Ένας παράδοξος υλικός κόσμος

Μυστικά σε κοινή θέα εμπρός μας… Παρατηρήστε το ποτήρι αυτό… Λίγες φυσαλίδες μέσα σε νερό… Η εικόνα που βλέπετε η οποία δείχνει ένα ποτήρι γεμάτο με νερό, είναι χωρισμένη σε τέσσερα μέρη… και γύρω από το ποτήρι υπάρχει κενός κι αόρατος αέρας… Δείτε τώρα το κάτω αριστερό μέρος του… Στο σημείο εκείνο του ποτηριού, υπάρχει νερό αλλά αν το ξεχωρίσεις από τα άλλα τρία κομμάτια του δεν θα μπορείς να πεις αν το ποτήρι περιέχει εκεί νερό ή είναι άδειο… Αν αφαιρέσεις τα δύο επάνω τμήματα της εικόνας όπου βλέπουμε την επιφάνειά του και καταλαβαίνουμε οτι υπάρχει νερό μέσα στο ποτήρι, στο κάτω μέρος του είναι δύσκολο να αντιληφθείς αν περιέχει κάτι; Μάλιστα κάτω δεξιά αν δεν υπήρχαν οι φυσαλίδες του αέρα -όπως δεν υπάρχουν στο αριστερό του μέρος- θα ήταν επίσης αδύνατο να αντιληφθείς την ύπαρξη του νερού μέσα στο ποτήρι…

Έχουμε λοιπόν ένα εντελώς διαφανές ποτήρι, γεμάτο με ένα εντελώς καθαρό και διαφανές νερό, στο κέντρο ενός χώρου γεμάτου από αόρατο αέρα… Όταν όμως ο αέρας προσπαθήσει να περάσει μέσα από το νερό και δημιουργήσει φυσαλίδες, τότε αυτόματα γίνονται ορατά και τα δύο… και το διαφανές νερό αλλά και ο αόρατος αέρας… Και αυτό μέσω της φυσαλίδας που θα δημιουργηθεί… Ενώ δηλαδή ένα ήρεμο ποτήρι με νερό, εμποδίζει τις αισθήσεις μας να αντιληφθούν την ύπαρξη του νερού στο ποτήρι και του αέρα γύρω του, αν ο αέρας με κάποιο τρόπο περάσει μέσα από το νερό, (όπως για παράδειγμα με τη μορφή φυσαλίδων), τότε κάνει ορατά και τα δύο… Και το νερό αλλά και τον αέρα…

Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να φανταστούμε τον κόσμο μας. Όπου το νερό παίρνει το μέρος της ενεργειακής πληροφορίας στο χώρο, δηλαδή της συνειδητότητας και η αόρατη φυσαλίδα το μέρος του σώματος με τις αισθήσεις μας… Τόσο ο κόσμος μας όσο και η συνειδητότητα, αρχικά είναι αόρατα σε μας και μόνο η παρουσία μας μέσα στον κόσμο κάνει τα πάντα ορατά… Η κάθε φυσαλίδα θεωρεί ότι ολόκληρος ο κόσμος (της) είναι μονάχα το ποτήρι, όταν τη βγάλεις όμως από εκεί μέσα, ο κόσμος επιστρέφει πάλι στη αιώνια αορατότητά του… Επιστρέφει σε αυτό που είναι… Εικονικός και ανύπαρκτος…

1. Ψυχή και συνείδηση

Όμως τι συμβαίνει με το ζωντανό σώμα. Πως δημιουργεί και τι ρόλο παίζει η ουσία της ψυχής και της συνείδησης; Παρεμβαίνουν σε ολόκληρο το σώμα ή σε κάθε κύτταρο ξεχωριστά; Κι αν συμβαίνει κάτι από τα δύο, το ίδιο συμβαίνει και σε όλους τους άλλους ζωντανούς οργανισμούς όπως τα ζώα και τα φυτά; Σε κάποιο τέτοιο ερώτημα, ούτε μπορούμε να πούμε ότι κάθε κύτταρο έχει δική του ψυχή, ούτε μπορούμε να πούμε ότι δεν έχει… Για να αντιληφθούμε την ψυχή θα πρέπει να την εξετάσουμε με το ρήμα Είμαι και όχι Έχω… Δεν “έχω” ψυχή… Είμαι ψυχή και Έχω σώμα… “Είμαι” ψυχή… ένα κοσμικό κύτταρο… Είμαι κύτταρο της Πηγής μου… Είμαι και επιλέγω να είμαι σε κάθε κύτταρό του σώματός μου… Έχω ένα σώμα γεμάτο από κύτταρα, το οποίο δημιουργώ μέσα από τη Συνειδητότητα στην οποία συμμετέχω… Είμαι ψυχή και Είμαι συνείδηση… Όπως τα πάντα γύρω μου Είναι συνείδηση… Τα πάντα… Κι αυτή η συνείδηση που γίνεται αισθητή σε Μένα, υπάρχει γύρω μου, διότι υπάρχει ή κάποτε υπήρξε, μέσω της ψυχή… Έχω σώμα, το οποίο αλλοιώνει συνεχώς την αλληλοεπίδρασή μου με τα πάντα γύρω μου, μέσω των πεποιθήσεων του… Μετατρέπει σε Εγώ, τα δικά μου χαρίσματα, -χαρίσματα τα οποία πηγάζουν από τα αρχεία-ιδιότητες που έχω επιλέξει για το σώμα στο οποίο υπάρχω-… Είμαι ψυχή, Είμαι συνείδηση και Έχω σώμα με Νου… Μπορώ να αφομοιώνω εμπειρίες, να τις διατηρώ στο νου μου σαν μνήμη του σώματός μου, ασυνείδητη, υποσυνείδητη… ή συνειδητή και τις οποίες προσθέτω στη συνείδησή μου… Έτσι αναπτύσσομαι συνεχώς… Η Ψυχή… Η συνείδηση… Κι αυτή την πρόσθετη συνείδησή μου, έχω τη δυνατότητα να επιλέξω να την επαναλάβω, τόσες φορές όσες απαιτούνται για να καταγραφεί στη Συνειδητότητα… ώστε να γίνω συν-δημιουργός του αισθητού μου κόσμου…

