντιγκτον, Τσόμσκι, Κίνγκ, Σπέλινγκ, Σπίλμπεργκ κλπ., θα “κονομάνε” εξαιτίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, είναι αδύνατον να κλείσουν οι “κάνουλες” που συντηρούν το προβοκατόρικο Ισραήλ. Για να πάψει το Ισραήλ ν’ ακολουθεί αυτήν την πολιτική, θα πρέπει όλοι αυτοί να συγκεντρωθούν στην Παλαι­στίνη. Να συνδεθούν τα συμφέροντά τους με το κράτος του Ισραήλ και άρα ν’ αλλάξουν τα εθνικά τους συμφέροντα.

Πώς όμως θα συγκεντρωθούν όλα αυτά τα “παράσιτα”, που βολεύονται στις ξένες πατρίδες; Ο πιο σίγουρος και γρήγορος τρόπος είναι να εκδιωχθούν από αυτές. Ποιος μπορεί να τους εκδιώξει; Ποιος θα τους στείλει ακόμα και με τη βία στην Παλαιστίνη; Αυτοί στους οποίους ανήκουν οι πατρίδες αυτές. Οι λαοί της Δύσης. Για να το κάνουν όμως αυτό, θα πρέπει να έχουν επιχειρήματα. Θα πρέπει να έχουν πληροφορίες, που θα τους επιτρέπουν να βάλουν στο “στόχαστρό” τους τα εβραϊκά “παράσιτα”. Θα πρέπει να έχουν επιχει­ρήματα, για να τους “βοηθήσουν” να πραγματοποιήσουν το αιώνιο “όνειρό” τους …ν’ αποκτήσουν πραγματική πατρίδα.

Αυτό σημαίνει ότι οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει ν’ αναπτύξουν τις σχέσεις τους με τις ακρο­δεξιές οργανώσεις της Δύσης. Μ’ εκείνους που όχι απλά μισούν τους σιωνιστές, αλλά που δεν χορταίνουν να τους πιουν το αίμα. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να γίνουν σύμμαχοι μ’ εκείνους τους Γερμανούς που βλέπουν τους Εβραίους να είναι ιδιοκτήτες της μισής Φρανκφούρτης και θέλουν να τους σκίσουν. Πρέπει να γίνουν σύμμαχοι με εκείνους τους Αμερικανούς, που βλέπουν τους Εβραίους να είναι οι “μεγαλονταβατζήδες” της Νέας Υόρκης και θέλουν να τους λιώσουν. Με αυτούς —και για το διάστημα του πολέμου τους— μπορούν να συνεννοηθούν καλύτερα από τον οποιονδήποτε άλλο, γιατί κατά πρώτον μισούν τους Εβραίους της διασποράς και κατά δεύτερον αντιλαμβάνονται τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Παλαιστινίων. Τον πόνο εκείνου που επιχειρεί εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα τον αντιλαμβάνονται καλύτερα οι ακροδεξιοί παρά οι υπόλοιποι.

Οι σοσιαλιστές, για παράδειγμα, έχουν δείξει στην ιστορία ότι έχουν “πουλήσει” πατρίδες για τα υποτιθέμενα διεθνιστικά “οράματά” τους και βέβαια για να διασφαλίσουν για τους εαυ­τούς τους τις θέσεις των “τοποτηρητών”. Εύκολα βάζουν “υποθήκες”, των οποίων δεν γνωρίζουν τις συνέ­πειες. Τα ρωσικά τανκ στην Τσεχοσλοβακία δεν έφτασαν εκεί πετώντας, προκειμένου να πατάξουν την αντεπανάσταση. Εκεί βρίσκονταν χρόνια πριν την “άνοιξη” της Πράγας, γιατί κάποιοι “οραμα­τιστές” Τσεχοσλοβάκοι “σοσιαλιστές” τα έβαλαν. Για την “προστασία” των “οραμάτων” τους, αλλά και για την προστασία των θέσεων τους, αν “καλού-κακού” οι λαοί δεν “καταλάβαιναν” τον “μεσσιανικό” τους ρόλο. Για τον ίδιο λόγο βέβαια και από τους ίδιους ανθρώπους ήρθαν και τα αμερικανικά τανκ στην Ευρώπη από την άλλη μεριά του ωκεανού. Οι ίδιοι άνθρωποι για τους ίδιους λόγους “πούλησαν” τις πατρίδες τους σε διαφορετικά “αφεντικά”.

