Για τα παιδιά ενός (αν)ιερού πολέμου…

Για τα παιδιά ενός (αν)ιερού πολέμου…
Εικόνες φρίκης με νεκρά και τραυματισμένα παιδιά μας βομβαρδίζουν τις τελευταίες μέρες με τα γεγονότα της Γάζας. Παιδιά που δεν έφταιξαν σε κανένα αλλά πληρώνουν ένα τίμημα που άλλοι προϋπολόγισαν για αυτά. Στον τόσο μπερδεμένο και αβέβαιο σημερινό κόσμο, τα παιδιά είναι ότι πιο ιερό υπάρχει γιατί αποτελούν την εικόνα της αγνότητας, της ζωής και του μέλλοντος. Τα παιδιά είναι η ίδια η ζωή και για αυτό είναι ίσως η μόνη σταθερή και αδιαπραγμάτευτη αξία διαχρονικά για τον δυτικό κόσμο.

Του Πάνου Μητρονίκα

Η βία που παρατηρούμε σήμερα απέναντι σε παιδιά όμως δεν είναι κάτι καινούργιο για την Μέση Ανατολή. Δεν είναι καν κάτι τυχαίο ή παράπλευρο όπως θα θέλαμε όλοι μας να ευχόμαστε, είναι σε μεγάλο βαθμό δυστυχώς στοχευμένη. Επιπροσθέτως δεν περιορίζεται στους βομβαρδισμούς της Γάζας όπως ατυχώς μας παρουσιάζεται αυτές τις μέρες.

Η βία κατά των παιδιών είναι ο κύριος πυλώνας της μοντέρνας Ισλαμικής τρομοκρατίας και δεν εξαιρεί καμιά πλευρά, ούτε καν αυτή των ίδιων των Μουσουλμάνων όπως θα δούμε πιο κάτω. Η βία που θα εξετάσουμε λοιπόν έχει βαθύτερες ρίζες και κρατάει από πολύ παλιά. Ήταν βυθισμένη στο λήθαργο ενός πολιτισμικά ακμάζοντος αιώνα για την δύση, και παράλληλα ενός αδύναμου και παρακμάζοντος αιώνα για το Ισλάμ, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες ξυπνάει σιγά σιγά για να μας στοιχειώσει ξανά.

Ας δούμε όμως το ιστορικό της από την αρχή και μέχρι τους σημερινούς βομβαρδισμούς για να έχουμε μια καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη εικόνα από όλες τις πλευρές.

Τα πρώτα επεισόδια στοχευμένης βίας κατά παιδιών αρχίζουν την δεκαετία του ’70 από τους Άραβες εναντίον των Ισραηλινών: Τον Μάιο του 1970 έχουμε την σφαγή του σχολικού λεωφορείου στο Avivim με 34 νεκρά παιδιά. Τέσσερα χρόνια μετά τον Μάιο του 1974 έχουμε τους ομήρους στο Ma’a lot επίσης με κύριο στόχο παιδιά. Τον Απρίλιο του 1980 έχουμε την επίθεση στο βρεφονηπιακό σταθμό του κιμπούτς Misgav Am και τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ένα μέλος της Φατάχ πετάει χειροβομβίδες σε παιδιά εβραϊκής καταγωγής στην Αμβέρσα του Βελγίου. Στόχος πάντα και μόνο τα παιδιά.

Μετά την Ιντιφάντα του 2000 οι επιθέσεις εναντίον παιδιών στο Ισραήλ γίνονται συστηματικές και πολλαπλασιάζονται. Τον Ιούνιο του 2001 σε μια μόνο επίθεση στη ντισκοτέκ «Δελφινάριο» στο Τελ Αβίβ, 21 νέοι χάνουν την ζωή τους και εκατοντάδες τραυματίζονται. Τον Μάρτιο του 2002 μια βόμβα εκρήγνυται δίπλα σε μια ομάδα γυναικών με τα μωρά τους. Άλλη μια βόμβα σε ντισκοτέκ στο Τελ Αβίβ (24 Μαΐου 2002), παιδιά σκοτώνονται σε μια γιορτή παγωτού στο Petah Tikva (27 Μαΐου 2002) και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Στην κοινότητα Itamar ένας ένοπλος σκοτώνει 2 μαθητές που παίζουν στο προαύλιο του σχολείου τους, ενώ σκοτώνει άλλους 3 μέσα σε αυτό τον Μάιο του 2002. Ένα μήνα μετά, δύο ένοπλοι εισβάλουν σε σπίτι και σκοτώνουν μια μητέρα με τρία από τα παιδιά της ενώ τραυματίζουν τα άλλα δύο. Όλα ηλικίας από 5 μέχρι 15 ετών. Σε μια άλλη οικία ένοπλοι σκοτώνουν το ζευγάρι και καρφώνουν τα μαχαίρια τους στα κρεβάτια των παιδιών που ευτυχώς έλλειπαν.