2. Ο νους και τα Εγώ του ανθρώπου

Είμαι ψυχή λοιπόν, είμαι συνείδηση και έχω νου, εγώ ο άνθρωπος… Και με τα τρία αυτά μπορώ να βούλομαι ελεύθερα και να δημιουργώ νέες σκέψεις… Κι αυτή η ελευθερία μου, είναι η δύναμη και η αδυναμία μου… Διότι στη βούληση αυτή συμμετέχει ψυχή, συνείδηση και νους σε ίσα μέρη… Νους με τη μνήμη και τις σκέψεις του, ο οποίος συμμετέχει στη δημιουργία του αισθητού κόσμου γύρω μου… Αλλά αυτός ο νους, έχει τη δυνατότητα να αποκόψει και την ψυχή και τη συνείδηση από δίπλα του… Να αποκοπεί από τα άλλα δύο μέρη… Να γίνει αυτόνομος μέσα από τα Εγώ του… Και τότε σε τίποτε δεν διαφέρω από τα άγρια ζώα, τα άγρια φυτά και τα απάτητα βουνά γύρω μου… Ποιος; Εγώ ο άνθρωπος… Η βούλησή μου δηλαδή, μπορεί να είναι μια σύνθεση της τριαδικής μου υπόστασης, ή μονάχα του νου μου… Μονάχα του σώματός μου, της σκέψης και της μνήμης μου… ή ακόμη, να είναι μέρος της βούλησης ενός άλλου… στον οποίο κάποιο Εγώ μου, έχει παραχωρήσει τη δύναμη του νου μου…

Είναι θετικό να σκέφτομαι, ότι υπάρχουν (ίσως) ζώα, τα οποία έχουν καταφέρει να συνθέσουν την τριαδική υπόστασή τους καλύτερα από τον άνθρωπο… Ίσως… Έτσι δεν μπορούμε να ρωτάμε ποιος “έχει” ψυχή… Η ερώτηση αυτή είναι χωρίς ουσία, μιας και όλα αντιστοιχούν σε κάποιου είδους ψυχή από την οποία προήλθε η συνείδηση που Είναι τώρα… Η ψυχή δεν είναι παράσημο του ανθρώπου, όσο κι αν αυτό τον βολεύει και τονώνει τα εγωικά του ένστικτα… Η ψυχή Είναι πέρα και πάνω από αυτό που είναι ο άνθρωπος… Είναι ο δημιουργός του εδώ στη γη… Αυτό που εκκινεί την αρχική του συνείδηση και τον κάνει να ζήσει… Μια συνείδηση που συμμετέχει στη Συνειδητότητα η οποία υλοποιεί το νου, τον αισθητό κόσμο του, τις μνήμες και τη σκέψη του… Μια σκέψη που αλλοιώνει τα σημάδια της ψυχής και της συνείδησης και τα κάνει “Εγώ”… Κι ένα “Εγώ”, πού όσο κι αν αρέσκεται να δείχνει την κυριαρχία του πάνω στα άλλα πλάσματα τα οποία θεωρεί χωρίς ψυχή, -αν θέλει να διαφέρει από αυτά-, οφείλει να γίνει αναπόσπαστο μέρος των άλλων δύο τμημάτων με τα οποία πρόσκαιρα υπάρχει στο Εδώ και Τώρα του ανθρώπου…

3. Μετάλλαξη και μέλλον

Όσο για την μετά-αλλαγή, πρόκειται για μια αλλαγή η οποία έρχεται από το μετά, από το μέλλον, δηλαδή από “μέσα” μας, χωρίς άλλα σχόλια… Πάντα η μετάλλαξη γίνεται μέσω βούλησης… έστω και παθητικής… ή παραχωρημένης σε κάποιον άλλον τον οποίο έχεις εξουσιοδοτήσει να δρα για σένα… Κι εδώ τίθεται το θέμα της εξειδίκευσης, η οποία στην ουσία, είναι de facto παραχώρηση της δικής μας βούλησής, στον «ειδήμονα» ο οποίος διαχειρίζεται το δικό μας δίκαιο λόγω της δικής μας έλλειψης εσωτερικής ισορροπίας… Διότι η εξειδίκευση, δημιουργεί στα μέλη της συνειδησιακή ανισορροπία… Πως; Κάποιος αποφασίζει για μένα, θέματα τα οποία είναι αδύνατον να γνωρίσω ποτέ… Κι αυτός ο κάποιος, είναι στην ουσία κάθε άλλο παρά συνειδητός…

Γιατί; Διότι δεν εξυπηρετεί εμένα, αλλά την επιστήμη του, δηλαδή την (πεπερασμένη) γνώση που κατέχει εκείνος ο ίδιος, δηλαδή τη γνώση που κάποιος του δίδαξε, δηλαδή τη μνήμη του σώματός του, δηλαδή το Εγώ του, το οποίο είναι πλήρως χειραγωγημένο από τους δικούς του «ειδήμονες»… Δηλαδή το “έξω” από Εμένα… δηλαδή το παρελθόν Μου… Υπάρχει θέμα σε ολόκληρη τη δομή της κοινωνίας μας, την οποία έχουμε αφήσει στον αυτόματο “πιλότο”, ο οποίος κατά τύχη, μας «βγήκε» ασυνείδητος ή και αδίστακτος… Κάτι που μπορεί να συμβαίνει, μονάχα για όσο Εγώ τον αφήνω να είναι εκεί που είναι… Το δύσκολο όμως σε όλη αυτή τη συζήτηση, είναι ότι αυτός ο ασυνείδητος ή αδίστακτος, είμαστε εμείς, ο διπλανός μας, εσύ, το παιδί σου, ο φίλος σου, εγώ…

4. Το παράδοξο της επιστημονικής μεθόδου

Μέχρι σήμερα, οι επιστήμονες θεωρούν σαν πραγματικό κόσμο, τον κόσμο στον οποίο μπορούν να επαναλάβουν μια πειραματική διαδικασία με ακρίβεια και επιτυχία… Έτσι θεωρούν ότι τα αποτελέσματα που λαμβάνουν από τα πειράματα και τις δοκιμές, έχουν αποδείξει ότι το προς εξέταση ζήτημα ισχύει ή όχι…Τα αποτελέσματα μάλιστα αυτά, τα στοιχειοθετούν σε «φυσικούς νόμους», τους οποίους από εκεί και στο εξής θεωρούν πραγματικούς, μόνιμους και σταθερούς… Όμως έχουν παραβλέψει κάτι ουσιαστικό… Ποιο…

