Αισθητός κόσμος και η αρχή της «αντίστροφης ροής»

Έχω την αίσθηση πια ότι μπορούμε να μπούμε πιο βαθιά και να αρχίσουμε να συζητάμε τον τρόπο που δημιουργήθηκε αυτός ο κόσμος. Για να είμαι όμως περισσότερο ακριβής, θα πρέπει να γράψω, για τον «τρόπο που δημιουργείται συνεχώς ο κόσμος».

Φυσικά όλοι σχεδόν που θα διαβάσετε αυτό το άρθρο, γνωρίζετε πολύ καλά τι σημαίνει big bang ή η «μεγάλη έκρηξη» για τους φυσικούς -και όχι μόνο- επιστήμονες του πλανήτη μας. Αυτό που αδυνατείτε να γνωρίζετε ίσως, είναι πως ξεκίνησε αυτή η θεωρία. Θα περάσω γρήγορα το πώς στήθηκε όλη αυτή η ιστορία μιας και το internet, είναι γεμάτο από όλες τις σχετικές ιστορικές περιγραφές. Σήμερα θα σας περιγράψω την απέναντι πλευρά.

Οι αδελφότητες λοιπόν, αποφάσισαν, προς τα μέσα του 17ου αιώνα περίπου (γύρω στα 1850), να προχωρήσουν τεχνολογικά ώστε να φτάσουν στο σκοπό τους. Σκοπό που όπως έχω ξαναγράψει, ήταν και συνεχίζει να είναι, η αντιγραφή του «κώδικα» της ψυχής. Αυτό το εγχείρημα όμως, ήταν ένα εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο στην εφαρμογή του, διότι υπήρχε πιθανότητα και δυνατότητα να τινάξει τα πάντα στον αέρα και να καταστρέψει, ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν δημιουργήσει και αποφασίσει για το μέλλον το δικό τους και το δικό μας. Έτσι έπρεπε να προετοιμάσουν το πεδίο, ενώ παράλληλα θα εργάζονταν πάνω στα ειδικά σχέδιά τους. Τι έπρεπε να κάνουν λοιπόν; Αυτό που έγραψα… Να δημιουργήσουν ένα παράλληλο σύστημα αξιών, πάνω στο οποίο θα εστίαζαν όλα τα βλέμματα της μάζας της ανθρωπότητας και θα άφηναν έτσι αφανές, το βασικό τους πρόγραμμα. Να δημιουργήσουν δηλαδή ένα σύστημα, μέσα στο οποίο να μπορούσαν να κρύψουν το μεγαλύτερο μυστικό, σε κοινή θέα…

Πρώτο τους μέλημα, ήταν να διαχωρίσουν την θρησκεία από την επιστήμη. Με τέτοιο τρόπο μάλιστα, που να φαίνεται ότι η εκκλησία είναι αυτή που παραχωρεί ελεύθερο πεδίο στους ερευνητές, για να μείνουν εκείνοι και να προσδιορίσουν μέρος του μεταφυσικού και μόνον. Με το διαχωρισμό αυτό τι πέτυχαν; Κατόρθωσαν να εξοστρακίσουν κάθε μεταφυσική ιδέα και συσχέτιση από τη σκέψη των επιστημόνων και να τους εστιάσουν πάνω σε μια καθαρά υλιστική θεώρηση του αισθητού κόσμου. Μια θεώρηση που θα εμπόδιζε στους επιστήμονες να στρέψουν τη σκέψη τους σε διαφορετικό σημείο. Έτσι, όλοι οι επιστήμονες, θα θεωρούσαν ότι τα θέματα της «ψυχής» τους, έμεναν στην δικαιοδοσία της εκκλησίας και αυτοί, θα ασχολούνταν πια με το καθαρά υλιστικό μέρος του σύμπαντος στο οποίο και θα ήταν ειδικευμένοι. Επιπρόσθετα, δημιούργησαν ένα τέτοιο στεγανό, που έφτασε να γίνει σχεδόν ταμπού για έναν επιστήμονα, να καταδεχθεί δηλαδή να εντάξει μέσα στις μελέτες του, τέτοια θέματα θρησκευτικού ή μεταφυσικού περιεχομένου όπως της ψυχής.

