Γιά φαντάσου, ἔχουμε νέφος στήν Ἀθήνα

Μετά το απίστευτο της λίστας, δηλαδή το σοκ που έπαθαν τα ΜΜΕ της χώρας μόλις αντιλήφθηκαν πως κάποιοι Έλληνες και μάλιστα κυβερνητικού περιβάλλοντος βγάζουν τα λεφτά τους έξω (!!!) σε ελβετικές τράπεζες (άκου να δεις τι συμβαίνει στο κόσμο…) έρχεται το δεύτερο σοκ!

Πάνω από τον μέχρι πριν λίγο πεντακάθαρο αττικό ουρανό, αυτή τη καταπράσινη πόλη με τα οικολογικά κτίρια, τα πάρκα, τους κήπους σε κάθε σπίτι, τους ανθρώπους που κυκλοφορούν όλοι με ποδήλατο, τα εργοστάσια, ναυπηγεία, διυλιστήρια, βιοτεχνίες κλπ που βρίσκονται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά να μην τα βλέπουμε καν, κάποιοι απαράδεκτοι φτωχομπινέδες άρχισαν να καίνε ξύλα, χαρτιά και σερβιέτες αντί για το αγνό, άσπιλο και αμόλυντο πετρέλαιο και προκάλεσαν… ΝΕΦΟΣ δηλητηριώδες, θανατηφόρο.

Τίγκα τα νοσοκομεία από τους ανθρώπους που πέφτουν κάτω σαν ζαλισμένα κοτόπουλα, ανίκανοι να περπατήσουν, να αναπνεύσουν, να επιβιώσουν αυτής της ευρωπαϊκής Φουκουσίμα των καυσόξυλων.

Με ρώτησε ένας φίλος γιατί δείχνω πως δεν έχω πια κέφι να γράφω. Τι να γράψω φίλε μου. Τι να γράψω μέσα σ΄αυτό το τσίρκο με τις μαϊμούδες που χορεύουν τσιφτετέλι και τους κλόουν που κάνουν κωλοτούμπες…. Να μιλήσουμε για τα αυτονόητα που πρέπει να γίνουν? Να στιγματίσουμε τα επίσης ξεκάθαρα αίσχη? Να αναλωθούμε κι άλλο σε αναλύσεις οι οποίες πέφτουν στο πηγάδι με τα φίδια όπως όλα τα άλλα?

Δηλαδή χρειάζεται πολύ μυαλό για να δει κανείς το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα? Αφού βγάζει μάτι. Αφού με το που σκας μύτη από τη πόρτα υπάρχει μια τεράστια ταμπέλα απλωμένη πάνω από όλη την επικράτεια που λέει «προσοχή κινούμενη άμμος» ένα βήμα έκανες και σ΄εφαγε!

Εσύ, εγώ, αυτός, ο άλλος δεν βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας? Τώρα το γεγονός πως αυτό που βλέπουμε, στον ένα προκαλεί οργή, στον άλλο γέλιο, στον άλλο πόνο κι εκείνον εκεί τον αφήνει παντελώς αδιάφορο, δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Αυτό το άλλο όμως βιολί που έχουν ξεκινήσει μας έχει κάνει τα νεύρα κορδέλες….

Πιάστηκε ένας που είχε τόσα εκατομμύρια φοροδιαφυγή! Ένας δημόσιος λειτουργός έκλεψε! Ένας έβγαλε τα λεφτά του έξω! Κάποιος άλλος πιάστηκε άκουσον άκουσον που δεν πλήρωνε το ΙΚΑ! Κι εκτός από αυτά τα πρωτοφανή που κανείς δεν είχε φανταστεί ποτέ έχουμε και νέφος τώρα. Τι τραγωδία…. Πρέπει να βρούμε άμεσα τους αδίστακτους πολίτες που το προκάλεσαν και να τους τουφεκίσουμε. 60 χρόνια προσπάθειες έγιναν για να χτιστεί άψογα αυτό το κράτος.

Για να βασιλεύσει ο σεβασμός προς τον πολίτη και τη πολιτεία, η αξιοκρατία, η δικαιοσύνη, η αγάπη για τη φύση και το περιβάλλον, η αυτοθυσία για το κοινό καλό κι έρχονται ένα μάτσο τσιγκούνηδες τώρα κι αντί να βάλουν οικολογικό πετρέλαιο καίνε τα παλιόξυλα και σπέρνουν τη μόλυνση πάνω από αυτό το αριστουργηματικό τοπίο που λέγεται λεκανοπέδιο (ή όπως το ξέρουμε, φαιό νταμάρι που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι)

Τι τους κοιτάτε? Είσαστε σοβαροί? Πόσο κάτω από το μηδέν πρέπει να έχει φτάσει η νοημοσύνη κάποιου για να κάθεται να τους ακούει ακόμα? Πόσα άχυρα πρέπει να έχει μέσα στο κεφάλι? Πόσο κούφιος πρέπει να είναι μέσα του?

Έλεος!

Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει πλέον ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Δεν με νοιάζει αν πίσω από κάθε ανακοίνωση βγαίνουν είκοσι χαρτογιακάδες και εξαργυρώνουν τα πτυχία τους σε μακροσκελείς αναλύσεις του αν πετάει ο γάιδαρος ή δεν πετάει, δεν με νοιάζει αν το κάθε τι που λέγεται έχει μια δόση αλήθειας ή μια δόση από ψέμα, ΑΔΙΑΦΟΡΩ.

Εισπράττουμε όλοι φταίχτες και μη, όλη αυτή τη ξεφτίλα. Καίγονται και τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Είμαστε πνιγμένοι ΟΛΟΙ μέσα σε ένα τοπίο διεφθαρμένο, άρρωστο, επικίνδυνο. Και θα τη πληρώσουμε όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Κ οι αθώοι και οι ένοχοι. Όπως το παλιό τραγούδι… κι ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη κι ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά κι ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά…

Λυπάμαι μόνο τα νέα παιδιά. Εκείνα που δεν πρόλαβαν να δουν τον Αττικό ουρανό χωρίς νέφος γιατί γεννήθηκαν μέσα σ΄αυτό. Τα ίδια παιδιά που μεγάλωσαν με πλαστικές τροφές και σάπια κρέατα, τα ίδια παιδιά που διδάχτηκαν αηδίες στο σχολείο, που δεν έπαιξαν ποτέ παιχνίδια στις αλάνες, που μάθανε πως έρωτας είναι να πηδιέμαι όπου και με όποιον βρεθώ, που μάθανε πως αξίες είναι τα παλιοσίδερα, τα κινητά και τα γκατζετάκια, που τους σπρώξανε τις μούρες πάνω στις κονσόλες των παιχνιδιών, στη πρέζα και στα ξίδια.

Και πάνω από όλα λυπάμαι για εκείνα τα παιδιά που η φλόγα είναι μέσα τους, που νοιώθουν, που δακρύζουν, που γελάνε ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ, που ονειρεύονται ακόμα, που αν κάνουν πως σηκώσουν ανάστημα κι αρχίσουν να εκφράζονται και να σκέφτονται «αλλιώς» και βγάλουν τις ευαισθησίες τους και την οργή τους προς τα έξω, μπορεί βρεθούν στο Δαφνί λοβοτομημένα ή σε κανένα κελί και να μη ξαναδούν το φως της μέρας….

Έλεος…. Το ξέρω δεν υπάρχει για κανέναν, όσο και να το επικαλεσθώ…