Οι κομμουνιστές “Ζαχαριάδηδες” έβαζαν τη Μόσχα μέσα στα κράτη και το ίδιο έκαναν και οι “δημοκράτες” υπέρ της Ουάσιγκτον. Οι “ορθόδοξοι” σοσιαλιστές της Δύσης αντιμάχονταν —έπ’ αμοιβή βέβαια— τους “αιρετικούς” σοσιαλιστές της Ανατολής. Οι πρώτοι έφεραν τα αμερικανικά τανκ στην Ευρώπη, για να προστατευτεί ο καπιταλισμός από τους “αιρετικούς” κομμουνιστές. Οι δεύτεροι έφεραν τα ρώσικα τανκ στην ίδια περιοχή, για να προστατευτεί ο κομμουνισμός από τους “ορθόδοξους”. Όλα αυτά τα τανκ βέβαια δεν προστάτευαν μόνον τη “δημοκρατία” ή τον “κομμουνισμό”, αλλά διασφά­λιζαν και τα δικά τους κλοπιμαία. Απλά είναι τα πράγματα και ισχύουν καί για τους μεν καί για τους δε. Με μόνο περιουσιακό στοιχείο ένα πτυχίο κοινωνιολογίας, μόνον κλέβοντας μπορείς να γίνεις πλούσιος.

Αναφερόμαστε ειδικά στους σοσιαλιστές ηγέτες της Δύσης, γιατί αυτοί αντιπροσωπεύουν το πιο θρασύ μέρος της αστικής τάξης. Την πιο ανεξέλεγκτη πλευρά της. Αυτοί ανοίγουν τις “πόρτες” στις εθνικές περιουσίες, γιατί απλούστατα δεν έχουν να προστατεύσουν προσωπική περιουσία. Από τη στιγμή που δεν τρέφονται από το εθνικό “ψωμί”, δεν έχουν πρόβλημα να διεκδικήσουν ένα μεγάλο “κομμάτι” από το ιμπεριαλιστικό “παντεσπάνι”. Οι αστοί της δεξιάς δεν είναι λιγότερο άπληστοι από τους σοσιαλιστές ομοίους τους, άλλα οι επιλογές τους δεν τους δίνουν πολλά περιθώρια. Λόγω ιδεολογίας έχουν αποφασίσει να υπηρετήσουν την εθνική τους κεφαλαιοκρατία και δεν προχωρούν σε διεθνή “διαγωνισμό”, αναζητώντας τους ιμπεριαλιστές. Δεν ψάχνουν “αφεντικά” ανάμεσα στους ισχυρούς του διεθνούς χώρου.

