ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ : Η “σκέψη” του σύμπαντος

Αυτή δεν είναι όμως η αληθινή και ενιαία σκέψη αλλά αντίθετα είναι αυτή για την οποία μας μιλάει στο άρθρο της Κρισναμούρτι, περί σκέψης , η Αμφιλύκη. Είναι, όπως αναφέρεται στο άρθρο, αυτή η σκέψη που έχει στήσει αυτό το μοντέλο του υλισμού, της ευχαρίστησης , του πόνου , του φόβου και που λειτουργεί μέσα του εδώ και χιλιάδες χρόνια και δεν μπορεί να σπάσει αυτό το μοντέλο αφού η ίδια το έχει δημιουργήσει. Και έχει δημιουργήσει μια κοινωνία μέσα σε αυτά τα όρια της βίας , της ανταγωνιστικότητας, της αγριότητας, της επιθετικότητας…Κάθε μετάφραση και κάθε ερμηνεία των προκαθορισμένων αυτών σκέψεων βασίζεται στη γνώση και την εμπειρία του χτες, έτσι λοιπόν ερμηνεύετε μονότονα. Άρα κάθε τέτοια ατομική και υλιστική σκέψη πηγάζει από την μνήμη δηλαδή από το παρελθόν. Γι’αυτο ελπιζουμε. γιατί αίρουμε τη ληθη, ξαναθυμόμαστε, επομένως σε οποιοδηποτε νεο εξωτερικο ερεθισμα, σε οποιαδηποτε νεα συνθηκη , εμεις αντιδρουμε παλιά και με βαση την μοναδικη διαμορφωση που κουβαλάμε.

Αντί-δρούμε, δεν δρούμε στιγμιαία. Αυτό μπορεί να αποφευχθεί μόνο με το να φύγουμε από την παρατήρηση του εαυτού μας και να νιώσουμε συμμέτοχοι στο όλο αντί να λαμβάνουμε κάθε σκέψη ως παλιά.

Ακόμη και αυτό όμως, δηλαδή αυτή την υπόσταση της σκέψης και πως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, η σύγχρονη φυσική τα καταρρίπτει. Γιατί δεν υπάρχει ούτε παρελθόν σε αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν χωροχρονικό συνεχές άρα δεν υπάρχει και η ίδια η αιτία αυτής της πηγής μυρίων καταστροφών, της ατομικής και υλιστικής σκέψης ,δηλαδή δεν υπάρχει παρελθόν άρα ούτε η μνήμη από την οποία πηγάζει η σκέψη και η οποία προέρχεται από το παρελθόν..Ας δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά τα πράγματα.

Όπως είπαμε αυτό που αποκαλούμε εμείς σύμπαν είναι αυτό το σύμπαν που αντιλαμβάνονται οι προβληματικές αισθήσεις μας. Το πραγματικό σύμπαν είναι τετραδιάστατο και αυτό που εμείς βλέπουμε δεν είναι τίποτε άλλο από τις 3D απεικονίσεις-προβολές αυτής της μη αισθητής τετραδιάστατης πραγματικότητας πάνω σε έναν τρισδιάστατο ευκλείδειο χώρο που οι αισθήσεις μας δημιουργούν λόγω της αδυναμίας τους, όπως έχουμε ήδη εξηγήσει, να αντιληφθούν όλα τα μήκη κύματος και όλα τα αντικείμενα όσο μικρά και αν είναι και βάζοντας όρια μεταξύ των πραγμάτων.

Επίσης όπως όλοι γνωρίζουμε όταν κοιτάμε κάποιο αστέρι λέμε ότι αυτό απέχει τόσα έτη φωτός από τη γη. Αυτό σημαίνει ότι αν-υποθετικά μιλώντας- π.χ. ένας γαλαξίας απέχει 10 έτη φωτός από εμάς τότε η εικόνα του θα κάνει 10 χρόνια να φτάσει στα μάτια μας αφού τίποτα δεν ταξιδεύει γρηγορότερα από το φως. Με άλλα λόγια όταν κοιτάζουμε ένα αστέρι ή ένα γαλαξία, όταν κοιτάζουμε το σύμπαν ολόκληρο, βλέπουμε το παρελθόν του και όχι την πραγματική του εικόνα. Είμαστε οι κοσμικοί αρχαιολόγοι του σύμπαντος.

