Ελλάδα, Κύπρος και Συρία μπήκαν σε κρίση για να κλαπεί το φυσικό αέριο

Ελλάδα, Κύπρος, Συρία. Τρεις ξεχωριστές κρίσεις σύμφωνα με τις επίσημες εκδοχές: το δημόσιο χρέος δεν είναι πλέον ανεκτό από την αυστηρή Ευρώπη, η ευαισθησία του τραπεζικού συστήματος του μεσογειακού νησιού, η ένοπλη εξέγερση ενάντια στο καθεστώς Άσαντ. Κρίμα που κανείς δεν βλέπει τι βρίσκεται από κάτω: ακριβώς στον βυθό, εκεί χαμηλά, της θάλασσας του Αιγαίου.

Τεχνικώς: ένα απέραντο κοίτασμα αερίου. Ένας ανεκτίμητο θησαυρός στον οποίο θα έχουν πρόσβαση -βάσει του διεθνούς δικαίου- τόσο οι Έλληνες οι αποδεκατισμένοι από την κρίση, όσο και οι Κύπριοι οι τσακισμένοι από τις Βρυξέλλες, αλλά και οι Σύριοι οι πολιορκημένοι από στρατιωτικούς του ΝΑΤΟ μεταμφιεσμένους σε επαναστάτες.

Αυτόν τον θησαυρό τον θέλουν εξολοκλήρου και σε εξευτελιστικές τιμές οι Επτά Αδελφές. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο προσπαθούν να καταπατήσουν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, της Κύπρου και της Συρίας.
Δεν πρόκειται για μια θεωρία, αλλά για γεγονότα τα οποία γνωρίζει ο κόσμος της διπλωματίας.

“Η καταστροφή που σημειώνεται σήμερα -οικονομική κρίση, δημοσιονομική διάλυση, μόνιμες εστίες πολέμου σε κάθε γωνιά του πλανήτη- έχει μια συγκεκριμένη ημερομηνία έναρξης: την 11η Σεπτεμβρίου. Όχι εκείνης του 2001, των Δίδυμων Πύργων. Μιλάμε για έντεκα χρόνια νωρίτερα, όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου”,

λέει ο Αγκοστίνο Κιέζα Αλτσιατορ, πρώην πρόξενος της Ιταλίας στη Γαλλία.
Εκείνη την ημέρα του 1990, ο Τζορτζ Μπους, πατήρ, πρώην διευθυντής της CIA, έβγαλε έναν ιστορικό λόγο: ανακοίνωσε την έναρξη μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, που διευθύνεται από την Ουάσινγκτον και το Λονδίνο.
Ήταν το σημείο εκκίνησης μιας αμείλικτης διαδικασίας, από τον ριζικό μετασχηματισμό του ΝΑΤΟ -από αμυντικό μηχανισμό σε επιθετικό όργανο, για την κυριαρχία του πλανήτη- μέχρι την εξουδετέρωση του ΟΗΕ ώστε ν’ ανοίξει για τις Η.Π.Α. ο δρόμος του “προληπτικού πολέμου” με ένα μοναδικό κίνητρο: την απόκτηση απεριόριστης πρόσβασης στο πετρέλαιο, τη μόνη πραγματική αξία που στηρίζει το επιστήλιο της αμερικανικής οικονομίας, το δολάριο.

Αυτή είναι η στιγμή που αλλάζει η παγκόσμια ισορροπία, η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Το σχέδιο για έναν Νέο Αμερικανικό Αιώνα που καταστρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 από Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, δεν είναι μια απλή εξέλιξη, εξηγεί ο Αλτσιατορ:

“Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεκδικούν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν σε ολόκληρο τον κόσμο όταν θεωρούν ότι διακυβεύονται τα συμφέροντα τους.
Αυτή είναι στην πράξη, η απόλυτη υποβάθμιση των Ηνωμένων Εθνών και του ρόλου τους, που μέχρι και τότε χειριζόταν -καλά ή κακά- την διεθνή νομιμότητα μέσω ενός Συμβουλίου Ασφαλείας που αντανακλούσε την ισορροπία των δυνάμεων”.

