Νερό: Η ζωογόνος δύναμη της μνήμης, της αντίληψης και του συναισθήματος

Νερό η ζωογόνος δύναμη

Σε αυτό το άρθρο θα γίνει αναφορά στις απίστευτες ιδιότητες του νερού. Όπως είπε και ο Λεονάρντο Νταβίντσι ‘το νερό είναι η κινητήριος δύναμη της φύσης’. Ένα μόριο νερού αποτελείται από δύο άτομα υδρογόνου κι ένα άτομο οξυγόνου τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με ομοιοπολικούς δεσμούς. Το νερό έχει ασυνήθιστες ιδιότητες και απαντάται σε όλη τη φύση σε υγρή, στερεή (πάγος) και αέρια μορφή (ατμός), ενώ είναι απαραίτητο για κάθε μορφή ζωής στη γη.

Το 70 τοις 100 της επιφάνειας της γης καλύπτεται από νερό. Το ποσοστό του υδάτινου στοιχείου στη γη ισοδυναμεί με το μέσο όρο του ποσοστού του νερού στο ανθρώπινο σώμα αλλά και σε όλη την έμβια ύλη, καθώς στα διάφορα όργανα απαντάται από 55 έως και 78 τοις 100. Οι επιστήμονες ψάχνουν εδώ και χρόνια τα μυστικά αυτού του ζωογόνου στοιχείου. Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή όπως την ξέρουμε χωρίς αυτό. Έως τώρα, γνωρίζουμε ότι υπάρχει στις τρεις καταστάσεις του σε ελάχιστά σημεία στους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, όπως και στο υπόλοιπο σύμπαν. Κανένα στοιχείο της φύσης δεν είναι πιο σημαντικό από το νερό που ρέει, εξατμίζεται, παγώνει, σμιλεύει και διαβρώνει βράχους, βουνά και ολόκληρες ηπείρους.

Ο κύκλος του νερού

Περίπου Το 96,5 τοις 100 του υδάτινου στοιχείου πάνω στη γη βρίσκεται στη μορφή του αλμυρού νερού· 1,7 τοις 100 είναι υπόγειο νερό· 1,7 τοις 100 είναι εγκλωβισμένο νερό μέσα σε παγετώνες και παγοκαλύψεις στην Ανταρκτική και την Γροιλανδία· ένα μικρό τμήμα απαντάται στην έμβια και νεκρή φύση· ενώ μόλις το 0,001 τοις 100 βρίσκεται στην ατμόσφαιρα με τη μορφή ατμών συννέφων και βροχής.

Η υδάτινη μνήμη και οι δεσμοί υδρογόνου

Η μνήμη του νερού θεωρείται από τους σύγχρονους επιστήμονες, ως η ικανότητα του να αποθηκεύει την μοριακή δομή διαφόρων ουσιών, οι οποίες διαλύονται μέσα σε αυτό ή έρχονται σε επαφή με αυτό. Αυτή η ικανότητα παρατηρείται ακόμα και αν η συγκέντρωση της εκάστοτε ουσίας στο νερό  είναι τόσο χαμηλή, σε σημείο που κανένα μόριο της, με τα σύγχρονα μέσα της επιστήμης, να μην είναι ανιχνεύσιμο μέσα σε αυτό το υδατικό διάλυμα.

Φαίνεται ότι πράγματι το νερό διαθέτει μνήμη, κάτι που μπορεί να είναι ένας ‘άσσος στο μανίκι’ της ομοιοπαθητικής, που ακόμη δεν έχει γίνει πλήρως αποδεκτή από την σύγχρονη επιστήμη. Πρόσφατα, μια ομάδα επιστημόνων από το πανεπιστήμιο του Τορόντο στον Καναδά και το ινστιτούτο Max Born στην Γερμανία, που μελετούσε την υδάτινη δυναμική, χρησιμοποιώντας πολυδιάστατη, μη γραμμική, υπέρυθρη φασματοσκοπία, ανακάλυψε ότι το νερό διαθέτει μνήμη, με τη μορφή δεσμών υδρογόνου ανάμεσα στα μόρια του νερού.

Αριστερά: Δεσμοί υδρογόνου ανάμεσα σε μόρια υδροξυκινολίνης. Δεξιά: οι διακεκομμένες γραμμές δηλώνουν τους δεσμούς υδρογόνου

Ο δεσμός υδρογόνου, ένα είδος ελκτικής δύναμης που εμφανίζεται ανάμεσα σε ορισμένα μόρια, παίζει κρίσιμο ρόλο για τη χημεία της ζωής. Ερευνητές από την Κίνα αναφέρουν ότι κατάφεραν για πρώτη φορά να τον δουν από κοντά· τα μοναδικά αποτελέσματα έχουν παρουσιαστεί στο περιοδικό Science. Ο εν λόγω δεσμός έχει υπερβολικά μικρό μήκος και είναι απίστευτα ασταθής, για να μπορεί να γίνει ορατός σε οποιοδήποτε οπτικό ή ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Ο άθλος βασίστηκε στο λεγόμενο μικροσκόπιο ατομικής δύναμης (AFM), το οποίο χρησιμοποιεί μια μικροσκοπική ακίδα για να σαρώσει το δείγμα και να συμπεράνει έτσι τις ιδιότητές του δεσμού.

Στη συγκεκριμένη μελέτη, η ακίδα δεν άγγιζε τα μόρια, αλλά ταλαντωνόταν δίπλα τους σε πολύ μικρή απόσταση. Η επιφάνεια του δείγματος άλλαζε τη συχνότητα ταλάντωσης, και η αλλαγή αυτή επέτρεψε την απεικόνιση του δείγματος με ατομική ακρίβεια. Η ίδια τεχνική είχε χρησιμοποιηθεί και για την πρώτη άμεση απεικόνιση του ομοιοπολικού δεσμού αλλά και την πρώτη απεικόνιση μορίων πριν και μετά από μια χημική αντίδραση.

