Δεν βαρέθηκες φίλε μου να ελπίζεις να ζήσεις μέσα σε μια σάπια δημοκρατία;

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Έχει καιρό τώρα που έριξα τον εαυτό μου στην πραγματικότητα που μας παρουσιάζουν οι πολιτικοί μαζί με τα κανάλια.
Προσπάθησα να γίνω στην φαντασία μου ένας πολίτης νόμιμος και έγινα ένας αριθμός.
Προσπάθησα να φανταστώ την ζωή μέσα από την δική τους προτεινόμενη δημοκρατία και ένιωσα δούλος.

Προσπάθησα να κατανοήσω την γλώσσα τους μα είδα ψέμα τυλιγμένο από άπειρες όμορφες λέξεις των προγόνων μου .
Προσπάθησα να σχεδιάσω τον επαγγελματικό μου μέλλον μέσα στην δική τους αγορά και βρέθηκα σε ένα κελί για φοροφυγάδες.
Προσπάθησα να φανταστώ την οικογένειά μου μέσα στα πρότυπα της κοινωνίας που μας λανσάρουν κάθε μέρα και είδα παιδιά πεινασμένα με δάκρυα στα μάτια.
Προσπάθησα να φανταστώ την Ελλάδα δημοκρατικά ελεύθερη μα είδα μοναχά τυράννους.
Προσπάθησα να πιστέψω στην ελπίδα για έναν καλύτερο μέλλον μα έχασα την πίστη μου για λευτεριά.
Και στο τέλος της φαντασίας μου υπήρχε μόνο θάνατος.

Θάνατος για την λευτεριά, θάνατος για την παιδεία, θάνατος για την υγεία, θάνατος του πνεύματος, θάνατος της ιστορίας μας, θάνατος της φιλοσοφίας μας, θάνατος της οικογένειας, θάνατος της φιλίας, θάνατος της ποίησης και της λογοτεχνίας, θάνατος της μουσικής, θάνατος της χαράς, θάνατος της λύπης, θάνατος της γειτονιάς, θάνατος της γεωργίας, θάνατος στο Αιγαίο, θάνατος στην Θράκη και την Κρήτη θάνατος σε κάθε γωνιά του δρόμου, θάνατος σ΄αυτό το όνομα που αιώνια στέκει περήφανο πάνω στην γη…θάνατος στην ΕΛΛΑΔΑ δηλαδή.
Μα αυτά είναι όλα στην φαντασία μου και στην πραγματικότητα των 300 της βουλής και της τρόικας.

Η δική μου πραγματικότητα έχει κάτι που δεν το δίνω, δεν το πουλάω γιατί δεν έχει τιμή, δεν έχει αξία σε ευρώ, δεν μπορεί κανένας να το κουμαντάρει και να το υποδουλώσει εκτός αν το πουλήσω εγώ.
Δεν μπορεί κανένα στατιστικό να το ακουμπήσει, δεν μπορεί καμία τράπεζα να το κατασχέσει και δεν υπάρχει κελί στα μέτρα του.
Και αυτό το κάτι είναι η ψυχή μου, η ψυχή που δεν την πούλησα στον διάβολο αλλά την κρατάω για να σας στείλω στο διάλο.
Είναι η ψυχή μου, που ακόμη έχει μέσα της εκείνους τους τρελούς 300 του Λεωνίδα, έχει ακόμη εκείνη την απάντηση ( αν θα ζήσω θα τους γαμήσω και αν πεθάνω θα μου κλάσουνε τον μπούτσο) του Καραισκάκη προς τους ομοίους σας πασάδες.
Και ξέρω πως οι ώρες σας είναι μετρημένες.

Είναι μετρημένες γιατί τις μετράτε σαν καλοί αριθμοί που είστε.
Είναι μετρημένες γιατί πουλήσατε την ψυχή σας και στο τέλος αυτό που μετράει σε κάθε μάχη είναι η ψυχή.
Και σ΄ αυτή την μάχη τα όπλα είναι περιττά, οι στρατηγοί και οι ομαδάρχες είναι αχρείαστοι,
η αριστερά και η δεξιά να πάνε στο αγύριστο, το μεγάλο εγώ του καθενός ας πέσει πρώτο στην μάχη, το βόλεμα ας γίνει εθελοντισμός, η ψήφος ας γίνει δικαίωμα στην δημοκρατία και όχι θέση στο δημόσιο και στην εργολαβία.
Σ΄αυτή την μάχη φίλε μου μην με ρωτήσεις να σου πω την λύση γιατί την ξέρεις ήδη, μην ψάξεις κάποιον αρχηγό για να σε σώσει, πιστεύω να χόρτασες από σώσιμο.

Και όσο για μένα, ναι θα σου πω. Θα σου πω πως δεν πατάω σε καμιά εφορία και ας τους χρωστάει το Α.Φ.Μ. μου, δεν υπακούω σε κανένα από τους νόμους τους γιατί είναι παράνομοι οι ίδιοι…..
Και όσο για την ψυχή μου, αυτήν την λύτρωσα από τότε που έκοψα την πρέζα και μιλάω για την αληθινή πρέζα και όχι για τα υποκατάστατα που προσφέρει ο οικονομικός παράδεισος του χουντικού μας συστήματος.

Και αν φοβάσαι φίλε μου τα χειρότερα τότε ξεκίνα για τα καλύτερα.

Αν φοβάσαι φίλε μου τις απειλές τους τότε πολέμα για τα όνειρά σου.
Δεν βαρέθηκες φίλε μου να ελπίζεις να ζήσεις μέσα σε μια σάπια δημοκρατία;
Πίστεψε φίλε μου στον θεό που κουβαλάς μέσα σου και αυτός δεν θα σε προδώσει ποτέ………