Ανώνυμος είπε…
Ο ΕΡΠΕΤΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ = ΚΑΚΟΓΛΩΣΣΟΣ ΒΟΗ = ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ = 1694
ΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΩΝ ΣΤΙΣ ΑΝθΡΩΠΟΦΑΡΜΕΣ = ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΤΩΝ θΕΩΝ = 7964
1. ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ ΜΠΙΛΙΑΡΔΟ ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΡΓΙΟ ΝΕΙΛΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΤΣΟΧΑ ΤΗΣ ΟΧΡΑΝΑ
Έχει καταστεί μάλλον κατανοητό, ότι εισήλθαμε πλέον σε μια λίαν ζοφερή περίοδο, η σκληρότης τής οποίας προϊόντος τού χρόνου θα εντείνεται.
Παρά το ζοφερόν των εξελίξεων – ή μάλλον ακριβώς ένεκα αυτού (;) – καθίσταται κατανοητή η εκτίμησις τού Αριστοτέλους στα “Πολιτικά”, ότι ο άνθρωπος είναι “ζώον πολιτικόν”. Ως έτυχε να αναφερθώ και στο παρελθόν επ’ αυτού, θεωρώ, ότι με τον χαρακτηρισμό “ζώον” δεν αποσκοπούσε ο Διδάσκαλος να εξαίρει κάποιο είδος πολιτικής αποκτηνώσεως τού ανθρωπίνου είδους. Σε τελευταία ανάλυση, αυτός ο χαρακτηρισμός απορρέει από την αναγκαιότητα να τονιστεί η προτεραιότητα τής ζωϊκής δυνάμεως – ενός vit elan – στην διαδικασία καθορισμού και συγκροτήσεως τής μέσης πολιτικής συνειδήσεως και των αντιστοίχων επιλογών.
Αυτή η ζωϊκή δύναμις μοιραία προτάσσει κατά νοηματική ακολουθία την λειτουργία τού ενστίκτου τής αυτοσυντηρήσεως έναντι παντός άλλου στην διαμόρφωση τής ατομικής συμπεριφοράς.Δεδομένης τής ορθότατης διαπιστώσεως τού Siegmund Freud, ότι όλα τα ένστικτα ανάγονται στο πρωταρχικό ένστικτο τής αυτοσυντηρήσεως, μπορούμε συμπερασματικά να εξάγουμε τον καθοριστικό ρόλο των ενστίκτων συνολικά.
Στην προηγούμενη ανάρτηση έκανα αναφορά στο δεδομένο, ότι τα ένστικτα εδράζονται στο ερπετικό τμήμα τού εγκεφάλου, το οποίον αποτελεί από φυσιολογικής πλευράς την βάση αυτού. Τα περαιτέρω τμήματα και εγκεφαλικές περιοχές, οι οποίες δομούνται επάνω στον ερπετικό εγκέφαλο, είτε αυτά αναλαμβάνουν την επεξεργασία των διαδικασιών εκλογίκευσης, είτε επιτελούν εν δυνάμει ή σε λανθάνουσα κατάσταση ή λειτουργία ανώτερες ή ανώτατες διεργασίες, οι οποίες δύνανται να συμπεριλαμβάνουν την διαίσθηση και να απολήγουν στα πέρατα τής μεταφυσικής, ομοιάζουν μέσα από αυτήν την οπτική, να υπηρετούν εν τέλει τις σκοπιμότητες του ερπετικού εγκεφάλου, να υποτάσσονται δηλαδή στον δικό του προορισμό.
Εάν θεωρήσουμε δηλαδή ως αποστολή των ενστίκτων την διατήρηση και αναπαραγωγή τής ζωής και τής ζωϊκής δυνάμεως, είμεθα λογικώς υποχρεωμένοι να συμπεράνουμε, ότι η συνολική αποστολή και ουσία τού ανθρώπου εξυπηρετεί – με όλο και πλέον πολύπλοκες διαδικασίες – αυτόν τον στόχο. Υπό αυτήν την έννοια, είμεθα υποχρεωμένοι να δούμε τον άνθρωπο από οντολογική σκοπιά ως είδος “κουραδομηχανής”. Συμπέρασμα, στο οποίον καταλήγουν σύμπασες οι λεγόμενες “υλιστικές” θεωρίες, έστω και εάν κάποιες από αυτές επιχειρούν στα πλαίσια τής κυριαρχίας τού ερπετικού εγκεφάλου να διαδούν κάποια ψυχικά ή και πνευματικά ωφέλη, τα οποία προκύπτουν από τον αγώνα τού ανθρώπου για επιβίωση.
Τόσο ο καπιταλισμός, όσο και ο μαρξισμός, όσο και όλα κατά κανόνα τα λοιπά παρελθόντα οικονομικοκοινωνικά συστήματα, χειρίστηκαν τις προκλήσεις τού ανθρωπίνου βίου αντιμετωπίζοντάς τες μέσα από παράλληλα υλιστικά πρίσματα. Για να αποφύγουν τον ύφαλο οριοθέτησης της ηδονοθηρίας ως υπέρτατης αρχής, συνέστησαν κοινωνικούς μύθους υπό μορφήν θεωριών, οι οποίες αποδείχθησαν στην πορεία ιδεολογήματα, όντα ατελέσφορα να νοηματοδοτήσουν με θετικό και ουσιαστικό τρόπο την ουσία τού ανθρωπίνου βίου.
Η φυσιολογική τους εξέλιξη ήταν να συρρικνωθούν αυτά τα σχήματα σε εξουσιστικά και εν τέλη απάνθρωπα συστήματα αλλοτριώσεως της ανθρωπίνου φύσεως, παραμορφώσεως τής προσωπικότητος και σαφούς διαστροφής ακόμη και αυτών τούτων των ζωικών λειτουργειών, την εξυπηρέτηση αλλά και αξιοποίηση προς κάτι ανώτερο των οποίων ευαγγελίσθησαν.