Το “αναμενόμενο θαύμα” των προσδοκιών τους… Τον τρόπο που υλοποιείται ο αισθητός κόσμος… Δηλαδή τον τρόπο που λειτουργεί η Συνειδητότητα… Η οποία δεν είναι τίποτε άλλο, από την καταγραφή των δικών μας συνειδήσεων… Όμως συνείδηση είναι μια σειρά από πληροφορίες… Όπου αυτή η σειρά από πληροφορίες αποτελεί επίσης μια επιστημονική διαδικασία… Η επιστημονική μέθοδος δηλαδή, είναι μια καταγεγραμμένη διαδικασία από πράξεις οι οποίες επαναλαμβάνονται… Η επιστημονική μέθοδος δηλαδή, είναι μια καταγεγραμμένη συνείδηση η οποία επαναλαμβάνεται με τρόπο ώστε να δίνει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα… Η επαναλαμβανόμενη όμως συνείδηση καταγράφεται στη Συνειδητότητα και κατόπιν υλοποιεί το αποτέλεσμα μόνη της… μιας και η Συνειδητότητα είναι ο αισθητός κόσμος ο οποίος διέπεται από τους «φυσικούς νόμους» της…

Δηλαδή, η επιστημονική μέθοδος, μέσω της επανάληψης ακριβώς της ίδιας διαδικασίας, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, στην καταγραφή του αποτελέσματος στη Συνειδητότητα… Μια καταγραφή, η οποία από εκείνη τη στιγμή και μετά, θα ανήκει στην δική μας πραγματικότητα και στους δικούς μας «φυσικούς νόμους»… Τι σημαίνει αυτό… Σημαίνει ότι η επιστημονική μέθοδος, στην ουσία έχει την ικανότητα να τροποποιεί υπάρχοντες «φυσικούς νόμους» με απλή αλλαγή της επανάληψης της διαδικασίας εφαρμογής τους. Ή ακόμη να δημιουργεί νέους, με συνεχή επανάληψη μια νέας και άγνωστης μεθόδου… Μεθόδου, η οποία αν επιμείνεις, στο τέλος θα πάρεις τα επιθυμητά αποτελέσματα… Αποτελέσματα τα οποία βρίσκονται από την αρχή στη συνείδησή μας (μιας και είναι προϊόντα της σκέψης μας), αλλά δεν ίσχυαν όταν ξεκινήσαμε να τα εξετάζουμε… Διότι “τα πάντα ρει”…

5. Το παράδοξο μιας θεραπευτικής μεθόδου

“Δεν υπάρχουν ασθένειες… Υπάρχουν μονάχα ασθενείς…” Αυτό που έχει σημασία στη συνείδηση, είναι η σκέψη μας και η διαδικασία μέσα από την οποία δημιουργούμε μια «ρουτίνα»… Ένα κύκλο ενεργειών. Δημιουργούμε δηλαδή ένα επαναλαμβανόμενο κύκλο από σκέψεις, πράξεις ή συμπεριφορές… Διότι η συνείδηση -και κατ επέκταση η Συνειδητότητα-, δεν μας ρωτάει το λόγο που κάνουμε κάτι ή την βαθύτερη αιτία, αλλά αυτό ακριβώς που κάνουμε…
Όταν λοιπόν, κάποιος εφαρμόζει μια μέθοδο, ένα φάρμακο, μια πρακτική ή μια συμπεριφορά για να θεραπεύσει μια συγκεκριμένη ασθένεια, και αυτό το κάνει επαγγελματικά, δηλαδή μέσω αυτού αποκτά -ο ίδιος άμεσα ή έμμεσα σαν «επιστροφή»- οποιουδήποτε είδους ενέργειας, δηλαδή χρήμα, φήμη ή και εξουσία, τότε η ασθένεια, παρουσιάζει στους ασθενείς του θεραπευτή, μια εντυπωσιακή μείωση στην αρχή και ύστερα εκτοξεύεται στα ύψη… Αντί δηλαδή να εξαλειφθεί η ασθένεια, αυτή αυξάνεται αλματωδώς… Γιατί συμβαίνει αυτό;
Αν και ο αρχικός σκοπός του κάθε θεραπευτή, είναι (ίσως) πράγματι η θεραπεία των ανθρώπων, αυτός κάνει κάποια σημαντικά λάθη τα οποία φυσικά δεν συνειδητοποιεί:

1. Αναζητά ασθενείς. Αν η θεραπεία αυτή, αποτελεί την κύρια ή βασική πηγή των εσόδων του ή τη κοινωνικής του φήμης, τότε ο νους του εστιάζεται στη αναζήτηση ασθενών με την ίδια ασθένεια… Δεν αναζητά θεραπευμένους ή υγιείς, διότι αυτοί του είναι αδιάφοροι μιας και από αυτούς δεν πρόκειται να έχει κάποιου είδους έσοδο…

2. Δεν ψάχνει συνειδητά, αλλά θεωρεί ότι υπάρχουν ήδη γύρω του αρκετοί ασθενείς με την ίδια ακριβώς ασθένεια. Είναι σίγουρος για αυτό και μάλιστα είναι χαρούμενος που όλους αυτούς τους ασθενείς, θα τους θεραπεύσει…

3. Η Συνειδητότητα τον ακούει και πραγματοποιεί αυτό το οποίο βιώνει με απόλυτη βεβαιότητα. Του εμφανίζει εμπρός του, ασθενείς ανθρώπους οι οποίοι μοιάζουν μεταξύ τους παρουσιάζοντας ακριβώς την ίδια ασθένεια.

4. Αρκετοί από τους ασθενείς του, βρίσκουν πράγματι θεραπεία και το ανακοινώνουν και σε άλλους, ώστε να τους ενημερώσουν για την συγκεκριμένη θεραπεία… Έχετε υπόψη σας εδώ, ότι το 18-28% των ανθρώπων οι οποίοι ακούνε για μια συγκεκριμένη ασθένεια, αυτόματα αναγνωρίζουν στο σώμα τους κάποια συμπτώματά της…

5. Οι άνθρωποι οι οποίοι εμφανίζονται εμπρός στον θεραπευτή αυξάνονται… Μέρα με την ημέρα περισσότεροι ασθενείς παρουσιάζονται για να τους θεραπεύσει.

