ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙΞΕΙ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ;;;

«Ο ΘΕΟΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ». Μέσα στην Ορθόδοξη Θεολογία, η ίδια η Φύση ως Δημιούργημα του Θεού, και ιδίως η ίδια η βιολογική ζωή είναι ένα συνεχιζόμενο και υπαρκτό θαύμα, το οποίο άνθρωπος αμελεί να παρατηρήσει, ένεκα συνήθειας ή άλλων απατηλών ενασχολήσεων. Χρειάζεται όχι μόνο ενατένιση γενικά της φύσης, αλλά ιδιαίτερη παρατήρηση των ίδιων των ανθρώπων προς «ανακάλυψη» αυτού του θαύματος. Και όταν λέγεται «παρατήρηση των ανθρώπων» εννοείται η δομική κατασκευή τους και οι ικανότητές τους, όχι οι πράξεις τους, οι οποίες πολλές φορές προκαλούν αποστροφή (π.χ. φόνοι, βία κ.α.) (Πηγή Φώτο: email που διακινήθηκε)

Αλλά εάν η ενέργεια του θαύματος δεν αντιπίπτη κατά τα ειρημένα προς την φυσική τάξη, αναντιλέκτως ευρίσκεται σύμφωνος και προς την δύναμιν και σοφία του Θεού. Και ως προς μεν την δύναμιν του Θεού, εφόσον αποδεχόμεθα, ότι αυτή δημιούργησε την φύση ολόκληρο μετά των δυνάμεων αυτής, θα ήταν ασυνεπές και αντιφατικό να διατυπώσω μεν δισταγμό τίνα, περί του αν θα ήταν ικανή αυτή διά νέας, έκτακτου παρεμβάσεως να δημιουργήσει νέο τι έκτακτο φαινόμενο. Ούτε εξαντλήθηκε, ούτε δεσμεύθηκε η θεία δύναμη δια της δημιουργίας των φυσικών δυνάμεων, αλλά εξακολουθεί κυριαρχούσα επί των φυσικών νόμων και συντηρούσα τις φυσικές δυνάμεις, άνευ δε της επιβλέψεως ταύτης του Θεού οι δυνάμεις αυτές δεν θα μπορούσαν να διατηρήσουν την ισχύ των. Ως προς δε την σοφία του Θεού κακώς ισχυρισθήκαν μερικοί, ότι το θαύμα αντιτίθεται προς αυτήν, επειδή δήθεν ο Θεός εποίησε τα πάντα εξ αρχής καλά λίαν και συνεπώς η εκ νέου παρέμβαση της θείας δυνάμεως προς αναθεώρηση του ήδη τελείως εξειργασμένου δεν έχει λόγο τινά. Αλλά το θαύμα δεν αποτελεί αναθεώρηση της δημιουργίας προς διόρθωση των πλημμελώς ή ατελώς δημιουργηθέντων σε αυτή. Αποτελεί προσθήκη γινομένη στο θαυμάσιο σύνολο της φυσικής μηχανής, ουχί προς τελειοποίηση ή διόρθωση της λειτουργίας αυτής, άλλα προς σκοπούς παιδαγωγίας του ανθρώπου. Η μηχανή της φύσεως και μετά την επιτέλεση του θαύματος μένει η αυτή, οποία και προ του θαύματος. Το θαύμα δεν αποβλέπει στην βελτίωση αυτής, αλλά στην πνευματική ωφέλεια των ανθρώπων, οι οποίοι καθημερινώς την καταπλήσσουσα αρμονία της φύσεως βλέποντες συνηθίζουν αυτήν και δεν εμπνέονται επαρκώς υπό ταύτης προς επίγνωση του δημιουργού.