Συμπληρωματικά θα πρέπει να αναφέρουμε το ότι όπως μας λέει η θεωρία της σχετικότητας αν ένα αντικείμενο προσεγγίζει την ταχύτητα του φωτός ή αν έχει άπειρη μάζα ο χρόνος για αυτό μεγαλώνει δηλαδή το δευτερόλεπτο φαίνεται να έχει άπειρη διάρκεια. Επίσης από τη θεωρία της μεγάλης έκρηξης γνωρίζουμε πως το σύμπαν τα πρώτα χιλιοστά της δημιουργίας του είχε άπειρη μάζα.

Η αληθινή ηλικία του σύμπαντος λοιπόν δεν υφίσταται καθώς σύμφωνα με την θεωρία της σχετικότητας η διάρκεια του δευτερολέπτου δεν είναι σταθερή αλλά εξαρτάται από την πυκνότητα του χωροχρονικού συνεχούς. Έτσι όταν κατά την αρχή της μεγάλης έκρηξης η πυκνότητα του σύμπαντος ήταν άπειρη (δηλαδή η μάζα του ήταν άπειρη) έτσι ,σύμφωνα με τα παραπάνω, η διάρκεια του δευτερολέπτου ήταν άπειρη ενώ σήμερα που το σύμπαν είναι με τη μορφή που όλη γνωρίζουμε το δευτερόλεπτο διαρκεί με τον τρόπο που το αντιλαμβανόμαστε. Έτσι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ηλικία τους σύμπαντος εφόσον δε μπορούμε να προσθέσουμε ανόμοια σε διάρκεια δευτερόλεπτα.

Άρα πως να μιλήσουμε για παρελθόν , παρόν και μέλλον σε κάτι που δεν έχει ηλικία;
Παρελθόν για μένα είναι εκείνες οι συμπαντικές εικόνες που έχω ήδη προσλάβει μες τον εγκέφαλο μου διαμέσου των προβληματικών αισθήσεων μου και έχουν φύγει από τον εγκέφαλο μου αφού έχουν γίνει εμπειρία.

Στο σύμπαν όμως το παρελθόν είναι το μέλλον του εφόσον είναι ενιαίο και αδιαίρετο, εφόσον δεν περιέχει τίποτε, ούτε περιέχεται πουθενά, εφόσον δεν έχει εξωτερικό και εσωτερικό και δεν υπάρχει κάτι έξω και κάτι μέσα στο σύμπαν..Αφού είναι το χωροχρονικό συνεχές, το παρελθόν εμπεριέχεται στο μέλλον και μαζί πορεύονται στο παρόν!

Επίσης λέμε ότι το σύμπαν είναι ένα ενιαίο πεδίο ενέργειας. Μέλλον σε αυτό το σύμπαν είναι οι παρελθοντικές εκείνες εικόνες του σύμπαντος οι οποίες όμως δεν έχουν έρθει ακόμη σε μας και δεν τις έχουμε συνειδητοποιήσει με τον εγκέφαλό μας με αποτέλεσμα να μην έχουν γίνει αντιληπτές από τον άνθρωπο. Άρα στην ουσία έχουμε 2 διαφορετικές όψεις του παρελθόντος του σύμπαντος που εμείς αυθαίρετα ονομάσαμε παρόν και μέλλον. Ο άνθρωπος δεν είναι ο δημιουργός των εικόνων ενέργειας που δέχεται από το σύμπαν. Απλά ο άνθρωπος τις επεξεργάζεται και τις στέλνει πάλι πίσω στο σύμπαν. Όλα γύρω μας είναι παρελθοντικά με την έννοια ότι η ενέργεια υπάρχει ήδη.