Έχει αναρωτηθεί ο αναγνώστης τι κοινό μπορεί να έχουν οι “διαφορετικοί” Μιτεράν, Κολ, Γκονζάλες, Παπανδρέου και Μητσοτάκης με τους ορκισμένους “εχθρούς” τους Ζίβκοφ, Χόνεκερ, Τσαουσέσκου ή Γιαρουζέλσκι; Τι κοινό έχουν οι πολύ διάσημοι “δημοκράτες” με τους επίσης πολύ διάσημους “δογματικούς”; Όλοι αυτοί έχουν τεράστιες περιουσίες, χωρίς να έχουν εμφανές κεφάλαιο. Έχουν ζήσει τις ζωές τους ως μεγιστάνες, χωρίς να έχουν ούτε τα ανάλογα χωράφια ούτε τα ανάλογα εργοστάσια. Καραγκιόζηδες αστοί ήταν όλοι τους. Αστοί, που μετέτρεψαν τις “ευαισθησίες” τους σε κεφάλαιο. Αστοί, που το μόνο το οποίο διέθεταν ως “προσόν” ήταν κάποιο πτυχίο. Με το “προσόν” αυτό το μόνο που μπορείς να κάνεις για να ζήσεις ως μεγιστάνας είναι ν’ αναζητάς “αφεντικό”. “Αφεντικό”, που θα σε διορίσει και θα σου επιτρέπει να κλέβεις για όσο διάστημα θα ελέγχει το ίδιο την πατρίδα σου. Απλά πράγματα. Κάποιοι μεταπολεμικά διορίστηκαν από τη Μόσχα για να ελέγχουν τη μισή Ευρώπη και κάποιοι άλλοι από την Ουάσιγκτον, για να ελέγχουν την άλλη μισή. Τα πάντα τα κάνουν πίσω από μια “βιτρίνα” ανθρωπισμού και “ανωτέρων” οραμάτων.

Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι υπηρετούν την Νέα Τάξη. Οι “λακέδες” της Ουάσιγκτον παρέμειναν στα “χαρακώματά” τους και λόγω της παγκοσμιοποίησής τους ακολούθησαν και οι πρώην “λακέδες” της Μόσχας. Τα ταξικά “αδέρφια” μπήκαν στην ίδια “αυλή”. Πρώην φανατικοί κομμου­νιστές είναι οι νυν “λακέδες” της Ουάσιγκτον στο πρώην ανατολικό μπλοκ. Πρώην αστοί κομμου­νιστές είναι αυτοί οι οποίοι μετέτρεψαν μια τεράστια Πολωνία σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Πρώην αστοί κομμουνιστές είναι αυτοί οι οποίοι μετέτρεψαν τη Ρωσία σε “Μπανανία”, που παράγει μόνον πόρνες και κακοποιούς. Αυτοί ξεπουλάνε τις εθνικές τους περιουσίες στους Αμερικανούς κι αυτοί ενθαρρύνουν τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα, που λειτουργούν ως η μοντέρνα εκδοχή των εποίκων. Εποίκων, που λειτουργούν ως η ανθρώπινη “ασπίδα” απέναντι στους λαούς οι οποίοι θίγονται από την αρπαγή των περιουσιών τους. Εποίκων, των οποίων ο επικίνδυνος ρόλος θα φανεί όταν η οικονομία αγγίξει τα “κόκκινα” και θ’ αρχίσουν οι φτωχοί να σφάζονται μεταξύ τους γύρω από τις περιουσίες των ισχυρών.

Αν θέλει κάποιος να έχει μια γλαφυρή εικόνα των “σοσιαλιστών”, ας δει ένα βίντεο από έναν αγώνα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Εκεί, σε μια στιγμή πανηγυρισμών, θα δει τον στραβονάνο “σοσιαλιστή” Ανδρουλάκη να χορεύει τον “πυρρίχιο” γύρω από τα βρακιά του “ενεργούμενου” της Δύσης Κόκκαλη. Αυτή η εικόνα αρκεί, για να καταλάβει πώς λειτουργούν οι “σοσιαλιστές” σε σχέση με τα “μεγάλα” συμφέροντα. Εξαιτίας των “οραμάτων” τους, στηρίζουν τους τοπικούς αντι­προ­σώπους του μεγάλου κεφαλαίου. Εξαιτίας του “ανθρωπισμού” τους, επιθυμούν να “πλημ­μυρίσει” ο τόπος από ξένους μετανάστες. Οι ίδιοι άνθρωποι, που, για να ελέγχουν και για να τιμω­ρήσουν τη μεταπολεμική Γερμανία, τη “φόρτωσαν” με μετανάστες, κάνουν το ίδιο στις πατρίδες τους, για το “καλό” των λαών τους.