Πιο πρόσφατα, τον Μάρτιο του 2011, είχαμε την σφαγή της οικογένειας Fogel με νεκρούς τους δύο γονείς και τρία παιδιά ηλικίας 11 ετών, 4 ετών και της μικρής μπέμπας της οικογένειας που ήταν μόλις 3 μηνών. Το φοβερότερο όμως ήταν ότι στο δικαστήριο οι θήτες δήλωσαν λυπημένοι που δεν είχαν αντιληφθεί και τα υπόλοιπα δύο παιδιά της οικογένειας που κοιμόντουσαν και έτσι δεν κατάφεραν να σκοτώσουν! [σ.σ. DP: Όποιος ενδιαφέρεται για τις απίστευτες φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος, ας ανατρέξει σε αναζήτηση με λέξεις-κλειδιά στο διαδίκτυο, εμείς αρνούμαστε να τις δημοσιεύσουμε]

Τα επεισόδια είναι πραγματικά αμέτρητα και δεν έχει νόημα να τα αναφέρουμε όλα. Αυτό που έχει όμως πολύ ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η βία κατά των παιδιών δεν περιορίζεται μόνο στα παιδιά των Εβραίων. Είναι το ίδιο συχνή και βάρβαρη και απέναντι στα παιδιά των ίδιων των Μουσουλμάνων.

Στο Ιράκ είχαμε επιθέσεις εναντίων σχολικών λεωφορείων, σχολείων και παιδικών σταθμών σε αμέτρητες περιπτώσεις με κυριότερες αυτές στις 13 Ιουλίου 2005, 3 Δεκεμβρίου 2006, 28 Ιανουαρίου 2007, 12 Οκτωβρίου 2007, 22 Ιανουαρίου 2008 και 7 Δεκεμβρίου 2009. Κάθε μια τους με θύματα δεκάδες παιδιά.

Στις 6 Μαΐου 2007 Ισλαμιστές χτύπησαν έναν δημοτικό σχολείο του ΟΗΕ στην Ράφα της Γάζας (ναι στην δοκιμαζόμενη Γάζα) κατά την διάρκεια αθλητικών αγώνων επειδή τους θεωρούσαν αντί-ισλαμικούς. Στο Αφγανιστάν έχουμε 1.153 καταγεγραμμένες επιθέσεις εναντίον παιδιών και εφήβων από τους Ταλιμπάν μόνο τα τελευταία δύο χρόνια.

Στην Νιγηρία η γνωστή μας πια Μπόκο Χαράμ χτυπά παιδιά από το 2010. Χιλιάδες παιδιά δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο εξαιτίας αυτών των επιθέσεων ενώ εκατοντάδες έχουν σκοτωθεί στον βωμό της αντίθεσής αυτής της οργάνωσης προς την δυτική εκπαίδευση. Πρόσφατα περισσότερα από 200 κορίτσια απήχθησαν και αγνοούνται ενώ πιθανότατα έχουν ήδη πουληθεί σαν σκλάβες.

Τον Σεπτέμβριο του 2004 είχαμε το γεγονός στο σχολείο της πόλης Μπεσλάν στην Βόρεια Οσετία όπου 32 τρομοκράτες κράτησαν ομήρους 1200 παιδιά μαζί με αρκετούς γονείς και δασκάλους. Οι τρομοκράτες τότε δήλωσαν ότι είναι εκεί για να σφάξουν, και το έκαναν μετά από τρεις εφιαλτικές μέρες αφήνοντας πίσω τους 334 νεκρούς και πάνω από 700 τραυματίες, 186 από τους νεκρούς ήταν παιδιά. Παιδιά Χριστιανών και Μουσουλμάνων.

Φαίνεται λοιπόν ότι τα τελευταία χρόνια η στοχοποίηση παιδιών αποτελεί κύρια αν όχι την κυριότερη τακτική των απανταχού Ισλαμιστών τρομοκρατών ανά την υφήλιο. Γιατί;

Οι Ασπίδες της Γάζας

Με τους βομβαρδισμούς της Γάζας τα παιδιά βρέθηκαν πάλι στο προσκήνιο. Αθώα θύματα ξανά ενός πολέμου που δεν γνωρίζουν, ούτε και επέλεξαν να είναι μέρος του. Τα περισσότερα ΜΜΕ επικεντρώθηκαν στους θανάτους από τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς, γεγονός αναμφίβολο και καταδικαστέο, όμως υπάρχει και μια πιο ανησυχητική παράμετρος στο θέμα. Αυτή της εκμετάλλευσής τους από τη Χαμάς και τους ίδιους τους γονείς τους. Αυτή των ανθρώπινων ασπίδων.

Οι ανθρώπινες ασπίδες είναι μια φρικιαστική και πραγματικά παράλογη τακτική για τον ιδιαίτερα ευαίσθητο αξιακά δυτικό κόσμο αλλά απ’ ότι φαίνεται όχι τόσο καθολικά για τον Ισλαμικό. Επικοινωνιακά είναι μια win-win τακτική για όσους την χρησιμοποιούν μιας και είτε θα αναγκάσουν τον αντίπαλο να υποχωρήσει μπροστά στο να διαπράξει μια βαρβαρότητα, είτε θα τον αναγκάσουν να την διαπράξει και να υποστεί τις συνέπειες των πράξεων του απέναντι στην διεθνή κοινή γνώμη.

Πολλοί και πιθανότατα λογικά, απέρριψαν τις καταγγελίες από μεριάς του Ισραήλ για τη χρήση αυτής της πρακτικής από την Χαμάς ως προπαγάνδα. Τα παρακάτω βίντεο όμως νομίζω ότι δεν αφήνουν χώρο για αμφιβολίες σχετικά με την αλήθεια των γεγονότων και των καταγγελιών.

Η πρώτη επιβεβαίωση έρχεται από τον ίδιο τον εκπρόσωπο των Παλαιστινίων στο συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ, Ibrahim Khreisheh στο ακόλουθό βίντεο:

Αλλά και από τον εκπρόσωπο τύπου της Χαμάς, Sami Abu Zuhri σε ένα ακόμα:

Φαίνεται ότι οι Παλαιστίνιοι, για λόγους που είναι δυσνόητοι σε εμάς, έρχονται να επιβεβαιώσουν τα λόγια της πρώην πρωθυπουργού του Ισραήλ, Golda Meir, ότι ο πόλεμος στην Παλαιστίνη θα τελειώσει όταν οι Παλαιστίνιοι αρχίσουν να αγαπάνε τα παιδιά τους…

Το Ισραήλ (κακώς κατά την άποψη του γράφοντος) επέλεξε να διαπράξει τη βαρβαρότητα και να «εισβάλει» σε έναν αξιακό κόσμο πολύ ξένο για εμάς τους Δυτικούς αλλά και για το ίδιο, κρίνοντας από τις αντιδράσεις μεγάλης μερίδας Ισραηλινών. Μια πιο σωστή επιλογή, θα ακουστεί ιδεαλιστικό, θα ήταν ίσως η επίκληση της διεθνούς κοινότητας να αναλάβει δράση μέσω του ΟΗΕ για να ξεκαθαρίσει την κατάσταση και να γλυτώσει και τις ζωές όλων αυτών των παιδιών που βρίσκονται στη μέση ενός πολύ βρώμικου παιχνιδιού χωρίς τα ίδια να έχουν κάποια επιλογή. Τουλάχιστον η προσπάθεια μιας τέτοιας λύσης πριν τους βομβαρδισμούς, όχι μόνο για την ειρήνη αλλά κυρίως για τα παιδιά.

Αντί επιλόγου

Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να διαπράξει ο άνθρωπος (και το πράττει διαχρονικά δυστυχώς), είναι το να προσπαθεί να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του όχι όπως είναι αλλά όπως θα ήθελε ο ίδιος να είναι.

Η περίφημη φράση του Θουκυδίδη για «ακροατές των έργων και παρατηρητές των λόγων» από το τρίτο βιβλίο της ιστορίας του, φαίνεται ότι στοιχειώνει τον Δυτικό κόσμο από τον 5ο αιώνα π.χ. μέχρι και σήμερα… ίσως είναι και στην φύση μας και στον πολιτισμό μας να προτιμάμε μια «ευχάριστη» εικονική πραγματικότητα έναντι μιας «βάρβαρης», ακατανόητης και δύσκολης χειροπιαστής.

Ο κόσμος σήμερα δυστυχώς αρχίζει να βιώνει μια νέα μορφή παραλογισμού με την έξαρση του Ισλαμικού φονταμενταλισμού, τον παραλογισμό της λατρείας του Θανάτου έναντι της ζωής. Τον παραλογισμό του ιερού πολέμου στον οποίο δεν υπάρχει τίποτε ιερό και όσιο εκτός από τον θάνατο… ούτε καν τα ίδια τα παιδιά στα οποία φαίνεται να βρίσκει την κυριότερη οδό έκφρασης του.

Το 1928, ο Hassan Al-Banna, ιδρυτής της Μουσουλμανικής Αδελφότητας καλούσε όλους τους Μουσουλμάνους σε Jihad (Ιερό πόλεμο κατά το Κοράνι) με τα παρακάτω λόγια:

«Αδερφοί μου! Η Ούμα (Η Ισλαμική κοινότητα) που ξέρει πώς να βιώσει έναν τιμητικό και ευγενή θάνατο θα λάβει την αιώνια ζωή σε αυτόν τον κόσμο και τον επόμενο. Η παρακμή και η ατίμωση είναι τα αποτελέσματα της αγάπης γι’ αυτό τον κόσμο και του φόβου για τον Θάνατο. Για αυτό ετοιμαστείτε για Jihad και για να αγαπήσετε τον Θάνατο. Η ζωή θα έρθει να σας βρει από μόνη της».

Αυτή είναι δυστυχώς μια πτυχή της νέας τάξης πραγμάτων του 21ου αιώνα… Και όσο το συντομότερο θα καταφέρουμε να την αντιληφθούμε, τόσο καλύτερα θα μπορέσουμε και να την αντιμετωπίσουμε. Τόσο καλύτερα θα είναι και για τα παιδιά όλου του κόσμου, για τα οποία άπαντες δηλώνουμε ότι δηλώνουμε την θλίψη μας…