Έτσι δημιούργησαν το παραπέτασμα καπνού, στο οποίο έδωσαν το επιστημονικότατο όνομα big bang… Ολόκληρο το σύμπαν, συμπιεσμένο στο κεφάλι μιας καρφίτσας και στη συνέχεια ένα «μπουμ»… Ακόμα γελάνε οι αδελφότητες μαζί μας… και φυσικά θα γελάνε και όλοι οι άνθρωποι που θα ζήσουν στη γη και θα διδάσκονται στην ιστορία τους για τη θεωρία αυτή δημιουργίας του κόσμου. Δημιούργησαν δηλαδή μια θεωρία «προπέτασμα καπνού», και την έστησαν με τέτοιο τρόπο, ώστε όλοι οι επιστήμονες συνεχώς να ασχολούνται με αυτό και να αδυνατούν να βρουν άκρη ποτέ… Το αποτέλεσμα έδινα λύση σε εκείνους και όχι στους επιστήμονες… Διότι κάθε φορά, θα έφταναν σε κάποιο τεχνολογικό ή επιστημονικό αποτέλεσμα που εκείνοι ήθελαν, αλλά οι επιστήμονες θα γύριζαν πάλι πίσω… Κάθε φορά, οι τεχνολογικές ανακαλύψεις που θα έβγαιναν από την έρευνα των επιστημόνων, θα έδιναν λύση μόνο στις αδελφότητες, ενώ για τους επιστήμονες θα δημιουργούσαν έναν ακόμη γρίφο, που θα τους ανάγκαζε να ξεκινήσουν σχεδόν πάλι απ την αρχή. Σε κάθε περίπτωση όμως, η ταχύτητα των δύο παράλληλων πλευρών, θα ήταν σαφώς διαφορετική.

Διότι οι άνθρωποι που έστησαν όλο αυτό το θέατρο, γνώριζαν ότι όλο αυτό είναι μια –ας μου επιτραπεί η έκφραση- καθαρή απάτη. Μια παραπλάνηση. Τι γνώριζαν δηλαδή; Ότι ο κόσμος δημιουργείται συνεχώς, βάσει της αρχής της «αντίστροφης ροής». Αντίστροφης ροής; Τι είναι αυτό πάλι; Το έχουμε ξαναγράψει, όπου περιγράψαμε ότι η συνειδητότητα δημιουργεί τον αισθητό κόσμο, με συνεχή ροή μέσα σε αυτόν. Τώρα θα πούμε πως γίνεται αυτό… Για να ξεκινήσουμε όμως, θα πάμε για λίγο στο CERN. Ξέρετε, στο επιστημονικό κέντρο που έχει τον επιταχυντή σωματιδίων που βρίσκεται στην περιοχή της Ελβετίας και καταλαμβάνει κι ένα αρκετά μεγάλο τμήμα της Γαλλίας. Τι συμβαίνει εκεί όμως; Σε αυτό τον επιταχυντή, ξεκινά μια συνεχής ροή σωματιδίων (ηλεκτρονίων) τα οποία εκεί, έχουν κυκλική πορεία. Και η κυκλική φορά και πορεία αυτή έγινε εκεί, για να μεγαλώσουν το συνολικό μήκος της διαδρομής τους ώστε να κατορθώσουν επιταχυνόμενα τα σωματίδια, να φτάσουν μια μέγιστη ταχύτητα που είναι απαραίτητη. Ο επιταχυντής αυτός, αποτελείται από μια κυκλική σωλήνα –κάτι σαν κανάλι ή ποτάμι- μέσα στο οποίο αρχίζουν να ρέουν τα σωματίδια. Αυτή την κυκλική κατασκευή, εσείς φαντασθείτε την σαν ένα κομμάτι ευθείας στο οποίο μέσα, ρέουν συνεχώς τα σωματίδια αυτά.