Αυτή είναι δυστυχώς η αστική λογική. Η λογική των “τίποτε”. Η λογική των “πήγα στο Πανεπι­στήμιο και τα έμαθα όλα”. Μόνον στο δικό τους το μυαλό το απόλυτο “κακό” μπορεί μετά από λίγες δεκαετίες να βαπτιστεί υπέρτατο “καλό”. Σε όλα τα θέματα έχουν μια ανάλογη συμπεριφορά. Πάντα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των “αφεντικών” τους. Πάντα “καμουφλαρισμένοι” πίσω από κάποιο μεγάλο “όραμα”. “Όραμα”, που τους κάνει και πλούσιους. Ας ψάξει κάποιος να δει ποιος είναι σήμερα φανατικός του “ναι” της προδοσίας της Κύπρου, που συμφέρει μόνον τους Αμερι­κανο­­βρετανούς και τους Εβραίους. Ας ψάξει κάποιος να δει ποιος ήταν “υπέρ” των αμερικανικών επεμβάσεων στην Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ. Όλα αυτά υπηρετούν τις σκοπιμότητες των ισχυρών. Ποιες είναι οι σκοπιμότητες; Να λεηλατούν τα εθνικά κράτη και τους λαούς τους χωρίς αντίδραση. Να πατάσσουν κάθε αντίδραση. Να δημιουργούν συνενόχους μέσα στην κάθε εθνική κοινωνία. Γι’ αυτόν τον λόγο σήμερα όλοι αυτοί εμφανίζονται “ανθρωπιστές”. Με την “αθρόα” εισβολή μεταναστών στα κράτη επιχειρούν να μετατρέψουν τα εθνικά “σπίτια” των ιδιοκτητών λαών σε διεθνή “ξενοδοχεία” διεθνούς ιδιοκτησίας. Αυτές τις σκοπιμότητες υπηρετούν σήμερα οι αστοί, φιλοδοξώντας να πάρουν τις υψηλόμισθες θέσεις των μάνατζερ στη “ρεσεψιόν”

Αυτό οι δεξιοί δεν το έχουν κάνει ποτέ. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν ισχυριζόμαστε ότι αυτοί είναι άγιοι. Έχουν κάνει κι αυτοί τα εγκλήματά τους, τα οποία βέβαια είναι σίγουρα περισσότερα απ’ αυτά των αστών. Απλά, τα εγκλήματά τους γίνονταν πάντα, για να εξυπηρετήσουν το εθνικό κεφά­λαιό τους εις βάρος των κεφαλαίων των άλλων. Οι ακροδεξιοί έχουν μια σχεδόν άρρωστη αγάπη προς την έννοια της πατρίδας. Είναι έτοιμοι ν’ ασκήσουν βία υπέρ των συμφερόντων της και ως εκ τούτου αντι­λαμβάνονται με τον καλύτερο τρόπο τις αγωνίες και τους πόθους αυτών που κάνουν το ίδιο.

Το μόνο πρόβλημα για τους Παλαιστίνιους είναι ο φανατισμός των ακροδεξιών με τη θρη­σκεία, αλλά στην περίπτωσή τους αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά. Γιατί; Γιατί οι αλλόθρησκοι Παλαιστίνιοι δεν ζουν μέσα στις πατρίδες τους. Οι αλλόθρησκοι Παλαιστίνιοι απλά θα τους ζητήσουν τη συμμαχία εναντίον άλλων αλλόθρησκων. Πρόβλημα θα υπήρχε αν οι Παλαιστίνιοι κατοικούσαν στις πατρίδες τους —και άρα ήταν μέρος του προβλήματός τους— ή αν είχαν εχθρούς κάποιους χριστιανούς και τότε θα ήταν αδύνατη η συνεννόηση, εφόσον οι ακρο­δεξιοί μετά την εθνική τους ταυτότητα έχουν “κόλλημα” και με τη θρησκευτική τους ταυτότητα.