Τα αποτελέσματα του πειράματος δείχνουν ξεκάθαρα ότι η μικροσκοπία ατομικής δύναμης μπορεί να βοηθήσει στη μελέτη των δεσμών υδρογόνου, οι οποίοι είναι μεν πανταχού παρόντες, η φύση τους όμως παραμένει αμφιλεγόμενη. Ο ηλεκτροστατικός δεσμός παίζει κρίσιμο ρόλο στα πιο σημαντικά μόρια που γνωρίζει ο άνθρωπος.  Είναι η δύναμη χάρη στην οποία το νερό είναι υγρό σε θερμοκρασία δωματίου. Άλλα μόρια με παρόμοιο μοριακό βάρος είναι αέρια σε αυτήν τη κατάσταση, όπως το υδρόθειο (υγροποίηση στους μείον 80^ο C). Επίσης, είναι υπεύθυνος  για τη δημιουργία των παγοκρυστάλλων, όλων των βιολογικών λειτουργιών και των μοριακών δομών,  αλλά και συγκρατεί μεταξύ τους τις δύο έλικες στο μόριο του DNA.

Ο δεσμός υδρογόνου μεταξύ δυο μορίων νερού αναπτύσσεται μεταξύ του ατόμου του οξυγόνου του ενός μορίου με το άτομο του υδρογόνου του άλλου μορίου.
Ο δεσμός υδρογόνου είναι ηλεκτροστατικής φύσης

Ο δεσμός αυτός είναι μια διαμοριακή έλξη ανάμεσα σε μόρια που περιέχουν υδρογόνο και εμφανίζουν έντονα ασύμμετρη κατανομή των φορτίων τους. Για παράδειγμα, στο μόριο του νερού, τα ηλεκτρόνια έλκονται περισσότερο από τα άτομα οξυγόνου από ό,τι από τα άτομα υδρογόνου, οπότε η μια πλευρά του μορίου έχει μερικώς θετικό φορτίο ενώ η άλλη πλευρά αρνητικό. Η ‘θετική’ πλευρά ενός μορίου νερού έλκει την ‘αρνητική’ πλευρά ενός δεύτερου μορίου, οπότε ανάμεσά τους σχηματίζεται ένας δεσμός υδρογόνου.

Για να διευκολύνουν το έργο τους οι ερευνητές στο Εθνικό Κέντρο Νανοεπιστήμης και Τεχνολογίας δεν χρησιμοποίησαν μόρια νερού αλλά την ουσία 8-υδροξυκινολίνη, της οποίας το μόριο έχει το πλεονέκτημα ότι είναι επίπεδο, με τον δεσμό υδρογόνου να προεξέχει και να ξεχωρίζει πιο εύκολα. Η μελέτη περισσότερων μορίων με δεσμούς υδρογόνου θα μπορούσε στο μέλλον να δώσει οριστικές απαντήσεις για αυτή τη σημαντική διαμοριακή έλξη. ‘Η φύση του δεσμού υδρογόνου παραμένει αντικείμενο συζήτησης’ επισημαίνει ο Δόκτωρ Κι, επικεφαλής της μελέτης.

Η έρευνα καθώς και η αντιπαράθεση πάνω σε αυτή την ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Ο Samuel Hahnemann έως και το 1833, ένας γερμανός φυσίατρος και πρωτοπόρος της ομοιοπαθητικής, ανέπτυξε τη θεωρία, ότι αν μια ουσία προκαλεί τα συμπτώματα μιας ασθένειας σε υγιείς ανθρώπους, η ίδια ουσία μπορεί να θεραπεύσει αυτήν την ασθένεια σε άρρωστους ανθρώπους

.

Οι έρευνές του οδήγησαν τελικά στη θεμελιώδη αρχή της ομοιοπαθητικής, σύμφωνα με την οποία ‘τα όμοια θεραπεύουν τα όμοια’ (λατ. similia similibus curantur), προτείνοντας πως οι ασθένειες θεραπεύονται με τη χορήγηση φαρμάκων που όταν χορηγούνται σε υγιείς οργανισμούς προκαλούν τα ίδια συμπτώματα με αυτά των ασθενειών.

Γνωστοποίησε για πρώτη φορά την ‘αρχή των ομοίων’ σε δημοσίευση του 1796. Τα επόμενα χρόνια, ο Samuel Hahnemann εξέλιξε τη θεωρία του εισάγοντας την ιδέα πως χρησιμοποιώντας τις φαρμακευτικές ουσίες σε πολύ μικρές έως απειροελάχιστες δόσεις, ήταν δυνατό να ενισχυθεί η δραστικότητά τους μέσα από μια διαδικασία δυναμοποίησής τους, κατά την οποία οι ουσίες σταδιακά αραιώνονταν, ενώ το διάλυμα αναταράσσονταν μετά από κάθε αραίωση. Στράφηκε στη μείωση των δόσεων και κατ’ επέκταση της τοξικότητάς τους, προκειμένου να αποφευχθούν ανεπιθύμητες παρενέργειές τους.

Αρχικά πίστευε πως σε μικρές δόσεις η δράση των ουσιών εξασθενούσε λιγότερο από το αναμενόμενο, ισχυριζόμενος πως οι ασθενείς οργανισμοί χαρακτηρίζονται από μία ανώμαλη ευαισθησία στα φάρμακα, ώστε να χρειάζονται μικρότερες δόσεις. H θεωρία της δυναμοποίησης προτάθηκε περίπου το 1825 και καθώς φαίνεται, υπήρξε άρηκτα συνδεδεμένη με το διαδεδομένο δόγμα του βιταλισμού ή της ‘ζωτικής δύναμης’, της πεποίθησης δηλαδή πως οι λειτουργίες ενός ζωντανού οργανισμού καθορίζονται από μία μη φυσική εσωτερική δύναμη.

Jacques  Benvestine: Η ενεργή μνήμη του νερού

Το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής αποδείξεις στη σύγχρονη ιατρική δεν υποστηρίζει αυτή τη θεωρία, ενω υπάρχει ισχυρή κριτική και σκεπτικισμός κάθε φορά που παρουσιάζονται νέα στοιχεία για την ομοιοπαθητική. Ο γνωστός γάλλος ανοσο λόγος Jacques  Benvestine προσπάθησε να αποδείξει ότι η ομοιοπαθητική λειτουργεί. Σε μία μελέτη του 1988, οργάνωσε ένα πείραμα και έγραψε ένα επιστημονικό άρθρο μαζί με άλλους διακεκριμένους επιστήμονες από τα εργαστήρια του Καναδά, της Ιταλίας, του Ισραήλ και της Γαλλίας (Davenas et al., 1988). Ο Benvestine έβγαλε το συμπέρασμα σε αυτό το άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό 

Nature, ότι η διάταξη των μορίων του νερού είναι βιολογικά ενεργή. Παράλληλα, ένας δημοσιογράφος εισήγαγε τον όρο η ‘μνήμη του νερού’, βασιζόμενος στην ισχυρή πλέον ένδειξη, ότι το νερό έχει τη δυνατότητα να συγκρατεί πληροφορίες και συνεπώς να έχει τη δική του μνήμη.