Από τη γεωπολιτική στην οικονομία το πέρασμα είναι σύντομο. “Ο άλλος πυλώνας της παγκόσμιας κυριαρχίας είναι το δολάριο, η κυκλοφορία του οποίου επιβλήθηκε διεθνώς”, συνεχίζει ο Αλτσιατορ: “Στο εξής όλες οι, λίγο-πολύ μυστικές, συμφωνίες με τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες διαπραγματεύονται υποχρεωτικά σε δολάρια”.

Το πρόβλημα αρχίζει με το τέλος της σχέσης δολαρίου και χρυσού, στις 16 Ιουλίου 1971:

“Από τη μια μέρα στην άλλη, ο Νίξον αποφάσισε ότι δεν υπάρχει πια η σταθερή ισοτιμία των 36 δολαρίων για κάθε ουγγιά χρυσού: από εκείνο το σημείο το δολάρια δεν έχει ένα σταθερό σημείο αναφοράς όπου να βασίζονται όλες οι συναλλαγές και οι οικονομικές συμφωνίες σε όλον τον κόσμο και αποκτά μια αξία διαπραγματεύσιμη κατά περίπτωση, δίχως κανένα άλλο αντίκρισμα”.

Τι μένει; “Μόνο το πετρέλαιο που είναι το σημείο αναφοράς του πραγματικού πλούτου και πάνω στο οποίο θα βασιστεί το δολάριο για να διατηρήσει την αξιοπιστία του”.

Στη μεταμόρφωση της αμερικανικής ηγεμονίας, σε μια πραγματική παγκόσμια κυριαρχία, το δολάριο παίζει έναν πρωταρχικό ρόλο μαζί με το πετρέλαιο και τις άλλες πηγές ενέργειας: “Έτσι, η ανάγκη των ΗΠΑ να ελέγχουν όλες τις πετρελαιοπαραγωγές περιοχές γίνεται απόλυτη”.

Έτσι ξεκινάει μια εποχή του “αέναου πολέμου”, προς έναν “νέο ψυχρό πόλεμο” τον οποίο βιώνουμε: οι ΗΠΑ ελέγχουν σταθερά τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες, εισβάλλουν σ’ αυτές, ή τις περικυκλώνουν. Τις απομονώνουν φρουρώντας τους αγωγούς και τις επικοινωνίες με το εξωτερικό.

“Όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να εισβάλλουν απευθείας, με στρατό, στα εδάφη που παράγουν τη ζωτική βάση του δολαρίου, ελέγχουν τις διεθνείς αρτηρίες που συνδέουν τις χώρες αυτές με τον καταναλωτή”.

Σε κάποιες περιπτώσεις ο πόλεμος αποφεύγεται μόνο για τον “φόβο ενός παγκοσμίου πολέμου” ή για τον θεωρητικό κίνδυνο μιας “αμοιβαίας καταστροφής” από τη σύγκρουση δύο αντίθετων πυρηνικών οπλοστάσιων. Αν οι πύραυλοι του Πούτιν αναγκάζουν την Αμερική να είναι συνετή, “στενεύει ο κλοιός γύρω από τις χώρες που παράγουν αέριο και πετρέλαιο, ώστε να μην υπάρχουν πετρελαιοπαραγωγικές πηγές που δεν εκφράζονται σε δολάρια”.
Για παράδειγμα, ανάμεσα στην Ρωσία και την Κίνα η ανταλλαγή γίνεται σε ρούβλια και γιουάν, ενώ οι Κινέζοι “πληρώνουν το ιρανικό πετρέλαιο σε χρυσό και οι Ιρανοί ανταλλάσσουν στη συνέχεια τον χρυσό με άλλο συνάλλαγμα και όχι δολάρια”.