Οι ακροδεξιοί χριστιανοί θα είναι αυτοί οι οποίοι θ’ αρχίσουν να σφίγγουν τη θηλιά γύρω από τον σιωνισμό. Αυτοί οι οποίοι θα περιφέρονται μέσα στο δικό τους “σπίτι”, γύρω από τα “δωμάτια” των Εβραίων. Εδώ έχουν την ανάγκη των Παλαιστινίων. Οι ακροδεξιοί γενικά μισούν τους Εβραίους, αλλά στη μάχη τους εναντίον τους, τα επιχειρήματά τους είναι ξεπερασμένα και ασαφή. Πέφτουν θύματα της εβραϊκής πονηριάς και δεν μπορούν ν’ αντεπεξέλθουν. Κάθε φορά που εκδηλώνουν την εχθρότητά τους απέναντι στους έμπειρους σιωνιστές, χαρακτηρίζονται βάρβαροι, ρατσιστές, δολοφόνοι κλπ.. Γιατί; Γιατί δεν γνωρίζουν το “παιχνίδι” των Εβραίων. Ενώ τους καταδιώκουν για τη συνολικά εγκληματική και κερδοσκοπική συμπεριφορά τους, όταν φτάνουν στο “δια ταύτα”, δεν μπορούν ν’ αντεπεξέλθουν. Οι πονηροί Εβραίοι μπορούν να τους “δου­λεύ­ουν”, γιατί μπορούν να “παίζουν” με τους νόμους που έχουν σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όταν τους αφήνουν ελεύθερους, λειτουργούν ως εθνική συμμορία και όταν τους καταδιώκουν, λειτουργούν ως θρησκευτική μειονότητα.

Οι μεγαλύτεροι κλέφτες και δολοφόνοι που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα κρύβονται πίσω απ’ ό,τι καλύτερο έχει παράγει η ανθρωπότητα. Οι κλέφτες μιλάνε για ανεξιθρησκία, για ανθρωπισμό, για ειρήνη, για ανθρώπινα δικαιώματα κλπ.. Επί αιώνες οι Εβραίοι παρίσταναν εκ του πονηρού τους ειρηνόφιλους και τους διεθνιστές. Πάντα επένδυαν στον σοσιαλισμό και στους “φίλους” των Παλαιστινίων. Οι ίδιοι “παρήγαγαν” τους διάσημους “φίλους” των Παλαιστινίων. Γιατί; Για να μπορούν να ελέγχουν όλες τις τάσεις. Για να μπορούν να υπερασπίζονται το δικαίωμά τους να ζουν παρασιτικά σε ξένα κράτη. Όμως, επί αιώνες το κατάφερναν εύκολα, γιατί δεν υπήρχε μέτρο για να κριθούν. Δεν υπήρχε το εβραϊκό κράτος, που θ’ αποδείκνυε εμπράκτως τις απόψεις τους. Σήμερα οι Παλαιστίνιοι μπορούν ν’ αποκαλύψουν στους Δυτικούς πόσο φιλειρηνικό και πόσο διεθνιστικό είναι το κράτος του Ισραήλ. Σήμερα μπορεί ν’ αποδειχθεί ότι ο πιο απεχθής φασίστας της Δύσης είναι ένα “περιστέρι” της ειρήνης σε σχέση με τους Εβραίους.