Η κυριαρχία τού ερπετικού εγκεφάλου επί των λοιπών εγκεφαλικών περιοχών απεδείχθη όχι μόνον ασύμφορος, αλλά αποτέλεσε τροχοπέδη στην διαδικασία εξέλιξης τού ανθρώπου προς τον στόχο μιας ουσιαστικής του εξανθρωπίσεως.
Ο μαρξισμός, θεωρώντας την οικονομία – δηλαδή την διαδικασία τής παραγωγής απαραίτητων αγαθών των για την ικανοποίηση τής ανάγκης διατηρήσεως και αναπαραγωγής τών ζωικών δυνάμεων – ως βάση (απεικονίζοντας την πρωτοκαθεδρία του ερπετικού εγκεφαλικού τμήματος στην διαδικασία των διανθρώπινων σχέσεων) διακήρυξε, ότι αυτή η διαδικασία χαρακτηρίζεται από ισχυρότατες αντιθέσεις, τίς οποίες απέδωσε στην λεγόμενη “κεντρική αντίθεση των παραγωγικών δυνάμεων προς τις παραγωγικές σχέσεις”, την οποία ανήγε στην αντίθεση “τού κοινωνικού χαρακτήρα τής παραγωγής έναντι τού ατομικού χαρακτήρα τής ιδιποίησης των παραγόμενων προϊόντων, μέσω τής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο”.
Θεωρώντας ότι το παραγωγικό υποκείμενο είναι υποχρεωμένο στα πλαίσια τού χειρισμού αυτής τής αντίθεσης να προβεί σε κοινωνικούς αγώνες, διακύρηξε, ότι αυτοί θα οδηγούσαν μέ τήν πάλη των αντιθέτων σε μια σύνθεση με διπλά οφέλη: Αφ’ ενός η συμμετοχή στην διαδικασία τής κοινωνιής – πολιτικής ρήξης θα διαμόρφωνε μια υψηλότερη συνειδητότητα τού ατόμου σε ταξικό επίπεδο, αυξάνοντας την αντιληψη του περί συλλογικότητος και ενεργοποιώντας τις δημιουργικές του δυνάμεις, θα το καθιστούσε πολιτικό υποκείμενο δυνάμενο να οραματίζεται τις ιστορικές εξελίξεις στην κατεύθυνση τής συγκροτήσεως μιας διακαιότερης κοινωνικής συμβιώσεως. Με την αλλαγή των καθεστωτικών δεδομένων θα καθίστατο αφ’ εταίρου δυνατή, τόσο μια επαρκής ικανοποίηση των υλικών αναγκών της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών τής κοινωνίας, όσο και η δυνατότητα πρόσβασης στην εκπαίδευση χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς, όλων όσων το επιθυμούσαν.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο αγώνας για να γεμίσει το στομάχι των πτωχών θα οδηγούσε ταυτοχρόνως και στην συγκρότηση ενός προηγμένου κοινωνικού υποκειμένου, το οποίο θα εμφορείτο από τον στόχο της από κοινού επιδιώξεως τού κοινού καλού.
Ως απεδείχθη όμως ιστορικώς, η προσκόληση στον ερπετικό εγκέφαλο, τουτέστιν στην αρχή τής δυαρχίας, αδυνατεί να οδηγήσει μακροπρόθεσμα στην υπέρβαση τής εγωπάθειας. Τοκοινωνικό “εμείς” ερμηνεύεται από τον ερπετικό εγκέφαλο ως το “εμείς” τής μιας ή της άλλης γκρούπας. Η περιχαράκωση μέσα σε ιδεολογικά στεγανά και η αυθαίρετη προσμονή να μετατραπεί με τελεολογικό τρόπο μια μηχανιστική σύνθεση συγκρουσιακών νοοτροπιών σε ουσιαστική υπέρβαση τής φιλαυτίας δεν μπορούσε να οδηγήσει αλλού από την ανάδειξη μιας γραφειοκρατικής κρούστας, όπου το ατομικό ένστικτο τής αυτοσυντηρήσεως μετατρέπεται σε συλλογικό ένστικτο αγέλης.
Κάθε “εμείς” το οποίον δεν προάγεται από ένα συνειδητό και υπεύθυνο “εγώ”, αδυνατεί να συγκροτήσει κοινωνία “με ανθρώπινο πρόσωπο”, ως ευαγγελίσθησαν οι λεγόμενοι “ευρωκομμουνιστές”, όταν αυτοί αμφισβήτωσαν την σταλινικού τύπου γραφειοκρατική παραμόρφωση. Ο Τζων Φόρστερ στο έργο του “Ο Φανατικός” ανέλυσε τον πάγιο τρόπο, με τον οποίο το άτομο επιχειρεί να παρακάμψει την ατομική του ευθύνη, εντασσόμενο στην ψυχολογία τής γκρούπας. Η άντιμετώπιση της κοινωνίας μέσα από το πρίσμα τής κατατμήσεώς της σε αντιτιθέμενες ομάδες υποτιθέμενων αγεφύρωτων συμφερόντων ένεκα θέσεως και η στοχοποίηση μέχρι πλήρους πολιτικής εξουδετερώσεως κάποιων από αυτές, ομαδοποιεί την συνείδηση και παρέχει πλήρες έδαφος στην συγκρότηση, διάδοση και κυριαρχία ιδεολογημάτων, μέσω των οποίων και δια της κοινωνικής πολώσεως ελέγχονται οι κοινωνίες από κυκλώματα, τα οπιά υφίστανται και λειτουργούν εν κρυπτώ όπισθεν των κοινωνικών ομάδων και τάξεων.
