Ένα μήνυμα που ξεχάσαμε

Ο αχός από τις εκπυρσοκροτήσεις των όπλων και τις κλαγγές των σπαθιών που πότισαν με αίμα το δέντρο της ελευθερίας μας είναι ο μόνιμος σύντροφος του έθνους μας από την αυγή του χρόνου έως σήμερα. Ο λαός μας δεν σταδιοδρόμησε στην αρένα του ατέρμονου αιώνα ως δανειολήπτης και οσφυοκάμπτης υπηρέτης των ισχυρών, αλλά ως φιλόσοφος, δημιουργός και πολεμιστής που κατακτούσε πάντοτε εκείνο που του άξιζε. Τούτη η μη αναθεωρήσιμη διάταξη του ελληνικού κανόνα ίσχυσε και στο αγιασμένο 1821.

Οι Ελληνες, κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού τους στον οθωμανικό τάφο, ουδέποτε συμβιβάστηκαν με την ιδέα της σκλαβιάς και της υπακοής σε μια ανήθικη δεσποτεία αλλόπιστων εισβολέων. Προσπάθησαν, δεκάδες φορές, να απαλλαγούν από τα δεσμά. Οχι με παρακάλια και κομψές διατυπώσεις, αλλά με τα όπλα. Αποτύγχαναν, μέχρι που έφτασε η στιγμή να τελεσφορήσουν οι προσπάθειες. Η 25η Μαρτίου 1821 είναι ένα θαύμα που προκάλεσε το Γένος μας και ευλόγησε ο Θεός.

Ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας το ακατόρθωτο μορφές όπως ο Γέρος του Μοριά, ο Παπαφλέσσας, ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους και αναρίθμητοι άλλοι κολοσσοί ανδρείας και ήθους. Ρίσκαραν τα πάντα, τη ζωή, την οικογένεια, την αρτιμέλειά τους, επειδή τα έκριναν λίγα – σε σχέση με το έπαθλο της ελευθερίας και της ανάστασης του έθνους.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο αρχιστράτηγος του εθνικού και θρησκευτικού πολέμου που κερδίσαμε, με τα απομνημονεύματά του έχει αφήσει πολύτιμες παρακαταθήκες στις επερχόμενες γενιές. Διδάσκει μαθήματα ζωής, τα οποία οφείλουμε άπαντες να αποστηθίσουμε έως την τελευταία λέξη τους: πίστη στον Χριστό, ενότητα του λαού, ανυποχώρητος πόλεμος στον εχθρό, κανένα έλεος στους προσκυνημένους, προσοχή και καχυποψία απέναντι στις παραινέσεις των «συμμάχων», κατάπνιξη του εγωισμού προς όφελος της συλλογικής υπόθεσης, φωτισμός των νέων μέσω της παιδείας.

Απλά πράγματα είναι τα παραπάνω, όπως όλες οι ανθρώπινες επιλογές που οδηγούν στην ελευθερία, στην ευψυχία και την ευδαιμονία. Ωστόσο, αν και απλή η ρότα που προτείνει ο Γέρος του Μοριά, φαίνεται ότι την έχουμε ξεχάσει και πελαγοδρομούμε εδώ και καιρό σε αχαρτογράφητα, θολά ύδατα.

Εχουμε «παγώσει» την ψυχή μας, καθιστώντας την αφιλόξενη για τον Θεό και τους ανθρώπους. Εχουμε «πληθωρίσει» την αξία της ύλης και τη σημασία που δίνουμε στους εκάστοτε ισχυρούς. Λησμονήσαμε τις έννοιες του πατριωτισμού και της αυτοθυσίας.

Ισως σε αυτή την κατάντια να μας οδήγησε και η λειψανδρία, η έλλειψη προσωπικοτήτων που εμπνέουν τον λαό να ξεπεράσει τον εαυτό του και να καταφέρει όσα μπορεί. Τελευταίες λαμπρές εξαιρέσεις ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Πηγή