Να μην κουρδοποιήσουμε την εξωτερική μας πολιτική*
Του Σάββα Καλεντερίδη
Στο άρθρο μας της Παρασκευής υποσχεθήκαμε ότι θα εξηγήσουμε στους αναγνώστες μας τι σημαίνει για τις ισορροπίες στη Μεσοποταμία, τη Μέση Ανατολή, τη Μεσόγειο και το Αιγαίο ο πλήρης έλεγχος του Κιρκούκ από τους Κούρδους.
Όταν ψηφίστηκε στο νέο σύνταγμα του Ιράκ, το 2005, το οποίο αναγνώριζε αυτονομία στους Κούρδους που κατοικούσαν στις Περιφέρειες Ντόχουκ, Ερμπίλ και Σουλεϊμανίγια καθώς και το δικαίωμα να έχουν τον δικό τους Πρόεδρο, Πρωθυπουργό, Υπουργικό Συμβούλιο και Κοινοβούλιο, το Κιρκούκ, αν και αποτελεί παραδοσιακή πόλη του Κουρδιστάν, δεν συμπεριελήφθη στα όρια του αυτόνομου κουρδικού κράτους. Το άρθρο 140 του νέου συντάγματος προέβλεπε καταμέτρηση του πληθυσμού και διεξαγωγή δημοψηφίσματος μέχρι τις 31.12.2007, για να αποφασίσουν οι πολίτες της πλούσιας σε πετρέλαιο περιφέρειας αν αυτή θα ανήκε στην επικράτεια του Κουρδιστάν ή της κεντρικής κυβέρνησης της Βαγδάτης.
Τα χρόνια που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της Βαγδάτης που προέκυπταν από ελεύθερες εκλογές, έδιναν τη δυνατότητα στους σιίτες να συγκροτούν κυβερνήσεις, μοιράζοντας μέρος της πολιτικής και οικονομικής πίτας κυρίως στους Κούρδους και δίνοντας στην κυριολεξία ψίχουλα στους σουνίτες.
Η κατάσταση αυτή από τη μια πλευρά δεν έδωσε τη δυνατότητα στους Κούρδους να διεξάγουν το δημοψήφισμα, που θα τους επέτρεπε να ενσωματώσουν στην αυτόνομη κουρδική επικράτεια το χρυσοφόρο Κιρκούκ, και από την άλλη οδηγούσε στην πλήρη περιθωριοποίηση των σουνιτών, που πλέον περίμεναν την ευκαιρία να εκδικηθούν και για την ανατροπή του Σαντάμ και του Μπαάθ και για την ακολουθήσασα περιθωριοποίησή τους.
Όταν η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η Τουρκία και στο βάθος οι ΗΠΑ-Αγγλία άρχισαν να βοηθούν ανοικτά τους ισλαμιστές για να πετύχουν την ανατροπή του Άσαντ στη Συρία, οι μπααθιστές του Ιράκ άρπαξαν την ευκαιρία που περίμεναν και σε συνεργασία με τους τζιχανστιστές έφθασαν μέχρι το σημείο να καταλάβουν τη Μοσούλη και να απειλούν ακόμα και την πρωτεύουσα Βαγδάτη.
Όμως, το ‘περίεργο’ της όλης υπόθεσης είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ΚΑΙ για τους Κούρδους, οι οποίοι έσπευσαν να εκμεταλλευθούν την κατάρρευση του ιρακινού στρατού, στην κορυφή της διοίκησης του οποίου οι Κούρδοι έχουν το μερίδιο του λέοντος, για να καλύψουν χωρίς καμία καθυστέρηση το δημιουργηθέν κενό και να καταλάβουν με τους πεσμεργκά μια σειρά από πόλεις της Περιφέρειας Μοσούλης και του Κιρκούκ, που κατοικούνται από Κούρδους και φυσικά την εμβληματική πόλη του Κιρκούκ, την “Ιερουσαλήμ των Κούρδων”, όπως την απεκάλεσε ο ηγέτης τους Τζελάλ Ταλαμπανί, με τα χρυσοφόρα κοιτάσματα πετρελαίου και όλες τις σχετικές εγκαταστάσεις.
Κύκλοι των Τουκρομάνων του Ιράκ αναφέρουν και καταγγέλουν ότι τα γεγονότα εξελίχθηκαν με τέτοιο τρόπο, που παραπέμπει σε συνεννόηση των Κούρδων με τους τζιχανιστές και τους Μπααθιστές του Ισλαμικού Κόμματος του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΚΙΛ), αφού οι πεσμεργκά ήταν έτοιμοι και κατέλαβαν όλες τις πόλεις που είχαν προσυνεννοηθεί, αφού εν τω μεταξύ είχαν διαλυθεί οι μονάδες του ιρακινού στρατού και οι ένοπλοι του ΙΚΙΛ απέφυγαν κάθε συμπλοκή με τους πεαμεργκά.