Ο Leo Kofler στο έργο του “Σταλινισμός και Γραφειοκρατία” καταδεικνύει, ότι το ιδεολόγημα διαστρέφει την θεωρία, προσδίδοντάς της εικονικό περιεχόμενο. Αυτή η πρακτική στηρίζεται στην σκόπιμη και συστηματική διαστροφή των εννοιών, μέσω των τεχνασμάτων τής προπαγάνδας, διαδικασία την οποία βιώνουμε έντονα σήμερα στην Ελλάδα από την νεοταξική δήθεν “αριστερά” τού “Κ”ΚΕ , “Σύριζα” και λοιπόν αντιλαϊκών συστημικών παραφυάδων.
Ο καπιταλισμός είναι το σύστημα που ανέπτυξε στο έπακρο όλη την διαστροφική ισχύ τού ερπετικού εγκεφάλου.
Όπως έχω υποστηρίξει στο παρελθόν, ο ερπετικός εγκέφαλος καθ’ εαυτόν είναι πάρα πολύ χρήσιμος και όταν λειτουργεί υγειώς, τουτέστιν όταν περιορίζεται στις λειτουγίες που τού αρμόζουν, συμβάλει αποφασιστικά στην διατήρηση τής ζωής. Η διάσωση, διατήρηση και αναπαραγωγή τής ζωτικής δυνάμεως είναι αναμφίβολα η βάση για την επιτέλεση όλων των άλλων λειτουργιών. Αυτή η διαπίστωση όμως δεν συνεπάγεται, ότι αυτή ευρίσκεται υπέρ άνω όλων των άλλων. Μπορεί να χρειαστεί κάποτε να θυσιάσουμε την ζωική μας δύναμη, υπό την μια άλλη μορφή, ή να θυσιάσουμε ακόμη και την ζωή μας, για κάτι στο οποίο αποδίδουμε μεγ`αλύτερη αξία.
Να θεωρήσουμε την ζωική δύναμη ως αυτοσκοπό, θα ήταν σαν να θεωρούμε την διατήρηση τού κινητήρος ενός αυτοκινήτου οχήματος, ως τον εν τέλει λόγο τής ύπαρξής του.Ο λόγος ύπαρξης ενός αυτοκινήτου συνίσταται στην παρεχόμενη από αυτό δυνατότητα μετάβασης γρηγορότερο και με λιγότερο κόπο από ότι με μη μηχανικό τρόπο σε κάποιο μέρος.
Τα προ τού καπιταλισμού οικονομικοκοινωνικά συστήματα στηρίχθησαν όσο αφορά την πλειοψηφία των μελών τής κοινωνίας στον εξαναγκασμό. Τόσο το δουλοκτητικό σύστημα, όσο και η δουλοπαροικία, επέβαλαν την δια βιαίων μέσων και υπό την απειλή κυρώσεων εξαναγκαστική προσκόληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των παραγωγικών υποκειμένων στούς χώρους παραγωγής και στην επιβεβλημένη καταβολή δουλειάς. Κύριος λόγος τής προσαρμογής στα παραγωγικά δεδομένα ήταν (και σε κάποιο βαθμό εξακολουθεί να παραμένει) ο φόβος έναντι τής επιβολής κυρώσεων σε περίπτωση μη προσαρμογής. Η υποταγή στον φόβο επιβολής φυσικών κυρώσεων αποτελεί την στοιχειωδέστερη εκδήλωση τού ενστίκτου τής αυτοσυντηρήσεως μετά την ακόμη πλέον στοιχειώδη, η οποία είναι η αντίδραση σε εκδήλωση εξωτερικού κινδύνου.
Ο καπιταλισμός όμως παρείχε πλήρη δυνατότητα διακίνησης τού παραγωγικού δυναμικού. Η υποχρεωτική πρόσδεση στον χώρο δουλειάς καταργήθηκε, οι παραγωγοί “απελευθερώθησαν”. Έπαψαν να υπάρχουν κύριοι και δούλοι και έγιναν άπαντες “κύριοι”. Εφ’ όσον όμως ο “κύριος” τάδε δεν έχει φράγκο στην τσέπη, λίγο τον ωφελεί και η ιδιότητα τού “κυρίου”, η οποία μετετράπη ως αμέσως εξαρτημένη από τα υπάρχοντα ψιλά. Τουτέστιν ο καπιταλισμός λειτούργησε με συνθετότερες λειτουργίες τού ερπετικού εγκεφέλου, διότι τού παρείχε κίνητρα όχι μόνον εκούσιας προσαρμογής, αλλά τον μετέτρεπε στην κυριολεξία σε ερπετό που έτρεχε πίσω από τον εαυτό του. Το ερπετό σταμάτησε να έρπει και ξεκίνηση να πετά. “Πρόοδος” σημαίνει κυνήγι, όπου ο καθείς δίνει τα ρέστα του. Αφέντης δεν ήταν πλέον αυτός, ο οποίος στηριζόταν στην επεξεργασία τού φόβητρου από τον ερπετικό εγκέφαλο. Σε αφέντη αναδείχθηκε ο ερπετικός εγκέφαλος αυτοπροσώπως, επιβάλλοντας καθεστώς δουλείας στα λοιπά μέρη τού εγκεφάλου, τα οποία κλήθηκαν με πλήρη υπερλειτουργία να υπηρετούν τις ανάγκες και τις σκοπιμότητές του.