Ο  Benveniste βρισκόταν στο επίκεντρο μιας μεγάλης διεθνούς διαμάχης το 1988, όταν δημοσίευσε ένα έγγραφο στο διάσημο επιστημονικό περιοδικό Nature, το οποίο περιγράφει τη δράση πολύ υψηλών αραιώσεων αντισώματος άντι-IgE, στην αποκοκκίωση των βασεόφιλων κυττάρων στον ανθρώπινο οργανισμό· ευρήματα τα οποία φαίνεται να υποστηρίζουν την έννοια της ομοιοπαθητικής.

Οι βιολόγοι ήταν προβληματισμένοι από τα αποτελέσματα του Benveniste, καθώς μόνο μόρια νερού και κανένα μόριο του αρχικού αντισώματος, παρέμεναν σε αυτές τις υψηλές αραιώσεις. Πολύ αργότερα, στη δεκαετία του ’90, ο Benveniste ισχυρίστηκε επίσης ότι αυτή η “μνήμη” θα μπορούσε να ψηφιοποιηθεί, να μεταδοθεί και να επανεισαχθεί σε ένα άλλο δείγμα νερού, το οποίο στη συνέχεια θα περιείχε τις ίδιες ενεργές ιδιότητες με το πρώτο δείγμα.

Την δημοσίευση του συγκεκριμένου άρθρου ακολούθησε ενδελεχής έρευνα από μία ομάδα σκεπτικιστών, συμπεριλαμβανομένου του φυσικού και εκδότη του επιστημονικού περιοδικού  Nature, John Maddox. Η ομάδα δεν ήταν ικανή να αναπαραγάγει τα επιστημονικά πειραματικά αποτελεσματα του Benvestine και η μελέτη χαρακτηρίστηκε ως μη επαναλαμβανόμενη από το επιστημονικό κατεστημένο.

Luc Montagnier: Η μίμηση του νερού

Πολύ αργότερα, ο γάλλος ιολόγος Luc Montagnier, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ για την συνανακάλυψη του για τη σύνδεση μεταξύ του ιού του HIV και του AIDS, παρουσίασε το 2009 μια μέθοδο στηριζόμενη στο μεγαλύτερο  μέρος της στην ομοιοπαθητική. Επιπλέον, πρότεινε ότι το υδατικό διάλυμα είναι ικανό να διατηρήσει τις πρωταρχικες ηλεκτροχημικές ιδιότητες του, ακόμα και αν η συγκέντρωση της εκάστοτε διαλελυμένης ουσίας μέσα σε αυτό φτάνει σταδιακά σε τόσο χαμηλά επίπεδα, ούτως ώστε να μην είναι πλέον και ανιχνεύσιμη με τις σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους. Αυτές οι ανακαλύψεις του Montagnier, καθηγητή στο πανεπιστήμιο  Jiaotong της Σαγκάης, που ενισχύουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την ένδειξη για την μνήμη του νερού, κυριολεκτικά σόκαραν όλη την επιστημονική κοινότητα και αντιμετωπίστηκαν με πολύ μεγάλη δυσπιστία.

Ο Montagnier, ο οποίος είναι επίσης ιδρυτής και πρόεδρος του Παγκόσμιου Ιδρύματος Έρευνας και Πρόληψης για το AIDS, έκανε την ακόλουθη πολύ σημαντική δήλωση για την Ομοιοπαθητική και τις ομοιοπαθητικές δυναμοποιήσεις στο περιοδικό ‘Ομοιοπαθητικά Νέα’:

‘Δεν μπορώ να πω ότι η ομοιοπαθητική έχει δίκιο σε όλα. Το μόνο που μπορώ να πω αυτήν τη στιγμή είναι ότι οι υψηλές αραιώσεις είναι πραγματικές. Οι υψηλές αραιώσεις κάποιας ουσίας δεν είναι σκέτο νερό. Περιέχουν δομές νερού που μιμούνται τα αρχικά διαλυόμενα μόρια’.

Σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2009, ο Luc Montagnier διαπίστωσε ότι ορισμένες αλληλουχίες DNA, προερχόμενες από βακτήρια, μπορούν να προκαλέσουν ηλεκτρομαγνητικά κύματα, ακόμη και σε πολύ υψηλές αραιώσεις. Η μελέτη αυτή αποτελεί σημαντική συμβολή στη σταδιακά αυξανόμενη βάση δεδομένων στη βασική έρευνα, οι οποία σχετίζεται άμεσα με την ομοιοπαθητική.

Ο Montagnier θα αναλάβει την ηγεσία ενός νέου ερευνητικού ινστιτούτου στο Πανεπιστήμιο Jiaotong της Σαγκάης και σχεδιάζει τη μελέτη του φαινόμενου παραγωγής ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων από DNA στο νερό. Η ερευνητική του ομάδα θα μελετήσει τόσο τη θεωρητική βάση όσο και τις πιθανές εφαρμογές στην ιατρική.

Το πείραμα του Luc Montagnier ‘τηλεμεταφοράς’ του DNA μέσω της μίμησης των μορίων του νερού.

Αναφέρει, ότι δεν μπορεί να συνεχίσει αυτή την έρευνα στη Γαλλία, επειδή δεν έχει εξασφαλίσει τη χρηματοδότησή της εκεί. Επίσης, λόγω της συνταξιοδότησής του, δεν επιτρέπεται πλέον να εργαστεί σε δημόσια ινστιτούτα. Υπάρχει, όμως, και ένας άλλος σημαντικότερος λόγος. Κάθε αίτηση που έκανε για χρηματοδότηση από άλλες πηγές, ήταν ανεπιτυχής. Ο Luc Montagnier υποστήριξε ότι υπάρχει ένα είδος φόβου για την έρευνα γύρω από τα θέματα αυτά στην Ευρώπη. Για να επιβεβαιώσει την άποψή του, παραπέμπει στον Δόκτορα Jacques Benveniste, τον γνωστό  γάλλο γιατρό/ερευνητή, ο οποίος διεξήγαγε έρευνα για τα ομοιοπαθητικά διαλύματα. Ο Montagnier τον θεωρεί ως ‘σύγχρονο Γαλιλαίο’.

