The Crazy One

Νομίζεις ότι είμαι τρελός μωρό μου; Νομίζεις ότι το πάθος μου είναι οι φλόγες της τρέλας μου;

Πρόσεχε…πρόσεχε γιατί θα σε κάψω από την κορφή μέχρι τα νύχια, όποτε σε παίρνω αγκαλιά και σου λέω για όσα με κάνουν να νιώθω ζωντανός. Ακόμη κι αν τα προσεγγίζω με τη φαντασία μου, στους στεγνούς καιρούς μας, μήπως και καταφέρω να τραβήξω κάτι από αυτά έξω στην αποστεωμένη αυτή πλευρά της ύπαρξης.

Νομίζεις ότι το να θέλω να βρίσκω τρόπους να νιώθω ζωντανός, να βρω πινέλα να πιτσιλίσω με φαντασία και πάθος τα γκρίζα τσιμέντα που πλακώνουν τις ζωές μας, είναι κάτι σαν αλλόκοτη εμμονή; Θέλω να ζήσω όπως θέλω εγώ ανάμεσα στους ζωντανούς-νεκρούς που με κοιτούν με απλανή τρομαχτικά μάτια και μοιάζουν να επιθυμούνε να με αφομοιώσουν, πόσο κακό μπορεί να’ναι αυτό;

Είσαι μαζί μου σε αυτό; Δεν θέλω να πεθαίνεις από αγάπη για μένα, μη τολμήσεις να το ξαναπείς, δεν είμαι δολοφόνος ούτε ιδιοκτήτης σκλάβου! Θέλω να αγαπάς όλα όσα αξίζουν για να ζήσουμε για αυτά! Μαζί. Και τώρα…τώρα πλέον φεύγεις και με καρφώνεις με βλέμμα που με κάνει να νιώθω σαν προδότης της μαμάς-πατρίδας. Και όλη η μέχρι θανάτου αγάπη σου; Πού πήγε, πέθανε;

Νομίζεις ότι το’χω χάσει mama; όταν σου λέω ότι θα ‘ πρεπε να ρωτηθώ πριν γεννηθώ; Ότι δεν θα σου χρωστάω μια ζωή επειδή με κρατούσες για εννιά μήνες στην κοιλιά σου πριν με φέρεις στη ζωή; Όταν σου λέω να σπάσεις κάθε οθόνη μέσα στο σπίτι και να σταματήσεις να μου παριστάνεις το πρακτορείο Ρόιτερς, κάθε λίγο και λιγάκι, μεταφέροντάς μου με στυλ επιζώντα από επίθεση βαμπίρ όσα φριχτά και απαίσια άκουσες; Όταν σου λέω πως ίσως η ευτυχέστερη στιγμή της ζωής μας είναι όταν πεθαίνουμε και ξέρουμε πολύ καλά εκείνη τη στιγμή πως είχε σημασία το γεγονός ότι τελικά ζήσαμε;

Νομίζεις ότι είμαι για δέσιμο αφεντικούλη; Όταν σου λέω ότι θα μαζέψεις από κάτω τα δόντια σου με σπασμένα δάχτυλα αν ξαναδοκιμάσεις να με προσβάλλεις με τον πιο χονδροκομμένο, υποτιμητικό, ασεβή τρόπο επειδή με προσέλαβες στο κωλομάγαζό σου, σε “δύσκολους καιρούς” συμφωνα με την καραμέλα του νέου κωλοαιώνα, κι εγώ θα μάθω να ανέχομαι τον παλιοχαρακτήρα σου κι ας με πληρώνεις κι από πάνω με κοροϊδία αντί για μισθό;

Νομίζετε ότι είμαι τρελάρας όργανα της τάξης, μέσα στην ατέρμονη αυτή κοινωνκή αταξία, με τα κράνη και τα ροπαλάκια; Επειδή πέφτω πάνω σας, ενώ μου φράζετε το δρόμο και καταστέλετε με μένος το δικαίωμά μου στη διαμαρτυρία και ξεκαρδίζομαι καθώς μου θυμίζετε κάτι παλιά παιχνίδια της παιδικής μου ηλικίας, playmobil τα λέγανε; Αυτά τα ανθρωπάκια που μου είχε αγοράσει ο πατέρας μου για να εξιλεωθεί για τον ανύπαρκτο χρόνο που πέρναγε μαζί μου κι εγώ μετά τα έσπαγα για να του τη σπάω.

Πιστεύετε ότι είμαι για τα σίδερα καλοί μου γείτονες και με κοιτάτε σαν εξωγήινο καθώς σας λέω πως όταν έρθουν oι “καλοθελητές” να πετάξουν από το σπίτι τους στο δρόμο, για ένα ψωροχρέος, την κυρία του ισογείου με τα παιδάκια, θα πρέπει να τους πάρουμε στο κυνήγι σαν λυσσασμένα σκυλιά ως την επόμενη γειτονιά;

Τι έγινε doctor; Δεν σου φαίνεται και τόσο παράξενο το γεγονός της βίαιης μεταφοράς μου στα κρατητήρια και, μετά από μπόλικες “ψιλές” εκεί και γέλια ανάμεικτα με βλαστήμιες από τη μεριά μου, στη συνέχεια εδώ στο δημόσιο θεραπευτήριο, έτσι; Σου φαίνεται ακόμη πιο σωστό κι αναγκαίο που βρέθηκα εδώ, ε; όταν σου φωνάζω πως εσύ μάλλον χρειάζεσαι θεραπεία που μου αραδιάζεις τόσες στερεοτυπικές φανφάρες, σα να βγήκες από καμιά χαζοαμερικάνικη ταινία με γιατρούς-φωστήρες που σφύζουν κι από κατανόηση για τους ασθενείς. Κι εσύ, χωρίς χάσιμο περιττού χρόνου, συνταγογραφείς αμέσως τα “προαπαιτούμενα”. Της φροντίδας. Για την ηρεμία και “σωτηρία” μου.

Έννοια σας ρε! Δεν θα με κρατάτε για πάντα δέσμιο. Ούτε έξω στο τρελάδικο της “κανονικότητας” ούτε μέσα στο κολαστήριο της αρρώστιας που σπέρνετε έξω και θάβετε εκδικητικά εδώ μέσα.
Θα σας την κάνω, κουφάλες! Και ποιος με πιάνει μετά…

ανιχνευτής

thesecretrealtruth