Είναι γνωστο, ότι στον καπιταλισμό τα κίνητρα είναι αποκλειστικά ατομοκεντρικά. Ακόμη και η όποια συλλογικότητα εκφράζεται αποκλειστικά μέσα από ατομικά πρίσμα. Η οικογένειά μου, τα παιδιά μου, οι φίλοι μου, η ομάδα μου, το έθνος μου.
Η αδηφαγία τής κατανάλωσης άνοιγε πρωτόγνωρα όρια στο ανικανοποίητο τής φαντασίας τού οφθαλμού. Το ισχυρότερο όμως κίνητρο τού καπιταλισμού δεν ήταν η επέκταση τού καταναλωτισμού, αλλά το γόητρο τής κοινωνικής ανέλιξης μέσω τής οικονομικής “επιτυχίας”. Όπως πολύ ορθά διαπίστωσε ο Γκυ Ντε Μπορ στην “Κοινωνία του Θεάματος” γρήγορα πέρασε το παραγωγικό υποκείμενο από το γόητρο τού “έχειν” στο γόητρο τού “φαίνεσθαι”.
Αυτό που υπήρξε κατά την διάρκεια τής δουλοκτησίας και τής δουλοπαροικίας φρενίτιδα ξιπασμού για τις κυρίαρχες τάξεις, τα ομοφυλόφιλα τσιμπούσια με τις παλακίδες, το κιτσαριό με τα ξεβράκωτα αγαλματίδια στο προάβλιο δίπλα στο συντριβάνι με το ξερατό, τα χρωματιστά φτερά που δονούσε το οικιακό προσωπικό για να αερίζονται τα αχαμνά τού αφέντη κατέστη στον καπιταλισμό κοινωνικό “κεκτημένο”: Αμαξάκι γυαλιστερό δεξαεξαβάλβιδο, μασέλες με χρυσό δοντάκι, ρολόγια όχι για να δείχνουν την ώρα αλλά την μάρκα πολυτελείας τού κατασκευαστού, ακίνητα, κινητά, φούσκες με μπούκλες, διδακτορικά χάρβαρντ, τσακμάκια με φουρό και ότι βάλει ο νούς του ανθρώπου. Με ένα μπλουζάκι που κόστιζε κάτι παραπάνω κι ένα ζευγάρι ελβιέλες πολυτελείας μπορούσε να γίνει ο κάθένας πλέον BOSS και με την βούλα στο στήθος.
Ο ερπετικός εγκέφαλος γιόρταζε πλέον την άκρα επιβολή του πάνω στις υπόλοιπες περιοχές τού εγκεφάλου. Τις τράβαγε, τις ξύλωνε, τις πίεζε, έκανε επάνω τους μονόζυγο όπως αυτός γούσταρε. Ουίσκια με παϊδάκια, χασίσια με τζιπάκια, βιβλιάρια καταθέσεων με διπλή πίττα, σούζες στην εθνική με εορτοδάνεια.
Στην φάση του τουρμποκαπιταλισμού έγιναν όλα “υπέρ”. Υπεραγορές, υπερπροσφορές, υπερεσίες για να διοριστείς και να κονομάς με μοναδικό προσόν την κομματική σου ταυτότητα ή μόνο επειδή ο μπαμπάς σου είναι χαφιές, νάναι καλά και η γιαγιά που πέθανε νωρίς για να πουλήσουμε το διαμερισματάκι και να τα παίξουμε στο χρηματιστήριο. Κονόμα και ευμάρεια από το τίποτε. Και μετά σου λέει ο ερπετικός εγκέφαλος, ότι θέλει να μάθει να χορεύει ταγκό. Όχι ρε, ντίσκο και πολύ σου πάει.
Αν δεν είχε συγγράψει ο Σέργιος Νείλος στα “Πρωτόκολα των Σοφών τής Σιών” κατ’ εντολή τής τσαρικής αστυνομίας Οχράνα, ότι “οι γκιγιονίμ είναι βόδια που καθοδηγούνται από τα ένστικτα με αποτέλεσμα να μπορέσουμε να τούς ελέγξουμε πολύ εύκολα, αναπτύσσοντας τις αδυναμίες τους, ώστε να επιβάλλουμε τα δόλια σχέδιά μας”, θα έπρεπε ΝΑ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΨΩ ΕΓΩ.
Αδυνατώ βέβαια να πιστέψω, ότι αυτά τα εφηύραν οι απόγονοι πέντε τζομπαναραίων, οι οποίοι το παίζουν σήμερα σιωνιστές, ενώ μια ζωή μάζευαν κοπριές για να τοιχοκολήσουν κάποιες αφίσες, για να καλέσουν τα μέλη τους στην επόμενη τελετουργία τού μολόχ. Αυτοί κρατάνε εικονικά το ταμείο, ώστε να καλύπτονται πίσω τους οι πραγματικοί επικυρίαρχοι, οι οποίοι αναπτύσουν το Master Plan επιστροφής τής ανθρωπότητος σε συνθήκες δουλείας. Μια δουλεία, η οποία δεν θα στηρίζεται πλέον στον δερμάτινο κνούτο, αλλά στο τεχνολογικό μαστίγιο και οι αλυσίδες δεν θα δένονται στα πόδια, αλλά θα ροκανίζουν μέχρι και το τελευταίο χρωματόσωμα των κυττάρων των υποψήφιων σκλάβων.