‘Ο Benveniste είχε απορριφθεί από όλους γιατί ήταν πολύ μπροστά. Έχασε τα πάντα, το εργαστήριό του, την περιουσία του. Νομίζω ότι είχε ως επί το πλείστον δίκιο, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι τα αποτελέσματά του δεν μπορούσαν να αναπαραχθούν στο 100%’. ‘Κάποιοι ερευνητές μού δήλωσαν ότι έχουν επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα του Benveniste, αλλά φοβούνται να τα δημοσιεύσουν, εξαιτίας της συκοφάντησης της οποίας θα δεχθούν από τους ανθρώπους που δεν θέλουν να τα καταλάβουν’. Ο Montagnier δεν ανησυχεί για την πιθανότητα οι συνάδελφοί του να σκεφτούν ότι έχει παρασυρθεί σε ψευδοεπιστήμη. Απαντά σθεναρά: ‘Όχι, γιατί δεν είναι ψευδοεπιστήμη. Δεν είναι αγυρτεία. Είναι πραγματικά φαινόμενα, τα οποία χρήζουν περαιτέρω μελέτης’.

Αν πρωτοπόροι, όπως ο Benvestine και ο Μοntagnier, κινούνται σε σωστά η λανθασμένα μονοπάτια, δε μένει παρά να αποδειχτεί  στο κοντινό μέλλον, αν φυσικά το σύστημα το επιτρέψει. Ανεξαρτήτως του γεγονότος, αν η έρευνα για το νερό έχει πλήρως επιστημονική βάση ή όχι, το νερό το ίδιο καθαυτό συνεχίζει να εντυπωσιάζει μεγάλη μερίδα ανθρώπων.

Masaru Emoto: Το νερό ακούει, διαβάζει, αισθάνεται

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εργασία τους γιαπωνέζου συγγραφέα Masaru Emoto, ο οποίος υποστήριξε ότι η ανθρώπινη συνείδηση έχει ένα είδος επιδράσεις στην μοριακή δομή του νερού. Ο Emoto έγινε ευρέως γνωστός για τις υψηλής ευκρίνειας  φωτογραφίες του με τους κρυστάλλους του νερού. Αρχικά, υποστήριξε ότι το υψηλής ποιότητας νερό μορφοποιεί απόλυτα όμορφους, πολύπλοκους και συμμετρικούς κρυστάλλους, ενώ το χαμηλής ποιότητας νερό έχει μεγάλη δυσκολία ακόμα και στην μορφοποίηση των ίδιων των κρυστάλλων.

Σύμφωνα με τον Emoto, ένας παγοκρύσταλλος απεσταγμένου νερού παρουσιάζει  μία βασική εξαγωνική δομή χωρίς καμία πολυπλοκότητα στις διακλαδώσεις του. Ο Emoto υποστηρίζει ότι οι θετικές αλλαγές στους κρυστάλλους του νερού μπορούν να επιτευχθούν μέσω της προσευχής, της μουσικής, αλλά και με την απλή αναγραφή λέξεων, οι οποίες δηλώνουν ευγνωμοσύνη, εκτίμηση και αγάπη, έξω από τα δοχεία που περιέχουν αυτό το νερό. Οι επικριτές έχουν επισημάνει ότι η έρευνα του Emoto είχε ανεπαρκείς πειραματικούς ελέγχους και ότι ο πειραματικός του σχεδιασμός θα μπορούσε να επηρεαστεί από το ανθρώπινο λάθος. Στον Emoto  καταχωρήθηκε το γεγονός ότι άσκησε ψευδοεπιστήμη και ότι οι φωτογράφοι που συνεργάστηκε, κατευθύνθηκαν να επιλέξουν τις καλύτερες φωτογραφίες για τα αντίστοιχα πειράματα.

Οι κρύσταλλοι είναι μία στερεά ουσία, της οποίας τα άτομα και τα μόρια εμφανίζουν μία δομημένη διάταξη. Κρυστάλλους συναντάμε στο χιόνι, στον χαλαζία και σε φυσικά ορυκτά όπως τα διαμάντια, το αλάτι κ.α. Ειδικά οι κρύσταλλοι του χιονιού, επειδή σχηματοποιούνται κάτω από ορισμένες συνθήκες, δεν μοιάζουν μεταξύ τους, όπως ακριβώς καί τα πρόσωπα των ανθρώπων. Οι κρύσταλλοι του νερού λοιπόν αποτελούν και το ‘πρόσωπό’ του.

Το 1994, ο Masaru Emoto ξεκίνησε μια σειρά πειραμάτων, εμπνεόμενος από τις νιφάδες του χιονιού, όπου η κρυσταλλοδομή κάθε μιας είναι τελείως διαφορετική από την άλλη. Έτσι, άρχισε να καταψύχει δείγματα νερού και να τα φωτογραφίζει, πριν προλάβουν να λιώσουν, με φωτογραφική μηχανή υψηλής ταχύτητας ενσωματωμένης σε μικροσκόπιο.

Μετά από πολυετή έρευνα, τα αποτελέσματα ήσαν εντυπωσιακά. Παρατήρησε ότι η κρυσταλλοδομή του νερού επηρεάζεται από τους ήχους, δηλαδή κατά κάποιον τρόπο, το νερό ‘ακούει’. Εν προκειμένω, έβαλε σε ένα ποτήρι νερό να ‘ακούει’ κλασσική μουσική και συγκεκριμένα την ‘Ποιμενική Συμφωνία’ του Μπετόβεν και μετά φωτογράφισε την κρυσταλλοδομή του νερού. Το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό. Ένας πανέμορφος, κατάλευκος, εξάεδρος κρύσταλλος εμφανίστηκε στην φωτογραφία. Το ‘πρόσωπο’ του νερού έλαμπε. Το πείραμα συνεχίσθηκε και με άλλα κλασσικά έργα, που σχηματοποιούσαν διαφορετικά την κρυσταλλοδομή του νερού.

Ο Emoto όμως δεν σταμάτησε εκεί. Έβαλε στο ποτήρι αυτό, το οποίο ‘άκουσε’ το έργο του Μπετόβεν, να ‘ακούσει’ τώρα μουσική Heavy Metal. Η φωτογράφηση που ακολούθησε, κατέδειξε ανάγλυφα την ‘γκριμάτσα’ στο ‘πρόσωπο’ του νερού. Ξαφνικά , ο εξάεδρος φωτεινός κρύσταλλος, διασπάθηκε κυριολεκτικά σε κομμάτια. Προφανώς, η μουσική αυτή δεν ‘αρέσει’ στο νερό.