Παρά πάντα τ’ ανωτέρω, επεζήτησάν μερικοί να καταστήσουν πλέον ευαπόδεκτο το θαύμα. Κατέφυγαν διά τούτο σε υποθέσεις, κατά τις οποίες το θαύμα παρουσιάζεται κατά το μάλλον ή ήττον ως ενέργεια φυσική. Κατά μίαν, την ευφυέστερη ίσως, των υποθέσεων τούτων, ο Θεός δημιουργώντας τον κόσμο προέβλεψε, στην φυσική λειτουργία του σύμπαντος ορισμένα διαστήματα, περιλαμβάνοντα το θαύμα. Την θεωρία ταύτη παρουσίασε ο Peabody διά του επομένου παραδείγματος. Υπόθεσε, ότι κάποιο ωρολόγιο κατασκευάσθηκε έτσι, ώστε να χτυπάει μεν καθ’ εκάστην τις ώρες ώρας, κατά εκατόν δ’ έτος να σημαίνει και τον αριθμό των εκατονταετηρίδων. Ολόκληρος γενεά δύναται να παρέλθει, χωρίς ν’ ακούσει το ωρολόγιο σημαίνον και τους αιώνας, όσοι δε θέλουν ακούσει αυτό, μόλις εφάπαξ θα χρηματίσωσι μάρτυρες της έκτακτου ταύτης λειτουργίας του. Σε τούτοις ουδέν το ανώμαλο η καθ’ αυτό θαυμάσιο επισυμβαίνει, διότι η εξαιρετική αυτή ενέργεια του ωρολογίου σημειώνεται κατά πρόβλεψη του εξ αρχής κατασκευάσαντος το ωρολόγιο. Οσονδήποτε εν τούτοις ευφυής και αν είναι η θεωρία αυτή περί θαύματος, δεν δύναται να είναι κατά πάντα αποδεκτή, διότι καταρρίπτει τον υπερφυσικό χαρακτήρα του θαύματος και εξαρτά αυτό εκ νόμου φυσικού περιοδικά και κατά μακρά διαστήματα λειτουργούντος. Επί πλέον δι’ αυτής εξαρτούμε τον Θεό εκ τής φύσεως και υποχρεώνουμε οιονεί αυτόν να υποταχθεί προς την εν τον κόσμο τάξη, ωσεί ήταν ανίκανος αυτός να διατηρεί διαρκώς στη χείρα αυτού υποτεταγμένη την φύση και να χρησιμοποιεί ταύτη όργανο και προς ανώτερους σκοπούς.

Ικανά αυτά όσον αφορά στο δυνατόν του θαύματος. Αλλά εάν κατά θεωρία αποδεικνύεται δυνατόν το θαύμα, πόθεν και πως θα πληροφορηθούμε περί τού αν πράγματι έλαβαν χώρα θαύματα; Αναμφιβόλως από τής ιστορίας. Διότι το θαύμα οφείλεται μεν σε υπερφυσική αιτία, αφ’ ής όμως συντελεσθεί καθίσταται πλέον ιστορικό γεγονός και ανήκει στην ιστορία. Διότι και το θαύμα γίνεται σε τόπο και σε χρόνο, όπως όλα τα ιστορικά γεγονότα, και διενεργείται ενώπιον αυτόπτων, των οποίων η μαρτυρία καταγράφεται στους δελτούς της Ιστορίας. Εντεύθεν ορθώς παρατηρεί ο Leibniz (System theol. init.), ότι «εάν τα εις προγενέστερες εποχές συντελεσθέντα θαύματα αναφέρονται μεθ’ όλων των αποδείξεων, οι οποίες μας χρησιμεύουν συνήθως δια να στηρίξουμε την αλήθεια προγενεστέρων γεγονότων, οφείλουμε να πιστεύουμε ταύτα, ως εάν είχαν λάβει χώρα επί των ημερών μας».

Φυσικώς ήδη προβάλλεται το ερώτημα: τα στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη εξιστορούμενα θαύματα φέρουν τον χαρακτήρα της ιστορικότητας; Και περί μεν των Θαυμάτων της Παλαιάς Διαθήκης, ως αξιολογώτατα θα μπορούσαν να κριθούν οι επόμενες παρατηρήσεις : 1) Πάντα σχεδόν τα θαύματα αυτά φέρονται συντελεσθέντα σε χρόνους μεταγενεστέρους και νεότατους, στην πανάρχαια δ’ εποχή ή ουδέν ή ελάχιστα θαύματα έλαβαν χώρα. Εάν βεβαίως τα στην Παλαιά Διαθήκη θαύματα ήσαν δημιουργήματα της φαντασίας των πρώτων χρόνων, κατά φυσικό λόγο τα περισσότερα τούτων θα έπρεπε να ιστορώνται ως γενόμενα κατά τους από Αδάμ μέχρι του Μωϋσέα χρόνους, δηλαδή κατά την χρονική περίοδο την συμπίπτουσα προς τους παρά τους άλλους λαούς μυθολογικούς χρόνους. 2) Ο χρυσούς αιώνας των Ιουδαίων, η βασιλεία δηλαδή του Δαβίδ και Σολομώντα (1), στερούνται σχεδόν ολότελα θαυμάτων. Εάν τα θαύματα της Παλαιάς Διαθήκης πλάστηκαν προς έξαρση ορισμένων προσωπικοτήτων, οι οποίες άσκησαν βαθειά γοητεία επί του ιουδαϊκού λαού, κατά φυσική συνέπεια θα έπρεπε δι’ αυτών να διακοσμηθεί και η Ιστορία των δύο ενδοξοτέρων του Ισραήλ βασιλέων, τοσούτω δε μάλλον, όσο ο Ηλίας και ο Ελισσαίος παρουσιάζονται εξόχως θαυματουργοί σε χρόνους κατά δύο σχεδόν αιώνας μεταγενεστέρους. 3) Πολλά θαύματα παρουσιάζονται ασυμβίβαστα προς τον σκοπό της υποτιθεμένης επινοήσεως. Διότι, αντί να λαμπρύνονται δι’ αυτών οι προς ταύτα συνδεόμενες προσωπικότητες, τουναντίον στιγματίζονται και κατακρίνονται.