Στην περίπτωση τού καπιταλισμού έμοιαζαν οι άνθρωποι να έχουν μπερδέψει κάποια στοιχειώδη δεδομένα, ή άλλως πώς το σώβρακο με την γραβάτα: Θαμπωμένοι, καταπίνοντας το χαπάκι τής “προόδου”, που τούς είχαν ρίξει οι επικυρίαρχοι, μέσω μιας δοτής και άνωθεν ελεγχόμενης “επιστήμης”, με στόχο την έντονη στρέβλωση τής παραγωγής γνώσεως, η οποία επέβαλε την καθιέρωση τεχνολογιών ως δήθεν εξαίρετων επιτευγμάτων, που όμως βασικό στόχο είχαν την αναπαραγωγή εξουσιαστικών μοντέλων και την όλο εντονότερη πρόσδεση των ανθρώπων σε αυτά, θαμμένοι οι άνθρωποι στην ονείρωξη μιας μονόπλευρης καταναλωτικής καθημερινότητος, πίστεψαν, ότι αυτοί αποτελούν την κορωνίδα τής υπάρξεως. Πίστεψαν, ότι είχαν πιάσει τον ταύρο τού πεπρωμένου από τα κέρατα και ότι βάδιζαν βήμα προς βήμα προς ένα καλύτερο αύριο, στο οποίο η υποτιθέμενη “πρόοδος” θα τούς εξασφάλιζε ολοένα και πιο πλουσιοπάροχη απόλαυση υλικών αγαθών και “προηγμένων” υπηρεσιών στους τομείς τής παιδείας, τής περίθαλψης, της κοινωνικής εξασφάλισης και τής δυνατότητος να συμμετέχουν στην πρόσληψη τής πληροφορίας.
Το λεγόμενο “κοινωνικό κράτος” έμοιαζε να έχει υιοθετήσει στην κυριολεξία τον πολίτη.
Καλε ποιοί επικυρίαρχοι; Εδώ πρόκειται για τους πιο καλούς ανθρώπους, εκλεγμένους μέσα από τις δικές τάξεις! Φτάνει να προμηθευθείς και συ ένα κομματικό βιβλιάριο, να γίνεις μέλος σε σε κάποια κομματική νεολαία, να τρέξεις πίσω από κάποιο μέθυσο παλαβιάρη που φοράει ζιβάγκο και το παίζει σωτήρας για λογαριασμό τής CIA, ή πίσω από κάποιο πρώην φασισταριό τού εμφυλίου, ο οποίος το παίζει πλέον ανανήψας “δημοκράτης”, ή πίσω από κάποιον “αριστερό” θολοκουλτουριάρη, ο οποίος εργάζεται ως “αναλυτής” στις κρατικές μυστικές υπηρεσίες, να καταντήσεις δηλαδή πιστό καμματόσκυλο, ώστε να λάβεις μέρος στην νομή τής εξουσίας. Να γίνεις μέλος κάποιας νομαρχιακής επιτροπής, να διοριστείς σε κάποιον κρατικό οργανισμό και να κάνεις καριέρα γραφειοκράτη, να ανέλθης στην κομματική γραφειοκρατία, ώστε να αποκτήσεις “πολιτικό” πρόσωπο και να καταστείς κοινωνικά “σπουδαίος”, βγαίνοντας από το γκέτο τής αφάνειας και τής ανωνυμίας. Κέρδη πολλά και εισόδημα μεγάλο, φθάνει να καταστεί κάποιος γρανάζι αυτού τού συστημικού μηχανισμού, ο οποίος εξασφαλίζει την “πρόοδο τού πολιτισμού”, την “κοινωνική ευημερία”, την καθημερινή μας “ευρυθμία”, την δυνατότητα της συνεχούς ανέλιξης στους πολλούς, την απόκτηση ιδιόκτητης στέγης, το τριπ τής αυτοκίνησης, την θέρμη για τα οπίσθια τού καναπέ, την πρόσβαση στην αδιάλειπτο ερωτική αίσθηση μέσαω τής τσόντας, στα γλυκά ταψιού, στα προφιτερόλ, στα μάλμπορο, στην καθημερινή κρεοφαγία και ορμονική αποκτήνωση, στα μπουζούκια, στα τερλεμπούκια και το σλιπάκι του ταρζάν για κάθε κακομοίρη.
Θολωμένοι οι άνθρωποι κατέστησαν έρμαια στην ολοένα και πλέον ολοκληρωτική κυριαρχία τού ερπετικού εγκεφάλου μέσα στο κρανίο τους. Εκτόπισαν τα υπόλοιπα εγκεφαλικά κέντρα και δομές σε ένα είδος υπολειτουργίας και στρεβλής αναστροφικότητος, συμφώνως προς τούς καθορισμούς τού ερπατικού τμήματος.
Μετάλλαξαν την ούτως ή άλλως υποτονική κριτική τους ικανότητα με το αναμάσημα στερεότυπων, τα οποία διέχεε ολογυρά τους η ακατάσχετη μιντιοκρατία. “Το είπε η τηλεόραση”, “το έγραψε η εφημερίδα”, “το είπε ο κύριος τάδε που είναι καθηγητής πανεπιστημίου”. Στην ουσία έπαψαν οι άνθρωποι να βλέπουν γύρω τους: Σταμάτησαν οικειοθελώς να επεξεργάζονται τα μυνήματα και τις εικόνες, που προσελάμβαναν γύρω τους. Έστω και αυτά που αποτελούσαν μα παραποιημένη πρόσληψη από τα μαζικά μέσα: Το αίσχος τής αιματηρής επιβολής των ισχυρών μέσω των κρουνών αίματος, που προξενούσαν οι πόλεμοι, την ολοένα και εντονότερη επικράτηση τού στρατοκρατικού κατεστεστημένου στη σύνολη οικονομική και πολιτική διαδικασία, την φρενίτιδα της δήθεν “εξασφαλίσεως” τής ειρήνης μέσω των διογκούμενων πολεμικών εξοπλισμών, την μετατροπή των πόλεων σε οικολογικές χαβούζες, την μετατροπή τής τροφής σε νάυλον κόπρανα, την συμπαιγνεία κράτους και μαφίας, ιδιαίτερα στην διάδωση των ναρκωτικών και την καταρράκωση με αυτά ολοένα αυξανόμενου τμήματος τής νειλαίας, την διογκούμενη μετάλλαξη τής πραγματικής οικονομίας σε χρηματηστηριακή φούσκα μέσω των παραγώγων.