Άρα, το νερό ‘ακούει’ μουσική κι αντιδρά κατά προτίμηση στα ακούσματα και τα φανερώνει στην κρυσταλλοδομή του, άλλοτε ‘χαμογελώντας’ με τέλεια γεωμετρικά σχήματα και άλλοτε “μελαγχολώντας” με κατήφεια, σπάζοντας τους κρυστάλλους του.

Όμως το νερό δεν ‘άκούει’ μόνο μουσική, αλλά καταλαβαίνει και την ομιλία μας, η οποία εκφέρεται με την ανάλογη ψυχική μας φόρτιση. Ο Emoto συνέχισε τα πειράματά του με δύο διαφορετικά ποτήρια νερό, βάζοντας στο ένα να του λένε ωραία λόγια, όπως ‘αγάπη, ἐκτίμηση’ και στο άλλο ‘θα σε σκοτώσω, με αηδιάζεις’. Το αποτέλεσμα της φωτογράφησης ήταν και πάλι μοναδικό. Ένας όμορφος εξάεδρος με ροζ αποχρώσεως κρύσταλλος εμφανίστηκε  στην πρώτη περίπτωση, ενώ στην δεύτερη, με τις ύβρεις και τον θυμό, ο κρύσταλλος παραμορφώθηκε και κατεστράφη ολοσχερώς σε άμορφη μάζα. 

Στην διάλεξη του επιστήμονα, κάποιος ακροατής είπε ότι έκανε πείραμα με βρασμένο ρύζι, βάζοντας το βρασμένο ρύζι σε δυο ίδια γυάλινα δοχεία. Στο ένα έλεγε, επί ένα μήνα, ‘ευχαριστώ’ και στο άλλο ‘ηλίθιο’. Το πρώτο ρύζι απέκτησε πλούσιο κι ωραίο άρωμα, ενώ το άλλο έγινε μαύρο και σάπισε.

Τα πειράματα, σύμφωνα με τον Emoto, απέδειξαν ότι το νερό ‘ακούει’. Ο Εμότο όμως προχώρησε ένα βήμα παρακάτω. Διερωτήθει αν μπορεί το νερό ακόμα και να ‘διαβάσει’. Έτσι, κόλλησε σε ένα φιαλίδιο με δείγμα νερού, μια ετικέτα με την λέξη ‘ηλίθιο’ και σε ένα άλλο  κόλλησε την ετικέτα ‘ευχαριστώ’. Το νερό ήταν απεσταγμένο, όπως και στα υπόλοιπα πειράματα με την μουσική. Τα άφησε όλη την νύχτα και την επομένη, που έγινε η φωτογράφιση, το νερό αντέδρασε όπως και στην περίπτωση της ομιλίας. Άρα το νερό, σύμφωνα με τα εν λόγω πειράματα, όχι μόνο ‘ακούει’, αλλά και ‘διαβάζει’.

Τα πειράματα του Emoto επεκτάθηκαν και στον χώρο της ανθρώπινης συνειδήσεως. Ο Emoto φωτοφράφισε το νερό μιας βρύσης στην περιοχή Κόμπε του Χάνσιν-Αουάτζι, που έγινε σεισμός. Ο φόβος και ο πανικός των κατοίκων ήταν καταγεγραμένος στην κρυσταλλοδομή του νερού. Η ανθρώπινη συνείδηση είχε  κατεγραφεί στη μοριακή δομή του νερού. Μετά από μήνες, όταν η περιοχή, με την αμέριστη βοήθεια του κόσμου, ορθοπόδησε, η κρυσταλλοδομή του νερού της συγκεκριμένης βρύσης, είχε μορφοποιηθεί σε ένα εξάγωνο αστέρι.

Τα πειράματα λοιπόν του Εμότο, απέδειξαν ότι το νερό αποθηκεύει και μεταδίδει πληροφορίες μέσω των κρυσταλλοδομών του. Οι εικόνες, οι ήχοι, η ομιλία, οι σκέψεις, αποκρυσταλλώνονται στην μοριακή δομή του νερού και μεταφέρονται εσαεί.

Bernd Kröplin: Ο καθρέφτης του νερού

Ο καθηγητής  Bernd Kröplin του ινστιτούτου αεροδιαστημικής της Στουτγκάρδης στην Γερμανία, ανακάλυψε έναν απλό τρόπο να καθιστά φανερή την μοριακή δομή του νερού, απλώνοντας σταγόνες νερού σε γυάλινα πλακίδια και κοιτάζοντάς τες κάτω από μικροσκόπιο σκοτεινού πεδίου. Έδειξε ότι οι σταγόνες οι οποίες τοποθετούνταν στα γυάλινα πλακίδια από διαφορετικούς σπουδαστές ήταν διαφορετικές μεταξύ τους, μετά την κρυσταλλική απεικόνιση της ξηρής μορφής τους, ενώ οι σταγόνες οι οποίες τοποθετούνταν από τον ίδιο φοιτητή, είχαν επανειλημμένα ακριβώς την ίδια κρυσταλλική απεικόνιση στη μορφή της ξηρής  σταγόνας νερού.

Όλες οι σταγόνες οι οποίες τοποθετούνται στα γυάλινα πλακίδια από διαφορετικούς σπουδαστές είναι διαφορετικές μεταξύ τους (απεικόνιση ξηρής μορφής)

Οι σταγόνες οι οποίες τοποθετούνται από τον ίδιο φοιτητή (οριζόντια διάταξη) έχουν επανειλημμένα ακριβώς την ίδια κρυσταλλική απεικόνιση στη μορφή της ξηρής  σταγόνας νερού

Ο Kröplin επίσης παρουσίασε στο βιβλίο του ‘Το νερό σε μια σταγόνα’, κατά τον ίδιο ακριβως τρόπο, ότι η απεικόνιση ενός λουλουδιού ή ενός πράσινου φύλλου παρέμενε στο νερό, μετά από την εμβάπτιση και απομάκρυνση αυτού από το αντίστοιχο υδατικό διάλυμα. Αδιαμφισβήτητα, προχώρησε την επιστήμη της μνήμης του νερού ένα βήμα παραπέρα, δεικνύοντας ότι το νερό δεν έχει μόνο μνήμη αλλά λειτουργεί και ως καθρέφτης του γύρω περιβάλλοντος, το οποίο και αντιλαμβάνεται πλήρως. Αλλά αυτού του είδους η εργασία ακόμη θεωρείται, από το επιστημονικό κατεστημένο, ως ένα είδος ψευδοεπιστήμης.