6. Ο θεραπευτής, ανακοινώνει και σε άλλους θεραπευτές, τη διαδικασία της θεραπείας την οποία εφαρμόζει… Έτσι η αρχική «ρουτίνα» αρχίζει και επαναλαμβάνεται και σε άλλα σημεία –θεραπευτήρια -σημεία συγκέντρωσης ασθενών…

7. Οι ασθενείς πολλαπλασιάζονται αλματωδώς. Περισσότεροι άνθρωποι κάθε μέρα, ενημερώνονται για την συγκεκριμένη ασθένεια και τη θεραπεία της… Η ασθένεια αυξάνεται πλέον χωρίς όρια…

6. Διαφορά υγείας και θεραπείας

Έχετε σκεφτεί ποτέ, βαθιά μέσα σας ώστε να το συνειδητοποιήσετε, ότι η διαφορά της “υγιεινής ζωής” από τη “θεραπεία”, είναι ότι η πρώτη αναφέρεται στην ολοκληρωμένη υγεία ενώ η δεύτερη σε συγκεκριμένες ασθένειες; Όμως οι περισσότεροι αναγνώστες, ακόμη και τώρα που έχετε διαβάσει όλο το παραπάνω κείμενο και έχετε φτάσει μέχρις το σημείο αυτό, αδυνατείτε να κατανοήσετε τη διαφορά και περιμένετε να διαβάσετε τι πρέπει να κάνετε… Διότι οι περισσότεροι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τη διαφορά ανάμεσα στις δύο φράσεις που ακολουθούν:

1. Ζω τη ζωή μου διατηρώντας την υγεία μου ολοκληρωτικά…

2. Ζω τη ζωή μου προλαμβάνοντας τις ασθένειες αποτελεσματικά…

Αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε, ότι ο πρώτος είναι μόνιμα υγιής, ενώ ο δεύτερος μόνιμα ασθενής… διότι δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε τις διαφορές που υπάρχουν στις δύο προτάσεις…

Όμως θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας συνειδητά, ότι δεν υπάρχουν ασθένειες, αλλά υπάρχουν μονάχα ασθενείς. Οι οποίοι αντιγράφουν ο ένας τη συμπεριφορά του άλλου… Συμπεριφορές οι οποίες εμφυτεύονται μέσα στο νου μας, μέσω των σύγχρονων ασθενών και των θεραπευτών τους… Οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε εκκινητές ομοιόμορφων σε όλους ασθενειών… Διότι είναι αδύνατον να υπάρξει διαφορετικά ένας επαγγελματίας θεραπευτής… Θα μπορούσαν να υπάρχουν «διατηρητές της υγείας», όμως το πεδίο και το αντικείμενο της ασχολίας τους θα ήταν εντελώς διαφορετικό από το σημερινό…

Ίσως τώρα, κάποιοι, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την έννοια του λειτουργού και κατ επέκταση του λειτουργήματος, το οποίο σήμερα έχει μετατραπεί σε επάγγελμα –χρυσωρυχείο… Διότι ο θεραπευτής θα πρέπει να στερείται φήμης, να αρνείται την χρηματική συναλλαγή και να γνωρίζει ότι κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική ασθένεια από όλους τους υπόλοιπους… Ίσως έτσι συνειδητοποιήσουμε τι θα πρέπει να κάνουμε σαν ανθρωπότητα για το μέλλον μας…

7. Η αόρατη ουσία της διατροφής

Όλοι γνωρίζετε τι σημαίνει φυσικό τρόφιμο ή τεχνητό τρόφιμο… Το φυσικό τρόφιμο είναι το τρόφιμο το οποίο δημιουργεί η φύση με τον τρόπο που γνωρίζει, χωρίς να παρέμβουμε εμείς καθόλου… Αρκετοί το έχουν ονομάσει βιολογικό, όμως μένοντας στη μηχανιστική αντίληψη του κόσμου, αγνοούν ή παραβλέπουν το βασικό λόγο για αυτό… Διότι το φυσικό τρόφιμο, είναι αυτό το οποίο δημιουργείται από μέσα προς τα έξω… Από το μέλλον, παρουσιάζεται στο τώρα και γίνεται παρελθόν… Από ένα κόκκο σπόρου, ξεπετάγεται ένα αρκετά μεγάλο φυτό και αυτό έχει ακολουθήσει την διαδικασία η οποία είναι καταγεγραμμένη στη Συνειδητότητα… Οι τροφές αυτές είναι όλες οι φυτικές τροφές που δημιουργούνται μόνες τους όπως δημητριακά, ελαιόλαδο, λαχανικά, φυσικό γάλα, κρέας ζωντανού ζώου κλπ Τροφές οι οποίες δημιουργήθηκαν στη φύση με βλάστηση ή γέννηση και ανάπτυξη χωρίς τη δική μας παρεμβολή παρά μονάχα στην τελική μορφοποίηση (ψήσιμο, μαγείρεμα)… Οι τροφές αυτές όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, περιέχουν μέσα τους «ζωτικότητα»… Είναι «ζωντανές» τροφές και είναι αυτές οι οποίες μας μεταφέρουν τη ζωή σε μας, μέσω της διατροφής μας…

Από την άλλη μεριά, τεχνητό είναι το τρόφιμο το οποίο δημιουργείται από συστατικά που προϋπήρχαν… Η διαδικασία συνήθως γίνεται σε κάποιο εργαστήριο ή εργοστάσιο και περιλαμβάνει «σύνθεση» του τροφίμου με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζει με το φυσικό… Για παράδειγμα μπορούμε να δημιουργήσουμε στο εργαστήριο τεχνητά λίπη (trans ισομερή) ή τεχνητές πρωτεΐνες (καζεΐνες του γάλακτος), ή ακόμη να παρασκευάσουμε κάποιες άλλες χημικές ενώσεις οι οποίες να δρουν σαν σταθεροποιητές ή γαλακτοματοποιητές, ώστε να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε ένα διατροφικό παρασκεύασμα το οποίο να περιέχει απειροελάχιστη φυσική τροφή (απλά για να καλύπτει το νομικό πλαίσιο) και τα άλλα θα είναι ουσίες οι οποίες έρχονται από «έξω»… Έτσι μπορούμε να δημιουργήσουμε για παράδειγμα ένα μπιφτέκι ή μπισκότο ή οτιδήποτε άλλο το οποίο δεν είναι αυτό που φαίνεται, αλλά μια σύνθεση από συστατικά τα οποία προσομοιώνουν την τελική τροφή με την φυσική… Τα συστατικά τους δεν δημιουργήθηκαν με «εσωτερικό» φυσικό τρόπο, δηλαδή με βλάστηση ή γέννηση… Η σύνθεσή τους δεν έγινε στο αόρατο μέρος της Συνειδητότητας, αλλά έγινε σύνθεση «εξωτερική» από μας, με ουσίες οι οποίες ήρθαν απ «έξω», από το παρελθόν… Ουσίες νεκρές χωρίς ίχνος ζωτικότητας… Ουσίες οι οποίες τελικά δημιουργούν «νεκρές» τροφές οι οποίες προσομοιώνουν τη φύση με ένα τρόπο ο οποίος είναι εντελώς άγνωστος στο σώμα μας…