Η ονείρωξη τής αναπαραγωγής μιας στρεβλής ευημερίας στηριζόταν ολοένα και περισσότερο στα πλέον σαθρά δεκανίκια, αποτελούμενα από συφιλιδικό ξύλο. Το καταναλωτικό κρεσέντο στηριζόταν όλο και περισσότερο στον αυξανόμενο ιδιωτικό και κρατικό δανεισμό, στην υποδούλωση των πάντων σε σκοτεινά τραπεζικά καστεστημένα κάποιων μετρημένων στα δάκτυλα διεθνών οίκων ανοχής. Οι υπάλληλοι και διεκπεραιοτές αυτών των κυκλωμάτων ξεκίνησαν πλέον να παρουσιάζονται στο άμεσο πολιτικό προσκήνιο, ως υποτιθέμενοι πολιτικοί “ταγοί”, δίπλα στα παραδοσιακούς κομματικούς τζομπαναραίους, οι οποίοι εξακολουθούν να γεμίζουν το στόμα τους με φούσκες προπαγάνδας.
Οι άνθρωποι μπερδεμένοι είχαν μπερδέψει κάποιες σημαντικές “λεπτομέρειες”. Όταν οι τροφείς θρέφουν το αρνάκι για να το καταστήσουν τετράπαχο, αυτό δεν το κάνουν διότι αγαπούν το αρνί και το έχουν υιοθετήσει, ούτε διότι το αρνί είναι μάγκας.Το αρνάκι θρέφεται για να σφαγεί δυό μέρες πριν το μεγάλο φαγοπότι, πριν ανοίξουν τα τσίπουρα και κουρδιστούν τα βιολιά, για να πέσουν τα παϊδάκια του πάνω στην θράκα και να καταστεί η προβιά του φόρεμα τού επόμενου λύκου.
Όταν οι μαστρωποί δωρίζουν στο κοριτσάκι που παρακολουθούσαν από καιρό γουναρικά και το πηγαίνουν με το καγιέν στα μπουζούκια, δεν το πράτουν διότι αγαπούν αυτό το κοριτσάκι πραγμάτι. Αφού το εθίσουν στην ψεύτικη πολυτέλεια, έρχεται η ώρα να τού πουν: “Μωρό μου δεν μπορώ να σε πάω απόψε βόλτα με το αυτοκίνητο, γιατί μου το κατασχέσανε. Γνωρίζω όμως ένα γεροντάκι, που φυσάει πολύ παρά. Εάν πας μαζί του κάνα δυο νύχτες, θα μπορέσουμε να το πάρω πάλι πίσω και πάλι θα είμαστε στα στέκια μας”.
Με ανάλογα τεχνάσματα δεν κλιμακώνεται μόνο η εκπόρνευσις ανθρώπων, αλλά και ο εξανδραποδισμός ολόκληρων κοινωνιών.
Πράγματι η αγάπη μας προς τους πολιτικούς μας νταβατζήδες μοιάζει να είναι παθολογική. Όταν σπρώχνει ο ερπετικός εγκέφαλος μέσα στο κρανίο μας αδρεναλίνες, μοιάζει να έρχεται κάθε κυτταρό μας σε οργασμό.
Η ανάδειξη τού ερπετικού τμήματος και κεντρικό επεξεργαστή τού εγκεφάλου είναι σαν αντικαθιστούμε τον χειρούργο από τον σκύλο του. Ο σκύλο του είναι πολύ χρήσιμος πίσω από τον φράκτη τής οικίας του, για να προσέχει μην πηδήξει το βράδυ μέσα κάποιος κλέπτης. Όμως εάν αναθέσουμε στον σκύλο την εποπτεία των ηλεκτρονικών μηχανημάτων στι χειρουργείο μάλλον θα φτάσει ο ασθενής γρήγορα στην παροχή υπηρεσιών τού γραφείου τελετών.
Ο ερπετικός εγκέφαλος δεν είναι κακός. Απλά δεν είναι σε θέση να επιτελέσει υψηλότερες λειτουργίες, διότι αποτελεί το προστατευτικό σασί τού μηχανήματος και όχι μάδερ μπόαρντ.
Οι επικυρίαρχοι όμως φρόντισαν να τον αναδείξουν όχι μόνο σε βασικό κύκλωμα, αλλά και σε κεντρικό επεξεργαστή, υποδουλώνοντας όλα τα λοιπά στην λειτουργική μονοκρατορία του, μέσω ενός συστήματος έντεχνα επεξεργασμένων ιών, έχοντας μελετήσει σε βάθος την ανθρώπινη χάρντγουερ και σόφτγουερ.
Δεν είναι μόνο τα κέντρα εκλογίκευσης τα οποία πρόσδεσαν οι επικυρίαρχοι στην ερπατική λαμαρίνα. Ακόμη σημαντικότερη ήταν η πρόσδεση των ανώτερων και ανώτατων κάντρων τού εγκεφάλου σε αυτήν. τα οποία σχετίζονται με την υπερβατική διάσταση τού ανθρώπου. Το αντίστοιχο άρμα ιών τού προγραμματισμού των επικυριάρχων συνιστούν οι ελεγχόμενες από αυτούς θρησκείες. Καφτάνια και γενεάδες, σαρίκια και συμπράγκαλα, φοβέρες και αναθεματισμοί, κολάσεις γεμάτες κάρβουνο και παράδεισοι γεμάτοι μεταφυσικό πιλάφι, έρχονται από την μια για να προσδέσουν τον μαζάνθρωπο τόσο στο τριπ της; ατομικής σωτηρείας, όσο και να παρέχουν μάσκα σαθρούς “αξιοπρέπειας” στο κάθε κοινωνικό και πολιτικό καθαρματάκι, φτάνει αυτό να υποδύεται την εκπλήρωση των θρησκοληπτικών του “καθηκόντων”.