Konstantin Korotkov: Η προσευχή του νερού

Ο καθηγητής Konstantin Korotkov, ένας ρώσος επιστημών, επίσης εμπλέκεται στην πρωτοπόρα και καινοτόμα έρευνα σχετικά με το νερό. Ο  Korotkov ανέπτυξε μία νέα προσέγγιση η οποία αφορά την εξ αποστάσεως ανίχνευση των ανθρωπίνων συναισθημάτων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, καθώς και της συνολικής ενέργειας της φύσης, όπως αυτή απεικονίζεται στην αύρα ανθρώπων, φυτών, ζώων, αντικειμένων, αλλά και στο σύνολο του περιβάλλοντος χώρου  (Korotkov et al., 2008).

Η τηλεσκοπική συσκευή GVD ηλεκτροφωτονικής τηλεαπεικόνισης της αύρας του δόκτορος Korotkov, καθώς και ο χώρος τελετής της λίμνης Βαϊκάλη 

Το ενεργειακό πεδίο ενός ατόμου πριν και μετά τη θεραπεία μέσω προσευχής  

Ο Korotkov προσέθεσε μία τηλεσκοπική κεραία σε μια ήδη υπάρχουσα συσκευή φακών λήψης ηλεκτροφωτονικής εικόνας μέσω αποφορτισμένου αερίου (electrophotonic image gas discharge visualisation camera system, GVD). Στις 3 Αυγούστου 2008, ο Emoto διεξήγαγε μία τελετή ευλογιάς των νερών της λίμνης Βαϊκάλη στην Ρωσία, η οποία είναι η βαθύτερη λίμνη στον κόσμο και περιέχει την αρχαιότερη, καθώς και την μεγαλύτερη συγκέντρωση γλυκού νερού στον πλανήτη. 

Οι αισθητήρες της τηλεσκοπικής συσκευής GVD χρησιμοποιήθηκαν στην μέτρηση εξ αποστάσεως των οποιονδήποτε αλλαγών αύρας  κατά τη διάρκεια της τελετής, ή οποία ουσιαστικά ήταν μία λειτουργία ομαδικής προσευχής. Τα δεδομένα έδειξαν σημαντικές διαφορές στις ηλεκτροφωτονικές απεικονίσεις στα διάφορα στάδια της εν λόγω τελετής, τόσο στους συμμετέχοντες όσο και στο περιβάλλον, αλλά ακόμα και στο ίδιο το νερό της λίμνης (από την αναφορά ‘Η τελετή του νερού στην Βαϊκάλη, Konstantin Korotkov, 2008).

David Sereda κ’ Saida Medvedeva: Ο ήχος του Ηλίου στα 126,22 Hz

Επίσης, διεξήχθησαν δοκιμές σε ένα πείραμα του 2008 στην Ρωσία, κατά το οποίο, κοινό νερό εκτέθηκε κάτω από τον καταγεγραμμένο ‘ήχο του Hλίου της NASA’ στα 126,22 Hz. Kατόπιν αυτό το νερό ψύχθηκε στιγμιαία με τη μέθοδο της κρυογένεσης, φωτογραφήθηκε και εξετάστηκε κάτω από μικροσκόπιο σκοτεινού πεδίου. Οι συγγραφείς David Sereda και Saida Medvedeva που δημιούργησαν τη ταινία μικρού μήκους (Νερό – το μεγάλο μυστήριο), πήραν την απεικόνιση ενός παγοκρυστάλλου ο οποίος  είχε προηγουμένως εκτεθεί στον ήχο της ηλιακής ακτινοβολίας. Ο κρύσταλλος απεικόνιζε τα ίδια χαρακτηριστικά μοριακής αναδιαμόρφωσης με αυτά του προαναφερθέντα δόκτορος Emoto.

Παγοκρύσταλλος νερού ο οποίος εκτέθηκε στον ήχο του ηλίου καταγεγραμμένου από τη NASA στα 126,22 Hz

Επιπλέον, ο Sereda και ο Medvedeva έκαναν δοκιμές για να αποδείξουν τη θεωρία, πως ο ήχος του ηλίου έχει επίδραση πάνω στα αντικείμενα δοκιμών, εν προκειμένω σε άτομα,  τα οποία είχαν τηλεσυνδεθεί με το τηλεσκοπικό σύστημα φακών GDV του δόκτορος Konstantin Korotkov. Η εν λόγω συσκευή είναι ικανή να καταγράφει την καρδιακά τροφοδοτούμενη ενέργεια που εκπέμπεται και από τα ακροδάκτυλα κάποιου ατόμου. Όταν το εκάστοτε άτομο άκουγε τον ήχο του ηλίου για ένα λεπτό, παρατηρούνταν μία σημαντική αύξηση των ενεργειακών μοτίβων των ακροδακτύλων. Αυτή η παρατήρηση υποδεικνύει την ύπαρξη  μιας αυξητικής τάσεις στην εκπεμπόμενη ενέργεια του ατόμου από τον καρδιακό μυ. Με λίγα λόγια ο ήλιος ήταν ικανός να ενεργοποιήσει το ανθρώπινο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της καρδιάς μέσω του νερού, όπως ακριβώς έκανε η προσευχή στη τελετή της λίμνης Βαϊκάλη.

Global Coherence Initiative, GCI: Επίδραση του ηλιακού ανέμου

Η ερευνητική ομάδα της Παγκόσμιας Πρωτοβουλίας Συνοχής (Global Coherence Initiative, GCI) έχει προηγουμένως καταδείξει ότι η ηλιακή δραστηριότητα φαίνεται να σχετίζεται με τις αρνητικές και θετικές συναισθηματικές εξάρσεις στους ανθρώπους. Η συνεχής αυξανόμενη δημιουργικότητα του νου, σε συνάφεια με την επιστημονική και κοινωνική πρόοδο, έχει συνδέσει την επίδραση του ρυθμού αύξησης της ενέργειας στον άνθρωπο με την αύξηση της κοσμικής ηλιακής ακτινοβολίας. Ακριβώς όπως ο ήλιος μπορεί να αλλάξει το νερό, είναι πιθανόν, αυτή η ενέργεια από την ηλιακή δραστηριότητα, να είναι ικανή να βοηθήσει τον άνθρωπο να σαρώσει παλιές αρνητικές ενέργειες και να  αναπτύξει νέες θετικές αλλαγές. Ο ήλιος άρχισε να βρίσκεται σε υψηλή ενεργειακή δραστήρια από τον Ιούλιο και τις αρχές Αυγούστου του 2012, παράγοντας μια τεράστια ποσότητα μεσαίας και υψηλής κλάσης ακτινοβολίας και προκαλώντας ένα φωτεινό βόρειο σέλας ακόμα και σε νοτιότερα γεωγραφικά πλάτη.