Έτσι ακριβώς μπορείτε να φαντασθείτε την πέμπτη και την τέταρτη διάσταση. Στην πέμπτη διάσταση, η κίνηση αυτή γίνεται χαοτικά, ενώ στην τέταρτη, η ροή είναι περισσότερο ομαλή. Τα σωματίδια λοιπόν αυτά, ρέουν με μια συγκεκριμένη ταχύτητα, σχετική με την ταχύτητα του φωτός. Ρέουν και πλησιάζουν την επιφάνεια του αισθητού κόσμου. Φαντασθείτε τώρα τον αισθητό κόσμο σαν σφαίρα. Σαν ένα πλανήτη. Φαντασθείτε επίσης αυτή τη ροή σωματιδίων να πλησιάζει από παντού. Από κάθε πλευρά και από κάθε σημείο. Τόσο τον πλανήτη-σφαίρα αυτόν, όσο και τα σωματίδια που βρίσκονται σε αυτή τη ροή, φανταστείτε τα αόρατα. Μη αισθητά. Όπως συνεχίζετε να φαντάζεστε και την πορεία τους. Και ξαφνικά, πλησιάζουν τόσο πολύ τη σφαίρα-πλανήτη, όπου τελικά συγκρούονται μαζί του με σφοδρότητα. Πάμε πίσω τώρα στο CERN. Θα πάμε εκεί όπου θα θυμηθούμε, ότι υπάρχει η βασική φορά της ροής των σωματιδίων αλλά συγχρόνως, υπάρχει και μια άλλη που έχει αντίστροφή φορά. Ξέρω τι θα μου πείτε. Υπάρχει για να συγκρουστούν. Και τη στιγμή της σύγκρουσης οι επιστήμονες έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα για να την παρατηρήσουν. Όμως αυτό ακόμη, δείχνει να αποτυγχάνει σχετικά. Γιατί; Διότι η παρατήρηση αυτή, είναι ακόμη μη αποτελεσματική και ολοκληρωμένη.

Για αυτό, ας πάμε εμείς να την παρατηρήσουμε αλλού… Που; Μα στο δικό μας, αισθητό κόσμο… Είχαμε μείνει στη στιγμή που η ροή σωματιδίων, προσκρούει με σφοδρότητα πάνω στον μη αισθητό πλανήτη. Και τότε, μπαμ… Αυτό το σημείο τώρα, θα μπορούσες να το πεις bang. Αλλά όχι big bang. Γιατί; Διότι είναι ένα μπαμ, που σε αντίθεση με ότι μας λένε, συμβαίνει συνεχώς κι όχι μια φορά στην αρχή. Τι συμβαίνει δηλαδή; Πάμε πάλι στη στιγμή της πρόσκρουσης για να το αντιληφθούμε… Τη στιγμή εκείνη λοιπόν, που η ροή των σωματιδίων προσκρούει πάνω στον μη αισθητό (μέχρι τότε) πλανήτη, είναι η στιγμή που προσκρούει η ροή της συνειδητότητας πάνω στον αισθητό κόσμο μας. Θυμόμαστε έτσι; Αστραπιαία, τότε, ο αισθητός κόσμος αντιδρά και παράγει ένα ίδιο αλλά αντίστροφο σήμα –κύμα σωματιδίων, το οποίο από τη στιγμή εκείνη και μετά, ξεκινά μια ίδια αλλά αντίστροφη ροή προς τα πίσω. Μέσα στην τέταρτη διάσταση. Θα επανέλθουμε για το τι συμβαίνει με αυτή την αντίστροφή ροή, όμως πάμε πάλι να δούμε τι συμβαίνει με τον αισθητό κόσμο μας.