8. Μετρώντας τη ζωτικότητα του τροφίμου

Θα έχετε ακούσει φυσικά για διατροφές οι οποίες περιλαμβάνουν μονάχα κριθάρινο παξιμάδι, αγνό ελαιόλαδο, φυσική απλή ρίγανη, ντομάτα και τυρί από κατσίκες οι οποίες κι αυτές με τη σειρά τους διατρέφονται με φυσικό χορταράκι, ελεύθερες στην ύπαιθρο… Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι χαίρουν άκρας υγείας και μακροβιότητας, οι οποίοι απολαμβάνουν σχεδόν καθημερινά, μονάχα αυτό το διαιτολόγιο και τίποτε άλλο, για αρκετές ημέρες…Αν όμως βάλετε τους ίδιους ανθρώπους να αντικαταστήσουν αυτά τα λιτοδίαιτα (για μας), αλλά φυσικής τροφής γεύματα, με κάποιο ποσοστό τεχνητών τροφών, τότε οι άνθρωποι αυτοί θα αρχίσουν να χάνουν ζωτικότητα… Και εξαρτάται από το ποσοστό αντικατάστασης της φυσικής τους τροφής που θα κάνουν, αν εμφανίσουν κάποια απλή ή σοβαρότερη ασθένεια… Άτομα που αποπειράθηκαν να αντικαταστήσουν πλήρως την φυσική διατροφή με ολοκληρωτικά τεχνητή, ακόμη και εμπλουτισμένη με (απαραίτητα) βιταμινούχα συστατικά, μέσα σε λίγες ημέρες είχαν ανάγκη από μικρή ή μεγαλύτερη ιατρική φροντίδα…

Η διαφορά λοιπόν της φυσικής τροφής από την έτοιμη τεχνητή, έγκειται στον τρόπο με τον οποίο δημιουργείται στον κόσμο μας και όχι αν περιέχει όλα τα (απαραίτητα) θρεπτικά συστατικά που μπορεί να γνωρίζουμε… Διότι δεν είναι τα “συστατικά” απαραίτητα για τη ζωή του ανθρώπου αλλά η “ζωτικότητα” την οποία περιέχουν… Δεν μπορούμε να συνθέσουμε εμείς εξωτερικά τα συστατικά αυτά και να τα δώσουμε σε κάποιον ο οποίος έχει αντικαταστήσει εντελώς τη φυσική διατροφή του, διότι αγνοούμε παντελώς τι σημαίνει ζωτικότητα… Δεν μπορούμε ούτε να την ορίσουμε, ούτε να τη μετρήσουμε, μιας και η ουσία της παραμένει αόρατη μέσα στη Συνειδητότητα… Η «ζωτικότητα» δηλαδή, είναι μια ενεργειακή πληροφορία, εντελώς άσχετη από την υλική υπόσταση του σώματος του ανθρώπου ή της τροφής την οποία λαμβάνει… Μια πληροφορία η οποία έρχεται από «μέσα» τους και «μέσα» μας… Αυτή δημιουργεί τη βλάστηση των φυτών και τη γέννηση των ζώων… Αυτή αναπτύσσει όλα τα «ζωντανά» πλάσματα κι αυτή είναι ο λόγος ο οποίος ο άνθρωπος έχει ανάγκη να καταναλώνει τροφή για να ζήσει…

9. Η μνήμη ως μηχανή

Ακόμη και σήμερα πιστεύουμε ότι η μνήμη μας είναι αποθηκευμένη μέσα στον εγκέφαλό μας… Έχει βρεθεί μάλιστα ότι οι πληροφορίες οι οποίες είναι αποθηκευμένες σε αυτή, ενώνονται μεταξύ τους μέσω ηλεκτρικών συνδέσμων οι οποίοι ονομάζονται συνάψεις και συνδυάζονται μεταξύ τους μέσω των νευροδιαβιβαστών. Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω επιτρέπουν την δημιουργία των σκέψεων του νου μας… Από το παραπάνω προκύπτει, ότι η λειτουργία της σκέψης βασίζεται αποκλειστικά στη μνήμη μας. Δηλαδή στο σύνολο των πληροφοριών που υπάρχουν σε αυτή καθώς και στην ικανοποιητική διαδικασία συνδυασμού των…Όλα τα παραπάνω όμως ισχύουν για το παλαιό υλικό-μηχανιστικό μοντέλο, το οποίο θέλει τον άνθρωπο να λειτουργεί σαν μηχανή, με ένα σώμα σταθερό και μόνιμο, σε ένα σταθερό και μόνιμο κόσμο ο οποίος αποτελεί την σταθερή και αμετάβλητη πραγματικότητά μας… Οι νέες κβαντικές θεωρήσεις της ενεργειακής υπόστασης του αισθητού κόσμου μας όμως, μέσω της Συνειδητότητας, μας μιλούν για κάτι εντελώς διαφορετικό… Ποιο δηλαδή…

Σύμφωνα με το νόμο της αντίστροφης ροής, η Συνειδητότητα ρέει μέσα στον τρισδιάστατο κόσμο λόγω της παρουσίας του παρατηρητή… Ο κόσμος δηλαδή που αντιλαμβανόμαστε, είναι μια συνεχής ροή από απειροελάχιστης χρονικής διάρκειας στιγμές-ενεργειακές πληροφορίες, τις οποίες ονομάζουμε και κατανοούμε σαν «τώρα». Κάθε «τώρα», αναδύεται από το αόρατο μέλλον, εμφανίζεται στον τρισδιάστατο κόσμο λαμβάνοντας μορφή, παραμένει για απειροελάχιστο χρονικό διάστημα και χάνεται πάλι στο αόρατο παρελθόν… Το κάθε «τώρα» όμως αυτό, περιέχει και το σώμα μας μαζί με όλα τα όργανά του, όπως το κεφάλι με τον εγκέφαλό μας, τις συνάψεις και τους νευροδιαβιβαστές. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, οι επιστήμονες θεωρούν ότι το σώμα μας –μαζί με τον περιβάλλοντα κόσμο- εμφανίζεται και αμέσως χάνεται περίπου τις 100.000 φορές… Εμφανίζεται αστραπιαία, παραμένει για λίγο και στη συνέχεια χάνεται στο αόρατο για να πάρει τη θέση του το επόμενο «τώρα» μας… Έτσι λοιπόν, αφού ο κόσμος δεν είναι μια μόνιμη και σταθερή μηχανή αλλά μια συνεχής ενεργειακή ροή από πληροφορίες, δηλαδή μια συνεχής ροή της Συνειδητότητας, τότε και το σώμα μας είναι μια συνεχής ροή από τις πληροφορίες οι οποίες υλοποιούνται σε βιολογικό σώμα… Το σώμα μας δηλαδή είναι ένα ενεργειακό πεδίο πληροφορίας, από το οποίο, το μοναδικό υλικό κομμάτι του είναι αυτό που εμφανίζεται κάθε φορά στο «τώρα», ενώ όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται αόρατα μέσα στη διάρκεια του χρόνου που εμείς ονομάζουμε μέλλον (τα τώρα που θα έρθουν) και παρελθόν (τα τώρα που προηγήθηκαν)…