Οι κύκλοι της αυξομείωσης της ηλιακής ενέργειας (ηλιακές κηλίδες, ηλιακός άνεμος)  από το 1985 έως το 2020

Κατά τη διάρκεια της εκπομπής της ηλιακής ενέργειας στις περιόδους αύξησης της δραστηριότητας των ηλιακών κηλίδων, ενδεχομένως να υπάρχουν περιπτώσεις, στις οποίες οι άνθρωποι  αισθάνονται ασυνήθιστη κούραση ή έχουν την εμπειρία συναισθημάτων όπως θυμός ενόχληση ή ακόμα και κατάθλιψη. Κατά τη διάρκεια μεγάλων περιόδων η αυξανόμενη ηλιακή ακτινοβολία (ηλιακός άνεμος) είναι ικανή, σε συσχετισμό με την επίδραση της στο υδάτινο στοιχείο, να συνεισφέρει να σαρωθούν παλιές ενέργειες έξω απ’ κάθε σύστημα, ηλιακό, πλανητικό καθώς και βιολγικό, φέρνοντας μια νέα πνοή.

Νερό και υγεία

Εκ πρώτης όψεως, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι οι ήχοι, είτε ομιλία είτε μουσική, οι εικόνες αλλά και η συνείδηση του ανθρώπου (σκεπτομορφές), επιδρούν στην δομή του νερού και την μορφοποιούν, μια δομή οι οποία είναι τόσο μεταβλητή όσο ασταθείς είναι και οι αξιοθαύμαστοι  δεσμοί υδρογόνου μεταξύ των μορίων του. Κατά συνέπεια, τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς του νερού στον άνθρωπο, δεδομένου ότι αποτελούμαστε κατά το μεγαλύτερο μέρος από νερό , γίνονται άμεσα αντιληπτά.

Ο Βιεννέζος φυσικός και ηλεκτρονικός Erich Korbler (1938-1994), ασχολήθηκε με την αλληλεπίδραση των πληροφοριών που προέρχονται από ένα βιολογικό σύστημα, όπως είναι ο άνθρωπος, σε συνάφεια με συγκεκριμένα γεωμετρικά σχήματα. Κατέληξε ότι τα γεωμετρικά σχήματα, τόσο στο δέρμα (tattoo) όσο και εκτός (θεραπευτικά σύμβολα, πεντάκτινος αστήρ των Πυθαγορείων κ.τ.λ), μεταφέρουν συγκεκριμένες πληροφορίες στον άνθρωπο, διότι λειτουργούν ως φίλτρα, επιλέγοντας μέσα από το κοσμικό γίγνεσθαι συγκεκριμένες πληροφορίες/ενέργειες.

Εν προκειμένω, η ενδυμασία μας, η δερματοστιξία (tattoo), η αισθητική του περιβάλλοντος χώρου, όπως και όλα τα γεγονότα στην καθημερινότητά μας, επηρεάζουν την κρυσταλλοδομή του νερού μέσα μας. Δεν είναι τυχαίο ότι στις αρχαίες τραγωδίες, απαγορεύονταν αυστηρώς οι παρουσίαση βίαιων γεγονότων πάνω στην σκηνή του θεάτρου, ενώ  η δερματοστιξία (tatoo) και το τρύπημα (piercing) θεωρούνταν βαρβαρική συνήθεια.

Άρα, συνεπαγωγικά γίνεται αντιληπτό, πόσο μεγάλη σημασία έχει η εμβρυακή παιδεία  για την σωστή οργανογέννεση και διαμόρφωση του εμβρύου την ώρα της κυοφορίας, η οποία θα τον στιγματίσει και ως ενήλικα. Η εγκυμονούσα μητέρα δεν πρέπει να βλέπει άσχημες εικόνες, να φοβάται, να αγχώνεται, να μαλώνει, να ακούει σκληρή μουσική, διότι ο αμνιακός σάκος αλλάζει την κρυσταλλοδομή του, αφού αποτελείται κατά κύριο μέρος από νερό.

Φυσικά αυτό ισχύει για όλους μας, που δυστυχώς μαθαίνουμε να ζούμε σε ένα περιβάλλον, στο οποίο εκατέρωθεν εκτοξεύονται καθημερινά ύβρεις, ενώ ο συνδυασμός του άγχους, των νεύρων, του φόβου και των ανασφαλειών, αλλάζει την δομή του νερού μας, την μολύνει, την αλλοιώνει, την αποδομεί  και κατ’ επέκταση μας κάνει ευάλωτους σε κάθε μορφή σωματικής και ψυχικής ασθένειας. 

Νερό και θρησκεία.

Ειμαστε όλοι εξοικειωμένοι με το θέμα του αγιασμού των υδάτων καθώς και με την ορθόδοξη και ελληνική παράδοση, ‘βαπτίζει εν ύδασι’, είπε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ενώ οι Πυθαγόρειοι χρησιμοποιούσαν τα λεγόμενα βαλανεία, όπου εντός των ιερών υδάτων απέρριπταν τους ρύπους, τόσο του σώματος όσο και της ψυχής. 

Ο Emoto συνέχισε τα πειράματα του με το νερό. Προχωρώντας ακόμα και στο θρησκευτικό επίπεδο, παρατήρησε την αντίδραση του νερού στην προσευχή. Το πείραμα έλαβε χώρα στο φράγμα Φουτζιουάρα στο Μινακάμι-Τσο της Επαρχίας Γκούνμα. Ο Αιδεσιμότατος Κάτο Χόκι, αρχιερέας του Ναού Τζιούχουϊν, προσευχήθηκε  για μια ώρα δίπλα στο φράγμα. Λίγα λεπτά μετά το τέλος της προσευχής, το νερό του φράγματος άλλαξε και έγινε πιο ήρεμο και πιο καθαρό. Οι φωτογραφίες που τράβηξε πιστοποίησαν την αλλαγή του νερού. Ενώ πριν την προσευχή η κρυσταλλοδομή του νερού ήταν παραμορφωμένη, μετά την προσευχή ένας φωτεινός κατάλευκος εξάεδρος κρύσταλλος, ίσως ο ωραιοτέρος των πειραμάτων, έκανε την εμφάνισή του στην φωτογραφία.