Κάθε πληροφορία που επεξεργαζόμαστε, κάθε πληροφορία που προσλαμβάνουμε από το περιβάλλον μας πάντα χρωματίζεται από τις εμπειρίες που είχαμε στο παρελθόν και από μια συναισθηματική αντίδραση σε ό,τι φέρνουμε μέσα.

Πάντα αντιλαμβανόμαστε κάτι, μετά από την αντανάκλαση του στον καθρέπτη της μνήμης.
Ο εγκέφαλός μας δεν ξέρει τη διαφορά μεταξύ αυτού που γίνεται εκεί έξω και αυτού που γίνεται εκεί μέσα. Δεν υπάρχει τίποτα “εκεί έξω”, που να είναι ανεξάρτητο αυτού που συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλο αφού, επαναλαμβάνουμε, η ίδια η υπόσταση της σκέψης είναι ενιαία.

Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουμε θεμελιώσει τη σκέψη μας με δόγματα τα οποία η σύγχρονη φυσική καταρρίπτει. Π.χ. θεωρούμε ότι μπορούμε να θυμόμαστε το παρελθόν και δρώντας στο τώρα να επηρεάζουμε το μέλλον. Γιατί λοιπόν κάνοντας κάτι σήμερα να μην να μπορώ να «πειράξω» το παρελθόν και να έχω μια γνωστική πρόσβαση στο μέλλον ανάλογη με την ανάμνηση του παρελθόντος; Αυτά τα πράγματα, ότι έχουμε ένα διαφορετικό είδος γνωστικής πρόσβασης (την ανάμνηση) στο παρελθόν απ’ότι στο μέλλον, ότι δρώντας στο τώρα έχουμε ένα διαφορετικό είδος ελέγχου επί του μέλλοντος που δεν μπορούμε να έχουμε κάτι αντίστοιχο επί του παρελθόντος, αυτά τα πράγματα είναι τόσο θεμελιώδη στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και είναι τα ίδια που βλέπουμε και στα παιδιά σήμερα οπότε αυτό νομίζω είναι ένα σημάδι ότι η κουλτούρα μας ακολουθεί λάθος δρόμο και δεν εκτιμούμε τη δύναμη της σκέψης. Γιατί συνεχίζουμε να αναδημιουργούμε την ίδια πραγματικότητα; Είναι πιθανόν να είμαστε τόσο συνηθισμένοι στην καθημερινότητά μας, τόσο συνηθισμένοι στον τρόπο που δημιουργούμε τη ζωή μας που δεχόμαστε την ιδέα ότι δεν έχουμε καθόλου έλεγχο. Έχουμε προγραμματιστεί να πιστεύουμε ότι ο εξωτερικός κόσμος είναι περισσότερο πραγματικός από ότι ο εσωτερικός κόσμος. Αντιστοιχίζουμε πρότυπα τα οποία ήδη υπάρχουν μέσα μας διαμέσου προγραμματισμού.. Όμως ο άνθρωπος συνεχίζει να πιστεύει πως η πραγματικότητα είναι μόνο μία εμπειρία, αφού αυτή την πραγματικότητα του δείχνει η αντίληψη του διαμέσου των αισθήσεων.

Όμως δεν είμαστε μόνο οι εμπειρίες μας, δεν είμαστε μόνο ότι έχουμε υπό την ιδιοκτησία μας ούτε είμαστε ότι καταναλώνουμε ούτε είμαστε κάτι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε. Γιατί το σύμπαν μας δεν μας έφτιαξε μόνους, ούτε ξεχωριστούς… Έφτιαξε τα πάντα ενιαία…. Εμείς γίναμε μόνοι γιατί το επιλέξαμε να είμαστε μόνοι μας…

Απλά ζούμε αυτό που οι αισθήσεις μας μπορούν να κατανοήσουν. Αφού δεν κατανοούμε την συνέχεια των πάντων στο σύμπαν και δεν νιώθουμε τη συνέχεια της αέναης σκέψης, δε μπορούμε να καταλάβουμε τη σχέση μας με τους άλλους και τη φύση που τώρα είναι μια σχέση αδιαφορίας έως και μίσους.