Τελικώς, οι Κούρδοι, πέραν του ότι επεξέτειναν την επικράτειά τους και απέδειξαν ότι είναι δύναμη σταθερότητας στην περιοχή, κατέλαβαν την πιο πλούσια σε πετρέλαια περιοχή, αποκόπτοντας τη ροή του πετρελαίου από τον αγωγό που περνούσε από τη Μοσούλη και συνδέοντάς την με τον νεοκατασκευασθέντα κουρδικό αγωγό, ο οποίος μεταφέρει το κουρδικό πλεόν πετρέλαιο στο Τζεϋχάν των Αδάνων.
Τι σημαίνουν όμως εν κατακλείδι όλα αυτά;
Πρώτον, ότι οι Κούρδοι έκαναν ίσως το πιο σημαντικό βήμα που θα τους οδηγήσει σταδιακά στην πλήρη ανεξαρτησία, αφού ο τεράστιος πλούτος που θα εισρεύσει στα ταμεία του κουρδικού κράτους από τα πετρέλαια του Κιρκούκ και την αυτόνομη εξαγωγή της στις διεθνείς αγορές, θα αποτελέσει κινητήρια δύναμη γι’ αυτό.
Δεύτερον, η κατάσταση αυτή υποχρεώνει τους Κούρδους της Ερμπίλ να συσφίξουν ακόμα περισσότερα τις σχέσεις τους με την Τουρκία, η οποία αποτελεί τη μόνη και στρατηγικής σημασίας πύλη εξόδου του κουρδικού πετρελαίου στις διεθνείς αγορές.
Τρίτον, η Τουρκία έχασε ένα -κατ’ αυτήν- τεράστιας σημασίας έρεισμα στην περιοχή, αυτό των Τουρκομάνων, οι οποίοι κονιορτοποιήθηκαν ανάμεσα σε Κούρδους και σουντίτες του ΙΚΙΛ, κι αυτή εκ των πραγμάτων υποχρεώνεται να αναπτύξει καλές σχέσεις με το αυτόνομο Κουρδιστάν, από τη μια πλευρά για να εξασφαλίσει σοβαρά οικονομικά οφέλη και από την άλλη για να προστατέψει τα σύνορά της από τους τζιχαντιστές και το ριζοσπαστικό Ισλάμ, αφού το Κουρδιστάν θα αποτελεί μια ενδιάμεση ασφαλή περιοχή. Μετά απ’ όλα αυτά, η Άγκυρα θα υποχρεωθεί να αναθεωρήσει την πολιτική της απέναντι ΚΑΙ στο «δικό» της Κουρδικό, φθάνοντας μέχρι το σημείο να αφήσει ελέυθερο τον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, ισως και μέσα στον επόμενο χρόνο.
Η απελευθέρωση πριν από λίγες ημέρες των 230 καταδίκων για το σχέδιο «Βαριοπούλα», στην πλειονότητά τους αξιωματικών, είναι ίσως ο προάγγελος της απελευθέρωσης του Άπο.
Η περιοχή μας βρίσκεται πλέον μπροστά σε μια εντελώς νέα γεωπολιτική κατάσταση, με τους Κούρδους να αποτελούν τον κρισιμότερο παράγοντα για τη σταθερότητα στην Μεσοποταμία – Μέση Ανατολή – Α. Μεσόγειο και το Αιγαίο, και σοβαρό ρυθμιστικό παράγοντα για την ισορροπία και την ασφάλεια στο εσωτερικό της ίδιας της Τουρκίας.
Το σημαντικότερο δε ίσως ζήτημα για τον Ελληνισμό γενοκτότερα, την Κύπρο και την Ελλάδα ειδικώτερα, είναι να προσδιοριστεί και προβλεφθεί το πώς θα προχωρήσει η οικονομική συνεργασία Τουρκίας-Κούρδων και ποιος ακριβώς θα είναι ο ρόλος που θα έχουν οι Κούρδοι του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, σε μια Τουρκία που θα αναγνωρίσει όλα τα διακιώματα των Κούρδων, οι οποίοι θα είναι πλέον οι συνδιαχειριστές της τύχης και των πολιτικών πραγμάτων, μεταξύ αυτών η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη, αυτής της νέας Τουρκίας!!!
Φυσικά θα ήταν περίπου μωρία να περίμενε κανείς από πολιτικούς που βύθισαν τη χώρα στη διεθνή ανυπολυψία και κατέστρεψαν το κράτος και την κοινωνία λόγω της ανευθυνότητας, του ηθικού νανισμού και της πολιτικής τους μυωπίας, να «δουν» μακρυά, να διαφυλάξουν την τεράστια εθνική περιουσία που συνιστούσε το ιστορικό των ελληνοκουρδικών σχέσεων και να αποφύγουν την παράδοση του Άπο στους Τούρκους.
Όμως, θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα εμείς οι Έλληνες ότι εκτός από τη μυωπία, υπάρχει και η παρακαταθήκη των δοσιλόγων, που την κληρονόμησαν στα παιδιά τους. Για όποιους απορούν για την αναφορά αυτή, ας εξετάσουν τη στάση που τήρησαν επί Κατοχής οι γονείς των βασικών χειριστών σε πολιτικό επίπεδο της υπόθεσης Οτζαλάν, με πρώτο και καλύτερο τον πατέρα Σημίτη.
*Φράση-δικαιολογία του Κώστα Σημίτη για την παράδοση του Άπο
infognomonpolitics.blogspot.gr
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek