Ανθρωποφαγικό σχέδιο ή απύθμενη κοροϊδία

Γράφει ο Μπαγασάκος 

Δυσκολεύουν λοιπόν οι απαντήσεις στό ερώτημα πώς θα κατασκευάζονται τα εμπορεύματα που νοηματοδοτούν την έννοια της πολυτελούς διαβίωσης, από σαλταρισμένους και πεινασμένους εργαζόμενους, από εργάτες που με δυσκολία αγοράζουν την πλειοψηφία των προϊόντων που παράγουν.

Από τί θα αντικατασταθεί η Ιεραρχία στην Εμπορευματοπαραγωγή, στον Σχεδιασμό, στην Διοίκηση;

Πώς θα αποτρέπεται ένα ενδεχόμενο σαμποτάζ; (σαμποτάζ: οι Γάλλοι εργάτες των υφαντουργείων έριχναν τα ξυλοπάπουτσά τους-τά σαμπό στα αργαλειά και τα αχρήστευαν γιά να είναι πιό πειστικοί στις διεκδικήσεις τους).

Πως θα είναι σχεδιασμένες οι συνοικίες των πάμπλουτων, του 2% της κοινωνίας, γιά να προστατεύονται από την μήνι των υπολοίπων;

Όλη η αρχιτεκτονική της Χρηματοπιστωτικής Διακυβέρνησης βασίζεται στην Πληροφορική. Ένα λογισμικό μπορεί να αντικαταστήσει δέκα σχεδιαστές, ένα άλλο μπορεί να αντικαταστήσει 50 εξειδικευμένους εργάτες εκτελώντας εντολές με ακρίβεια και συνέπεια, ένα τρίτο να υποκαταστήσει πέντε τμήματα λογιστικής και διοίκησης. Η γενικευμένη εμπορευματοπαραγωγή εξασφαλίζει και τα γενικευμένα κέρδη χωρίς τα πεζά και “γήινα” προβλήματα των εργαζόμενων και των διεκδικήσεων τους.

Η απρόσκοπτη και ανέξοδη επικοινωνία των επιχειρήσων μεταξύ τους και η απεριόριστη ελευθερία της διακίνησης των εμπορευμάτων θα φάνταζε παράδεισος στα αυτιά των ιδεολόγων του 60 και 70, πού θα έλεγαν πάμε να πάρουμε τα μέσα παραγωγής και τα υπόλοιπα θα τά κάνει η “αυτοματοποίηση”(όρος της εποχής) και η οργάνωση της παραγωγικής διαδικασίας μέσω πληροφορικής. Εμεις θα απολαμβάνουμε την 4άωρη εργασία μας και τις δίμηνες διακοπές μας. Όντως αυτό “διαγγέλθηκε” στην κεντρική Ευρώπη αρχές δεκαετίας του 70 και γρήγορα πέρασε στην ιστορία, ενταφιάστηκε δε σαν άποψη στην Μ. Βρεττανία την δεκαετία του 80 από το γραφείο τελετών “Θάτσερ και συνεργάτες”.

Ηταν τουλάχιστον αφέλεια να πιστεύει κανείς πως από το DNA του καπιταλισμού θα γεννιόταν μιά ανθρωπιστική διακυβέρνηση που θα εφήρμοζε 4ωρο με τις ίδιες απολαβές και δίμηνη άδεια.