Η λογική είναι η εξής: “Οικονομικά, το σχέδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας περνά μέσα από την επιβίωση του δολαρίου, το οποίο εξαρτάται από το πετρέλαιο και το αέριο”.

Ως προς αυτό, η Ευρώπη έχει θέση στρατηγικής σημασίας καθώς ελέγχει τους κύριους αγωγούς και είναι ένας από τους μεγαλύτερους αποδέκτες αερίου με προέλευση τη Ρωσία. Δεν είναι τυχαίο, προσθέτει ο Αλτσιατορ, ότι η Ιρλανδία και κάποιες άλλες βορειοευρωπαϊκές χώρες αντιτέθηκαν στην άρση του εμπάργκο για την προμήθεια όπλων στους σύριους “επαναστάτες”, που τώρα γίνεται μέσω Ιορδανίας με την προστασία αμερικανικών εγκαταστάσεων και πυραύλων Πάτριοτ.

Η κατάσταση στη Συρία είναι στάσιμη, αλλά υπάρχουν λεπτομέρειες που φωτίζουν τις δυνατότητες που έχει μπροστά της η Ευρώπη. Την παραμονή της συνόδου των G8 τον Ιούνιο, όπου ο Πούτιν πίεσε τον Ομπάμα για μια νέα συμφωνία ειρήνης για το Συριακό, δύο παράγοντες έπαιξαν τον κυρίαρχο ρόλο: ο βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον και ο νέος Πάπας, Φραγκίσκος. Ο Κάμερον, αποκαλύπτει ο Αλτσιατορ, έγραψε στον ποντίφικα για να τον διαβεβαιώσει ότι στους G8 η Μεγάλη Βρετανία θα υποστήριζε την πρόταση για ειρήνη που θα εισήγαγε ο Πούτιν. Και ο Φραγκίσκος του απάντησε αμέσως: πολύ καλά, αλλά να ξέρετε ότι η ειρήνη περνάει μέσα από την άμεση παύση του πυρός και μια συνθήκη που λαμβάνει ειλικρινά υπόψη της τα συμφέροντα όλων των πλευρών.

Σε εκείνο το γράμμα, συνεχίζει ο πρώην διπλωμάτης, ο Χόρχε Μπεργκόλιο πρόσθεσε κάτι άλλο πολύ σημαντικό: “Είπε ότι η ειρήνη – και στην οικονομία, η κρίση- δεν θα αποκατασταθεί αν ο άνθρωπος δεν θεωρείται πλέον ένα εμπόρευμα που μπορείς να πετάξεις στα σκουπίδια, αλλά ως το επίκεντρο κάθε οικονομικής ή πολιτικής επιχείρησης”. Με άλλα λόγία: “Δεν θα υπάρχει νομιμότητα, ούτε κοινωνική ειρήνη, μέχρι να επανέλθει ο άνθρωπος -η αξιοπρέπεια του, η προσωπικότητα του, η ελευθερία του- στο επίκεντρο κάθε πολιτικής και οικονομικής πράξης”.

Είναι λόγια που προηγούνται λίγες μέρες της εγκυκλίου που είχε ετοιμάσει ο προκάτοχος του, Γιόζεφ Ράτζινγκερ, που σύμφωνα με τον Αλτσιατορ “εξαναγκάστηκε σε παραίτηση” εξαιτίας και αυτού του κειμένου, που καταγγέλλει τα εγκλήματα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού της. Άλλωστε, θυμάται ο πρώην πρόξενος, “ο Ράτζινγκερ είχε θίξει το θέμα ήδη στο τέλος του 2012, με αφορμή τις χριστουγεννιάτικες ευχές στους εκπροσώπους του διπλωματικού σώματος, λέγοντας ότι ‘δυστυχώς η ιδέα πως η πρόνοια και το κοινωνικό κράτος δεν συμβιβάζονται με την οικονομική πρόοδο έχει διαποτίσει την κοινωνία κι αυτό είναι απαράδεκτο”.