Βαρύγδουπες αναφορές σε ορθοδοξίες και ισλαμισμούς, φίλημα τής παντόφλας τού κάθε μασόνου καρδιναλίου, απανωτές αναφορές στα “θεία”, είναι ικανά για να προσδέσουν κύρος υποκριτικής ευσέβειας στον κάθε απαταιώνα, που προσκυνά τον ερπετικό εγκέφαλό του.
Παραινέσεις τού τύπου “κάνε ότι θες, αλλά έλα μετά να εξομολογηθείς σε μάς για να σού συγχωρεθούν οι αμαρτίες” επιχειρούν να υποκαταστήσουν την υπερβατική αναζήτηση τού ανθρώπου με το αγελαίο συναίσθημα τής συμμετοχής σε κάποια θρησκευτική γκρούπα.
Σφάξε και ρίμαξε, αρκεί τα όπλα να είναι ευλογημένα από πάστορα. Ο στρατός των πραιτωριανών των ΗΠΑ είναι γεμάτος στρατιωτικούς ιερείς, ενώ το πεντάγωνο αναγνωρίζει ως επίσημο θρησκεία και την “εκκλησία του σατανά” του λεβί κωλομετσίμπαγες.
Το τέχνασμα ανάδειξης τού ερπετικού εγκεφάλου σε καθοριστικό παράγοντα των εγκεφαλικών λειτουργιών μετέφερε την φυλακή μέσα στο κρανίο μας. Ο απλός λαός, πριν καταρρακωθούν έντεχνα από τούς επικυριάρχους οι όποιες ήδη καταταλαιπωρημένες αξίες ονόμασε το φαινόμενο απλό “ωχαδερφισμό” και ο Τζιμάκος “μαγκιά, κλανιά και απόστημα”.
Μέσω τής τεχνητής στρεβλώσεως τού ερπετικού εγκεφάλου φτάσαμε ως ενεργούμενα δίποδα στην σημερινή διεθνή δικτατορία των πέντε τραπεζών, δηλαδή της μιας και αυτής κλίκας, στα πλαίσια τής λεγομένης “νέας τάξης πραγμάτων”.
Αποτελεί όμως η κάθετος πτώχευσή μας και η συγκέντρωση όλου του πλούτου στην δικαιοδοσία αυτών που κατέχουν έτσι κι αλλιώς τις μηχανέ κατά βούλησιν κοπήν χρήματος, ή μήπως αυτά αποτελούν το μέσον για την επιβολή, άλλων πλέον ζοφερών στοχεύσεων;
Πού αποσκοπεί τελικά η μανία τής ξέφρενης επιχείρησης ολοκληρωτικής μας υποδούλωσης;
Θεωρώ, ότι κατά την διάρκεια τού περασμένου έτους έπεσαν πλέον πλήρως οι μάσκες των επικυριάρχων, για όσους επιθυμούν να δούν τι πραγματικά κλιμακώνεται.
Τα διάφορα κοινωνικά συστήματα, οι άνωθεν ελεγχόμενες θρησκείες, οι δήθεν ιδεολογίες και τα θεωρητικά φτιασιδώματα, τα δήθεν τεχνολογικά “επιτεύγματα”, οι μηχανισμοί τής δήθεν “κοινωνικής ευημερίας”, τα δήθεν “μέσα ενημέρωσης”, και το όλο παραμύθιασμα αποδείχθηκαν σκεύη των μασκοφόρων τής εξουσίας.
Οι μάσκες τής εξουσίας δεν έπεσαν λόγω των αγώνων κάποιου κοινωνικού υποκειμένου. Η ίδια η εξουσία τις απέβαλε για να δείξει τα πραγματικά δόντια της, πριν αυτή περάσει στο επόμενο βήμα του σχεδίου της.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και σήμερα, που το αποτρόπαιο καθίσταται ορατό, δεν είναι κατά αυτονόητο τρόπο ερμηνεύσιμο. Όμως τώρα η μασκαράτα τελείωσε. Μπορούμε ίσως να διακρίνουμε το ωμό κρέας του καρνά-βαλου. Το “κάρνε”. Δεν μπορούμε όμως ακόμη να διακρίνουμε τον βάαλ. Τούς “επερχόμενους”. Όμως το αναγκαίο βήμα προς την επίγνωση δεν πλέον καθόλου μεγάλο.
ΑΡΑ ΣΥΝΤΟΜΩΣ ΘΑ ΚΛΗΘΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΩΜΙΣΘΟΥΜΕ ΕΙΣ ΕΚΑΣΤΟΣ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ.
2. ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΑ ΜΠΑΡ ΑΝΤΙΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΟΣ
Κάνοντας αναφορά στον “άνθρωπο” σε συνδυασμό με την πολιτική, αναμφιβόλως τα εξαγόμενα συμπεράσματα δεν αφορούν απλά και μόνον τις μέσες επιλογές, οι οποίες οδηγούν στην συγκρότηση και αναπαραγωγή ενός ισχύοντος πολιτικού καθεστώτος, αλλά επεκτείνονται σε όλες εκείνες τις κοινωνικές δομές, οι οποίες συμβάλλουν στην σύνθεσή του. Δεδομένου όμως, ότι το ενεργούν υποκείμενο είναι πάντοτε κάποιο συγκεκριμένο φυσικό πρόσωπο, το οποίο μπορεί μεν με την ένταξή του στον συρμό του κοινωνικού χειμάρρου να εναποκτά συλλογικά χαρακτηριστικά και κοινότυπες ιδιότητες, οι οποίες κατά κανόνα εκτοπίζουν βάναυσα – έστω και εάν αυτή η διαδικασία σπανιότατα καθίσταται αντιληπτή – αυτό που θα μπορούσε να είναι μια αυτόνομη και συνειδητή προσωπικότητα, καθίσταται κατανοητό, ότι αυτή η συλλογική και εν τέλει ευρισκόμενη υπεράνω των μεμονωμένων ατόμων ζύμωση, εδράζεται στην σφαίρα τής ατομικής τους ψυχολογίας.
Αυτή η διαπίστωση ηχεί κατ’ αρχήν οξύμωρος. Πώς είναι δυνατόν το συλλογικό, το οποίον διαμορφώνει εν τέλει το ατομικό, να εδράζεται στην ατομική σφαίρα; Ακολουθώντας κάποια απλοϊκή νοηματική συνεπαγωγή, θα φθάναμε μάλλον σε λάθος συμπέρασμα, υποθέτοντας, ότι το πρωταρχικό ατομικό δεδομένο αντικατοπτρίζεται, ή έστω διαχέεται στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ώστε να επιστρέψει εκ νέου δομημένο και δομούν στην ατομική σφαίρα. Μια τέτοια διαδικασία θα αναδείκνυε τελικώς πράγματι το άτομο σε αυτόνομο δημιουργικό παράγοντα τού πεπρωμένου του, όπου εκχυνόμενη η εντελέχειά του υπό την μορφή παρορμήσεων, διαθέσεων και σκοπιμοτήτων στο δούναι και λαβείν με τούς συνανθρώπους του, θα ζυμονώταν στα πλαίσια μιας κοινωνικού χαρακτήρος συνθέσεως, οπότε και θα επέστρεφε έχοντας υποστεί διαμορφώνουσα αλλοίωση σε αυτό. Υπό αυτήν την οπτική θα έπρεπε τότε τα κοινωνικά επιτεύγματα να αναζητηθούν στα χαρίσματα τού ατομικού χαρακτήρος και τα κοινωικώς κακώς κείμενα στις αδυναμίες αυτού.
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά, καθότι το στημένο παιχνίδι είναι πολύ πιο σοφιστικέ από ότι φαίνεται στην επιφάνεια. Το δράμα τού ανθρώπου δεν έχει απλά κοινωνικό χαρακτήρα, αλλά εδράζεται σε κοσμικές προεκτάσεις.
Δεν γνωρίζω προσωπικώς τον Κώστα Γαβρά, αλλά εάν το έφερνε η τύχη να τον γνωρίσω, είμαι βέβαιος ότι θα γινόμαστε εξαιρετικοί φίλοι (Όπως μου είπε κάποτε κάποιος “δεν ξέρω να παίζω πιάνο, αλλά εάν ήξερα, είμαι βέβαιος ότι θα γινόμουν ένας παγκοσμίου φήμης πιανίστας”).
Πριν από αρκετά χρονάκια, όταν σύχναζα μετά μεσονύκτιον στα μπαρ, μου υπέβαλλαν κάποιες κυρίες κατά στατιστική διαπίστωση μονίμως δύο ερωτήσεις: Η πρώτη αφορούσε την εθνικότητα από την οποία προέρχομαι. Φυσικά απαντούσα με υπερηφάνεια ότι είμαι Έλλην. Η δεύτερη αφορούσε το όνομά μου. Τότε απαντούσα ότι ονομάζομαι Costa Gavras. Παρόλο που τα τελευταία δέκα χρόνια δεν μπήκα ξανά σε μπαρ, καθότι ενδιαμέσως με σιχάθηκε ακόμη και το σκυλί του μπάρμαν, αποφάσισα να κόψω αυτήν την αντιποίηση προσωπικότητος με το μαχαίρι, για δυο λόγους:
Ο πρώτος συνίσταται, στο ότι δεν κατάφερα με το εν λόγω ευτελές μου τέχνασμα ποτέ να κερδίσω την συμπάθεια κάποιας από τις εν λόγω κυρίες. Ο δεύτερος ανάγεται στην ριζική διαφωνία μου με το συμπεράσμα, το οποίον εξάγει ο παρ’ ολίγον φίλος μου στην τελευταία του κινηματογραφική ταινία, την οποία τιτλοφορεί “Καπιταλισμός”. Αυτό συνίσταται στην διαπίστωση, ότι για την τρέχουσα κακοδαιμονία φταίει η παθογενής έλξη των ανθρώπων από το χρήμα.
Κατά την διάρκεια της ιστορίας υπήρξαν χοντροκοινωνίες μέσα στο Μάτριξ, οι οποίες εφάρμοζαν κατά κόρον την τελετουργική αιμοποσία και ανθρωποφαγία, οι οποίες είχαν σχεδόν καταργήσει την κυκλοφορία τού χρήματος.
Το χρήμα αποτελεί μόνον ένα από τα μέσα υποδουλώσεως στον ερπετικό εγκέφαλο. Η οποία υποδούλωση, όπως προανέφερα δεν αποτελεί και αυτή αυτοσκοπό, αλλά τέχνασμα επιβολής των επικυριάρχων στις ανθρωποφάρμες.
Συνεχίζεται…
Αναρτήθηκε από botilia sto pelagos
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek