Βαρέθηκα την ταμπέλα της ανικανότητας!

Με λένε Γιώτα Χουλιάρα και εδώ και 3 χρόνια το μόνο που κάνω είναι να κλαίω τη μοίρα μου σε μια χώρα που παραδόθηκε στα χέρια ξένων με την αρωγή των ελληνόφωνων διοικητών της.

Με λένε Γιώτα Χουλιάρα και εδώ και 3 χρόνια βλέπω αυτήν, αλλά και την προηγούμενη κυβέρνηση
στο όνομα της δήθεν σωτηρίας της πατρίδας, της δήθεν σωτηρίας της οικονομίας, της δήθεν σωτηρίας του ευρώ, να ξεπουλά τα πάντα: Αξιοπρέπεια, Εθνική Συνείδηση, Ελληνικότητα, Παιδεία, ενέργεια,ορυκτό πλούτο, κινητή κι ακίνητη περιουσία.

Με λένε Γιώτα, Μαρία, Αντωνία, Γιωργία, Κωνσταντίνα, Φωτεινή…..δεν έχει σημασία γιατί εγώ είμαι εσείς κι εσείς εγώ, και 3 χρόνια τώρα βλέπουμε και κλαίμε, βλέπουμε και ρίχνουμε κατάρες αλλά το κάνουμε σιγά, ταπεινά, μην μας ακούσουν. Ποιοι είμαστε εμείς άλλωστε για να μας ακούσουν….

Φοβόμαστε να μιλήσουμε γιατί κάθε φορά που μια φωνή υψώνεται, έρχονται άλλες φωνές που της λένε να σκάσει και τοποθετούν ταμπέλες περί ανικανότητας, αδυναμίας και ενοχής!!

Μεγάλη υπόθεση η ταμπέλα. Χρόνια τώρα μας εκπαιδεύουν να δεχόμαστε την ταμπέλα της ανικανότητας και να είμαστε πειθήνια όργανα. Προσέξτε όργανα,όχι πολίτες με δικαιώματα και υποχρεώσεις, αλλά όργανα που θα κινηθούν ως μαριονέτες στο παιχνίδι της πολιτικής.
Και γίναμε όργανα!! Και γίναμε δειλοί,μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα που καθόμαστε βουβοί στη κουπαστή το πλοίου που λέγεται Ελλάδα.

Αλλά εμένα με λένε Γιώτα, Μαρία, Αντωνία, Γιωργία, Κωνσταντίνα, Φωτεινή και βαρέθηκα να κάθομαι δακρύβρεχτη στην κουπαστή του ακυβέρνητου πλοίου μ΄ένα κομματάκι ψωμί στο χέρι και τυλιγμένη με κουρέλια να το σφίγγω σαν το τελευταίο μου εφόδιο, προσπαθώντας να φανταστώ πως θα είναι η ζωή μου σε λίγο καιρό κι από φόβο να μην αντιδρώ….

Είναι κακομοιριά, αρνούμαι να ζήσω ή να πεθάνω με κακομοιριά, δεν μου το επιτρέπει το παρελθόν μας. Από πότε λουφάξαμε και περιμένουμε να δούμε να μας αφαιρούν ένα ένα τα ζωτικά μας όργανα;;;

Τι είναι αυτό που μας καθηλώνει;;
Ποιο είναι το αντίδοτο του εξατμισμένου μας θυμού;;
Για σένα και για μένα μιλάω, πάντα απ’ τους πολίτες εξαρτώνται οι εξεγέρσεις, γιατί κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου φόβου περιμένοντας να δούμε τι θα φέρει το ξημέρωμα;;; !!!
Τίποτα δεν θα φέρει ο φόβος… ερήμωση και καταστροφή θα φέρει.
Γιατί στο σκοτάδι θα εξαφανίζονται ολοένα και περισσότερα πράγματα που θα παίρνει κάποιο ξένο χέρι και το πρωί απλά θα συνειδητοποιούμε ότι δεν βρίσκονται πια εκεί.
Ποιος από τους καλλιτέχνες και τους διανοούμενους έδειξε ουσιαστική δράση; Κανείς.
Ποιος από τους κλέφτες τιμωρήθηκε;;;
Κανείς.

Τι περιμένουν οι γονείς που τα παιδιά τους λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία και κοιμούνται στ’ αυτοκίνητα;

Να μας δείξουν έλεος;;;
Είδες ποτέ κατακτητή. να δείχνει έλεος;;;
Ή μήπως είδες γονατισμένο πρόγονό μας, να το ζητά;;;
Για μας χτυπά η καμπάνα και αν κάποιοι θέλετε να φύγετε από την χώρα και ν’ αφήσετε πίσω γέρους και μετανάστες να γυαλίζουν τα παπούτσια των κατακτητών, ώρα σας καλή!!!
Οι υπόλοιποι όμως ,που θα μείνουμε δεν έχουμε χρέος να αντισταθούμε σθεναρά;;;
Ή μήπως «καμωνόμαστε» ότι κυλάει η ζωή μας με κάπως λιγότερη ευδιαθεσία και τρώμε «φαγάκια και γλυκάκια» “όσο έχουμε ακόμα”;;;

Ποιος το ορίζει αυτό το “όσο έχουμε”;;;
Τουλάχιστον για να μη ντρεπόμαστε όταν μια γιαγιά απλώνει το χέρι χωρίς να μας κοιτάζει. Η γιαγιά αυτή, πιθανόν να είναι μια ηρωίδα της ζωής, που πέρασε πολλά, αγωνίστηκε και καλυτέρεψε τις συνθήκες της ζωής της… ανέθρεψε παιδιά, που με την σειρά τους αγωνίζονται για την δική τους ζωή… και τώρα, στα στερνά της, οι προδότες την στέλνουν σε εποχές φτώχειας και δυστυχίας… εμείς σαν λαός, δεν σκοτώνουμε τους ήρωες μας, όταν γεράσουν… τους ήρωες μας τους σκοτώνει το σύστημα εξουσίας… όλους «μας σκοτώνει» το σύστημα εξουσίας…

Τίποτα δεν έχουμε να χάσουμε απ’ αυτό που με τόση καρτερικότητα φυλάσσουμε. Γιατί τίποτα δεν ήταν και δεν είναι δικό μας. Ούτε η θεσούλα με την σύμβαση, ούτε ό,τι μας πλάσαραν με τις διαφημίσεις για να επιθυμήσουμε και να το πληρώνουμε με δόσεις είναι δικό μας, ούτε το σπίτι με το στεγαστικό, ούτε η ίδια μας η πατρίδα που τη σκυλεύουν… ακόμα δεν πεθάναμε!!!

Γιατί το να πεθαίνανε, θα ήταν μια κάποια λύση. Είμαστε ζωντανοί νεκροί,ζόμπι του παλιού μας εαυτού, ανίκανοι να αντιδράσουμε όχι γιατί δεν μπορούμε αλλά γιατί έτσι μας έμαθαν. Από παντού ακούμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης μας βομβαρδίζουν καθημερινά με εικόνες που ενισχύουν την ανικανότητα που νιώθουμε. Ένα αίσθημα αδυναμίας διακατέχει άπαντες κι όλοι αναζητούν κάποιον να βγει μπροστά. Όλοι ψάχνουν τον ηγέτη που θα αναλάβει ως από μηχανής θεός το ανίκανο κοπάδι.

Λάθος! Δεν χρειαζόμαστε ηγέτη γιατί οι ίδιοι είμαστε ηγέτες του εαυτού μας. Ήρωες καθημερινοί που παλεύουμε για να επιβιώσουμε. Τέρμα,όμως, ο αγώνας για την επιβίωση. Ας αγωνιστούμε για να ζήσουμε.

Ένα πένθος έχει τέσσερα στάδια: σοκ, πόνο, οργή, θλίψη.
Εμείς περάσαμε και τα τέσσερα στάδια και ήρθε η ώρα της δράσης.
Και η δράση μπορεί να γίνει μέσα από την μεταξύ μας επαφή.
Γινόμαστε οικογένεια, φίλοι,γειτονιά παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές μας. Ήρθε η στιγμή να θέσουμε ένα τέλος στην ανθενωτική προπαγάνδα των ΜΜΕ και των πολιτικάντηδων.Περισσότερα μας ενώνουν παρά μας χωρίζουν…..

Ξέρω ότι δεν έχουμε ευκαιρίες κι ίσως όλα τα παραπάνω να φαίνονται ουτοπικά.
Αλλά δεν έχουμε πλέον να χάσουμε τίποτα.Ίσα ίσα θα ξαναβρούμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια.
Ακόμη και η ζωή μας να χαθεί τουλάχιστον θα μείνει η αξιοπρέπεια, απόγονε του Αχιλλέα, του Μεγαλέξανδρου, του Κολοκοτρώνη…

Αξιοπρέπεια, Ανθρωπιά, Αλληλεγγύη τα δικά μας 3 Άλφα που κανείς οίκος δεν μπορεί να υποβαθμίσει.

Τι λες;;;;

Γ.Χουλιάρα

ΠΗΓΗ