Ως προς τα θαύματα δε της Κ. Δ. θα μπορούσε κανείς να παρατήρηση τα επόμενα: 1) Οι χρόνοι, κατά τους οποίους φέρονται αυτά συντελεσθέντα, είναι ο . αιώνας του Αυγούστου και του Τιβερίου, ο οποίος είναι ο πλέον φωτεινός και ιστορικά διακριβωμένος αιώνας της αρχαιότητας. 2) Αυτό το Ταλμούδ δεν 5ε διαμφισβητεί, ότι ο Κύριος ενήργησε θεραπείας, αλλά μόνον ζητεί ν’ αποδώσει αυτές στην μαγεία και τις γοητείες. 3) Η περί του Ιησού, ως «παραδόξων ἔργων ποιητοῦ», μαρτυρία τού Ιωσήπου, μολονότι υπό πλείστων θεωρήθηκε υποβολιμαία, εν τούτοις υπό πολλών νεότερων κρίνεται ήδη ως γνησία. Χαρακτηριστικό είναι, ότι και ο Renan ως γνησία απεδέχθη ταύτη. 4) Η περί των θαυμάτων μαρτυρία των Ευαγγελίων είναι σοβαρότερα, παρ’ όσον εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε αυτή να παρουσιασθεί, διότι τα Ευαγγέλια αποτελούν απομνημονεύματα αναντίλεκτα υπό συγχρόνων και αυτόπτων συγγραφέντα μεταξύ μεν του 60 και 80 μ.Χ. κατά τον ελευθερόφρονα κριτικό Holtzmann, μεταξύ δε του 50 και 75 μ.Χ. κατά τον Renan. Συνεπώς τα Ευαγγέλια δοθήκαν εις χείρας πολλών συγχρόνων του Ιησού και η περί θαυμάτων αφήγηση, η καθορίζουσα τόπους και ονόματα (ο μονογενής της εν Ναΐν χήρας, ο παραλυτικός της Καπερναούμ, οι δαιμονιζόμενοι των Γεργεσηνών κλπ.), ετέθη προ οφθαλμών μαρτύρων, δυναμένων εξ αυτοψίας περί αυτής να μαρτυρήσουν. 5) Ο αδιάσπαστος σύνδεσμος των θαυμάτων και της διδασκαλίας του Χριστού αποτελεί νέο επιχείρημα υπέρ του ιστορικού κύρους των πρώτων. Θαύματα και διδασκαλία αποτελούν αδιαίρετο τι όλο. Ή θα συγκαταπέσουν αμφότερα, ή θα σταθούν όρθια και τα δύο. Εάν απορρίψουμε τα θαύματα, μετ’ αυτών δε και όσες αρρήκτως προς ταύτα συνδέονται διδασκαλίας, η ευαγγελική ιστορία κατά την πνευματωδέστατη διατύπωση του Ebrand θα περιληφθεί στα εξής:. «Τῷ καιρῷΤω ἐκείνῳ ἐγένετο… μηδὲν γενέσθαι». 6) Τέλος η σύγκριση της περί θαυμάτων αφηγήσεως των Ευαγγελίων προς τις μυθολογικές τερατολογίας, άλλα και προς αυτά τα παιδικά μυθεύματα των απόκρυφων Ευαγγελίων παρουσιάζει έξοχο και μοναδική την σοβαρότητα της ευαγγελικής αφηγήσεως