10. Η μνήμη υπάρχει στη Συνειδητότητα

Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανένας σταθερός εγκέφαλος, ο οποίος να μοιάζει με σταθερή μηχανή μέσα στην οποία να είναι αποθηκευμένες πληροφορίες. Και το μόνο σταθερό είναι -κάθε φορά- ένα διαφορετικό «τώρα»… Τότε σε ποιο σημείο είναι αποθηκευμένη η μνήμη μας; Μα φυσικά στο αόρατο μέρος της Συνειδητότητας… Και πως την ανακτούμε; Μέσω των συνάψεων και των νευροδιαβιβαστών οι οποίες συνάψεις και νευροδιαβιβαστές, δεν βρίσκονται μέσα σε ένα σταθερό και μόνιμο εγκέφαλο, αλλά συνδέουν το κάθε «τώρα» που λαμβάνει μορφή κάθε απειροελάχιστη στιγμή, με όλα τα «τώρα» που προηγήθηκαν καθώς και όλα τα «τώρα» τα οποία θα δημιουργηθούν στο μέλλον… Το σώμα δηλαδή που υλοποιείται κάθε στιγμή από την Συνειδητότητα μέσα στον αισθητό κόσμο, δημιουργεί αυτόματα συνάψεις με όλα τα «σώματα» τα οποία προηγήθηκαν και στα οποία είναι αποθηκευμένες οι πληροφορίες εκείνης της στιγμής…

Τα συμβάντα και οι εμπειρίες που συμβαίνουν κάθε στιγμή, αποθηκεύονται στο σώμα το οποίο ήταν υλοποιημένο εκείνη την απειροελάχιστης χρονικής διάρκειας στιγμή του παρόντος «τώρα»… Τότε, αυτόματα, το βιολογικό σώμα αυτής της απειροελάχιστη στιγμής, διενεργεί συνδέσεις-συνάψεις, με όλα τα άλλα τις υπόλοιπες χρονικές στιγμές και αφού αποκαταστήσει τη σύνδεση, διαβιβάζει τις πληροφορίες στο εδώ «τώρα» μέσω των νευροδιαβιβαστών, δημιουργώντας σκέψη… Οι πληροφορίες οι οποίες διαβιβάζονται από το παρελθόν, ονομάζονται αναμνήσεις, ενώ οι πληροφορίες οι οποίες διαβιβάζονται στο μέλλον λέγονται σενάρια (μελλοντικές επιθυμίες)… Το σύνολο των πληροφοριών το οποίο έχει καταγραφεί, στο σύνολο των στιγμών που πέρασαν ή που θα έρθουν, αποτελεί τη συνείδηση, η οποία μπορεί να είναι εύκολο να ανακληθεί από τη μνήμη (συνειδητό) ή αρκετά ή και εντελώς δύσκολο (μη συνειδητό)… Όλο το παραπάνω, αναιρεί τον τρόπο με τον οποίο θεωρούσαμε τη νόηση και τη σκέψη, και μας εισαγάγει στην επιτακτική ανάγκη να κατανοήσουμε τη συνείδησή μας και τη Συνειδητότητα η οποία υλοποιεί τον κόσμο στο σύμπαν γύρω μας…

11. Η επιθυμία ως μέσον δημιουργίας

Πολλοί αναρωτιούνται αν το όλον είναι όλες οι ψυχές μαζί ή αποτελούν μέρος αυτού…και πόσο μέρος αυτού…αποτελούν, γιατί είχε και έχει (αν έχει) ανάγκη την ύπαρξη της ψυχής… και αν οι ψυχές από μόνες τους θα μπορούσαν κάποτε να συμμετάσχουν στην υλοποίηση του κόσμου ως «άνθρωποι»… Ας κλείσουμε λίγο λοιπόν τον υπολογιστή, ύστερα τα μάτια και ας γείρε για λίγο πίσω… Έτσι όπως θα είμαστε, ας κάνουμε την εξής σκέψη… «Ότι επιθύμησα για τη ζωή μου το έχω καταφέρει…»… Ας παραμείνουμε έτσι για λίγο ακόμη, με αυτή την αίσθηση πληρότητας που θα μας γεμίσει παντού μέσα μας, μέχρι το πιο μικρό μας κύτταρο… Όσο κι αν μας φανεί παράξενο, αυτή είναι η πρώτη και μεγαλύτερη αλήθεια μας… Η επόμενη μεγάλη αλήθεια μας, είναι: «Τώρα μου μένει να θυμηθώ, γιατί το επιθύμησα…»
Έχοντας τα παραπάνω στη σκέψη σου, ας βγούμε έξω στο δρόμο κι ας αρχίσουμε να περπατάμε μέσα στο πλήθος… Όλοι αυτοί που βλέπουμε γύρω μας, μαζί με μας, ανήκουμε στο πρώτο επίπεδο υλοποίησης. Όλοι αυτοί γύρω μας, είναι οι δημιουργοί της δικής μας πραγματικότητας… Είναι εκεί γύρω μας για Εμάς… Μέχρι να φωτιστούμε και να προσχωρήσουμε μόνοι μας… Πως γίνεται κάτι τέτοιο; Ο κόσμος, πηγάζει από μέσα μας… αυτό είναι αλήθεια… Ο άνθρωπος όμως, ο κοινός άνθρωπος, είναι αδύνατον να το κατανοήσει… Τι θα γίνει λοιπόν; Πως θα δημιουργήσει τον κόσμος του, ένας ο οποίος επιμένει να αγνοεί τον τρόπο;

Μέσα από τους «άλλους»…

12. Η σκέψη ως μέσον δημιουργίας

Στο πρώτο επίπεδο δημιουργίας, όπου η ψυχή βρίσκεται σε ένα σώμα, το οποίο επιμένει να αγνοεί τον Εαυτό του και να κάνει τα δικά του, θεωρώντας ότι τα πάντα γύρω του είναι πραγματικά και ότι το μόνο που υπάρχει είναι οι καταστάσεις και το Εγώ μας, η υλοποίηση αναδύεται μέσα από τους «άλλους». Δηλαδή “με τη βοήθεια των άλλων”, οι οποίοι παίζουν το ρόλο του “μέσα” της δικής μας «ανταπόκρισης»… Από Εμάς, από το δικό μας μέσα, καταφέρνει και αναδύεται μονάχα η “επιθυμία”… Κανονικά αν ήθελες να φας μια πίτσα, θα έπρεπε να την υλοποιήσεις αυτόματα εμπρός σου… Να τη σκεφτείς και να δώσεις στον αιθέρα μορφή όμοια με την πίτσα… Μια ζεστή λαχταριστή πίτσα θα έπαιρνε μορφή τότε εμπρός στα μάτια σου… Θα ήταν «πραγματική» όπως αυτές που γνωρίζεις σήμερα, αν και εσύ θα γνώριζες την εικονικότητά της… Όμως δεν μπορείς να το κάνεις αυτό… Διότι δεν πιστεύεις ότι το μπορείς και έτσι παραμένεις στο πρώτο επίπεδο δημιουργίας… Στο επίπεδο δηλαδή, όπου οι επιθυμίες μας υλοποιούνται μέσω των «άλλων»… Έτσι παίρνεις τηλέφωνο την πιτσαρία της γειτονιάς σου και σε λίγο, κάποιος «άλλος» σου εμφανίζει την πίτσα μέσα στο κουτί της, ζεστή-ζεστή…

Κάποιος «άλλος» ανταποκρίθηκε στη δική σου επιθυμία και εσύ, αντί να γνωρίζεις τον τρόπο να διαχειριστείς μόνος σου την ενέργεια και να της δώσεις μορφή, έδωσες αυτή την ενέργεια στο παιδί του delivery, σε μορφή χρήματος…Το ίδιο συμβαίνει και με το κείμενο που διαβάζεις… Ρώτησες και επειδή δεν πιστεύεις, εγώ ανταποκρίθηκα και σου απαντώ… Στην ουσία όμως Εσύ απαντάς και στους δυο μας αλλά και σε όσους διαβάσουν αυτές τις γραμμές…Διότι υπάρχει κάτι αόρατο μέσα μας, το οποίο επικοινωνεί με όλους μας… Κάτι το οποίο δεν έχει ανάγκη τη μορφή, αλλά αντιλαμβάνεται και κατανοεί τον κόσμο διαφορετικά… Αόρατα και άηχα… Στο δεύτερο επίπεδο δημιουργίας, δεν θα χρειάζεσαι τηλέφωνο για να παραγγείλεις την πίτσα… Η επιθυμία σου θα διαβιβάζεται αυτόματα εκεί που θέλεις… Εσύ απλά θα επιθυμείς… Και σε λίγο, το παλικάρι από την πιτσαρία θα κτυπά το κουδούνι σου με την αγαπημένη πίτσα στο χέρι για σένα… Στο τρίτο επίπεδο δημιουργίας, η πίτσα θα εμφανίζεται εμπρός σου (αν και δεν θα έχεις ανάγκη να φας μια πίτσα σε αυτό το επίπεδο φώτισης)… Σε αυτό το επίπεδο, όλες αυτές οι ερωτήσεις θα έχουν απαντηθεί…

«Ότι επιθύμησες για τη ζωή σου, το έχεις καταφέρει…»…

«Τώρα σου μένει να θυμηθείς, γιατί το επιθύμησες…»

13. Αστρολογικές προβλέψεις. Ματιές στο παρελθόν μας

Αρκετό καιρό λέμε -και πλέον είναι ίσως κατανοητό- ότι το μέλλον πηγάζει από μέσα μας. Ποιος ο ρόλος λοιπόν της αστρολογίας; Πως γίνεται κάποιοι, να κοιτούν τα άστρα, -δηλαδή παρελθοντικές στιγμές- και να προβλέπουν το μέλλον μας; Κοιτάζοντας όμως τα άστρα, κοιτούν ακριβώς το παρελθόν τους… Στο παρελθόν είναι γραμμένη η ιστορία μας… Όσα έχουν συμβεί… Οι κύκλοι της συνειδητότητας η οποία έχει υλοποιήσει τους κόσμους, όλους αυτούς τους αιώνες… Ο άνθρωπος έχει παρατηρήσει λοιπόν, ότι στους κύκλους αυτούς της ζωής, μικρούς ή μεγαλύτερους, επαναλαμβάνονται κάποιες δυναμικές… Η Συνειδητότητα έτσι λειτουργεί… με επανάληψη κύκλων… τους οποίους εμείς για στατιστικούς λόγους, χωρίζουμε σε μοίρες (του κύκλου)… Σας λέει κάτι η λέξη «μοίρα»… Όσοι παρατηρούν λοιπόν τη δυναμική αυτή των κύκλων και την καταγράφουν, στην ουσία κρατούν στατιστικά στοιχεία των δυναμικών αυτών… Των τάσεων της Συνειδητότητας… Της «μοίρας» του κάθε ένα μας…

Τα αστέρια λοιπόν και ο ζωδιακός, είναι τα σημεία-στοιχεία της στατιστικής που κρατήσαμε όλους αυτούς τους αιώνες… Δείχνουν δηλαδή τη θέση στην οποία όταν βρεθούν, στατιστικά ενισχύονται κάποιες τάσεις… Η Συνειδητότητα δεν έχει την ανάγκη να μας ρωτάει πως θα υλοποιήσει τις ζωές μας… Η υλοποίηση γίνεται αυτόματα… Εκτός κι αν έχουν διαφορετική, δική μας βούληση ώστε να την τροποποιήσουμε… Όταν λοιπόν κοιτάζουμε τα αστέρια, ή διαβάζουμε την αστρολογία, στην ουσία ζούμε στον αυτόματο, περιμένοντας την ίδια τη Συνειδητότητα να μας υλοποιήσει όπως εκείνη γνωρίζει… Η βούλησή μας είναι νεκρή, ουδέτερη, εξουδετερωμένη…
Στατιστικά είναι αδύνατον ολόκληρη η ανθρωπότητα, να κατορθώσει να αλλάξει βούληση μαζικά… Έτσι οι τάσεις επαναλαμβάνονται… Δυνητικά θα μπορούσαμε να την αλλάξουμε κάποια στιγμή… Μερικοί ίσως, όσο περνούν τα χρόνια και αποκτούν ελευθερία στη βούλησή τους, να εξουδετερώνουν αυτές τις τάσεις… Για αυτούς δεν ισχύει απόλυτα η αστρολογία, Ή τουλάχιστον ισχύουν ελάχιστα από αυτή… Το πώς καταγράφηκε όλο αυτό μέσα από τις συνειδήσεις μας, οφείλεται σε αυτή ακριβώς την παραδοχή μας ότι συμβαίνει… Όσο πιστεύουμε δηλαδή στην αστρολογία, ή καλύτερα όσο της επιτρέπουμε να ισχύει, αυτή θα ισχύει… Για εντελώς όμως διαφορετικό λόγο από αυτόν που νομίζουμε σήμερα… Δεν επιδρούν δηλαδή οι πλανήτες στις ζωές μας, αλλά απλώς οι πλανήτες δείχνουν τις τάσεις τις οποίες εμείς αποδεχόμαστε να «φέρει η μοίρα μας»…