Ο εσωτερικός ανταγωνισμός της εμπορευματοπαραγωγής και των αγορών γινόταν όλο και πιό λυσσαλέος, και οι εργοδότες πίεζαν με τη σειρά τους τους πολιτικούς γιά την τιθάσσευση του συνδικαλιστικού κινήματος ως προς την διεκδικητικά ώριμη δυτική εργατική τάξη και σε αντιδιαστολή με την εργατική τάξη της αναπτυσσόμενης Ανατολής (Κίνα, Ινδία), που συνεχίζει να δουλεύει με μιά σιδερένια μπάλα στο πόδι. Η σχεδόν αυτιστική ενασχόλησή μας με την “κρίση” του δυτικού τμήματος της Χρηματοπιστωτικής Διακυβέρνησης δεν μας επιτρέπει να αναλογιστούμε σε τί συνθήκες εργάζεται ο Κινέζος ή ο Ινδός, πράγμα που σημαίνει, πως τά βασανιστήρια που ονοματίζουν εργασία, δεν απολαμβάνουν της δημοσιότητας που τους αρμόζει, αλλά και της παραπομπής έστω του θέματος στα Ηνωμένα Εθνη. Ειναι και αυτό στοιχείο της καλολαδωμένης μηχανής που συμπιέζει τα εργασιακά δικαιώματα παγκόσμια.

Μιά αχτίδα φωτός είδαμε στις εξαγγελίες των Κινέζων γιά ανάπτυξη της εσωτερικής αγοράς της χώρας που σηματοδοτεί αύξηση των μισθών, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι που παράγουν όλα τα εξαγόμενα στην Δύση προϊόντα, να μπορούν συγχρόνως να τα καταναλώσουν. Όσο δηλαδή τα προϊόντα εξάγονταν με καλό κέρδος στην Δύση, το σύστημα δεν νοιαζόταν γιά τον σκλάβο που τα παρήγαγε. Μόλις η αγορά της Δύσης μπούκωσε από το γεγονός οτι ο δυτικός εργαζόμενος έχανε την δουλειά του ακριβώς επειδή, ότι μέχρι τώρα παρήγαγε, ερχόταν πάμφθηνο απο την Ανατολή, τότε οι ίδιοι οι εργοδότες του, έριξαν μιά κλεφτή ματιά στο ενδεχόμενο να μετατρέψουν σε καταναλωτή τον ίδιο τον κινέζο εργαζόμενο, αυξάνοντας τον μισθό του.

Το αποτέλεσμα θα είναι η τρομακτική ανάπτυξη που υπάρχει τώρα στην Κίνα και στην Ινδία, να μετατραπεί σε μιά τερατώδους τάξης μεγέθους ανάπτυξη, που δεν θα συγκρίνεται ιστορικά με καμμία φάση ανάπτυξης άλλης εποχής π .χ. της αμερικανικής ηπείρου. Το γεγονός δε οτι η παραγωγή όλων αυτών των προϊόντων θα απευθύνεται σε δύο κοινωνίες του 1,6 δίς ψυχών και των 700 εκτμ ψυχών και λαμβάνει χώρα με καταιγιστικούς ρυθμούς, μας δίνει μιά ιδέα μαζί με τις εικόνες της made in China ολυμπιακής προετοιμασίας, τι θα συμβεί στο περιβάλλον μέχρι να εξορθολογιστεί φιλοπεριβαλλοντικά η εις Ανατολάς παραγωγική διαδικασία.

Όλα αυτά βέβαια δεν απαντούν στο βασικό ερώτημα γιατί εξοστρακίζουν την μεσαία τάξη, γιατί στέλνουν τις ορντινάντσες τους παρέα με τους σύγχρονους σκλάβους, αλλά και τι θα κάνουν με την ταχύτατα αναπτυσσόμενη μεσαία τάξη στην Κίνα και στην Ινδία. Η μέχρι το millenium εμπορευματοπαραγωγή χρειαζόταν το εξειδικευμένο, “μορφωμένο” προσωπικό που θα σχεδιάσει τα προϊόντα, θα κάνει έρευνα και εξέλιξη, οργάνωση της παραγωγής και φυσικά έλεγχο των εργαζομένων μην πληρωθεί καμμιά αδούλευτη εργατοώρα. Μέχρι τότε η τάση ήταν να μειώνεται το ανειδείκευτο προσωπικό λόγω της αυτοματοποίησης και της αυξανόμενης χρήσης της πληροφορικής και να αυξάνεται το εξειδικευμένο που οργάνωνε την αυτοματοποίηση, με αποτέλεσμα την ισχυροποίηση της μεσαίας τάξης που αποτελούσε ταυτοχρόνως ίνδαλμα και τιμωρό της εργατικής τάξης: δημοσιογράφοι, δικαστές και πολιτικοί είναι μίσθαρνα όργανα και ενεργούμενα της ανώτερης τάξης.