Αυτή η πρόσκρουση και η δημιουργία της αντίστροφής ροής της, είναι το σημείο όπου ο μη αισθητός πλανήτης, μπορεί να μετατραπεί σε αισθητό. Το αόρατο, μπορεί να μετατραπεί σε ορατό… Πως; Το έχουμε ξαναγράψει… Με τον παρατηρητή… Φυσικά με τον παρατηρητή, ή αισθητήρα ή δημιουργό του αισθητού κόσμου… Πως; Κι αυτό το έχω γράψει… Με την ψυχή μας. Αν απουσιάζει δηλαδή ο παρατηρητής, ο πλανήτης -πάνω στον οποίο προσπίπτει η ροή των σωματιδίων-, συνεχίζει και παραμένει αόρατος. Μη αισθητός… Μόλις όμως ο «κώδικας» της ψυχής, στρέψει την προσοχή του στο συμβάν της σφοδρής αυτής πρόσκρουσης, τότε συμβαίνει το εξής μαγικό… Στο κέντρο ακριβώς της ενεργειακής πρόσκρουσης αυτής, παράγεται ένα πολύ μικρό σωματίδιο, ένα μποζόνιο, το μποζόνιο Higgs, ή αλλιώς το σωματίδιο του Θεού, το οποίο, παράγει από την δημιουργηθείσα αντίστροφη φορά της ροής των σωματιδίων, ένα εικονικό αντίστροφο, το οποίο κατορθώνει τελικά και περνάει μέσα στο ενεργειακό πεδίο του αισθητού κόσμου. Αυτό το εικονικό αντίγραφο, δίνει αυτόματα στον παρατηρητή, την αίσθηση του εικονικού κόσμου.

Ποια αίσθηση; Τα πάντα. Όπου παρατηρήσει… Το βουνό, τον ουρανό, τη θάλασσα, τα πουλιά, τη βροχή, το χώμα, τα ζώα, τους ανθρώπους, τη βιολογία μας, την ανάπτυξή μας, τα κτήρια, τις καταστάσεις, τις ιδέες, τα πάντα. Η ροή δηλαδή αυτή προσπίπτει σε κάθε δυνατό σημείο μέσα στο τρισδιάστατο χώρο. Έξω από το σώμα σου, μέσα στο σώμα σου, μέσα στον τοίχο, μέσα στον αέρα, στο νερό, στα χημικά, στα αέρια, παντού, παντού, παντού… Κι αυτή η ροή είναι συνεχής… αδιάκοπη. Πως; Για να δούμε αναλυτικότερα… Τα πρώτα σωματίδια συγκρούονται με τον κόσμο μας και αυτόματα δημιουργείται το ίδιο ποσό σωματιδίων τα οποία ξεκινούν αντίστροφη ροή και συγχρόνως η παρατήρηση αρχίζει να δημιουργεί τον αισθητό κόσμο. Το εικονικό μέρος της συνειδητότητας (αυτό είναι η εικονική ροή των σωματιδίων) που εισέρχεται, δαπανά ένα αρκετά μεγάλο ποσό ενέργειας για όλο αυτό το συμβάν.

Έτσι μόλις η ενέργεια πέσει, το συμβάν αυτό γίνεται ασταθές και χάνεται δημιουργώντας στιγμιαία ένα «κενό» στη συνέχεια της ροής. Ένα «κενό» που είναι αδύνατον να το αντιληφθεί ο παρατηρητής, διότι «γεμίζει» αμέσως αστραπιαία, με το υλικό των ενεργειακών σωματιδίων που έρχονται από πίσω με τη συνεχή ροή. Αυτά γενούν μια επιπλέον αντίστοιχη αντίστροφη ροή προς την τέταρτη διάσταση, όπως και το εικονικό είδωλο τους.