Το κρίσιμο βήμα που έκανε ο Πάπας Φραγκίσκος στο γράμμα του προς τον Κάμερον για τη Συρία, είναι ότι ακολούθησε το πνεύμα της “Διακύρρυξης για την Ευρώπη” η οποία […] πιέζει τις ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις στον εκδημοκρατισμό της της Ένωσης, ο οποίος θα ελευθερώσει τις Βρυξέλλες από τον ζυγό της οικονομικής ελίτ και θα αποκαταστήσει την εθνική κυριαρχία και την αξιοπρέπεια των λαών. Ανάμεσα στους στρατηγικούς στόχους είναι πριν απ’ όλα η αποκάλυψη της παραπληροφόρησης που προστατεύει τη δικτατορία των επιχειρήσεων.

Σίγουρα ο πόλεμος στη Συρία οφείλεται και σε στρατηγικού σκοπούς […] όμως η βασική αλήθεια, εκείνη για την οποία κανείς δεν μιλάει, είναι βαθιά όσο κι η Μεσόγειος: αλίμονο αν ο θησαυρός του Αιγαίου πέσει στα “λάθος” χέρια, δηλαδή σ’ αυτά των νόμιμων κατόχων τους με κίνδυνο να στερηθεί το δολάριο από την ευμάρεια που κρύβει ο θαλάσσιος βυθός.

Η Συρία είχε μια μικρή παραγωγή πετρελαίου, 300.000 βαρέλια το χρόνο, η οποία με το εμπάργκο μειώθηκε σε 20.000 βαρέλια, γεγονός που της αποδίδει λιγότερα έσοδα. Αλλά έχει και τα δικαιώματα εκμετάλλευσης – εξηγεί ο Αλτσιατορ- επειδή από νομική άποψη, η διεθνής υποθαλάσσια υφαλοκρηπίδα τής διασφαλίζει δικαιώματα εκμετάλλευσης έως και 250 χιλιόμετρα από την ακτή”. Τώρα, η απόσταση μεταξύ της Κύπρου και της βόρειας ακτής της Συρίας είναι μικρότερη από 250 χιλιόμετρα: αυτό αρκεί για να χωριστεί η απόσταση στα δύο και να μοιραστεί η εξόρυξη.

“Αντιθέτως, θέλουν να αποκλείσουν τη Συρία και το Λίβανο, από την πρόσβαση στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων”. Πάντα για το μονοπώλιο του δολαρίου-πετρελαίου, “η Συρία πρέπει να μείνει απ’ έξω και τα κοιτάσματα να πέσουν αποκλειστικά στα χέρια των πολυεθνικών πετρελαϊκών εταιρειών: αυτό είναι το κίνητρο της λύσσας ενάντια στη Συρία”.

Εφόσον η Κύπρος έχει “τακτοποιηθεί” με την τραπεζική κρίση και ο Λίβανος, που επίσης άπτεται του υποθαλάσσιου χρυσού, συνεχίσει κλονίζεται από πολιτικο-στρατιωτικές δονήσεις, και μόνο το φυσικό αέριο του Αιγαίου αρκεί για να εξηγήσει το μαρτύριο στο οποίο υποβάλλεται Ελλάδα.

Οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες, εξηγεί Αλτσιατορ, έχουν ήδη επωφεληθεί από την ελληνική κρίση για να αρπάξουν τις παραχωρήσεις σε τιμές ευκαιρίας:

“Αν έπρεπε να αγοράσουν σε πραγματικές, ανταγωνιστικές τιμές, η Ελλάδα θα μπορούσε να πληρώσει όχι μία, αλλά δέκα φορές το χρέος που της έχουν δημιουργήσει οι πολυεθνικές χρηματοπιστωτικές”.

Πηγή