Μετά το millenium οι αποφάσεις των ανώτατων αρχόντων επικοινωνήθηκαν στο καφενείον “Το ωραίον Μπίλντερμπεργκ” και οι πολιτικοί ανέλαβαν να καθαγιάσουν τις οικονομικές βαναυσότητες των τραπεζιτών που επιδόθηκαν σε όργιο δανειοδοτήσεων σε όλο τον δυτικό κόσμο ανεξαρτήτως φερεγγυότητας η εργασιακής σταθερότητας. Το σχέδιο ήταν να διατεθούν τα αδιάθετα κεφάλαια: η πραγματική οικονομία, ο κύκλος δηλαδή εργασίας κατανάλωσης, υπολογίζεται γύρω στα 80 τρις δολλάρια, ενώ το ύψος των παγκοσμίων κεφαλαίων, της συσσωρευμένης υπεραξίας εκ της εργασίας υπολογίζεται στα 900 με 1000 τρις δολλάρια.

Το πρώτο που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, είναι η υπαρξιακή αγωνία των κεφαλαίων αυτών να διαθέσουν τον εαυτό τους, ένα βιολογικό ανάλογο ενός ώριμου homo sapiens που δεν μπορεί να έρθει σε γενετήσια επαφή γιατί ειναι υπεράριθμος-η και τι εκτετραμένη συμπεριφορά θα μπορούσε να επιδείξει γιά να το επιτύχει!! Ετσι λοιπόν τα κεφάλαια αυτά μετέρχονται κάθε μέθοδο και κάθεμέσο γιά να έρθουν σε γενετήσια επαφή και να καρποφορήσουν. Ακόμα και παρά φύσιν.

Το δεύτερο είναι οτι η παρά φύση μεγέθυνση αυτή του χρήματος και η εξ αυτής αραίωση της σχέσης του με την κοινωνία, μεγεθύνει τις προυπάρχουσες ανισότητες και αποκόπτει τον απλό πολίτη και συνάμα καταναλωτή από την ίδια του την χρήση, καθιστώντας τον πιό “διαχειρίσιμο” από την Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Διακυβέρνηση και την ΝΤΠ.

Η “διανομή” λοιπόν αυτή των αδιάθετων κεφαλαίων ακόμα και σε άστεγους υπό μορφήν δανείου, φαντάζει εξωπραγματική και άκρως επισφαλής γιά τους δανειστές κεφαλαιοκράτες. Αντιθέτως, το σχέδιο ήταν να εγκαθιδρυθεί το μή εξυπηρετούμενο χρέος σαν το όπλο των κεφαλαιοκρατών ενάντια τις κοινωνίες. Τι πιό πειστικό θα υπήρχε και χωρίς να ανοίξει μύτη, γιά να καμφθούν οι αντιδράσεις μιάς κοινότητας, ώστε να παραδώσει με συνοπτικές διαδικασίες την κυριαρχία της στα χέρια των δανειστών, μαζί με όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και το υπέδαφός της. Ο ανατοκισμός του χρεωστούμενου ποσού στά καθυστερούμενα λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που αποκλείει την πιθανότητα εξόδου από τον φαύλο κύκλο της χρηματοπιστωτικής μέγγενης. Το ελληνικό παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό, την στιγμή που δεν ήταν η ελληνική οικονομία στις προδιαγραφές του “μηχανισμού στήριξης” (μηχανισμού διάλυσης ίσως;) και μαϊμουδεύτηκαν τα στοιχεία γιά να μπούμε “δημοκρατικοφανώς” σε αυτόν. Εναπόκειται πλέον στις υγιείς δυνάμεις των Ελλήνων και των Ευρωπαίων πολιτών να μήν δεχθούν το Ελληνικό μοντέλο κοινωνικής χειραγώγησης και να γνωρίζουν πως θα βρεθούν και στις χώρες τους επίορκοι και δωσίλογοι πολιτικοί που ευχαρίστως ενδίδουν με την συμμετοχή τους στο γκλομπάλ σχέδιο της χρηματοπιστωτικής διακυβέρνησης.

Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον είναι ένας και ειναι πρόεδρος ενός λαού που έχει δημοκρατική συνείδηση και κοινοβούλιο από το 930μ.Χ., Κουϊσλιγκ υπήρξαν και θα υπάρξουν πολλοί.

Συγχρόνως εξέλιξαν την παραγωγική διαδικασία με την χρήση της σύγχρονης Πληροφορικής, έτσι ώστε να χρειάζονται πολύ λίγοι, αλλά πολύ εξειδικευμένοι εργαζόμενοι γιά τον σχεδιασμό του προϊόντος και την οργάνωση της παραγωγής του.

Αυτό είναι το software, προοριζόμενο γιά εκλεκτούς και ολιγάριθμους εργαζόμενους-μετόχους της επιχείρησης.

Το hardware φυσικά δεν μένει στον τόπο καταγωγής του software αλλά μεταναστεύει νόμιμα εκεί που το μεροκάματο είναι αμελητέο μέρος του κοστολόγιου: bon pour l’orient.

Αυτός είναι ο μηχανισμός και ο λόγος της καταβαράθρωσης της μεσαίας τάξης, η οποία θα μεσουρανήσει πρόσκαιρα στην Ανατολή, μέχρι να περάσει και εκεί στα επουσιώδη εν υπερεπαρκεία. Εν τω μεταξύ θα υπάρξουν εικόνες απείρου κάλους, όπου “εξαθλιωμένοι μετανάστες με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά εντοπίστηκαν ανοικτά της Καλκούτας σε μπαγκλαντεσιανή ψαρόβαρκα. Οι δουλέμποροι εξαφανίστηκαν με φουσκωτό γιά να αποφύγουν την σύλληψη από το Ινδικό Λιμενικό. Η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση έχει πυροδοτήσει ρατσιστικές επιθέσεις μελών της “Βεδικής Αυγής” εναντίον των αναξιοπαθούντων οικονομικών μεταναστών.

Η αστυνομία του Νέου Δελχί συνέλαβε 17 ευρωπαίους μετανάστες που συμμετείχαν στά επεισόδεια”. Έχω ακόμα το βινύλιο της εκδίκησης της γυφτιάς.