Η προσευχή που εκφέρεται με την προσήκουσα συνειδησιακή φόρτιση, έχει θετική επίδραση στο νερό, το φωτίζει, το καθαγιάζει, το ηρεμεί. Ο ψυχικός παράγων, σε συνδιασμό με τα λόγια της προσευχής, οι οποίες δονούν και δομούν τα μόρια του νερού, προφανώς μέσω των δεσμών υδρογόνου,  μορφοποιούν την κρυσταλλοδομή του εσαεί. Ο αγιασμός είναι γνωστό ότι φυλάσσεται πολλά χρόνια και δεν χαλάει.

Από τα αρχαία χρόνια χρησιμοποιούσαν τα καθαγιασμένα ύδατα ως μέσο καθάρσεως. Τα ιερά ήσαν χτισμένα δίπλα σε τρεχούμενα νερά. Σήμερα, ο αγιασμός των υδάτων, τόσο στην θάλασσα όσο και στις δεξαμενές ή τα φράγματα, έχει θετική επίδραση στην ανθρώπινη ψυχή.

Νερό και ψυχή

Βάσει των ορφικών ύμνων, η ύλη είναι εμψυχωμένη από το πνεύμα. Χωρίς την ψυχή, το πνεύμα δεν δύναται να δράσει στην ύλη, διότι πνεύμα και ύλη είναι ενάντιες αρχές και δεν ενώνονται. Χρειάζεται το καταλυτικό στοιχείο μεθέξεως, το οποίο είναι η ψυχή, η ψυχή του ‘Παντός’, ο ‘αιθήρ’ που περιβάλει το παν και ενυπάρχει Πανταχού. Η σύγχρονη επιστήμη τον αιθέρα τον έχει ονομάσει ενέργεια (θεωρεία των υπερχορδών). Τα πάντα έχουν ενέργεια, διότι τα πάντα κινούνται. Ο κινητήριος μοχλός είναι η ενέργεια, δηλαδή  η ψυχή.

Στον άνθρωπο, η ψυχή είναι το αιθερικό του σώμα ή κατά άλλους το ενεργειακό του σώμα που ζωοποιεί και κινεί το υλικό σώμα μας. Είναι το ατομικό, ενεργειακό  περιβάλλον του, το οποίο αποτελείται από πλήθος πληροφοριών. Η ψυχή έχει πολλά επενδύματα, δηλαδή ποιότητες αιθέρος, όπου το έσχατο επένδυμα είναι συνυφασμένο με τα όργανα του σώματός, όντας υπεύθυνο για την σωστή λειτουργία των οργάνων αλλά και των συστημάτων που διέπουν το σώμα (ανοσοποιητικό, κυκλοφορικό, συμπαθητικό κ.τ.λ.). Τα ανώτερα επενδύματα περιβάλλουν το σώμα μας ως ένας αιθερικός προστατευτικος μανδύας, αποτελώντας το ατομικό, ψυχικό καθώς και πνευματικό μας φορτίο.

Το σώμα μας, λόγω της αδρής ύλης, δεν μπορεί να αποτυπώσει τις αλλαγές στον ψυχισμό μας. Η ψυχή χρειάζεται ένα άλλο μέσο, πιο εύπλαστο, με περισσότερες δυναμικές ενεργειακές ιδιότητες, όπως είναι το νερό. Το νερό, λόγω του γεωμετρικού του σχήματος, μεταδίδει ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Κατά αυτόν τον τρόπο, στο νερό του σώματός μας, αποτυπώνονται ή καλύτερα αποκρυσταλλώνονται οι μεταπτώσεις της ψυχής μας. 

Κατά συνέπεια, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ψυχής και σώματος, είναι το νερό που ενυπάρχει παντού μέσα στο σώμα μας. Οι αλλαγές που τελούνται στο νερό του σώματός μας, γίνονται αντιληπτές  ως συναίσθημα. Όταν δεν μας αρέσει ένα είδος μουσικής, όταν μας βρίζει κάποιος, όταν μας αγκαλιάζει τρυφερά και μας λέει πόσο μας αγαπά, όλα αυτά αποτελούν τις ενεργειακές επιδράσεις, οι οποίες αποκρυσταλλώνονται στο νερό του σώματός μας, και εμείς το εισπράττουμε ως συναίσθημα.

Κατά συνέπεια, κάθε τι που συμβαίνει στον περιβάλλοντα χώρο, επηρεάζει την ψυχή μας. Οι εικόνες, η μουσική, η ομιλία, αποτυπώνονται μέσω του νερού στην ψυχή μας και αναλόγως την αμαυρώνουν ή την φωτίζουν. Η διαδικασία καθάρσεως της ψυχής από τα μελανά στίγματα που της έχουμε προσδώσει στη πορεία της ζωής ή των ζωών μας, ονομαζόταν από τους αρχαίους  ‘μύηση’ και άπτεται των διαδικασιών καθάρσεως του συνόλου των επενδυμάτων της ψυχής. Στα μυστήρια, οι μεμυημένοι εισέρχονταν κεκαθαρμένοι, ενώ απαγορευόταν αυστηρώς η είσοδος στους αμύητους

Ο Πλάτων, στους ‘Νόμους’, απαγορεύει αυστηρώς μερικές από τις μουσικές κλίμακες, διότι γνωρίζει ότι η μουσική επηρεάζει την ψυχή. Ο Αριστοτέλης επίσης, στο έργο του ‘Πολιτικά’, θεωρεί ως πρωτεύων μάθημα την μουσική για την καλλιέργεια της ψυχής. Τα αγάλματα, η αρχιτεκτονική, ο περιβάλλον χώρος, επηρεάζουν την ψυχή, γι’ αυτό και οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν μεγάλη σημασία σε αυτά. Συνεπώς, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τους νόμους της ψυχής, οφείλουμε πρωτίστως να κατανοήσουμε τα μυστικά του νερού.

Γιώργης Ντουμανίδης , BSc: Γενετική , MSc: Βιοπληροφορική