Αυτό ήταν. Η αρχική ροή συνεχίζεται, όπως και η αντίστροφη η οποία δημιουργεί συνεχώς τα είδωλα του κόσμου μας. Η ψυχή δηλαδή, «ακίνητη» στο χώρο, παρατηρεί τη ροή αυτή του κόσμου μας, να δημιουργείται μπροστά της συνεχώς. Αυτόν την αισθητό κόσμο. Αυτόν που λέμε ψεύτικο, εικονικό. Αυτόν… Τι σημαίνει όμως ακίνητη; Τι είναι αυτό που μόλις έγραψα; Ας κάνουμε μια γρήγορη ανακεφαλαίωση για να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τι γράφω… Υπάρχει μια συνεχής ροή ενεργειακών σωματιδίων τα οποία προσκρούουν πάνω στον κόσμο μας. Η ροή αυτή έχει ξεκινήσει από την πέμπτη διάσταση, περνά την τέταρτη και προσκρούει πάνω στη τρίτη δηλαδή τον τρισδιάστατο κόσμο μας. Με την πρόσκρουση δημιουργείται μια αντίστροφη ροή ίσης ενεργειακής ποσότητας, η οποία αρχίζει να οδεύει προς τα πίσω δηλαδή προς την τέταρτη και ύστερα πέμπτη διάσταση… Η αντίστροφη αυτή ροή, μέσω του παρατηρητή, δηλαδή της ψυχής, αρχίζει να δημιουργεί μια ισοδύναμη εικονική ροή μέσα στον αισθητό κόσμο. Αυτή η συνεχής εικονική ροή δημιουργείται με το σωματίδιο higgs, το οποίο και προσδίδει την ψευδαίσθηση της μάζας στα σώματα και τελικά τις μορφές που υπάρχουν γύρω μας. Η ψυχή, ο παρατηρητής δηλαδή, παραμένει «ακίνητη» στο χώρο και μόνο η ροή συμβαίνει γύρω της, η οποία δημιουργεί τα πάντα…

Ναι αλλά πως δημιουργείται η κίνηση των αντικειμένων που αντιλαμβανόμαστε; Πως κινούνται οι πλανήτες, τα φύλα, ο άνεμος, τα πουλιά, πως τρέχουν τα ζώα, εμείς οι άνθρωποι, πως συμβαίνει η κίνηση; Φαντασθείτε ότι φοράτε ειδικά γυαλιά, στα οποία προβάλλεται ένας εικονικός κόσμος. Εσύ κάθεσαι ακίνητος και αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα, και το λειτουργικό αρχίζει να σε ξεναγεί σε ένα φανταστικό και εικονικό κόσμο… Να φέρουμε ένα παράδειγμα… Αποφασίζεις να παίξεις ένα παιχνίδι μέσω του υπολογιστή και αυτών των γυαλιών, κατά το οποίο, ζητάς από το παιχνίδι να σε πάει ένα ταξίδι. Εικονικό… Τότε μπροστά σου εμφανίζεται ένας δρόμος, ένα αυτοκίνητο, εσύ μπαίνεις εικονικά μέσα και αρχίζεις να το οδηγείς. Γύρω σου περνάνε άνθρωποι, κτίρια, βουνά, ολόκληρη η διαδρομή περνά από μπροστά σου και στο τέλος φτάνεις στον εικονικό προορισμό σου, όπου κατεβαίνεις, συναντάς ανθρώπους ή ότι άλλο μπορείς να παρατηρήσεις. Κι όλο αυτό, μπορείς ίσως να το παίξεις μαζί με κάποιο φίλο σου, όπου δίπλα σου σε μια άλλη πολυθρόνα, θα μπορεί να αλληλεπιδρά μαζί σου μέσω του εικονικού προγράμματος με τα δικά του γυαλιά…