Την δεκαετία του 70 πίστευαν πως η Ιεραρχία στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις θα επαιρνε την μορφή του δακτυλίου, αντικαθιστώντας την πυραμίδα. Πίστευαν στον εξανθρωπισμό του κεφαλαίου,αυτό όμως ανθρωπομορφοποιήθηκε και εξουσιάζει ακόμα και τους κατόχους του. Αντιδρά και ελίσσεται προσπαθώντας να πετύχει την καλύτερη εξέλιξη για τον εαυτό του, αδιαφορώντας γιά τον κάτοχό του. Είναι πλέον ζωντανός οργανισμός, προσπαθεί να υπερσκελίσει την κοινωνία και τους νόμους της. Η Ιεραρχία πλέον είναι δέκα υπερφωτεινά άστρα πάνω από πολλούς τεμνόμενους κόλουρους κώνους. Λίγο πολύπλοκο το σχήμα, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη αντικατοπτρίζει πλήρως τα τεκταινόμενα. Αυτοί όλοι θα είναι η άρχουσα τάξη, το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού και θα υιοθετήσουν ένα ανάλογο της “νομενκλατούρας” μοντέλο ως πρός την προσωπική τους ζωή και τα ενδιαιτήματά τους, τα οποία θα είναι πλήρως προστατευμένα από τα βλέμματα και “κακόβουλες ενέργειες”. Πολύ ψηλοί μαντρότοιχοι και κάμερες, κάμερες παντού και τά μυαλά απ’τις κάμερες στην μνήμη του υπολογιστού! (Τζιμάκο μόνο εσύ νομίζεις οτι μαϊμουδεύεις τραγουδάκια). Η επιστήμη προχωράει. Κάνει έρευνα σε ασθενείς σε κώμα αλλά και σε εναργείς, γιά να αποκωδικοποιήσει τις διαφοροποιήσεις της αιματικής κυκλοφορίας σε σχέση με τα ηλεκτρεγερτικά δυναμικά που εμφανίζονται στον φλοιό του εγκεφάλου τα οποία ειναι και μετρήσιμα. Γιατί σε ασθενείς σε κώμα; Μά γιατί είναι ήσυχοι, πειθήνιοι και εμφανίζουν εγκεφαλική δραστηριότητα πολύ περισσότερη απ’ όση φαντάζονταν οι ερευνητές.

Ειδικές εγκαταστάσεις και μαγαζιά, εστιατόρια και φυσικά Clubs που ήδη υπάρχουν, θα λειτουργούν εν είδει μικρής πολιτείας γιά τους εκλεκτούς θαμώνες τους. Πασιφανές είναι πως η είσοδος σε άγνωστους δεν θα επιτρέπεται όσο καλοντυμένοι και “εποχούμενοι” και αν είναι.

Αυτοί λοιπόν θα κυβερνάνε τον κόσμο από τα απόρθητα κάστρα, διαθέτοντας την τελευταία γνώση πάνω στον ηλεκτρονικό έλεγχο του νού και της διάθεσης κάθε μεμονωμένου πολίτη-ενδεχόμενου εξεγειρόμενου, κάνοντας χρήση κάθε κατασταλτικού μέσου, μη εξαιρούμενης της προωθημένης ψυχοφαρμακευτικής καταστολής, υποστηριζόμενοι από τους ομοίους τους και εξασφαλισμένοι από μικρούς στρατούς με άριστη επαγγελματική εκπαίδευση στην προστασία προσώπων.

Τώρα βέβαια θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, αυτοί είναι οι προνομιούχοι που περνάνε “ζωή χαρισάμενη” ή μήπως είναι φυλακισμένοι που μπορούν να κινηθούν σε συγκεκριμένα σημεία και με συγκεκριμένα μέσα ατομικής μετακίνησης και να επικοινωνήσουν με συγκεκριμένους ανθρώπους; Μήπως τους λείπει πολύ το να κατέβουν από το σπίτι τους να μπούνε στο Μετρό και να πάνε να ψωνίσουνε στήν ψαραγορά ή να πάνε γιά μπάνιο σε μιά δημόσια λαϊκή παραλία; (Το οφθαλμόλουτρο δεν γίνεται βάσει τραπεζικών λογαριασμών και στις VIP πλάζ που συχνάζουν, τα μεταξωτά βρακιά δεν φιλοξενούν πάντα επιδέξιους κώλους ).

Μήπως γιά την προσωπική τους εξασφάλιση – power more power – εχουν φέρει την κοινωνία σε αποδρομή δημιουργώντας τεχνητά μηδενικά στα κεφάλαιά τους, έχοντας σαν προκάλλυμα μιά οποιαδήποτε παραγωγική επιχείρηση, κερδοφόρα ή όχι, τζογάροντας στα σύγχρονα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, εχοντας βέβαια εξασφαλίσει την εσωτερική πληροφόρηση, ότι αύριο ο “δικός μας” θα προτείνει διενέργεια δημοψηφίσματος γιά την εισαγωγή στον μηχανισμό στήριξης, οπότε πουλάμε ακριβά τα ασφάλιστρα κινδύνου που αγοράσαμε κοψοχρονιά τους τελευταίους μήνες.