Όμως ο άνθρωπος όταν γεννιέται είναι σαν ένα κενό φίλο. Δεν έχει ούτε παρελθόν άρα ούτε και μνήμη. Το πρώτο πράμα που τον καθορίζει είναι τα γονίδια του. Αλλά η εξέλιξη που έχει φέρει η ανθρωπότητα είναι μηδαμινή γιατί σε τόσες χιλιετίες ο τρόπος ζωής είναι περίπου ίδιος. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να κατανοήσει τον τρόπο που σκέφτεται και τι είναι αυτό που καθορίζει το πως θα σκεφτεί όταν βομβαρδίζεται συνεχώς από τις ίδιες αποχαυνωτικές ιδέες; Σε αυτό το όλον ποιος έχει τη σωστή συνείδηση; Το «εγώ», μας έχει κάνει να νομίζουμε ότι είμαστε κάτι παραπάνω, μια τέλεια ύπαρξη από την οποία πηγάζουν καταστάσεις που μας ολοκληρώνουν. Νομίζουμε ότι είμαστε φτιαγμένοι από ύλη, ενώ μόνο μέσα στο πνεύμα δεν αποθηκεύεται καμία ανάμνηση, κανένας τρόπος σκέψεως, καμία αντίληψη αισθήσεως… Όλα όσα αναγνωρίζουμε πάνω στο σώμα είναι του σώματος, όμως όπως μια πέτρα δεν παύει να έχει μορφή μεταβλητή έτσι και το σώμα έχει μορφή μεταβλητή αλλά σαν ύπαρξη είμαστε αμετάβλητη, παντοτινή. Όταν πάμε βαθιά μέσα στη απλούστερη μορφή σκέψεως θα δούμε ότι όλα είναι δημιουργίες προκαθορισμένες και φτιαγμένες από εμάς τους ίδιους γιατί όσα βάζουμε σε αυτό που αποκαλούμε μυαλό είναι τροφή. Όπως το σώμα θέλει να φάει έτσι και το μυαλό το ίδιο με σκέψεις τρέφεται. Αυτές οι τροφές-σκέψεις της ιδιοκτησίας, του πλούτου, του καταναλωτισμού, της απόκτησης, του ενδιαφέροντος μόνο για τον εαυτό μας και το εγώ μας και της αδιαφορίας για οτιδήποτε δεν έχει σχέση με εμάς, και όλα αυτά τα προκαθορισμένα πρότυπα που μας επιβάλλουν, είναι που επί χιλιετίες σκλάβωσαν τον ανθρώπινο νου και τον οδήγησαν στη σημερινή αυτοκαταστροφή του.

Νομίζω ότι πρέπει να καταρρίψουμε το είμαι και να το αντικαταστήσουμε με το δεν είμαι και το είμαστε . Το είμαι σε καθορίζει και σε “εγκλωβίζει” ενώ στο δεν είμαι είσαι εντελώς ελεύθερος να έχεις ότι θέλεις. Γιατί είσαι ελεύθερος να καταλάβεις την πηγή από τις ιδέες σου που είναι ενιαίες τελικά για όλους και κατανοείς βιωματικά το «είμαστε» άρα και την έννοια της ολότητας δηλαδή την μοναδική αληθινή μορφή του σύμπαντος άρα και της σκέψεως. Όλοι τελικά είμαστε ένα μυαλό… Και έτσι τελικά όλα είναι δημιουργίες μας, ο καθένας μας επηρεάζει την πραγματικότητα που βλέπουμε, είσαι ελεύθερος κανε ότι θες. η πραγματικότητα είναι το όλο και το ενιαίο, αυτή η μία σκέψη ενώ το τίποτα είναι αυτό που εμείς οι άνθρωποι σήμερα εξακολουθούμε να αντιλαμβανόμαστε ως σπουδαίο.