Όλο αυτό όμως είναι εικονικό… Είναι ενεργειακή πληροφορία… Και για να γυρίζουμε στον κόσμο μας, η κίνηση είναι κι αυτή ενεργειακή πληροφορία, η οποία δημιουργείται από την αντίστροφη ροή. Η συνειδητότητα που έχουμε περιγράψει στις άλλες αναρτήσεις, είναι μια ενεργειακή πληροφορία η οποία παράγεται από την αλληλεπίδραση της ψυχής με τον αισθητό κόσμο, παράγοντας τη συνείδηση. Μα θα μου πείτε, τι είναι αυτά που μας λες; Αυτό το τραπέζι που είναι μπροστά μου είναι πραγματικό, ο υπολογιστής είναι πραγματικός, το ποτήρι, το χέρι μου, τα εσωτερικά μου όργανα είναι πραγματικά. Ναι είναι… Αυτό το γνωρίζουμε….

Τι είναι πραγματικό όμως γνωρίζουμε; Ο αισθητός κόσμος που εμείς εκλαμβάνουμε ως πραγματικό, διέπεται από φυσικούς νόμους, οι οποίοι έχουν εφαρμογή και νόημα, μόνο στον κόσμο αυτό που ονομάζουμε αισθητό. Νόμους που ορίζουν «το παιχνίδι». Την κατάστασή μας μέσα σε αυτόν. Το μόνο πραγματικό όμως που υπάρχει σε αυτόν, είναι η ψυχή μας. Διότι η ψυχή μας είναι η μόνη που έχει συνεχή πρόσβαση, έξω από τον εικονικό αυτό κόσμο. Η ψυχή μας, την οποία κάποιοι άνθρωποι, έχουν αποφασίσει να αντιγράψουν το ενεργειακό πληροφοριακό πεδίο της, ώστε να καταστήσουν αυτό τον εικονικό κόσμο μόνιμο.

Όμως ας γυρίσουμε στον αισθητό κόσμο ώστε να δούμε τι είναι η αντίστροφη ροή. Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, θα πρέπει αυτή την αντίστροφη ροή που ξαναμπαίνει μέσα στη τέταρτη διάσταση, να την κάνουμε πάλι ευθεία. Να φανταστούμε δηλαδή, ότι η ροή των σωματιδίων, εισέρχεται μέσα από τον κόσμο μας, τον διαπερνά και βγαίνει πάλι από την άλλη όπου συνεχίζει το ταξίδι της. Διότι μοιάζει να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τα σωματίδια μόλις φτάσουν και δημιουργήσουν το μποζόνιο, κατακρημνίζονται κβαντικά μέσα στον τρισδιάστατο κόσμο και ξαναβγαίνουν έξω όπου συνεχίζουν το ταξίδι τους στο χρόνο…

Στο χρόνο; Έγραψα στο χρόνο; Ναι αγαπητέ αναγνώστη, η περιοχή έξω από το δικό μας κόσμο είναι ο χώρος που εμείς ονομάζουμε σαν χρόνο. Για να το αντιληφθούμε όμως, θα το περιγράψουμε γραμμικά, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει όπως το είπαμε στην αρχή. Στην αρχική ροή των σωματιδίων λοιπόν, πριν την πρόσπτωση πάνω στον κόσμο μας, υπάρχουν όλες οι πληροφορίες που θα δημιουργήσουν αυτά που θα συμβούν. Θα συμβούν… σε λίγο… μετά… Υπάρχει η πληροφορία από αυτά που έρχονται… τα μελλούμενα… το μέλλον του κόσμου δηλαδή… Τη στιγμή της κατακρήμνισης, αυτό που εισέρχεται τελικά στον κόσμο μας, αποτελεί αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν το «τώρα». Για αυτό είναι και η μόνη πληροφορία που εισέρχεται τελικά μέσα στον αισθητό κόσμο, άσχετα αν είναι εικονική. Η πληροφορία που αποτελείται από τα σωματίδια της αντίστροφης ροής, είναι αυτά που συνέβησαν ήδη… αυτά που γίνανε… τα ήδη διαμορφωμένα γεγονότα και καταστάσεις, που έλαβαν ήδη χώρα στον κόσμο μας. Τα έχουμε δει, αισθανθεί και ζήσει και έτσι τα ονομάζουμε πριν… χτες… πέρσι.. ή γενικά παρελθόν.