Οι Παλαιστίνιοι αυτήν την επιχειρηματολογία μπορούν να προσφέρουν στους ακροδεξιούς. Μπορούν με στοιχεία να τους αποδείξουν το ποιόν των κοινών τους εχθρών. Στοιχεία όμοια μ’ αυτά που περιγράφουν τους βασανισμούς στο Ιράκ και τα οποία καταβαράθρωσαν τη δημοτικό­τητα του Μπους και του Μπλερ. Αυτά τα στοιχεία θα δώσουν δύναμη στη χριστιανική ακροδεξιά, η οποία ποτέ δεν φοβήθηκε να εκδηλώσει το αντισιωνιστικό της μένος. Τη χειρότερη ζημιά όμως οι σιωνιστές μπορούν να την πάθουν από την άλλη πλευρά του ωκεανού. Από την πλευρά που την αντι­λαμβάνονται σαν την αιχμή του “δόρατός” τους. Από το κράτος το οποίο το αισθάνονται σαν ιδιοκτησία τους και είναι οι ΗΠΑ. Οι ακροδεξιοί των ΗΠΑ είναι αυτοί οι οποίοι μπορούν να κλείσουν άπαξ την “κάνουλα” των ΗΠΑ προς το Ισραήλ. Οι Αμερικανοί ακροδεξιοί είναι αυτοί οι οποίοι μπορούν να στριμώξουν την εβραϊκή κοινότητα και ν’ απαιτήσουν από την εξουσία των ΗΠΑ να πάψει να τους βοηθά. Έχει η αμερικανική ακροδεξιά στοιχεία για τους Εβραίους των ΗΠΑ. Έχει το Who is Who τους. Γνωρίζει ποιος είναι τι, πού εργάζεται και με ποιους συνδέεται. Πληροφορίες άχρηστες σήμερα, χρήσιμες όμως στο μέλλον, αν συνεργαστούν με τους Παλαι­στίνιους.

Επί τη βάση αυτής της συνεργασίας και υπό την προστασία τους μπορούν οι Παλαιστίνιοι να ξεκινήσουν τη “μάχη” που θα οδηγήσει τον σιωνισμό στην “αιμορραγία”. Στη μάχη της αγοράς, που μπορεί να τον οδηγήσει στην “αιμορραγία”. Στη μόνη “αιμορραγία” που τον τρομάζει και είναι η οικονομική αιμορραγία. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Το σύνολο των Παλαιστινιακών κοινοτήτων στη Δύση θα πρέπει να δραστηριοποιούνται στο ίδιο αντικείμενο. Δεν πρέπει ν’ αφήσουν πεζο­δρόμιο της Δύσης, που να μην επιχειρούν να κάνουν οικονομική ζημιά στον σιωνισμό. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Όπως γίνεται μια πραγματική μάχη. Με μεθοδικότητα, σχέδιο και στόχους. Το πρώτο που πρέπει να κάνουν είναι να φτιάξουν μια λίστα με τα προϊόντα που έχουν σχέση με τα εβραϊκά συμφέροντα. Ποιος είναι Εβραίος; Τι πουλάει; Ποιος το αγοράζει; Είναι η Στρέιζαντ Εβραία; Παλαιστίνιοι να πουλάνε στους δρόμους τα CD’s με τα τραγούδια της, χωρίς να πληρώνουν δικαιώματα. Είναι ο Σπίλμπεργκ Εβραίος; Παλαιστίνιοι να πουλάνε τα DVD’s του, χωρίς να πληρώνουν δικαιώματα. Είναι ο Μπέκαμ Εβραίος; Παλαιστίνιοι να πουλάνε τις φανέλες του, χωρίς να πληρώνουν δικαιώματα.

Το ανάλογο να γίνεται σε όλους τους τομείς όπου μπορούν με ελάχιστο κόστος και χωρίς προσωπικό ρίσκο να κάνουν μεγάλη οικονομική ζημιά. Αν μέσα σε κάθε κράτος εξασφαλίσουν και από έναν ακροδεξιό προστάτη κάθε φορά που θα δραστηριοποιούνται εναντίον των Εβραίων, δεν έχουν να φοβούνται τίποτε. Από εκεί και πέρα απλά πρέπει να ενημερώσουν τον κόσμο γιατί κάνουν αυτό το οποίο κάνουν και με ποιο στόχο. Να πείσουν τον κάθε πολίτη ότι κάθε φορά που στερεί έσοδα από τους Εβραίους —χωρίς να στερείται ο ίδιος από τα προϊόντα τους— το κάνει για το καλό των παιδιών της Παλαιστίνης και για την ειρήνη. Να εντοπιστούν οι εταιρείες εβραϊκών συμφερόντων και να δυσφημισθούν στη Δύση. Εταιρείες του Hollywood όπως η Dream Works ή η εταιρεία του Ααρών Σπέλιγκ. Εταιρείες, όπως εκδοτικοί οίκοι ή εφημερίδες τύπου Washington Post και New York Times. Εταιρείες ένδυσης και υπόδησης. Τράπεζες εβραϊκών συμφερόντων, όπως η Citibank.