14. Τάξη και αταξία στον κόσμο

Και κάτι τελευταίο για σκέψη. Η επιστήμη το έχει προσδιορίσει στον 2ο Θερμοδυναμικό Νόμο, (Kelvin, 1859) κατά τον οποίο: «Αν ένα σύστημα αφεθεί μόνο του, τότε η εντροπία του (δηλαδή η αταξία του) τείνει να αυξηθεί…». Δηλαδή δεν μπορεί από μόνο του ένα σύστημα να πάει σε κατάσταση μεγαλύτερης τάξης, αλλά τείνει σε κατάσταση μεγαλύτερης αταξίας…

Παρόλα αυτά, πολλοί, θέλόντας να δημιουργήσουν «τάξη και μονιμότητα» στον αισθητό κόσμο, μας εκπαιδεύουν έτσι ώστε να θεωρούμε ότι η ζωή είναι ένα σύστημα όπου παρατηρείται “παραβίαση του 2ου Θερμοδυναμικού Νόμου”. Κάτι το οποίο όμως δεν συμβαίνει… μιας και η ίδια η ζωή, αν αφήσεις ελεύθερους και ανεπηρέαστους τους ανθρώπους, τις βουλήσεις και τις σκέψεις τους, τότε αυτό που θα πάρεις θα είναι πραγματικά μια ελεύθερη συνειδητότητα, που βρίσκεται σε «Εσωστασία» εφαρμόζοντας πιστά και με ακρίβεια τον 2ο Θερμοδυναμικό νόμο…

Πως συμβαίνει αυτό…

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η ροή της συνειδητότητας αλλάζει συνεχώς την εικόνα του κόσμου, μιας και αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από αστραπιαίες εναλλαγές εικόνων οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη σε συνεχή ροή (βλέπε αρχή της αντίστροφης ροής)… Αν αφήσεις ελεύθερες τις συνειδήσεις χωρίς να ορίσεις εσύ το τι αισθάνεται κάποιος όταν αλληλεπιδρά με τον αισθητό κόσμο, τότε αυτό που θα λάβεις θα είναι εντελώς διαφορετικό για τον κάθε ένα, όπου τελικά ο κόσμος θα αλλάζει ακολουθώντας την συνισταμένη των συνειδήσεων που συμμετέχουν στην Συνειδητότητα… Αν θέλεις να εξουσιάσεις όμως όλο αυτό, θα πρέπει να δημιουργήσεις στη σκέψη των όντων που συμμετέχουν, ίδιες (ταυτόσημες) συνειδήσεις… Να εκπαιδεύσεις δηλαδή το νου τους να μεταφράζουν αυτό που αισθάνονται με τον ίδιο απολύτως τρόπο… Πως γίνεται αυτό…

Ο κόσμος αυτός εξελίσσεται μέσα από μια δικλίδα ασφαλείας «ΝΑΙ-ΟΧΙ ή 1 – 0»… Κάθε δράση δεν έχει μονάχα ένα αποτέλεσμα συνδυασμού τους ούτε μονάχα μια εκδοχή… Έχει άπειρα… Όσο όμως παραμένεις μέσα του και στρέφεσαι συνεχώς προς μια και μόνο εκδοχή (του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ δηλαδή του 1 ή του 0), τόσο τον θεωρείς ως μόνιμο και πραγματικό… κι όσο τον θεωρείς πραγματικό τόσο υποβάλεις τον εαυτό σου σε δημιουργία καθορισμένων συμπεριφορών – νόμων…
Αυτό έχει σαν συνέπεια την τάση σου να στρέψεις τη συμπεριφορά περισσότερων ατόμων σε αποδοχή των νόμων αυτών… κι αυτό με τη σειρά του διαμορφώνει συνειδήσεις, οι οποίες διαμορφώνουν τελικά τη συνειδητότητα (μιας και οι συνειδήσεις καταγράφονται στη Συνειδητότητα)…

Αντί λοιπόν, να αφεθεί η ροή της συνειδητότητας στο τυχαίο (όπως 0 0 1 0 1 1 0 0 1 1 01 10 1 κλπ,) ο εξουσιαστής διαμορφώνει μια συνείδηση η οποία δημιουργεί μια συνειδητότητα που αναπαράγει τον εαυτό της συνεχώς (1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 ή 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 ) … Αυτό δημιουργεί «τάξη»… (όπου τάξη = εξουσία)… Όμως η τάξη αυτή υπάρχει μονάχα μέσα στο νου του εξουσιαστή ο οποίος έχει θεωρήσει το εικονικό ως πραγματικό και αναπαράγει ένα τμήμα του… Ένα νου, ο οποίος τώρα αναπαράγεται και σε άλλα άτομα γύρω από τον εξουσιαστή… Σταδιακά, η σταθερή αναπαραγωγή της συνειδητότητας, διαμορφώνει μια εικονική σταθερότητα και μια εικονική άρνηση στην αλλαγή… η οποία τελικά στο ανθρώπινο σώμα γίνεται φόβος… Ο φόβος της αλλαγής και του τυχαίου… Αν τώρα, όλο αυτό το μοιράσεις μέσα σε εκατοντάδες γενιές ανθρώπων, τότε διαμορφώνεται μια τάση για τάξη η οποία δεν θυμούνται από πού ξεκίνησε… κι όμως την αποδέχονται ως γεγονός… Αυτή η εικονική τάξη είναι που δημιουργεί την εικονική πραγματικότητα του «σταθερού σε τάξη κόσμου», η οποία είναι φυσικά πλασματική… Αυτή η τάξη είναι η Εξωλήθη… η δύναμη η οποία απομονώνει ένα τμήμα της συνειδητότητας (1) και το αναπαράγει συνεχώς (1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 ) δημιουργώντας την ψευδαίσθηση του «εικονικά πραγματικού» σε οποιοδήποτε επίπεδο, δημιουργώντας εικονική τάξη και εξουσία…

Αλκιρέας

Εις το ΕπανΟιδείν

ΠΗΓΗ