Αυτό το παρελθόν τώρα, εισέρχεται πάλι μέσα στην τέταρτη διάσταση και οδεύει προς την πέμπτη. Εκεί, η ψυχή φεύγοντας μετά το θάνατο του σώματος, θα συναντήσει την πληροφορία όλης της ζωής της. Εκεί θα «δει» όλα όσα έχουν γίνει… και απαλλαγμένη πια από τα Εγώ του σώματος, θα συγκρίνει αυτό που συνέβη με εκείνο που είχε επιλέξει πριν εισέλθει μέσα στον κόσμο… Μέσα σε αυτό το πεδίο της τέταρτης διάστασης του συνολικού χρόνου, η ψυχή έχει την δυνατότητα να δει και να αξιολογήσει την συνολική της πορεία στις ζωές που έζησε. Διότι η πληροφορία από όλες τις ζωές, βρίσκεται εκεί. Μία-μία και συνολικά…

Ε, πόσο πιο αναλυτικά και απλά να το γράψω… έτσι ώστε να παραμένει μια πληροφορία που να μπορεί να γίνει κατανοητή από τον καθένα, αλλά συγχρόνως να δίνει στους επιστήμονες την εικόνα που έχασαν από αυτό που τους έχουν δείξει; Τώρα όμως ο αναγνώστης αρχίζει και κατανοεί. Είναι σαφώς διαφορετικά αυτά που γράφω, από όσα διδάχθηκε μέχρι σήμερα ο κάθε ένας από μας, όμως τώρα μπορεί να αρχίσει να κάνει σκέψεις. Να συνθέτει τις σκέψεις του μαζί με όλο αυτό που αισθάνεται για τον κόσμο. Ίσως είμαι ο πρώτος που τα γράφει έτσι ανοικτά, αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλοί που τα γνωρίζουν. Επιστήμονες και άνθρωπου που εδώ και αρκετό καιρό έχουν αντιληφθεί, ότι κάτι απατηλό υπάρχει στο υπάρχον σύστημα εκπαίδευσης και πληροφόρησης.

Που όμως αδυνατούσαν να μιλήσουν για αυτό, μιας και σε κάποιους ο κοινωνικός φόβος της λοιδορίας είναι κάτι περισσότερο από υπαρκτός. Το επίπεδο εκπαίδευσης του κάθε ένα μας όμως πλέον, μπορεί να αλλάξει. Και με την αλλαγή αυτή, μπορεί έτσι να τροποποιεί και το επίπεδο της συνολικής του παιδείας. Μιας παιδείας που η εξειδίκευση, φρόντισε να κρατήσει μακριά, σημαντικά στοιχεία περί του κόσμου του. Φρόντισε να δημιουργήσει τείχη πανύψηλα, ανάμεσα σε έννοιες που το σύστημα φρόντισε να θεωρούμε ασύνδετες μεταξύ τους. Μη συμβατές με την ειδικότητα που δεχθήκαμε να κατατάξουμε το λογικό και συναισθηματικό μας δυναμικό. Και τώρα, στο κομβικό αυτό χρονικό σημείο, καλούμαστε να συνθέσουμε από την αρχή όσα μπορούμε να γνωρίζουμε, ώστε να ξεκινήσουμε ένα πολιτισμό από το μηδέν. Ένα μηδέν όμως, που αυτόματα μετατρέπεται σε «μηδέν άγαν»…

Αλκιρέας
(Συνεχίζεται…)