Μήπως πρέπει να αντιληφθούμε τους ίδιους σαν μηδενικά και να αγνοήσουμε αυτά των κεφαλαίων τους;

Μήπως ειναι η δικιά τους μικροσκοπική κοινωνία σε αποδρομή, μίζερη από τις ανούσιες και άπονευρωμένες επικοινωνίες του τύπου “πούλα προνόμιο, αγόρασε υψηλή”, στερούμενη συναισθημάτων, εκτός από αυτό της ζήλειας και του φθόνου γιά τον αντίπαλο “επενδυτή”;

Μήπως πρέπει να μιμηθούμε τους γάλλους εργάτες των υφαντουργείων που παρέδωσαν στην Ιστορία μιά πιό συμβολική λέξη γιά την δολιοφθορά: σαμποτάζ

Ναι σαμποτάζ. Να σαμποτάρουμε τον καθωσπρεπισμό τους με έξυπνες και δεξιοτεχνικές κινήσεις που δεν “εμπίπτουν στας διατάξεις του Νόμου”.

Να σαμποτάρουμε την διακίνηση των παράνομων κεφαλαίων με ηλεκτρονικό τρόπο, στολίζοντας τις ιστοσελιδες τους με μηνύματα του τύπου “η επενδυτική πορεία αυτού του κεφαλαίου αφαιρεί την δυνατότητα επιβίωσης από αυτό το κράτος ή αυτήν την κοινότητα”.

Να σαμποτάρουμε τους σαμποτέρ της ανθρωπινότητας.

Να σαμποτάρουμε τους εμπνευστές της απύθμενης κοροϊδίας του εικονικού χρήματος που σχεδόν εννιαπλασιάζει το υγιές χρήμα, το οποίο διακινείται στην πραγματική οικονομία.

Να σαμποτάρουμε το ανθρωποφαγικό σχέδιο που εκπονήθηκε και εφαρμόζεται ήδη γιά την μακροημέρευση μιάς και μόνης τάξης που συνεχίζει να έχει τα μέσα παραγωγής, μόνο και μόνο επειδή είναι δύσκολο έως και απίθανο γιά την μεσαία τάξη να κατανοήσει , με ποιό τρόπο μεθοδεύεται αργά μα σταθερά η ενσωμάτωσή της στους νεόπτωχους εργάτες και να αντιδράσει ως μία τάξη όπως δυόμισι αιώνες πριν – Oh mon dieux, la revolution!!

Να κατανοήσει πως σε πείσμα της ελληνικής “σκηνής”, που ζεί ακόμα με όρους Σαμαροβενιζελοκουβελισμού, στην παγκόσμια εμπορευματοκρατία, η κοινωνία των κολλητών, η ευνοιοκρατία δηλαδή, εχει τελειώσει ανεπιστρεπτί.

Να κατανοήσει πως δεν θα υπάρχει εκεί κανείς να του αναγνωρίσει ή να του προστατεύσει κάποιο προνομιακό ως προς την υπόλοιπη κοινωνία δικαίωμα. Το διάλειμμα τελείωσε, τα κεφάλια μέσα.

Αν λοιπόν καταλήξουν οι αστοί στην νεόπτωχη εργατική τάξη, να θυμούνται όλοι, εργάτες πλέον, οτι είναι κάτοχοι τόσο της διαδικασίας της εμπορευματοπαραγωγής, όσο και της διαδικασίας της κατανάλωσης.

Διαταρασσομένου αυτού του κύκλου σε οποιοδήποτε ημικύκλιο, ακυρώνεται το ανθρωποφαγικό σχέδιο και επιστρέφει η απύθμενη κοροϊδία στους εμπνευστές της.