Όμως, ο μεγάλος στόχος των Παλαιστινίων θα πρέπει να γίνει ο κύριος “πόρος” του σιωνι­σμού ο οποίος είναι τα διαμάντια. Τα διαμάντια είναι αυτά που στην κυριολεξία ταΐζουν τον σιω­νι­σμό. Τα διαμάντια έχουν από τη φύση τους δύο μειονεκτήματα, που συμφέρουν τους Παλαιστί­νιους. Το πρώτο μειονέκτημα είναι ότι ανήκουν στα περιττά είδη πολυτελείας και ως εκ τούτου είναι δυνατόν με την κατάλληλη προπαγάνδα να δημιουργηθεί αρνητικό κλίμα γι’ αυτά. Μπορούν να δημιουργηθούν ενοχές στο καταναλωτικό κοινό, αν συνδεθούν με έννοιες όπως γενοκτονία, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποικιοκρατία κλπ.. Το δεύτερο μειονέκτημα είναι ότι υπάρχουν σε τεράστιες ποσότητες και η σπανιότητά τους υπάρχει χάρη στην εμπορική “μαεστρία” των Εβραίων. Είναι υπερτιμημένα χάρη στην έξυπνη εμπορική πολιτική των Εβραίων και όχι χάρη στα φυσικά τους χαρακτηριστικά.

Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά τα οποία λέμε; Όπως κατάφεραν οι Εβραίοι, μέσω της πληρω­μένης προπαγάνδας του Hollywood —και άρα τεχνητά— να συνδέσουν το “σπάνιο” διαμάντι με την έννοια του γάμου και άρα της χαράς, έτσι μπορούν και οι Παλαιστίνιοι να το συνδέσουν με την έννοια του φόνου και άρα της λύπης. Αυτά που οι Εβραίοι πλήρωσαν με δολάρια, μπορούν οι Παλαιστίνιοι να τα “πληρώσουν” με προσωπικό κόπο. Από εκεί και πέρα είναι εύκολο να πείσουν τους καταναλωτές ότι τη χαρά τους κάποιοι δολοφόνοι τη μετατρέπουν σε πένθος για κάποιους συνανθρώπους τους. Μπορούν να πείσουν τους πολίτες ότι, κάθε φορά που αγοράζουν ένα διαμάντι, πληρώνουν τις σφαίρες, τις πόρνες και τους δολοφόνους του σιωνισμού.

Από τη στιγμή που θα οργανώσουν τη στρατηγική της “αντιδιαμαντικής” προπαγάνδας, μπορούν να τους επιτε­θούν και στο πρακτικό επίπεδο. Οι Παλαιστίνιοι, ως λαός, έχουν τη δύναμη και το θάρρος να κάνουν αυτό το οποίο δεν μπορεί να κάνει ένας απλός ιδιώτης. Μπορούν να σπάσουν το εβραϊκό μονοπώλιο του διαμαντιού. Μπορούν να κάνουν αυτό το οποίο δεν μπορεί να κάνει ένας απλός ιδιώτης, γιατί θα τον σκοτώσουν οι δολοφόνοι της εβραϊκής De Beers. Μπορούν να “πλημμυρίσουν” την αγορά με διαμάντια. Ό,τι δεν θα μπορεί να καταστρέψει η προπαγάνδα, να το καταστρέψει η υπερπροσφορά. Ό,τι δεν μπορούν να “διαβρώσουν” με τα λόγια, να το “ισοπεδώσουν” με τις πράξεις. Αυτό είναι ό,τι πιο εύκολο για έναν λαό που αγωνίζεται για την ελευθερία του και έχει συμπάθειες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Οι χώρες που παράγουν διαμάντια είναι γνωστές και δεν είναι δύσκολο ν’ αρχίσουν τις προμήθειες προς τους Παλαιστίνιους.