Τέλος η Αμφιλύκη στο άρθρο της Κρισναμούρτι περί τέχνης γράφει…”Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να παρατηρεί κατευθείαν ο ίδιος τις δικές του δραστηριότητες κι όχι μέσω κάποιας θεωρίας ή αυθεντίας δηλαδή ο καθένας μπορεί να κατανοήσει το περιεχόμενο της συνείδησής του , που είναι κοινή για όλη την ανθρωπότητα , όχι αναλύοντάς το , αλλά μέσα σε μια στιγμή , κοιτώντας στον καθρέφτη των ανθρωπίνων σχέσεων . Παρατηρώντας αυτό το περιεχόμενο , ανακαλύπτουμε μέσα μας την διαίρεση ανάμεσα στον παρατηρητή και στο παρατηρούμενο” , μια διαίρεση , θα συμπλήρωνα που όπως λέει η κβαντική φυσική πλέον είναι αυτή ακριβώς η αποκοπή του υλικού τρισδιάστατου σύμπαντος από το όλο και τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές, μια αποκοπή που επαναλαμβάνω δημιουργούν οι ανθρώπινες αισθήσεις λόγω όλων αυτών των αδυναμιών τους που έχουμε εξηγήσει.

Είναι μια διαίρεση που εμποδίζοντας την άμεση αντίληψη της ενιαίας και μοναδικής πραγματικότητας και άρα αυτής της ενιαίας και μοναδικά αληθινής σκέψης και πνευματικότητας, είναι η ρίζα κάθε σύγκρουσης μέσα στον άνθρωπο.

Η σημερινή επιστήμη μας λέει πως το 25% της συνολικής ενέργειας του σύμπαντος είναι σκοτεινή ενέργεια δηλαδή ενέργεια που δεν φαίνεται πουθενά και όμως πρέπει να υπάρχει για να μπορεί το σύμπαν να συνεχίσει να διαστέλλεται με επιταχυνόμενο ρυθμό. Τι είναι λοιπόν οι σκέψεις; Μήπως τελικά είναι αυτή η μη μετρήσιμη ενέργεια που υπάρχει παντού γύρω μας; Μήπως τελικά καταλήγουμε σε αυτό που λέγαμε από την αρχή, ότι δηλαδή η σκέψη είναι (όπως και τα στοιχειώδη σωμάτια) ένα από τα αρχικά συστατικά αυτού που αποκαλούμε τετρασδιάστατο χωροχρονικό συνεχές;
Με αυτήν την έννοια λοιπόν μπορώ να πω ότι πιστεύω σε κάτι άχρονο, άυλο, άφθαρτο και αιωνίως αέναο…Πιστεύω στη σκέψη!

Όπως είπε και κάποιος πολύ γνωστός επιστήμονας που μου διαφεύγει τώρα το όνομά του :

“Όταν ήμουν νεώτερος, είχα πολλές ιδέες για το τι είναι ο Θεός. Τώρα καταλαβαίνω ότι δεν είμαι αρκετά συνειδητοποιημένος για να καταλάβω πραγματικά τι σημαίνει αυτή η έννοια….

…Το να ρωτάς έναν άνθρωπο να εξηγήσει τι είναι ο Θεός θα πρέπει να είναι παρόμοιο με το να ρωτάς ένα ψάρι να σου εξηγήσει τι είναι το νερό στο οποίο κολυμπά. Ο Θεός είναι η υπέρ-θέση του πνεύματος και της σκέψης όλων των πραγμάτων και όντων που μπορούν όλα αυτά να πάρουν σε κάποια στιγμή δρώντας απλά ενιαία και ζώντας βιωματικά την αγάπη των πάντων”