Αυτά σ’ ό,τι αφορά την πρωτεύουσα μάχη, που αφορά την αγορά. Από εκεί και πέρα, αν θέ­λουν οι Παλαιστίνιοι να βάλουν και παραδοσιακό “αίμα” στον πόλεμό τους, ας στραφούν εναντίον των “σκύλων” της Μοσάντ. Όπου τους βρίσκουν, όπως και να τους βρίσκουν, να τους εκτελούν. Έτσι κι αλλιώς δεν τίθεται θέμα ανθρωπισμού. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι, γιατί οι ίδιοι το αποφάσισαν να μην είναι. Είναι κοινοί δολοφόνοι, που λειτουργούν χειρότερα και από τους λυσσασμένους σκύλους. Είναι απόλυτα όμοιοι με σκύλους, ακόμα και στα δευτερεύοντα. Τους σκοτώνεις και δεν τους αναζητά κανένας. Δεν “υπάρχουν” πουθενά. Κανένας δεν θα σου ζητήσει εξηγήσεις, γιατί κανένας δεν μπορεί να δικαιολογήσει την “ύπαρξή” τους. Πουθενά δεν βρίσκονται με τα πραγματικά τους ονόματα, για νόμιμους λόγους. Τους σκοτώνεις και θάβονται στα “αζήτητα”. Πρέπει επιτέλους η Μοσάντ να μάθει ότι δεν της ανήκει όλος ο κόσμος. Πρέπει να μάθει ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι δυνάμει θύματά της. Να μάθει ότι, κάθε φορά που θα βγαίνει από το Ισραήλ, θ’ αποτελεί στόχο ακόμα και για τις πέτρες.

Αυτή είναι η μοναδική στρατηγική που μπορούν ν’ ακολουθήσουν οι Παλαιστίνιοι και να ελπίζουν σε θετικά αποτελέσματα. Για όσο διάστημα κυνηγιούνται με τον ισραηλινό στρατό στη Λωρίδα της Γάζας, δεν θα καταφέρνουν τίποτε. Θα “αιμορραγούν” χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Θα κλαίνε πάνω από φέρετρα και οι σιωνιστές θα γελούν από τις ξαπλώστρες τους στο Μαϊάμι. Θα νοσηλεύουν τα ακρωτηριασμένα παιδιά τους στα τριτοκοσμικά νοσοκομεία της Γάζας και την ίδια ώρα οι σιωνιστές θα “νοσηλεύονται” από πόρνες στα πολυτελή penthouse της Νέας Υόρκης.

Οι Παλαιστίνιοι, για να επιτύχουν τους στόχους τους, θα πρέπει ν’ αλλάξουν τακτική, συμ­μάχους και νοοτροπία. Πρέπει να μάθουν να συνεργάζονται με τις υγιείς και γενναίες δυνάμεις του ισραηλινού λαού και να θέσουν από κοινού τους στόχους τους. Πρέπει να δημιουργήσουν κοινό αντισιωνιστικό “μέτωπο” με τους γενναίους Ισραηλινούς, οι οποίοι είναι για πρώτη φορά στην ιστορία των Εβραίων μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Μόνον τότε θα ελπίζουν ότι θα κυλήσει κάποιο δάκρυ στα σιωνιστικά μάτια. Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι σιωνιστές κλαίνε μόνον για τα χρήματα και για τίποτε άλλο. Όταν χάνουν τα παιδιά τους, το αντιλαμβάνονται σαν ζημιά. Όταν χάνουν τα χρήματά τους, το αντιλαμβάνονται σαν καταστροφή. Απλά πράγματα. Αν σκοτώ­σεις ισραηλινούς στρατιώτες, είναι ζημιά για τον σιωνισμό. Αν κλείσεις τις “κάνουλες” των εισπρά­ξεών τους, είναι καταστροφή γι’ αυτόν.

Παναγιώτης Τραϊανού

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ

Internet: www.ydrohoos.gr